Miłość świata do ludu Bożego, część 4

utworzone przez | kwi 27, 2021 | Historia chrześcijaństwa

Zarys problemu

Hebr. 11:36-37 36. Jeszcze inni doświadczyli szyderstw i biczowania, ponadto kajdan i więzienia. 37. Byli kamienowani, przerzynani piłą, doświadczani, zabijani mieczem, tułali się w owczych i kozich skórach, cierpieli niedostatek, ucisk, utrapienie;

Historia pokazuje, że zaraz po okresie aplstolskim (Dzieje 5:13) w czasie pokoju, gdy nie ma prześladowania, do Kościoła przenikają obce doktryny (2 Kor. 11:4; 1 Tym. 6:20; 2 Tym. 2:17; Hebr. 13:9) , mnożą się chciwi na zysk fałszywi nauczyciele (Mat. 7:15; 10:16; Dzieje 20:29; 1 Tym. 6:5; 2 Piotra 2:1-4), zanika także dyscyplina kościelna – narzędzie oczyszczenia (Ezech. 22:27; 34:8; 2 Kor. 5:7; Gal. 5:12).

Z drugiej strony ponieważ chrześcijaństwo często zapuszcza swoje korzenie w pogańskiej kulturze zdobywając rzesze wiernych (Mat. 13:31-32), świeccy przywódcy siłą rzeczy będą starać się okiełznać działania Kościoła, używając go do własnych celów i jednocześnie dbając o swoje w nim wpływy (od kontroli struktury po zmianę doktryny), przed czym mocno ostrzegał Chrystus (Marek 8:15). Tak rodzi się odstępczy kościół państwowy.

Kiedy polityka państwa, unii czy imperium zawodzi rządzący nie są chętni wziąć odpowiedzialność za swoje czyny i ponieść ich konsekwencje. Władza świecka zawsze dąży do dyktatury, nawet jeśli nie są to oficjalnie przyjęte standardy, mentalność polityków pozostaje ta sama – pragną coraz większej koncentracji siły, po to, aby w ostateczności stać się tyranią.

Zaś popełniane przez władzę błędy i wynikające z nich problemy godzą w wiarygodność elit i to właśnie dlatego władza potrzebuje kozła ofiarnego, a nie ma na świecie łatwiejszego celu falszywych oskarżeń niż, zdawałoby się bezbronne, ortodoksyjne chrześcijaństwo ceniące bardziej nakazy Boga niż ludzi (Jan 8:47; Dzieje 4:19; 5:29).

Boże sito

Nie inaczej było w III wieku. W sferze politycznej panowała anarchia, instytucje państwowe chyliły się ku upadkowi, cywilizacja greko-rzymska została zagrożona przez nieprzychylnych Gotów na północy i Persów na wschodzie. Afryka, Egipt i Galia były na skraju rebelii.

Dla rozwiązania kryzysu politykom potrzebny był nowy, bezwzględny sposób zarządzania. I tak po zamordowaniu cesarza Aleksandra Sewera w 235 A.D. panowanie objął tyran Maksymus, który niszczył Kościół przez trzy lata. Jednak Bóg niejednokrotnie okazywał chrześcijanom łaskę, aby po czasach okrutnych prześladowań następował okres wytchnienia, tak było dzięki panowaniu Filipa I Araba (244 – 249 A.D.), cesarza uznawanego przez niektórych za chrześcijanina.

Po Filipie władzę objął urodzony we wsi Budalia Decjusz, który choć panował krótko, bo zaledwie trzy lata, od 249 do 251 A.D. stał się katem dla chrześcijan. W 250 roku w celu wzmocnienia jedności Imperium oraz dla pogłębienia tożsamości narodowej nakazał wszystkim obywatelom uczestniczenie w składaniu ofiar pogańskim bóstwom.

