Spis treści
Wypaczona Biblia
Nasi przyjaciele wyznający księżycowego bożka i praktykujący kult kamienia z Kaaba podważają autorytet Biblii twierdząc, że zawiera ona w sobie błędy, iż została zmieniona przez ludzi. Kanoniczna tradycja Sahih Muslim naucza: “ludzie Księgi (Żydzi i chrześcijanie), jak Bóg spokrewnieni z tobą, wymienili to, co Bóg napisał, zmieniając księgę swymi rękami.” Podobne twierdzenia znajdziemy np. w surze 3:78
3:78 A wśród nich są tacy, którzy wypaczają Księgę swoją mową, tak abyście uważali, że to należy do Księgi, a to przecież nie należy do Księgi. Oni mówią: “To pochodzi od Boga” – a przecież to nie pochodzi od Boga. I mówią przeciw Bogu kłamstwo, wiedząc o tym.
Oto jeden z “dowodów” jaki islamscy apologieci przedstawiają skutecznie zwodząc serca, które nie należą do Pana Jezusa. Pisownia argumentacji zachowana.
Podchwytliwe pytanie muzułmanzarz
“Kto miał zostać złożony w ofierze przez proroka Abrahama (pokój z nim)? Który z jego synów? Izmael czy Izaak (pokój z nimi)?
.
Jak wiemy muzułmanie uważają, że to był Ismail (Izmael), a chrześcijanie oraz wyznawcy Judaizmu, że to był Iskhak (Izaak).”
Argumenty muzułman
“Bóg Mówi w Koranie, że Biblia została zniekształcona przez ludzi. Że m.in Stary Testament był fałszowany przez uczonych Judaizmu na ich własną korzyść oraz widzimisię. Dostęp do świętych tekstów mieli tylko kapłani, którzy manipulowali niewiedzą zwykłego ludu. Właśnie dlatego znajdujemy tam wiele sprzeczności.
Jedną z takich jest ten fakt, że w świecie Judaizmu oraz Chrześcijaństwa ludzie wierzą, że Abraham (pokój z nim) miał złożyć w ofierze swojego syna Izaaka (pokój z nim). Na dowód oni podają Wersety Biblijne w Których jest wymieniane jego imię. To jest jedyny dowód jaki mają. Ale problem w tym, że to jest sprzeczne z innymi faktami zawartymi w Biblii.
Proszę zapoznać się z Wersetami, w Których jest opisywana ta historia, oraz jest wymieniane imię Izaaka (pokój z nim):
..
Rodzaju 221. A po tych wydarzeniach Bóg wystawił Abrahama na próbę. Rzekł do niego: «Abrahamie!» A gdy on odpowiedział: «Oto jestem» –
2. powiedział: «Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jakie ci wskażę».
.
Jak widzimy tutaj syn Abrahama (pokój z nim) jest nazywany Izaakiem, ale jednocześnie jest też nazywany jedynym synem Abrahama (pokój z nim). JEDYNYM. A jak wiemy starszym synem Abrahama (pokój z nim) był Izmael (pokój z nim), a nie Izaak(pokój z nim).
.
Dlaczego więc wyznawcom Judaizmu zależało na tym, żeby tym synem, którego Abraham (pokój z nim) miał złożyć w ofierze był IZAAK (pokój z nim), a nie IZMAEL (pokój z nim)?
Podsumowując: ponieważ Biblia stwierdza, że Abraham miał złożyć jedynego syna w ofierze a wcześniej stwierdza również, że oprócz Izaaka Abraham posiadał innego syna, Ismaela, zachodzi tutaj następująca sprzeczność logiczna – Izaak nie mógł być jedynym synem Abrahama ponieważ ten miał wcześniej jeszcze jednego syna. Wniosek: Biblia zawiera błąd zatem pierwotne przesłanie Boga zostało przez ludzi zmienione. Biblia jest niewiarygodnym źródłem teologicznym.
.
Refutacja herezji
Biblia jest nieomylna (Psalm 12:6-7, 119:140, 119:160; Przysłów 30:5-6; Jan 17:17) i nie zawiera zmian (5 Mojż. 4:2, 12:32, Przysłów 30:6; Izaj. 59:21; Jan 10:35; Gal. 3:15; Judy 1:3; 1 Kor. 4:6; Obj. 22:18-19). Obrona chrześcijańskiej pozycji nie będzie trudna i ukaże iż logika nieodrodzonego człowieka (a takim jest każdy muzułmanin) jest całkowicie upadła i podległa grzechowi.
