utworzone przez Reformowani | wrz 30, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Greka Koine
Przyczynek
Gal. 6:16 A na tych wszystkich, którzy będą postępować według tej zasady, niech przyjdzie pokój i miłosierdzie, (καὶ kai) to jest na Izraela Bożego.
Ponieważ wielu fanatycznie oddanych herezji dyspensacjonalizmu „interpretatorów” Pisma upatruje się w tekście do Galacjan rozróżnienia między Kościołem a Bożym Izraelem (czasem traktując ten ostatni jako wszystkich Hebrajczyków z ciała, czasem zaś jako odrodzonych Hebrajczyków) koniecznym jest wyjaśnienie prawidłowego użycia spójnika (καὶ kai) w tym fragmencie.
W gramatyce i badaniach nad greką „spójnik wyjaśniający” (czasami nazywany partykułą egzegetyczną, wyjaśniającą,rozwijającą) to spójnik lub partykuła wprowadzająca dalsze wyjaśnienie, objaśnienie lub rozwinięcie czegoś, co zostało już powiedziane. Często funkcjonuje jak w języku polskim
- „mianowicie”,
- „to znaczy”,
- „to jest”,
- „widzisz”„
- „na przykład”
Na przykład w książce Goodell’s School Grammar czytamy:
„Często obiecana narracja lub wyjaśnienie jest wprowadzane przez „gar” używane jako słowo wyjaśniające. Najbliższym angielskim [i polskim] odpowiednikiem jest „mianowicie”; czasami możemy przetłumaczyć na przykład przez, to znaczy; ale częściej w takich przypadkach angielski nie ma słowa wprowadzającego”. [1]
W greckich słownikach i notatkach składniowych jest używana do scharakteryzowania zdań lub fraz, które dodatkowo wyjaśniają lub powtarzają poprzednią myśl. Do typowych greckich spójników używanych w tej funkcji zalicza się
- γάρ gar (bowiem) w pewnych kontekstach,
- εἰ ej (jeśli) po czasownikach wyrażających emocje w niektórych klasyfikacjach funkcji spójnikowych.
- δέ de (znowu)
- καί kai (i)
Ten ostatni będzie tematem dalszego rozważania.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 24, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Wierzący sprawuje urząd!
Dzieje 2:1-4
1. A gdy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, wszyscy byli jednomyślnie na tym samym miejscu.
2. Nagle powstał odgłos z nieba, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i wypełnił cały dom, w którym siedzieli.
3. Ukazały się im rozdzielone języki jakby z ognia, które spoczęły na każdym z nich.
4. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić zagranicznymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.
Wyrażenie urząd wierzącego nie występuje w Piśmie Świętym. Nie pojawia się również w naszych Wyznaniach Wiary Reformowanej. I prawdopodobnie, myśląc o urzędach w kościele, skłonni jesteśmy od razu pomyśleć o urzędach pastora, starszego i diakona. Być może potrzeba nawet przypomnienia, abyśmy uświadomili sobie fakt istnienia urzędu wierzącego i fakt, że wszyscy wierzący sprawują urząd.
Niezależnie od przyczyny tego stanu rzeczy i czy wynika to z faktu, że w dzisiejszym kościele brakuje wiedzy i świadomości na ten temat, faktem jest, że wierzący pełnią potrójny urząd:
1) Proroka
2) Kapłana
3) Króla
Co więcej, powinni być tego w pełni świadomi. W przeciwnym razie mogłoby to przynieść szkodę kościołowi w świecie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 17, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Zapomniany urząd
1 Piotra 2:9 Lecz wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do swej cudownej światłości;
Doktryna o urzędzie wierzącego nie jest nowością ani innowacją wynikającą z gorliwości mediów społecznościowych, lecz prawdą biblijną, przywróconą do światła w okresie Reformacji i wyznaną w historycznych konfesjach wiary Kościoła. To prawda, że biblijna wiara Reformowana od zawsze kładzie bardzo silny nacisk na szczególne urzędy w kościele. Według Słowa Bożego istnieją urzędy diakona i starszego, wśród starszych funkcjonalnie wyróżnić możemy także pastorów-nauczycieli. W instytucji kościoła powinni zatem znaleźć się
Ale wiara Reformowana równie mocno kładzie nacisk na obecność w kościele urzędu wierzącego. Każde dziecko Chrystusa, dziecko Reformacji powinno sprawować swój urząd wierzącego, urząd akcentowany przez Marcina Lutra w walce z papistami.
