Historia Reformacji XVI wieku, część 10: ryk watykańskiego antychrysta

utworzone przez | lut 1, 2023 | Historia chrześcijaństwa

Jezuicki prekursor

Dan. 9:24 Siedemdziesiąt tygodni wyznaczono nad twoim ludem i twoim świętym miastem na zakończenie przestępstwa, na zgładzenie grzechów i na przebłaganie za nieprawość, na wprowadzenie wiecznej sprawiedliwości, na wstrzymanie widzenia i proroctwa oraz na namaszczenie Najświętszego.

Lata 1522-1526

Reformacja przeszła od umysłów kilku ludzi gorliwych dla prawdy do praktycznego zastosowania doktryn, które oni reprezentowali, w życiu Kościoła. Dwóch ludzi zmieniło Niemcy – Luter zreformował kościół, a Fryderyk zreformował państwo.

Podczas gdy Niemcy się zmieniały, świat był w stanie wojny. Król Nawarry toczył krwawą rzeź za Pampelunę. Ścigał Maurów przez Półwysep aż do Afryki. Wśród obrońców Pampeluny był młody człowiek imieniem Ignacy Loyola.

Walczył z Francuzami, został ranny i potrzebował bolesnej operacji nogi. Leżąc w łóżku, czytał religijne książki i był pod wrażeniem samotności i prostoty, które oferowały w przeciwieństwie do łupów wojennych. Gdy tylko odzyskał zdrowie, wstąpił do klasztoru św. Benedykta, a następnie odpoczywał w klasztorze Dominikanów.

Loyola nie rozumiał Pisma Świętego, ale raczej słuchał głosów

  • pozabiblijnych objawień
    ,
  • ekstaz
    .
  • i różnych osobistych kontemplacji

Loyola nie był wyznawcą Boga, ale raczej opierał się o częste wizje, które uważał za Boga. Łatwo dostrzec dwie bardzo różne drogi. Z jednej strony droga obiektywnej prawdy spisanego Słowa Bożego, którą protestantyzm obrał wraz z Lutrem, z drugiej katolicka szeroka droga zatracenia utworzona dzięki ludzkim inwencjom.

Diabeł skupia moc

Tyt. 1:12 Jeden z nich, ich własny prorok, powiedział: Kreteńczycy to zawsze kłamcy, złe bestie, brzuchy leniwe.

Leon miał zostać jednym z najpotężniejszych papieży w historii. Przygotowali scenę dla specjalnego zgromadzenia z ekstrawagancjami ziemskiego przedstawienia i ceremonii, ale zanim mogło się ono rozpocząć, Leo zmarł. Ludzie byli zasmuceni, że zmarł bez przyjęcia sakramentu, i równie rozgniewani, że pozostawił im tak wielki dług do spłacenia.

Karol V wymagał, aby papież, który był oddany jego służbie, objął pontyfikat. Wybrano kardynała Tortosa, znanego również jako Adrian VI. Kardynał De Vio poparł nominację i został wybrany na urząd. Jego ziomkowie z Holandii, skąd przybył Adrian, byli zachwyceni, że mogli dać Watykanowi takiego człowieka. Nowy antychryst został dobrze przyjęty i kroczył drogą, którą wyznaczył mu Erazm. W książce opublikowanej po jego przybyciu, która jest bardzo godna uwagi, papież powiedział:

„Jest pewne, że papież może błądzić w sprawach wiary, broniąc herezji swoimi opiniami lub dekretami” – papież Adrian VI, Comm. In lib. 4, Sententiarium Quest de Sacr. Confirm. Rome, 1522, folio

Takie oświadczenie papieża w czasach Reformacji jest monumentalne, bo jeśli się mylił w kwestii oświadczenia o swojej omylności, to poprzez “nieomylne” stwierdzenie doktrynlane potwierdzał swoją omylność  😉

  • jesli papież jest nieomylny to jego nieomylne stwierdzenie doktrynalne o omylności papieży dowodzi omylności papieży
    .
  • jeżeli stwierdzenie jest nieprawdziwe dowodzi jedynie omylności papieża ponieważ zawiera w sobie omylne stwierdzenie o omylności

O jakżesz głupi są rzymscy antychryści.
.

