Siedem Boskich atrybutów Ojca, Syna i Ducha – część 1

Kwestia doksologii

Ogromną tragedią współczesnego systemowego kościelnictwa a także skrzywdzonych przez nie ludzi, czy to skupionych w rozmaitych grupkach domowych czy też będących “wolnymi elektronami” jest brak znajomości podstaw wiary chrześcijańskiej. Warto pamiętać, że Żydzi, którzy nie znali doktryn, choć nazwani byli ludem Bożym zostali odrzuceni przez Boga i wygnani w niewolę, a co gorsza, wieczne zatracenie stawało się ostateczną duchową konsekwencją (Oz. 4:6; Przysłów 10:21; Izaj. 5:13)

Również i dziś, w czasie nowej dyspensacji gdy Kościół stał się katolicki (tj. wielonarodowy i powszechny) zagrożenie jest realne. Każdy bowiem kto wypiera się Syna nie ma i Ojca (1 Jana 2:23) przez co rozumieć należy wyparcie się zdrowej nauki (2 Jana 1:9). Podstawową zaś doktryną o Synu jest Jego współistotność z Ojcem i Duchem (trynitaryzm). I nie wystarczy tutaj nominalne przyznanie się do tej nauki. Bez dobrego jej zrozumienia wiara taka nie zbawia.

Jan Kalwin zauważył i ostrzegał przed ślepą i nierozumną wiarą wpajaną rzymskokatolickim wyznawcom przez fałszywy system bluźnierczo zwany przez nich “kościołem”. Spostrzegł, że tendencją w jego czasach był nacisk kładziony nie tyle na wiarę w Słowo Boże ale raczej w pogląd zwany “ukrytą wiarą” pod którym kryło się ślepe i bezkrytyczne posłuszeńśtwo mądrościom Watykanu powiązane z ignorancją Pisma:

“[Katolicy] Nie tylko, przez swoją obskurną definicję, umniejszają i prawie unicestwiają całe znaczenie wiary, ale także sfabrykowali pojęcie wiary ukrytej, termin, którym uhonorowali najgrubszą ignorancję i w najbardziej zgubny sposób oszukali nieszczęsny tłum. Rzeczywiście, aby wyrazić ten fakt bardziej prawdziwie i wyraźnie, pojęcie to nie tylko pogrzebało prawdziwą wiarę w zapomnieniu, ale całkowicie ją zniszczyło. Czy to jest wiara — nic nie rozumieć, ale posłusznie podporządkować nasze zrozumienie kościołowi? Wiara nie polega na ignorancji, ale na wiedzy; i to nie tylko co do Boga, ale także co do woli Bożej.” – Jan Kalwin, Instytuty 3.2.2

Cóż za ważne słowa: wiara to wiedza a nie ignorancja! Wiara to zrozumienie! Wiara nie może być podporządkowana zrozumieniu kościoła! Problem ten nie utracił swojej wagi na przestrzeni lat a słowa Kalwina są aktualne i dziś. Iluż bowiem z szanownych czytelników należących do systemowych kościółków, grup domowych albo też swobodnie wyznających, zna i rozumie doktrynę trynitarną? A ilu w odniesieniu do tej świętej i fundamentalnej dla zbawienia doktryny posiada wiarę ukrytą jaką można swobodnie wyrazić stwierdzeniem: “wierzę w trójcę bo mi pastor powiedział, że trzeba tak wierzyć” w ogóle nie rozumiejąc czym trójca jest?