Tego oczywiście chrześćijanie nie mogli zaakceptować, gdyż określona przez Pismo pobożność wyklucza składanie ofiar obcym bogom (1 Mojż. 35:2; 2 Mojż. 20:3; 23:13; 5 Mojż. 6:14; Dzieje 17:28-29; 1 Kor. 8:5-6; 10:19-21). Powstał konflikt. Ponieważ pod groźbą surowych konsekwencji państwo nakazywało złamać Boże nakazy urzeczywistnione zostało biblijne ostrzeżenie: wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, będą prześladowani (2 Tym. 3:12).

A skoro zarówno dobroczyńcy jak i oprawcy Kościoła władzę otrzymują od Boga (Nie miałbyś żadnej władzy nade mną, gdyby ci jej nie dano z góry, Jan 9:11), rozumiemy iż najwyższy suweren, Bóg wszechmocny, który nabył Kościół krwią Chrystusa (Dzieje 20:28) wykorzystał grzesznych władców do oczyszczenia Kościoła z fałszywych braci:

– wielu tzw. “chrześcijan” popełniło odstępstwo i zdecydowało się na uczestnictwo w pogańskich misteriach
.
– inni działali podstępnie, starając się zdobyć fałszywe zaświadczenia uczestnictwa, tzw. libellus
.
– niektórzy, zgodnie z nakazem Pisma (Mat. 10:23; Dzieje 9:25; 2 Kor. 11:33) przed prześlowaniami ratowali się ucieczką (np. Dionizy z Aleksandrii, Cyprian z Kartaginy)
.
– wielu z pozostałych zostało zamordowanych po uprzednich bezlitosnych torturach
.

Siódme prześladowanie za Decjusza, 249 A.D.

Było to częściowo spowodowane nienawiścią, jaką żywił do swojego poprzednika Filipa, który został uznany za chrześcijanina, a częściowo z zazdrości o zdumiewający wzrost chrześcijaństwa; bo pogańskie świątynie zaczęły być opuszczane, a kościoły chrześcijańskie tłoczyły się.

Te powody skłoniły Decjusza do podjęcia próby całkowitego wykorzenienia imienia Chrytsusa; i to było niefortunne dla Ewangelii, że w tym czasie do Kościoła wkradło się wiele błędów: chrześcijanie sprzeczali się między sobą; interes własny podzielił tych, których miłość społeczna powinna zjednoczyć; a zjadliwość pychy stworzyła różnorodne frakcje.

Ogólnie poganie byli ambitni, by przy tej okazji wyegzekwować cesarskie dekrety i uważali zabójstwo chrześcijanina za czyn chwalebny. W tej sytuacji męczenników nie sposób było zliczyć; opowiemy o najważniejszych