Przywrócenie kościołowi urzędu wierzącego było śmiertelnym ciosem dla papieskiej hierarchii. Mamy nadzieję, że stanie się śmiertelnym ciosem dla zarządzanego przez silnorękich tyranów neo-ewangelikalizmu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 27, 2025 | Eklezjologia: nauka o kościele, Teologia reformowana
Recepta Kalwina dla współczesnego Kościoła
1 Kor. 14:40 Wszystko niech się odbywa godnie i w należytym porządku.
Dzisiejszy kościół reformowany uznaje Jana Kalwina za jednego z naszych wielkich duchowych poprzedników i uznaje jego oddanie czystości w kościele, a tak zwani „kalwiniści” popierają jego idee dotyczące predestynacji i suwerenności Boga.
Ci sami „kalwiniści” jednak wzbraniają się przed pomysłem usunięcia wszelkich instrumentów z nabożeństw i w wielu przypadkach nie zdają sobie sprawy, że Kalwin potępiał ich używanie. Powszechny styl nabożeństw w dzisiejszych kościołach często odbiega od tego, co uważano za czyste nabożeństwo Reformowane ustanowione bezpośrednio po Reformacji.
Omówmy jak wygląda nabożeństwo w dzisiejszych kościołach i co pisma Kalwina mają do powiedzenia na ten temat.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 4, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Historia chrześcijaństwa, Teologia historyczna
Podstawa kontrowersji
Mat. 26:26-28
26. A gdy jedli, Jezus wziął chleb, pobłogosławił, połamał i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie, jedzcie, to jest moje ciało.
27. Potem wziął kielich, złożył dziękczynienie i dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy;
28. To bowiem jest moja krew nowego testamentu, która wylewa się za wielu na przebaczenie grzechów.
Jednym z najpoważniejszych błędów, jakie rozwinęły się w późnym średniowieczu, było przekonanie, że chleb i wino w Eucharystii były dosłownie ciałem i krwią Chrystusa.
Bardzo wcześnie w rozwoju dogmatu chrześcijańskiego, uczestnictwo w Stole Pańskim stało się szczególnie znaczące. Łatwo zrozumieć dlaczego, ponieważ to właśnie odróżniało chrześcijan od Żydów czczących Boga w synagodze.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 17, 2025 | Eklezjologia: nauka o kościele
Grzech bezprawnego podziału
1 Kor. 1:10 Proszę więc was, bracia, przez imię naszego Pana Jezusa Chrystusa, żebyście wszyscy to samo mówili i żeby nie było wśród was rozłamów, ale abyście byli zespoleni jednakowym umysłem i jednakowym zdaniem.
Schizma nie jest zwykłą niezgodą ani po prostu odejściem — jest ciężkim grzechem bezprawnego rozdarcia ciała Chrystusa, Jego ukochanej oblubienicy. Pismo Święte potępia to w najmocniejszych słowach.
Rzym. 16:17 A proszę was, bracia, abyście wypatrywali tych, którzy powodują rozłamy i zgorszenia przeciwko tej nauce, którą przyjęliście; unikajcie ich.
Grzech schizmy nie jest zmiękczony z czasem. Często jest osądzany przez Boga poprzez dalszą schizmę. Kiedy ten duch się zakorzeni, mnoży podział za podziałem, ponieważ duma, bunt i podejrzliwość narastają bez kontroli.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 14, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Rozwój kościoła
Kol. 4:15
14. Pozdrawia was Łukasz, umiłowany lekarz, i Demas.
15. Pozdrówcie braci w Laodycei i Nimfasa oraz kościół, który jest w jego domu.
16. A gdy ten list zostanie u was przeczytany, dopilnujcie, aby przeczytano go także w kościele w Laodycei, a wy abyście przeczytali ten z Laodycei.
Teraz kiedy zrozumieliśmy, jak ważną rolę odgrywał kościół w Laodycei, jakie przeżywał problemy i z czym się zmagał, zastanówmy się nad samą istotą kościoła. Jest to ważna kwestia, ponieważ na przestrzeni wieków narosło wokół niej wiele kontrowersji.
