Spis treści
Ewagelizacja antychrysta
1 Jana 2:18 Dzieci, to już ostatnia godzina i jak słyszeliście, że antychryst ma przyjść, tak teraz pojawiło się wielu antychrystów. Stąd wiemy, że jest już ostatnia godzina.
(od maja do grudnia 1518)
Po powrocie z Heidelbergu Luter napisał ponownie, aby wyjaśnić swoje 95 Tez, które, jak sądził, zostały źle zrozumiane. Rezolucję wysłał do sądu najwyższego w Rzymie. Złagodził cios, ale nie rozwodnił doktryny. Stał tak mocno na swoich pierwotnych Tezach jak tylku umiał ale z większą pokorą. W istocie wykazał, że wiara w Chrystusa wystarczy, a kupowane lub sprzedawane odpusty nie są biblijne i nie są potrzebne. Jego celem w tym wszystkim było formalne poinformowanie Kościoła rzymskiego, że potrzebuje reformacji.
Po przesłaniu nowych Rezolucji Luter postanowił wysłać list do papieża wierząc, że ten jest człowiekiem szczerym i sprawiedliwym. W jego liście zawarte zostało szczere pragnienie doprowadzenia Leona do poznania Chrystusa i prawdy. Jednak choć Luter pisał z pokorą, w tym samym czasie kardynał Rafał z Rovera napisał do elektora Fryderyka, ostrzegając go, by nie chronił Lutra. Rzym szykował się na Lutra, podczas gdy Luter próbował pozyskać papieża dla Ewangelii.
Duchowe królestwa w stanie wojny miały teraz linię podziału. Luter stanął na Słowie Bożym, aby określić formę kultu przez Ducha Bożego, a Kościół Rzymski stanął na formie Kościoła, aby walczyć z Duchem i Słowem Bożym. Ta linia nie mogła zostać skompromitowana. Trzeba by nienawidzić jednego lub drugiego i wybrać stronę, po której się stanie.
Żmijowy podstęp
Psalm 38:12 Ci, którzy czyhają na moją duszę, zastawiają sidła, a ci, którzy pragną mego nieszczęścia, mówią przewrotnie i przez cały dzień knują podstępy.
Cesarz Maksymilian zwołał sejm w Augsburgu, gdzie chciał, aby jego syn Karol został ogłoszony królem nad Rzymianami. Ten projekt nie powiódł się z powodu sprzeciwu, zwłaszcza Fryderyka, który wiedział, że intencją cesarza było rządzić sejmem. Zamiast tego Fryderyk starał się zdobyć pełne zaufanie papieża wobec cesarza, aby obalić jego plany.
Luter cierpliwie czekał na odpowiedź od papieża na wysłanego przez niego skromny list. Miał nadzieję, że papież dostrzeże pragnienie poddania się Słowu Bożemu i będzie papieżem, który właściwie posługuje się Słowem Bożym. Zamiast tego Luter otrzymał wiadomość, że ma być sądzony jako heretyk, która wywołała w nim niepokój.
Napisał do Spalatina, aby przekonać go, by wykorzystał swoje królewskie wpływy u Fryderyka na jego korzyść, aby mógł uzyskać bezpieczne postępowanie. Jednak Luter postanowił nie jechać, a Wittenberg napisał list do papieża wyjaśniając sytuację Lutra i jego decyzję o pozostaniu w Wittenberdze.
Nie spodobało się to papieżowi i w tym momencie pojawiły się niektóre z najbardziej groźnych słów, jakie kiedykolwiek wypowiedział przeciwko Lutrowi. Papież zdecydował, że Luter powinien zostać ekskomunikowany wraz ze wszystkimi, którzy pomagają mu w jego staraniach, bez względu na ich rangę.
Chociaż przez ludzi takich jak Miltitz, pochlebstwa były ofiarowane Lutrowi z jednej strony Kościoła, jednocześnie z drugiej strony – papież i kardynałowie – starali się go skazać i na zawsze usunąć z kościoła jego herezję.
.
Widmo sądów
Jan 16:2 Będą was wyłączać z synagog; owszem, nadchodzi godzina, że każdy, kto was zabije, będzie sądził, że pełni służbę dla Boga.
