Chorujący uzdrowiciele

List do Koryntian jest obecnie najbardziej nadużywanym świętym tekstem przez religijnych fanatyków i ślepców duchowych. Na jego podstawie budowane są fantastyczne doktryny głoszące o wyposażeniu każdego wierzącego w cudowne dary i znaki. I tak czytając 12 rozdział zielonoświątkowcy będą argumentować, że dar uzdrawiania, mówienie językami, prorokowanie czy moc czynienia cudów dostępna jest każdemu odpowiednio silnie zmotywowanemu charyzmatykowi.

Czy jest to prawda?

W poniższym rozważaniu zajmiemy się darem uzdrawiania i zastanowimy się czy faktycznie występował on w Koryncie.

Dary w Kościele a dary w zborze

1 Kor. 12:28-30 28 A Bóg ustanowił niektórych (ους hous) (μεν men – wprawdzie, z jednej strony) w kościele najpierw jako apostołów, potem proroków, po trzecie nauczycieli, potem cudotwórców, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, rządzenia, różne języki. 29 (domyślne i wymuszone ὅς δέ hos de – to jednak z drugiej strony) Czy wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokami? Czy wszyscy nauczycielami? Czy wszyscy cudotwórcami? 30 Czy wszyscy mają dary uzdrawiania? Czy wszyscy mówią językami? Czy wszyscy tłumaczą?

μεν men – wprawdzie, doprawdy, z jednej strony – partykuła opuszczona przez polskiego tłumacza; stawiana przed tezą, na którą negatywnie odpowiada druga część wypowiedzi zazwyczaj rozpoczynająca się od  spójnika przeciwstawnego δέ de – jednak, intencją czego jest przedstawienie dwóch kontrastujących ze sobą koncepcji.

δέ de – jednak, z drugiej strony – pomimo tego, że wyraz ten w tekście nie występuje to konstrukcja zdania wskazuje, że Paweł miał w myślach użycie zwrotu οὓς δέ (to jednak); jednak w trakcie pisania pojawiła się w jego głowie myśl wyliczenia darów według rangi i tak zwrot  οὓς  μεν (niektórzy wprawdzie) pozostawił bez kontynuacji korespondującej z nim οὓς δέ (to jednak). (Meyer’s NT Commentary).

ὅς hos – jeden, niektóry – zaimek względny zastępujący wyrazy nazywające przedmioty lub właściwość przedmiotu, o których była mowa

W tekście zostało użyte wyraźne odniesienie do Kościoła w szerokim jego rozumieniu jako ogółu wierzących a nie do lokalnego zboru. Bóg nie ustanowił w zborze w Koryncie Apostołów. I tak nie każdy zbór posiadał Apostołów, których było 13. Już sam ten fakt powinien każdemu uzmysłowić, że niektóre wymienione w powyższym fragmencie dary nie posiadały przynależności zborowej oraz że tekst nie naucza, iż wszystkie wymienione dary mają występować w każdym zborze.

O prorokach

Zwrócić uwagę także należy na urząd proroka. Biblia definiuje go następująco

προφήτης prophétés – głosić, wypowiadać, osoba obdarzona w dziele ukazywania Bożej prawdy, interpretator lub głosiciel Boskiej woli; prorok, poeta.

Od słów pró – uprzednio oraz phēmí – wynosić, domagać się uznania jednej koncepcji ponad drugą, w szczególności poprzez mówione słowo;

Prorok ogłasza myśli (wieści) o Bogu, czasem przepowiada przyszłość (przepowiadanie) – a bardziej powszechnie głosi Jego przekaz dla konkretnej sytuacji; zatem prorok to ktoś, kto dzięki Bożej inspiracji głosi nowe objawienie lub naucza i wyjaśnia znaczenie tego co już zostało objawione, lub przepowiada przyszłość, też prowadzi uwielbienie.

W Septuagincie odpowiednik słowa נָבִיא nabi, które pochodzi z tego samego źródła co słowa rozgłaszać, czynić wiadomym, obwieszczać.
נָבִיא nabi – rzecznik, mówca, prorok

Zadania proroka według Pisma

• Głosić – mówić publicznie Bożą prawdę (nowe objawienie, dotyczące wiedzy o Bogu i Jego woli).
• Interpretować – ukazywać znaczenie wcześniej objawionej i spisanej prawdy. Neh. 8:7-8, Przyp. 29:18, Łuk. 24:27, 2 Piotra 1:20
• Przepowiadać – ogłaszać przyszłe wydarzenia i Boże plany, które zawsze muszą się wypełnić ze 100% dokładnością. Izaj 44:26, Jer. 28:9, Ezechiela 12:25
• Uwielbienie – przy pomocy instrumentów muzycznych oraz śpiewu 1 Kron. 25:1, 1 Kron. 25:3 

