Ukryty atak Arminianizmu na Ducha Świętego

Przedmowa

Arminianizm to wykuta w jezuickich kuźniach, przeklęta herezja z piekła rodem wiodąca swoich wyznawców na zatracenie. Poniżej otrzeźwiające przypomnienie z ust XVIII wiecznego teologa, dowodząca, że oryginalna arminiańska kontrowersja (1610-1619) dotyczyła nie tylko Doktryn Łaski, ale także Konieczności Doktryny Trójcy.

Otóż heretycy zwani Remonstrantami odrzucali Boski kult należny Duchowi Świętemu oraz  modlitwy do Ducha Świętego twierdząc, że nie ma w Piśmie ani jednego oczywistego przykazania, przykładu lub dowodu Adoracji Ducha.

Bernardius De Moor (1709 – † 1780) aboslwent Reformowanego Uniwersytetu w Leiden oraz autor siedmiotomowego kompedium Chrześcijańskiej Teologii w swojej pracy omawia to w sposób następujący:

O konsekracji

1 Kor. 3:16 Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży w was mieszka?
.
1 Kor. 6:19 Czyż nie wiecie, że wasze ciało jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was, a którego macie od Boga, i nie należycie do samych siebie?

To, co jest tutaj potwierdzone, nie powinno być rozumiane tylko w odniesieniu do bardziej powszechnej obecności lub zamieszkiwania Ducha, ponieważ cokolwiek mówi się, że jest zamieszkane, nie jest przez to świątynią; ani nigdy nie jesteśmy nazywani Świątyniami Słowa Bożego, które mimo wszystko powinno mieszkać w nas obficie, zgodnie z Listem do Kolosan

Kol. 3:16  Słowo Chrystusa niech mieszka w was obficie ze wszelką mądrością, nauczajcie i napominajcie się wzajemnie przez psalmy, hymny i pieśni duchowe, z wdzięcznością śpiewając w waszych sercach Panu.

Ale Świątynia obejmuje σχέσιν (zamieszkanie) / wyrażenie religijnego kultu Tego, któremu została wzniesiona, tak że Świątynia i Bóstwo są powiązane: stąd ten Duch, którego Świątynia, jesteśmy nazwani, nie może nie być Bogiem: bo Świątynie wznoszone są dla celów kultu religijnego, który należy się tylko Bogu. Komuś, kto nie jest Bogiem, nie należy się ten zaszczyt, że należy mu zbudować Świątynię; nawet sami poganie wiedzieli o tym o tym: tak Cumaan Sybilla u Owidiusza Metamorfozy, księga XIV, werset 128, gdzie Æneas powiedział do niej:

Zbuduję ci świątynie; Oddam ci cześć kadzidła, na co ona odpowiedziała wersety 130, 131 „Nie jestem Boginią i nie oddaję czci ludzkiej głowie świętą czcią kadzidła”.

W tej sprawie godne uwagi są również słowa Augustyna, księga I contra Maximinum Arianum, opera, tom 8, kolumna 467, gdzie zamierzając dowieść prawdziwego Bóstwa Ducha Świętego z 1 Koryntian 3:16; 6:19, pisze:

„Czy nie jest tak, że gdybyśmy z drewna i kamienia zbudowali świątynię dla jakiegoś niezwykle wspaniałego Świętego Anioła, zostalibyśmy przeklęci prawdą Chrystusową i przez Kościół Boży, ponieważ służbę, która należy się tylko jednemu Bogu pełnilibyśmy stworzeniu? Zatem, gdybyśmy byli świętokradzcami budując Świątynię dla stworzenia, jakże nie jest On prawdziwym Bogiem, dla którego nie budujemy Świątyni, ale sami jesteśmy Świątynią?”

O posłuszeństwie

Albowiem należy Go uznać za Prawodawcę, któremu jesteśmy zobowiązani być posłuszni, przeciwko któremu szczególnie grzeszymy i przez nieposłuszeństwo buntu popełniamy przestępstwo; ale przeciwko Duchowi Świętemu nie tylko grzeszymy i buntujemy się

Efez. 4:30 I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia.
/.
Izaj. 63:10 Ale oni się zbuntowali i zasmucili jego Świętego Ducha. Dlatego zamienił się w ich wroga i walczył przeciwko nim.

