Zasługa aktywnego posłuszeństwa Chrystusa, część 3 – konsekwencje herezji

utworzone przez | gru 12, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana

 

Uwaga o odrzuceniu zasługi „aktywnego posłuszeństwa”

Rzym. 2:13 Gdyż nie słuchacze prawa są sprawiedliwi przed Bogiem, ale ci, którzy wypełniają prawo, będą usprawiedliwieni.

W całym tym sporze o czynne posłuszeństwo Chrystusa jesteśmy zdecydowani nie tracić z pola widzenia zasadniczej kwestii w walce: usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę przeciwko fałszywej nauce o usprawiedliwieniu z wiary i uczynków. W całym swoim sprzeciwie wobec zasługi aktywnego posłuszeństwa Chrystusa, ludzie federalnej wizji w rzeczywistości sprzeciwiają się prawdzie usprawiedliwienia przez samą wiarę, bez uczynków.

Również John MacArthur do posłuszeństwa Chrystusa, będącego podstawą usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem, dodaje konieczny i niezbędny wymóg posłuszeństwa samego człowieka, który chce zostać zbawiony:

„…posłuszeństwo boskiemu autorytetowi jest warunkiem wstępnym wejścia do Królestwa. Najwyraźniej Jego panowanie jest integralną częścią przesłania zbawienia”  [John MacArthur, Ewangelia według Jezusa, str. 227]

Federalna wizja [oraz MacArthur] nie jest w istocie wrogiem aktywnego posłuszeństwa Chrystusa. Jest wrogiem Reformacji, wiary i ewangelicznej prawdy o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę.

Jej podstawową teologią jest rzymskokatolicka i semipelagianska herezja usprawiedliwienia z uczynków.

Katechizm kościoła katolickiego artykuł 1992
.
Usprawiedliwienie ustanawia współpracę między łaską Bożą i wolnością człowieka. Jej wyrazem ze strony człowieka jest przyzwolenie wiary na słowo Boże, które wzywa go do nawrócenia, oraz współdziałanie miłości z poruszeniem Ducha Świętego, który go uprzedza i strzeże.

Konsekwencje oszustwa

Choć ludzie federalnej wizji są ostrożni, podkreślają odrzucenie aktywnego posłuszeństwa, w końcu nie mogą powstrzymać się od jasnego uwidocznienia swojej herezji, widocznej w tak wielu słowach.

Po pierwsze, wyjaśniają Rzymian 2:13 jako nauczanie nie tego, co musiałoby się wydarzyć, gdyby usprawiedliwienie odbywało się na podstawie Prawa, jak nauczali heretyccy wrogowie Pawła, ale tego, co faktycznie ma miejsce.. W tekście czytamy:

Rzym. 2:13 Gdyż nie słuchacze prawa są sprawiedliwi przed Bogiem, ale ci, którzy wypełniają prawo, będą usprawiedliwieni.

Rzym zawsze odwoływał się do tekstu na poparcie swojej doktryny, że grzesznik faktycznie zostaje usprawiedliwiony przez wiarę i własne dobre uczynki. Ludzie federalnej wizji zgadzają się z tym.

MacArthur zgadza się z tym. Komentując werset 13 stwierdza:

„Paweł odpowiada w Rzymian 2:13: „Gdyż nie słuchacze prawa są sprawiedliwi przed Bogiem, ale” – ale co? „[ale] ci, którzy wypełniają prawo, będą usprawiedliwieni”

.

Słowo „słuchacze” nie jest powszechnie używanym słowem. Nie jest to zwykłe słowo akouō, które normalnie się słyszy, ale jest to akroatēs i jest używane szczególnie w odniesieniu do uczniów, którzy słyszą, ponieważ są stale w procesie edukacyjnym. Myślę, że Vincent jest dobrym tłumaczeniem tego słowa:

„Ci, których sprawą jest słuchanie”

i dokładnie to samo robili Żydzi w synagogach, prawda? Słyszeli, słyszeli, słyszeli i słyszeli, czytano im tydzień po tygodniu, tydzień po tygodniu, wyjaśniano i im to i byli dosłownie zawodowymi słuchaczami. Ale to nie ci, którzy uważają, że ich zadaniem jest słuchanie, lecz ci, którzy uważają, że ich zadaniem jest to czynić, to do nich usprawiedliwienie przychodzi.” [John MacArthur, Principles of God’s Judgment 4b,, źródło]

.