Wędrowni prorocy

O ile w każdym zborze znajdowali się prorocy interpretujący znaczenie wcześniej objawionej prawdy o tyle Agabos przepowiadający przyszłość był wędrownym prorokiem. Widzimy, że Agabos będąc członkiem zboru w Jerozolimie wędrował po zborach (Antiochia, Cezarea) służąc Kościołowi swoim darem ostrzegając młody jeszcze Kościół przed trudnościami jakie go czekały. Wszystko wskazuje na to, że w zborach tych nie było miejscowych proroków głoszących nowe objawienie ani przepowiadających przyszłość.

Dzieje 11:27-28 (42 a.d.) 27 A w tych dniach przybyli z Jerozolimy do Antiochii prorocy. 28 I jeden z nich, imieniem Agabos, powstał i oznajmił przez Ducha, że w całej ziemi nastanie wielki głód. Nastał on za cesarza Klaudiusza.

Dzieje 21:10-11 (53 a.d.) 10 Kiedy tam (w Cezarei) mieszkaliśmy przez wiele dni, przyszedł z Judei pewien prorok, imieniem Agabos. 11 Przybył do nas, wziął pas Pawła, związał sobie ręce i nogi i powiedział: To mówi Duch Święty: Tak Żydzi zwiążą w Jerozolimie i wydadzą w ręce pogan człowieka, do którego należy ten pas.

Agabos był jednym z wędrownych proroków przepowiadających przyszłość i być może głoszących nowe objawienie. Najciekawszym jest fakt, że wszyscy oni pochodzili z Jerozolimy gdzie przebywali Apostołowie Chrystusa, którzy jako jedyni w Kościele posiadali apostolski dar udzielania przez nałożenie rąk cudownych darów i znaków. A ponieważ Duch Święty zdecydował, że tylko przez ręce Apostołów znaki te będą udzielane oraz mając na uwadze, że w latach 42-53 a.d. Nowy Testament nie był jeszcze kompletny (istniały tylko trzy księgi Nowego Testamentu: List Jakuba napisany został w 44 a.d., Galacjan w 50 a.d. oraz 1 Tesaloniczan w 51 a.d.) Kościół znajdował się w dość niekorzystnym położeniu jeśli chodzi o doktryny, stąd też istniało zapotrzebowanie na wędrownych kaznodziei głoszących doktryny Nowego Testamentu.

Dlatego właśnie Apostołowie i ich współpracownicy odwiedzali zbory – aby podzielić się Słowem Bożym z członkami lokalnych zgromadzeń i wzmocnić ich wiarę.

Rzym. 1:11 Pragnę bowiem zobaczyć was, abym wam mógł udzielić jakiegoś daru duchowego dla waszego utwierdzenia;

1 Tes. 3:10 Gdy w nocy i we dnie bardzo gorliwie modlimy się, abyśmy mogli zobaczyć was osobiście i uzupełnić braki waszej wiary?
.

Dary duchowe Koryntian

1 Kor. 1:4-7 4 Zawsze dziękuję mojemu Bogu za was, za łaskę Bożą, która została wam dana w Chrystusie Jezusie. 5 We wszystko bowiem jesteście wzbogaceni w nim, we wszelkie słowo i wszelkie poznanie; 6 Gdyż świadectwo Chrystusa jest utwierdzone w was;  7 Tak że żadnego daru nie brakuje wam, którzy oczekujecie objawienia naszego Pana Jezusa Chrystusa.  

…za łaskę Bożą, która została wam dana…
χάρις charis – łaska, przychylność, życzliwość

Łaska ta została dana w Chrystusie i zawiera:

1. Adopcję,
2. Usprawiedliwienie,
3. Odpuszczenie,
4. Nowonarodzenie,
5. Uświęcenie;
6. Wiarę,
7. Upamiętanie,
8. Nadzieję,
9. Miłość,
10. Bojaźń,
11. Pokorę,
12. Samozaparcie

…we wszystko…
W każdym aspekcie czy odniesieniu do wszystkich łask przyznanych Bożym ludziom. Zostaliście przez Boga wyróżnieni przez błogosławieństwa. Mowa o łaskach duchowych, które należy stosować nie w życiu doczesnym lecz w Kościele.

… bowiem jesteście ubogaceni w nim…
ἐπλουτίσθητε eploutisthete – jesteście ubogaceni – dosłownie: zostaliście ubogaceni.

