Wstrzymanie pozabiblijnego proroctwa i ustanie daru języków

utworzone przez | sty 8, 2018 | Charyzmania, Teologia systematyczna

Rozważmy teologiczne przesłanki przemawiające za wstrzymaniem pozabiblijnego proroctwa i ustaniem daru mówienia zagranicznymi językami.

Wstrzymanie daru języków

Definicja daru języków

.

Mnogość

Dar “języków” to udzielona przez Boga ponadnaturalnie udzielona przez Boga zdolność mówienia wieloma ludzkimi, zrozumiałymi językami, których mówiąca nimi osoba się nie uczyła.

1 Kor. 12:28 A Bóg ustanowił niektórych w kościele najpierw jako apostołów, potem proroków, po trzecie nauczycieli, potem cudotwórców, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, rządzenia, różne języki (γλωσσων – glōssōn liczba mnoga).

1 Kor. 14:18 Dziękuję mojemu Bogu, że mówię językami (γλωσσαις glōssais liczba mnoga) więcej niż wy wszyscy.

1 Kor. 14:5 Większy bowiem jest ten (liczba pojedyncza), kto prorokuje, niż ten, kto mówi językami (γλώσσαις glōssais liczba mnoga)

1 Kor. 12:10 Innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozróżnianie duchów, innemu różne rodzaje języków (γλωσσων glōssōn liczba mnoga), a innemu tłumaczenie języków (γλωσσων – glōssōn liczba mnoga)
.

Zrozumiałość

Zawsze były to zrozumiałe przez sąsiednie narody języki. W każdym przypadku chodzi o zrozumiały, zagraniczny i przetłumaczalny język, nie chodzi o niezrozumiały bełkot.

γλῶσσα glossa – naród, język, mowa,

καινός kainos – nowy (subiektywnie), czyli wcześniej nieznany, Marek 16:17

ἕτερος heteros – czyjś sąsiad, inny,różny, Dzieje 2:4

γένος genos – rasa, potomstwo, rodzina, rodzaj, 1 Kor. 12:28

ἑτερόγλωσσος heteroglossos – mówic językiem sąsiednich narodów, 1 Kor. 14:21

אַחֵר acher – zagraniczny, obcy, inny, Izaj. 28:11
.

Przetłumaczalność

Według Apostoła Pawła, gdy wierzący praktykowali w kościele dar języków, mieli mówić pojedynczo, i najwyżej dwóch lub trzech miało mówić w czasie nabożeństwa.

1 Kor. 14:27 Jeśli ktoś mówi językami, niech to czyni dwóch albo najwięcej trzech, i to po kolei, a jeden niech tłumaczy.

Ponadto, gdy mówiono zagranicznymi językami w kościele, miały być one tłumaczone albo przez osobę, która mówiła i rozumiała dany język, bądź przez osobę ponadnaturalnie obdarowaną umiejętnością rozumienia tego zagranicznego języka, tak aby inni mogli być budowani przez naukę jaką Bóg dał mówiącemu tym zagranicznym językiem.

1 Kor. 14:5 A chciałbym, żebyście wszyscy mówili językami, bardziej jednak, abyście prorokowali. Większy bowiem jest ten, kto prorokuje, niż ten, kto mówi obcymi językami, chyba że tłumaczy, aby kościół był zbudowany.

1 Kor. 14:13 Dlatego ten, kto mówi obcym językiem, niech się modli, aby ktoś mógł tłumaczyć.

1 Kor. 14:27 Jeśli ktoś mówi językami, niech to czyni dwóch albo najwięcej trzech, i to po kolei, a jeden niech tłumaczy.
.

Przeznaczenie

Języki nie służyły jako prywatny język modlitewny, lecz – tak jak wszystkie dary duchowe – ich celem było umożliwienie danej osobie budowania ciała Chrystusa.

1 Kor. 12:4-7 4 A różne są dary, lecz ten sam Duch. 5 Różne też są posługi, lecz ten sam Pan. 6 I różne są działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich. 7 A każdemu jest dany przejaw Ducha dla wspólnego pożytku.

1 Tes. 5:11 Dlatego zachęcajcie jedni drugich i budujcie się wzajemnie, jak to zresztą czynicie.

1 Piotra 4:10 Jako dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej usługujcie sobie nawzajem tym darem, jaki każdy otrzymał.

