Spis treści
Ostrzeżenie
Jan 15:20 Przypomnijcie sobie słowo, które wam powiedziałem: Sługa nie jest większy od swego pana. Jeśli mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeśli moje słowa zachowywali, to i wasze będą zachowywać.
Pan Jezus, Bóg wcielony (Kol. 2:9) nawiedził świat (Łuk. 1:68; 78; 7:16) który sam stworzył (Jan 1:10; Kol. 1:16) lecz zamiast otrzymać należną Mu chwałę i uwielbienie został odrzucony i potraktowany jak bandyta (Mat. 3:11; 26:55), a nawet gorzej:
- fałszywie oskarżony (Mat. 26:59-60)
- pozbawiony sprawiedliwego sądu i możliwości obrony (Dzieje 8:33)
- opluty, zbity (Mat. 26:67)
- ubiczowany i wreszcie ukrzyżowany (Mat. 27:26)
Tak oto martwi duchowo ludzie potraktowali Stwórcę (Mat. 21:33-45), tak samo też okazują miłość do chrześcijan, obywateli nieba (Filip. 3:20; 1 Piotra 1:17). System ludzki, który tkwi w rękach złego (1 Jana 5:19) siłą rzeczy musi nienawidzieć Boga i Jego dzieci (Gal. 4:29). Tendencja jest oczywista: wierzący będą prześladowani, choć nie wszyscy w jednakowy sposób, czego dowodzi historia Kościoła od samego początku do dnia dzisiejszego.
Presja niemal zawsze ma podobny charakter, niezależnie od jej źródła – świata pogańskiego czy fałszywego kościoła: albo wierzący ugną się przed antybiblijnymi wymogami systemu i zachowają status quo, albo zostaną wyciągnięte srogie konsekwencje.
Kto łudzi się, że jest inaczej, kto czuje się na świecie bezpiecznie i komfortowo, wyznaje inną ewangelię (1 Jana 2:15). Jednak chrześcijanie, oprócz prześladowań, mogą być również pewni jeszcze jednego: nawet najgorsza kaźń i tortury nie odłączą ich od miłości Chrystusa, nie pozbawią ich wiary. Zbawieni miłują Chrsytusa ponad własne życie, a miłość znosi wszystko i przetrzyma wszystko (1 Kor. 13:7). Taka jest Boża obietnica.
Czwarte prześladowanie, za Marka Aureliusza AD 162
Marek Aureliusz żyjący mniej więcej w roku Pańskim 161, był człowiekiem natury bardziej surowej; i chociaż studiował filozofię i rządził państwem w podobny sposób, to jednak w stosunku do chrześcijan był ostry i zaciekły; przez niego ruszyło czwarte prześladowanie.
Okrucieństwa zastosowane w tych prześladowaniach były takie, że wielu widzów drżało z przerażenia na ten widok i byli zdumieni niezłomnością cierpiących. Niektórzy męczennicy musieli mając już wcześniej poranione stopy musieli przejść po cierniach, gwoździach, ostrych muszlach itp. na czubkach palców, inni byli biczowani, aż na wieszch wyszły ich ścięgna i żyły, a po doznaniu najbardziej rozdzierających tortur, jakie mogły być wymyślone, zostali zniszczeni przez najstraszliwsze rodzaje śmierci.
.
Germanik
Germanik, młody człowiek, ale prawdziwy chrześcijanin, wydany dzikim zwierzętom ze względu na swoją wiarę, zachowywał się z tak zdumiewającą odwagą, że kilku pogan nawróciło się na wiarę, która inspirowała takie męstwo.
/
Polikarp
Polikarp, czcigodny biskup Smyrny, słysząc, że ludzie go szukają, uciekł, ale został odkryty przez dziecko. Po poczęstunku, jakim uraczył strażników, którzy go zatrzymali, pragnął godziny modlitwy, na którą mu zezwolono. Modlił się z taką żarliwością, że jego strażnicy żałowali, że przyczynili się do jego uprowadzenia. Został jednak zaprowadzony przed prokonsula, skazany i spalony na rynku.
