Usprawiedliwienie i uświęcenie: ich różnice i wzajemne relacje, część 2

utworzone przez | sty 11, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu

Czym jest uświęcenie?

Rzym. 8:33 Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Bóg jest tym, który usprawiedliwia. 

2 Kor. 3:18 Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana. 

Angielskie słowo „sanctification” oznaczające uświęcenie pochodzi od łacińskiego słowa, które dokładnie opisuje to Boże błogosławieństwo. Pochodzi od słów

  • sanctus, które po łacinie oznacza „święty”
    oraz
  • facere, co oznacza „czynić”.

Tak więc uświęcenie jest dziełem Boga, dzięki któremu On czyni swój lud, za którego Chrystus umarł, ludem świętym.

Konsekwencje grzechu pierworodnego

1 Mojż. 2:17 Ale z drzewa poznania dobra i zła jeść nie będziesz, bo tego dnia, kiedy zjesz z niego, na pewno umrzesz.

Kiedy Adam zgrzeszył w raju, karą Bożą za jego grzech była śmierć. Śmierć jest Bożym przekleństwem i sądem nad grzesznikiem. Śmierć oznacza życie z dala od Boga, jak głosi werset Psalmu 73: „Życie z dala od Boga to śmierć” [1].

Adam został stworzony jako przyjaciel przymierza z Bogiem, wyznaczony do reprezentowania sprawy Boga na świecie. Kiedy upadł, Adam postanowił nie reprezentować już sprawy Bożej, ale raczej reprezentować sprawę szatana.

Celem szatana było uczynienie całego ziemskiego stworzenia swoim własnym królestwem, ale ponieważ nie ma on dostępu do stworzenia poza ludźmi, szatan musiał zwerbować Adama do swojego nikczemnego spisku.

1 Mojż. 3:6 A gdy kobieta spostrzegła, że owoc drzewa był dobry do jedzenia i miły dla oka, a drzewo godne pożądania dla zdobycia wiedzy, wzięła z niego owoc i zjadła; dała też swemu mężowi, który był z nią; i on zjadł.

Ponieważ Adam popełnił ten nikczemny czyn, Bóg (oprócz zbawienia) nie miał już pożytku z Adama ani z całej rasy ludzkiej, która wybrała szatana, a nie Boga. Karą Adama było zatem wygnanie sprzed oblicza Boga. Bóg wypędził go ze swojego świata. Śmierć Adama była duchowa (całkowita deprawacja) i fizyczna. Zaczął umierać w chwili, gdy zgrzeszył i ostatecznie umarł;

1 Mojż. 5:5 A tak wszystkich dni, które żył Adam, było dziewięćset trzydzieści lat i umarł.

Jego śmierć była bramą do piekła, do którego miał zostać wygnany na zawsze — gdyby nie Boża obietnica

1 Mojż. 3:15 I wprowadzę nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem. Ono zrani ci głowę, a ty zranisz mu piętę.

Dzieło uświęcenia

Uświęcenie oznacza, że moralne zepsucie natury Adama i natury wszystkich wybranych, którzy umarli w Adamie, zostało usunięte. Sam Bóg jest święty. Wzywa swój lud, aby był święty, tak jak On jest święty:

1 Piotra 1:16 Gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty.

Świętość jest z definicji w Piśmie Świętym oddaniem się Bogu. Bóg jako Święty jest całkowicie oddany sobie. On szuka własnej chwały i honoru jako najwyższego i jako „całkowicie innego”. Mamy być Mu oddani.

Kiedy Bóg stworzył człowieka na swój obraz, stworzył go w

  • prawdziwej wiedzy
    .
  • sprawiedliwości
    .
  • i świętości.

Adam był więc całkowicie oddany Bogu. Całe jego życie we wszystkich jego aspektach było na cześć i chwałę Boga.

Kapłani, którzy pracowali w przybytku i świątyni, nosili na czołach tabliczkę z napisem „ŚWIĘTOŚĆ PANU”  Ich życie było całkowicie oddane Panu w pracy w przybytku i świątyni.

