Kościół i Izrael

utworzone przez | maj 17, 2022 | Egzegezy, Teologia reformowana

Czy Izrael i Kościół to jeden lud?

Gal. 6:15-16 15. W Chrystusie Jezusie bowiem ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie, ale nowe stworzenie. 16.  A na tych wszystkich, którzy będą postępować według tej zasady, niech przyjdzie pokój i miłosierdzie, to jest na Izraela Bożego.

Trzy pytania dotyczące Izraela i Kościoła.

  1. Jak wspieramy nasz pogląd, że Izrael i Kościół to ten sam lud Boży w świetle Mateusza 16:18? Chrystus mówi: „zbuduję mój kościół”. Czy nie oznacza to, że w tamtym czasie Kościół jeszcze nie istniał, ale był bytem, który miał nadejść dopiero w przyszłości? Dlatego też starotestamentowy Izrael nie mógł być „kościołem” (wbrew temu co twierdzimy).
    .
  2. Kościół nazywany jest „ciałem” Chrystusa (Kol. 1:18), a wejście do ciała ma nastąpić przez chrzest Duchem (1 Kor. 12:13) – kluczowym elementem jest to, że dzieło chrztu Ducha Świętego umieszcza człowieka w ciele Chrystusa, w którym wybrani Żydzi i poganie są zjednoczeni jako Kościół. Skoro Dzieje 1:5 postrzegają chrzest w Duchu jako przyszłość, podczas gdy Dzieje 11:15-16 łączą go z przeszłością, czy nie jest oczywiste, że Kościół powstał w dniu Pięćdziesiątnicy (Dzieje 2)?
    .
  3. Pewne wydarzenia w historii miały zasadnicze znaczenie dla ustanowienia Kościoła — Kościół nie powstał i nie został ustanowiony, dopóki pewne wydarzenia nie miały miejsca. Przykładem tego jest to, że Kościół nie mógł stać się funkcjonującą jednostką, dopóki Duch Święty nie dostarczył niezbędnych duchowych darów i urzędów (Efez. 4:7-11). Jak więc starotestamentowy Izrael może być Kościołem?

Kościół na pustyni

To, że Izrael i Kościół są tym samym, jest wyraźnie nauczane w Piśmie i jest ważną nauką Słowa Bożego. Istnieje wiele fragmentów, których moglibyśmy użyć, aby to pokazać, ale jeden fragment w Dziejach jest szczególnie istotny. Dzieje Apostolskie są jasne i stanowcze:.

Dzieje. 7:38 On (Mojżesz) to był w zgromadzeniu na pustyni (ἐκκλησίᾳ ekklesia – kościele) z aniołem, który mówił do niego na górze Synaj i z naszymi ojcami. On przyjął żywe słowa Boże, aby nam je przekazać.

Izrael to „kościół na pustyni”. Nowotestamentowe słowo oznaczające kościół, ἐκκλησία ekklesia, jest używane przez Szczepana i przez Ducha Bożego, który przez niego przemawia.
.

Jeden budynek

Są też inne fragmenty. Kościół zbudowany jest nie tylko na fundamencie Apostołów, ale na fundamencie Apostołów i Proroków.

Efez. 2:20 Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus

Ci, którzy byli obcymi (poganie) względem Izraela i przymierzy, zostali zbliżeni przez krew Chrystusa, tak bardzo, że są teraz pojednani z Bogiem w jednym ciele (wersy 11-16), i wiemy, że Kościół jest tym ciałem: nie tylko Kościół nowotestamentowy, ale Izrael jest ciałem Chrystusa. Razem są jednym budynkiem i mieszkaniem Boga przez Ducha.

