utworzone przez Reformujmy | paź 31, 2024 | Ekumenizm, Historia chrześcijaństwa

Ekumaniak na miarę odstępczych czasów
2 Kor. 6:14 Nie wprzęgajcie się w nierówne jarzmo z niewierzącymi. Cóż bowiem wspólnego ma sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo jaka jest wspólnota między światłem a ciemnością?
Opis Marcina Bucera jako „fanatyka jedności” lub, jak moglibyśmy powiedzieć, „ekumaniaka” pochodził od jednej z jego współczesnych, Margaret Blauer, członkini prominentnej rodziny protestanckiej tamtych czasów, która nazwała Bucera „drogim politykiem i fanatykiem jedności”. Z tą oceną Bucera zgadzają się wszyscy uczeni.
John T. McNeill opisuje Bucera jako „najgorliwszego propagatora ideału jedności Kościoła swoich czasów”.[1]
E. Gordon Rupp nazywa Bucera „doskonałym modelem współczesnego ekumenizmu”. [2]
David F. Wright, tłumacz i redaktor niedawno wydanego, ważnego tomu pism Bucera, zatytułował swój wstępny esej „Marcin Bucer: teolog ekumeniczny” [3].
Podczas swojej posługi ten reformowany pastor i teolog poświęcił wiele czasu i energii na rzecz unii kościelnej. W interesie jedności kościoła napisał wiele:
- książki, listy do stron w całej Europie,
- wyznania mające służyć jako podstawa unii
- oraz sprawozdania i obrony postępowań na konferencjach, gdzie celem była jedność.
Bucer uczestniczył w wielu takich konferencjach lub kolokwiach, zwykle jako jeden z głównych uczestników. Wymagało to, aby nieustannie podróżował. Niestrudzenie podróżując po całych Niemczech i Szwajcarii. Bucer spędził sporą część swojego życia w siodle. Po prostu nie można oddać sprawiedliwości Bucerowi, jeśli pominie się dążenie Bucera do zjednoczenia kościoła. Dopiero gdy weźmie się pod uwagę ten aspekt posługi Bucera, poznaje się całego Bucera i dopiero wtedy ma się oko na pełną posługę tego wszechstronnego, a czasami zaskakującego, protestanckiego teologa.
Sam Bucer uważał swoje wysiłki na rzecz jedności za jedno ze swoich najważniejszych zadań, a nawet za święte powołanie od Boga. Kiedy jego gorliwość na rzecz jedności była zewsząd i gorąco krytykowana Bucer nigdy nie przepraszał. „Fanatyk jedności” nie był dla niego obraźliwy, ale pochwałą. Zakończenie posługi Bucera było stosowne. Pod koniec został znaleziony w Anglii, jako teolog Reformowany z Niemiec, pracujący w i dla Kościoła Anglii. Tak więc okoliczności jego życia wyrażały jedną z najbardziej wybitnych cech posługi Bucera, a także to, co było najdroższe sercu człowieka.
Ten aspekt posługi Bucera nabiera szczególnego znaczenia w naszej epoce ekumenicznej. Protestanci przekonani o konieczności zjednoczenia kościołów wskazują na Bucera jako przykład i bodziec. Napędzający Bucera duch, a także metody, które stosował, są stawiane jako przykład do naśladowania. Możemy się spodziewać, że w miarę jak prace Bucera staną się dostępne i on sam stanie się lepiej znany a jego zapał i wysiłki na rzecz zjednoczenia kościołów będą jeszcze bardziej podkreślane.
W swoim niedawnym badaniu wysiłków Bucera na rzecz zjednoczenia protestantyzmu i katolicyzmu rzymskiego w Ratyzbonie, Basil Hall podsumowuje:
…próby lepszego zrozumienia między „katolikami” a „protestantami” mogą znaleźć punkt wyjścia w tematach, które leżą u podstaw Księgi Ratyzbońskiej.” [4]
(więcej…)
utworzone przez Reformujmy | paź 10, 2024 | Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia systematyczna

Zjednoczeni przez wiarę
Efez. 3:17 Aby Chrystus przez wiarę mieszkał w waszych sercach, abyście zakorzenieni i ugruntowani w miłości
Kiedy myślimy o wierze, zazwyczaj myślimy o wierzeniu i ufaniu Bogu i Jego Synowi, Panu Jezusowi Chrystusowi. Wiara to wierzenie i ufanie, ale przed tym jest czymś innym. Wiara w swojej najgłębszej rzeczywistości i istocie jest zjednoczeniem z Chrystusem.
Sugeruje to Katechizm Heidelberski, który mówi o prawdziwej wierze w kategoriach „wszczepienia w Chrystusa”
Pytanie 20: Czy wszyscy ludzie zostali ocaleni przez Chrystusa, tak jak zostali zgubieni przez Adama?
.
Nie wszyscy, lecz tylko ci, którzy prawdziwą wiarę łączą z Chrystusem i przyjmują wszystkie jego dobrodziejstwa. (Izaj. 53:11; Jan 1:12; Jan 3:36; Hebr.4:2) [1]
Myślimy także o tym, czego naucza Większy Katechizm Westminsterski, który mówi, że wiara jest nie tylko zgodą na prawdę obietnicy Ewangelii, ale także przyjęciem i poleganiem na Chrystusie dla zbawienia
Pytanie 72. Czym jest usprawiedliwiająca wiara?
.
Usprawiedliwiająca wiara jest zbawienną łaską, która jest wzbudzana w sercu grzesznika przez Ducha i Słowo Boże w taki sposób, że zostaje on przekonany o swoim grzechu i niedoli oraz o tym, że on sam i inne stworzenia są niezdolni uratować go z jego stanu zatracenia. Grzesznik nie tylko uznaje obietnicę Ewangelii za prawdziwą, ale – zgodnie z tym, co jest w niej przedstawione – przyjmuje Chrystusa i polega na nim oraz jego sprawiedliwości w celu przebaczenia grzechów i w celu uznania go za sprawiedliwego w oczach Bożych ku zbawieniu. [2]
To wszczepienie w Chrystusa, to przyjęcie i poleganie na Nim, jest czasami określane w teologii jako „moc wiary” lub „zasada wiary”.
(więcej…)
utworzone przez Reformujmy | paź 1, 2024 | Herezja Remonstrancji, Historia chrześcijaństwa