.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 7, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Wprowadzenie
Kol. 4:15
14. Pozdrawia was Łukasz, umiłowany lekarz, i Demas.
15. Pozdrówcie braci w Laodycei i Nimfasa oraz kościół, który jest w jego domu.
16. A gdy ten list zostanie u was przeczytany, dopilnujcie, aby przeczytano go także w kościele w Laodycei, a wy abyście przeczytali ten z Laodycei.
Pamiętając o najbliższym kontekście, czyli Łukaszu, umiłowanym lekarzu i wypróbowanym współpracowniku Pawła oraz o ukrytym odstępcy Demasie, rozważymy ostatnie z serii pozdrowień słanych wprost z serca misji apostolskiej do kościołów we Frygii, rzymskiej prowincji w Azji Mniejszej. Tym razem to Laodycea znajdzie się w centrum naszego zainteresowania. Werset 15 przemawia do nas w kilku istotnych obszarach.
Po pierwsze porusza zagadnienie chrześcijańskich pozdrowień, które wykraczają poza lokalne zgromadzenie, kierując nasze myśli względem duchowego aspektu Kościoła.
Po drugie ukazuje nam doktrynę kościoła nowej dyspensacji, w czasach jego rozwoju jako instytucji, który należy rozważyć w negatywnym kontekście odejścia od pierwotnej formy zarządzania oraz próby nadużycia tekstu przez współczesnych, liberalnych i sfeminizowanych teologów.
Po trzecie wskazuje na siostrzany względem Kolosów kościół w Laodycei, miejsca odstępstwa pod koniec I wieku, określonego przez tekst Objawienia, ale i próby restytucji wiary, na co wskazuje historia, w szczególności Synod, jaki miał miejsce w Laodycei w IV wieku.
To wszystko omówimy zbliżając się wielkimi krokami do koncepcji kanononizacji Nowego Testamentu, procesu pierwotnej cyrkulacji, a następnie rozpoznania natchnionych Pism.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 12, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Teologia reformowana
Godny przykład
1 Tes. 1:8 Od was bowiem słowo Pańskie rozbrzmiewało nie tylko w Macedonii i Achai, ale też wasza wiara w Boga rozkrzewiła się w każdym miejscu, tak że nie trzeba nam mówić czegokolwiek;
Z Pierwszego Listu do Tesaloniczan dowiadujemy się wielu rzeczy charakteryzujących życie kościoła w Tesalonice, które podano nam jako przykład.
Po pierwsze, Tesaloniczanie szczerze przyjęli Słowo Boże, tak jak było im głoszone. Kiedy Paweł im głosił, Duch Święty Boży działał w ich sercach, a to Słowo nimi zawładnęło i przyniosło im pewność, przekonanie i radość z ich zbawienia.
1 Tes. 1:5 Gdyż nasza ewangelia nie doszła was tylko w słowie, ale także w mocy i w Duchu Świętym, i w pełnym przekonaniu. Wiecie bowiem, jacy byliśmy dla was, przebywając wśród was.
I przyjęli to Słowo, mówi Paweł, w wielkim utrapieniu i radości. To znaczy, że to Słowo przyszło za cenę ich rodzin i ich biznesu…
1 Tes. 2:14 Wy bowiem, bracia, staliście się naśladowcami kościołów Bożych, które są w Judei w Chrystusie Jezusie, bo wy to samo wycierpieliście od swoich rodaków, co i oni od Żydów;
Jak Paweł im głosił?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 5, 2025 | Eklezjologia: nauka o kościele, Teologia reformowana
Kościół
1 Kor. 12:12-13
12. Jak bowiem ciało jest jedno, a członków ma wiele i wszystkie członki jednego ciała, choć jest ich wiele, są jednym ciałem, tak i Chrystus.
13. Bo wszyscy przez jednego Ducha zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało, czy to Żydzi, czy Grecy, czy niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni w jednego Ducha.
Od soteriologii, dochodzimy do eklezjologii, doktryny kościoła. To niewidzialny kościół, wierząca grupa predestynowanych, która prawdziwie wyznaje: „Chrystus stał się naszym!” Dla Jana Kalwina zjednoczenie wierzącego z Jezusem Chrystusem koniecznie obejmuje zjednoczenie z ciałem Chrystusa, kościołem. Nikt nigdy nie powinien mówić:
„Jestem w Chrystusie, ale mam mało lub nic wspólnego z kościołem”.
