Prawna i organiczna unia z Chrystusem

Odrodzeni lecz nie usynowieni?

Pewien człowiek postawił dość dziwaczną tezę odnoszącą się do kwestii soteriologii czyli zbawienia. Rozchodzi się o kwestię naszego “synostwa” które on postrzega wyłącznie organicznie odrzucając przy tym jego prawny charakter:

Powyższe twierdzenie, choć nie wprost, prowadzi do konkluzji iż jako istoty odrodzone chrześcijanie zostają włączeni do Bożej rodziny na zasadzie naturalnej przynależności, a mówiąc bardziej precyzyjnym językiem, przynależności ontologicznej. Tutaj zwodziciele będą przywoływać błędnie zinterpretowany tekst Piotra, który “uczestnictwo Boskiej natury” wbrew alegacjom fałszywych nauczycieli traktuje jako uświęcenie (uniknięcie zepsucia i pożądliwości) a nie zmianę istoty z ludzkiej na Boską:

2 Piotra 1:4 Przez to zostały nam dane bardzo wielkie i cenne obietnice,abyście przez nie stali się uczestnikami Boskiej natury, uniknąwszy zepsucia, które wskutek pożądliwości jest na świecie.

Ponownie, odrzucenie prawnego aspektu czyli adopcji, nawet przy właściwym założeniu iż chrześcijanie nie uzyskują “Boskiej natury” tzn. ich istota nie zmienia się z ανθρωπότης anthropotes (człowieczeństwa) w θεότης theotes (istotę bycia Bogiem, Boskość, to czym Bóg jest) prowadzi do szeregu problemów:

• Nie było i nie jest możliwe zawarcie prawnego Przymierza synostwa (w które włączeni są wybrani z wszystkich narodów) z osobą nieposiadającą prawnego związku z Bogiem (Dzieje 3:25; Efez. 2:12; Hebr. 8:10, 16)
  .
• Chrystus, drugi Adam, nie mógł być federalną Głową takiej osoby, a przez to nie mógł jej legalnie reprezentować w czasie ukrzyżowania i tym samym usprawiedliwić (Rzym. 5:14, 17-19; 6:8; 2 Kor. 5:14-15; Kol. 3:3)
  .
• W konsekwencji nie ma korzyści płynących z odkupieńczej śmierci Chrystusa – grzech człowieka nie mógł zostać przypisany Chrystusowi gdy ten był ukrzyżowany ani też sprawiedliwość Chrystusa nie może zostać przypisana człowiekowi w czasie regeneracji (Marek 14:24; Gal. 3:14; 2 Kor. 5:21; Rzym. 8:3-4)

Ponieważ z prawnego punktu widzenia nie ma mowy o zjednoczeniu z Chrystusem, nie ma też zbawienia w Chrystusie (Rzym. 5:17; 6:1-7, 11; 2 Kor. 3:6; Filip. 3:9) mając powyższe na uwadze odrodzenie czyli regeneracja jest niemożliwa, gdyż nie posiada ona żadnej prawnej podstawy.

Ponieważ nie może dojść do aplikacji legalnych osiągnięć Chrystusa (wykupienia spod przekleństwa prawa) odrodzenie należałoby rozumieć jako infuzję, czy też wlanie, Boskiej natury w człowieka, która zastąpiłaby ludzką naturę, co jest nie tylko absurdem ale prowadziłoby do zniszczenia samego człowieka ze względu na ciągle grzeszne i jeszcze oczekujące na pełnię realizacji odkupienia ciało (Rzym. 7:14, 18, 23-24; 8:23)

Rozważmy istotę unii z Chrystusem

---

Unia a komunia

Zanim przejdziemy do sedna rozważania należy poczynić konkretne rozróżnienie między unią a komunią, pojęciami nagminnie mylonymi nawet przez, zdawałoby się, “największych” teologów naszych czasów.

