Czy Syn, jako Boska Osoba, nie jako idea czy też plan, nie jako myśl u Ojca, lecz jako Boska Osoba świadoma Swej własnej egzystencji i egzystencji Ojca oraz Ducha, istniał przed wcieleniem, to jest w przeszłej wieczności?
Teza
Jeśli Syn, jako Boska Osoba był zaangażowany w aktywności, w jakie tylko osoba może się zaangażować, przed swoim wcieleniem, przed swoimi narodzinami w Betlejem, mamy jasno do czynienia z refutacją zielonoświątkowej nauki „jedności Bóstwa”, który naucza, że jest tylko jedna osoba dzieląca istotę Boga.
Trynitarny monoteizm naucza, że jest tylko jeden nieskończony i wieczny Bóg, którego istota jest dzielona przez trzy Boże osoby: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Jest to nie tylko monoteizm koncepcyjny, ale też konfesjonalny i funkcjonalny.
Czy Biblia naucza, że ta jedna, wieczna i wszechmocna istota, tj. Bóg jest dzielona przez trzy osoby, czy też przez jedną osobę, która przybiera różne tryby czy też stosunki do swojego stworzenia.
.
Metodologia
W celu prawidłowego zrozumienia Boga musimy stosować nie tylko zasadę Sola Scriptura (tylko Pismo), lecz również Tota Scriptura (całe Pismo). Należy zharmonizować całe Boże Objawienie, nie wolno być selektywnym, przedkładać jedną część objawienia nad inne. Należy pozwolić Bożemu Słowu przemawiać.
.
Carmen Christi
Hymn do Chrystusa jako Boga zawarty jest w 2 rozdziale listu do Filipian
Filip. 2:3-5 3 Nie czyńcie nic z kłótliwości ani z próżnej chwały, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie. 4 Niech każdy dba nie tylko o to, co jego, ale i o to, co innych. 5 Niech będzie w was takie nastawienie umysłu, jakie też było w Chrystusie Jezusie;
Pamiętajmy, że rozdział ten naucza o pokornym nastawieniu umysłu (czego przykładem jest nastawienie umysłu jakie miał Syn będąc w postaci Boga), o tym, aby wierzący nie patrzyli wyłącznie na swoje sprawy, ale też cudze. Pomimo tego, że wszyscy chrześcijanie są sobie równi, mają to odłożyć na bok na rzecz służenia innym. Paweł stawia jako wzór osobę Jezusa jako najwyższy możliwy przykład uniżenia.
.
Filip. 2:6 Który, (wiecznie) będąc w postaci Boga (ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων), nie uważał (ἡγήσατο hegesato) bycia równym Bogu (ἴσα Θεῷ isa theo) za grabież;
ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων – istnieć w postaci Boga
μορφή morphe – forma, zewnętrzny wyraz, który zawiera istotę wewnętrznej substancji tak, że forma jest w kompletnej harmonii z wewnętrzną istotą
ὑπάρχω hupracho – ja jestem, ja istnieję, ja rozpoczynam, ja posiadam
ἡγέομαι hegeomai – przewodniczyć, myśleć, rozważać, mieć opinię, zakładać że
ἴσος isos – równy, identyczny, posiadający identyczną wartość, równy co do substancji i jakości
θεός theos – Bóg, Stwórca i właściciel wszechrzeczy, który je wszystkie utrzymuje przy istnieniu
.
Filip. 2:7 Lecz ogołocił samego siebie (ἀλλὰ ἑαυτὸν ἐκένωσεν alla heauton ekenosen), przyjmując (λαβών labon) postać (μορφὴν morphen) sługi i stając się podobny do ludzi (ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος en homoiomati anthropon genomenos);
ἑαυτοῦ heautou – samego siebie
κενόω kenoo – opróżnić, pozbawić zawartości, stąd być bez wartości
ὁμοίωμα homoioma – podobieństwo, coś, co zostało uczynione jak coś innego
γίνομαι ginomai – urodzić się, stać się, przyjść do istnienia, wyłonić się – czasownik nie jest dokładnym ekwiwalentem czasownika „być”, lecz wskazuje na zmianę stanu
λαβων labon – wziąwszy
Część mowy: imiesłów
Czas: drugi przeszły dokonany
Strona: czynna
Przypadek: mianownik
Liczba: pojedyncza
Rodzaj: męski
Słowo μορφή morphe jest użyte dwukrotnie. Pierwszy raz odnosząc się do istoty Syna jako Boga (będąc w postaci Boga). Drugi raz odnosząc się do istoty Syna jako sługi, czyli człowieka (przyjmując postać sługi).
W obu przypadkach mamy do czynienia z osobą. Jeśli zatem Syn był prawdziwie człowiekiem i sługą, był też prawdziwie Bogiem. Bogiem, który pomimo tego, że istniał wiecznie w formie (μορφή morphe) Boga, nie uważał (ὑπάρχω hupracho – czynność, którą tylko osoba może dokonać) tej równości jaką posiadał z Bogiem Ojcem za pozycję, jakiej należy trzymać się za wszelką cenę. Zamiast tego uczynił się niczym (κενόω kenoo), nie poprzez pozbycie się czegokolwiek, lecz poprzez przyjęcie formy (μορφή morphe) sługi, czyli człowieka stając się uczynionym na podobieństwo człowieka (γίνομαι ginomai – urodził się jako człowiek z własnej woli).
Imiesłów λαβων labon (wziąwszy) referuje do Syna i informuje o Jego aktywnym i wolicjonalnym czynie osobowym dokonanym w czasie inkarnacji. Ten, który był uwielbiany przez anioły, który był widziany przez Izajasza (rozdział 6), wielbiony przez Serafy i Cheruby, przyjmuje na siebie drugą, ludzką naturę i zstępuje do świata, który stworzył.
| ἐκένωσεν ekenosen – opróżnił
Część mowy: czasownik |
εαυτον heauton – samego siebie
Część mowy: zaimek zwrotny |
Będąc Bogiem Syn ogołaca się (robi to z własnej woli) nic nie tracąc ze swojej Boskości, lecz przyjmując na siebie formę człowieka.