Ale są również jesteśmy w stanie grzeszyć bez lekarstwa,

Mat. 12:31-32 31. Dlatego mówię wam: Każdy grzech i bluźnierstwo będzie ludziom przebaczone, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu nie będzie ludziom przebaczone. 32. I ktokolwiek powie słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu przebaczone, ale kto mówi przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu przebaczone ani w tym świecie, ani w przyszłym.
.
Hebr. 10:29 Jak wam się wydaje, na ileż surowszą karę zasługuje ten, kto by podeptał Syna Bożego i zbezcześcił krew przymierza, przez którą został uświęcony, i znieważył Ducha łaski?

Otóż ​​z tego wnioskujemy, że Duch jest również Osobą, ponieważ grzech jest właściwie przeciwko osobie: tak jak bluźnierstwo przeciwko Ojcu i Synowi zakłada, że ​​są oni Osobami; tak też bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu, który jest złączony z Synem Człowieczym w podobnym stanie z Nim, Mateusz 12:32 wskazuje, że jest On Osobą.

Rzeczywiście, Osobą Boską: ponieważ tylko Bóg jest przedmiotem kultu religijnego, posłuszeństwa i inwokacji; więc On również jest właściwie i ostatecznie jedynym przedmiotem grzechu. Rzeczywiście, o wiele pewniej dla tego, że także grzeszymy przeciwko Duchowi Świętemu, dochodzimy do wniosku, że jest On Osobą Boską, ponieważ przeciwko Niemu również można zgrzeszyć całkowicie nieodwołalnie.

Skąd jednak pochopnie wywnioskowalibyście większą godność Ducha ponad dwiema pozostałymi Osobami? Widząc, że grzesząc szczególnie przeciwko wewnętrznemu oświeceniu Ducha Świętego, grzeszymy także przeciwko Ojcu i Synowi. Rzeczywiście, w Piśmie Świętym mówi się, że są bluźnione pewne rzeczy, które nie są Osobami, jak na przykład

• doktryna,
• Słowo Boże,
• droga prawdy.

Jednak z tego nie można wnioskować, że z tego, że grzeszymy przeciwko Duchowi Świętemu lub Mu bluźnimy, nie wynika z tego, że jest On Osobą, a nawet Osobą Boską. Ponieważ zawsze mówi się, że rzeczy są bluźnione w stosunku do samego Boga; bluźnierstwo Słowu Bożemu i drodze prawdy odbija się z powrotem na samym Bogu, autorze tych rzeczy, ale racja bluźnierstwa przeciwko Duchowi Świętemu jest inna, ponieważ wyraźnie odróżnia się to bluźnierstwo od bluźnierstwa przeciwko innym Osobom.

O nowinkarstwie

2 Kor. 13:14 Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i wspólnota Ducha Świętego niech będzie z wami wszystkimi. Amen.
.
Obj. 1:4 Jan do siedmiu kościołów, które są w Azji. Łaska wam i pokój od tego, który jest i który był, i który ma przyjść, i od siedmiu Duchów, które są przed jego tronem;

W tych których fragmentach porównuje się to, co zostało powiedziane w § 17. Teraz ten apostolski przykład Wezwania Ducha Świętego starożytny Kościół kontynuował z pobożną gorliwością: ponieważ zwyczajowa formuła δοξολογίας / doksologia była znana od dawna, Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγιῳ Πνεύματι (Doksa patri kai Yio kai agio Pneumati), Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu: Thesaurum ecclesiasticum SUICERA, dotyczące terminu Δοξολογία / doksologia; Bingham’s Orygenes Ecclesiasticas, księga 14, rozdział 2, § 1, tom 6, strony 29-35; a także Hymn XXXIV Ambroży, w dniu Pięćdziesiątnicy, opera, tom 5, kolumny 353, 354, Come Creator Spirit:

“Nawiedź nasze umysły, Napełnij łaską niebiańską serce, które stworzyłeś” itd.

co kończy się w tymi słowami: 

“Spraw, abyśmy przez Ciebie poznali Ojca i uznali Syna, i uwierzyli w Ciebie, Ducha obojga, na zawsze! Chwała ta może być Ojcu z Synem, razem ze Świętym Pocieszycielem; aby Syn zesłał na nas Dary Ducha Świętego! Amen!”

Asercje heretyckich Arminian

Remonstranci twierdzą, że w Piśmie Świętym nie ma nic na ten temat. Wzmiankę o tym znajdziemy w Apologii, rozdział 3, str. 51, gdzie czytamy

 „Jest pewnym, że Remonstranci [czyli Arminianie] nie użyli argumentu z kultu Bożego, aby udowodnić wieczne Bóstwo Ducha Świętego. Czemu? Nie mogli użyć tego argumentu, chyba że mogliby przedstawić jakieś oczywiste przykazanie, przykład lub dowód adoracji Ducha Świętego. Tego nie byli w stanie zrobić…. Pismo Święte wypełnione jest adoracją Ojca i Syna. Jeśli chodzi o Ducha Świętego, nie znaleźli nawet drobiazgu”.