A) Unia z Chrystusem jest podstawą zbawienia. Utożsamiający się z chrześcijaństwem teolodzy różnych nurtów podkreślają znaczenie unii z Chrystusem dla Ewangelii, często wypaczając jej znaczenie.

Bernard z Clairvaux (1090 – 1153) rzymski katolik postrzegał unię z Chrystusem jako wynikającą z ludzkiej zasługi relację, która może osiągnąć swój ostateczny kształt czyli zbawienie dzięki ludzkim zasługom: pokucie, modlitwom, dobrym uczynkom i sakramentom.

“Wzrost w łasce przynosi poszerzenie ufności. Najpierw rzucamy się do Jego stóp. Płaczemy przed Panem, który nas stworzył, ubolewamy nad złem, które uczyniliśmy. A potem sięgniemy po rękę, która nas podniesie, która uspokoi nasze drżące kolana. I w końcu, kiedy otrzymamy te łaski przez wiele modlitw i łez, z pokorą ośmielamy się podnieść nasze oczy do Jego ust, aby otrzymać Jego pocałunek. A ten, kto łączy się z Nim w świętym pocałunku, przez Jego upodobanie staje się jednym duchem z Nim.“ – Bernard z Clairvaux, Kazanie o Pieśni nad pieśniami

John MacArthur, podobnie jak jego rzymsko-katoliccy mentorzy, postrzega zbawiającą łaskę jako osiągalną dzięki dziesięciu krokom niezbędnym do wykonania przez grzesznika aby Bóg stał się dla niego łaskawy:

„W serii 10 poleceń (10 czasowników imperatywnych w tekście greckim) Jakub wyjawia, jak otrzymać zbawczą łaskę. Werset ten opisuje odpowiedź człowieka na łaskawą Bożą ofertę zbawienia. 1. poddajcie się Bogu 2. oprzyjcie się diabłu 3. przybliżcie się do Boga 4  oczyśćcie swoje serce 5. oczyśćcie swoje ręce 6. okażcie żal 7. zamućcie się 8. zapłaczcie 9. przestańcie się śmiać 10. uniżcie się” – John MacArthur, komentarz do Jakuba 4:7-10

W ten sposób postrzegana unia z Chrystusem przypomina stan ciekły. To znaczy, że można być mniej lub bardziej zjednoczonym z Chrystusem zaś odpowiednie procedury mogą ten stan poprawić i tym samym osiągnąć ostateczny cel – zbawienie. Takie jest heretyckie postrzeganie tego zagadnienia a błąd widoczny tutaj polega na utożsamieniu unii z Chrystusem z komunią, błąd tragiczny w skutkach ponieważ wskazuje na ludzkie uczynki jako podstawę zbawienia.

B) Z drugiej strony chrześcijanie rozróżniają między unią a komunią. O ile komunia, rozumiana jako radość w Chrystusie, może raz być lepsza, raz gorsza (grzech, w szczególności nieupamiętany psuje naszą komunię z Panem) o tyle unia z Chrystusem jest niezmienna ponieważ oparta jest nie o ludzkie zasługi lecz o zasługi Chrystusa, zaś komunia (która może się wahać) nie stanowi dla niej podstawy.

Społeczność z Chrystusem zapewniona jest przez wiarę w prawdę co wiąże się z uznaniem osobistej niezdolności do samozbawienia z grzechów. Społeczność oparta jest o fundament unii z Chrystusem, z któej ona wynika:

Jana 1:7-8 7. A jeśli chodzimy w światłości, tak jak on jest w światłości, mamy społeczność między sobą, a krew Jezusa Chrystusa, jego Syna, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. 8. Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, sami siebie zwodzimy i nie ma w nas prawdy.

