Kol. 1:4 Odkąd usłyszeliśmy o waszej wierze w Chrystusa Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych;
Spis treści
Odkąd usłyszeliśmy
Tekst dowodzi, że Paweł nigdy wcześniej nie odwiedzał Kolosów a jego wiedza dotycząca tamtejszego kościoła bierze się prawdopodobnie od Epafrasa, współpracownika Pawła, który założył tam lokalny zbór. Epafras w czasie pisania Listu znajdował się przy Pawle (rok 60 – 62 a.d.).
Kol. 1:7 jak też nauczyliście się od naszego umiłowanego współsługi Epafrasa, który jest wiernym sługą Chrystusa dla was;
Kol. 4:12 Pozdrawia was Epafras, który pochodzi spośród was,
Ciekawym jest, że Epafras, który założył zbór w Kolosach między 53 a 55 a.d. w momencie pisania Listu znajdował sie w więzieniu razem z Pawłem, czego dowód znajdujemy w Liście do Filemona, który był napisany dokładnie w tym samym czasie. Czytamy tam że Epafras, (to) mój współwięzień w Chrystusie Jezusie (Filem. 1:23). Uwięzienie Epafrasa nie było związane z wielkim prześladowaniem Kościoła, które miało miejsce dopiero w 64 a.d., należy je zatem rozumieć jako element lokalnego prześladowania w Rzymie.
Samo imię Epafras jest skrótem od Epafrodyt jednak mało prawdopodobnym jest, aby był to ten sam Epafrodyt z Filip. 2:25 i 4:18, ponieważ pierwszy był więźniem, drugi wysłannikiem, zatem posiadał swobodę poruszania się (choć istnieje możliwość, że wyrok ograniczenia wolności zbliżał się właśnie ku końcowi).
Służba modlitewna nie zna zatem granic i może być sprawowana nawet z więzienia. Epafras założył zbór w Kolosach oraz nazywany jest sługą Chrystusa dla Kolosan – najwyraźniej sprawował w zborze urząd jednego z biskupów. Będąc jednak czasowo uwięziony w odległym o ponad 2 000 km Rzymie nie mógł zarządzać zborem w sposób bezpośredni. Pozostawały oczywiście listy i modlitwa jako wielka nadzieja w Bogu wszechmocnym.
Uprzedzająca łaska
4 Odkąd usłyszeliśmy (ἀκούσαντες akousates) o waszej wierze w Chrystusa Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych
5 Z powodu nadziei odłożonej dla was w niebie. O niej to przedtem słyszeliście (προηκούσατε proekousate) w słowie prawdy ewangelii;
6 Która dotarła do was, jak i na cały świat, i wydaje owoc, tak jak u was od dnia, w którym usłyszeliście (ἠκούσατε ekousate) i poznaliście łaskę Boga w prawdzie;
Wiodącym czasownikiem sekcji jest słyszeć (gr. ἀκούω akouo i jego forma προακούω proakouo – słyszeć przedtem, zawczasu). Niesie on za sobą następujące informacje:
- Najpierw Kolosanie usłyszeli o nadziei i łasce
- Od momentu usłyszenia wydają owoce
- Są nimi wiara i miłość
Tak wygląda właśnie prawidłowa biblijna kolejność wydarzeń. Ewangelia zawsze prowadzi do zauważalnej zmiany życia. Tą zmianą czyli owocem ewangelii jest nie tylko wiara w dzieło Chrystusa ale też adekwatne zachowanie nacechowane bezinteresowną i bezwarunkową miłością. Warto tu również zwrócić uwagę, że łaska poprzedza wiarę, ponieważ jest napisane, że wydawanie owoców (wiara i miłość) poprzedzone były poznaniem łaski i nadziei udzielonej przez Boga.
Tekst potwierdza kalwinistyczne ujęcie ordo salutis.
..