Efez. 2:11-16 11. Dlatego pamiętajcie, że wy, niegdyś poganie w ciele, zwani nieobrzezaniem przez tych, których zwano obrzezaniem dokonanym ręką na ciele; 12. Byliście w tamtym czasie bez Chrystusa, obcy względem społeczności Izraela i obcy przymierzom obietnicy, niemający nadziei i bez Boga na świecie. 13. Lecz teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. 14. On bowiem jest naszym pokojem, on, który z obydwu uczynił jedno i zburzył stojący pośrodku mur, który był przegrodą; 15. Znosząc przez swoje ciało nieprzyjaźń, prawo przykazań wyrażone w przepisach, aby z dwóch stworzyć w samym sobie jednego nowego człowieka, czyniąc pokój; 16. I aby pojednać z Bogiem obydwu w jednym ciele przez krzyż, zgładziwszy przez niego nieprzyjaźń.

Obietnica

Kościół nie powstał w dniu Pięćdziesiątnicy. Chrystus, budowniczy Kościoła, nie zaczął budować swojego Kościoła wtedy, ale od samego początku, już po upadku Adama i Ewy. Słowa Jezusa z Ewangelii Mateusza 16:18: „zbuduję mój kościół” nie tyle dotyczą przyszłości. Są one dobitne: bramy piekielne nigdy nie mogły i nigdy nie przemogą Kościoła.
.

Chrzest Ducha

Konieczność chrztu Ducha dla wejścia do Kościoła nie oznacza, że w Starym Testamencie nie było wejścia do Kościoła. Oznacza to jedynie, że chrzest w Duchu, „obmycie odrodzenia”, był doświadczany przez lud Boży zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie.

Tyt. 3:5 Nie z uczynków sprawiedliwości, które my spełniliśmy, ale według swego miłosierdzia zbawił nas przez obmycie odrodzenia i odnowienie Ducha Świętego

.

Psalm 51:7-12 7. Oczyść mnie hizopem, a będę oczyszczony; obmyj mnie, a stanę się bielszy od śniegu. 8. Daj mi usłyszeć radość i wesele; niech się rozradują kości, które skruszyłeś. 9. Odwróć swe oblicze od moich grzechów i zgładź wszystkie moje nieprawości. 10. Stwórz we mnie serce czyste, o Boże, i odnów we mnie ducha prawego. 11. Nie odrzucaj mnie sprzed twego oblicza i nie odbieraj mi swego Ducha Świętego. 12. Przywróć mi radość twego zbawienia i wesprzyj mnie duchem ochoczym.

.

Ezech. 36:25-27 25. I pokropię was czystą wodą, i będziecie czyści. Oczyszczę was ze wszystkich waszych nieczystości i ze wszystkich waszych bożków. 26. I dam wam nowe serce, i włożę nowego ducha do waszego wnętrza. Wyjmę serce kamienne z waszego ciała, a dam wam serce mięsiste. 27. Włożę mego Ducha do waszego wnętrza i sprawię, że będziecie chodzić według moich ustaw i będziecie przestrzegać moich sądów, i wykonywać je.

Ten sam Chrystus

Dary, o których mówi Paweł w Liście do Efezjan 4:7-11, były obecne w kościele Starego Testamentu w urzędach proroka, kapłana i króla.

Efez. 4:7-11 7. A każdemu z nas została dana łaska według miary daru Chrystusa. 8. Dlatego Pismo mówi: Wstąpiwszy na wysokość, poprowadził pojmanych jeńców i dał ludziom dary. 9. Lecz to, że wstąpił, cóż oznacza, jeśli nie to, że najpierw zstąpił do niższych regionów ziemi? 10. Ten, który zstąpił, jest i tym, który wstąpił wysoko ponad wszystkie niebiosa, aby napełnić wszystko. 11. I on ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a jeszcze innych pasterzami i nauczycielami

Te urzędy, jak również urzędy, które Paweł wymienia w Liście do Efezjan, są urzędami Chrystusa jako Głowy i Pośrednika swego ludu, tak że zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie Chrystus sprawuje te urzędy, aby objawiać swemu ludowi wolę Boga dla ich zbawienia, aby złożyć samego siebie w ofierze za ich grzechy i wstawiać się za nimi u Boga, a także rządzić nimi Swoim Słowem i Duchem, broniąc ich i zachowując przed wrogami oraz dając im życie wieczne.
.