. .
Filip. 2:8 A z postawy uznany za człowieka (καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος kai schemati heuretheis hos anthropos), uniżył samego siebie (ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν etapeinosen heauton) i był posłuszny aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
σχῆμα schema – widzialna forma, wygląd, zewnętrzny kształt
εὑρίσκω heurisko – znaleźć, nauczyć się, odkryć, w szczególności po poszukiwaniu
ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν etapeinosen heauton – uniżył się sam – czasownik orzekający w czasie przeszłym dokonanym połączony z zaimkiem zwrotnym (uniżył samego siebie) może oznaczać tylko i wyłącznie, że Syn w przeszłej wieczności podjął osobową decyzję, która była aktem Jego woli, aby stać się człowiekiem.
| εταπεινωσεν etapeinosen – uniżył
Część mowy: czasownik |
εαυτον heauton – siebie
Część mowy: zaimek zwrotny |
Stając się człowiekiem Syn uniża się (robi to z własnej woli) stając się posłusznym aż do śmierci.
.
Filip. 2:9-11 9 Dlatego też Bóg Ojciec wielce go wywyższył i darował mu imię, które jest ponad wszelkie imię; 10 Aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie, na ziemi i pod ziemią. 11 I aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem (κύριος kurios) ku chwale Boga Ojca.
κύριος kurios – Pan, absolutny władca, osoba posiadająca absolutne prawa własności – to samo słowo użyte w Septuagincie jako tłumaczenie hebrajskiego słowa Yahweh. Jezus jest Yahweh ku chwale Boga Ojca. Wyznanie wyniesionego statusu Jezusa również skutkuje chwałą Boga Ojca.
.
Analiza tekstu
W powyższych słowach mamy jasne ukazanie preegzystencji Syna przed inkarnancją. Chrześcijańscy egzegeci przez wszystkie stulecia rozumieli powyższy fragment jako odniesienie do okresu poprzedzającego wcielenie, gdy Syn miał równość z Ojcem w samych niebiosach. Jednak zielonoświątkowa doktryna „jedności Bóstwa” naucza, że fragment ten dotyczy służby Jezusa na ziemi.
Ponieważ w rzeczywistości fragment ten odnosi się do czasu przed wcieleniem Chrystusa, wtedy staje się jasnym, że Syn preegzystował jako Osoba, był aktywny i Boski, stąd wniosek, że stanowisko Trynitarne jest potwierdzone.
Pamiętajmy, że stwierdzenia „nie uważał” , „ogołocił samego siebie” opisują czyny osoby a nie jakiegoś planu czy koncepcji w umyśle Boga. Skoro Syn mógł uważać swoją relację z Ojcem i świetle tego nie starał się za wszelką cenę utrzymać swoją pozycję, lecz dobrowolnie odłożyć to na bok, aby przyjąć ludzką naturę, czy nie jest to dokładnie tym, co Paweł mówił Filipianom:
„Niech każdy dba nie tylko o to, co jego, ale i o to, co innych.”?
Tak, wszyscy macie równe prawa, lecz odłóżcie je na bok, aby służyć innym. A kto jest największym przykładem takiego zachowania? Patrzcie na wiecznego Syna, równego Ojcu a mimo to dla chwały Trójjedynego Boga i aby służyć nam (co wydaje się być niewiarygodnym) odłożył wszystkie swoje przywileje na bok, wkroczył do ludzkiej egzystencji i stał się posłuszny do śmierci krzyżowej.
Ten, który stał się posłuszny do śmierci, to ten, który był równy Ojcu. To wskazuje ewidentnie na czas przed wcieleniem.
.
Potwierdzenie w czasownikach
Niech będzie w was takie nastawienie umysłu, jakie też było w Chrystusie Jezusie; Który, istniejąc wiecznie w postaci Boga, nie uważał bycia równym Bogu za grabież; Lecz ogołocił samego siebie, przyjmując postać sługi i stając się podobny do ludzi;
Czasowniki potwierdzają preegzystencję Syna jako osoby. Mówią o istocie, która posiada nastawienie umysłu, wolę, umiejętność rozeznawania i podejmowania decyzji, może przyjmować i stawać się. Wszystko to odnosi się do Syna przed wcieleniem.
.
Chrystus jako Bóg
Jeśli chodzi o składnię zdań, Paweł prezentuje dwa słowne warunki oddzielone przez spójnik przeciwstawny, ale (ἀλλὰ alla wers 7). Czyny takie jak „istniejąc” czy „uważał bycie równym” są aktami osobowymi.
Kluczowym czasownikiem jest „ogołocił samego siebie”. Posiadanie równości miało miejsce przed ogołoceniem. „przyjmując postać sługi” opisuje sposób w jaki Syn „ogołocił samego siebie” tak samo jak „stając się podobny do ludzi”. Jezus został uczyniony na podobieństwo ludzi w czasie swojego wcielenia a nie w czasie swojej służby.
Dlatego też fragment ten naucza zarówno o Boskości Jezusa („postaci Boga”) jak i o odrębnej osobie Syna poprzedzającej wcielenie.
Syn istniał wiecznie jako Bóg Syn odróżniony od Boga Ojca.
Zielonoświątkowa doktryna „jedności Bóstwa” jest bałwochwalstwem ponieważ oddaje cześć nie Bogu Pisma Świętego, lecz wytworowi ludzkiej wyobraźni. Doktryna ta prowadzi na zatracenie.