• jedni powiedzą, że trójca jest jak woda, może być w stanie ciekłym, stałym i gazowym (a to przecież heretycki modalizm)
  .
• inni stwierdzą, że cały Bóg składa się z trzech osób każda stanowiąca 1/3 Boga (to odrzucenie samoistności
  .
• kolejni będą dowodzić, że Syn jest od wieczności podporządkowany Ojcu i nie jest samoistny (czysta herezja subordynacjonizmu ocierająca się o henoteizm)
  /
• jeszcze inni określą istnienie trzech osób i zarazem trzech w pełni Boskich natur (a to heretycki tryteizm, zwany inaczej politeizmem)

Rozważmy teraz tekst Objawienia ukazując jedność ontologiczną Ojca, Syna i Ducha Świętego i wynikającą z tego, przynależną każdej z trzech Osób identyczną chwałę, cześć, moc i dziękczynienie (czyli religijne uwielbienie)

---

Metodologia

Nie powinniśmy wyobrażać sobie, że Osoba siedząca na tronie, czy cztery zwierzęta, czy dwudziestu czterech starszych, były prawdziwymi istotami istniejącymi w naturze, chociaż metaforycznie przedstawiały  rzeczy, które naprawdę istniały. To uchroni nas, w dalszej interpretacji, przed tysiącem trudności, by nie powiedzieć absurdów, które wynikałyby z założenia, że w niebie jest zwierzę w postaci baranka, które ma reprezentować Chrystusa, i że są także żywe stworzenia ze skrzydłami, twarzą lwa, cielca, czy orła i że sam Bóg objawia się w ludzkiej postaci.

Metoda historyczno-gramatyczna oparta o dosłowność okazuje się w przypadku tekstu Objawienia niewystarczająca i zawodna. Objawienie jest Księgą jaką należy analizować przez pryzmat użytych w niej symboli, starannie interpretowanych przez inne fragmenty Pisma Świętego używających tej samej lub bardzo podobnej formy wyrazu (Scriptura Scripturam interpretarum). Zastosowanie tej metody spowoduje, że symbolika tekstu Objawienia stanie się bardzo wyraźna.
.

---

Kwestia Teofanii

Studium zagadnienia doksologii ukazanej w rozważanym tekście warto rozpocząć od identyfikacji Istoty siędzącej na tronie w niebie, której oddawana jest Boska cześć przez wszelkie święte stworzenie. Szereg ukazanych cech łatwo pozwoli ją zidentyfikować jako Boga Ojca.

wersy 2-3 2. I zaraz znalazłem się w zachwyceniu ducha. A oto w niebie stał tron, a na tronie ktoś siedział. 3. A ten, który siedział, podobny był z wyglądu do kamienia jaspisowego i karneolowego, a dokoła tronu była tęcza, podobna z wyglądu do szmaragdu.

Nikt nie powinien mieć wątpliwości co do faktu, że tekst Objawienia opisuje chwałę oddawaną zasiadającemu na tronie Bogu. Nawet Świadkowie Strażnicy, najwięksi (obok zielonoświątkowców i Arminian) wrogowie prawdy, zauważają iż to “Jehowa zasiada na tronie” (źródło). Tak więc obecność Boga Jahwe w opisywanej wizji jest bezsporna i nie podlega dyskusji nawet w kręgach przeciwnych objawionej doktrynie trynitarnej. Powszechna akceptacja tego faktu będzie istotna podczas porównania Ojca, Syna i Ducha Świętego prezentowanej przez święty i nieomylny tekst.
.

Analiza symboliki

Reprezentacje i obrazy dają nam do zrozumienia iż:

• opisywana Istota siedząca na tronie posiada cechy antropomorficzne, co jest częstym zabiegiem umożliwiającym wyrażenie rzeczywistego Boga i aktywne Jego działanie jako Zbawiciela (Psalm 17:8; 144:7 oraz Obj. 5:1, 7); Bóg zostaje przedstawiony tutaj nie tylko jako Istota ale też jako Osoba
  .
  – zasiada na tronie, przedmiocie dopasowanym do ludzkich kształtów, wers 2
  .
  – również użyty jest stosunku do tej Istoty imiesłów, który, choć nie jest osobowy, wskazuje na rodzaj męski, stąd tłumaczenie καθήμενος kathemenos brzmi: ktoś był siedzący
  .
• posiada swoistą relację do funkcji Arcykapłana na co wskazują kamienie
  