Kol. 3:16 Słowo Chrystusa niech mieszka w was obficie ze wszelką mądrością, nauczajcie i napominajcie się wzajemnie przez psalmy, hymny i pieśni duchowe, z wdzięcznością śpiewając w waszych sercach Panu.

2 Kor. 10:8 (zgodnie z Efez. 4:7-11 Apostołowie byli darem Ducha Świętego dla kościoła) Choćbym się bowiem jeszcze bardziej chełpił z naszej władzy, którą dał nam Pan ku (waszemu) zbudowaniu, a nie ku waszej zgubie, nie będę zawstydzony;

Rzym. 14:19 Tak więc dążmy do tego, co służy pokojowi i wzajemnemu zbudowaniu.
.

Ustanie języków

Języki „ustaną” W pierwszym liście do Koryntian Paweł wypowiedział interesujące, niemalże zaskakujące słowa:

1 Kor. 13:8-10 8 Miłość nigdy nie ustaje (πίπτει piptei). Bo choć są proroctwa, przeminą(καταργηθησονται katargethesontai); choć języki, ustaną (παυσονται pausontai); choć wiedza, obróci się wniwecz (καταργηθησονται katargethesontai). 9 Po części (μέρους merous) bowiem poznajemy i po części (μέρους merous) prorokujemy. 10 Ale gdy przyjdzie to, co doskonałe (τέλειον teleion), wtedy przeminie (καταργηθησονται katargethesontai) to, co jest cząstkowe (μέρουςmerous)

πίπτω piptó – ustać, być zniesionym
παύω pauó – wstrzymać, wychamować, przerwać ciągłość
καταργέω katargeó– znieść, zlikwidować, zgasić, stracić na znaczeniu – natychmiastowe i jednorazowe wydarzenie
τέλειος teleios (pochodna słowa τέλος telos)– dojrzały, rozwinięty, spełniający konieczny proces rozwoju duchowego, kompletny
τέλος telos – prawidłowy, osiągający cel, osiągający wszystkie wyniki, końcowy
μέρος meros – porcja, część

W wyrażeniu “Miłość nigdy nie ustaje” grecke słowo przetłumaczone na „ustaje” oznacza też „być zniesionym”. Paweł nie mówi tutaj, że miłość jest niepokonana i że nie może być odrzucona. Powiedział, że miłość jest wieczna – że będzie zawsze istnieć i nigdy nie przeminie. Jednakże języki „ustaną”. Greckie słowo παύω pauó oznacza „permanente ustanie” i oznacza, że gdy języki ustały, już nie pojawią się ponownie.

Tu pojawia się pytanie, jakie powyższy fragment stawia charyzmatykom: jesli języki miały ustać, to ustały, czy dopiero ustaną w przyszłości? Wyznawcy charyzmatyczni upierają się, że żaden z darów jeszcze nie ustał, zatem ustanie języków odbędzie się w przyszłości. Większość nie-charyzmatyków twierdzi, że języki ustały, odchodząc wraz z Apostołami. Kto ma rację?

Musimy zwrócić uwagę, że sam list do 1 Kor. 13:8 nie mówi kiedy języki ustaną. 1 Kor. 13:9-10 naucza, że proroctwa i wiedza stracą na znaczeniu gdy nadejdzie to co „doskonałe” (czyli wieczność).
.

Gramatyka

W 1 Kor. 13:8 w stronie biernej umieszczone są czasownik „καταργηθήσονται katargēthēsontai – stracą na znaczeniu” w odniesieniu do proroctw oraz czasownik „καταργηθήσεται katargēthēsetai – straci na znaczeniu” w odniesieniu do wiedzy.

Ponieważ odnoszący się do języków czasownik „παύσονται pausontai – ustaną”  posiada stronę zwaną deponens medialny wskazującą na użycie czasownika w  aktywnym znaczeniu – „ustanie” języków umieszczone jest poza kategorią „straty na znaczeniu” wiedzy i proroctw (strona bierna).