Według MacArthura usprawiedliwienie przychodzi tylko do tych, którzy wypełniają prawo. Usprawiedliwienie jest zatem zależne od wiary oraz od wypełniania prawa.

Wyjaśnienie tekstu przez Reformację

Przez całą Reformację Kalwin wyjaśniał tekst jako hipotetyczny: jeśli, jak uczy herezja rzymska, usprawiedliwienie następuje z uczynków, to nie wystarczy, aby grzesznik słuchał Prawa, ale musi też to czynić, czyli przestrzegać Prawa doskonale. To oczywiście jest niemożliwe dla żadnego grzesznika. Kalwin napisał:

Aby obalić to błędne wrażenie [na temat Żydów w czasach Pawła, kościoła rzymskokatolickiego w czasach Kalwina, MacArthura i federalnej wizji w naszych czasach], twierdzi on, że słuchanie lub znajomość Prawa nie ma takich konsekwencji aby zapewnić sprawiedliwość, ale uczynki muszą być spełniane zgodnie z powiedzeniem: „jeśli człowiek je wypełnia, będzie przez nie żył.” (3 Mojż. 18:5). Sens tego wersetu jest zatem taki, że jeśli przez Prawo szuka się sprawiedliwości, Prawo musi być wypełnione, gdyż sprawiedliwość zakonu polega na doskonałości uczynków…
.
Z tego fragmentu możemy udowodnić, że nikt nie zostaje usprawiedliwiony z uczynków. Jeśli tylko ci, którzy wypełniają Prawo, są przez Prawo usprawiedliwieni, to wynika z tego, że nikt nie jest usprawiedliwiony, gdyż nie można znaleźć nikogo, kto mógłby się szczycić tym, że wypełnił Prawo. [22]

Kalwin dodał:

„Ci, którzy błędnie interpretują ten fragment w celu budowania usprawiedliwienia na podstawie uczynków, zasługują na powszechną pogardę” [23].

Interpretując tekst jako nauczający usprawiedliwienia przez uczynki i w ten sposób narażając siebie i teologię federalnej wizji, w imieniu której pisze, na pogardę, P. Andrew Sandlin napisał:

„On [Paweł w Rzymian 2:13] przyznał życiodajną moc ujawnioną w prawie, przez które człowiek zostaje usprawiedliwiony… (Rzym. 2:13)… Prawo nie jest też rygorystycznym kodeksem, którego nie można nigdy mieć nadziei na spełnienie.” [24]

Heretyckie wykluczenie

Po drugie, podobnie jak Rzym, w opozycji do Kalwina i Reformacji, zwolennicy federalnej wizji wyjaśniają wyłączenie przez Pismo Święte uczynków prawa w Liście do Rzymian 3:28 jako jedynie wykluczenie pewnych rodzajów uczynków, a nie wykluczenie wszystkich uczynków. W tekście czytamy:

Rzym. 3:28 Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa.

Rzym zawsze wyjaśniał, że tekst ten wyklucza jedynie ceremonialne uczynki Starego Testamentu, które praktykowali Żydzi w czasach Pawła i na które nalegali jego żydowscy przeciwnicy, a nie absolutnie wszystkie uczynki. W imieniu Reformacji Kalwin wyjaśnił ten tekst, słusznie i jak sam tekst tego wymaga, jako wykluczający wszelkie ludzkie uczynki z usprawiedliwiającego wyroku Boga względem winnego grzesznika.

Usprawiedliwienie [jak naucza Rzymian 3:28] jest darmowe w taki sposób, że jest całkiem oczywiste, że nie można z nim w ogóle wiązać zasługi uczynków… Ograniczanie [„czynów zakonu”] co do obrzędów uroczystych jest absurdem. Wprowadzeniem w błąd jest także rozumienie przez uczynki prawa uczynków litery, które dokonują się bez Ducha Chrystusowego .[25]

Federalna wizja stoi po stronie Rzymu w wyjaśnieniu Rzymian 3:28 i innych fragmentów Listu do Rzymian, które wykluczają wszelkie uczynki samego grzesznika z boskiego aktu usprawiedliwienia.