Boże sito
1 Kor. 11:19 Bo muszą być między wami herezje, aby się okazało, którzy są wypróbowani wśród was.
Starając się udokumentować szeroki wpływ nauk swojego bohatera na większą część świata chrześcijańskiego w przedmowie do wydania Dzieł Arminiusza z 1853 r., metodystyczno-episkopalny pastor W. R. Bagnall stwierdził, że
„podziwia charakter i system teologiczny Arminiusza” [1]
Uczynił to oprócz odnotowania niezliczonych wyznań, które były jawnie Arminiańskie, Bagnall zauważył, że
„arminianizm wywarł bardzo wyraźny wpływ, szczególnie w ciągu ostatniego stulecia, na modyfikację poglądów wyznawców kalwinizmu, lub jeśli nie ich poglądów, to z pewnością sposobów ich przedstawiania, tak że doktryna absolutnych dekretów straciła na znaczeniu w ich nauczaniu, a wielu najzdolniejszych teologów wśród nich opowiadało się za arminiańskim poglądem na odkupienie”.[2]
To, co zostało przyjęte i ogłoszone w imię kalwinizmu w ciągu ostatnich dwóch stuleci, dowiodło, że Bagnall miał większy wgląd w to, co działo się w kręgach kalwińskich, niż wielu wyznawców kalwinizmu, a jego słowa oferują przejmujący opis „zmodyfikowanego kalwinizmu”, który miał przeniknąć do tak zwanych kręgów reformowanych 144 lata później.
(więcej…)
utworzone przez Reformujmy | wrz 23, 2024 | Historia chrześcijaństwa

Wprowadzenie
2 Kor. 1:24 Nie dlatego, że panujemy nad waszą wiarą, ale jesteśmy pomocnikami waszej radości; wiarą bowiem stoicie.
Z ogromną radością oddajemy do rąk czytelnika polskie tłumaczenie Deklaracji Kongregacjonalno-Sabaudzkiej (wraz z biblijnymi referencjami), znanej także jako Deklaracja Sabaudzka czy też Deklaracja Wiary z Savoy, pragnąc jednocześnie przybliżyć nieco historii tego dokumentu, będącego teologicznym klejnotem Reformowanej teologii systematycznej.
Za Olivera Cromwella kongregacjonaliści (tj. członkowie autonomicznych i niezależnych kościołów Reformowanych) stali się uznaniw Anglii. W latach czterdziestych XVII wieku kilku z nich zasiadało w Zgromadzeniu Westminsterskim. Chociaż generalnie akceptowali Westminsterskie Wyznanie Wiary (1646), wielu kongregacjonalistów martwiło się prezbiteriańską formą zarządzania kościołem i uznali, że potrzebują wyznania wiary, które odzwierciedlałoby ich ustrój.
We wrześniu 1658 roku około 200 przedstawicieli 100 wolnych kościołów (czyli tych, które były niezależne od kościoła ustanowionego) zebrało się w Pałacu Sabaudii (ang. Savoy) w Londynie, aby ułożyć i przyjąć własne wyznanie wiary. Jako kongregacjonaliści, wielu świeckich kościołów uczestniczyło w tym spotkaniu. Uczestniczyło w nim również kilku znanych teologów, w tym Thomas Goodwin i John Owen.
12 października 1658 r. wyznanie zostało ukończone, a Deklaracja Sabaudzka, inaczej zatytułowana „Deklaracja wiary i porządku posiadanego i praktykowanego w kościołach kongregacjonalnych w Anglii”, stała się pierwszym angielskim oświadczeniem doktryny i polityki kościoła wolnego i kongregacjonalistycznego. Deklaracja potwierdziła jedność kongregacjonalistów z szerszą wiarą chrześcijańską i Reformowaną, zajęła się błędnymi wyobrażeniami na temat kościołów wolnych i zarysowała ich różnice z kościołem ustanowionym w kwestiach zarządzania kościołem.
Deklaracja Sabaudzka, pomimo wprowadzanych przez nią róznić doktrynalnych (postmilenializm i kongregacjonalizm jako ustrój kościoła) jest bardzo dobrym materiałem pomocnym w studiowaniu historycznego zapisu wiary kongregacjonalizmu.
(więcej…)