παύσονται pausontai
Część mowy: czasownik
Czas: przyszły
Tryb: orzekający
Strona: deponens medialny
Osoba: trzecia Liczba: mnoga

W Grece czasownik w stronie zwanej deponens medialny wskazuje na podmiot działający w swoim własnym interesie, lub we własnym imieniu. W wielkim uproszczeniu można powiedzieć, że czasownik w stronie deponensu medialnego można przetłumaczyć jako „wykonujący działania i zarazem faktycznie działający na samego siebie” (działania refleksyjne). Na przykład w zdaniu “Ja myję siebie samego” – „Ja” jest podmiotem zdania (wykonującym czynność czasownika), a jednocześnie czynność, jaką określa czasownik, dotyczy „Ja” .

Paweł pisze, że o ile proroctwa i wiedza „stracą na znaczeniu” (strona bierna) ze względu na „doskonałe”, to dar języków „ustanie” sam z siebie (strona deponens medialny), zanim przyjdzie to co „doskonałe”. Kiedy to ustanie miało miejsce? Dowody ze Słowa Bożego i historii wskazują, że języki ustały w okresie apostolskim.
.

Dowody ze Słowa Bożego

Jakie posiadamy biblijne i teologiczne dowody na to, że języki ustały? Dar języków był cudownym darem objawienia, a okres cudów i objawienia skończył sie wraz z Apostołami. Ostatnie odnotowane w Nowym Testamencie cuda zdarzyły się około roku 55, mowa o uzdrowieniu na wyspie Malta.

Dzieje 28:7-10 7 W pobliżu tego miejsca znajdowały się posiadłości naczelnika wyspy, imieniem Publiusz, który nas przyjął i przez trzy dni po przyjacielsku gościł. 8 A ojciec Publiusza leżał, bo miał gorączkę i czerwonkę. Paweł poszedł do niego i modlił się, a położywszy na nim ręce, uzdrowił go. 9 Po tym wydarzeniu przychodzili również inni chorzy z wyspy i byli uzdrawiani. 10 Okazali nam oni wielki szacunek, a gdy mieliśmy odpływać, dali wszystko, co nam było potrzebne.

Od roku 55 do 96 czyli do czasu ukończenia księgi Objawienia Świętego Jana nie widzimy żadnego cudu na kartach Nowego Testamentu. Cudowne dary jak języki i uzdrawianie są jedynie wspomniane w 1 Koryntian, wczesnym posłaniu z 55 roku. Dwa późniejsze listy, do Rzymian z 57 roku i Efezjan z 61-62 roku wprawdzie rozważają szczegółowo dary Ducha – jednak nie ma w nich żadnej wzmianki o cudownych darach. Już wtedy na cudowne dary patrzono jako na coś, co należało do przeszłości.

Heb. 2:3-4 3 Jakże my ujdziemy, jeśli zaniedbamy tak wielkie zbawienie, które było głoszone na początku przez Pana, a potwierdzone nam przez tych, którzy go słyszeli? 4 Którym i Bóg dał świadectwo przez znaki, cuda i różnorakie moce oraz przez udzielanie Ducha Świętego według swojej woli.

Apostolski autorytet i Apostolskie posłanie nie potrzebowało więcej potwierdzania. Zanim I wiek się skończył, cały Nowy Testament został napisany i krążył w lokalnych zborach.

Wyznawcy charyzmatyczni upierają się, że żaden z darów nie został wstrzymany Nie-charyzmatycy twierdzą, że języki zostały wstrzymane Kto ma rację?

.

Komunikowane przesłanie

Dominującym tematem wypowiedzi w zagranicznych językach było ogłoszenie, błogosławieństwo i dziękowanie Bogu za czas łaski dla pogan.

Rzym. 11:25  Nie chcę bowiem, bracia, abyście nie znali tej tajemnicy – żebyście sami siebie nie uważali za mądrych – że zatwardziałość po części przyszła na Izrael, dopóki nie wejdzie pełnia pogan.

1 Kor. 14:16-17 16 Jeśli bowiem będziesz błogosławił duchem, jakże ktoś spośród nieuczonych na twoje dziękczynienie odpowie „Amen”, skoro nie rozumie, co mówisz? 17 Ty wprawdzie dobrze dziękujesz, ale drugi się nie buduje.