 „‚Uczynki zakonu’ nie oznaczają Prawa objawionego, lecz wypaczenie Prawa przez obłudników, czyli prawo bez Chrystusa”. [26]

John MacArthur w książce Kingdom living here and now na stronie  67 wyraża pogląd tożsamy, zgodnie z którym Chrystus umożliwia grzesznikowi zbawcze wypełnianie prawa:

„Kiedy jakiś grzesznik przychodzi do Jezusa, Jezus usuwa z tego centrum boskie miażdżące i potępiające prawo, a następnie zastępuje to prawo swoim własnym zestawem przykazań, gdy grzesznik jest w jarzmie przykazań Jezusa […] . On zdejmuje z was ciężkie brzemię i daje wam swoje jarzmo, które jest łatwe i jego brzemię, które jest lekkie. Dźwiganie na plecach standardów Boga i przykazań Chrystusa, przy wsparciu Ducha Świętego, jest łatwym ciężarem w porównaniu z ciężarem mojej grzeszności dźwiganym samotnie.” 

Co istotne, Sandlin następnie opowiadając się za swoją doktryną usprawiedliwienia przez wiarę i prawdziwe dobre uczynki realizuje doktrynę o warunkowości zbawienia, nauczaną i bronioną przez takie osoby jak Sinclair Ferguson.[27]

Sandlin ma tutaj rację: teologia warunkowego zbawienia – warunek będący wiarą – jest w rzeczywistości formą fałszywej „ewangelii” zbawienia przez uczynki. Prawdziwą Ewangelią łaski jest dobra nowina o bezwarunkowym usprawiedliwieniu i zbawieniu, to znaczy dobra nowina, że zbawienie nie zależy od grzesznika, ale wyłącznie od Boga.
.

Dobre uczynki a Sąd Ostateczny

Po trzecie, federalna wizja bez ogródek stwierdza, że usprawiedliwienie na Sądzie Ostatecznym będzie opierać się nie tylko na pracy Jezusa na rzecz swego ludu, ale także na dobrych uczynkach Jego ludu. Argumentując za usprawiedliwieniem Ostatecznego Sądu, które będzie oparte na dobrych uczynkach grzesznika (ze znaczącym odniesieniem do Rzymian 2:13), Rich Lusk napisał:

„Paweł nigdy nie mówi, że w dniu ostatecznym wystarczy sama wiara… Zamiast tego mówi, że cel ostatecznego zbawienia pozostaje zależny od warunków, które jeszcze nie zostały spełnione” [28]

Według niego nasze własne dobre uczynki będą tak ważne dla naszego usprawiedliwienia na sądzie ostatecznym, że „będą czynnikiem decydującym”[29]. Podczas Sądu Ostatecznego nasze dobre uczynki nie będą „jedynie weryfikacją zbawienia”.

„Lepiej nazwać uczynki warunkiem ostatecznego usprawiedliwienia”[30]

Następnie – jeśli nie zapominając o sobie, to z pewnością o wierze Reformowanej i Reformacji Protestanckiej – w swojej obsesji na punkcie szerzenia herezji usprawiedliwienia z uczynków, Lusk odważnie i jednoznacznie woła:

„Uczynki, które usprawiedliwiają w dniu ostatecznym, to uczynki, które wypływają z… wiary”[31].

Są to oczywiście dobre uczynki grzesznika. Wyjaśniając, co on i inni przedstawiciele federalnej wizji mają na myśli, stwierdzając, że usprawiedliwienie następuje przez „działającą wiarę”, Lusk stwierdza, że

„wiara i uczynki usprawiedliwiają wspólnie… Ostateczne usprawiedliwienie następuje przez wiarę i uczynki wspólnie”. [32]

John MacArthur w książce Ewangelia według Jezusa, na stronie  22 zgadza się z poglądem, według którego ostateczne zbawienie warunkuje od posłuszeństwa przykazaniom, czyli Prawu Chrystusa