Jedyny syn, którego miłował Abraham
2. I Bóg powiedział: Weź teraz swego syna, twego jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do ziemi Moria i tam złóż go na ofiarę całopalną na jednej górze, o której ci powiem.
Po pierwsze Czytamy tutaj o jedynym synu, którego Abraham miłował. To implikuje, że Iszmaela Abraham nie miłował. Czasownik miłujesz ograniczył ilość desygnatów z wszystkich synów do grupy wyodrębnionej, czyli tych synów, którzy posiadają konkretną cechę (miłość Abrahama). Tekst nie naucza, że Abraham nie miał innych synów poza Izaakiem, przekazuje jednak istotną informację o nim.
Riposta heretyków
“Po pierwsze to nie ma sensu, bo trzeba byłoby mieć Dowód na to, że Abraham (pokój z nim) nie miłował swego syna Izmaela (pokój z nim). “
Kontrargument
Zasada onus probandi zawsze nakłada ciężar dowodu na stronę twierdzącą – zatem to muzułmanie powinni udowodnić, że Abraham miłował Iszmaela. Choć pytanie jakie zadają islamiści jest sprzeczne z zasadami logicznego dowodzenia odpowiedź na nie znajdziemy w Piśmie. Otóż Abraham nie miłował Iszmaela:
Rodzaju 21:8-14 8. Dziecko rosło i zostało odstawione od piersi. I Abraham wyprawił wielką ucztę w dniu odstawienia Izaaka. 9. Gdy Sara zobaczyła syna Egipcjanki Hagar, którego ta urodziła Abrahamowi, szydzącego; 10. Powiedziała do Abrahama: (Wyrzuć גָּרֵ֛שׁ jak psa czy niewierną żonę) tę niewolnicę i jej syna, bo syn tej niewolnicy nie będzie dziedziczyć z moim synem Izaakiem. 11. Słowa te wydały się Abrahamowi bardzo przykre (וַיֵּ֧רַע krzywdzące, wrogie) ze względu na jego syna. 12. Wtedy Bóg powiedział do Abrahama: Niech ci nie będzie przykro z powodu chłopca i twojej niewolnicy. Posłuchaj wszystkiego, co Sara mówi do ciebie, bo w Izaaku będzie nazwane twoje potomstwo. 13. Syna zaś tej niewolnicy również uczynię narodem, bo jest on twoim potomstwem. 14. Abraham wstał więc wcześnie rano, wziął chleb i bukłak wody i dał Hagar, wkładając jej to na ramię, oraz wziął dziecko i odprawił ją (וַֽיְשַׁלְּחֶ֑הָ wyrzucił). Ona zaś odeszła i błąkała się po pustyni Beer-Szeby
A. Abraham zawsze był posłuszny Bogu, wers 14
B. Iszmael był ohydnym człowiekiem ponieważ szydził z Sary a przez to z Bożej obietnicy, wers 9
C. Bóg nakazał wyrzucić Iszmaela i jego matkę, potwierdzają słowa Sary wers 11
Hebrajskie גָּרֵ֛שׁ garash odnosi się do aktu pozbawionego miłości – tak jak się wyrzuca np.
- pokonanego wroga (4 Mojż. 22:6),
- niewierną żonę (Kapł. 21:14),
- czy prześladowcę (Sędz. 6:9)
D. Abraham wyrzucił swojego syna zrodzonego z niewolnicy, wers. 14
Hebrajskie שָׁלַח schalah ma pejoratywny wydźwięk, np.
- Bóg wyrzucił tak ludzi z raju (1 Mojż. 3:23)
- tak też wypędza się kogoś znienawidzonego (1 Mojż. 26:27)
E. Owszem Abrahamowi było przykro, wers 11 ale gdy ktoś miłuje to raczej nie wyrzuca o tym świadczy wers 14
Hebrajskie רָעַע raa wskazuje raczej na poczucie krzywdy związane z potencjalnym niedotrzymaniem obietnicy przez Boga. Jak Iszmael miał stać się wielkim ludem (1 Mojż. 17:20) skoro miał zostać pozbawiony środków do życia?
F. Uczuciem Abrahama do Hagar i Iszmaela nie była miłość lecz pewnego rodzaju nadzieja na to, że wypełni on Bożą obietnicę i stanie się wielkim narodem. Stąd zapewnienie Boże w wersie 13 że Iszmael stanie się wielki, co jest potwierdzone przez wcześniejszy tekst
Rodzaju 17:18-20 18. I Abraham powiedział do Boga: Oby tylko Izmael żył przed twoim obliczem! 19. A Bóg powiedział: Naprawdę, twoja żona Sara urodzi ci syna i nadasz mu imię Izaak. I utwierdzę moje przymierze z nim jako wieczne przymierze i z jego potomstwem po nim. 20. Co do Izmaela też cię wysłuchałem. Oto błogosławiłem mu i uczynię go płodnym, i rozmnożę go bardzo obficie. Spłodzi on dwunastu książąt i uczynię go wielkim narodem.