Modlitwa od momentu uwierzenia
Włączenie do wspólnoty wierzących jest jednoznaczne z włączeniem do powszechnego ciała Chrystusa (Kol. 1:24 Teraz raduję się w swoich cierpieniach dla was i tego, czego z udręk Chrystusa brakuje w moim ciele, dopełniam dla jego ciała, którym jest kościół.) To stawia wybranych w uprzywilejowanej przed Bogiem pozycji, gdzie bracia zobowiązani są nakazem Pana do modlitwy jedni za drugich. Ponieważ nakazy Pana są wpisane w serca wierzących, jest oczywistym, że wynikają one z wewnętrznej potrzeby a nie religijnej rutyny, tak samo jest z modlitwą. Bóg pobudza do modlitwy, Bóg wysłuchuje modlitw sprawiedliwych
Psalm 34:17 Wołają sprawiedliwi, a Jahwe wysłuchuje ich i uwalnia od wszelkich trudności.
Przysłów 15:29 Jahwe jest daleko od niegodziwych, ale wysłuchuje modlitwy sprawiedliwych.
Ponieważ wszyscy zbawieni są uznawani za sprawiedliwych, Bóg wysłuchuje ich modlitw oczywiście o ile są one zgodne z Jego wolą. Tylko modlitwa w Duchu i prawdzie zostaje wysłuchana. Prośby w ciele i rządzy nie (a i takie przecież się zdarzają chrześcijanom).
1 Jana 5:14 Taka zaś jest ufność, którą mamy do niego, że jeśli o coś prosimy zgodnie z jego wolą, wysłuchuje nas.
Gal. 4:6 A ponieważ jesteście synami, Bóg posłał do waszych serc Ducha swego Syna, wołającego: Abba, Ojcze!
Jakuba 4:3 Prosicie, a nie otrzymujecie, dlatego że źle prosicie, chcąc tym zaspokoić wasze żądze.
.
Wiara
Jest darem Bożym
Wprawdzie narodzenie z góry, będące suwerennym aktem Boga, poprzedza wiarę, jednak w momencie zrodzenia natychmiast pojawia się wiara. I jest ona darem Bożym, który nie wynika z żadnych wysiłków i zabiegów ludzkich. Czytanie Słowa Bożego nie może wzbudzić zbawiającej wiary, choć wiara bierze się ze Słowa. Tylko wtedy, gdy Bóg zdecyduje, aby czytane Słowo stało się żywym i zbawiającym, wiara pobudzona przez Pismo staje się żywą i zbawiającą.
2 Piotra 1:1 Szymon Piotr, sługa i apostoł Jezusa Chrystusa, do tych, którzy otrzymali wiarę równie cenną jak nasza, dzięki sprawiedliwości naszego Boga i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.
Filip. 1:29 Gdyż wam dla Chrystusa dane jest nie tylko w niego wierzyć, ale też dla niego cierpieć;
Hebr. 12:2 Patrząc na Jezusa, twórcę i dokończyciela wiary,
Efez. 2:8 Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, jest to dar Boga.
Kol. 2:12 Pogrzebani z nim w chrzcie, w którym też razem z nim zostaliście wskrzeszeni przez wiarę, która jest działaniem (ἐνεργείας energeias) Boga, który go wskrzesił z martwych.
Efez. 6:23 Pokój braciom i miłość wraz z wiarą od Boga Ojca i Pana Jezusa Chrystusa.
1 Kor. 1:8- 9 8 On też utwierdzi was aż do końca, abyście byli nienaganni w dniu naszego Pana Jezusa Chrystusa. 9 Wierny jest Bóg, przez którego zostaliście powołani do społeczności jego Syna, Jezusa Chrystusa, naszego Pana.
Wiara zbawiająca nie jest utracalna ponieważ to Bóg jest jej źródłem i autorem od początku duchowego życia aż do chwili fizycznej śmierci. Bóg tworzy wiarę w człowieku, utwierdza w wierze oraz prowadzi do jej chwalebnego końca. Wiara od początku do końca jest działaniem Boga, to jest w substancji, mowa o energii Bożej (ἐνεργεία energeia), czyli wiara to Boża moc w człowieku, nie ludzka- o czym świadczy dopełniacz rzeczowników wiary, działania, Boga. Innymi słowy wiara nie ma źródła w człowieku lecz w Bogu, choć jej działanie przejawia się w czynach dokonywanych przez człowieka. To tak, jakby do samochodu wsadzić nieskończone źródło energii. Oczywiście należy całkowicie odrzucić heretycką naukę o możliwości wzbudzania w sobie wiary czy też magazynowania jej.