Jeden lud

Różnica między Starym a Nowym Testamentem nie polega na tym, że istniały dwa różne narody, z których Chrystus był w innym stosunku do każdego i zbawiał ich na różne sposoby, jeden z uczynków, a drugi z łaski, dając każdemu inną przyszłość.
.

Obrazy i typy

Różnica polega, po pierwsze, na tym, że Chrystus był obecny w Starym Testamencie poprzez obrazy i typy. Były to oczywiście obrazy i typy, ale Chrystus był w nich obecny. Wstawiennictwo Mojżesza było skuteczne w obronie Izraela, nie dlatego, że Mojżesz był kimś więcej niż tylko grzesznym człowiekiem, ale dlatego, że był obrazem Chrystusa Orędownika. Abraham ujrzał dzień Chrystusa i ucieszył się.

Jan 8:56 Abraham, wasz ojciec, z radością pragnął ujrzeć mój dzień. I ujrzał, i radował się.

Abraham ofiarował swojego syna i przyjął go z powrotem z martwych „w postaci figury”.

Hebr. 11:17-19 17. Przez wiarę Abraham, wystawiony na próbę, ofiarował Izaaka. On, który otrzymał obietnicę, złożył w ofierze jednorodzonego syna; 18. On, któremu powiedziano: W Izaaku będzie nazwane twoje potomstwo; 19. Uważał, że Bóg może nawet wskrzesić z martwych, skąd go też otrzymał na podobieństwo zmartwychwstania.

Ofiary Starego Testamentu posyłały ludzi do Chrystusa, obrazując, co On dla nich zrobi. Dawid mówił o Nim w Psalmach, podobnie jak wszyscy prorocy, a tym co mówili było Słowo Boże, żywe, potężne i zdolne uczynić ludzi mądrymi ku zbawieniu, nie dlatego, że głos Dawida był potężny ale ponieważ Chrystus przemawiał przez Dawida.

Dzieje. 2:25-32 25. Dawid bowiem mówi o nim: Patrzyłem na Pana zawsze przed moim obliczem, bo jest po mojej prawicy, żebym się nie zachwiał. 26. Dlatego rozweseliło się moje serce i rozradował się mój język, a także moje ciało będzie spoczywać w nadziei. 27. Nie zostawisz bowiem mojej duszy w piekle i nie dasz swojemu Świętemu doznać zniszczenia. 28. Dałeś mi poznać drogi życia, a twoje oblicze napełni mnie radością. 29. Mężowie bracia, mogę swobodnie mówić do was o patriarsze Dawidzie, że umarł i został pogrzebany, a jego grobowiec znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy. 30. Będąc więc prorokiem i wiedząc, że Bóg zaręczył mu przysięgą, iż z owocu jego bioder, według ciała, wzbudzi Chrystusa i posadzi na jego tronie; 31. Przepowiadał to, i mówił o zmartwychwstaniu Chrystusa, że jego dusza nie pozostanie w piekle, a jego ciało nie dozna zniszczenia. 32. Tego to Jezusa wskrzesił Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami.

Przeczytaj Psalmy 22 i 69, a nadal będziesz słyszeć, jak głosi pokój swojemu ludowi jako nasz Prorok i Nauczyciel.
.

Dojrzałość

Druga różnica między Kościołem Starego Testamentu a Kościołem Nowego Testamentu została wyjaśniona przez Pawła w Liście do Galacjan

Gal. 4:1-7 1. Mówię więc: Dopóki dziedzic jest dzieckiem, niczym się nie różni od sługi, chociaż jest panem wszystkiego. 2. Lecz jest poddany opiekunom i zarządcom aż do czasu wyznaczonego przez ojca. 3. Podobnie i my, gdy byliśmy dziećmi, byliśmy w niewoli żywiołów tego świata. 4. Lecz gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg posłał swego Syna, zrodzonego z kobiety, zrodzonego pod prawem; 5. Aby wykupił tych, którzy byli pod prawem, abyśmy dostąpili usynowienia. 6. A ponieważ jesteście synami, Bóg posłał do waszych serc Ducha swego Syna, wołającego: Abba, Ojcze! 7. Tak więc już nie jesteś sługą, ale synem, a jeśli synem, to i dziedzicem Bożym przez Chrystusa.