  jaspis
  .
  – taki sam posiadał żydowski arcykapłan na pektorale zakładanym na piersi, (2 Mojż. 28:15-20)
  .
  – jest on jednocześnie jednym z symbolicznych kamieni należących do fundamentu Kościoła (Obj. 21:19)
  .
  – ma kolor mleczno biały, co odnosi się do doskonałej czystości i świętości oraz sprawiedliwości jaka opisuje z pewnością Boga, a konkrentnie drugą Jego Osobę (Izaj. 1:18; Dan. 7:9; Mat. 17:2;  Obj. 1:14; 7:14)
  
  karmel – ma kolor krwawo czerwony co odnosi się do Bożej zemsty i przelanej przez Mesjasza krwi (Izaj. 63:3; Obj. 19:15)
  .
  szmaragd okreslający tęczę – będąc zielony, symbol łaski i wynikających z niej pobożności i upamiętania (Dzieje 11:18; Efez. 2:10; 1 Piotra 1:2)
  .
  tęcza – jest jednoznacznie symbolem wiecznego przymierza łaski i pokoju między Bogiem a Kościołem, którego Chrystus jest Głową (1 Mojż. 9:8-17)

Ponadto Osoba zasiadająca na tronie została odróżniona od

• Syna, który stoi miedzy tronem a starszymi (między tronem i czterema stworzeniami, i między starszymi stał Baranek Obj. 5:6)
  .
• Ducha, który jest reprezentowany dwojako
  .
  – siedem pochodzni stojący przed tronem (przed tronem paliło się siedem ognistych pochodni, które są siedmioma Duchami Boga Obj. 4:5)
  .
  – ([Baranek] miał siedem rogów i siedmioro oczu, które są siedmioma Duchami Boga Obj. 5:6)

Nie wolno tutaj popełnić błędu. Liczba siedem użyta w stosunku do Ducha określa nie tyle siedem różnych bytów lecz siedem atrybutów Ducha Świetego określających zarazem Jego Istotę

Izaj. 11:2 I spocznie na nim Duch (1) PANA, Duch (2) mądrości i (3) rozumu, Duch (4) rady i (5) mocy, Duch (6) poznania i (7) bojaźni PANA.

Podsumowując tekst opisuje Boga Ojca jako określonego przez szereg atrybutów:

1. Suwerność (zasiadającemu na tronie)
2. Wieczność (żyjącemu na wieki wieków)
3. Stwórca (ponieważ ty stworzyłeś wszystko)
4. Podpora (i z twojej woli trwa)
5. Praprzyczyna (arche) (i z twojej woli …zostało stworzone)
6. Zbawiciel (na podstawie symboliki)
7. Doksologia (stworzenia oddawały chwałę i cześć, i dziękczynienie)

Teza: Ponieważ wszystkie powyższe śmiało możemy zaaplikować w stosunku do Syna jak i Ducha, stąd logicznym jest wniosek, iż tak Synowi jak i Duchowi należna jest identyczna chwała, cześć i uwielbienie.
..

---

Atrybuty Boga

W pierwszej części analizy rozważone zostaną trzy atrybuty, na podstawie których dowiedzione zostanie iż Ojciec, Syn i Duch są jedynym Bogiem, wiecznym Suwerenem i stworzycielem wszechrzeczy.
.

Suwerenność

Wiemy już na pewno, że Bóg Ojciec jest suwerenny, zasiada na tronie, są Mu posłuszne wszystkie stworzenia. Ale co z Synem i Duchem? Istnieje szereg framgentów świadczących o tożsamej władzy Syna i Ducha.
.

Syn

A) Sam o sobie stwierdza iż jako Mediator posiada wszechwładzę w całym wszechświecie

Mat. 28:18 Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi.

B) Zasiada na tym samym tronie co Ojciec i jest źródłem życia tak samo jak Ojciec

Obj. 22:1 I pokazał mi czystą rzekę wody życia, przejrzystą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka.