Spowodowane odrzuceniem i sądem nad narodem żydowskim. Mówiący zagranicznymi językami po raz pierwszy w historii świata cytowali w innym niż hebrajski języku słowa wypowiedziane w księdze Izajasza.

Izaj. 28:5-12 5. Dnia onego będzie Pan zastepów koroną ozdoby, i koroną sławy ostatkowi ludu swego, 6. I duchem sądu siedzącemu na sądzie, a mocą tym, którzy odpierają bitwę aż do bramy. 7. Ale i ci od wina błądzą, i od mocnego napoju potaczają się. Książę i prorok błądzą od mocnego napoju, utonęli w winie, potaczają się od mocnego napoju, błądzą w widzeniu, potykają sie w sądzie. 8. Albowiem wszystkie stoły ich pełne są rzygowin i plugastwa, tak, aż miejsca nie staje. 9. Kogożby uczyć miał umiejętności? A komu da zrozumieć co słyszał? Izali odstawionym od mleka, a odsadzonym od piersi? 10. Ponieważ podawał im przykazanie za przykazaniem, przykazanie za przykazaniem, przepis za przepisem, przepis za przepisem (קו לקו, קו לקו, צו לצו, צו לצו, tzav latzav, tzav latzav, kav lakav, kav lakav), trochę tu, trochę tam: 11. A wszakże jakoby nieznajomą mową, i językiem obcym mówił do ludu twego. 12. A gdy im rzekł: Toć jest odpocznienie, sprawcie odpoczynek spracowanemu, toć jest odpocznienie; ale oni nie chcieli słuchać.

קו לקו, קו לקו, צו לצו, צו לצו, tzav latzav, tzav latzav, kav lakav, kav lakav  – kulturowy kontekst tej frazy wskazuje, że słowa wypowiadane były w szyderczy spoób, śmiesznym głosem, tak jakby nauka była skierowana do nierozumnych dzieci, którym trzeba przekazywać podstawy wiedzy

Stąd zrozumiała rekacja niektórych ze słuchaczy zgromadzonych wokół mówiących obcymi językami

Dzieje 2:13 Lecz inni naśmiewali się i mówili: Upili się młodym winem.

Dar zawierał objawienie, wiedzę, proroctwo i naukę w zagranicznym języku.

1 Kor. 14:6 Teraz więc, bracia, gdybym przyszedł do was, mówiąc obcymi językami, jaki pożytek mielibyście ze mnie, jeślibym nie mówił do was albo przez objawienie, albo przez wiedzę, albo przez proroctwo, albo przez naukę?

Zatem dar języków nie ma dziś żadnego zastosowania, nie przynosiłby nikomu pożytku.
.

Znak Apostołów

Dary związane z objawieniem zostały wstrzymane i przestały służyć jakiemukolwiek celowi. A gdy era Apostołów się skończyła wraz ze śmiercią Jana Apostoła, istnienie znaków identyfikujących Apostołów stało się bezprzedmiotowe.

2 Kor. 12:12 Jednak znaki apostoła okazały się wśród was we wszelkiej cierpliwości, w znakach, cudach i przejawach mocy
.

Drugorzędna pozycja

Dar języków był pośledni w stosunku do innych darów. Pierwotnie był to znak dla niewierzących Żydów, który po spełnieniu swojej roli miał przerwać ciągłość w czasie istnienia kościoła. Warunkiem wyhamowania daru mówienia zagranicznymi językami nie było nadejście dojrzałości (τέλειος teleios) ale raczej  pojawienie się w kościele braci pochodzących z pogan, mówiących zagranicznymi językami, którzy sami zaczęli głosić Słowo Boże w lokalnych dialektach oraz zburzenie świątyni i całkowite rozproszenie Żydów (nadejście sądu przepowiadanego i głoszonego za pomocą daru mówienia zagranicznymi językami) co nastąpiło w 70 a.d.

1 Kor. 14:21-22 21 W prawie jest napisane: Przez ludzi obcych języków i przez usta obcych będę mówić do tego ludu (do Żydów), ale i tak mnie nie usłuchają, mówi Pan. 22 Dlatego języki są znakiem nie dla wierzących, lecz dla niewierzących (Żydów czyli wywodzących się z tego ludu), proroctwo zaś nie dla niewierzących, lecz dla wierzących.