Bycie członkiem Chrystusa automatycznie pociąga za sobą przynależność do organizmu kościelnego i wymaga przynależności do instytucji kościelnej. Niewielu, jeśli w ogóle, w historii poapostolskiej tak często i tak stanowczo wzywało wszystkich wierzących do przyłączenia się do wiernej Bogu kongregacji, która przejawia cechy prawdziwego kościoła, jak czyni to francuski Reformator.[111]
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 16, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Płaszczyzna porozumienia
Kol. 3:16 Słowo Chrystusa niech mieszka w was obficie ze wszelką mądrością, nauczajcie i napominajcie się wzajemnie przez duchowe psalmy, hymny i pieśni, w łasce śpiewając w waszych sercach Panu.
Czy użycie niewinspirowanych pieśni w uwielbieniu Boga jest autoryzowane?
Kiedy występują różnice w wierzeniach wśród chrześcijan na jakikolwiek temat, zawsze pomocne jest zapytanie, w jakim zakresie się zgadzają, aby ustalić dokładny punkt, w którym opinie zaczynają się różnić. W odniesieniu do pieśni, które mają być używane ku chwale Boga, istnieje kilka punktów ogólnej zgody.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 2, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Od Paschy do Wieczerzy
Łuk. 22:15-20
15. I powiedział do nich: Gorąco pragnąłem zjeść tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał.
16. Mówię wam bowiem, że nie będę jej więcej jadł, aż się spełni w królestwie Bożym.
17. Potem wziął kielich, złożył dziękczynienie i powiedział: Weźcie go i rozdzielcie między siebie.
18. Mówię wam bowiem, że nie będę pił z owocu winorośli, aż przyjdzie królestwo Boże.
19. Wziął też chleb, złożył dziękczynienie, połamał i dał im, mówiąc: To jest moje ciało, które jest za was dane. To czyńcie na moją pamiątkę.
20. Podobnie i kielich, gdy było po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to nowy testament w mojej krwi, która jest za was wylana.
Pascha była powtarzającym się przypomnieniem wyzwolenia Izraela z niewoli i poddaństwa Egiptu. Egipt był typem niewoli grzechu i śmierci oraz okrutnego ucisku mocy ciemności. Bóg posłał Mojżesza, starotestamentowego pośrednika i typ Chrystusa, aby przyniósł wyzwolenie Jego ludowi, zgodnie z obietnicą daną Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi.
5 Mojż. 16:1 Przestrzegaj miesiąca Abib i obchodź Paschę dla PANA, swego Boga, ponieważ w miesiącu Abib PAN, twój Bóg, wyprowadził cię w nocy z Egiptu.
.
2 Mojż. 3:10 Dlatego teraz idź, poślę cię do faraona, abyś wyprowadził mój lud, synów Izraela, z Egiptu.
Kiedy Jezus celebrował swoją ostatnią wieczerzę ze swoimi uczniami, uczta ta [tj. Pascha] przybrała określoną formę.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 1, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Podstawa rozważania
Kol. 4:14
13. Wydaję mu bowiem świadectwo, że gorliwie troszczy się o was i o tych, którzy są w Laodycei i Hierapolis.
14. Pozdrawia was Łukasz, umiłowany lekarz, i Demas.
15. Pozdrówcie braci w Laodycei i Nimfasa oraz kościół, który jest w jego domu.
Kiedy obserwujemy serię pozdrowień ostatniego rozdziału Listu do Kolosan, wyrazy miłości, pamięci i życzliwości stanowiące o jedności kościoła, natrafiamy w nich na postać Demasa. Umieszczony na liście apostolskiej, wydawać by się mogło, niemal „przypadkiem”, pozbawiony jakiegokolwiek przymiotnika, atrybutu czy cechy. Tak, jakby w czasie pisania przesłania Demas nie zajmował zbytnio umysłu Pawła, choć z pewnością był przy nim obecny.
Mimo skromnego przedstawienia przez dwa słowa „i Demas”, po grecku καὶ Δημᾶς kai Demas, jeden spójnik i jeden rzeczownik, końcowa klauzula zdania niesie za sobą monumentalny bagaż teologicznej wiedzy. To nie powinno dziwić, ponieważ każde słowo Boga jest przez Niego natchnione i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości (2 Tym. 3:16). Przykład Demasa umieszczony pod natchnieniem Ducha, stanowi naukę o tragicznym losie apostaty, a zbadanie jego życia będzie dla nas poważnym ostrzeżeniem, słanym wprost z nieba przez samego Boga, napomnieniem, przez które Pan nas wychowa i przygotowuje do właściwej praktyki chrześcijańskiej.