C) Bóg Ojciec i Syn zasiadający na tym samym tronie określeni zostali jako jedna Istota, której służy całe odkupione stworzenie. Warto zwrócić tu uwagę na użycie zaimka dzierżawczego αὐτοῦ autou (jego) i zaimka osobowego αὐτῷ auto (mu) które posiadają liczbę pojedynczą trzeciej osoby. W przypadku gdyby mowa była tutaj o dwóch podmiotach pierwszy zaimek powinien przyjąć formę αὐτοῖν autoin (ich dwóch) kolejny zaś αὐτοῖν autoin (im dwu). Tak jednak nie jest a rozmyślnie użyta liczba pojedyncza dowodzi o jedności istoty Ojca i Syna.

Obj. 22:3 I nie będzie już żadnego przekleństwa. Lecz będzie w nim tron Boga i Baranka, a jego słudzy będą mu służyć.

D) Nota bene, to Syn jako Mediator wyeksponowany jest jak ten, który sprawuje wszelką władzę nad światem stworzonym, aby po spełnieniu się czasów (tj. gdy wszyscy wybrani osiągną zbawienie) zniszczyć wszelką podległą sobie władzę oraz zakończyć swe dzieło Mediacji przekazując królestwo Bogu oraz Ojcu. Wtedy jak władca na świat wkroczy Bóg Trójjedyny aby Bóg był wszystkim we wszystkich. (1 Kor. 15:28)

1 Kor. 15:24-25 24. A potem będzie koniec, gdy przekaże królestwo Bogu i Ojcu, gdy zniszczy wszelką zwierzchność oraz wszelką władzę i moc. 25. Bo on musi królować, aż położy wszystkich wrogów pod swoje stopy.

Duch Święty

A) Jest wszechmocny. Posiada nieograniczony autorytet i władzę. Moc Ducha Świętego była widoczna na początku w stworzeniu niebios i ziemi oraz wszystkiego, co w nich mieszka. Moc Ducha Świętego objawiła się także w potężnych cudach dokonanych przez Jezusa Chrystusa (Dzieje 10:38). Kiedy faryzeusze twierdzili, że Pan Jezus wyrzuca demony przez Belzebuba, władcę demonów, Pan obalił ich twierdzenie, mówiąc:

Mat. 12:28 A jeśli ja wypędzam demony Duchem Bożym, to przyszło do was królestwo Boże.

B) Apostoł Paweł oświadczył również, że wszystkie potężne znaki i cuda dokonane w jego służbie zostały dokonane „mocą Ducha Bożego…” (Rzym. 15:19).  Moc, którą Duch Święty dysponuje całkowicie świadomie i suwerennie:

1 Kor. 12:6, 11 … I różne są działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich… A to wszystko sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce.

C) Ponadto Duch Święty zasiada na tronie. Wiemy o tym ze świadectwa Proroka Izajasza i Apostoła Pawła. Ten ostatni słowa wypowiadane przez Boga do ludu przypisuje Duchowi Świętemu:

Dzieje 28:25-26 ...Słusznie Duch Święty powiedział przez proroka Izajasza do naszych ojców: Idź do tego ludu i mów: Słuchając, będziecie słyszeć, ale nie zrozumiecie, i patrząc, będziecie widzieć, ale nie zobaczycie.

Jest to cytat zaczerpnięty z Izajasza gdzie Izajasz widzi zasiadającego na tronie Boga otoczonego przez stworzenia aż nadto przypominające te z wizji Jana. To co mówi Bóg według Izajasza, Apostoł interpretuje jako Słowa Ducha Świętego zatem na tronie zasiadał Duch Święty przedstawiony oczywiście w sposób metaforyczny, jako wizja:

Izaj. 6:1:2, 8-9  widziałem Pana siedzącego na wysokim i wyniosłym tronie… Serafiny stały ponad nim, a każdy z nich miał po sześć skrzydeł: dwoma zakrywał swoją twarz, dwoma przykrywał swoje nogi, a dwoma latał I wołał jeden do drugiego: Święty, święty, święty, PAN zastępów. Cała ziemia jest pełna jego chwały….Potem usłyszałem głos Pana mówiącego… Idź i powiedz temu ludowi: Słuchajcie uważnie, ale nie rozumiejcie, patrzcie uważnie, ale nie poznawajcie.