1 Piotra 1:8-9 8 wierzycie (czasownik); i cieszycie (czasownik) się radością niewysłowioną i pełną chwały; 9 Otrzymując (κομιζόμενοι komizomenoi) koniec waszej wiary – zbawienie dusz.
κομιζόμενοι komizomenoi
Część mowy: Imiesłów przysłówkowy współczesny
Czas: teraźniejszy
Strona: deponens medialny
Imiesłów przysłówkowy współczesny – informuje o czynności odbywającej się jednocześnie z czynnością wyrażoną czasownikiem; tworzony jest tylko od czasowników niedokonanych za pomocą zakończenia “-ąc”, np. czytając, wołając, idąc. Tutaj czynnością odbywającą się jednocześnie (w tym samym czasie) co otrzymanie końca zbawienia jest wiara i radość z powodu pewności osiągnięcia tegoż końca.
Deponens medialny wskazuje na podmiot działający w swoim własnym interesie, lub we własnym imieniu; tutaj wskazuje na wewnętrzne i coraz głębsze zrozumienie pewności zbawienia czyli życia wiecznego, które zostało ogłoszone jako osiągnięte już teraz, o czym wskazuje czas teraźniejszy imiesłowu.
Gramatyka tekstu Piotra wskazuje na radość wynikającą z pewności zbawienia, jakie jest zabezpieczone przez pewność wytrwania w wierze, której dawcą jest Bóg. Jeśli o samą definicję wiary chodzi jest to wskazane w Liście do Hebrajczyków: mowa o rozumnym poznaniu Boga wraz z akceptacją oczekiwanej obietnicy jako stanu faktycznego, tj. takiego, którego zmiana nie może mieć miejsca. To zresztą doskonale idzie w parze z nieutracalnością wiary, bo jakżesz możnaby utracić pewność czegoś, co do czego mamy całkowite wewnętrzne przekonanie? Wiara nie bierze się z powietrza ale z uznania za prawdę to co jest w Piśmie zawarte. Wiara nie jest doświadczeniem.
Hebr. 11:1 A wiara jest podstawą tego, czego się spodziewamy, i dowodem tego, czego nie widzimy.
1 Jana 5:20 A wiemy, że Syn Boży przyszedł i dał nam rozum, abyśmy poznali prawdziwego Boga, i jesteśmy w tym prawdziwym, to jest w jego Synu, Jezusie Chrystusie. On jest prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym.
Rzym. 10:17 Wiara więc jest ze słuchania, a słuchanie – przez słowo Boże.
Rzym. 15:4 Wszystko bowiem, co przedtem napisano, ku naszej nauce napisano, abyśmy przez cierpliwość i pociechę z Pism mieli nadzieję.
Rzym. 5:5 A nadzieja nie przynosi wstydu (καταισχύνει kataischynei – nie rozczarowuje), ponieważ miłość Boga jest rozlana w naszych sercach przez Ducha Świętego, który został nam dany.
Wiara i miłość idą w parze i po tym łatwo można rozpoznać, czy człowiek jest wierzący (por. 1 Jana 3:23; 4:16; 5:1)
Obiektem wiary jest tylko Bóg
Jest tylko jeden Bóg, w którego należy wierzyć i jest Nim Jahwe. Nakaz ten jest nieodwołany a jego złamanie pobudza Boga do gniewu.
2 Mojż. 20:2-3 2 Ja jestem Jahwe twój Bóg, który cię wyprowadził z ziemi Egiptu, z domu niewoli. 3 Nie będziesz miał innych bogów przede mną.