Zanim Luter został zmuszony do uczestniczenia w sądach rzymskich, Bóg posłał mu człowieka o imieniu Schwartzerd, aby się z nim zaprzyjaźnił. George Schwartzerd był mistrzem zbrojmistrzem Bretten, który miał syna o imieniu Filip. Wiele lat później ten „Filip Schwartzerd” będzie znany jako Filip Melancthon, co po grecku oznacza „czarną ziemię”. Filip uczęszczał do szkoły w Pforzheim po śmierci ojca i dziadka, który się nim opiekował. Reuchlin, który często odwiedzał szkołę, spotykał się z Filipem i dał mu gramatykę grecką i Biblię, co będzie studiował do końca życia.
W wieku 12 lat Melancthon poszedł na uniwersytet w Heidelbergu. Stopień licencjata uzyskał w wieku 14 lat, a następnie w 1512 roku Reuchlin zaprosił go do Tubingen. W 1514 uzyskał stopień doktora filozofii, a następnie zaczął nauczać w Lipsku. Dzięki ogromnej wiedzy, zwłaszcza filozofii i egzegezy, stał się powszechnie znany. Fryderyk, założyciel uniwersytetu w Wittenberdze, w wieku 21 lat wezwał Melanchtona na uniwersytet. Luter cenił go jako osobę o wielkiej wiedzy i zdrowym osądzie.
Melanchton wykładał Homera i list do Tytusa. Jego sala wykładowa, jak powiedział Luter Spalatinowi, była zawsze pełna. Bez wątpienia Luter znalazł w Melanchtonie powiew świeżego powietrza i byli przyjaciółmi aż do śmierci. Uzupełniali się nawzajem w swoich rolach i to właśnie Melanchton zainspirował Lutra do napisania niemieckiego Nowego Testamentu. Mówi się nawet, że po przybyciu Melanchtona do Wittenbergi szkoła stała się „szkołą narodu”.
.
Boża opatrzność
Dzieje 4:36 Także Józef, nazwany przez apostołów Barnabą – co się tłumaczy: Syn Pocieszenia – lewita rodem z Cypru;
Przybycie Melanchtona miało głęboki wpływ na usposobienie Lutra. Ponieważ wcześniej martwił się o jego rozliczenie z Rzymem, teraz był przekonany, że bez względu na to, co Rzym zadecyduje, wiedział, że kontynuacja dzieła może mieć miejsce w wybitnym Melanchtonie. Napisał do Spalatina, demonstrując swoje postanowienie, by pozostać niewzruszonym bez względu na to, co Rzym postawi mu na drodze. Chociaż nie pojechał do Rzymu, wiedząc, że po drodze spotka go skandal, w końcu nadszedł z Rzymu list, w którym wezwano Lutra do Augsburga.
Luther udał się do Augsburga, choć wiedział, że podróżuje bez zabezpieczenia. Wpływy Fryderyka wyprzedziły Lutra i udał się do Weimaru, a następnie do Norymbergi. Poznał przyjaciela (Wenceslasa Linka), który był kaznodzieją w Norymberdze, i pożyczył trochę ubrań, których potrzebował. Odwiedził także Scheurla i Alberta Durera.
Po czasie spędzonym na odwiedzinach u przyjaciół, Link i mnich augustiański Leonard postanowili towarzyszyć Lutrowi w dalszej części podróży. Opatrzność zażądała, aby zatrzymali się po drodze, ponieważ Luter miał bóle brzucha, a jego przyjaciele wynajęli wóz, aby zabrał go na resztę drogi. 7 października przybył do Augsburga. Chociaż Luter był chory i zmęczony, Bóg uznał za stosowne pozwolić mu wyzdrowieć tuż przed dotarciem do miasta.
.
Nowy rywal
Dzieje 6:10 Lecz nie mogli sprostać mądrości i duchowi, z którym mówił.
Luter miał spotkać godnego rywala Thomasa De Vio. Jest bardziej znany jako Kajetan, kardynał „Świętej Matki Kościoła” i obrońca teologii scholastycznej, przeciwko której często wypowiadał się i pisał Luter. Jednak Kajetan otrzymał władzę, która byłaby cierniem dla Lutra, bez względu na to, jak dobrze Luter mógłby go zrefutować – Kajetan miał moc aresztowania heretyka i skazania go na śmierć, jeśli nie wyrzeknie się tego, co kościół katolicki nazywał herezjami.