Odpowiemy na istotne pytania
- Kim był Demas i dlaczego Duch Święty umieścił go obok bohaterów wiary, skoro był on w rzeczywistości niewierzącym apostatą?
.
- Przed czym chrześcijan ostrzega jego postać?
.
- Dlaczego Paweł nie został cudownie ostrzeżony przed tym człowiekiem?
.
- Jakie znaczenie mają pozdrowienia odstępczego Demasa?
.
- Jakie są przyczyny i skutki apostazji?
Dowiemy się także o wewnętrznych motywach apostazji, jej skutkach, w jaki sposób kościół jako instytucja i poszczególni wierzący powinni radzić sobie z przypadkami odstępstwa.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 25, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Rys historyczny
Kol. 4:14
13. Wydaję mu bowiem świadectwo, że gorliwie troszczy się o was i o tych, którzy są w Laodycei i Hierapolis.
14. Pozdrawia was Łukasz, umiłowany lekarz, i Demas.
15. Pozdrówcie braci w Laodycei i Nimfasa oraz kościół, który jest w jego domu.
Około roku 60 I wieku Paweł przebywał w Rzymie uwięziony ze względu na podstępne, żydowskie machinacje. Do miasta tego dotarł próbując uniknąć śmierci z rąk sług arcykapłana. Spisek był prosty: w czasie transportu Apostoła do Jerozolimy miał on być zamordowany przez grupę fanatyków oddanych arcykapłanom, którzy wspólnie przygotowali zasadzkę, aby go zabić w drodze. Nie widząc innego wyjścia Apostoł skorzystał ze swojego prawa. Jako obywatel rzymski odwołał się do sądu cesarskiego (Dzieje 25:1-3, 11) co zapewniło mu eskortę i straż.
W tym czasie bardzo mocno przeżywał szereg tragedii, jakie dotknęły umiłowany przez niego Kościół oraz jego samego. Od pięciu lat zmagał się z prześladowcą, najwyraźniej przywódcą sekty judaizatorów, mającym jeden cel: zniszczenie Apostoła co czynił przez doktrynalne skorumpowanie dzieła jego życia, niszcząc założone przez niego kościołów w Azji Mniejszej.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 16, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Istotne przesłanie
11. I Jezus, zwany Justusem, którzy są z obrzezania. Ci są moimi jedynymi współpracownikami dla królestwa Bożego, którzy stali się dla mnie pociechą.
12. Pozdrawia was Epafras, który pochodzi spośród was, sługa Chrystusa, zawsze o to walczący za was w modlitwach, abyście byli doskonali i zupełni we wszelkiej woli Boga.
13. Wydaję mu bowiem świadectwo, że gorliwie troszczy się o was i o tych, którzy są w Laodycei i Hierapolis.
14. Pozdrawia was Łukasz, umiłowany lekarz, i Demas.
Kol. 4:12-13
Główne myśli rozważanego przez nas wersetów 12 i 13 czwartego rozdziału Listu do Kolosan to pozdrowienia, walka duchowa i troska Epafrasa. Te trzy aspekty aktywności nie wyczerpują jednak głębi przekazu Ducha Świętego, zawartego w tekście. Dokładniejsze studium pozwoli nam na ukazanie szeregu implikacji, ważnych tak dla pastorów jak i kościoła, nad którym sprawują pieczę.
- Kim był nasz bohater wiary?
.
- Dlaczego wybrał podróż do Rzymu?
.
- Jak funkcjonował kościół w Kolosach podczas jego przedłużającej się nieobecności?
Rozważanie przypadku Epafrasa ma szereg zastosowań dla tych osób spośród sprawujących urząd pasterski, którzy z różnych powodów zostali oddzieleni od macierzystego Kościoła. Jest to zatem godny rozważenia przykład.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 17, 2024 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Skandal znęcania się
Efez. 5:29 Nikt bowiem nigdy nie miał w nienawiści swego ciała, ale je żywi i pielęgnuje, jak i Pan kościół.