Purytanin Richard Sibbes wyraził to następująco: “Unia jest podstawą komunii.” Taka jest myśl Reformowana: unia z Chrystusem jest całkowicie pewna i stabilna, to solidna podstawa dzięki której posiadamy stałą radość w Chrystusie. Różnica w podejściach wynika z Reformowanego chrystocentrycznego podejścia, podczas gdy teologia przeciwna prawdzie kładzie nacisk na antropocentryzm i ludzkie zasługi. Choć Ducha Świętego można zasmucić to pieczęć zapewniająca odkupienie, ponieważ jest rezultatem zasługi Chrustusa (2 Kor. 1:20-22), pozostaje niezłamana:

Efez. 4:30 I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia.

---

Transfer grzechu i sprawiedliwości

Rozważmy teraz  rzymską obiekcję wobec doktryny jaka podniesiona została przeciwko Reformatorom oraz protestancką odpowiedź:
.

Obiekcje heretyków

Przeciwnicy prawdy podnoszą silne obiekcje względem doktryny legalnego przypisania. Sobór Trydencki w Kanonie 10 i 11 wyraził pozycję rzymskiego katolicyzmu nakładając anatemę na Reformatorów i wszystkich trwających w tej biblijnej prawdzie chrześcijan żyjących w późniejszych wiekach. Dla katolików legalne przypisanie sprawiedliwości Chrystusa grzesznikom nie jest możliwym a co za tym idzie nie jest możliwym legalne przypisanie Chrystusowi ludzkich grzechów.

Kanon 10. “Jeśli ktoś twierdzi, że ludzie są usprawiedliwieni bez sprawiedliwości Chrystusa, którą wyjednał dla nas, albo że przez tą sprawiedliwość są formalnie sprawiedliwi — niech będzie przeklęty.”
.
Kanon 11. “Gdyby ktoś mówił, że ludzie są usprawiedliwieni albo przez samo przypisanie im sprawiedliwości Chrystusa, albo przez samo odpuszczenie grzechów, z wyłączeniem łaski i miłości, które Duch Święty wlewa w ich serca i które w nich trwają, albo też, że łaska, która nas usprawiedliwia, jest tylko życzliwością Boga – niech będzie przeklęty”

W ujęciu katolickim mowa raczej o infuzji czyli wlaniu sprawiedliwości Chrystusa w grzesznika. To rzeczywiste uczynienie człowieka sprawiedliwym (sprzeczne z Izaj. 64:6; Rzym. 3:10; 1 Kor. 4:4) a w konsekwencji Chrystusa grzesznikiem (sprzeczne z 2 Kor. 5:21; Hebr. 4:15; 1 Piotra 2:22).

Odrzucenie zjednoczenia z Bogiem nie znajduje biblijnego potwierdzenia a przez to zostało zanegowane przez Reformatorów:

„Dusze jednak, jeśli nie są zjednoczone z Bogiem przez sprawiedliwość, pozostają odseparowane od Niego po śmierci. Z drugiej strony ta jedność, gdziekolwiek istnieje, przyniesie z nią wieczne zbawienie”.– Jan Kalwin, Instytuty 2.10.8

Oraz Wyznania Wiary:

“Dlatego ktokolwiek twierdzi, że Chrystus nie jest wystarczalny do zbawienia, lecz potrzeba czegoś ponad Niego, wielce bluźni, gdyż czyni Chrystusa tylko po części Zbawicielem” – Belgijskie Wyznanie Wiary 22

Konsolidacja doktryny

Jak zatem mój grzech może zostać przeniesiony na Chrystusa? Ponieważ grzech nie jest czymś, co mogę roznosić po pokoju. Grzech nie działa w ten sposób. Jak może działać ta radosna wymiana? Anglikański badacz Nowego Testamentu, N. T. Wright, wielce nieciekawa postać, w podobny do katolików sposób argumentuje przeciwko usprawiedliwieniu przez przypisaną sprawiedliwość przez samą wiarę.

„Jeśli użyjemy języka sądu, nie ma żadnego sensu stwierdzienie, że sędzia przypisuje, zapisuje, lub w inny sposób przekazuje swoją sprawiedliwość powodowi lub pozwanemu […] Sprawiedliwość nie jest przedmiotem, substancją ani gazem, który można przepuścić przez salę sądową”.