2 Mojż. 28:36 Uczynisz też blaszkę ze szczerego złota, a na niej wyryjesz jak na pieczęci: Świętość PANU.

Cały lud Boży staje się świętym kapłaństwem i jest oddany Bogu i Jego służbie

1 Piotra 2:9 Lecz wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do swej cudownej światłości;

Wielkość Bożej świętości

Boża świętość jest tak wielka, tak intensywna, tak doskonała, że może być opisana w Piśmie Świętym jedynie jako olśniewające światło, przed którym nikt nie może się ostać. Jest to świętość tak niesamowita, że serafiny zakrywają twarze i stopy skrzydłami i wołają:

Izaj. 6:2-3 2. Serafiny stały ponad nim, a każdy z nich miał po sześć skrzydeł: dwoma zakrywał swoją twarz, dwoma przykrywał swoje nogi, a dwoma latał. 3. I wołał jeden do drugiego: Święty, święty, święty, PAN zastępów. Cała ziemia jest pełna jego chwały. 

Kiedy Izajasz ujrzał tę świętość, wszystko, co mógł zrobić, to zawołać

Izaj. 6:5 Biada mi! Już zginąłem; jestem bowiem człowiekiem o nieczystych wargach i mieszkam wśród ludu o nieczystych wargach, a moje oczy widziały Króla, PANA zastępów

Uświęcenie jest tym dziełem Boga, przez które przywraca nam Jego obraz, abyśmy rzeczywiście byli „uczestnikami Boskiej natury”

2 Piotra 1:4 Przez to zostały nam dane bardzo wielkie i cenne obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami Boskiej natury, uniknąwszy zepsucia, które wskutek pożądliwości jest na świecie.

Jest to możliwe, ponieważ zostajemy przyprowadzeni do wspólnoty przymierza z Nim i odzwierciedlamy w naszym życiu chwałę, która należy wyłącznie do Boga.
.

Cel uświęcenia

Jednak to wielkie błogosławieństwo nie może być interpretowane jako przywrócenie świętości, którą posiadał Adam w raju, niezależnie od tego, jak wielka była. Adam należał do tego ziemskiego stworzenia i z pewnością nie był splamiony grzechem. Chwała świętości, którą posiadali on i Ewa, czyniła z nich przyjaciół Boga, którzy byli silni, piękni, jak sam Bóg i posiadali świętość, o której nic nie wiemy.

Ale świętość Adama i Ewy była tylko przebłyskiem świętości, tej która jest nasza w dziele uświęcenia. Uświęcenie jest doskonałą świętością, ale jest też świętością niebiańską. Jest to świętość, która przychodzi do nas przez Chrystusa, ponieważ zostaniemy przemienieni na obraz Chrystusa

2 Kor 3:18 Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana.
.
Filip. 3:21 On przemieni nasze podłe ciało, aby było podobne do jego chwalebnego ciała, zgodnie ze skuteczną mocą, którą też może poddać sobie wszystko.

Będziemy bardziej chwalebni niż aniołowie i posiądziemy chwałę samego nieba. Będziemy w ciele, duszy i duchu całkowicie oddani Bogu.
.

Sądowa podstawa naszego uświęcenia

1 Kor. 6:11 A takimi niektórzy z was byli. Lecz zostaliście obmyci, lecz zostaliście uświęceni, lecz zostaliście usprawiedliwieni w imię Pana Jezusa i przez Ducha naszego Boga.

Prawną lub też sądową podstawą naszego uświęcenia jest nasze usprawiedliwienie. Jesteśmy całkowicie zepsuci, ponieważ wybraliśmy grzech zamiast świętości i szatana zamiast Boga. Nasze zepsucie jest karą za nasz grzech. To mroczna, zła beznadziejność więziennej celi zepsucia, z której jest tylko jedno wyjście, brama piekła, przez którą przechodzimy po śmierci.