Kościół w Starym Testamencie był jak dziecko, które jeszcze nie dojrzało i nie weszło do dziedzictwa. To było jak dziecko pod „niewolą” wychowawców i naczelników, pod opieką prawa. Kościół Nowego Testamentu jest tym samym dzieckiem, które dochodzi do dojrzałości i do swojego dziedzictwa poprzez przyjście Chrystusa i wylanie Jego Ducha. Początek Nowego Testamentu nie oznacza narodzin tego dziecka, ale jego dojście do duchowej dorosłości. Jedno dziecko, jeden Kościół!

Ta prawda jest ważna, jeśli chodzi o chrzest i jego udzielanie, jeśli chodzi o obietnice Starego Testamentu i przyszłe przyjście Chrystusa.
.

Prawdziwy Izrael Boży

Skupiając się na Dziejach Apostolskich, pokazaliśmy, że Izrael Starego Testamentu i kościół Nowego Testamentu to jeden naród, jedno ciało.

Dzieje. 7:38 On to był w zgromadzeniu  (ἐκκλησίᾳ ekklesia – kościele) na pustyni z aniołem, który mówił do niego na górze Synaj i z naszymi ojcami. On przyjął żywe słowa Boże, aby nam je przekazać.

Izrael, zgodnie z Dziejami 7:38, był „kościołem na pustyni”, a nowotestamentowy Kościół jest prawdziwym Izraelem Bożym.

Gal. 6:15-16 15. W Chrystusie Jezusie bowiem ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie, ale nowe stworzenie. 16. A na tych wszystkich, którzy będą postępować według tej zasady, niech przyjdzie pokój i miłosierdzie, to jest na Izraela Bożego.

Przyjście w Nowym Testamencie do zgromadzenia powszechnego i Kościoła pierworodnych jest tym samym, co przybycie na Górę Syjon, miasto Boga żywego, niebiańskie Jeruzalem.

Hebr. 12:22-23 22. Lecz podeszliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, do niebiańskiego Jeruzalem i do niezliczonej rzeszy aniołów; 23. Na powszechne zebranie, do zgromadzenia pierworodnych, którzy są zapisani w niebie, do Boga, sędziego wszystkich, do duchów sprawiedliwych uczynionych doskonałymi

Kiedy anioł pokazuje Janowi „oblubienicę, żonę Baranka”, ma wizję nowej Jerozolimy „zstępującej z nieba od Boga”

Obj. 21:9-10 9. I przyszedł do mnie jeden z siedmiu aniołów, którzy mieli siedem czasz napełnionych siedmioma ostatecznymi plagami, i odezwał się do mnie, mówiąc: Chodź tutaj, pokażę ci oblubienicę, małżonkę Baranka. 10. I przeniósł mnie w duchu na górę wielką i wysoką, i pokazał mi wielkie miasto, święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga

Prawdziwy Żyd

Powinniśmy pamiętać, biorąc pod uwagę biblijną tożsamość tych dwóch, że nie wszyscy, którzy pochodzili ze Starego Testamentu, byli prawdziwym Izraelem Bożym.

Rzym. 9:6 Lecz nie jest możliwe, żeby miało zawieść słowo Boże. Nie wszyscy bowiem, którzy pochodzą od Izraela, są Izraelem.

Byli tacy, którzy byli Żydami tylko zewnętrznie. W rzeczywistości wcale nie byli Żydami:

Rzym. 2:28-29 28. Nie ten bowiem jest Żydem, kto jest Żydem na zewnątrz, ani nie to jest obrzezaniem, co jest na zewnątrz, na ciele; 29. Ale ten jest Żydem, kto jest nim wewnątrz, i to jest obrzezanie, co jest obrzezaniem serca, w duchu, nie w literze, którego chwała nie pochodzi od ludzi, lecz od Boga.