Ale jeśli Chrystus zabrał mój grzech ze względu na to, co prawnie osiągnął na krzyżu jako moja federalna Głowa na mocy unii prawnej, a ja otrzyjmuję przebaczenie i Jego sprawiedliwość, ponieważ jestem z Nim zjednoczony organicznie, wszystkie te trudności znikają.

Krótko mówiąc, legalny transfer jest możliwy ponieważ Bóg raczy nas zjednoczyć z Chrystusem dwuaspektowo: prawnie i organicznie. Jeśli Chrystus i wierzący są jednością, to wymiana grzechu na sprawiedliwość jest całkowicie niepodważalna. Jan Kalwin powiedział:

„Nie kontemplujemy Chrystusa na zewnątrz siebie z daleka, aby można było przypisać nam Jego sprawiedliwość, ale dlatego, że przyoblekliśmy się w Chrystusa i zostaliśmy wszczepieni w Jego ciało”.

To tak, jakby bogaty mąż, zasobny we wszelkie dobra poślubił tragicznie zadłużoną kobietę, która nigdy nie będzie w stanie zdobyć środków na spłatę należności. Wykupił ją z rąk wierzycieli aby stając się z nią organicznie jednym ciałem dać jej pełne prawo do wszelkich swoich dóbr, które wcześniej legalnie nabył.

Tak właśnie Chrystus wykupił swoją oblubienicę płacąc za jej grzechy na krzyżu. Podczas odrodzenia odkupiony człowiek otrzymuje całą sprawiedliwość Chrystusa, ponieważ jest z Nim zjednoczony duchowo dzięki Duchowi Świętemu.

1 Kor. 6:17 Kto zaś się łączy z Panem, jest z nim jednym duchem
.
1 Kor. 12:13 Bo wszyscy przez jednego Ducha zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało,

---

Dwa niezbędne aspekty

To, co Chrystus prawnie osiągnął na krzyżu, kiedy reprezenotwał zbawionych na zasadzie unii prawnej, zostaje zrealizowane w unii organicznej, tj. w czasie odrodzenia i włączenia zbawionych do Jego ciała czyli Kościoła. List do Galacjan jest Jednym z najlepszych tekstów wskazującym na relację i potrzebę obu unii, prawnej i organicznej, ponieważ bezpośrednio łączy kwestię prawa z odrodzeniem.

Otóż usynowienie (gr. υἱοθεσία hyiothesia) oznacza dosłownie “uczynienie synami poprzez adopcję”. Ta adopcja stałą się możliwa dzięki uiszczeniu konkretnej zapłaty, “wykupienia spod prawa” (wers 5). Bycie pod przekleństwem prawa uniemożliwiało duchowe odrodzenie: “posłanie do serc Ducha Syna, Ducha Świętego” stąd konieczność legalnej transakcji. Proces powołania do duchowego życia wymagał następującej kolejności rzeczy: wykupienie z prawa i legalna adopcja ⇒ organiczne odrodzenie.

• Odrodzenie czyli posłanie Ducha do serc czyli ożywienie nie jest możliwe bez adopcji
  .
• Adopcja jest możliwa dzięki prawnemu działaniu Chrystusa, czyli przez wykupienie spod prawa
  .
• Wykupienie spod prawa jest możliwe wtedy i tylko wtedy, gdy Chrystus działa jako federalna Głowa tych wszystkich, za których płaci cenę (swoją krwią)

Bóg wybrał do adopcji konkretnych ludzi jeszcze przed założeniem świata (Efez. 1:4-5). Gdy Pan przelewał Swoją świętą, Boską krew a Jego ciało zostało zranione (Izaj. 53:4-5; Jan 19:34; Dzieje 20:28) wszystkie grzechy wybranych do zbawienia zostały osądzone przez Boga w Chrystusie (Rzym. 4:25; 8:3; 1 Kor. 15:3; Gal. 1:4; 1 Jana 3:5; 4:10). W czasie odrodzenia w miejsce grzechu przypisana zostaje grzesznikowi Jego doskonała sprawiedliwość, mówiąc obrazowo, okrywająca niczym szaty całego tak zbawionego człowieka (Izaj. 1:18; 44:22; Zach. 3:4; Mar. 9:3;2 Kor. 5:21; 1 Piotra 2:24; Obj. 7:9).