„…posłuszeństwo boskiemu autorytetowi jest warunkiem wstępnym wejścia do Królestwa. Najwyraźniej Jego panowanie jest integralną częścią przesłania zbawienia

Pseudo-reformowany koń trojański

Atak na aktywne posłuszeństwo Chrystusa jako zasługujące jest jedynie fortelem mającym na celu odrzucenie zasługującego charakteru całego dzieła Chrystusa, łącznie z Jego cierpieniem i śmiercią. Odrzucenie zasługującego charakteru dzieła Chrystusa jest koniem trojańskim, za pomocą którego herezja usprawiedliwienia z uczynków samego grzesznika zostaje wprowadzona do Reformowanego i Prezbiteriańskiego miasta Bożego.

Pozbawiona wszelkich zwodniczych sformułowań i argumentów, teologia federalnej wizji [a także MacArthura] jest taka, że niezależnie od prawdziwości usprawiedliwienia w odniesieniu do tymczasowego usprawiedliwienia w czasie i historii, ostateczne, końcowe i decydujące usprawiedliwienie w dniu Chrystusa nastąpi przez dobre uczynki samego grzesznika. Jakąkolwiek rolę wiara może odegrać na Sądzie Ostatecznym, dobre uczynki decydują o sprawiedliwości przed Bogiem i o wiecznym zbawieniu.

Jest to kolejny powód, dla którego heretycy są tak zdeterminowani, aby zaprzeczać aktywnemu posłuszeństwu Chrystusa jako zasługującemu. Gdyby jego czynne posłuszeństwo było zasługą, nie byłoby w ogóle miejsca na dobre uczynki grzesznika jako podstawy jego usprawiedliwienia na Sądzie Ostatecznym. Niezależnie od tego, co bierne posłuszeństwo Chrystusa – jego cierpienie i śmierć – mogło osiągnąć, aktywne posłuszeństwo grzesznika odgrywa decydującą rolę w ostatecznym, decydującym o wszystkim sądzie w dniu Chrystusa. Dla heretyków usprawiedliwieniem są dobre uczynki samego grzesznika.

Kwestią sporną wiary Reformowanej z heretykami jest prawda Ewangelii o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę. Tylko przez wiarę, bez naszych własnych uczynków.

Rzym. 4:6-7 6. Jak i Dawid mówi, że błogosławiony jest człowiek, któremu Bóg przypisze sprawiedliwość bez uczynków, mówiąc: 7. Błogosławieni, których nieprawości są przebaczone i których grzechy są zakryte.
.
Rzym. 5:19 Jak bowiem przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo jednego wielu stało się sprawiedliwymi.

 Na podstawie David Engelsma, Ewangeliczna prawda o usprawiedliwieniu

Przypisy

[22] Kalwin, Listy Apostoła Pawła do Rzymian i Tesaloniczan, 47.
[23] Tamże
[24] Sandlin, “The Gospel of Law and the Law of Gospel,” w Sandlin, A Faith That Is Never Alone, 238.
[25] Kalwin, List… do Rzymian, s. 79
[26] Sandlin, “The Gospel of Law and the Law of Gospel,” w Sandlin, A Faith That Is Never Alone, 220. The emphasis is Sandlin’s.
[27] Tamże, 221. Broniąc warunkowości przymierza, zakładającej odstępstwo świętych – zaprzeczenie wytrwania świętych – Don Garlington zmuszony jest zwrócić uwagę na wyznanie wytrwania zawarte przez Kanony z Dort w części piątej. Jego rozwiązanie problemu sprzeczności Kanonów z jego doktryną o odpadaniu świętych polega na potępieniu Kanonów: „‚Pięć punktów’ [Kanonów] jest schematycznych i często sztucznych” (Garlington, 2007, s. „Nomizm przymierza a wygnanie”, w: Sandlin, A Faith That Is Never Alone, 391).
[28] Rich Lusk, “Future Justification,” w Sandlin, A Faith That Is Never Alone, 317–18.
[29] Tamże. Podkreślenie Luska.
[30] Tamże, s. 342 podkreślenie Luska.
[31] Tamże, s. 343
[32] Tamże. s. 354

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email