Życiorys
Zwany Theoforem greck. Θεοφορος (niosący Boga), ur. ok. 30, zmarł śmiercią męczeńską ok. 98-117 roku w Rzymie, był starszym bratem kościoła Antiochii Syryjskiej, uczniem Apostoła Jana i przyjacielem Polikarpa.
- Według tradycji kościoła, gdy Piotr przebywał w Antiochii ustanowił Ignacego starszym bratem zboru.
. - Autor przynajmniej siedmiu listów do różnych zborów, część z nich napisana została w oczekiwaniu na egzekucję w Rzymie.
. - Zmarł zamordowany w Koloseum. Niektóre źródła podają, że zabito go pod koniec panowania cesarza Trajana, inne że pod koniec panowania Domitiusa.
Monopiskopacja
„Głównym zagadnieniem o jakim chrześcijańska społeczność w czasie ery ojców apostolskich miała zdecydować było zagadnienie przywódctwa: kto miał zarządzać i prowadzić zbory gdy Apostołowie umarli? Wzorcem przywódctwa jaki wyłonił się po okresie apostolskim była potrójna służba biskupa, prezbiterów i diakonów. Pełen tego rozwój trwał nieco, lecz około roku 180 a.d. było powszechnie akceptowane w całym kościele.
.
W samym Nowym Testamencie słowa biskup i prezbiter (starszy) nie odnoszą się do dwóch różnych urzędów. W Liście Klemensa, biskup i prezbiter mają identyczne znaczenie. Aczkolwiek w pismach Ignacego z Antiochii (ok. 110 a.d.) widzimy te dwa słowa używane już w odniesieniu do dwóch różnych urzędów. Ważnym dla nas jest zrozumienie, że biskupi nie byli utożsamiani z nowymi Apostołami.
.
Ojcowie wczesnego kościoła traktowali Apostołów jako unikatowych, i nieustannie odnosili się do nich, cytując ich pisma i nauczania jako ostateczny autorytet. Prawdą jest, że wczesny kościół postrzegał niektóre z funkcji Apostołów jak mające swoją kontynuację wśród biskupów, szczególnie funkcję nauczania i dyscypliny kościelnej; jednakże biskupi nie mieli statusu Apostołów – nie mogli stwierdzać o swojej nieomylności, głosić nowych doktryn czy pisać nowych Ksiąg.” – Nicholas Needham, 2000 years of Christ’s Power
Ignacy z Antiochii jako pierwszy wprowadził niebiblijną ideę zboru zarządzanego przez jednego biskupa (monopiskopacja) w odpowiedzi na to, co według niego było brakiem jedności w niektórych kongregacjach. Zamiarem tej zmiany było zapobieżenie kłótniom i rozłamom. Ignacy promował niebiblijną koncepcję, że pomiędzy starszymi (prezbiterami, biskupami), powinien być jeden lider zarządzający pomniejszymi przywódcami. Zatem według tej doktryny pomiędzy pastorami powinien znajdować się jeden nadrzędny pastor. Ten nadrzędny starszy miał przyjąć ekskluzywny tytuł biskupa, co miało go odróżnić od pozostałych starszych, którzy od tej pory nie mogli nazywać się biskupami (według Pisma urząd starszego brata nazywany jest również urzędem biskupa, prezbitera, to synonimy).
Ingacy żywiołowo argumentował za jednym przywódcą w każdym zborze, którego nazywał biskupem, i za grupą drugorzędnych przywódców, podległych biskupowi, których nazywał prezbiterami (starszymi), pod którymi mieli być diakoni. Ignacy postrzegał biskupa jako centralną postać skupiającą w sobie jedność lokalnego zgromadzenia.