  • Fabian, biskup Rzymu, był pierwszą wybitną osobą, która odczuła surowość tych prześladowań. Zmarły cesarz Filip ze względu na swoją nieskazitelność powierzył swój skarbiec opiece tego dobrego człowieka. Ale Decjusz, nie znajdując tak dużo pieniędzy, jak oczekiwała jego chciwość, był zdeterminowany, by zemścić się na dobrym prałacie. W związku z tym Fabian został schwytany; a 20 stycznia 250 roku został ścięty.
    .
  • Julian, pochodzący z Cylicji, jak informuje św. Chryzostom, został schwytany za chrześcijaństwo. Został włożony do skórzanej torby razem z wieloma wężami i skorpionami i w takim stanie wrzucony do morza.
    .
  • Piotrowi, młodemu człowiekowi, przyjaznemu ze względu na najwyższe cechy jego ciała i umysłu, ścięto głowę za odmowę złożenia ofiary Wenus. Powiedział: „Jestem zdumiony, że trzeba składać ofiary niesławnej kobiecie, której rozpusty odnotowują nawet twoi historycy i której życie składało się z takich czynów, jakie będą karać twoje prawa. Nie, złożę prawdziwemu Bogu akceptowalną ofiarę pochwał i modły.” Optimus, prokonsul Azji, słysząc to, rozkazał więźnia naciągnąć na kole, którym złamano wszystkie jego kości, a następnie wysłano go na ścięcie.
    .
  • Nichomachus, postawiony przed prokonsulem jako chrześcijanin, otrzymał rozkaz złożenia ofiar pogańskim bożkom. Nichomachus odpowiedział: „Nie mogę okazać tego szacunku diabłom, co należy się tylko Wszechmocnemu”. Przemówienie to tak rozwścieczyło prokonsula, że Nichomachus został rzucony na łopatki. Po jakimś czasie znosząc męki, zaparł się wiary, ale ledwie dał dowód swej słabości, popadł w największe męki, upadł na ziemię i natychmiast zmarł.
    .
  • Denisa, młoda kobieta w wieku zaledwie szesnastu lat, która ujrzała ten straszny wyrok, nagle zawołała: „O nieszczęśliwy nieszczęśniku, po co miałbyś kupić chwilę spokoju kosztem żałosnej wieczności!”. Optimus, słysząc to, zawołał ją, a Denisa przyznała się, że jest chrześcijanką, wkrótce potem została ścięta na jego rozkaz.
    .
  • Andrzej i Paweł, dwaj towarzysze Mikołaja, męczennika 251A.D.., ponieśli śmierć męczeńską przez ukamienowanie i zmarli, wzywając swojego błogosławionego Odkupiciela.
    .
  • Aleksandra i Epimachusa z Aleksandrii aresztowano za to, że byli chrześcijanami, a przyznając się do oskarżenia, pobito ich kijami, podarto hakami i ostatecznie spalono w ogniu; i dowiadujemy się, we fragmencie zachowanym przez Euzebiusza, że cztery inne męczennice cierpiały tego samego dnia i w tym samym miejscu, ale nie w ten sam sposób; bo zostały ścięte.
    .
  • Lucjan i Marcjan, dwaj niegodziwi poganie, choć zdolni magowie, nawróceni na chrześcijaństwo, aby naprawić swoje dawne błędy, żyli życiem pustelników i utrzymywali się tylko z chleba i wody. Po pewnym czasie spędzonym w ten sposób stali się gorliwymi kaznodziejami i nawrócili wielu. Jednak ze względu na szalejące w tym czasie prześladowania zostali schwytani i postawieni przed Sabinusem, namiestnikiem Bitynii.
    ,
    Na pytanie, jakim autorytetem wzięli na siebie głoszenie, Lucjan odpowiedział: “Że prawa miłosierdzia i ludzkości zobowiązują wszystkich ludzi do podjęcia wysiłków na rzecz nawrócenia swoich sąsiadów i uczynienia wszystkiego, co w ich mocy, aby uratować ich z sideł diabła”
    .