Nie znajdziemy w Słowie Bożym nakazu wiary w człowieka czy w anioła. Pismo rónież naucza, że nikt nigdy nie stanie się nowym Bogiem. Zatem ktokolwiek twierdzący o obowiązku wiary w kogokolwiek innego niż Bóg automatycznie staje się heretykiem.
Izaj. 43:10 Wy jesteście moimi świadkami, mówi Jahwe, i moim sługą, którego wybrałem, abyście poznali mnie i wierzyli mi, i zrozumieli, że to ja jestem. Przede mną nie został stworzony żaden Bóg ani po mnie nie będzie
Mimo to Jezus nakazuje wiarę w Niego opartą o te same zasady co wiara w Ojca. Zrównanie wiary w osobę Ojca i osobę Syna wskazuje na ontologiczną jedność Bóstwa Ojca i Syna. W innym przypadku Syn zachęcałby do bałwochwalstwa.
Jan 14:1 Niech się nie trwoży wasze serce. Wierzycie w Boga, wierzcie i we mnie.
Syn Boży jest Bogiem Jahwe, choć nie jest Ojcem. Bardzo wyraźnie obserwujemy w Piśmie naukę o jedności istoty oraz rozróżnieniu subsystencji (osób) Bożych. Niestety nauka o Trójjedyności Boga albo zostaje zapomniana, albo odrzucona. W pierwszym przypadku brak umiejętności uzasadnienia wiary prowadził będzie do doktrynalnej degeneracji a w konsekwencji do odrzucenia doktryny, w drugim prowadzi do zatracenia. Nie można być chrześcijaninem nietrynitarnym, ponieważ to prowadzi do:
- politeizmu – dwóch lub nawet trzech równych sobie Bogów Jahwe
- henoteizmu – główny Bóg Jahwe Ojciec i pomniejsi bogowie, np. Jezus
- modalizmu – Bóg raz jest Ojcem, raz Synem, raz Duchem Świętym
.
w konsekwencji do
. - bałwochwalstwa (a tym samym zatracenia) – każde z powyższych ustanawia kult boga innego niż Bóg objawiony w Piśmie
“Ci, którzy naciskają na życie wiarą bez duchowego doświadczenia mają absurdalne pojęcie na temat wiary. Tak naprawdę przez „wiarę” rozumieją przekonanie o tym, że są zbawieni. Bez względu na ich duchową martwotę uważają, że grzechem jest wątpić w swoje zbawienie. Tylko w której Biblii wyczytali, że wiara oznacza przekonanie o tym, że jesteśmy zbawieni? Biblia mówi, że wiara przywodzi grzeszników do zbawienia. Tak więc wiara nie może oznaczać przekonania, że już jesteśmy zbawieni. Gdyby wiara oznaczała wiarę w to, że jesteśmy zbawieni, znaczyłoby to, że mamy wiarę zbawiającą – tzn. wiara oznaczałaby wiarę w to, że wierzymy!” – Jonathan Edwards, Istotne doznania
Jest świadectwem usynowienia
Gal. 3:26 Wszyscy bowiem jesteście synami Bożymi przez wiarę w Chrystusa Jezusa.
Kto posiada zbawiającą wiarę ten jest synem Boga, nie z natury jak Chrystus, lecz adopcję co jest wyrażone poprzez wiarę. Nie oznacza to awansu z poziomu człowieka do poziomu Boga, czego nauczają rozmaici wyznający ducha zielonoświątkowstwa heretycy, lecz świadczy o usynowieniu bez zmiany rodzaju natury, przy jednoczesnej zmianie jej jakości. Innymi słowy człowiek zbawiony nigdy nie przestanie być człowiekiem, czy to będąc wśród żywych czy też już będąc twarzą w twarz z Bogiem. W ciągu życia podlega procesowi uświęcenia czyli coraz głębszemu oddaleniu od grzechu (dynamiczny proces zmiany jakości natury będący dziełem Ducha Świętego). W ostateczności, po śmierci, każdy zbawiony otrzyma nowe i bezgrzeszne ciało oznaczające pełnię usynowienia (statyczny i wieczny stan pełnej świętości natury)
O dynamice uświęcenia za życia
Obj. 22:11 Kto krzywdzi, niech nadal wyrządza krzywdę, kto plugawy, niech się nadal plugawi, kto sprawiedliwy, niech nadal będzie sprawiedliwy, a kto święty, niech się nadal uświęca.