Serra Longa, Włoch, spotkał Lutra i zaprowadził go do sali, w której czekał Kajetan. Ten polecił Lutrowi dokonywać pewnych aktów czci wobec kardynała. Pewne rodzaje ukłonów i przyklęknięć w określonych momentach co przystoi zaszczytowi należnemu pozycji kardynała. Wydawało się, że Luther zgadza się z tym wszystkim. Następnie odbyła się rozmowa, próba ustalenia, jakie będą intencje Lutra wobec kardynała.
Luter zapewnił Serra Longę, że jego intencje opierają się wyłącznie na świętości i pragnieniu służenia Kościołowi, chociaż nie mógł wyprzeć się swojego przekonania o Słowie Bożym. Serra Longa zapytał, co Luter zrobiłby z papieżem, biskupami i kardynałami gdyby miał ich w garrści? Luter odpowiedział z szacunkiem, mówiąc, że odda im wiele zaszczytów, jednak nie kosztem Słowa Bożego. Serra Longa nie wierzył, że będzie tak honorowy, a jego odpowiedzi zaskoczyły go.
Luter został poinformowany, że Kajetan zobaczy się z nim jutro. Kajetan poświęcił trochę czasu na zebranie Niemców i Włochów, aby otrzymać porady, jak postępić z mnichem.
.
Kolejne podstępy
1 Piotra 5:8 Bądźcie trzeźwi, czuwajcie, bo wasz przeciwnik, diabeł, jak lew ryczący krąży, szukając, kogo by pożreć.
Następnego dnia Luter został wprowadzony do sali, w której czekał Kajetan. Kilku Włochów i Niemców weszło do sali, by usłyszeć, jak Luter płaszczy się u stóp kardynała. Jednak nie otrzymaliby takiej przyjemności.
Luter ukorzył się przed kardynałem i skłonił twarzą na twarz, po czym ukląkł, a potem stanął przed nim. Luter przemówił jako pierwszy. Dał do zrozumienia, że pojawia się przed Kajetanem jako dziecko Kościoła świętego i chętnie zostanie przez niego pouczony w sprawach prawdy. Kajetan odpowiedział przyjaznym tonem, próbując odegrać rolę ojca nad krnąbrnym dzieckiem. Bez wątpienia Kajetan chciał po prostu, żeby Luter się wycofał. Luter chciał być pouczony w prawdzie.
Następnie Kajetan przedstawił Lutrowi dwie propozycje
1) że odpusty są złe i
2) że ten, kto przyjmuje sakrament, musi mieć wiarę.
Kajetan powiedział, że użyje Pisma, aby obalić Lutra w tej sprawie, ale zamiast tego użył papieży i ojców. Doszło do kłótni i żaden z nich się nie wycofał, chociaż Luter opierał się na mocy Pisma Świętego.
Kajetan zapytał Lutra, czy zaakceptuje list przewozowy do Rzymu. To doprowadziłoby jagnię do rzeźnika. Luter odmówił. Kajetan odprawił go grzecznie, bo nie chciał, żeby Luter wiedział, jak bardzo go zirytował. Z drugiej strony Luter napisał do Spalatina, mówiąc, że Kajetan nie jest żadnym teologicznym rywalem.
.
Pismo kontra tradycja
Marek 7:9 Mówił im też: Całkowicie znosicie przykazanie Boże, aby zachować swoją tradycję.
Następnego dnia Luter i Kajetan mieli spotkać się na drugą, decydującą rozmowę. Przybyli Staupitz, Peutinger i doktor Ruhel, a Staupitz nawet zachęcał Lutra, mówiąc, że tak jak zaczął w Chrystusie tak do końca powinien na Niego patrzeć.
Rozmowa ponownie zaczęła się od deklaracji Lutra, ale tym razem był to protest. Lutrowi nie podobał się pomysł, by zostać poproszony o wycofanie swoich pism i pracy bez uprzedniego obalenia przez Pismo Święte. W tym proteście pragnął, aby jego prace zostały przedstawione na czterech uniwersytetach w Bazylei, Fryburgu, Louvain i Paryżu, aby tamtejsi doktorzy teologii słusznie pouczyli go o jego błędzie przez Słowo Boże.
Kajetana zirytował protest Lutra. Było oczywiste, że komentarz Lutra przewyższa autorytet Kajetana. Kajetan w ogóle nie widział potrzeby takiego protestu. Luter powiedział, że ma dość debaty, ponieważ tak samo jak debata poprzedniego dnia spełzła na niczym. Luter stwiedził, że nie wycofa swoich pomysłów ani pism, chyba że Kajetan udowodni na podstawie Biblii, że się mylił. Kajetan zaprzeczył, jakoby „debatował” o czymkolwiek, a jego życzeniem było jedynie zadowolenie elektora Fryderyka w rozstrzyganiu sporów Lutra z Rzymem.