D) Ponownie porównanie tekstu Izajasza z Objawieniem wskazuje iż Pan czyli Duch Święty zasiadający na tronie, chwalony przez sześcioskrzydłe stworzenia jako potrójnie święty (ewidentne odniesienie do trzech Osób i jednego Bytu) odbiera tą samą chwałę co Bóg Ojciec czczony przez sześcioskrzydłe stworzenia, również jako potrójnie święty (coraz wyraźniej zaczynamy rozumieć iż świat duchowy rozumie iż Bóg jest jeden w istocie acz istnieje w trzech Osobach)

Tekst Izajasza	Tekst Objawienia
Opis
każdy z nich  miał po sześć skrzydeł: dwoma zakrywał swoją twarz, dwoma przykrywał swoje nogi, a dwoma latał	Każde zaś z tych czterech stworzeń miało po sześć skrzydeł dokoła, a wewnątrz były pełne oczu.
Inwokacja
I wołał jeden do drugiego: Święty, święty, święty, PAN zastępów. Cała ziemia jest pełna jego chwały.	I bez odpoczynku, dniem i nocą mówią: Święty, święty, święty, Pan Bóg Wszechmogący, ten, który był i który jest, i który ma przyjść.

.

---

Wieczność

Bóg w swojej Istocie jest wieczny. Nie ma początku, końca, jest niezmienny. To oznacza, że w rzeczywistości jest jedynym Bytem w prawdziwym znaczeniu tego słowa. Wszystko co podlega zmianom nie może być bytem (ponieważ byt jest a nie staje się!). Pismo Święte przedstawia Syna i Ducha Świętego w tych samych kategoriach ontologicznych: jako wieczny i niezmienny Byt.
.

Syn

A) Sam o sobie stwiedza, iż nie ma początku i końca lecz sam jest początkiem i końcem (Alfą i Omegą). Ten, który ma przyjść jest tym, który przychodzi na obłokach w Piśmie Świętym symbolizującymi Bożą chwałę (por. Psalm 99:7; 104:3; Mat. 17:5) którą posiada Bóg i którą nie podzieli się z nikim.

Obj. 1:7-8 Oto przychodzi z obłokami i ujrzy go wszelkie oko, także ci, którzy go przebili. I będą lamentować przed nim wszystkie plemiona ziemi. Tak, amen. Ja jestem Alfa i Omega, początek i koniec, mówi Pan, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący

B) Stąd nie dziwi reakcja Jana Apostoła, który pada do stóp Syna Bożego, wiecznego Boga, oddając mu należną cześć. Syn dalej stwierdza o sobie,  że jest wiecznie żywy (odniesienie do Boskiej natury) choć był umarły (odniesienie do fizycznej śmierci jego drugiej, przyjętej natury we wcieleniu).

Obj. 1:17-18 Gdy go zobaczyłem, padłem do jego stóp jak martwy i położył na mnie swą prawą rękę, mówiąc mi: Nie bój się! Ja jestem pierwszy i ostatni;I jestem żywy, a byłem umarły. A oto żyję na wieki wieków i mam klucze piekła i śmierci.

C) Ojciec żyje na wieki wieków tak jak Syn żyje na wieki wieków.

