Spis treści
Rys historyczny
Pełny tytuł dzieła to Nauczanie Pana do narodów przekazane przez dwunastu apostołów. Po grecku brzmi: διδαχὴ κυρίου διὰ τῶν δώδεκα ἀποστόλων τοῖς ἔθνεσιν (didache kuriou dia ton dodeka apostolon tois ethnesin).
Jest jednym z pism wczesnochrześcijańskich; być może sięga do czasów, w których zostały napisane ewangelie. Dzieło było przedmiotem wielkiej czci, w pewnym okresie Kościoła odczytywana wraz z Listami. Jest to podsumowanie i synteza nauki apostolskiej.
Dwie drogi
Pierwsza część dzieła dokonuje rozróżnienia między drogą mądrości a drogą głupoty, drogą życia a drogą śmierci, wąska ścieżka prowadząca do zbawienia i szeroka brama wiodąca ku zatraceniu. Identyczne rozróżnienie przekazuje Księga Przypowieści, Nauka na Górze i inne miejsca. .
Rozdział I
1. Dwie są drogi, jedna życia i jedna śmierci. Przepaść ząś wielka między dwiema tymi drogami.
2. Droga tedy życia jest ta: Po pierwsze, będziesz miłował Boga, który cię stworzył; po wtóre, bliźniego twego, jak siebie samego. (Mat 22:37-39). Wszystkiego zaś, czegobyś nie chciał, żeby tobie czyniono i ty nie czyń innemu (Mat. 7:12)
3. Słów zaś tych nauka jest taka: Błogosławcie tych, którzy wam złorzeczą i módlcie się za wrogów waszych, pośccie zaś za tych, którzy was prześladują; cóż to za łaska, jeżeli miłujecie tych, którzy was miłują, czyż i poganie nie czynią także tego? (Mat 5:44-47) Wy zaś miłujcie tych, którzy was nienawidzą, a nie będziecie mieli wroga.
4. Powstrzymuj sie od chuci zmysłowych i cielesnych. (Mat. 5:27) Gdy kto cię uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi, a będziesz doskonały. Gdy kto cię zmuszać będzie iść z nim milę, idź z nim dwie; gdy kto ci weźmie suknię twoją, daj mu i płaszcz; gdy kto ci zabierze co twego, nie żądaj zwortu, ani bo możesz. (Mat. 4:39-42)
5. Każdemu proszącemu cię daj i nie żądaj zwortu (Łuk. 6:30); Ojciec bowiem chce, by wszystkim dawano z darów Jego. Szczęśliw, kto daje według przykazania, albowiem jest bez winy. Biada biorącemu: albowiem jeżeli bierze ktoś potrzebujący, bez winy będzie; ale niepotrzebujący, zda sprawę dlaczego wziął i na co; do więzienia wtrącony, będzie pytany o to, co uczynił i nie wyjdzie stamtąd, póki nie odda ostatniego pieniążka. (Mat 5:26)
6. Wszak powiedziano o tym i to: niech spotnieje jałmużna twoja w rękach twoich zanim się dowiesz komu dajesz (Mat. 6:3)
Później Didache wskazuje na konkretne zastosowania dla kandydatów do zanurzenia w wodzie (chrztu), którzy chcą wejść do Kościoła.
.
Moralność i aborcja
Rozdział II
1. Drugie zaś przykazanie nauki;
2. Nie będziesz zabijał; nie będziesz cudzołożył; nie będziesz znieprawiał dzieci; nie będziesz czynił lenistwa; nie będziesz kradł; nie będziesz zajmował się magią; nie będziesz sporządzał napojów trujących; nie będziesz spędzał płodu, ani zabijał nowonarodzonego. Nie będziesz pożądał rzeczy bliźniego twego
3. Nie będziesz krzywoprzysięgał; nie będziesz dawał fałszywego świadectwa; nie będziesz złorzeczył; nie będziesz złośliwy. (Mat. 5:21-34)
4. Nie będziesz dwoistej myśli ani dwoistego języka: dwoistość bowiem jest sidłem śmierci (Mat. 5:37)
5. Niech nie będzie twe słowo kłamliwe ani próżne, ale wypełnione czynem (Jakuba 2:18)
6. Nie będziesz chciwcem, ani łupieżcą, ani hipokrytą, ani złośliwym, ani pysznym (Jakuba 4:6). Nie będziesz podejmował złej rady przeciw bliźniemu twemu.
