Bezcielesny Chrystus gnostycyzmu
1 Jana 4:1-4 1 Umiłowani, nie wierzcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków wyszło na świat. 2 Po tym poznacie Ducha Bożego: każdy duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga. 3 Każdy zaś duch, który nie wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, nie jest z Boga. Jest to duch antychrysta, o którym słyszeliście, że nadchodzi, i już teraz jest na świecie.
Apostoł Jan nauczał, że każdy kto zaprzecza, iż Chrystus przyszedł w ciele i to dosłownie, jest fałszywym prorokiem. Nauki jakie Apostoł refutował były doketyzm oraz gnostycyzm. zaprzeczającewcieleniu Boga w osobie Jezusa. Odrzucenie wcielenia to odrzucenie ewangelii która naucza o rzeczywistej śmierci Mesjasza jako owcy ofiarnej czyli ofiary zastępczej w miejsce wybranych do zbawienia grzeszników. Zadośćuczynienie wymagało rzeczywistej śmierci ciała, nie iluzorycznej. Również Chrystus aby móc sprawować rolę pośrednika między Bogiem a ludźmi musiał przyjąć na siebie drugą rzeczywistą i ludzką naturę.
Hebr. 2:14-17 14 Ponieważ zaś dzieci są uczestnikami ciała i krwi, i on także stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć zniszczyć tego, który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła; 15 I aby wyzwolić tych, którzy z powodu lęku przed śmiercią przez całe życie podlegali niewoli. 16 Bo zaiste nie przyjął natury aniołów, ale potomstwa Abrahama. 17 Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu.
.
Filip. 2:6-7 6 Który, (wiecznie) będąc w postaci Boga (ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων), nie uważał bycia równym Bogu za grabież; 7 Lecz ogołocił samego siebie, przyjmując postać (μορφὴν morphen) sługi i stając się podobny do ludzi (ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος en homoiomati anthropon genomenos);
Słowo μορφή morphe jest użyte dwukrotnie. Pierwszy raz odnosząc się do istoty Syna jako Boga (będąc w postaci Boga). Drugi raz odnosząc się do istoty Syna jako sługi czyli człowieka (przyjmując postać sługi). W obu przypadkach mamy do czynienia z osobą. Jeśli zatem Syn zawsze jest prawdziwie Bogiem zatem stał się też prawdziwie człowiekiem poprzez przyjęcie drugiej, dodatkowej natur. Stąd ofiara przebłagalna dokonana została przez samego Boga i Jego krew, rozumianą jako przynależną ciału, w którym zamieszkał Wszechmocny Bóg Jahwe czyli Syn (lecz nie Ojciec). Uświęcenia wybranych do zbawienia, rzeczywistego odkupienia dokonała prawdziwa i fizyczna krew Chrystusa. O zachowanie tej oczywistej dla nas biblijnej prawdy z heretykami musiał walczyć Kościół I, II i III wieku.
Dzieje 20:28 kościół Boga, który on nabył własną krwią.
.
Hebr. 13:2 Dlatego i Jezus, aby uświęcić lud własną krwią, cierpiał poza bramą.
.
Efez. 1:7 W którym mamy odkupienie przez jego krew, przebaczenie grzechów, według bogactwa jego łaski;
.
1 Piotra 1:18-19 18 Wiedząc, że nie tym, co zniszczalne, srebrem lub złotem, zostaliście wykupieni z waszego marnego postępowania przekazanego przez ojców; 19 Lecz drogą krwią Chrystusa jako baranka niewinnego i nieskalanego;
.
Obj. 5:9 zostałeś zabity i odkupiłeś nas dla Boga przez swoją krew z każdego plemienia, języka, ludu i narodu.
.
Hebr. 9:12-14 12 Ani nie przez krew kozłów i cieląt, ale przez własną krew wszedł raz do Miejsca Najświętszego, zdobywszy wieczne odkupienie. 13 Jeśli bowiem krew wołów i kozłów oraz popiół z jałówki, którymi skrapia się nieczystych, uświęca aż do oczyszczenia ciała; 14 To o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie bez skazy, oczyści wasze sumienie z martwych uczynków, by służyć Bogu żywemu?
Warto w tym momencie zwrócić uwagę na fakt, że pierwsze chrystologiczne herezje uderzały w człowieczeństwo i cielesność Mesjasza negując je a nie w Jego Boskość. Pierwszy kościół nie był podzielony co do Boskości Chrystusa, który uznawany był od zawsze za współistotnego Ojcu. Była to wiara powszechna.
Gnostycyzm rozwinął się w II i III wieku, a jego prekursorem jest doketyzm I wieku.
.
Biblijne ostrzeżenie
1 Tym. 6:20 Tymoteuszu, strzeż tego, co ci powierzono, unikaj pospolitej, czczej gadaniny i sprzecznych twierdzeń rzekomej wiedzy (γνώσεως gnoseos);
Gnostycyzm bierze swoją nazwę od greckiego przymiotnika γνωστικός gnostikos „dotyczący wiedzy, służący poznaniu, poznawczy” który jest formą biblijnego słowa γνῶσις gnosis tłumaczonego jako wiedza.