O dziele Ducha w procesie doczesnego uświęcania
1 Piotra 1:2 Wybranych według uprzedniej wiedzy Boga Ojca, przez uświęcenie Ducha dla posłuszeństwa i pokropienia krwią Jezusa Chrystusa.
Gal. 5:17 Ciało bowiem pożąda na przekór Duchowi, a Duch na przekór ciału; są one sobie przeciwne, tak że nie możecie czynić tego, co chcecie.
O pełni usynowienia i jakości życia pośmiertnego
Filip. 3:31 On przemieni nasze podłe ciało, aby było podobne do jego chwalebnego ciała, zgodnie ze skuteczną mocą, którą też może poddać sobie wszystko.
Rzym. 8:23 A nie tylko ono, ale i my, którzy mamy pierwsze plony Ducha, i my sami w sobie wzdychamy, oczekując usynowienia, odkupienia naszego ciała.
.
Zrównuje wszystkich wierzących
Mowa oczywiście o duchowym zrównaniu a nie o zniesieniu podziału na pełnione społecznie role czy też funkcje wynikające z płci. Tym samym w Chrystusie wszyscy stają się jednym ciałem, jednak błedem będzie założenie, że od momentu uwierzenia sługa nie powinien być posłuszny swojemu wierzącemu pracodawcy, żona mężowi czy też że kobieta miałaby pełnić funkcje w zborze zarezerwowane Bożym postanowieniem wyłącznie dla mężczyzn. Zrównanie dotyczy zbawienia: Bóg nikogo nie zbawia ze względu na te czy inne cechy, płeć, pozycję czy kolor skóry a także wykonywaną pracę. Czyni to całkowicie suwerennie, niezależnie od woli człowieka.
1 Kor. 12:13 Bo wszyscy przez jednego Ducha zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało, czy to Żydzi, czy Grecy, czy niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni w jednego Ducha.
Kol. 3:11 Gdzie (w odnowieniu tym) nie ma Greka ani Żyda, obrzezanego ani nieobrzezanego, cudzoziemca ani Scyty, niewolnika ani wolnego, ale wszystkim i we wszystkich Chrystus.
Gal. 3:27-28 27 Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyodzialiście się w Chrystusa. 28 Nie ma Żyda ani Greka, nie ma niewolnika ani wolnego, nie ma mężczyzny ani kobiety; wszyscy bowiem jedno jesteście w Chrystusie Jezusie.
Dzieje 10:34-35 34 Wtedy Piotr otworzył usta i powiedział: Prawdziwie dostrzegam, że Bóg nie ma względu na osoby; 35 Ale w każdym narodzie miły jest mu ten, kto się go boi i czyni to, co sprawiedliwe.
Jest to jedność pozycjonalna, ale nie funkcjonalna.
Wielu czytelników Pisma Świętego nie jest świadomych, że w Świątyni Jerozolimskiej istniała fizyczna bariera (środkowa ściana), która oddzielała pogan i Żydów. Znana jako “soreg”, uniemożliwiała poganom wchodzenie do kortów świątynnych.
Zniesienie tego muru umożliwiłoby poganom wejście w społeczność z Żydami, aby tak się mogło stać, potrzebna by była całkowita zmiana systemu prawnego, co też miało miejsce.
.
Gal.5:6 Bo w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie (widoczne zniesienie Starego Prawa), ale wiara, która działa przez miłość.
Efez. 2:13-15 13 Lecz teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. 14 On bowiem jest naszym pokojem, on, który z obydwu uczynił jedno i zburzył stojący pośrodku mur, który był przegrodą; (następnie widzimy wskazanie na zniesienie Starego Prawa) 15 Znosząc przez swoje ciało nieprzyjaźń, prawo przykazań wyrażone w przepisach, aby z dwóch stworzyć w samym sobie jednego nowego człowieka, czyniąc pokój;
Chrystus nie tylko zniósł Stare Prawo, które oddzielało pogan od Żydów ale też połączył obie strony w swoim ciele czyniąc z wszystkich Kościół, którego stał się głową.