Na podstawie tego słowa Trigland zauważa w Antapologii, rozdział 5, str. 84:

„Skąd jest oczywiste, że to, co już ukazaliśmy ze Świętych Ksiąg (to znaczy, że przedstawione zostały argumenty za ofiarowaniem Boskiego Kultu Duchowi, podobne do tych, które przed chwilą okazaliśmy również od De Moora) przeoczyli swoimi ślepymi oczami i nie widzieli tam żadnego kultu religijnego, oddawanego Duchowi Świętemu, od którego mogliby potwierdzić Jego prawdziwe i wieczne Bóstwo. Co z pewnością wyraźnie wskazuje na ich zaniedbanie w pozycji leżącej, ślepotę umysłu oraz duszę zaabsorbowaną nikczemną herezją.“

Nasz autor również zauważa, że ​​to twierdzenie Remonstrantów,

1) Jest bezpośrednio sprzeczne z Przykładami stworzonymi z Pawła i z Jana, do których można dodać Pieśń nad pieśniami i ponownie okazuje się fałszywe

Pnp 4:16 Powstań, wietrze północny, i przyjdź, wietrze z południa, powiej przez mój ogród, by się rozpłynęły jego wonności. Niech przyjdzie mój umiłowany do swego ogrodu i niech je swoje rozkoszne owoce.

2) Nie jest również faktycznie potwierdzane przez Remonstrantów, że nie ma żadnego przykazania oddawania czci Duchowi Świętemu ponieważ

a) znajdujemy ogólne i ukryte przykazanie Adoracji Ducha, tak często, jak nakazuje się Adorację Boga, ponieważ prawdziwe Bóstwo Ducha jest oczywiste z powodu wielkiej liczby argumentów.

b) przykazanie Adoracji Ducha wyłania się w dobrej formie z innego kultu Bożego nakazanego w odniesieniu do Ducha, który przebiega równolegle z Adoracją: nie mniej z przykładów dwóch Apostołów, którzy wzywają Ducha w swoich Pismach, które pisali nie z czystej ludzkiej woli, ale z Boskiego przewodnictwa, na użytek Kościoła, w którym zatem nie byli w stanie błądzić .

c) ponadto niektórzy zauważają, że w zapisie znajduje się również wyraźne Przykazanie wzywania Ducha, Ew. Mateusza, widząc, że Duch Święty szczególnie postępuje jako Pan żniwa,

Mat. 9:38 Proście więc Pana żniwa, aby wysłał robotników na swoje żniwo.
.
Dzieje 13:2 A gdy jawnie pełnili służbę Panu i pościli, powiedział im Duch Święty: Odłączcie mi Barnabę i Saula do dzieła, do którego ich powołałem.
.
Dzieje 20:28 Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią.

Ale ponieważ Duch nie jest tak często przywoływany, aby był wzywany, jest to przypadek, że jest uważany za Autora lub przyczynę Modlitwy.

Zach. 12:10 I wyleję na dom Dawida i na mieszkańców Jerozolimy Ducha łaski i modlitwy. Będą patrzyć na mnie, którego przebili, i będą go opłakiwać, jak się opłakuje jedynaka; będą gorzko płakać nad nim, jak się płacze gorzko nad pierworodnym.
.
Rzym. 8:15, 2615.Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze!26. Podobnie i Duch dopomaga naszej słabości. Nie wiemy bowiem, o co powinniśmy się modlić, jak trzeba, ale sam Duch wstawia się za nami w niewysłowionych westchnieniach.

Dlatego tak jak w ekonomii zbawienia Ojciec działa przez Syna, a Syn przez Ducha Świętego; tak więc chwała Adoracji jest odnoszona do Ojca przez Ducha Świętego, który wzbudza Modlitwę w sercach wierzących, przez Syna jako Pośrednika: tak więc zarówno Syn, jak i Duch Święty są również godnymi obiektami Adoracji.