Samopotępiony papież

2 Kor. 10:4-5 (Gdyż oręż naszej walki nie jest cielesny, ale z Boga, i ma moc burzenia twierdz warownych); Obalamy rozumowania i wszelką wyniosłość, która powstaje przeciwko poznaniu Boga, i zniewalamy wszelką myśl do posłuszeństwa Chrystusowi;

W Norymberdze zwołano sejm i tak powstał sprzeciw wobec Lutra. Było to uczynione wbrew temu, w co faktycznie wierzyli mieszkańcy miasta, ponieważ większość z nich popierała Lutra. Książę Jerzy pragnął wykonać dekret Wormacji przeciwko Lutrowi i schwytać go w Wittenberdze. Niektórzy nawet myśleli, że Karol V i Adrian spotkają się w Norymberdze, aby zgodzić się na plan. Później, w grudniu 1522 r., sejm zebrał się ponownie.

Wielu ostro sprzeciwiało się Lutrowi. Chieregati wraz z kardynałem salzburskim wzywali do zamordowania Lutra. Wydawało się, że przemawiają w imieniu Adriana, a wielu książąt było zirytowanych brakiem zdolności Rzymu do pohamowania lub poprawy. Rzym pragnął krwi.

W przeciwieństwie do tego Adrian przemawiał jako Reformator na wiele sposobów, przyznając, że niegodziwość wkradła się do kościoła rzymskiego i wymaga naprawy. Biskupi i księża byli oburzeni, książęta wstrząśnięci, a sympatycy Reformacji cieszyli się, że papież sam się potępił.

Jednak chociaż Adrian przemawiał w ten sposób, sejm mówił w inny. Chciano toczyć wojnę przeciwko Lutrowi, a Fryderyk, zastanawiając się nad poleceniem sejmu, pomyślał, że może w końcu będzie musiał dobyć miecza, aby chronić Lutra i Reformację. Ale Luter poradził Fryderykowi, aby nie używał miecza w ten sposób. Ludzie muszą powstać i być związani Słowem Bożym, a nie zmuszani do tego, jak zrobił im to Rzym w przeszłości.
.

Wewnętrzny wróg

Mat. 10:34 Nie sądźcie, że przyszedłem przynieść pokój na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz.

Ponieważ Adrian nie kontynuował rzymskiego ucisku i sprzeciwu wobec Lutra, tak jak czynił to Leon, w całym kraju wybuchły nowe prześladowania ze strony autonomicznych jednostek. Luter obawiał się o kraj, a Rzym szybko zapragnął rozlewu krwi.

Książę Jerzy stanął na czele prześladowań, ale nie mógł obalić elektoratu Saksonii i wywołać prześladowań tam, gdzie chciałby je widzieć najbardziej – w stolicy “heretyków”. Jerzy napisał nawet do Fryderyka, przepowiadając nadchodzący konflikt. Był spragniony smaku krwi, zwłaszcza Lutra.

W Niderlandach pod rządami Karola V wybuchły najgorsze prześladowania. Probst i Mirisch wyparli się swoich poglądów na temat Reformacji i byli wykorzystywani przez Rzym do zastraszania innych. Jednak Probst uciekł do Brugii we Flandrii iodwołał swoje wyrzeczenie. Został ponownie złapany, ale uciekł z pomocą franciszkanina, który zlitował się nad jego stanem.

Młodzi mnisi augustianie zostali aresztowani i postawieni przed inkwizytorem, który wcześniej uniknął prześladowań w Antwerpii. Zaprowadzono ich na szafot i spalono żywcem za wiarę w Chrystusa. Wierzyli w „Kościół”, ale nie w Kościół rzymski. Spalanie trwało cztery godziny i ci ludzie byli pierwszymi męczennikami formalnej Reformacji. Pokazało to charakter prześladowań. Nawet Erazm powiedział:

„Rozpoczęły się prześladowania”.