Obecnie ma miejsce demoniczny atak na instytucję małżeństwa chrześcijańskiego. Atak zagraża wielu małżeństwom i wypacza Ewangelię jedności Chrystusa i Kościoła, która ma odzwierciedlać się w chrześcijańskim małżeństwie wśród nas. Jeśli atak na małżeństwo nie jest epidemią, to jest powszechny. Występuje we wszystkich kościołach, także w najbardziej konserwatywnych i najbardziej ortodoksyjnych doktrynalnie. Bez wątpienia w przeszłości było to zło w kościele, ale dopiero niedawno zostało ujawnione, czym ono jest.
Oto wydarzenie będące przykładem znęcania się nad żoną. Wydarzenie to jest jaskrawym przykładem molestowania. Pewien człowiek i jego żona byli w odwiedzinach. Mąż i gospodarz przez około półtorej godziny rozmawiali o sprawach duchowych. Jego żona nie powiedziała ani słowa. Wreszcie, gdy rozmowa się urwała, pobożna starsza pani powiedziała coś nieszkodliwego i zupełnie niekontrowersyjnego. Mimo to jej mąż spojrzał na nią gniewnie i warknął:
„Anno, zamknij się!”
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 10, 2024 | Charyzmania, Eklezjologia: nauka o kościele
Powszechny błąd
Efez. 4:11 I on ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a jeszcze innych pasterzami i nauczycielami;
Chociaż słowo „apostoł” jest często używane w kręgach chrześcijańskich, istnieje wiele błędów i niejasności co do jego prawdziwego znaczenia. Nasze słowo „apostoł” jest transliteracją greckiego czasownika ἀποστέλλω apostello oznaczającego „posyłać”. Tak więc apostoł to ktoś, kto został posłany przez kogoś innego.
- W sensie nietechnicznym każdy, kto wykonuje jakieś zadanie dla kogoś innego, jest apostołem.
.
- W sensie technicznym i teologicznym Apostoł to ktoś posłany przez Pana Jezusa Chrystusa na najwyższy urząd kościelny, taki jak „Paweł, apostoł Jezusa Chrystusa” (2 Tym. 1:1).
Jako posłany przez Zbawiciela, Paweł został upoważniony, wyposażony i należał do Pana oraz był Mu posłuszny.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 5, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Ekumenizm, Teologia historyczna
Zapomniana, dzieląca prawda
Gal. 4:29 Lecz jak kiedyś ten, który urodził się według ciała, prześladował tego, który urodził się według Ducha, tak dzieje się i teraz.
Jakżeż aktualnym współcześnie powinno być współcześnie historyczne stanowisko Jana Kalwina. Nauczał on, że rzymski katolicyzm nie jest Kościołem Bożym, ponieważ nie zachowuje Słowa Bożego, przez co nie jest podporą i filarem prawdy. Nauczał także, że instytucja rzymska prześladując prawdziwych wyznawców Chrystusa oraz ekskomunikując ich dowodzi iż pozbawiła się mocy kluczy a zatem ponownie potwierdza fakt, że nie jest Kościołem Bożym.
1 Tym. 3:15 A gdybym się opóźniał, piszę, abyś wiedział, jak należy postępować w domu Bożym, który jest kościołem Boga żywego, filarem i podporą prawdy.
.
Mat. 18:18 Zaprawdę powiadam wam: Cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane i w niebie. A cokolwiek rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.
Kalwin był wysoce antyekumeniczny, co powinno stać kością w gardle pseudo-kalwinistom takim jak
- Jego Ekscelencja Ksiądz Baptysta Mateusz Wichary
.
- czy wyznawca jednoczącej „protestantów” i katolików herezji federalnej wizji Paweł Bartosik.
Z tą instytucją, według Kalwina, żaden chrześcijanin nie powinien szukać społeczności – w szczególności zaś przez uczestnictwo w mszy, ponieważ jest ona bluźnierstwem i zaprzeczeniem Chrysytusa, tak samo jak mężowie Boży wzywający Izrael do porzucenia bałwochwa nie uznawali go za kościół i nie uczestniczyli w jego szabatach.
Kalwin nauczał również, że papieże to szalejący w rzymskiej instytucji antychryści. A mimo tego dowodził, że chrzest katolicki jest ważny ponieważ chrzest jako znak przymierza dowodzi niezniszczalności przymierza Bożego.