Ale usprawiedliwienie oznacza, że Bóg ogłasza nas sprawiedliwymi na podstawie doskonałego posłuszeństwa Jezusa Chrystusa. Zgodnie z doskonałą Boską sprawiedliwością nie możemy dłużej przebywać w więzieniu, gdyż jesteśmy usprawiedliwieni. Tak jak niesprawiedliwością jest trzymanie niewinnego człowieka w więzieniu, tak niesprawiedliwością jest trzymanie niewinnego grzesznika w więzieniu zepsucia, kiedy Chrystus całkowicie spłacił nasz dług

Uświęcenie jest możliwe, ale także konieczne, ponieważ jesteśmy usprawiedliwieni.

Tak naucza Pismo Święte, kiedy rozwija ideę sprawiedliwości.

  • Bóg jest jedynym sprawiedliwym Bogiem.
    .
  • Sprawiedliwość Boża oznacza, że wszystko, co On czyni, jest zgodne z Nim samym jako Jego własnym standardem.
    .
  • Usprawiedliwienie oznacza, że zostaliśmy uznani za sprawiedliwych, to znaczy, że jesteśmy całkowicie zgodni z Bożą sprawiedliwością.
    .
  • To oświadczenie sędziego całej ziemi jest nasze, ponieważ sprawiedliwość Chrystusa jest nam przypisana.
    .
  • Jesteśmy sprawiedliwi, chociaż jesteśmy grzesznikami.
    .
Uczynieni świętymi

Uświęcenie jest chwalebnym dziełem Boga, które wykracza poza deklarację, że jesteśmy sprawiedliwi. Ta praca czyni nas sprawiedliwymi, ponieważ zmienia naszą zepsutą i zdeprawowaną naturę, aby była całkowicie zgodna ze świętością samego Boga.

Tak więc w uświęceniu zostajemy uczynieni sprawiedliwymi — nie tylko uznani za usprawiedliwionych, jak w usprawiedliwieniu, ale faktycznie uczynieni sprawiedliwymi w uświęceniu. Nasza natura staje się sprawiedliwa w uświęceniu, tak że nasza natura i wszystkie nasze działania są zgodne z Bożą świętością.

Ten cud łaski Bożej opiera się również na dziele naszego Zbawiciela. Dzieło Chrystusa przyniosło nam zarówno przebaczenie naszych grzechów, jak i wielką świętość, która jest nasza dzięki dziełu uświęcenia.
.

Dzieło krzyża Chrystusa

Nie możemy pojąć głębi cierpienia Syna Bożego. Są tajemnice, których nie możemy zbadać. Są głębie Jego agonii, w które nie możemy zajrzeć. Pismo Święte zaciąga zasłonę cierpienia naszego Pana w całej jego intensywności.

Chrystus cierpiał gniew Boży, co oznacza, że cierpiał tę straszliwą mękę bycia wypędzonym od Boga – do samego piekła. A jednak zawsze był umiłowanym Synem Bożym, w którym Bóg miał upodobanie. Chrystus znał gniew i łaskę Bożą, czyli Bożą miłość i Bożą klątwę, zarówno razem, jak i w tym samym czasie.

Wydaje się, że stopniowo, w trakcie życia naszego Pana tutaj na ziemi, świadomość Bożej łaski słabła, podczas gdy świadomość Bożego gniewu rosła. Zawsze istniało napięcie, gdyż niejednokrotnie w służbie naszego Pana głos z nieba pocieszał Chrystusa w brzemieniu Bożego gniewu:

Mat. 3:17 I rozległ się głos z nieba: To jest mój umiłowany Syn, w którym mam upodobanie.
.,
Mat. 17:5 Kiedy on jeszcze mówił, oto jasny obłok zacienił ich, a z obłoku rozległ się głos: To jest mój umiłowany Syn, w którym mam upodobanie, jego słuchajcie.