Ludzie bali się skutków nieokiełznanego gniewu przeciwko prawdzie.
.

Umarł antychryst, niech żyje antychryst

Mat. 23:34 Dlatego ja posyłam do was proroków, mędrców i uczonych w Piśmie. Niektórych z nich zabijecie i ukrzyżujecie, a niektórych ubiczujecie w waszych synagogach i będziecie ich prześladować od miasta do miasta;

Adrian zmarł 14 września 1523 r. Kościół rzymski był szczęśliwy, że się go pozbył. Zastąpił go Giulo de Medici, znany również jako Klemens VII.. Klemens natychmiast zaczął naprawiać to, co Adrian w jego zepsuł. Umieścił kardynała Campeggio jako przełożonego w sprawach publicznych i przedstawił go wszystkim książętom jako człowieka władzy; zdolny człowiek, o którym Klemens wiedział, że może wykonać zadanie, które należało wykonać.

Sejm w Norymberdze zebrał się ponownie w styczniu 1524 r. Liga Szwabska, najbogatsze miasto w kraju, a także Karol V poprzysięgli zniszczyć Fryderyka, nawet jeśli oznaczałoby to zamieszanie polityczne, na które kraj w tym czasie nie mógł sobie pozwolić. Fryderyk opuścił sejm i był przytłoczony żalem i ich polityczną nieudolnością.

Antychryst był bardzo zdenerwowany, że sejm ustanowił władzę świecką bez jego pozwolenia i wbrew niemu i rozstrzygał sprawy władzy religijnej w kraju wbrew jego woli. Doszło do wymiany korespondencji między Sejmem a papieżem ale bezskutecznie.

Dr John Eck poprosił papieża o pomoc, z którą dał mu władzę kościelną do zajmowania się książętami. W Ratyzbonie odbyła się rada, aby odrzucić sejm w Spires, który mógłby serdecznie pomóc Reformacji i wzmocnić w ten sposób katolickie postanowienie. Konferencja trwała piętnaście dni i była pierwszym zgromadzeniem katolickim zorganizowanym przez papiestwo przeciwko samej Reformacji.
.

Rządza krwi

Jana 2:13 Znam twoje uczynki i wiem, gdzie mieszkasz – tam, gdzie jest tron szatana – a trzymasz się mojego imienia i nie wyparłeś się mojej wiary nawet w dniach, gdy Antypas, mój wierny świadek, został zabity u was, tam, gdzie mieszka szatan.

Reprezentanci szatana czyli strona rzymska nie była zadowolona z Ratyzbony. Chciano raczej zobaczyć ten sobór zapieczętowany krwią Reformatorów.

  • Gaspar Tauber, obywatel Wiednia, który rozpowszechniał pisma Lutra, został uwięziony, wezwany przez sąd do wyrzeczenia się, ścięty za nie wyrzeczenie się, a następnie jego ciało spalono. Ludzie byli tym zbulwersowani.
    .
  • W Budzie na Węgrzech aresztowano księgarza o imieniu John za rozpowszechnianie niemieckiego Nowego Testamentu. Przywiązano go do stosu, wokół niego ułożono stosy książek i spalono żywcem.

Ten fanatyzm stawał się coraz silniejszy i gorętszy, gdy kaznodzieje byli wyrzucani ze swoich kościołów i poddawani straszliwym karom w imię Ewangelii.

W całej Europie wybuchały prześladowania, a duchowni byli prześladowani za wiarę ewangelicko-luterańską. Najbardziej brutalnie było w państwie księcia Bawarii, który mordował od od szlachty do chłopów. Kraj był pełen szpiegów, którzy chcieli wykonać krwawy dekret przeciwko Ewangelii.

Henryk z Zuphten, który uciekł z klasztoru w Antwerpii, głosił Ewangelię w Bremie. Dominikanie spiskowali przeciwko jego przyjściu i myśleli, że jeśli ludzie usłyszą jego kazania, wszystko będzie stracone. Spiskowali, aby go schwytać, a kiedy głosił, nękali go. Jednak czekali aż do Wielkanocy, aby zaatakować jego dom i aresztowali go. Wrzucili go na stos płonącego drewna, zadali śmiertelny cios w klatkę piersiową i zakończyli jego życie, gdy jego ciało spłonęło na stosie.