Ojciec Obj. 4:9	Syn Obj. 1:18
żyjącemu na wieki wieków;	oto żyję na wieki wieków

D) Ponownie Syn, tak jak Ojciec (Mal. 3:6; Jakuba 1:17) jest niezmienny w swojej Boskiej naturze. To oznacza, że nawet przyjęcie drugiej, ludzkiej natury przez Syna (Hebr. 2:16; Filip. 2:7) nie wpłynęło na Boską naturę Syna. Żadna z natur nie uległa zmianie, nie pomieszały się one, co więcej, obie natury składają się na jedną osobę a nie na dwie (nie ma dwóch Synów) a co najciekawsze, natury te nigdy nie zostaną rozdzielone – Mesjasz od czasu wcielenia na zawsze będzie prawdziwie Bogiem i prawdziwie człowiekiem (Kol. 2:9)

Hebr. 13:8 Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki.
.
Hebr. 1:12 Ty zaś jesteś ten sam, a twoje lata się nie skończą

Duch Święty

A) Jako Bóg Duch Święty trwa od wieczności do wieczności. Jego istnienie nie ma początku i nie będzie miało końca. Tekst Jana jest nadzwyczaj interesujący ponieważ mówi o Duch Świętym jako o Istocie tego samego rodzaju co Bóg Syn! Słowo inny to greckie ἄλλος allos, które oznacza „inny tego samego rodzaju” Jest to wielce interesujące mając na uwadze istnienie drugiego słowa, tłumaczonego na j. polski jako „inny”, ἕτερος heteros jego znaczenie to „inny co do rodzaju”. Duch Święty i Syn są co do istoty tego samego rodzaju choć co do Osoby są inni. ponadto tekst wskazuje iż Duch jest wieczny

Jan 14:16 A ja będę prosił Ojca i da wam innego (ἄλλον allon) Pocieszyciela, aby z wami był na wieki;

B) Pismo Święte nazywa Ducha Świętego „wiecznym Duchem” w sposób bezpośredni

Hebr. 9:14 To o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie bez skazy, oczyści wasze sumienie z martwych uczynków, by służyć Bogu żywemu?

C) Duch Święty był z Bogiem na początku, zanim cokolwiek zostało stworzone. Kiedy ziemia była jeszcze bezkształtna i pusta, a ciemność była na powierzchni głębi, Pismo Święte mówi, że: „Duch Boży unosił się nad wodami.”. (1 Mojż. 1:2). Pismo Święte nie naucza o stworzeniu Ducha Świętego przed stworzeniem wszechrzeczy (w świecie widzialnym i niewidzialnym).

D) Duch Święty jest także niezmienny. Jeśli bowiem jest On Duchem wiecznego Ojca oraz Duchem wiecznego Syna, skoro pochodzi od niezmiennego Ojca i niezmiennego Syna (Jan 14:16; 15:26; Gal. 4:6) nierozsądnym jest zakładanie zmienności Ducha. Natura Ojca, będąca naturą Syna jest także naturą Ducha (inaczej Duch Święty nie mógłby pochodzić ani od Ojca ani od Syna)..

---

Stwórca

Bóg jest Stworzycielem, stworzenie nie jest Stworzycielem. Słowa te, choć początkowo mogą wydawać się prostackie, w rzeczywistości niosą za sobą wielką prawdę: Istota posiadająca moc tworzenia jest Bogiem (przywołuje te rzeczy, których nie ma, tak jakby były Rzym. 4:17) oraz istota która nie potrafi tworzyć (z niczego) nie jest Bogiem. Otóż Syn i Duch są Stworzycielem.
.

Syn

A) Pierwszym tekstem jaki zostanie przedstawiony to Ewangelia Jana. Akt stworzenia zostaje scharakteryzowany jako dowód iż Syn Boży to Bóg Prawdziwy. Wszystko co zaistniało, cały wszechświat widzialny i niewidzialny został stworzony przez Syna Bożego. Ponadto Syn nie jest przedstawiany jako bezosobowa koncepcja, czemu przeczy użycie zaimka osobowego rodzaju męskiego αὐτοῦ autou (niego).

Jan 1:1-3 1. Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. 2. Ono było na początku u Boga. 3. Wszystko przez nie (δι’ αὐτοῦ di’ autou – przez niego) się stało, a bez niego nic się nie stało, co się stało.