„Pan bardzo często zwraca się do nas w charakterze męża; jedności, przez którą łączy nas ze sobą, kiedy przyjmuje nas na łono Kościoła, na podobieństwo świętego małżeństwa, ponieważ opiera się na wzajemnej wierze. Jak spełnia wszystkie urzędy prawdziwego i wiernego męża, tak wymaga od nas miłości i czystości małżeńskiej; “ – Jan Kalwin, Instytuty 2.8.18

Unia prawna zapewniła odpuszczenie grzechów. Unia organiczna realizację tego odpuszczenia w grzeszniku oraz przypisanie sprawiedliwości Chrystusa.

Rzym. 4:8 Błogosławiony człowiek, któremu Pan nie poczyta grzechu.

Unia prawna

A) Ma formę reprezentatywną. Zgodnie z 1 Kor. 15:45 Chrystus nazwany jest ostatnim Adamem co czyni Go głową. Zwierzchnictwo pierwszego Adam typizuje zwierzchnictwo ostatniego Adama tylko w jeden możliwy sposób: Obaj są głowami prawnymi, federalnymi, reprezentacyjnymi. Zgodnie z Rzymian 5, tekstem rozważającym kwestię grzechu pierworodnego i zadość czyniącej śmierci Chrystusa zarówno Adam, jak i Chrystus są głowami swoich ludów: Adam całego rodzaju ludzkiego, a Chrystus swego wybranego Kościoła.

B) Wszyscy ludzie zgrzeszyli w Adamie nie osobiście w sposób reprezentatywny, Adam reprezentował całą  ludzkość. Przekleństwo Adama spływa w postaci grzechu pierworodnego na każdego człowieka zrodzonego z kobiety już w momencie poczęcia.

Rzym. 5:12 Dlatego, tak jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.

C) Wszyscy wybrani do zbawienia zostają usprawiedliwieni w Chrystusie, Chrystus na krzyżu reprezentował swój wybrany lud. Dar usprawiedliwienia spływa na wszystkich ludzi w momencie ich odrodzenia.

Rzym. 5:18 Tak więc, jak przez przestępstwo jednego na wszystkich ludzi spadł wyrok ku potępieniu, tak też przez sprawiedliwość jednego na wszystkich ludzi spłynął dar ku usprawiedliwieniu dającemu życie.

D) Poprzez przybicie do krzyża obciążającego wykazu grzechów Chrystus prawnie wymazał wszystkie grzechy płacąc za to Swoją świętą krwią. Chrystus został ukrzyżowany w nasze miejsce a my, reprezentatywnie, razem z nim.

Kol. 2:13-14 13. I was, gdy byliście umarłymi w grzechach i w nieobrzezaniu waszego ciała, razem z nim ożywił, przebaczając wam wszystkie grzechy; 14. Wymazał obciążający nas wykaz zawarty w przepisach który był przeciwko nam, i usunął go z drogi, przybiwszy do krzyża;

E) Legalistyczny zapis przeciwny ludzkiej naturze wynikaja z Prawa nadanego przez Boga a wyrażonego w przepisach. Przybicie do krzyża wymazało czyli całkowicie usunęło cały ten zapis.  Zatem całe przekleństwo Prawa wyrażonego w przepisach, zostało zupełnie zniesione, unicestwione, wymazane i nie dotyczy tych, których Chrystus reprezentował na krzyżu. Był to zabieg o charakterze prawnym. Jednak sama aplikacja tej zasady dotyczy wyłącznie osób odrodzonych.
.