W swoim Liście do Smyrny mówi:
„Odrzućcie podziały jako początek zła. Naśladujcie waszego biskupa tak jak Jezus Chrystus naśladował Ojca i naśladujcie waszych prezbiterów jak apostołów; i szanujcie diakonów tak jak szanujecie przykazania Boże. Niech nikt nic nie czyni w kościele bez wiedzy biskupa. Święta komunia jest ważna gdy udzielana jest przez biskupa, lub kogoś z autorytetem biskupa. Gdzie biskup jest obecny, tam niech się zbór zgromadza, tak jak gdzie Jezus Chrystus jest, tam też jest i kościół.”
- Koncepcja biskupa jako przywódcy przywódców stała się korzeniem rozwoju niebiblijnego systemu zarządzania, jaki obecnie obserwujemy w rzymskim katolicyzmie, prawosławiu i ewangelikalizmie.
. - W miarę upływu czasu jednowładctwo stawało się przyczyną coraz większych problemów. Tak zwany biskup koncentrował w sobie coraz większy autorytet, a jego pozycja stawała się coraz ważniejsza, by w końcu ustanowić urząd rzymskokatolickiego biskupa, arcybiskupa oraz biskupa wszystkich biskupów, twierdzącego że jest zastępcą Syna Bożego na ziemi (Vicarius Filii Dei) – czyli papieża.
.
Dzień Pański
Ignacy miał też swoje dobre strony. Jedną z nich było promowanie przez niego niedzieli jako Dnia Pańskiego, zastępującego sabat.
Pierwsze po wskrzeszeniu kazanie Jezusa do zgromadzonego kościoła odbyło się w niedzielę:
Jan 20:19 A gdy był wieczór tego pierwszego dnia po szabacie, a drzwi były zamknięte tam, gdzie zgromadzili się uczniowie z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i powiedział do nich: Pokój wam.
Drugie po wskrzeszeniu kazanie Jezusa do zgromadzonego kościoła miało miejsce również w niedzielę:
Jan 20:26 A po ośmiu dniach jego uczniowie znowu byli w domu, a Tomasz z nimi. I przyszedł Jezus, gdy drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i powiedział: Pokój wam.
Apostołowie zgromadzonych ludzi w kościele nauczali w niedzielę:
Dzieje 20:7 A pierwszego dnia po szabacie (niedziela), gdy uczniowie zebrali się na łamanie chleba, Paweł, który miał nazajutrz odjechać, przemawiał do nich i przeciągnął mowę aż do północy.
W niedzielę chrześcijanie mieli nakazane zbierać kolektę:
1 Kor. 16:2 Każdego pierwszego dnia tygodnia niech każdy z was odkłada u siebie, stosownie do tego, jak mu się powodzi, aby nie urządzać składek dopiero wtedy, kiedy ja tam przybędę.
en te kuriake hemera – ten dzień Pański, czyli niedziela, dzień w którym Jan otrzymał objawienie.
W krótkim czasie pierwsi chrześcijanie, pragnąc odseparowania się od judaizmu, przestali obchodzić sabat, starając się raczej zachować Dzień Pański jako czas zgromadzeń. Wierni sabatowi pozostawali judaiści (legaliści) i ebonici (sekta odrzucająca Boskość Jezusa).
.
Chrystus Bogiem
Ignacy wyznawał Pana Jezusa jako wcielonego Boga. W I wieku kościół zmagał się z odwrotnym do współczesnego problemem. O ile dziś przez rozmaite sekty jak Badacze, Świadkowie Jehowy i różnego rodzaju legalistyczne odłamy mesjanizmu atakowana jest Boskość Pana Jezusa, o tyle na początku nikt nie kwestionował Boskości Chrystusa lecz jego człowieczeństwo. Czynili tak Doketyści czyli gnostycy wyznający dualizm: to co materialne jest złe a to co duchowe jest dobre – stąd według nich Syn Boży, usosobienie dobra, nie mógł przyjść w ciele lecz wydawał się być w ciele. Herezja ta obalona została przez ewangelię Jana.