B) Syn takze nie jest przedstawiany tutaj jako mniejszy bóg, co insynuują heretycy powołując się na brak przedimka okreslonego przed użytym względem Syna słowem Θεὸς Theos w pierwszym wersie. Otóż ogólnie rzecz ujmując brak przedimka określonego ὁ ho nie wskazuje, że chodzi o mniejszego boga, starczy zobaczyć, że przedimek ten nie występuje także w tekstach Mat. 4:4, 5:9, 6:24, szczególnie w 14:33 – gdzie mowa o Synu Boga!, dalej 19:26, Marek 11:22 – gdzie mowa o wierze w Boga i dziesiątkach innych przykładów. Jednakże swoim twierdzeniem heretycy łamią kanon gramatyki greckiej. Chodzi konkretnie o zasadę Colwella z 1933 roku. Twierdzi ona ,że

“Określony rzeczownik predykatu w mianowniku posiada przedimek określony gdy występuje po czasowniku; jednak nie posiada przedimka określonego, kiedy poprzedza czasownik”

C) W przypadku Jana 1:1, omawiana klauzula mówi και θεος ην (i Bóg było). Rzeczowniku predykatu „Bóg” (θεος Theos) występuje przed czasownikiem „był” (ην hen). Krótko mówiąc, w języku greckim nie spodziewamy się przedimka określonego (ὁ ho) przed rzeczownikiem, ponieważ nie jest to konieczne. Zgodnie z regułą oczekujemy raczej, że przedimek określony powinien towarzyszyć rzeczownikowi gdyby ten występował po czasowniku, w takim przypadku konstrukcja grecka powinna brzmieć και ην ὁ θεος ὁ Λόγος  kai en ho Theos ho Logos (i był ten Bóg to Słowo).

Powodem braku przedimka określonego nie jest to, że Jan zaprzecza współistotności Syna z Ojcem, ale dlatego, że gramatyka nie wymaga przedimka określonego.

D) Potwierdzenie iż Syn jest Stwórca wszechrzeczy znajdziemy także w dwóch innych miejscach, pierwsze z nich to tekst Kolosan, który dokładniej precyzuje iż chodzi o całość rzeczywistości tak materialnej jak i duchowej.

Kol. 1:16 Przez niego bowiem wszystko zostało stworzone, to, co w niebie i to, co na ziemi, to, co widzialne i co niewidzialne, czy trony, czy panowania, czy zwierzchności, czy władze. Wszystko przez niego i dla niego zostało stworzone.

Drugi to list do Hebrajczyków, gdzie Syn nazwany jest Panem, stworzycielem nieba i ziemi, nieśmiertelnym i niezmiennym.

Hebr. 1:10-11 10. Oraz: Ty, Panie, na początku założyłeś fundamenty ziemi, a niebiosa są dziełem twoich rąk. 11. One przeminą, ale ty zostaniesz i wszystkie jak szata się zestarzeją;

E) Syn nazwany jest także dawcą wszelkiego życia

Dzieje 3:15 I zabiliście Dawcę życia, którego Bóg wskrzesił z martwych, czego my jesteśmy świadkami.

Duch Święty

A) Duch Święty nie tylko był na początku obecny z Bogiem, był także współtwórcą wszystkiego z Bogiem Ojcem i Bogiem Synem. Dlatego Bóg powiedział:

1 Mojż. 1:26 Uczyńmy człowieka na nasz obraz, na nasze podobieństwo…

B) Hebrajskie słowo רָחַף rachapch oznacza spoczynek, relaksować się, poruszać, trząść. Duch Święty po pierwszym stworzeniu znajdował się w stanie spoczynku. Świat wtedy nie miał formy, nie był wypełniony, nie było jeszcze światła. Następnie Bóg Duch Święty nadaje formę i wypełnia świat (1 Mojż. 1:3-31). Aby dnia siódmego odpocząć. (1 Mojż. 2:2)