Chrystus Jezus
Istotnym jest zrozumienie kolejności użytych tutaj słów. Otóż Paweł podkreśla, że Chrystus to Jezus. Czemu to było tak istotne? Zrozumienie tego ułatwi tworzący się w tamtym czasie na terenach Kolosów system wierzeń gnostyckich, który uderzał w człowieczeństwo Chrystusa, nauczając, że Jezus i Chrystus są odrębnymi bytami. I tak podczas gdy na krzyżu umierał człowiek Jezus, duchowy Chrystus siedział na gałęzi śmiejąc się z głupoty tego ziemskiego bytu, Jezusa, w którym zamieszkiwał od momentu chrztu wodnego. Wartym zacytowania jest pochodząca wprawdzie z późniejszego okresu apokryficzna Apokalipsa Piotra która podsumowuje w pełni rozwiniętą heretycką teologię gnostyków:
„Kogo widziałeś na drzewie, radosnym i śmiejącym się, to jest żywy Jezus, ale ten, w którego ręce i stopy wbito gwoździe jest cielesną częścią, która jest substytutem zawstydzonym, to Ten, który powstał na Jego podobieństwo. Bądź silny gdyż tobie dano te tajemnice aby poznać poprzez objawienie, że ten, którego ukrzyżowali, jest pierworodnym i domem demonów. A ten, który stał koło niego jest żywym Zbawicielem”. – Apokalipsa Piotra
Paweł jako antidotum na herezję wskazuje na obowiązek wiary w Chrystusa, który jest Jezusem. Boga, który ma również drugą, ludzką naturę, co godziło bezpośrednio w filozoficzne założenie mające swe podstawy u Platona a nauczające, że świat materialny jest zły a świad duchowy, świat idei dobry. Chrystus Jezus to doskonała i bezgrzeszna ofiara za grzechy. Wspomina przecież w wersie 14 o ofierze z krwi
Kol. 1:14 W którym mamy odkupienie przez jego krew, przebaczenie grzechów.
Uświęcenia wybranych do zbawienia, rzeczywistego odkupienia dokonała prawdziwa i fizyczna krew Chrystusa. O zachowanie tej oczywistej dla nas biblijnej prawdy z heretykami musiał walczyć Kościół I, II i III wieku.
Podkreślenie Boskości Chrystusa
Dzieje 20:28 kościół Boga, który on nabył własną krwią.
Doskonałe uświęcenie wierzących wskazuje na wartość ofiary krzyża
Hebr. 13:2 Dlatego i Jezus, aby uświęcić lud własną krwią, cierpiał poza bramą.
Odkupienie krwią to udzielenie łaski przez Boga czyli przez Jezusa
Efez. 1:7 W którym mamy odkupienie przez jego krew, przebaczenie grzechów, według bogactwa jego łaski;
Krew Jezusa posiada nieograniczoną wartość
1 Piotra 1:18-19 18 Wiedząc, że nie tym, co zniszczalne, srebrem lub złotem, zostaliście wykupieni z waszego marnego postępowania przekazanego przez ojców; 19 Lecz drogą krwią Chrystusa jako baranka niewinnego i nieskalanego;
Zakres odkupienia świętą krwią obejmuje wszystkich wybranych do zbawienia
Obj. 5:9 zostałeś zabity i odkupiłeś nas dla Boga przez swoją krew z każdego plemienia, języka, ludu i narodu.
Krew Chrystusa całkowicie oczyszcza z grzechu (doktryna zadaje śmierć twierdzeniom o czysto duchowej naturze Chrystusa)
Hebr. 9:12-14 12 Ani nie przez krew kozłów i cieląt, ale przez własną krew wszedł raz do Miejsca Najświętszego, zdobywszy wieczne odkupienie. 13 Jeśli bowiem krew wołów i kozłów oraz popiół z jałówki, którymi skrapia się nieczystych, uświęca aż do oczyszczenia ciała; 14 To o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie bez skazy, oczyści wasze sumienie z martwych uczynków, by służyć Bogu żywemu?