Identyczną chrystologię wyznawał Ignacy. Oto co o Boskości i wcieleniu Mesjasza pisze Ignacy w 7 sekcji listu do Smyrnian
1.1 Wielbię Jezusa Chrystusa, Boga, który uczynił was tak mądrymi, Poznałem bowiem, że jesteście utwierdzeni w niezachwianej wierze, niby przybici duchem i ciałem do krzyża Pana Jezusa Chrystusa i umocnieni w miłości przez Krew Chrystusową, niezłomnie przekonani o wszystkim, co dotyczy Pana naszego, który będąc naprawdę według ciała z rodu Dawida, jest Synem Bożym według woli i potęgi Boga, naprawdę urodził się z Dziewicy, został ochrzczony przez Jana, aby „wypełnić wszystko, co sprawiedliwe”,
1.2 a za Poncjusza Piłata i tetrarchy Heroda naprawdę został przybity za nas w ciele. Tylko dzięki owocom Jego krzyża, dzięki Jego męce po Bożemu błogosławionej, jesteśmy, kim jesteśmy. Toteż przez swoje zmartwychwstanie „podniósł On sztandar” na wieki, aby świętych i wiernych swoich, czy to Żydów, czy to spośród pogan, [zgromadzić] w jednym ciele swojego Kościoła.
W innym miejscu Ignacy stwierdza:
„Jeden jest Lekarz, cielesny i zarazem duchowy, zrodzony i niezrodzony, przychodzący w ciele Bóg, w śmierci życie prawdziwe, zrodzony z Marii i zrodzony z Boga, najpierw podległy cierpieniu, a teraz mu już nie podlegający, Jezus Chrystus, nasz Pan. ”
.
Antiochia
Antiochia była miejscem startowym misji skierowanych do pogan (Dzieje 11). W Rzymie przebywał Klemens (30-100 a.d.), Polikarp (69-155 a.d.) w Smyrnie, Ignacy (30-117 a.d.) w Antiochii. Widzimy zatem, że ci trzej ojcowie koscioła żyli w tym samym czasie.
/.
List do Magnezian
Dzień Pański
9 Konsekwentnie, jeśli ludzie oddani przestarzałym praktykom (odnośnik do zachowywania Prawa Mojżeszowego) stanęli przed nadzieją nowego życia, jeśli oni nie zachowują Sabatu, ale mają w kalendarzu Dzień Pański, ten dzień, w których nasze życie powstało przez Jego moc i poprzez pośrednictwo Jego śmierci – mimo to niektórzy temu zaprzeczają; i jeśli tej to tajemnicy winniśmy naszą wiarę i z jej powodu poddać się cierpieniom aby okazać sie uczniami jezusa Chrystusa, naszego jedynego Nauczyciela: jakżesz zatem moglibyśmy żyć poza Nim.
Widzimy, że wśród chrześcijan niedziela była standardowym dniem spotkań, który zastąpił sobotę, tak jak Prawo Mojżesza zostało zastąpione dziełem Chrystusa.
.
Przeciw antynomianizmowi
10 Nie bądźmy zatem niewrażliwi na Jego miłość i dobroć. Z pewnością jeśli on miałby naśladować nasze zachowanie, bylibyśmy natychmiast skończeni. Musimy zatem dowieść, że jesteśmy Jego uczniami i nauczyć się żyć jak Chrześcijanie. Bez wątpienia jeśli ktoś jest inaczej nazwany, nie jest z Boga.
Ignacy naucza o posłuszeństwie przykazaniom, jest to świadectwo przeciw antynomianizmowi, wczesnochrześcijańskiej herezji stawiającej człowieka ponad jakimkolwiek Bożym systemem wartości.
.
Historyczność Chrystusa
11 Drodzy umiłowani, nie piszę do was jako do ludzi podległych temu opisowi, ale, nie będąc żadnym z waszych przełożonych, z powodu tego, że chciałem was ostrzec abyście sie nie oddawali przynęcie fałszywej doktryny, lecz abyście wierzyli stanowczo w narodzenie, mękę i wskrzeszenie, które miały miejsce w czasie rządów Poncjusza Piłata. To są fakty ustanowione przez Jezusa Chrystusa, nasza nadzieję. Niech Bóg sprawi, aby nikt tego nie odrzucił!.