Prokonsul nalegał na niego, mówiąc:
„Przysięgnij, a uwolnię cię, złorzecz Chrystusowi”.
Polikarp odpowiedział:
„Służyłem Mu przez osiemdziesiąt i sześć lat, a On ani razu mnie nie skrzywdził, jakżesz miałbym zbluźnić mojemu Królowi, który mnie zbawił?”
Na stosie, do którego był tylko przywiązany, a nie przybity gwoździami jak to zwykle bywało, bo zapewnił ich, że będzie stać nieruchomo, płomienie rozpalające wiązki drewna otoczyły jego ciało niczym łuk, nie dotykając go; a kat, widząc to, otrzymał rozkaz przebicia go mieczem, i tak wielka ilość krwi wypłynęła, że ugasiła ogień. Ale jego ciało, za namową wrogów Ewangelii, a zwłaszcza Żydów, nakazano spalić na stosie, a prośba jego przyjaciół, którzy chcieli go pochować po chrześcijańsku, została odrzucona. Niemniej jednak zebrali jego kości i jak najwięcej jego szczątków i sprawili, że został godnie pochowany.
.
Metrodorus i Pionius
Metrodorus, pastor, który odważnie głosił, i Pionius, który bardzo bronił wiary chrześcijańskiej, również zostali spaleni.
.
Karpus, Papilus i Agatonika
Karpus i Papilus, dwaj zacni chrześcijanie, oraz Agatonika, pobożna kobieta, ponieśli śmierć męczeńską w Pergamopolis w Azji.
.
Felicitatis i jej dzieci
Felicitatis, wybitna rzymska dama, ze znacznej rodziny i najbardziej jaśniejących cnót, była pobożną chrześcijanką. Miała siedmiu synów, których wychowała z najbardziej wzorową pobożnością.
Januarius, najstarszy, został ubiczowany i zmiażdżony ciężarami; Feliks i Filip, dwaj następni mieli oszołomiony mózg pałkami; Sylwan, czwarty, został zamordowany przez wyrzucenie go z przepaści; a trzej młodsi synowie, Aleksander, Vitalis i Martial, zostali ścięci. Matka została ścięta tym samym mieczem, co troje ostatnich.
.
Justyn Męczennik
Justyn, słynny filozof, zginął męczennikiem w tych prześladowaniach. Pochodził z Neapolu w Samarii i urodził się w 103 roku n.e. Justyn był wielkim miłośnikiem prawdy i wszechstronnym uczonym; badał filozofię stoicką i perypatetyczną, próbował filozofii pitagorejskiej; ale zachowanie profesorów było dla niego obrzydliwe, przyłożył się do platoniki, z której bardzo się cieszył. Około 133 roku, kiedy miał trzydzieści lat, nawrócił się na chrześcijaństwo i wtedy po raz pierwszy dostrzegł prawdziwą naturę prawdy.
Napisał elegancki list do pogan i wykorzystał swoje talenty, aby przekonać Żydów o prawdziwości chrześcijańskich obrzędów; spędzał dużo czasu w podróży, aż zamieszkał w Rzymie i zamieszkał na górze Wiminal. Prowadził szkołę publiczną, uczył wielu, którzy później stali się wielkimi ludźmi, i napisał traktat, aby obalić wszelkiego rodzaju herezje.
Kiedy poganie zaczęli traktować chrześcijan z wielką surowością, Justyn napisał swoją pierwszą apologię w ich obronie. Utwór ten wykazuje wielką wiedzę i geniusz, i był okazją do opublikowania przez cesarza edyktu na korzyść chrześcijan.
Wkrótce potem brał udział w częstych starciach z Krescensem, człowiekiem o okrutnym w życiu i rozmowie oraz znanym cynikem; a jego argumenty wydawały się tak potężne, a jednocześnie obrzydliwe dla cynika, że zdecydował się na jego zniszczenie.