Oto rzymsko katolicka miłość w praktyce
.

Spór o Wieczerzę

1 Kor. 10:16 Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czy nie jest wspólnotą krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czy nie jest wspólnotą ciała Chrystusa?

Podczas gdy Rzym palił na stosach ewangelicznych kaznodziejów Ewangelii, Reformacja przybrała nowy obrót w Wittenberdze. Tutaj, w Wittenberdze, znajdują się początki Kościoła Reformowanego, któremu później przewodzi Kalwin. Pytanie dotyczyło Wieczerzy Pańskiej. Luter nie zaakceptował dokładnego stanowiska Reformatów, które rozwinęło się później, a pierwsze spory, jakie toczył w sprawie tej doktryny, toczyły się z Carlstadtem.

Carlstadt uważał, że nic nie może być bardziej szkodliwe dla prawdziwej religii niż poleganie na dziełach zewnętrznego sakramentu. Rzym zmaterializował sakrament i nauczał, że zwykłe uczestnictwo w nim może zbawić człowieka. To był ten sam głos, który Jan Wessel dał sakramentowi w XV wieku. Dwoma orędownikami tego poglądu, za którym po prostu podążał Carlstadt, byli John Rhodius i George Sagarus. Ci ludzie chcieli zanieść swoje odkrycia Wessela i dalsze badania Lutrowi i przybyli do Wittenbergi pod koniec roku 1520.

Luter, spotkawszy się z nimi i usłyszawszy ich stanowisko, odrzucił je. Carlstadt przyjął to i napisał przeciwko fizycznemu spożywaniu ciała Chrystusa w sakramencie. Luter poszedł w przeciwnym kierunku.

Ponieważ zarówno Luter, jak i Carlstadt nie zgadzali się z tym, Luter nie pozwolił mu na publiczne wystąpienie. Carlstadt opuścił uniwersytet skrycie w 1524 r. W tej sprawie walczył z Lutrem na piśmie na późniejszą prośbę Lutra. Wyjechał do Szwajcarii i nauczał swoich poglądów ludzi takich jak Bucer i Capito, którzy zgadzali się z nim na wiele sposobów. Luter pisał przeciwko nim w swoim najbardziej brutalnym dziele Przeciw niebiańskim prorokom. Reformacja zaatakowała cesarza, papieża, a teraz rozdzierała samą siebie.
.

Pierwsze zwycięstwa

Obj. 3:9 Oto dam ci ludzi z synagogi szatana, którzy mówią, że są Żydami, a nimi nie są, lecz kłamią. Oto sprawię, że przyjdą i pokłonią się przed twoimi nogami, i poznają, że ja ciebie umiłowałem.

Chociaż wydawało się, że Ratyzbona odniosła sukces w swojej sztuczce prześladowania Ewangelii, a pod wieloma względami się to udało, w momencie, gdy sobór się rozpadł, Sejm w Spires zebrał się i zdecydował, że kaznodzieje Ewangelii powinni mieć swobodę otwartego głoszenia. Było to dokładne przeciwieństwo wcześniejszych postanowień Ratyzbony.

W drodze powrotnej do Wittenbergi Melanchton spotkał Filipa Heskiego, który jechał na turniej. Melancthon poprosił o pozwolenie na bezpieczne przejście przez te ziemie, a Filip z radością się na to zgodził. Warunkiem tego było, aby Melanchton zbada kwestie, które sobór badał w odniesieniu do Reformacji, i przedstawi Filipowi pełny raport. To była naprawdę szczęśliwa opatrzność. Melancthon zgodził się i zaraz po przyjeździe zaczął pracować nad Skrótem Odrodzonej Doktryny Chrześcijaństwa specjalnie dla Filipa.