Kąkol wśród pszenicy

To samo dotyczy Kościoła nowotestamentowego. Są tacy, którzy są członkami kościoła z nazwy, którzy przyjmują sakramenty i słuchają zwiastowania, ale którzy są jedynie kąkolem wśród pszenicy, jak te zasiane przez szatana, arcy-wroga Kościoła .

Mat. 13:24-30 24. Podał im też inną przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który zasiał dobre ziarno na swoim polu. 25. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał kąkolu między pszenicę i odszedł. 26. A gdy zboże urosło i wydało plon, wtedy ukazał się też kąkol. 27. Wówczas słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: Panie, czy nie posiałeś na swoim polu dobrego ziarna? Skąd więc ten kąkol? 28. A on im odpowiedział: Nieprzyjaciel to zrobił. I zapytali go słudzy: Czy chcesz, żebyśmy poszli i zebrali go? 29. Lecz on odpowiedział: Nie, żebyście przypadkiem, zbierając kąkol, nie wykorzenili razem z nim i pszenicy. 30. Pozwólcie obydwu razem rosnąć aż do żniwa, a w czasie żniwa powiem żniwiarzom: Zbierzcie najpierw kąkol i zwiążcie go w snopki na spalenie, pszenicę zaś zgromadźcie w moim spichlerzu.

.

Mat. 13:36-43 36. Wtedy Jezus odprawił tłum i przyszedł do domu. Podeszli do niego jego uczniowie i mówili: Wyjaśnij nam przypowieść o kąkolu na polu. 37. A on odpowiedział im: Tym, który sieje dobre ziarno, jest Syn Człowieczy. 38. Polem jest świat, dobrym ziarnem są synowie królestwa, kąkolem zaś są synowie złego. 39. Nieprzyjacielem, który go posiał, jest diabeł, żniwem jest koniec świata, a żniwiarzami są aniołowie. 40. Jak więc zbiera się kąkol i spala w ogniu, tak będzie przy końcu tego świata. 41. Syn Człowieczy pośle swoich aniołów, a oni zbiorą z jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy popełniają nieprawość; 42. I wrzucą ich do pieca ognistego. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. 43. Wtedy sprawiedliwi będą jaśnieć jak słońce w królestwie swego Ojca. Kto ma uszy do słuchania, niech słucha.

.

1 Jan. 2:19 Wyszli spośród nas, ale nie byli z nas. Gdyby bowiem byli z nas, zostaliby z nami. Lecz wyszli spośród nas, aby się okazało, że nie wszyscy są z nas.

Wszystko to oznacza, że tożsamość wybranego, odkupionego i odrodzonego ludu Bożego w obu testamentach jest tożsamością prawdziwego Izraela Bożego i „kościoła, który jest Jego ciałem, pełnią Tego, który wypełnia wszystko we wszystkich”.

Efez. 1:22-23 22. I wszystko poddał pod jego stopy, a jego samego dał jako głowę ponad wszystkim kościołowi; 23. Który jest jego ciałem i pełnią tego, który wszystko we wszystkich napełnia.

Boże obietnice

Ma to ogromne znaczenie, jeśli chodzi o obietnice Słowa. Jeśli starotestamentowy Izrael nie jest Kościołem, to

a) obietnice, które Bóg złożył Izraelowi, nie są dla Kościoła.

b) następnie, chociaż Stary Testament może być dla mnie przedmiotem ciekawości, nie ma on zastosowania do mnie jako nowotestamentowego pogańskiego członka kościoła.

c) Psalmy, te cenne melodie, mogą być dla moich uszu słodką muzyką, ale słowa nie mają dla mnie żadnej wartości; wtedy moje śpiewanie lub recytowanie ich niewiele różni się od poezji Adama Mickiewicza czy Juliusza Słowackiego. Rytmy mogą łaskotać mnie w uszy, ale mówią innym duchowym językiem.
.

Chrzest niemowląt

To ta prawda, że Izrael i Kościół są jednym, sprawia, że obietnica Boża dotycząca dzieci ma zastosowanie do nowotestamentowych chrześcijan. Wtedy i tylko wtedy słowa Boga skierowane do Abrahama:

1 Mojż. 17:7 I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomstwem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie.