Druga apologia Justyna, pod pewnymi względami, dała cynikowi Krescensowi możliwość wzbudzenia uprzedzeń cesarskich wobec jej autora; Justyna i sześciu jego towarzyszy aresztowano. Otrzymawszy rozkaz składania ofiar pogańskim bożkom, odmówili tego i zostali skazani na biczowanie, a następnie ścięcie głowy; które zostało wykonane z całą możliwą surowością.
Kilku ścięto za odmowę złożenia ofiary obrazowi Jowisza; w szczególności Konkordus, diakon miasta Spolito.
.
Chrześcijański legion
Cesarz wyruszył na spotkanie niektórych niespokojnych narodów północnych, zbrojnych przeciwko Rzymowi. Został jednak wciągnięty w zasadzkę i bał się utraty całej swojej armii. Otoczone górami, otoczone przez wrogów i ginące z pragnienia wojsko wzywało pogańskie bóstwa na próżno; wtedy ludziom należącym do militine, czyli legionu grzmotów, którzy wszyscy byli chrześcijanami, nakazano wzywać swego Boga na pomoc. Natychmiast nastąpiło cudowne wyzwolenie; spadła ogromna ilość deszczu, który pochwycony przez ludzi i wypełnienie ich grobli przyniósł nagłą i zdumiewającą ulgę. Wygląda na to, że burza, która w cudowny sposób jawił się wrogowi, że część z nich przyłączyła się do armii rzymskiej; reszta została pokonana, a zbuntowane prowincje całkowicie odbite.
Sprawa ta spowodowała, że prześladowania ustąpiły na jakiś czas, przynajmniej w tych miejscach, które znajdowały się bezpośrednio pod kontrolą cesarza;
.
Prześladowania we Francji
Ale okazuje się, że wkrótce potem rozszalały się we Francji, zwłaszcza w Lyonie, gdzie tortury, którym poddawano wielu chrześcijan, prawie przekraczały możliwości opisu.
Przewodniczącym tych męczenników był młody człowiek Vetius Agathus; Blandina, chrześcijanka o słabej kondycji; Sanctus, diakon wiedeński; na najdelikatniejszych częściach jego ciała umieszczono czerwone, gorące płyty z mosiądzu; Biblias, słaba kobieta, niegdyś apostatka. Attalus z Pergamusa; i Pothinus, czcigodny biskup Lyonu, który miał dziewięćdziesiąt lat. Blandina, w dniu, w którym ona i trzej inni mistrzowie zostali po raz pierwszy wniesieni do amfiteatru, została zawieszona na kawałku drewna przymocowanym do ziemi i wystawiona jako pokarm dla dzikich bestii; w tym czasie swoimi żarliwymi modlitwami zachęcała innych. Ale żadna z dzikich bestii nie chciała jej dotknąć, więc trafiła do więzienia. Kiedy została ponownie wydana po raz trzeci i ostatni, towarzyszył jej Ponticus, piętnastoletni młodzieniec, a stałość ich wiary tak rozwścieczyła tłum, że ani płeć jednego, ani młodość drugiego nie były szanowane, będąc narażeni na wszelkiego rodzaju kary i tortury. Umocniony przez Blandinę wytrwał aż do śmierci; a ona, po zniesieniu wszystkich udręk, o których była mowa, została w końcu zabita mieczem.
.
Takie było życie chrześcijan
Kiedy chrześcijanie przy tych okazjach otrzymywali męczeństwo, byli przystrojeni i ukoronowani girlandami z kwiatów; za co w niebie otrzymali wieczne korony chwały. Mówi się, że życie pierwszych chrześcijan składało się z „prześladowań na powierzchni i modlitwy pod ziemią”. Ich życie wyraża Koloseum i katakumby.