Kiedy Filip wrócił i przeczytał traktat, wydał edykt przeciwny Lidze Ratyzbońskiej, w którym nakazał swobodne głoszenie Ewangelii w całym kraju. Filip był znany jako uczeń Melanchtona, siłą trzymający się usprawiedliwienia jedynie przez wiarę i propagowanie biblijnej Ewangelii. Inni książęta poszli w ich ślady; książę Luneberg zaczął Reformować swoje państwa, podobnie jak król Danii. W ten sposób edykt Spires odniósł sukces w swoim zasięgu na różne sposoby.
.
.

Zniesienie mszy

2 Tym. 2:8-9 Pamiętaj, że Jezus Chrystus, potomek Dawida, powstał z martwych według mojej ewangelii; Dla której znoszę cierpienia jak złoczyńca, aż do więzów, ale słowo Boże nie jest związane.

Reformy zaczęły ponownie rozprzestrzeniać się po kraju. Luter pragnął, aby ludzie wcześnie rano czytali Stary Testament, a później wieczorem zbierali się, aby czytać Nowy Testament. W niedzielę powinni przyjąć sakrament i spożyć zarówno chleb, jak i wino. Luter wystąpił z petycją o dalsze reformy zniesienia Mszy w kościele Wszystkich Świętych. Stało się to w 1524 roku w wyniku wieloletnich nadużyć w kościele.

Luter ustanowił, że należy studiować zarówno literaturę, jak i języki. Gdyby ktoś zaniedbywał języki, nie byłby w stanie poznać Ewangelii ani własnego języka. Nie było to po prostu coś, czego pragnął od duchowieństwa, ale dla całego kościoła, także dla świeckich. Ten aspekt Reformacji jest bez wątpienia najważniejszy. Przez setki lat nauka była przywilejem księży, i to w akademickim języku łaciny. Teraz pragnął, aby wszyscy czytali Biblię we własnym języku, uczyli się języków, aby się dalej kształcić, oraz starali się czytać klasykę literatury. Nauka była teraz w rękach zwykłego człowieka.

Luter nie tylko interesował się literaturą i teologią, ale pragnął zobaczyć w działaniu całe odkupione człowieczeństwo – a to oznaczało także miłość do muzyki. Poezja również miała udział w tym wzroście, z pewnością pokrewna muzyce i tekstom. Luter napisał wiele hymnów, które krążyły po całych Niemczech, a wiele z nich było regularnie używanych podczas nabożeństw w całym kraju. W tym wszystkim Reformacja dała rozwój sztukom, które nie rozkwitły w rękach zwykłego człowieka pod butem rzymskiego papieża.
.

Skutki pozabiblijnych objawień

2 Piotra 3:16 Jak też mówi o tym we wszystkich listach. Są w nich pewne rzeczy trudne do zrozumienia, które, podobnie jak inne Pisma, ludzie niedouczeni i nieutwierdzeni przekręcają ku swemu własnemu zatraceniu.

Reformacja dała światu stabilność, ale często fanatyzm polityczny lub fanatyzm religijny łamał tę stabilność z różnych powodów. Fanatycy religijni, często mający gorliwość bez wiedzy, przyczyniali się do politycznej niepewności tamtych czasów, psując program polityczny lub rozpalając tych, którzy sprzeciwiali się średniemu gruntowi Reformacji, o wiele bardziej nienawiść do tych, którzy byli skrajnie lewicowi lub prawicowi w danej kwestii.

Thomas Munzer był fanatykiem religijnym, który mógł pomóc Reformacji, ale skończył w skrajnościach, których można było uniknąć. Oskarżył Reformatorów o zapoczątkowanie nowego papiestwa, gdy głosił kazania w Zwickau. Wierzył, że Bóg powołał go, aby działał jako prorok przeciwko złu skrajnych poglądów Lutra, a środkiem, za pomocą którego ta prawdziwa Reforma miała się odbyć, był Duch Boży, który ciążył na nim poprzez bezpośrednie objawienie. Wypowiadał się otwarcie i szorstko przeciwko Lutrowi i wzywał ludzi, aby przestali go słuchać i postępowali zgodnie z jego własnymi naukami.