Izaj. 28:11-12 11 A wszakże jakoby nieznajomą mową, i językiem obcym mówił do ludu twego (czyli Żydów). 12 A gdy im rzekł: Toć jest odpocznienie, sprawcie odpoczynek spracowanemu, toć jest odpocznienie; ale oni nie chcieli słuchać

Pierwotnie były znakiem informującym, że Bóg rozpoczął nowe dzieło, które obejmowało pogan. Pan będzie od tej pory przemawiał do wszystkich narodów we wszystkich językach. Bariery zostały zniesione. I tak dar języków symbolizował nie tylko Boże przekleństwo w stosunku do nieposłusznego narodu, ale również Boże błogosławieństwo dla całgo świata. Dlatego też języki były znakiem przejścia między Starym a Nowym Przymierzem. Po utworzeniu kościoła Bożemu ludowi zaświtał nowy dzień. Bóg będzie przemawiał we wszystkich językach. Lecz gdy okres przejściowy się zakończył, znak przestał być potrzebny.
.

Dar prostytuowany

Był także wykorzystywany niezgodnie z przeznaczeniem do budowania samego siebie

1 Kor. 14:4 Kto mówi obcym językiem, buduje samego siebie, ale kto prorokuje, buduje kościół.

Kościół spotyka się do wzajemnego budowania kościoła a nie dla samozadowolenia lub też w poszukiwaniu osobistych doświadczeń (1 Kor. 12:4-7, 1 Tes. 5:11, 1 Piotra 4:10, Kol. 3:16, 2 Kor. 10:8, Rzym. 1:11-12, Rzym. 15:2, 2 Kor. 13:10, Efez. 2:20-22, Efez. 4:16, Efez. 4:29). Dlatego języki miały ograniczoną użyteczność w kościele, dlatego nigdy nie były zamierzone jako permanentny dar.
.

Dowody Historyczne

Dowody historyczne również wskazują na to, że języki ustały. Jest znamiennym, że języki sa wspomniane tylko w najwcześniejszych księgach Nowego Testamentu. Paweł napisał przynajmniej 12 innych listów po 1 Koryntian a nigdy w nich nie wspomina o językach. Piotr nigdy nie wspominał o językach Jakub nigdy nie wspominał o językach Jan nigdy nie wspominał o językach Juda też nigdy nie wspominał o językach

Języki pojawiają się na chwilę w Dziejach i w 1 Koryntian gdy nowe posłanie ewangelii rozpoczęło się rozprzestrzeniać. Lecz w momencie gdy kościół został założony, języki odchodzą. One ustały. Późniejsze księgi Nowego Testamentu więcej nie wspominają o językach, również nikt o nich nie wspomina w erze po-apostolskiej.
.

Ojcowie Kościoła

– najwięksi teolodzy wschodniego i zachodniego kościoła – uznali języki za zdezaktualizowane. Pisząc w IV w. Chryzostom kategorycznie twierdzi, że języki w jego czasach nie istniały i opisuje ten dar za zdezaktualizowaną praktykę. Augustyn odnosi się do języków jako do znaku, jaki był potrzebny w okresie apostolskim.

IV w. Jan Chryzostom:

”Całe to miejsce (1 Kor. 12 i dary tam przedstawione) jest bardzo niejasne, ale przyczyną niejasności jest nasza nieznajomość darów o których tenże list mówi spowodowana ich zanikiem.”

V w. Augustyn:

“we wcześniejszych czasach Duch Święty zstępował na tych, którzy uwierzyli i ci mówili obcymi językami tak jak im Duch poddawał. Ta rzecz stanowiła znak, ale już przeminęła”

Grzegorz z Nazjanzu (329-390) napisał:

Oni mówili zagranicznymi językami, a nie ojczystymi; i cud to był wielki, język używany przez osoby, które się go nie uczyły. I znak to był dla tych, co nie wierzyli, a nie dla tych co wierzyli, aby można oskarżyć niewierzących , jak jest napisane „Przez ludzi obcych języków i przez usta obcych będę mówić do tego ludu, ale i tak mnie nie usłuchają, mówi Pan (Izaj. 28:11, 1 Kor. 14:21)” – (The Oration on Penttecost, 15-17)

W rzeczywistości podczas pierwszych pięciuset lat kościoła, jedynymi ludźmi twierdzącymi że mówili językami byli wyznawcy Montaniusza, który był heretykiem.