Warto w tym momencie zwrócić uwagę na fakt, że pierwsze chrystologiczne herezje uderzały w człowieczeństwo i cielesność Mesjasza negując je a nie w Jego Boskość. Pierwszy kościół nie był podzielony co do Boskości Chrystusa, który uznawany był od zawsze za współistotnego Ojcu. Była to wiara powszechna.
Miłość względem świętych
Paweł wskazuje na podstawy do jego dziękczynienia, chodzi o dobre wieści mówiące o wierze i miłości Kolosan jaka rozkwitała do pozostałych członków Kościoła rozumianego jako wszyscy święci włączeni do ciała Chrystusa (jedność duchowa, choć niekoniecznie denominacyjna). Ponieważ Bóg jest miłością, chrześcijanie wierzą w miłość. Wiara i miłość są nierozłączną parą. Nie można wierzyć i nie miłować.
1 Jana 3:23 A to jest jego przykazanie, abyśmy wierzyli w imię jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie, jak nam przykazał.
1 Jana 4:16 My poznaliśmy i uwierzyliśmy w miłość, którą ma Bóg do nas. Bóg jest miłością, a kto trwa w miłości, mieszka w Bogu, a Bóg w nim.
1 Jana 5:1 Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Chrystusem, narodził się z Boga, a każdy, kto miłuje tego, który zrodził, miłuje też tego, który się z niego narodził.
Wiara musi posiadać zewnętrzny przejaw, czyli miłość do innych ludzi. Jest to doskonały sprawdzian trwania w wierze, w ten sposób badając serce człowiek może przekonać się, czy jest zbawiony.
1 Jana 2:10 Kto miłuje swego brata, trwa w światłości i nie ma w nim powodu do upadku.
1Jana 3:10 Po tym poznaje się dzieci Boże i dzieci diabła: Każdy, kto nie czyni sprawiedliwości, nie jest z Boga, jak i ten, kto nie miłuje swego brata.
1 Jana 3:14 My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, bo miłujemy braci. Kto nie miłuje brata, pozostaje w śmierci.
O jaką miłość chodzi?
Starożytni grecy rozróżniali 8 rodzajów miłości
- Eros – zawiera w sobie pasję seksualną i pożądanie
- Filia – miłość afektu, przyjaźni
- Storge – miłość bezpieczeństwa, macierzyńska
- Ludus – afekt między dwoma kochankami
- Mania – miłość obsesyjna
- Pragma – miłość dojrzała, wytrwała
- Filautia – miłość do siebie samego
- Agape – najwyższa forma miłości, bezwarunkowa i bezinteresowna
Oczywiście w tekście oryginlanym użyte zostało słowo ἀγάπη agape. Kolosanie miłowali pozostałych braci bezinteresownie i bezwarunkowo. Nie oczekiwali nic w zamian za miłość, jaką oferowali innym. I choć agape z pewnością posiada w sobie komponent uczuć, jednak nie jest on tutaj najważniejszy. Chodzi raczej o miłość wyrażoną w czynie, taką która może prowadzić nawet do śmierci