Luter poprosił o napisanie odpowiedzi do legata, co poparł Staupitz, a Kajetan się zgodził. Kajetan po prostu chciałby, żeby Luter „wycofał się”, ale uparty mnich był niezłomny, nastawiony na właściwe wykorzystanie Pisma Świętego, które wymykało się Kajetanowi. Spotkanie zostało przerwane, a Luter był zadowolony, że mógł odpowiedzieć na piśmie na zarzuty w kwestii odpustów i wiary.
.
Młode wino
Marek 2:22 Nikt też nie wlewa młodego wina do starych bukłaków, bo inaczej młode wino rozsadza bukłaki i wino wycieka, a bukłaki się psują. Lecz nowe wino należy wlewać do nowych bukłaków.
W następny piątek Luter wrócił do kardynała na trzecią rozmowę. Przekazał swoje pismo Kajetanowi i wykazał w nim zarówno jego niekonsekwencje w posługiwaniu się Klemensem Rzymskim zamiast Pisma Świętego, jak i bezpodstawne i sprzeczne twierdzenia, jakie kościół wypowiedział na temat odpustów, jak pisał w swoich Tezach. Odpusty nie mogą być zasługą świętych, a tym bardziej zasługą Jezusa Chrystusa na kartce kupionej za miedzianą monetę.
Kajetan oskarżył Lutra o pokazywanie „próżnych słów” i „bezużytecznego słownictwa”. Powiedział Lutrowi, że na ostatnich dwóch spotkaniach był bardzo skłonny do rozmowy z nim z powodu jego pokory, ale teraz jego upór wychodził na jaw. Oskarżył Lutra o to, że nie zauważył, że cierpienie Chrystusa jest skarbnicą zasług. Luter odpowiadał logiką – bo jak to, co osiągnęło rzecz, może być samą rzeczą? Kajetan został złapany w sidła własnych słów. Po tym adwersarz mógł tylko krzyczeć „odwołaj, odwołaj. Odwołaj albo nie wracaj!”— to były jego ostatnie słowa.
Te trzy rozmowy i wezwanie Kajetana oraz niezłomność Lutra w prawdzie i Słowie, oznaczały pierwszy krok w oddzieleniu ruchu Lutra od kościoła. Reformacja zrobiła pierwszy duży krok między macierzystym kościołem a nową drogą. Luter i Kajetan już się więcej nie spotktali. Kajetan miał zabrać odpowiedź Lutra z powrotem do Rzymu, a Luter miał wrócić do Wittenbergi.
.
Roztropność Lutra
Mat. 10:16 Oto ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże i niewinni jak gołębice.
Luter słyszał, że legat miał w myslach zastosowanie przemocy wobec niego i że Staupitz się na to zgodził. Nie mógł w to uwierzyć. Jednak była to prawda, Kajetan zdecydował, że nie może z czystym sumieniem zezwolić na bezpieczny wyjazd saksońskigo mnichai. Kajetan i Staupitz rozmawiali przy obiedzie o Lutrze. Czy Staupitz mógłby przekonać Lutra że się myli? Kajetan chciał, żeby spróbował, ale Staupitz dał do zrozumienia, że wyższe zdolności intelektualne Lutra nie mogą się równać z jego mentorem.
Pragnieniem Kajetana było, aby Luter po prostu wycofał się z tego, co powiedział o odpustach, co pokazuje presję monetarną, jaką kościół katolicki wywierał na swoich ludzi, aby wspierać papieża.
Luter nie otrzymał odpowiedzi ani listów od Kajetana. Postanowił opuścić Augsburg. Napisał list do papieża, który po jego wyjeździe został przypięty do bram miasta. Kajetan i jego dwór mieli nadzieję, że czas po prostu złamie mnicha, ale ku ich zaskoczeniu Luter odszedł. Kajetan był oburzony. Zostali przechytrzyni przez mnicha, a ich plan nie powiódł się. Co na to powie teraz Rzym?
.
Spuścizna Jana Husa
2 Kor. 1:4 [Bóg] nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, abyśmy i my mogli pocieszać tych, którzy są w jakimkolwiek ucisku, taką pociechą, jaką sami jesteśmy pocieszani przez Boga.