Następny znaczący ruch mówiący „językami” jaki wyrósł wewnątrz chrześcijaństwa pojawił się dopiero w XVII wieku. Grupa wojowniczych protestantów w Cevennes, regionie południowej Francji doświadczała wizji i mówienia „językami”. Grupa, czasem zwana Prorokami z Cevennol, została zapamiętana z powodu swojej politycznej i wojskowej aktywności a nie spuścizny duchowej. Większość z ich proroctw się nie spełniło. Byli wściekle anty rzymsko-katoliccy, uznawali używanie broni przeciw kościołowi rzymsko-katolickiemu. W konsekwencji wielu z nich było przesladowanych i zabitych przez Rzym.

Na drugim końcu spektrum grup mówiących “językami” znajdziemy XVII wiecznych Jansenistów. Była to grupa wewnątrz rzymsko-katolickich lojalistów, przeciwstawiających się reformowanej nauce o usprawiedliwieniu przez wiarę. Ci również twierdzili, że mogą mówić językami.

Kolejną grupą praktykującą języki byli Shakersi, amerykańska sekta zakorzeniona w Kwarkach. Sekta rozkwitła w połowie XVII wieku. Matka Anne Leigh, założyciel sekty, uznawała siebie za żeński odpowiednik Jezusa Chrystusa. Twierdziła, że potrafi mówić w 72 językach. Shakersi uznawali stosunek płciowy za grzech, nawet wewnątrz małżeńśtwa. Mówili językami podczas transu wywołanego tańcem i śpiewem.

Następnie we wczesnym XIX wieku, szkocki pastor prezbiterianin Edward Irving i członkowie jego zgromadzenia praktykowali mówienie językami i prorokowanie. Prorocy Irvingowie często sobie zaprzeczali, ich proroctwa się nie spełniały, a ich spotkania cechowały dzikie ekscesy. Ruch został zdyskredytowany gdy jeden z ich proroków przyznał się do sfałszowania proroctwa a inni przypisali swoje„dary” złym duchom. W ostateczności grupa ta przeobraziła się w Katolicki Kościół Apostolski, gdzie nauczano wiele fałszywych doktryn, przyjmując wiele rzymsko-katolickich nauk i ustanawiając 12 urzędów apostolskich.

Wszystkie te domniemane manifestacje języków przypisywane są grupom heretyckim, fanatycznym lub nieprawowiernym. W osądzie współczesnych tym grupom prawowiernych chrześcijan byli oni zboczeniem. Z pewnością tak samo powinni być ocenieni przez każdego współczesnego nam chrześcijanina.

Zatem wnioskujemy, że od końca ery Apostołów aż do początków XX wieku nie było prawdziwego Nowotestamentowego daru języków. Języki ustały, tak jak Duch Święty powiedział, że się stanie.

1 Kor. 13:8  Miłość nigdy nie ustaje. Bo choć są proroctwa, utracą na znaczeniu; choć języki, ustaną; choć wiedza, utraci na znaczeniu.

Dar języków nie jest przeznaczony na czasy współczesne.

.

Wstrzymanie pozabiblijnego proroctwa 80-98 a.d.

Co to znaczy prorokować?

Definicja slownikowa προφήτης prophétés – głosić, wypowiadać, osoba obdarzona w dziele ukazywania bożej prawdy, interpretator lub głosiciel boskiej woli; prorok, poeta. Od słów pró – uprzednio oraz phēmí – wynosić, domagać się uznania jednej koncepcji ponad drugą, w szczególności poprzez mówione słowo;

Prorok ogłasza myśli (wieści) o Bogu, czasem przepowiada przyszłość (przepowiadanie) – a bardziej powszechnie głosi Jego przekaz dla konkretnej sytuacji; zatem prorok to ktoś, kto dzięki Bożej inspiracji głosi nowe objawienie lub naucza i wyjaśnia znaczenie tego co już zostało objawione, lub przepowiada przyszłość, też prowadzi uwielbienie.