Pierwszych ostrzeżeń przed gnostycyzmem możemy się dopatrzyć już między 62 a 64 a.d. tj. w liście Apostoła Pawła do Tymoteusza. Pisze on do swojego ucznia aby wsytrzegał się rzekomej wiedzy czyli gnozy. Aluzja do sprzecznych twierdzeń odnosi się do niektórych gnostyckich teorii sprzeczności między Prawem a Ewangelią, dualizmu postrzegającego cielesność jako zło a duchowość jako dobro, czego później wielkim nauczycielem stał się Marcjon. Nie ma wątpliwości, że nasiona gnostycyzmu wydały plon tak w Efezie (gdzie przebywał Tymoteusz) jak i okolicznych miastach, w następnych stuleciach po tym jak Paweł napisał do Tymoteusza.
.
Założenia herezji
- Gnostycyzm posiada wiele form, których cechą wspólną jest twierdzenie nauczycieli tej herezji o posiadaniu swoistej, specjalnej i tajemnej wiedzy przez którą osiągają zbawienie (podobna nauka występuje w ruchu zielonoświątkowym). Tajemna wiedza jest możliwa do zdobycia w specjalnych tekstach oraz od szczególnych nauczycieli; jednym z tekstów wczesnochrześcijańskich będącym pod wpływem herezji gnostycyzmu jest Apokalipsa Piotra napisana między 100 a 200 a.d. a należąca do koptyjskiego zbioru gnostycznych pism z biblioteki Nadż Hammadi.
. - System ten nie zbawiał od grzechu lecz od zła odziedziczonego od cielesnego świata; zbawienie nie odbywało się przez odkupienie lecz przez tajemną wiedzę; kto posiadał tę wiedzę mógł po śmierci uciec od fizycznego świata i wstąpić do eonów świata duchowego wyższych poziomów (New Age to kontynuacja tej prastarej herezji)
. - Stworzenie postrzegane było jako walka między rywalizującymi siłami światła i ciemności (podobna forma duzalizmu obecna jest w ruchu zielonoświątkowym)
. - Wierzono w nadrzędną, niepoznawalną i monadyczną formę bóstwa oraz w emanacje kolejnych boskich istot, które były identyfikowane jako kolejne aspekty Boga od którego pochodziły; istniała zatem jedna inicjująca forma inteligencji która produkowała kolejnych bogów, którzy produkowali kolejnych i tak dalej tworząc w ten sposób hierachię bóstw (współczesnym odpowiednikiem herezji będzie Mormonizm)
. - Progresywne emanacje wyobrażane były w sposób metaforyczny jako stopniowe i postępowe odróżnienia od pierwotnego źródła, co wprowadzało niestabilność struktury boskiej natury
.
Mity gnostyków
Ireneusz z Lyonu był jednym z największych oponentów gnostycyzmu, a konkretnie w wersji Walentynian.
Mity gnostyków zdają się być śmieszne dla współczesnych do tego stopnia, że niedorzeczym zdaje się być iż ktokolwiek mógł dawać im wiarę. Ale musimy zrozumieć, że dla wielu starożytnych ludów gnostycyzm oferował atrakcyjną alternatywę w stosunku do prawowiernego Chrześcijaństwa. Poszukiwacze uduchowienia byli przyciągani do niego przez pozorny intelektualizm i mistyczne spojrzenie na wszechświat.
O stworzeniu
Dla przykładu gnostycy Walentynianie głosili iż Najwyższa Istota (pleroma – gr. pełnia) wyemanowała z siebie 15 par dwupłciowych eonów. Sofia, jeden z najniższych eonów, zapłonęła niegodziwą rządzą do najwyższego Ojca znajdującego się poza jej eonem. I choć ostatecznie została uzdrowiona to wskutek jej grzesznych myśli została wyrzucona z jej pełni niczym poroniony płód. Jako bekształtna myśl przyjęła postać osobową oraz imię Matka Achmoch. Znajdowała się w beznadziejnym położeniu do czasu do czasu spotkania z “Chrystusem” który umożliwił jej wydzielanie substancji. Z połączenia o charakterze seksualnym stworzyła Demiurga (miał nim być starotestamentowy Jahwe), który to następnie stworzył w “swej głupocie” stworzył materialny świat. I tylko gnostycy wiedzieli, że Jahwe jest skażonym stworzeniem, podrzędnym synem Sofii (mądrości). Jahwe dał ludzkości bezcielesnego syna zwanego Chrystus, który narodził się z Marii. Według gnostyków Chrystus posiadł ciało mężczyzny zwanego Jezus z Nazaretu.
Według gnostyków ten głupi Jahwe pragnął chwały wyłącznie dla siebie. W Piśmie czytamy Izaj. 42:8 Ja Pan, to jest imię moje, a chwały mojej nie dam innemu. Dlatego też samolubny Jahwe stworzył świat. Ich tajemna wiedza przedstawiała Boga Pisma jako głupiego, ślepego, samolubnego niegodziwca. I gdy ten fałszywy Bóg stworzył zły materialny świat niechcący wtłoczył w ludzi iskrę duchowego życia. Zatem człowiek jest bogiem – ma w sobie boską cząstkę, którą należy rozniecać aż pochłonie ona całego człowieka tak, aby stał się w pełni bogiem. Jednak ponieważ ta iskra boskości uwięziona jest w złej materii należy odnaleźć drogę ucieczki.