To obietnica nie przymierza Starego Testamentu, które nie obejmuje wierzących Nowego Testamentu, ale obietnica jednego wiecznego przymierza przypieczętowanego przez obrzezanie niemowląt w Starym Testamencie i chrzest niemowląt w Nowym Testamencie.

„Ale”, powie ktoś, „te dwa znaki są tak różne z wyglądu, że nie mogą być takie same”. Niemniej jednak są zasadniczo takie same. Obydwa oznaczają usunięcie grzechu przez przelanie krwi, chociaż w Nowym Testamencie ta krew musi być symbolizowana, ponieważ żadna rzeczywista krew nie może już być przelana ponownie, odkąd umarł Baranek Boży.

List doKolosan wymienia te dwie rzeczy w rzeczywistości obrzezania, obrzezanie dokonane bez rąk (z którego żadna kobieta nie jest wykluczona) jest tym samym, co pogrzebanie i wzbudzenie z Nim w chrzcie przez wiarę przez działanie Boga.

Kol. 2:11-12 11. W nim też zostaliście obrzezani obrzezaniem nie ręką uczynionym, lecz obrzezaniem Chrystusa, przez zrzucenie grzesznego ciała doczesnego; 12. Pogrzebani z nim w chrzcie, w którym też razem z nim zostaliście wskrzeszeni przez wiarę, która jest działaniem Boga, który go wskrzesił z martwych.

Potomstwo Abrahama

Tożsamość Izraela i Kościoła oznacza, że ja, poganin, jestem prawdziwym dzieckiem i potomkiem Abrahama, nie przez pokolenie cielesne, ale przez pochodzenie duchowe, przez tę samą wiarę w Chrystusa, jaką miał Abraham:

Gal. 3:7 Wiedzcie zatem, że ci, którzy są z wiary, ci są synami Abrahama.

Jako dziecko Abrahama, wszystko, co Bóg mu obiecał, jest również moje, nie te ziemskie rzeczy, ponieważ były one tylko cieniami, ale prawdziwymi duchowymi rzeczywistościami:

Tożsamość Izraela i Kościoła oznacza, że jestem usprawiedliwiony, tak jak Abraham, przez wiarę w Chrystusa, a nie przez uczynki zakonu (Rzym. 4). Jest tylko jedna droga zbawienia i jest to droga wolnej i suwerennej łaski.
,

Jeden dom

Tożsamość Izraela i Kościoła oznacza również, że istnieje tylko jeden przyszły dom dla obu. Jak widzieliśmy, przybycie do prawdziwej i niebiańskiej Jerozolimy, miasta Bożego, oznacza przybycie do zgromadzenia powszechnego i kościoła Pierworodnych (Hebr 12:22-23).

Abraham, który nigdy nie otrzymał dziedzictwa ziemskiej ziemi Kanaan, „nawet na stopę” (Dzieje. 7:5), chociaż Bóg powiedział: „Dam to tobie, a twojemu potomstwu za zawsze” (1 Mojż. 13:15), był zadowolony z tego, że „pragnął lepszego kraju, to jest niebiańskiego” (Hebr. 11:16). Wszyscy, którzy pójdą do tego niebiańskiego kraju, spoczną na łonie Abrahama, tak jak Łazarz (Łuk. 16:22).

Nauczanie Katechizmu Heidelberskiego o jedności Kościoła jest zarówno prawdziwe, jak i pocieszające:

Pyt. 54: Jak rozumiesz słowa: „wierzę w święty Kościół powszechny”?

.

Odp.: Słowami tymi wyrażam wiarę w to, że Syn Boży od początku aż do końca świata wybiera spośród całej ludzkości swój Kościół i przeznacza go do wiecznego życia; Duchem swym i Słowem gromadzi go, chroni i utrzymuje w jedności prawdziwej wiary. Wierzę również, że i ja jestem tego Kościoła żywym członkiem i pozostanę na zawsze.” 

Na podstawie: źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email