Munzer zaangażował się w powstanie chłopskie, do którego przyłączył się entuzjastycznie, i poprzez swoje kazania rozpalił ich własny program polityczny. Luter powiedział elektorowi, aby zostawił ich w spokoju i pozwolił im po prostu walczyć ze Słowem Bożym. Jednak w Schwarzwaldzie rozpoczęło się powstanie i spotkania chłopów, którzy postanowili sporządzić artykuły odrzucające władzę polityczną i rozpoczęli marsz na pobliskie miejscowości.

Ci, którzy nie byli wystarczająco silni, aby się obronić, po prostu dołączyli do nich ze strachu. W Königshofen chłopi zostali sromotnie pokonani, a książęta, którzy powstali przeciwko nim, dopuszczali się straszliwych okrucieństw.
.

Bunt chłopów

Rzym. 13:2 Tak więc kto się sprzeciwia władzy, sprzeciwia się postanowieniu Boga. Ci zaś, którzy się sprzeciwiają, sami na siebie ściągają potępienie.

Klęska pod Königshofen osłabiła powstanie chłopskie. Wielu jednak nadal walczyło na południu Niemiec. Munzer udał się do Mulhausen i głosił tam bez przeszkód przez rok. W tym czasie, po zwiedzeniu umysłów wielu ignorantów, zdecydował, że jego armia powinna się powiększyć, a więc chłopstwo rozrosło się liczebnie, ludzie przybywali z całych Niemiec.

Filip Landgraf był pierwszym, który chwycił za broń przeciwko tej większej rewolcie chłopskiej i armii. Otoczyli nieprzygotowanych acz podnieconch chłopów i ostudził ich fanatyzm. Buntownicy zaczęli strzelać do wojska i pięć tysięcy z nich szybko zginęło w walce, a reszta uciekła. Munzer został schwytany i ścięty wraz ze swoim porucznikiem, a chłopów zakuto w kajdany. Resztki powstania zostały później zebrane przez księcia Jerzego i potraktowane z największą surowością.

Reformatorzy chwycili za pióra i z zapałem pisali o naturze buntu i o tym, jak chrześcijanie powinni się zachowywać. Ze strony książąt ciągle mówiono, że przyczyną powstania był Luter – jego pisma przyczyniały się do problemu. Próbowali powiązać Munzera z Lutrem. Jednak w tym wszystkim oskarżenia ostatecznie się nie utrzymały.
.

Contra Maryja

Izaj. 45:18 Bo tak mówi PAN, który stworzył niebiosa, Bóg, który stworzył ziemię i uczynił ją, który ją utwierdził, nie na próżno stworzył ją, lecz na mieszkanie ją utworzył: Ja jestem PANEM i nie ma żadnego innego.

Chociaż Reformacja posuwała się naprzód w różnych okolicznościach, elektor Fryderyk stawał się coraz słabszy. Spalatin był u jego boku i zachęcał go do spraw wiecznych. Fryderyk przemawiał łaskawie do swoich przyjaciół i zachęcał ich, aby wybaczyli mu, jeśli wyrządził któremuś z nich krzywdę lub uciskał biednych w jakikolwiek bezbożny sposób.

Wiedząc, że jego czas się zbliża, zniszczył testament, który sporządził rok temu, który mówił, że oddaje swoją duszę Matce Bożej, a zamiast tego ogłosił, że ufa wyłącznie zasługom Jezusa Chrystusa.

Luter nigdy nie spotykał elektora inaczej niż na odległość, ale opatrzności, które ich łączyły, były mocno związane. Fryderyk zreformował państwo, a Luter zreformował kościół opiekuńczą ręką Fryderyka.

Karol V zwołał kolejny sejm w Augsburgu, mając nadzieję na uzyskanie poparcia wszystkich elektorów w oparciu o polityczne korzyści i immanentną wojnę, która zagościła w granicach Niemiec.

Luter obawiał się też różnych zgiełków, jakie się wokół niego gromadziły.