    Gdy Lucjan odpowiedział w ten sposób, Marcjan rzekł: „Ich nawrócenie nastąpiło dzięki tej samej łasce, jaką otrzymał św. Paweł, który z gorliwego prześladowcy Kościoła stał się głosicielem Ewangelii”. Prokonsul, stwierdzając, że nie może ich przekonać do wyrzeczenia się wiary, skazał ich na spalenie żywcem, który to wyrok został wykonany wkrótce po ogłoszeniu.
    .
  • Tryfon i Respiciusz, dwaj wybitni ludzie, zostali pojmani jako chrześcijanie i uwięzieni w Nicei. Ich stopy przebito gwoździami; ciągnięto ich ulicami, biczowano, szarpano żelaznymi hakami, przypalano zapalonymi pochodniami, a na koniec ścięto im głowy, 1 lutego 251 r.
    .
  • Agata, dama z Sycylii, nie wyróżniała się bardziej osobistymi i nabytymi darami, niż pobożnością; Jej uroda była taka, że ​​Quintian, gubernator Sycylii, zakochał się w niej i bezskutecznie podejmował wiele prób zdobycia jej czystości. Aby zaspokoić swoje namiętności większą wygodą, oddał cnotliwą damę w ręce Aphrodici, bardzo niesławnej i rozwiązłej kobiety. Ten łajdak próbował wszystkich podstępów, aby przekonać ją do upragnionej prostytucji; ale okazało się, że wszystkie jej wysiłki poszły na marne; bo jej czystość była nie do zdobycia i dobrze wiedziała, że ​​sama cnota może zapewnić prawdziwe szczęście.
    .
    Aphrodica zapoznała Quintiana z nieskutecznością swoich wysiłków, który, udaremniając swoje plany, zamienił żądzę w urazę. Gdy wyznała, że ​​jest chrześcijanką, zdecydował się zaspokoić swoją zemstę, ponieważ nie mógł swojej pasji. Zgodnie z jego rozkazami została ubiczowana, spalona rozpalonym do czerwoności żelazem i rozdarta ostrymi hakami. Zniosła te męki z godnym podziwu hartem ducha, a następnie została położona naga na żywych węglach, zmieszana ze szkłem, a następnie przeniesiona z powrotem do więzienia, tam zmarła 5 lutego 251 roku.
    .
  • Cyryl, biskup Gortyny, został schwytany z rozkazu Lucjusza, namiestnika tego miejsca, który mimo wszystko wezwał go do wypełnienia cesarskiego mandatu, złożenia ofiar i uratowania czcigodnej osoby przed zniszczeniem; bo miał w tamtym czasie osiemdziesiąt cztery lata. Dobry prałat odpowiedział, że skoro od dawna uczył innych, jak ratować ich dusze, powinien myśleć tylko teraz o swoim własnym zbawieniu. Czcigodny prałat bez wzruszenia wysłuchał ognistego wyroku, poszedł wesoło na miejsce egzekucji iz wielkim hartem ducha przeszedł męczeństwo.
    .
  • Prześladowania nigdzie nie szalały bardziej niż na Krecie; bo przez gubernatora, który był niezwykle aktywny w wykonywaniu cesarskich dekretów, to miejsce spływało pobożną krwią.
    .
  • Babylas, chrześcijanin o liberalnym wykształceniu, został biskupem Antiochii w 237 r. Po śmierci Zebina. Działał z niezrównaną gorliwością i rządził Kościołem z godną podziwu roztropnością w najbardziej burzliwych czasach.
    .
    Pierwszym nieszczęściem, jakie spotkało Antiochię podczas jego misji, było oblężenie jej przez króla Persji Sapora; który, opanowawszy całą Syrię, zajął i splądrował między innymi to miasto i wykorzystał chrześcijańskich mieszkańców z większą surowością niż resztę, ale wkrótce został całkowicie pokonany przez Gordiana.
    .