W Septuagincie odpowiednik słowa נָבִיא nabi, które pochodzi z tego samego źródła co słowa rozgłaszać, czynić wiadomym, obiweszczać. נָבִיא nabi – rzecznik, mówca, prorok

Generalnym konceptem, jaki kryje się pod pojęciem „prorok” jest osoba przemawiająca publicznie do zgromadzenia. Błędem jest utożsamianie zakresowe znaczenia słowa prorok ze pojęciem „głoszący nowe objawienie”. W rzeczywistości roli proroka, czyli przemawiającego publicznie Pismo przyporządkowuje następujące zadania:

Głosić

– czyli mówić publicznie, przed zgromadzeniem Bożą prawdę (nowe objawienie, dotyczące wiedzy o Bogu i Jego woli).

Dzieje 15:32 A Juda i Sylas, którzy również byli prorokami, w licznych mowach zachęcali i umacniali braci.
.

Interpretować

– czyli publicznie, przed zgromadzeniem ukazywać znaczenie wcześniej objawionej i spisanej prawdy.

Neh. 8:7-8 7 Także i Jesua, i Bani, i Serebijasz, Jamin, Chakub, Sabbetaj, Hodyjasz, Maasyjasz, Kielita, Azaryjasz, Jozabad, Chanan, Felajasz, i Lewitowie nauczali ludu zakonu, a lud stał na miejscu swem. 8 Bo czytali w księgach zakonu Bożego wyraźnie, a wykładając zmysł objaśniali to, co czytali.

Przyp. 29:18 Gdy nie ma proroctwa, lud ginie, a kto przestrzega prawa, jest błogosławiony.

Łuk. 24:27 I zaczynając od Mojżesza i wszystkich proroków, wykładał im, co było o nim napisane we wszystkich Pismach.

2 Piotra 1:20 To przede wszystkim wiedząc, że żadne proroctwo Pisma nie podlega własnemu wykładowi.
.

Przepowiadać

– czyli publicznie przed zgromadzeniem ogłaszać przyszłe wydarzenia i Boże plany, które zawsze muszą się wypełnić ze 100% dokładnością.

Izaj 44:26 Potwierdzam słowa sługi swego, a radę posłów swych wykonywam

Jer. 28:9 Ten prorok, który prorokuje o pokoju, ten prorok, mówię, wtenczas  poznany bywa, że go Pan prawdziwie posłał, gdy się iści słowo jego.

Ezech. 12:25 wyrzekę słowo, i wypełnię je, mówi panujący Pan
.

Uwielbienie

– czyli publicznie przed zgromadzeniem wielbić Boga przy pomocy instrumentów muzycznych oraz śpiewu

1 Kron. 25:1 I odłączył Dawid i hetmani wojska na posługiwanie synów Asafowych i Hemanowych, i Jedytunowych, którzy prorokowali przy cytrach, i przy harfach, i przy cymbałach. A była liczba ich, to jest mążów pracujących w usłudze swej

1 Kron. 25:3 Z Jedytuna: Synowie Jedytunowi: Godolijasz, i Zery, i Jesajasz, Hasabijasz, i Matytyjasz, i Symej, sześć, pod ręką ojca ich Jedytuna, który prorokował przy harfie, wyznawając i chwaląc Pana
.

Urzędy Apostoła i proroka

Pozabiblijne proroctwo, objawienie i przepowiadanie przyszłosić było dostępne wyłącznie osobom piastującym urząd nowotestamentowego proroka. I sam dar nie zaniknął jako taki, to jednak przestał zawierać w sobie element objawieńcze.

Obecnie prorokowanie to ponadnaturalny dar Ducha Świętego w cudowny sposób uzdatniający wierzącego do skutecznego, publicznego przemawiania w celu argumentacji i udowadniania teologicznej prawdy o Bogu, która skutkuje pełnym przekonaniem słuchających.

Urzędy Apostoła i proroka miały charakter fundamentalny, przynależący wyłącznie do początkowego okresu istnienia kościoła. Tak jak Jezus przyszedł na świat raz aby ukonstytuować Kościół, tak rola Apostołów i proroków w przekazaniu doktryny również była fundamentalna i niepowtarzalna. Tak jak nie powinniśmy się spodziewać ani ponownego przyjścia Jezusa w celu założenia Kościoła, tak nie powinnismy spodziewać się powrotu urzędów Apostołów i proroków w celu założenia fundamentu Kościoła. Fundament kładzie się raz, na samym początku budowy. Nie potrzeba zakładać fundamentu na 10, 20 czy 30 piętrze.