Unia organiczna

“Dopóki Chrystus jest oddzielony od nas, nie mamy z niego żadnej korzyści. Musimy być w niego wszczepieni jak gałęzie winorośli. Stąd Credo, po omówieniu Chrystusa, przechodzi do trzeciego artykułu, wierzę w Ducha Świętego – Ducha Świętego będącego więzią jedności między nami a Chrystusem.” – Gaspar Olevian w  Instytuty religii Chrześcijańskiej s. 35

A) Dzięki duchowej unii organicznej, przyrównanej tutaj do jedności męża i żony, wierzący stają się członkami mistycznego ciała Chrystusa i cieszą się zależnością od Chrystusa przez całe życie (Efez. 5:29-30).  Nie jest to jednak cielesne zjednoczenie z Chrystusem. Choć Pismo wskazuje na anolgię między cielesną jednością  męża i żony (Mat. 19:5) zostaje to odniesione jako analogia duchowej jedności Chrystusa i Kościoła (Efez. 5:31-32).

Efez. 5:23 Bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus głową kościoła, jest on też Zbawicielem ciała.

B) Również podobnie jak zjednoczenie męża i żony unia z Chrystusem nie tworzy nowego bytu (każde z małżonków pozostaje oddzielną osobą, żona nie staje się mężem ani mąż żoną) tak jedność duchowa z Chrystusem nie czyni nikogo Chrystusem.  Słowo Boże opisuje ten związek jako:

• Żywotny – w którym Chrystus działa w wierzących jako ich życie i staje się w nich dominującą zasadą (Gal. 2:20; Kol. 3:3-4)
  .
  
• Duchowy – to znaczy zjednoczenie pochodzące od i podtrzymywane przez Ducha Świętego w  duchu (Rzym. 8:9-10; Efez. 3:16-17).
  .
• Nierozerwalny – to znaczy taki, który na mocy wiecznej, Boskiej i niezniszczalnej mocy i łaski Chrystusa przez to nigdy nie może zostać rozwiązany (Mat. 28:20; Rzym. 8:39; Hebr. 7:16)
  .
  
• Nieodgadniony – to jest boski i mistyczny związek intymności i wartości przewyższający wiedzę (Efez. 3:19; 5:32; Kol.1:27)

C) Dzięki unii organicznej chrześcijanin jest duchowo żywy, krew Chrystusa oczyszcza go z wszelkiego grzechu, unia ta ma swój początek w momencie regeneracji, gdzie człowiek wcześniej duchowo martwy i niezdolny do żadnego akceptowanego przez Boga działania (Rzym. 8:8; Tyt. 1:16; Hebr. 11:6) zostaje włączony do mistycznego ciała Chrystusa, staje się częścią organicznego Kościoła (Rzym. 12:5; 1 Kor. 6:15; 12:27; Efez. 3:6; 4:25; 5:30).

D) Wieczerza Pańska jest szczególnym wyrazem organicznej czyli duchowej wspólnoty z Chrystusem. Wskazuje ona na aplikację legalnych zasług Chrystusa (wspólnota przelanej krwi)  w unii organicznej, na wszystkie członki Jego mistycznego ciała (wspólnota ciała Chrystusa).

1 Kor. 10:16 Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czy nie jest wspólnotą krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czy nie jest wspólnotą ciała Chrystusa?