Wyrażenie to oznacza: „obfitujecie we wszystko; wszystko to zostało wam przyznane w obfitości”. Apostoł wyraża bez wątpliwości fakt, że wszystkie błogosławieństwa obfitują wśród  Koryntian, oraz że jest to cenny podarunek, właściwiej nazywać go skarbem. Wierzący posiadają wszystko co Pan ma do zaoferowania czyli wszystko czego potrzebują.

…żadnego daru nie brakuje wam…
χαρίσμα charisma – dar łaski

„Dar” w języku greckim w szczególności oznacza dar łaski. Podczas gdy błogosławieństwa mowy i wiedzy przeznaczone były zasadniczo do ewangelizacji zagubionych, duchowe dary (rozdziały 12-14) budowały Kościół.

Wniosek jaki płynie  z powyższego tekstu jest taki, że Koryntianie posiadali wszelkie dary łaski, jakie były im potrzebne. To nie oznacza, że posiadali wszystkie możliwe dary łaski w szerokim tego słowa znaczeniu, lecz tylko te niezbędne dla ich funkcjonowania.

Chodziło tu raczej o dary łaski potrzebne są aby stawić kościół nienagannym przed Chrystusem

1  Kor. 1:8  On też utwierdzi was aż do końca, abyście byli nienaganni (ἀνεγκλήτους anenklētous) w dniu naszego Pana Jezusa Chrystusa

ἀνεγκλήτους anenklētous (nienaganni) w 1 Kor. 1:8 nie pasuje do χαρίσμα charisma (dar łaski – słowo użyte w 1 Kor. 1:7) w wąskim tego słowa znaczeniu (czyli do spektakularnych darów duchowych); odnosi się generalnie raczej do moralnego charakteru darów Ducha Świętego. Spektakularne cuda i znaki nie miały możliwości stawić wierzących przed Bogiem jako nienagannych.

.

Czy Koryntianie posiadali dar uzdrawiania?

1 Kor. 12:8-10 8 Jednemu bowiem przez Ducha jest dana mowa mądrości, drugiemu mowa wiedzy przez tego samego Ducha; 9 Innemu wiara w tym samym Duchu, innemu dar uzdrawiania w tym samym Duchu; 10 Innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozróżnianie duchów, innemu różne rodzaje języków, a innemu tłumaczenie języków. 

Dary te były dane każdemu wierzącemu niezależnie od dojrzałości czy duchowości, Koryntianie, choć grzeszni, posiadali wszystkie dary jakie były im potrzebne tak, że niczego im nie brakowało. Jednak wers szósty i dwudziesty ósmy tego rozdziału odnosi działanie Ducha Świętego do Kościoła jako całości, nie zawężając pola Jego działania wyłącznie do zboru w Koryncie.

1 Kor. 12:6 I różne są działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich (a nie tylko wśród Koryntian)

1 Kor. 12:28 A Bóg ustanowił niektórych w kościele (a nie w każdym zborze)

W wersach 8-10 Paweł informuje o ogólnym charakterze darów Ducha Świętego nie przypisując ich wszystkich do zboru w Koryncie. Zatem na podstawie tego wersetu nie można budować hipotezy zakładającej, że wszystkie możliwe dary Ducha występowały w Koryncie.
.

Cechy daru uzdrawiania

1. Leczone były wszystkie choroby
2. Uzdrowienia występowały natychmiast
3. Leczeni byli wszyscy ludzie bez wyjątku
4. Jezus i Apostołowie nie stosowali wymówki, że ktoś nie ma wystarczającej wiary.

Zatem gdyby w Koryncie występował dar uzdrawiania, żaden z członków Kościoła nie powinien być chory, ponieważ wystarczyłoby przywołać brata z darem uzdrawiania, który nałożyłby ręce i choroba musiałaby ustąpić, ponieważ dar uzdrawiania leczył wszystkie choroby bez wyjątku. Tak jednak się nie działo.
.

Koryntianie chorujący aż do śmierci

1 Kor. 11:28-3028 Niech więc człowiek bada samego siebie i tak niech je z tego chleba, i niech pije z tego kielicha. 29 Kto bowiem je i pije niegodnie, sąd własny je i pije, nie rozróżniając ciała Pańskiego. 30 Dlatego jest wśród was wielu słabych i chorych, a niemało też zasnęło. 

Powyższy fragment informuje, że Koryntianie chorowali z powodu grzechu. Choroby te doprowadzały ich do słabości i śmierci. Żaden z nich nie został cudownie uzdrowiony. Dla przeciętnego zielonoświątkowca może to być szokiem jednak tak stanowi Pismo.
.