Posłuchajmy jego argumentacji zawartej w IV tomie Instytutów, odpowiednio w rozdziałach 2 i 5.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 4, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Poradnik berejczyka
Konflikt aż po kres czasów
Neh. 2:19-20
19. Kiedy usłyszeli o tym Sanballat Choronita i Tobiasz, sługa ammonicki, oraz Geszem Arab, szydzili z nas i wzgardzili nami, mówiąc: Co to za rzecz, którą robicie? Czy buntujecie się przeciw królowi?
20. KOdpowiedziałem im: Bóg niebios poszczęści nam; my więc, jego słudzy, powstaniemy i odbudujemy. Wy zaś nie macie ani działu, ani prawa, ani pamiątki w Jerozolimie.
Wszelkie prawdziwe dzieła Boga zawsze spotykają się ze sprzeciwem ze strony Jego wrogów. W Księdze Nehemiasza 2 znajduje się odniesienie do sił zła, jeszcze zanim Nehemiasz dotarł do Jerozolimy. Podczas swojej podróży ze wschodu, namiestnik Nehemiasz otrzymał eskortę wojskową dla własnej ochrony, a także listy glejtowe.
Neh. 2:7-8 7. Potem powiedziałem królowi: Jeśli król uważa to za dobre, niech mi dadzą listy do namiestników zarzecza, aby mnie przeprowadzili, aż przyjdę do Judy; 8. Także list do Asafa, dozorcy lasu królewskiego, aby mi dał drewno na belki do bram pałacu przy domu, na mur miejski i na dom, do którego się wprowadzę. Król więc dał mi listy, gdyż była nade mną łaskawa ręka mego Boga.
Jednak najpoważniejsza wrogość, o której mowa w Księdze Nehemiasza nie pochodziła od bandytów, ale od dwóch paskudnych osobników: Sanballata, namiestnika Samarii (na północ od Judy) i Tobiasza, jego urzędnika z Ammonu (na wschód od Judy). Obaj ci bezbożni władcy cywilni są wymieniani jako wichrzyciele w całej tej księdze, szczególnie w rozdziałach 2, 4, 6 i 13.
Neh. 2:9-10 9. A gdy przyszedłem do namiestników zarzecza, oddałem im listy króla. A król wyprawił ze mną dowódców wojskowych i jeźdźców. 10. Kiedy Sanballat Choronita i Tobiasz, sługa ammonicki, usłyszeli o tym, bardzo im się nie spodobało to, że przyszedł człowiek, który będzie zabiegał o dobro synów Izraela.
Na tym etapie ich nienawiść nie objawiła się jeszcze w czynach, ani nawet słowach.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 13, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Uniwersalizm chrzcielny?
Jan 3:22 Potem Jezus przyszedł wraz ze swymi uczniami do Judei i tam przemieszkiwał z nimi, i chrzcił.
Jan 4:1-2 1. A gdy Pan poznał, że faryzeusze usłyszeli, iż Jezus więcej ludzi czynił uczniami i chrzcił niż Jan; 2. (Chociaż sam Jezus nie chrzcił, lecz jego uczniowie);
W czwartym rozdziale Ewangelii Jana czytamy o uczniach udzielających chrztu wodnego. Tutaj niektórzy czytelnicy dostrzegają praktykę będącą precedensem i uzasadnieniem możliwości chrzczenia jednych uczniów przez drugich, przy czym za uczniów upoważnionych do udzielania sakramentu uznawani są wszyscy uczniowie. Udzielanym przez wyznawców tej swoistej powszechności wyjaśnieniem tekstu Jana jest argumentacja oparta o dwie przesłanki i dwa soryty [1]:
1) Przesłanka: Jezus czynił uczniami wielu ludzi (więcej niż Jan a do Jana schodziła się cała okolica)
2) Przesłanka: To uczniowie Jezusa chrzcili innych uczniów,
3) Soryt: Tekst nie czyni rozróżnienia między uczniami udzielającymi chrztu a uczniami przyjmującymi chrzest.
4) Soryt: Wśród uczniów byli też niewierzący.
Stąd ostateczną konkluzją do jakiej dochodzą uniwersaliści jest następujące stwierdzenie: każdy uczeń może udzielać sakramentu chrztu.
Czy mają oni rację?
(więcej…)