    Po śmierci Gordiana, za panowania Decjusza, cesarz ten przybył do Antiochii, gdzie był Babylas, chcąc odwiedzić zgromadzenie chrześcijan. Babylas sprzeciwił się mu i absolutnie odmówił mu wejścia. Cesarz zdusił wówczas swój gniew; ale wkrótce, posyłając po biskupa, ostro go zganił za jego zuchwałość, a następnie nakazał mu złożyć ofiarę pogańskim bóstwom jako zadośćuczynienie za jego obecność. Gdy odmówiono mu, został osadzony w więzieniu, obciążony łańcuchami, potraktowany z wielką surowością, a następnie ścięty wraz z trzema młodymi mężczyznami, którzy byli jego uczniami. 251 r.
    .
  • Aleksander, biskup Jerozolimy, mniej więcej w tym czasie został wtrącony do więzienia ze względu na swoją religię, gdzie zmarł w wyniku surowych warunków.
    .
  • Julianus, stary człowiek kulawy z dną moczanową, i Cronion, inny chrześcijanin, zostali związani na grzbietach wielbłądów, surowo ubiczowani, a następnie wrzuceni do ognia i spaleni. Również czterdzieści dziewic w Antiochii po uwięzieniu i biczowaniu zostało spalonych.
    .
  • W roku Pańskim 251, gdy cesarz Decjusz wzniósł w Efezie pogańską świątynię, rozkazał wszystkim, którzy byli w tym mieście, składać ofiary bożkom. Rozkaz ten został szlachetnie odrzucony przez siedmiu jego własnych żołnierzy, a mianowicie. Maximianusa, Martianusa, Joannesa, Malchuas, Dionysiusa, Seraiona i Constantinusa. Cesarz, chcąc przekonać tych żołnierzy do wyrzeczenia się wiary swoimi błaganiami i łagodnością, dał czas do namysłu do powrotu z wyprawy. Podczas nieobecności cesarza uciekli i ukryli się w jaskini; o czym poinformowano cesarza po powrocie, ujście jaskini zostało zamknięte i wszyscy zginęli z głodu.
    .
  • Teodora, piękna młoda dama Antiochii, odmawiając składania ofiary rzymskim bożkom, została skazana na ugotowanie żywcem, aby jej cnota mogła zostać poświęcona brutalności żądzy. Didymus, chrześcijanin, przebrał się w habit rzymskiego żołnierza, poszedł do domu, poinformował Teodorę, kim jest, i poradził jej, aby uciekła w jego ubraniu. Gdy to się stało i zamiast pięknej pani, znalezionego w burdelu Didymusa został on zabrany przed zarządcę, któremu wyznając prawdę i uznając, że jest chrześcijaninem, natychmiast zapadł na niego wyrok śmierci.
    .
    Teodora, słysząc, że jej wybawiciel prawdopodobnie ucierpi, podeszła do sędziego, rzuciła mu się do stóp i błagała, aby wyrok spadł na nią jako na winną; ale głuchy na wołanie niewinnych i niewrażliwy na wezwania sprawiedliwości, nieugięty sędzia potępił oboje; zostali odpowiednio straceni, najpierw ścięto im głowę, a potem ich ciała spalono.
    .
  • Secundianus, oskarżony o chrześćijaństwo został przetransportowany do więzienia przez żołnierzy. Po drodze Verianus i Marcellinus powiedzieli: „Gdzie niesiecie niewinnych?”. Obu przesłuchano po zatrzymaniu a wszystkich trzech po torturach powieszono i ścięto im głowy.
    .
  • Orygenes, słynny prezbiter i katecheta Aleksandrii, w wieku sześćdziesięciu czterech lat, został schwytany, wtrącony do obrzydliwego więzienia, zakuty w kajdany, z nogami umieszczonymi w trzonach i maksymalnie wyciągniętymi przez kilka kolejnych dni. Groził mu ogień i dręczono go w każdy uparty sposób, jaki mogła zasugerować najbardziej piekielna fantazja. Podczas tej okrutnej zwłoki cesarz Decjusz zmarł, a następca po nim Gallus, tocząc wojnę z Gotami, dał chrześcijanom chwilę wytchnienia. W międzyczasie Orygenes uzyskał uwolnienie i udając się na emeryturę do Tyru, pozostał tam aż do śmierci, która miała miejsce w sześćdziesiątym dziewiątym roku życia.
    .