Narodziny Iszmaela były sprzeciwieniem się Bożej woli aby Abraham miał potomstwo z bezpłodną Sarą. W swej bezmyślnej głupocie to właśnie Sara namówiła męża na obcowanie z niewolnicą, z tego nierządnego związku pochodzi właśnie Iszmael. Abraham wybłagał u Boga przekazanie błogosławieństwa rozmnożenia w wielki lud Iszmaela.
Ergo: Abraham posiadał jakiś afekt względem Iszmaela bliższy nadziei spełnienia Bożej obietnicy rozmnożenia.
G. Gdyby Abraham miłował Iszmaela i Hagar dałby im na drogę coś więcej niż jeden bukłak wody i jeden chleb tak, że musieli się błąkać po okolicy. Był Abraham przecież wielce zamożny, mógł im w miłości dać wiele dóbr na drogę, czego nie uczynił pozostawiając ich Bożej opatrzności.
Podsumowując: Abraham posiadał co najwyżej egoistyczne uczucia względem Iszmaela, zrodzonego z nierządu z podłej niewolnicy, której Pan Jezus czyli Bóg Jahwe okazał wielkie miłosierdzie darując nie tylko życie ale i przenosząc część błogosławieństwa. Iszmaela Abraham nie kochał, zatem gdyby Bóg zażądał od niego złożenia w ofierze Iszmaela, nie miało by to żadnego znaczenia ponieważ próba dotyczyła posłuszeństwa i miłości. Dlatego też Patrarcha musiał wybrać między miłością płynącą z serca do Izaaka a miłością do Boga. Wybrał właściwie.
..
Syn z nieprawego łoża
Po drugie zwrot jedyny syn odnosi się również do prawowitego syna, który nie pochodził z cudzołóstwa z niewolnicą. Był to jego jedyny syn Sary, pierwszej i jedynej prawowitej żony Abrahama, który miał prawo dziedziczenia zarówno do swego dziedzictwa, jak i do przymierza i obietnic. Iszmael nie miał naturalnego prawa ani do dziedzictwa ani do obietnic Bożych, Abraham musiał Boga prosić o dodatkowe błogosławieństwa dla Iszmaela
1 Mojż. 21:10…12 10. Powiedziała do Abrahama: Wyrzuć tę niewolnicę i jej syna, bo syn tej niewolnicy nie będzie dziedziczyć z moim synem Izaakiem 12. (Bóg do Abrahama) Posłuchaj wszystkiego, co Sara mówi do ciebie
.
Gal. 4:30 Co jednak mówi Pismo? Wypędź niewolnicę i jej syna. Nie będzie bowiem syn niewolnicy dziedziczył z synem wolnej.
Poprzez wygnanie Iszmael został odrzucony co do synostwa i nie jest więcej uznawany za przynależnego do prawdziwej rodziny Abrahama, co potwierdza Bóg słowami Przysiągłem na siebie samego, mówi PAN: Ponieważ to uczyniłeś i nie odmówiłeś mi swego syna, twego jedynego; (1 Mojż. 22:16). Z legalnego punktu Izaak został jedynym synem Abrahama.
.
Upadły umysł
Muzułmanie czczą innego boga. Jest to demon o imieniu Allah, w rzeczywistości podległy szatanowi. Dla ludzi upadłych (czyli wszystkich) Biblia jest Księgą zamkniętą o ile nie nastąpi oświecenie Ducha Świętego. Próba interpretacji Pisma przez martwą duchowo istotę musi zakończyć się fiaskiem. Pismo przestrzega że tacy zawsze błądzą, wciągając w swoje herezje innych aby nigdy nie zrozumieli Słowa Bożego jak należy:
Psalm 58:3 Niegodziwi zeszli na bezdroża już od łona matki, od urodzenia błądzą, mówiąc kłamstwo.
.