Efez. 2:20 Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus

Fundament to doktryny

Zadaniem Apostołów i nowotestamentowych prorków było zbudowanie doktrynalnego fundamentu Kościoła.

Efez. 3:4-5 4 Dlatego czytając to, możecie zrozumieć moje poznanie tajemnicy Chrystusa; 5 Która w innych wiekach nie była znana synom ludzkim, jak teraz została objawiona jego świętym apostołom i prorokom przez Ducha;

 

Dojrzałość kościoła

Jednym z warunków wstrzymania daru proroctwa była dojrzałość (τέλειος teleios) kościoła w miłości

1 Jan 4:17 – 80-90 a.d. 17 W tym jest doskonała (τετελείωται teteleiotai – stała się doskonała, wypełniła się, dojrzała, dorosła) miłość w nas, abyśmy mieli ufność w dniu sądu, że jaki on jest, tacy i my jesteśmy na tym świecie. 18 W miłości nie ma lęku, ale doskonała (τελεία teleia – dojrzała, pełna, dorosła) miłość usuwa lęk, bo lęk przynosi udrękę, a kto się boi, nie jest doskonały w miłości.

Warunkiem wstrzymania objawienia przekazywanego przez dar proroctwa była też kompletna teologia. Boże objawienie jest ZAKOŃCZONE I CAŁKOWITE. Bóg objawił ludziom wszystkie prawdy, które chciał, byśmy znali. Nie ma jakiegokolwiek nowego, teraźniejszego objawienia.

Judy 1:3 Umiłowani, podejmując usilne starania, aby pisać wam o wspólnym zbawieniu, uznałem za konieczne napisać do was i zachęcić do walki o wiarę raz przekazaną świętym.
.

Kompletne a cząstkowe

Kiedy całe Słowo Boże zostało spisane wtedy pełne, dojrzałe i kompletne – (τέλειος teleios) proroctwo dostępne dla każdego w formie księgi zastąpiło mówione, cząstkowe – (μέρος meros) – proroctwa; kościół osiągnął swoją dojrzałość (τέλειος teleios) nie tylko moralną ale i teologiczną. Ostatnie proroctwo nastąpiło między 80 a.d. a 98 a.d. (Objawienie Świętego Jana).

Kompletne proroctwo (τέλειος teleios – doskonałe, pełne) czyli Słowo Boże sprawiło, że cząstkowe (μέρος meros) proroctwa zostały wstrzymane. Nie chodzi o utratę na znaczeniu wiedzy teologicznej, jaka została przez te cząstkowe proroctwa przekazana, to stanie się dopiero w wieczności, (1 Kor. 13:10-13).

Bóg przemówił i objawił o sobie wszystko co chciał

5 Mojż. 29:29 Rzeczy tajemne należą Panu, Bogu naszemu, a jawne nam i synom naszym aż na wieki, abyśmy czynili wszystkie słowa zakonu tego

Bóg przekazał wszystko jest potrzebne chrześcijanom do pobożnego życia

2 Tym. 3:16-17 16 Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości;  17 Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła (εργον ergon) w pełni przygotowany.
.

Zapowiedź w Starym Testamencie

Księga Daniela informuje nas, że w czasie mesjańskiego okresu łaski proroctwa i objawienia zostaną wstrzymane.

Daniel 9:24 Siedmdziesiąt tygodni zamierzono ludowi twemu i miastu twemu świętemu na zniesienie przestępstwa, i na zgładzenie grzechów i na oczyszczenie nieprawości, i na przywiedzienie sprawiedliwości wiecznej, i na wstrzymanie (וְלַחְתֹּם֙ wə·laḥ·tōm) widzenia i proroctwa, a na pomazanie Swietego świętych.
.
חָתַם chatham –  zablokować, przeszkodzić, zatamować, zapieczętować, zamknąć, zatrzymać.

.

 

Print Friendly, PDF & Email