7. Nie będziesz nienawidził nikogo. Ale jednych skarcisz, za drugich będziesz się modlił, innych miłować będziesz więcej, niż życie własne. (Mat. 5:43-44)
W I wieku czyli bardzo wczesnym okresie chrześcijaństwa obserwujemy zastosowanie przykazania nie będziesz mordował (2 Mojż. 20:13, 5 Mojż. 5:17) w stosunku do nienarodzonych i nowonarodzonych dzieci. Powinno to dać do myślenia wszystkim osobom, które nazywają się „wierzącymi” i popierają jednocześnie aborcję / eutanazję twierdząc, że nauka przeciw aborcji nie należała nigdy do tradycji chrześcijańskiej.
W epoce Marka Aureliusza (121 – 180 a.d.), Athenagoras (133 – 190 a.d.) pisze w swej Apologji:
„Uważamy za zabojczynie kobiety, które gubią płód, i mniemamy, że opuszczenie dziecka znaczy tyleż, co jeg o zabicie”
Wtóruje mu Tertulian (ok. 150 – 240 a.d.):
„Nam, którym jest wzbronione wszelkie zabójstwo, zakazuje się niszczenie płodu matki w jej łonie, nawet zanim się człowiek ukształtuje. Jest to zabójstwo dokonane zgóry przeszkadzać zrodzeniu człowieka, bowiem jakaż rożnica jest pomiędzy przeciwieniem się zrodzeniu duszy i wyrwaniem jej z ciała, jakie ona ożywia?” (Apolonia, 9) .
Moralność chrześcijan II wieku nie tylko przewyższa system wartośći ówczesnego społeczeństwa ale też nie pozostawia wątpliwości co do faktu, że zbawieni przez Chrystusa dbają o dzieci o wiele lepiej niż ich pogańscy krajanie. Powstały między 130 – 200 A.D. List do Diogneta stwierdza:
List do Diogneta
Rozdział 1
6. [chrześcijanie] Żenią się jak wszyscy imają dzieci, lecz nie porzucają nowo narodzonych.
Cesacjonizm
Rozdział IV
1. „Synu mój, tego, co ci głosi słowo Boże, będziesz pamiętał dniem i nocą; czcić zaś go będziesz, jak Pana; skąd bowiem sprawa Pańska jest głoszona, tam jest Pan.”
Pierwsi chrześcijanie nie opierali sie ani na proroctwach, ani na wizjach, ani na cudach i znakach lecz tylko na Piśmie Świętym. Ogólny przekaz Didache podsumowuje komentarz:
„Prorokiem jest ten, kto mówi na rzecz Boga, pod natchnieniem Ducha. W miarę jak układać się będzie w ustawy życie religijne Kościoła, prorocy znikać będą. Tymczasem zajmują oni jeszcze, wraz z apostołami, pierwsze miejsce, mają oni bowiem władzę od Boga samego” – źródło s. 41
Chrzest wodny
Rozdział VII
1. Co zaś do chrztu, to tak chrzcijcie: to wszystko naprzód powiedziawszy, chrzcijcie w imię Ojca, Syna, i Ducha Świętego w wodzie bieżącej.
2. Jeżeli zaś nie masz wody bieżącej, chrzcij w inne j wodzie; jeżeli nie możesz w zimnej, to w ciepłej.
3. Jeżeli zaś nie masz ani jednej, ani drugiej (w ilości dostatecznej), wylej na głowę trzy razy wodę w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego.
Tekst ustanawia trynitarną formułę chrztu poprzez podwójną jego afrimację tak w wersie 1 jak i 2. Pierwsi chrześcijanie wierzyli w jednego Boga w trzech osobach. Ojca, Syna i Ducha Świętego.
Całość tekstu dostępna tutaj
Nathan Busenitz