2 Tym. 3:13 Lecz ludzie źli i zwodziciele coraz bardziej będą brnąć w zło, błądząc i innych wprowadzając w błąd.
,
Hebr. 3:10 Dlatego się rozgniewałem na to pokolenie i powiedziałem: Oni zawsze błądzą sercem i nie poznali moich dróg;
Z drugiej strony chrześcijanin posiada w sobie stale rezydującego Ducha Świętego, autora Pisma, który oświeca w procesie rozważania Słowa, procesie pracochłonnym i czasochłonym, który wymaga również odpowiedniego przygotowania. Autor Słowa mieszka w czytelniku, co wprawdzie nie jest gwarantem zawsze prawidłowego odczytania znaczenia tego czy innego tekstu Pisma, jest jednak gwarantem oświecenia, które zapobiega zwiedzeniu.
2 Tym. 3:16 Całe Pismo jest natchnione przez Boga (θεόπνευστος Theospneustos – z Bożego oddechu, Ducha)
.
2 Piotra 1:21 Nie z ludzkiej bowiem woli przyniesione zostało kiedyś proroctwo, ale święci Boży ludzie przemawiali prowadzeni przez Ducha Świętego.
.
Rzym. 8:9 Lecz wy nie jesteście w ciele, ale w Duchu, gdyż Duch Boży mieszka w was. A jeśli ktoś nie ma Ducha Chrystusa, ten do niego nie należy.
.
Efez. 1:17 Prosząc, aby Bóg naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam Ducha mądrości i objawienia w poznaniu jego samego;
.
2 Tym. 2:15 Staraj się, abyś stanął przed Bogiem jako wypróbowany pracownik, który nie ma się czego wstydzić i który dobrze rozkłada słowo prawdy.
Tego nie posiadają martwi duchowo apologeci muzułmańscy i dlatego właśnie przekręcają Słowo Boże na swoją zgubę. Jan Kalwin wskazując na doktrynę całkowitego upadku człowieka tak oto podsumował zdolności rozeznawania ludzkiego umysłu:
“Czasami rzeczywiście, przekonani własnym doświadczeniem, [filozofowie] nie zaprzeczają, jak trudno jest człowiekowi ustanowić nadrzędność rozumu w sobie, ponieważ czasem bywa on pociągany urokami przyjemności; innym razem zwiedziony fałszywym pozorem dobra; a po drugie, pobudzony przez niesforne namiętności i odsunięty (by użyć wyrażenia Platona) jak przez liny lub ścięgna (Platon, De Legibus, lib. 1). Z tego powodu, Cyceron mówi, że iskry wydane przez naturę są natychmiast gaszone przez fałszywe opinie i zdeprawowane maniery (Cyceron, Tusc, Quæst. Lib. 3). – Instytuty, II,1:2
.
Kult kamienia
W islamie niby funkcjonuje monoteizm i odrzucenie idolatrii, jednakże ta fałszywa religia mimo wszystko reprezentuje upadły ludzki umysł, który zgodnie z nauką Biblii i tak dąży do wielobóstwa i bałwochwalstwa. Oto dowody:
“Według relacji Klaudiusza Ptolemeusza, już w II wieku p.n.e. wokół Al-Kaby funkcjonowało niewielkie sanktuarium, gdzie praktykowano kult religijny. Bezpośrednio przed wprowadzeniem islamu przez Mahometa była to świątynia poświęcona ok. 360 bogom plemiennym w politeistycznej religii staroarabskiej. Po wprowadzeniu islamu Kaba stała się miejscem kultu Allaha. Na rozkaz Mahometa zniszczono wszystkie oznaki wiary w wielu bogów, pozostawiając jednak Czarny Kamień (Hadżar), który według tradycji miał być umieszczony w Kabie przez archanioła Gabriela.” – Wikipedia
Raz w życiu każdy mahometanin zobowiązany jest odwiedzić Al-Kabę w czasie świąt Hadź aby tam stanąć w zorganizowany sposób (kółko) w wyprostowanej pozycji na baczność przed Hadżar (arb. الحجر الأسود) – kamieniem, “który spadł z nieba dzięki interwencji archanioła Gabriela” choć wcześniej był już tam pomiędzy symbolami 360 bożków sam reprezentując jedno z nich (ale czy ta sprzeczność logiczna ma jakiekolwiek znaczenie?). Obiekt kultu ma nieregularny, owalny kształt i jest wypolerowany wskutek dotykania przez miliony pielgrzymów. Oto idolatria i monoteizm monolityczny 😉
Choć prawdę mówiąc Islam jest tryteizmem. Obok Allaha, który jest wieczny mamy równie wieczny koran oraz namacalny obiekt kultu, meteoryt z nieba, który muzułmanie muszą nabożnie dotykać przez specjalny otwór.
Zobacz w temacie