Pod Rzymem znajdują się wykopaliska, które nazywamy katakumbami, które były jednocześnie świątyniami i grobowcami. Wczesny Kościół Rzymu można by nazwać Kościołem Katakumb. W pobliżu Rzymu znajduje się około sześćdziesięciu katakumb, w których prześledzono około sześćset mil galerii, ale to nie wszystko. Te galerie mają około ośmiu stóp wysokości i od trzech do pięciu stóp szerokości i zawierają po obu stronach kilka rzędów długich, niskich, poziomych wnęk, jedna nad drugą, jak miejsca do cumowania na statku. W nich umieszczano martwe ciała i zamykano front, albo pojedynczą marmurową płytą, albo kilkoma wielkimi kafelkami ułożonymi w zaprawie. Na tych płytach lub płytkach są wyryte lub pomalowane epitafia lub symbole.
Zarówno poganie, jak i chrześcijanie chowali zmarłych w tych katakumbach.
Kiedy chrześcijańskie groby zostały otwarte, szkielety opowiadają swoją straszną historię. Głowy są odcięte od ciała, żebra i łopatki są złamane, kości są często kalcynowane z ognia. Ale pomimo strasznej historii prześladowań, którą możemy tu przeczytać, napisy tchną pokój, radość i triumf. Oto kilka z nich:
„Tu leży Marcia, spoczęła we śnie o pokoju”.
.
„Lawrence do swojego najsłodszego syna, porwanego przez aniołów”.
.
„Zwycięski w pokoju i w Chrystusie”.
.
„Wezwany poszedł w pokoju”.
Podczas czytania tych inskrypcji pamiętajcie historię, jaką szkielety opowiadają o prześladowaniach, torturach i ogniu. Ale pełną moc tych epitafiów widać, gdy zestawimy je z pogańskimi epitafiami, takimi jak:
„Żyj teraz, bo niczego innego nie jesteśmy pewni”.
.
„Podnoszę ręce na bogów, którzy zabrali mnie w wieku dwudziestu lat, chociaż nie wyrządziłem żadnej krzywdy”.
.
„Kiedyś mnie nie było. Teraz mnie nie ma. Nic o tym nie wiem i nic mnie to nie obchodzi”
.
„Podróżniku, nie przeklinaj mnie, gdy przechodzisz, bo jestem w ciemności i nie mogę odpowiedzieć”.
Najczęstszymi symbolami chrześcijańskimi na ścianach katakumb są: dobry pasterz z barankiem na ramieniu, statek pod pełnymi żaglami, harfy, kotwice, korony, winorośle, a przede wszystkim ryby.
Foxe’s book of martyrs s. 11-14
.
Istotne pytanie
Łuk. 18:8 Mówię wam, że szybko pomści ich krzywdę. Lecz czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?
Drogi czytelniku, Chrystus zapewnił wierzących o prześladowaniach oraz wytrwaniu w próbie. Czy jesteś gotów walczyć i cierpieć za wiarę raz przekazaną świętym, czy też raczej uznasz swoje wygodne życie za ważniejsze od gorącej zachęty Chrystusa? (Kol. 2:1-2; 1 Tym. 6:12; Judy 1:3-4) Z czym należy walczyć? Otóż system obecnie reprezentowany jest przez fałszywy kościół:
a. ugrupowania głoszące innego ducha, czyli wszystko co ma związek z grzechem zielonoświątkowstwa
b. wszelkie kulty odrzucające doktryny łaski, mowa o wewnętrznym wrogu czyli Arminianizmie
c. ugruntowane w obu powyższych „kościoły” z parciem na ekumenizm
Pewnego dnia Pan pomści krzywdę swojego ludu, jednakże przed samym Jego ponownym przyjściem będzie miało miejsce ogromne odstępstwo (2 Tes. 2:3). I ono dzieje się na naszych oczach.
Zobacz w temacie
- Miłość świata do ludu Bożego, część 1
- Przetrwanie świętych
- Baczcie abyście nie utracili wiary
- Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci koronę życia
- Afera