Ale stopniowo cień krzyża padał na Niego w coraz ciemniejszej mierze. W tych pierwszych chwilach krzyża nasz Pan wciąż mógł nazywać Boga swoim „Ojcem”

Łuk. 23:34 Wtedy Jezus powiedział: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią. Potem podzielili jego szaty i rzucali o nie losy.

Ale w końcu groza Bożego gniewu nasiliła się, aż wszystko, co znał, było gniewem. Nie śmiał nazywać Boga swoim Ojcem; było tylko „Boże mój, Boże mój” (Mat. 27:46). Świadomość gniewu Bożego całkowicie wyparła świadomość, że Bóg jest swoim kochającym Ojcem. Groza wirującego piekła była tak wielka, że przez chwilę nie rozumiał już, dlaczego musi cierpieć tak okropną agonię: „Boże mój, Boże mój, dlaczego…?”

Bycie opuszczonym przez Ojca było prawie czymś więcej, niż mógł znieść. On sam powiedział na krótko przed śmiercią:

Jan 12:27-28 Teraz moja dusza jest zatrwożona. I cóż powiem? Ojcze, zachowaj mnie od tej godziny? Przecież dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, uwielbij swoje imię. Wtedy rozległ się głos z nieba: Uwielbiłem i jeszcze uwielbię” 

Nawet ziemskie dziecko, które kocha swojego ojca, nie może znieść jego gniewu, ale było to nieskończenie bardziej prawdziwe w odniesieniu do Chrystusa. W końcu był jedynym, który naprawdę mógł śpiewać:

Psalm 63:3 Skoro lepsze jest twoje miłosierdzie niż życie, moje wargi będą cię chwaliły

Ta właśnie prawda była kluczem, który otworzył niebo Lutrowi, który zabiegał o Bożą łaskę. Pełen podziwu i zdumienia zawołał: „Bóg opuszczony przez Boga!” Tajemnica tego; cud tego; „niemożliwość” tego! Jednak to był klucz, który otworzył niebo i ukazał mu cud krzyża.

Jednak w tym samym momencie, kiedy Chrystus znał tylko gniew Swojego Ojca, Bóg powiedział o Chrystusie, wiszącym zawstydzonym na drewnianym drzewie, przytłoczonym Bożym gniewem: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”. Bóg — i mówię to jako człowiek — nigdy nie był tak zadowolony ze swojego Syna, jak w tej strasznej chwili.

W strasznej agonii swego cierpienia, kiedy Pan znał tylko kłębiącą się ciemność opuszczenia i nie widział ani przebłysku niebiańskiej miłości, nadal był posłuszny Bogu i doskonale przestrzegał Jego prawa. Kochał Pana Boga swego całym sobą. „Mój Boże, mój Boże…” To było tak, jakby Pan powiedział:

„Nie wiem i nie mogę zrozumieć tej strasznej ciemności. Jestem zniszczony przez Twój gniew. Nie mogę znieść opuszczenia przez Tego, którego kocham ponad wszystko. Ale bez względu na powód, mój Boże, wciąż Cię kocham. Uczyń ze mną, co Tobie się podoba. Przychodzę, aby pełnić Twoją wolę, o mój Boże”.

To doskonałe posłuszeństwo, kiedy nasz Pan był pochłonięty przez Boży gniew przeciwko grzechowi, przyniosło nam taką samą świętość, jaką miał Chrystus. Tak więc krzyż jest także podstawą i źródłem naszego uświęcenia.

  • Jego posłuszeństwo staje się naszym posłuszeństwem
    .
  • Jego sprawiedliwość staje się naszą sprawiedliwością
    .
  • Jego świętość staje się naszą świętością

— przez wiarę w Niego!

Usprawiedliwienie! Uświęcenie! Dwa chwalebne błogosławieństwa. A jednak naprawdę jedno, jedno dzieło Boże w cudzie naszego zbawienia.

Na podstawie Be Ye Holy, D. Engelsma, H. Hanko

Przypisy

[1] Psałterz numer 203:5, w Psałterz, s. 171.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email