Nauczanie to zostało jasno wyrażone w Katechizmie Heidelberskim co czyni je niezbędnym depozytem wiary Reformowanej. Posłuszeństwo i cierpienie (czyli przypisana sprawiedliwość oraz zadośćuczynienie) odnoszące się do prawnego zadośćuczynienia stają się udziałem odrodzonego chrześcijanina dzięki działaniu Ducha Świętego w nim samym. Unia prawna zostaje tym samym zrealizowana w unii organicznej:

Pytanie 79: Dlaczego więc Chrystus nazywa chleb swoim ciałem, wino – swoją krwią lub Nowym Przymierzem w krwi, a św.Paweł mówi o społeczności ciała i krwi Jezusa Chrystusa?
.
Odpowiedź:  Chrystus mówi to nie bez ważnego powodu. Pragnie On nauczyć nas, że jak chleb i wino podtrzymują życie doczesne, tak Jego ukrzyżowane ciało i przelana krew są prawdziwym pokarmem i napojem dla naszych dusz, niezbędnym do życia wiecznego. Co więcej – pragnie On nas zapewnić tymi widzialnymi znakami i rękojmią, że dzięki działaniu Ducha Świętego mamy tak realny współudział w Jego ciele i krwi, jak realnie przyjmujemy ustami te święte znaki na Jego pamiątkę. W ten sposób całe Jego cierpienie i posłuszeństwo stają się naszym udziałem, jak gdybyśmy to my osobiście cierpieli i zadośćuczynili Bogu za grzechy.

---

Wnioski

Dla naszego rozważania najważniejszym aspektem unii organicznej jest fakt, dokonuje się w jej czasie aplikacja tego, co zapewniła unia prawna. Wszystko to, co Chrystus prawnie osiągnął na krzyżu zostaje wdrożone w życie względem konkretnej, wybranej do zbawienia osoby w momencie jej regeneracji czyli narodzenia z góry.  Odrzucenie usynowienia (prawny aspekt unii z Chrystusem) to odrzucenie unii prawnej i zniszczenie krzyża. Jest to jednoznaczny krok w stronę (reprezentowanej do niedawna również i przez Johna MacArthura) teologii rzymskiego katolicyzmu

A) Jeśli chrześcijanie są jedynie synami na zasadzie odrodzenia lecz nie adopcji, aplikacja tego co zostało osiągnięte w unii prawnej nie ma miejsca, ponieważ w takim przypadku Chrystus nic nie osiągnął względem wybranych. W dalszym ciągu tak “odrodzeni” pozostawaliby bękartami bez prawa ani do osiągnięć Chrystusa ani do przyszłego dziedzictwa

B) Luki tej nie wypełni i nie może wypełnić unia organiczna – nie byliśmy przecież ani fizycznie ani duchowo obecni z Chrystusem w czasie Jego śmierci na krzyżu, lecz  byliśmy prawnie reprezentowani przez Niego jako federalną Głowę. Stąd odrodzenie bez usynowienia nie może zagwarantować prawnej transmisji Bożej sprawiedliwości.

Rzym. 6:5 Jeśli bowiem zostaliśmy z nim wszczepieni w podobieństwo jego śmierci, to będziemy też z nim wszczepieni w podobieństwo zmartwychwstania;
.
Rzym. 6:8 Jeśli więc umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że też z nim będziemy żyć;
.
2 Tym. 2:11 Wiarygodne to słowa. Jeśli bowiem z nim umarliśmy, z nim też będziemy żyć.

C) Podobnie jak nie byliśmy cieleśnie (ani tym bardziej duchowo) obecni w Adamie, gdy ten popełnił pierwszy grzech, Adam w tym czasie reprezentował całą ludzkość legalnie jako federalna głowa. Tak jak organicznie nie popelniliśmy grzechu Adama lecz jest on nam legalnie przypisywany w momencie poczęcia, tak też nasz grzech nie został organicznie przypisany Chrystusowi (tak, jakby to On go popełnił), lecz przypisany został prawnie, na mocy uni prawnej. Również Jego sprawiedliwość nie jest organicznie wlewana w odrodzonego człowieka, lecz przypisywana na mocy prawnej.