Logiczne przesłanki:

1. Grzeszni Koryntianie chorowali
2. Choroby te prowadziły do śmierci i nie mogły być w żaden sposób wyleczone
3. Dar uzdrawiania leczył z każdej choroby
4. Koryntianom nie brakowało żadnego daru łaski (posiadali wszystkie jakie im były potrzebne)
   .

Wniosek

W Koryncie dar uzdrawiania nie mógł być obecny, ponieważ gdyby tak było, żaden z Koryntian nie mógłby chorować aż do śmierci. Nasuwa się konkluzja, że dar uzdrawiania Koryntianom nie był potrzebny. Podobnie jak dar Apostolstwa. Żaden z Koryntian nie był Apostołem (zgodnie z Efez. 4:7-11 Apostołowie byli darem Ducha Świętego dla Kościoła).

1 Kor. 12:28-30 28 A Bóg ustanowił niektórych (ους hous) (μεν men – wprawdzie, z jednej strony) w kościele najpierw jako apostołów, potem proroków, po trzecie nauczycieli, potem cudotwórców, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, rządzenia, różne języki. 29 (domyślne i wymuszone ὅς δέ hos de – to jednak z drugiej strony) Czy (μή me) wszyscy (w kościele) są apostołami? Czy (μή me) wszyscy (w kościele) są apostołami? Czy (μή me) wszyscy (w kościele) prorokami? Czy (μή me) wszyscy (w kościele) nauczycielami? Czy (μή me) wszyscy (w kościele są) cudotwórcami? 30 Czy (μή me) wszyscy (w kościele) mają dary uzdrawiania? Czy (μή me) wszyscy (w kościele) mówią językami? Czy (μή me) wszyscy (w kościele) tłumaczą?

μή me –  partykuła zaprzeczająca, spełniająca rolę przysłówka; udziela wykluczającej odpowiedzi na tezę w stawianym pytaniu (podobną funkcję spełnia w j. polskim pytanie retoryczne).

Paweł informuje Koryntian, że wprawdzie w Kościele Bóg niektórych ludzi obdarował mocą natychmiastowego uzdrawiania z wszystkich chorób poprzez nałożenie rąk, jednak zaraz potem dopisuje zdanie dramatycznie ograniczające częstotliwość występowania tego (i innych) darów.

Według powyższego fragmentu nie wszyscy w Kościele posiadali dar Apostolstwa (tylko 13 osób), nie wszyscy posiadali dar czynienia cudów, mało kto posiadał dar uzdrawiania (nieliczni towarzysze Apostołów). Odniesienie do Kościoła jako całości tym bardziej podkreśla rzadkość występowania cudownych darów w lokalnych społecznościach. Tak jak w Kościele nieliczni byli Apostołowie (razem 13) tak nieliczni uzdrowiciele, cudotwórcy, prorocy głoszący nowe objawienie.

Chociażby przypadek zboru w Tesalonice świadczy o tym, że w lokalnych zborach nie było prawowiernych proroków głoszących nowe objawienie lecz uzurpatorzy głoszący herezje i wyprowadzający braci ze stałości wiary. W swoim drugim liście do Tesaloniczan napisanym w 51-52 roku (3 lata przed ostatnim odnotowanym w Biblii cudem, nota bene również dokonanym przez ręce Apostołów) Apostoł Paweł ostrzega przed fałszywą nauką, która jest nowym objawieniem dotyczącym eschatologii a konkretnie przyjścia Pana Jezusa.

2 Tes. 2:1 Prosimy was, bracia, przez wzgląd na przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa i nasze zgromadzenie się przy nim; 2 Abyście nie tak łatwo dali się zachwiać w waszym umyśle i zatrwożyć się ani przez ducha, ani przez mowę, ani przez list rzekomo przez nas pisany, jakoby już nadchodził dzień Chrystusa.

Fałszywi prorocy w podstępny sposób twierdzili na podstawie rzekomego objawienia od Boga iż drugie przyjście Pana już nastąpiło, przez co wierzący byli zatrwożeni. Swoje herezje uwiarygadniali sfałszowanymi listami Apostolskimi. Źródłem herezji mogło być:

1. fałszywe objawienie
2. fałszywe nauczanie
3. fałszywy autorytet apostolski

Co ciekawe, kierując Tesaloniczan do zdrowej nauki Paweł wskazuje wyłącznie dwa możliwe źródła

2 Tes. 2:15 Dlatego, bracia, stójcie niewzruszenie i trzymajcie się przekazanych nauk, o których zostaliście pouczeni czy to przez (naszą) mowę, czy przez nasz list.