1 Jana 3:18 Moje dzieci, nie miłujmy słowem ani językiem, ale uczynkiem i prawdą.
1 Jana 3:16 Po tym poznaliśmy miłość Boga, że on oddał za nas swoje życie. My również powinniśmy oddawać życie za braci.
Biblijna definicja miłości
“Nasza wola i uczucia to nie są wcale dwie różne rzeczy. Nasze uczucia różnią się od zwykłych wyborów jedynie siłą i natężeniem.” – Jonathan Edwards, Istotne doznania
To nie czysty afekt czy przyjaźń. Jest to najwyższy rodzaj możliwej do przeżywania przez człowieka miłości: takiej, która wypływa z wnętrza i nie oczekuje nic w zamian, która przetrwa w najtrudniejszych warunkach, która jest na śmierć i życie. Miłość ta posiada w sobie raczej element uczynkowości niż uczuciowości. Uczucia mogą się zmieniać a nawet wygasać, jednak postawa opisywana przez agape jest wieczna i stabilna. Agape zawsze rozumiane jest w kontekście Bożych przykazań. Tak więc nawet jeśli uczucia względem grzeszącego brata ziębną, to oparta o zrozumienie Bożej woli postawa i czyny pokrzywdzonego będą ciągle niemziennie bezinteresowne i bezwarunkowe.
1 Jana 5:3 Na tym bowiem polega miłość Boga, że zachowujemy jego przykazania, a jego przykazania nie są ciężkie.
2 Jana 1:6 A na tym polega miłość, żebyśmy postępowali według jego przykazań. A przykazanie jest takie, jak słyszeliście od początku, że macie według niego postępować.
Rzym. 13:8-10 8 Nikomu nie bądźcie nic winni oprócz wzajemnej miłości. Kto bowiem miłuje bliźniego, wypełnił prawo. 9 Gdyż to: Nie będziesz cudzołożył, nie będziesz zabijał, nie będziesz kradł, nie będziesz fałszywie świadczył, nie będziesz pożądał i jakiekolwiek inne przykazanie, w tych słowach się streszcza, mianowicie: Będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie. 10 Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Tak więc wypełnieniem prawa jest miłość.
Cechy Bożego ideału miłości znajdziemy w 1 Liście do Koryntian
1 Kor. 13:4-8 Miłość
Negatywna strona
- nie zazdrości,
- nie przechwala się,
- nie unosi się pychą;
- nie postępuje nieprzyzwoicie,
- nie szuka swego,
- nie jest porywcza,
- nie myśli nic złego;
- nie raduje się z niesprawiedliwości,
- ale raduje się z prawdy;
Pozytywna strona
- jest cierpliwa,
- jest życzliwa.
- wszystko znosi,
- wszystkiemu wierzy,
- wszystkiego się spodziewa,
- wszystko przetrzyma.
I podobnie jak w przypadku wiary jest trwała
“szatan umie podrobić wszelkiego rodzaju duchowe uczucia – miłość do Boga, Chrystusa i innych chrześcijan, żal za grzechy, poddanie Bogu, pokorę, wdzięczność, radość, gorliwość. Wszystkie te podrobione uczucia mogą się pojawić w tej samej osobie w tym samym czasie. Osoba ta może również dobrze znać chrześcijańską doktrynę, mieć przyjemną osobowość i ogromną zdolność posługiwania się chrześcijańskimi terminami.” – Jonathan Edwards, Istotne doznania
Miłość nigdy nie ustaje
Tak jak wiara jest działaniem Boga w człowieku wierzącym tak też miłość należy do Boga i jest Jego dziełem, nie człowieka. Rozumiemy zatem, że tak jak wiary nie można utracić tak też miłości (choć mogą one ulec przygaszeniu)
Rzym. 5:5 miłość Boga jest rozlana w naszych sercach przez Ducha Świętego, który został nam dany.
“Być w Chrystusie” zatem oznacza miłować Boga i braci niezależnie od okoliczności.
“Istnieje zewnętrzna praktyka religijna bez wewnętrznego doświadczenia. Nie jest ona do niczego przydatna. Jednakże istnieje również religijne przeżycia bez praktyki, bez chrześcijańskiego postępowania. To jest jeszcze gorsze! Z prawdziwym duchowym doświadczeniem mamy do czynienia wtedy, kiedy kochamy Boga i kiedy ta miłość sprawia, że jego wybieramy, jesteśmy mu posłuszni i stoimy po jego stronie w trudnych sytuacjach i doświadczeniach”– Jonathan Edwards, Istotne doznania
- Wcześniejszy wers 3 – Wytrwała modlitwa dziękczynna do Ojca Pana Jezusa
- Następny wers 5 – Nadzieja ewangelii