1 Mojż. 1:2 A ziemia była bezkształtna i pusta i ciemność była nad głębią, a Duch Boży unosił się (מְרַחֶ֖פֶת mə•ra•ḥe•p̄eṯ) nad wodami

C) Hiob zeznaje iż to Duch Święty nazywany także Tchnieniem Wszechmocnego jest stworzycielem życia

Hiob 33:4 Duch Boży stworzył mnie, Tchnienie Wszechmocnego ożywiło mnie

D) Psalmista świadczy również, że Bóg stworzył wszystko przez Swojego Ducha, mówiąc:

Psalm 104:30 Gdy wysyłasz twego Ducha, zostają stworzone i odnawiasz oblicze ziemi.

Będąc Stwórcą, Duch Święty jest Bogiem w każdym sensie Boskości!
.

---

Ostrzeżenie z przeszłości

Pismo święte naucza, że jest jedna Boska nieskończona Istota. I ta nieskończona Istota (esencja) jest współdzielona przez trzy różne od siebie Osoby (subsystencje). Każda z trzech Osób jest prawdziwie, w pełni i samoistnym Bogiem.  I dalej idąc za podsumowaniem Kalwina:

„…każda z trzech subsystencji (Osób), choć powiązana z innymi, wyróżnia się własnymi właściwościami. Tutaj relacja jest wyraźnie wyrażona, ponieważ kiedy Bóg jest wymieniany po prostu i w sposób nieokreślony, to imię nie należy w mniejszym stopniu do Syna i Ducha, niż do Ojca. Ale zawsze, gdy Ojciec jest porównywany z Synem, osobliwa właściwość każdego odróżnia jednego od drugiego. Znowu, cokolwiek jest właściwe dla każdego istnienia, twierdzę, że jest niemożliwe do wyrażenia, ponieważ nic nie może się odnosić do Syna, co jest przypisane Ojcu, jako znak odróżnienia. Nie mam zastrzeżeń, by przyjąć definicję Tertuliana, pod warunkiem, że jest ona właściwie rozumiana, „że w Bogu jest pewne ustalenie lub ekonomia, która nie czyni zmiany w jedności istoty” – Tertullian. Przeciw Prakseuszowi” – Jan Kalwin, Instytuty 1.13.6

Taki właśnie został objawiony Bóg przez Pismo: jako jeden doskonały Byt i trzy zarazem jednocześnie istniejące Osoby. Nie ma trzech Bytów. Nie ma zmiany jednej Osoby w drugą. Byt jest jeden i ten sam u wszystkich trzech Osób.

Tej zbawczej wiedzy szanowny czytelniku nie zdobędziesz od skupionych na rozwoju własnej kariery systemowych “pastorów” nie znajdziesz jej w teologicznie rozhisteryzowanych heterogennych i często heretyckich grupkach domowych gdzie za teologię biorą się ignoranci. Również jako wolny elektron prawdopodobnie nie dojdziesz do tych prawd z powodu wpojonego błędnego systemu wierzeń i sposobu rozeznawania prawdy.

Dlatego bardzo gorąco zachęcamy do rozpoczęcia studium teologicznego opartego o prawidłowo rozłożone Słowo Boże w grupach:

• Trzy formy jedności (teologia systematyczna)
• Reformowani (teologia)

Chwała Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu

Kazanie wygłoszone dnia 09.07.2023

---

Zobacz w temacie

• Siedem Boskich atrybutów Ojca, Syna i Ducha – część 1
• Siedem Boskich atrybutów Ojca, Syna i Ducha – część 2
• Siedem Boskich atrybutów Ojca, Syna i Ducha – część 3
  .
• Trynitaryzm Starego Testamentu
• Uniżony żywy Bóg
• Ojciec wieczności, Bóg mocny
• Moc Boża
• Doktryna samoistności Boga
• Doktryna spiracji, czyli procesja Ducha Świętego
• Duch Ojca i Duch Syna