Prawowierne źródła zdrowej nauki:

1. Nauka Apostolska przekazana ustnie
2. Nauka Apostolska przekazana pisemnie

Pozabiblijne objawienie (czy to przez ducha) nie zostało wymienione przez Pawła.

Rozumiemy zatem, że w tamtym czasie wszelkie pozabiblijne objawienie nie będące efektem działania Boga przez Apostołów nie miało swojego źródła w Bogu. Inaczej Paweł napisałby: czy to przez mowę, czy przez nasz list (czy to przez prawdziwe Boże objawienie) jednak tego nie czyni.

W rzeczywistości w wersach 3-13 piętnuje pozabiblijne objawienie, które zawsze potwierdzane jest fałszywymi znakami i cudami, a osoby podążające za fałszem uznaje za czyniące nieprawość i idące na zatracenie. Przyczynowo – skutkowy związek między zatraceniem a zaufaniem fałszywym cudom i znakom jest ewidentny. Aby ustrzec czytelników przed zatraceniem Paweł kierował wierzących do Pisma Świętego, nie do pozabiblijnych objawień. Chrześcijanie mieli stać niewzruszenie w odrzucaniu wszelkiego pozabiblijnego proroctwa, które nie pochodziło od Apostołów.

Dlatego właśnie istniała potrzeba instytucji mobilnych prawowiernych proroków przepowiadających przyszłość jak Agabos oraz Apostołów podróżujących do lokalnych zborów w celu przekazywania doktryn wiary. Tak urząd proroka głoszącego nowe objawienie jak Apostoła okupowała wąska grupa unikalnie obdarowanych przez Ducha Świętego ludzi. Apostołowie posiadali autorytet udzielony bezpośrednio przez Boga Jezusa, prorocy autorytet ten posiadali dzięki apostolskiemu nałożeniu rąk i stanowili fundament kościoła (fundament zakłada się tylko raz w historii).

Dar	Częstotliwość występowania w Kościele
Apostoł	Unikalny – Szymon Piotr (Kefas), syn Jonasza, rybak z Betsaidy – Andrzej, brat Piotra, rybak z Betsaidy – Jakub (zwany Większym), syn Zebedeusza – Jan Ewangelista, syn Zebedeusza, brat Jakuba – Filip z Betsaidy – Bartłomiej czyli Natanael z Ptolemaidy – Tomasz (zwany Didymos) – Mateusz – Lewi, były poborca podatkowy – Jakub, syn Alfeusza – Juda (Lebeusz / Tadeusz / Judas), syn Alfeusza, brat Jakuba – Szymon Kananejczyk (zwany Gorliwym) – Maciej, wybrany w miejsce Judasza Iskarioty, zdrajcy Jezusa po jego samobójstwie – Paweł, Apostoł Pogan
Prorok (głosiciel nowego objawienia)	Wyjątkowy – Agabus, Dzieje 11:27-28, – Barnaba, Szymon Niger, Lucjusz Cyrenejczyk, Manaaen, Dzieje 13:1 – Juda, Sylas, Dzieje 15:32
Nauczyciel	Rzadki (w każdym zborze niewielu, Jak. 3:1)
Cudotwórca	Wyjątkowy – Szczepan, Dzieje 6:8 – Diakon Filip, Dzieje 8:5-7 – Barnaba, Dzieje 15:12 – Siedemdziesięciu wysłanników Łuk. 10:1-20
Mówiący zagranicznymi językami	Wyjątkowy – Apostołowie – Korneliusz i domownicy Dzieje 10:44-46 – Joanici, Dzieje 19:1-3 – Być może niektórzy z towarzyszy Apostołów, brak imiennych wzmianek w Piśmie
Tłumaczący zagraniczne języki	Wyjątkowy – Brak imiennych wzmianek w Piśmie

Warto zwrócić również uwagę na fakt, że w 12 rozdziale Pierwszego Listu do Koryntian wersy 29 i 30 stanowią podsumowanie dla wersów od 12 do 28, gdzie Paweł wykazuje, że w Kościele ważniejsze miejsce zajmują osoby bez cudownych darów i znaków, czyli te, które w Koryncie stanowiły zdecydowaną większość.

Przesłanka dla współczesnego Kościoła jest następująca:

Tak jak dar uzdrawiania nie był niezbędny do funkcjonowania zboru w Koryncie, tak też dar ten nie jest niezbędny do funkcjonowania żadnego chrześcijańskiego zboru. W rzeczywistości cudowne dary i znaki ustały wraz ze śmiercią Apostołów gdy Pismo Święte zostało spisane.