D) Niebezpieczeństwem odrzucenia doktryny adopcji jest zrównanie ontologiczne stworzenia ze Stwórcą. Przeczy temu chociażby doktryna perychorezy, ponieważ jako posiadacze Bożej natury zyskalibyśmy tym sumptem zdolność zamieszkiwania i wzajemnego przenikania się z Trzema Osobami Boga – siłą rzeczy musielibyśmy zostać dodani do Trójcy Świętej.  Żadne istoty poza Bogiem nie mają perychorezy. Jako odrodzeni mamy nową naturę ale nie przenikamy się z Bogiem.

E) Przeciwstawić temu należy koncepcję μονογενής monogenes czyli wyjątkowego zrodzenia, które oznacza odziedziczenie Bożej Istoty co potwierdzone jest w Starym Testamencie przez Izajasza. Jest tylko jeden współistotny Ojcu Syn Boży

Jan 1:18  Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, on nam o nim opowiedział.
.
Izaj. 43:10 Przede mną nie został stworzony żaden Bóg ani po mnie nie będzie.

Nikt z narodzonych na nowo nie dziedziczy Bożej Istoty a jedynie posiadając pierwsze plony Ducha oczekujemy pełni usynowienia (Rzym. 8:23) czyli odkupienia ciała. Ponownie, to oznacza iż jako chrześcijanie w przyszłej wieczności nie będziemy posiadali Bożej Istoty a jedynie uwielbioną formę – bezgrzeszną naturę taką jaką posiada Mesjasz tzn Jego ludzką, uwielbioną formę (Łuk. 24:39; 1 Jana 3:2; 1 Kor. 15:53-54; Filip. 3:21; Psalm 17:15)

F) Gdyby Bóg nas jedynie rodził na nowo nie adoptując, bylibyśmy wyłączeni z Przymierza (o tym, że Kościół jest poza Przymierzem naucza MacArthur) a zatem pozbawieni Ojcowskiej opieki i skazani na własne siły – jeden grzech oznaczałby ponowną duchową śmierć.

G) Z drugiej strony adopcja bez odrodzenia (najpierw duchowego a potem fizycznego) oznaczałaby brak społeczności z Bogiem i adopcję duchowego trupa.

Zalecenia: Koncepcję usynowienia bez adopcji należy odrzucić jako poważną, soteriologiczną herezję zaś jej wyznawców wzywać do upamiętania.  Tu możemy wskazać na ostrzeżenie przed niemożliwymi do obejścia konsekwencjami fałszywej doktryny, na jakie wskazał Jan Kalwin:

„Sprawa była z pewnością rozpaczliwa, jeśli samo Bóstwo nie zstąpiłoby do nas, ponieważ niemożliwym jest dla nas wzniesienie się. Tak więc Syn Boży stał się naszym Emmanuelem, Bogiem z nami; i w taki sposób, że poprzez wzajemną jedność jego boskość i nasza natura mogą być połączone [przez obecność Ducha Świętego], w przeciwnym razie ani bliskość, ani powinowactwo nie były wystarczająco silne, aby dać nam nadzieję, że Bóg zamieszka z nami; tak wielka była odraza między naszym zanieczyszczeniem a nieskazitelną czystością Boga” – Jan Kalwin, Instytuty 2.12.1

Kazanie wygłoszone 04.06.2023

---

Zobacz w temacie

• Doktryna podwójnego posłuszeństwa Chrystusa
• Doktryna podwójnego przypisania
• Usprawiedliwienie jako przypisanie
• Doktryna przebłagania
• Grzech pierworodny
• Sprawiedliwość przypisana czy udzielona?
  .
• Pogański koń trojański
• Henoteizm pseudokościoła

• BWW Artykuł 21 – Zadośćuczynienie Chrystusa, jedynego Arcykapłana
• BWW Artykuł 22 – Usprawiedliwienie przez wiarę w Jezusa Chrystusa
• BWW Artykuł 23 – Co składa się na usprawiedliwienie przed Bogiem
• BWW Artykuł 24 – Uświęcenie człowieka i dobre uczynki