Ale, jak nasz autor daje relację, dlaczego Duch Święty nie jest tak często przywoływany, żeby go wzywać; tak ogólnie w odniesieniu do argumentów na rzecz Bóstwa Ducha Świętego Spanheim zauważa w DecadumTheologicarum quarta, § 3, opera, tom 3, kolumna 1209:

„Konkretne argumenty przemawiające za Boskością Syna są odróżniane od tych, które przemawiają za Boskością Ducha Świętego. Te pierwsze są liczne i bardziej znamienite w Starym Testamencie; w rzeczy samej, także w Nowym: ale te ostatnie z pewnością nie są żadne, ani niejasne ἁπλῶς (po prostu), ale być może συγκριτικῶς (mieszane) / stosunkowo w odniesieniu do argumentów przemawiających za Bóstwem Syna; z trzecią Osobą Bóstwa najpełniej objawioną w trzeciej ekonomii, to znaczy w ekonomii chwały:”

…którą  to potrójną ekonomię i powód, którego w niej szukał, nasz autor postanowił raczej pominąć. Zob. uwaga Lampe dotycząca Adoracji Ducha Świętego w opozycji do Forbesa, rozdział IV de Spiritu Sancto, § 27, Dissertationum philologico-theologicarum, tom II, dysputa V, s. 169.

De Moor T:26: Obrona Bóstwa Ducha Świętego, część 4 źródło

Podsumowanie

“...modlimy się przynajmniej trzy razy dziennie, dłużni to bowiem jesteśmy Trzem — Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu: oczywiście w uzupełnieniu naszych regularnych modlitw, które czynimy, bez żadnego napomniania, o poranku i o zmroku“ – Tertulian z Kartaginy, Etyka 25, O godzinie modlitwy

„Po zakończeniu synodu nastąpiła czystka anty-arminiańska w kręgach kościelnych, politycznych i  akademickich.” – Joel R. Beeke, Purytanie (Tolle Lege s. 32)

Arminianizm i Arianizm to w zasadzie teologiczni sprzymierzeńcy, czego rezultatem bywały rozprawy sądowe skierowane przeciwko ludziom, którzy wyznawali obie antytrynitarne herezje. Kościół chrześcijański nie miał żadnej litości w tej kwestii, czego dowodzi chociażby przykład Johna Simsona, Arminianina i Arianina, który miał czelność nazywać się chrześcijaninem oraz tupet aby wykładać na chrześcijańskim uniwersytecie, za co został ukarany:

“Simson, pracujący jako profesor teologii na Uniwersytecie w Glasgow miał dwa procesy o herezję. Pierwszy proces, w którym oskarżono go o arminianizm, odbył się w latach 1715–1717, zaś drugi, w którym oskarżono go o arianizm, w latach 1727–1729. Simson uniknął surowszych kar dzięki wpływom rodziny i przyjaciół. W 1729 roku ukarano go dożywotnim zawieszeniem, jednak pozostał pracownikiem naukowym Uniwersytetu w Glasgow aż do swojej śmierci w 1740 roku.” – Joel R. Beeke, Purytanie (Tolle Lege s. 533)

Drogi czytelniku jeśli masz obiekcje wobec modlitwy do Ducha Świetego, jeśli nie oddajesz Mu Boskiej czci, wiedz, że nie jesteś odrodzony i nie posiadasz Ducha Chrystusa, który przecież prowadzi do wszelkiej prawdy (Jan 14:16-18; 16:13-14), siłą rzeczy nie posiadasz także ani Syna (Jan 14:6) ani Ojca (Rzym. 3:4). Arminianizm ze swoją metodologią jest ewidentnie antytrynitarny a w szczególności godzi w Boga Ducha Świętego. Takie jest jego źródło i takie jest jego D.N.A.

Chrystus wzywa swoje owce:

Obj. 18:4 I usłyszałem inny głos z nieba, który mówił: Wyjdźcie z niej, mój ludu, abyście nie byli uczestnikami jej grzechów i aby was nie dotknęły jej plagi.

Zobacz w temacie

• Bóg Trójjedyny a doktryna powszechnego odkupienia
• Prawdziwa Ewangelia łaski w chwalebnej Trójcy!
• Modlitwa do Boga-Syna i Boga-Ducha Świętego
• Do kogo się modlić
  .
• Świadectwo biblijne potwierdzające Boga Trójjedynego
• Siedem Boskich atrybutów Ojca, Syna i Ducha – część 1
  .
• Arminianizm: podstępny bękart Jezuitów
• Arminianizm: adopcja jezuickiego wybryku
• Arminianizm: pierwszy zgniły owoc czyli fałszywa teologia
• Arminianizm: drugi zgniły owoc czyli duchowa inercja
• Arminianizm: trzeci zgniły owoc czyli sceptycyzm / indyferencja
• Arminianizm: wnioski końcowe i ostrzeżenia
  .
• Trzynaście kroków Akolity Arminianizmu