Podczas tej „ucieczki” z Augsburga Lutrowi przypomniał się Jan Hus; jego dzieło, proces i egzekucja. Dobrze wiedząc, że właśnie wyszedł spod ręki Rzymu niepokój szybko się rozproszył i odpoczął w suwerennej łasce Bożej, która nad nim czuwa.
Dalej jechał z przewodnikiem, który zaprowadził go do Norymburga, gdzie przez pewien czas spotykał się ze Staupitzem. Następnie przeniósł się do Graefenthal, gdzie spotkał się z hrabią Albertem. Albert ostrzegł Lutra, aby nie jechał do Augsburga. Nalegał, aby został jego gościem i Luter pozostał tam przez krótki czas, a potem kontynuował podróż. następnie przybył do Wittenbergi 30 października z nadzieją, że uda się tam na spotkanie z elektorem.
Kajetan napisał list do elektora niedługo po odejściu Lutra. Wyrażał w nim niezadowolenie i chęć zemsty. Chciał, aby elektor wypędził Lutra z Wittenbergi i całej jego prowincji, by wysłać go do Rzymu, by stanął przed sądem za jego błędy. Elektor przekazał kopię listu Lutrowi, a ten po przeczytaniu postanowił walczyć o prawdę. Następnie Luter napisał list z postanowieniem do elektora i Fryderyk był nim poruszony.
Elektor wysłał list do Kajetana, w którym stwierdził, że wizyta Lutra w Augsburgu powinna wystarczyć. Powiedział również, że Kajetan nie powinien oczekiwać, że Luter nie wyprze się jakikolwiek błędu, skoro nie udowodnionu mu żadnego błędu. Luter ucieszył się z tego listu i dzięki pomocy elektora pokrzepił się w sercu.
.
Rzymsko katolicka odporność na prawdę Ewangelii
2 Tym. 3:8 Jak Jannes i Jambres sprzeciwiali się Mojżeszowi, tak też oni sprzeciwiają się prawdzie, ludzie o wypaczonym umyśle, odrzuceni jeśli chodzi o wiarę.
Ponieważ Luter sądził, że wkrótce może zostać wydalony z Niemiec, sporządził dokument przedstawiający sprawozdanie z wydarzeń w Augsburgu. Nawet jego przyjaciele bali się o jego życie i pragnęli, aby oddał się elektorowi, aby był przez niego zabezpieczony. Luter myślał jednak o odejściu w celu szerzenia Ewangelii. Jego wrogowie nie mogli zrozumieć, skąd wzięło się jego postanowienie o prawdzie.
Luter myślał o wyjeździe do Francji. Wierzył, że Ewangelia rozkwitnie tam bez sprzeciwu, myśląc, że doktorzy w Paryżu będą pokrewnymi duchami. Jednak Fryderyk wezwał Lutra przez Spalatina, aby przyjechał do Lichtembergu na rozmowę z nim. Przez długi czas swobodnie rozmawiali o sprawach kraju. Tam polecono mu czekać na ruchy elektora.
Luter opublikował swój „Sprawozdanie z konferencji w Augsburgu”. Spalatin napisał do Lutra w imieniu elektora, aby nie publikować dokumentu, ale Luter otrzymał go za późno.
Z całej Europy docierały do Lutra groźby. Sam Rzym był zły na wynik konferencji, zwłaszcza na brak kontroli nad mnichem przez Kajetana. Zamiast atakować Lutra lub uciekać się do przemocy, papież opublikował bullę potwierdzającą odpusty właśnie w tych punktach, w których Luter atakował tą intratną finansowo doktrynę. Kajetan wydał bullę w Lintz w Austrii 13 grudnia 1518 r.
Na podstawie źródło
Zobacz w temacie
- Historia Reformacji XVI wieku, część 3: papieskie odpusty i Tezy Lutra
. - Jedyna Głowa Kościoła
- Od kiedy istnieje Rzymski katolicyzm? – cz. 1 urząd papieża
- Papież, następca Chrystusa czy poganin i Antychryst?
- Jan Kalwin: Papież to Antychryst
- Reformacja przeciw papiestwu
- Sofiści z Sorbony kontra Jan Kalwin
. - Zbawienie z uczynków?
- Nie przez uczynki wcale
- Prawo Chrystusa
- Utracona Ewangelia Reformacji