  • Resztki buntu chłopskiego z Munzerem wypowiedziały Lutrowi wojnę i zażądały jego życia.
    .
  • Umarł Fryderyk, jego jedyny obrońca.
    .
  • Książę Jerzy chciał aresztować Lutra w Wittenberdze.
    .
  • Wydaje się, że książęta, którzy mogli go chronić, pochylili głowy przed politycznymi fanatykami i odrzucili Ewangelię.

Krążyły pogłoski, że w wyniku zamieszek ubywa studentów na Uniwersytecie. Co mógł zrobić? Luter postanowił się ożenić.
.

Żona Lutra

Przysłów 19:14 Dom i bogactwo są dziedzictwem po ojcach, ale roztropna żona jest od PANA.

Dziewięć sióstr opuściło klasztor w Grimma w Saksonii i pilnie czytało Biblię. Udały się do klasztoru augustianów w Wittenberdze, mając nadzieję na spotkanie z Lutrem. Luter robił, co mógł, aby im towarzyszyć.

W tę niedzielę Luter zdjął z siebie ubranie mnicha i przyjął ubranie duchownego, czy też pastora. Głosił kazania w strojach kapłańskich i wzbudzał poruszenie wśród ludu. W klasztorze augustianów, gdzie po raz pierwszy zrozumiał Ewangelię stan mnisi został całkowicie odrzucony a klasztor zamknięty.

Postanowił poślubić Katarzynę von Bora (w Wittenberdze była już od dwóch lat) i udał się do Amsdorffa, aby otrzymać błogosławieństwo. Melancthon nie był obecn na ślubie, ale Amsdorff i Cranach byli tego świadkami. Luter został wówczas zaatakowany ze wszystkich stron przez nieszczęścia. Mnich ożenił się i definitywnie zerwał z Rzymem na zawsze. Chociaż Luter już o tym wiedział, ludzie, kiedy widzą czyny przypisane słowom, zdają się bardziej bać takich czynów.

Życie domowe było dla Lutra dokładnie tym, czego potrzebował w tym czasie. To zrzuciło jarzmo trudności. Życie z żoną oraz z dobrym przyjacielem Melanchtonem był dla niego wielką zachętą. Luter stał się nawet bardziej pogodny w obecności Katarzyny, a ona wydawała się być ogniwem w wydobyciu części tego, co Luter ukrywał w sobie przez tak długi czas.
.

Dlasze dzieje

Psalm 34:9 Bójcie się PANA, jego święci, bo niczego nie braknie tym, którzy się go boją.

Na pierwszy rzut oka wydaje się, że żeniąc się Luter przysporzył Reformacji więcej kłopotów niż pożytku. Landgraf Filip i nowy elektor Jan milczeli na ten temat. Narastała presja wokół Wittenbergi i małżeństw Lutra.  To wydawało się nie na miejscu. Ten sentyment nie trwał jednak długo.

Filip postanowił pozyskać dla wiary księcia Jerzego i jego syna. Pisał list po liście, przedstawiając dobrą doktrynę chrześcijańską i zdobył syna, ale nigdy ojca. Podczas gdy Filip, Jan i Albert z Prus angażowali się w Reformację, Reformacja posuwała się naprzód. Śmierć Fryderyka zrodziła trzech nowych przyjaciół, którzy byli przychylni Reformacji i jej postępowi.

Rzym uważał, że Reformacja umarła po śmierci Fryderyka i po stłumieniu buntu chłopskiego. Ale zamiast tego Reformacja wybuchła we wszystkich hrabstwach. Cesarz zwołał sejm w Augsburgu na 11 grudnia. Filip i Jan wykazali się odwagą i mówili głośno. Czynili tak od pierwszego dnia sejmu. Spotykali się nawet potajemnie, aby połączyć swoje armie na wypadek ataku innych konfederacji lub samego Rzymu. Filip nie pozyskał książąt, o których sądził, że pozostaną niezłomni. Ale Jan był w stanie zgromadzić wielu książąt wokół Saksonii.

Taki był stan rzeczy, gdy w Niemczech rozpoczynał się sejm w Augsburgu,  w Szwajcarii miał się rozpocząć sejm w Spires.

Na podstawie źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email