O grzechu
Gnostycy nauczali także, że nie ma czegoś takiego jak grzech, ponieważ zło i dobro nie istnieją w świecie ludzi. Dlatego też nie istniała potrzeba śmierci krzyżowej Chrystusa w celu zbawienia od grzechu. Aby zostać zbawionym należało odrzucić złego Boga Starego i Nowego Testamentu z jego wszystkimi prawami, nakazami i groźbami i karami. Należało odrzucić Stary i Nowy Testament, uwolnić się od ciężaru tego pod-boga który stworzył nam więzienie, czego nie powinien wogóle nigdy tworzyć.
Feminizm
Starożytny gnostycy skupieni byli na kobietach. Twierdzili że “Ewa była obdarzoną duchem kobietą, która uratowała Adama”. a Biblia o tym nie wspomina ponieważ Biblia nie mówi prawdy. Inne twierdzenie to “Ostateczne zbawienie całego świata od uwięzienia materii przejdzie przez moce żeńskie”. A kluczem jest “Kobieca samorealizacja, samowiedza, w której kobieta staje się tak w pełni zestrojona z sobą i tak dobrze zna siebie i aktualizuje się, realizuje i spełnia siebie, że staje się całkowicie boska, i gdy ona staje się boska, ratuje resztę tych chromych mężczyzn, tak jak Ewa, całkowicie boska, uratowała biednego Adama. “
Teksty gnostyckie mówią nam, że Dama Mądrości była niebiańską Ewą. Była to mistyczna kobieta o imieniu niebiańska Ewa, która była tym samym co Kobieca Mądrość – źródło wszelkiej mądrości, która spotkała węża w Ogrodzie i nauczyła Adama i Ewę prawdziwej drogi zbawienia. Wąż zatem nie jest nazywany kusicielem. Wąż w literaturze gnostyckiej jest instruktorem. Wąż jest najwyższą mądrością. Wąż był mądrzejszy niż ktokolwiek inny (1 Mojż. 3:1 A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta polne,). Wąż w gnostyckiej literaturze, jest Odkupicielem, ponieważ wąż jest wcieloną kobietą, która przychodzi do niebiańskiej Ewy i naucza prawdy o samorealizacji, która jest samospełnieniem, co czyni cię boską oraz wyzwala cię z bycia obciążoną materią. Mówili również: “Wąż w ogrodzie jest prawdziwym Chrystusem, prawdziwym odbiciem Boga”.
Satanizm
Twiedzlili, że posłuszeństwo, które doprowadziło Jezusa Chrystusa do krzyża, nie ma żadnego znaczenia. W rzeczywistości był pewien człowiek o imieniu Jezus, który zmarł na krzyżu, ale to wszyscy głupi chrześcijanie wiedzą o tym. To, czego nie wiedzą, zgodnie z gnostyckim pisaniem, to fakt, że prawdziwy Chrystus, prawdziwy Chrystusowy duch, rzeczywiście usiadł na gałęzi drzewa, patrząc na Chrystusa na krzyżu i śmiał się z Niego.
“Kogo widziałeś na drzewie, radosnym i śmiejącym się, to jest żywy Jezus, ale ten, w którego ręce i stopy wbito gwoździe jest cielesną częścią, która jest substytutem zawstydzonym, to Ten, który powstał na Jego podobieństwo. Bądź silny gdyż tobie dano te tajemnice aby poznać poprzez objawienie, że Ten, którego ukrzyżowali, jest pierworodnym i domem demonów. A ten, który stał koło niego jest żywym Zbawicielem “. – Apokalipsa Piotra
System gnostycyzmu to czyste bluźnierstwo przeciw Bogu Pisma Świętego. Bóg jest zły. Wąż w ogrodzie jest prawdziwym Chrystusem. Chrystus w Nowym Testamencie, odbicie Boga, jest równie zły. On nie jest prawdziwym Chrystusem, ponieważ prawdziwy Chrystus, prawdziwy duch Chrystusa, jest w wężu i kobiecej mądrości.
Spuścizna
Religie, które w mniejszym lub większym stopniu podzielają wierzenia gnostyków to
- Mormonizm (eony bóstw)
- Islam (nierzeczywisty Chrystus)
- Odszczepienia ruchu zielonoświątkowego (dualizm)
- New Age
Na podstawie wykładów Nathana Busenitza źródło
Zobacz w temacie
- Dualizm a herezja Marcjona
- Herezja zielonoświątkowa a gnostycki ezoteryzm
- Wykład VI – wczesne herezje
- Wykład XV – historia herezji: judaizatorzy i ebionici
- Wykład XVI – historia herezji: doketyzm
- Zielonoświątkowa forma dualizmu