Pozytywne następstwa

Za cesarza Gallusa, po zakończeniu wojen w Imperium wybuchła zaraza: cesarz nakazał ofiary pogańskim bóstwom, a prześladowania rozprzestrzeniły się z głębi Imperium po skrajne części. Wielu męczenników padło ofiarą porywczości motłochu, a także uprzedzeń sędziów. Wśród nich byli Korneliusz, chrześcijański biskup Rzymu i Lucjusz, jego następca w 253 roku.

Większość błędów, które wkradły się w tym czasie do Kościoła, wynikały z konkurowania ludzkiego rozumu z objawieniem; ale błędność takich argumentów została udowodniona przez najzdolniejszych kaznodziejów, ludzkie opinie, które zostały stworzone, zniknęły jak gwiazdy przed słońcem.

Dzięki prześladowaniom Kościół stał się największą mocą duchową w cesarstwie, nową siłą napędową przyszłej cywilizacji, gotową zająć miejsce w niszy pozostawionej przez niesprawdzone i skorumpowane antyczne formy polityczno-kulturowe..

Nadzieja dla współczesnych

Kazn. 1:9 To, co było, jest tym, co będzie; a to, co się stało, jest tym, co się stanie. I nie ma nic nowego pod słońcem

Nie powinno nikogo skrzywdzić stwierdzenie, że współczesne chrześcijaństwo, szczególnie świata zachodniego, pozostawione w pokoju przez dziesiątki lat zapomniało do czego zostało powołane. Oto Ewangelia, która powinna być głoszona codziennie:

Do nominalnego kościoła wkradły się setki, jeśli nie tysiące heretyckich koncepcji, gdzie prym wiodą oderwani od jakiejkolwiek teologicznej rzeczywistości, mówiący niezrozumiałym bełkotem zielonoświąkowcy, zalecający legalizm szabatarianie i wreszcie wszelkiej maści wyznawcy uniwersalnego odkupienia jak arminianie i amyraldianie.

Ponownie, silnoręcy “pasterze” systemowych “kościołów” skupili swoje działania na ponaddoktrynalnych procesach zjednoczeniowych, czyniąc ekumenię nową ewangelią, nadzieją na przetrwanie skostniałych i pozbawionych Ducha Świętego struktur, gdzie gwarantem statusu quo jest szeroko rozumiana współpraca z kościołem rzymskim i wszelkie korzyści płynące z konkordatu (zus, dotacje, zwolnienia podatkowe, emerytury dla kasty rządzącej zwanej przez państwo ewangelickim klerem).

Już teraz ten systemowy, zdegenerowany twór zostaje przez Boga poddany testowi wykazując swoją całkowitą doktrynalną nieudolność. Gdy państwo zabrania nabożeństw, pseudochrześcijaństwo pokornie zgina kolana przed cesarzem. Gdy nakazuje akceptację homoseksualizmu, “psy leniwe” spalają temu idolowi kadzidło. To samo tyczy się liberalnej polityki proaborcyjnej. Ilu zaś z liderów kościelnych to Tajni Współpracownicy (donosiciele) służb specjalnych Bóg jeden raczy wiedzieć. Dzieci diabla nienawidzą dzieci Boga.

„Zło nienawidzi dobra i jak tylko może będzie je atakował. Tak więc Kain and Jehoram zaatakowali i zabili swoich braci. Większość ataków na prawych przez nikczemnych dzieje się właśnie z tego powodu. Sprawiedliwi powinni pamiętać, że ich życie jest ciągła naganą, reprymendą dla niegodziwych; i dlatego prowokuje nikczemnych. I jeśli niegodziwi będą mogli zaatakują brutalnymi sposobami.” – John G. Butler

Nadchodzi czas oczyszczenia. Jedni zegną kolana, inni będą oszukiwać. Ale prawowierni poszukają schronienia w Panu (2 Sam. 22:31; Psalm 18:30), niektórzy zaś zapłacą najwyższą cenę i nikt tego nawet nie zauważy.

Izaj. 57:1 Sprawiedliwy ginie,a nikt nie bierze sobie tego do serca. Ludzie pobożni odchodzą, a nikt nie zważa na to, że sprawiedliwy jest zabierany przed nadejściem zła
.
Kazn. 7:15 niejeden sprawiedliwy ginie w swojej sprawiedliwości, a niejeden niegodziwiec żyje długo w swojej niegodziwości

Na podstawie Foxe’s book of martyrs.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email