Fragment stanowi jedno czterdziestu i jedno z najstarszych wczesnochrześcijańskich świadectw potwierdzających historyczność życia, ukrzyżowania i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.
.
Trynitaryzm
13 Bądźcie gorliwy zatem, stanąć prosto na dekretach Pana i Apostołów, abyście we wszystkim wam się wiodło, w ciele i duszy, w wierze i miłości, w Synu, w Ojcu i w Duchu, na początku i na końcu, razem z waszym najczcigodniejszym biskupem, i z waszymi prezbiterami – tą pasująco utkaną duchową koroną! – i z waszymi diakonami, mężami Bożymi. Poddajcie się biskupowi i prawom jednych do drugich, tak jak uczynił to Jezus Chrystus w ciele do Ojca, a Apostołowie Chrystusowi i Ojcu i Duchowi, aby była jedność zarówno w ciele jak i w duchu..
Jest to ewidentnie trynitarny fragment odzwierciedlający wierzenia kościoła I wieku.
.
Polikarp biskupem Smyrny
14 Wiedząc, że zostaliście zanurzeni w Bogu, zachęcam was gorąco. Pamiętajcie o mnie w swoich modlitwach abym mógł szczęśliwie przebyć moją drogę do Boga. Pamiętajcie także o kościele w Syrii, którego jestem niegodnym członkiem. Tak, potrzebuję natchnionych przez Boga modlitw i waszej miłości. Przeto kościół w Syrii będzie miał przywilej dzięki waszemu kościołowi być wzmocnionym przez orzeźwiającą rosę.
.
15.Efezjanie w Smyrnie – miejscu skąd do was piszę – przesyłają pozdrowienia. Tak jak wy, przyszli tu oni dla chwały Boga. Odnowili mojego ducha w każdy sposób, tak jak i Polikarp, biskup Smyrny. Reszta kościołów także prosi aby o nich pamiętać w uczczeniu Pana Jezusa. Żegnajcie – wy, którzy będąc jednego umysłu z Bogiem, macie niezachwianego ducha – to znaczy być jak Jezus Chrystus.
Ignacy potwierdza w swoim liście, że starszym bratem w Smyrnie był Polikarp.
.
List do Filadelfian
Rozdział IX.- Stary Testament jest dobry: Nowy Testament jest lepszy
.
Gdyż rzeczy, które prorocy ogłosili, mówiąc: “Dopóki nie przyjdzie, dla którego jest to zachowane, a On będzie oczekiwaniem pogan” zostało spełnione w Ewangelii, [nasz Pan mówi:] “Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego “. [964]
[964] Mat. 28:19 Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego;
.
Terminologia
katolicki
gr. καθολικός katholikos (od κατά kata – w dół oraz ὅλοςholos – całość) – oznacza powszechny, odnosi się do wszystkich chrześcijan biblijnie wierzących; został skradziony przez religię rzymską, którzy przywłaszczyli go sobie uznając się za jedyny powszechny kościół Pana Jezusa
.
ortodoksyjny
gr. ὀρθοδοξία, orthodoxia (od ὀρθος orthos – słuszny oraz δοξα doxa – mniemanie, chwała) – oznacza prawowierny, zachowujący ścisłą doktrynę, również odnosi się do wszystkich chrześcijan wyznających biblijne doktryny; został skradziony przez kościół prawosławny, który przywłaszczył go sobie uznając się za jedyny kościół głoszący zdrową naukę.
Oba terminy często używane są przez ojców kościoła w ich ogólnym znaczeniu, nie odnoszą się ani do Rzymskiego-katolicyzmu ani do Prawosławia.
