Tytuły Ducha Świętego

utworzone przez | wrz 24, 2021 | Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym

Chwała Duchowi Świętemu

Psalm 69:9 Bo gorliwość o twój dom zżarła mnie i spadły na mnie urągania urągających tobie.

Rzeczywistość współczesnego kościelnictwa poraża. Prawdę mówiąc nie wiadomo co gorsze – majaczenia schizofreników czy tzw. teologia ruchu neo-ewangelikalnego. Kilka interesujących postaci współczesnej sceny religijnej wyróżnia się na tle szarej masy „zwykłych” głosicieli kontynuacji pozabiblijnego objawienia.

Ryszard Krzywy, samozwańczy „prorok” ogranicza moc Ducha Świętego twierdząc iż do prawidłowego odbioru proroctw potrzebne jest właściwe nastawienie, czyli w zasadzie ustawienie „duchowych anten” w odpowiednim kierunku

Fabian Błaszkiewicz, jezuita, samozwańczy nauczyciel-ewangelista i oczywiście charyzmatyk uzależnia zbawienie od trzech elementów: pokuty, chrztu wodnego i chrztu w Duchu, ten ostatni na dodatek myli z napełnieniem Duchem.

Artur Ceroński arcy-łże-apostoł, rzekomo insrpirowany przez Ducha zezwala żonie na kopanie Pisma Świętego, sam natomiast swe ofiary bije pięścią w twarz radośnie ogłaszając uzdrowienia w mocy Ducha Świętego.

I co jeszcze mamy powiedzieć? Nie wystarczyłoby nam bowiem czasu, gdybyśmy mieli mówić o Kuryla$ie, Wieji, Korzenieckim, Ciućce, Dorożale, Piątkowskim, Spławskim, Godawie, Lindnerze, Cyrikasie i wielu wielu innych łże-pororokach, którzy przez swe kłamstwa głosili fałszywe uzdrowienia i przez to stracili bliskich, wyzysakli wiernych, uniknęli podatków, zgasili Ducha, zamknęli usta prawdzie, zmusili chrześcijan do akceptacji fałszywej ewangelii, jeszcze inni bluźniąc Duchowi Świętemu przypisali Mu słowa, których nie wypowiedział i rzeczy, których nie uczynił.

Skoro mamy wokół siebie tak wielką chmurę zwodzicieli, zrzućmy z siebie jarzmo ich nauk, które nas osacza i z otwartym sercem poznajmy bliżej naszego Pana

Bóg

Duch Święty nie jest mocą rozumianą jako bezosobowa energia Boga. On sam jest Bogiem, trzecią osobą, który pochodzi od Ojca i od Syna (więcej tutaj). Oszukać Ducha Świętego jest jednoznaczne z oszukaniem Boga. Bóg Duch Święty rozdziela każdemu odrodzonemu chrześcijaninowi dary, czyni to wedle swojej suwerennej woli.

Dzieje 5:3-4 3. Lecz Piotr powiedział: Ananiaszu, dlaczego szatan tak napełnił twoje serce, abyś okłamał Ducha Świętego i odłożył sobie część pieniędzy za ziemię? 4. Czy to, co miałeś, nie było twoje? A to, co otrzymałeś za sprzedaż, czy nie pozostawało w twojej mocy? Dlaczego dopuściłeś to do swego serca? Nie okłamałeś ludzi, lecz Boga.
.
1 Kor. 12:4-6, 11 4. A różne są dary, leczten sam Duch. 5. Różne też są posługi, leczten sam Pan.6.I różne są działania, leczten sam Bóg,który sprawia wszystko we wszystkich.  …11.A to wszystko sprawia jeden i ten sam Duch,udzielając każdemu z osobna, jak chce.

Pisząc słowa pouczenia do swojego syna Kwiryniusza, Cyprian z Kartaginy (200 – † 258 A.D.), Ojciec Kościoła, biskup i męczennik oraz uczeń Tertuliana jasno wyraża bojaźń, jaką wierzący winni są Duchowi Świętemu. Wśród szeregu biblijnych fragmentów dowodzących potrzeby spełniania ślubów złożonych Bogu znajdziemy i tekst z Dziejów Apostolskich. Cyprian nie miał najmniejszych oporów aby nazywać Ducha Świętego Bogiem.

„To, co każdy ślubował Bogu, musi szybko spłacić.[…] O tym samym czytamy w Dziejach Apostolskich: dlaczego szatan tak napełnił twoje serce, abyś okłamał Ducha Świętego .” – Cyprian z Kartaginy Przeciw Żydom 3.30 

Duch Święty jest Bogiem
.

Pan

Bóg jest Trójjedyny. Stąd tak jak Ojciec jest Panem tak i Syn jest Panem (Marek 12:29; 1 Kor. 8:6). Duch Święty nie tylko nazwany jest Panem Duchem (tak jak Mesjasz nazwany jest Panem Jezusem) ale też suwerennie kieruje wybranych do miłości Boga Ojca uzdalniając w ten sposób zbawionych w cierpliwość niezbędną na świecie, który leży w szponach złego. W żywotnym interesie Ducha Świętego jest zatem wytrwanie świętych do samego końca, aby ci podziwiali Jego chwałę (która jest także chwałą Ojca i Syna)

2 Kor. 3:17-18 17. Pan zaś jest tym Duchem, a gdzie jest Duch Pana, tam i wolność. 18. Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Pana Ducha (gr. ΚυρίουΠνεύματος Kyriou Pneumatos)
.
2 Tes. 3:5 Pan (Duch) zaś niech skieruje wasze serca ku miłości Bożej (Ojciec) i ku cierpliwemu oczekiwaniu Chrystusa (Syn).

W V Księdze przeciw Marcjonowi, który nauczał iż Jahwe Starego Testamentu to sprawiedliwy acz zły bóg, podczas gdy Jezus jest dobry i miłosierny, Tertulian z Kartaginy (150- † 240 A.D.), teolog dogmatyczny i współtwórca kartagińskiego systemu moralności chrześćijańskiej dowodzi pełnej jedności nauczania Pisma Starego i Nowego Testamentu. Tym samym odrzuca heretycki postulat w interesujący sposób dowodząc jedność Boga wynikającą z Boskiej chwały Ducha Świętego. Według Tertuliana Stare Przymierze było typem Chrystusa, na które przez Ducha Świętego nałożona została chwała samego Ducha. Duch Święty tym samym jest Panem Chwały.

„Ukazując w ten sposób chwałę, która oświeciła osobę Mojżesza w czasie jego rozmowy z Bogiem, i zasłonę, która ukrywała ją przed słabością ludu, i nakładając na nią objawienie i chwałę Ducha w osobie Chrystusa — „Tak jak”, by użyć jego słów, „przez Ducha Pańskiego” – zaświadcza, że ​​cały system mojżeszowy był figurą Chrystusa„ – Tertulian z Kartaginy , Przeciw Marcjonowi 5.11

Duch Święty jest Panem
.

Wieczny Duch

Greckie słowo αἰώνιος aionos oznacza wiekuisty, wieczny, bez początku i bez końca, który zawsze był, jest i będzie. Duch Święty jest wieczny, nie ma początku ani końca, On zawsze jest. W pewnym sensie Duch współuczestniczył w ofierze Chrystusa Ojcu. Chrystus nie ofiarowywał swojej Boskiej natury Ojcu lecz ludzką, zaś unia hipostatyczna dwóch natur Chrystusa (prawdziwie Boskiej i prawdziwie ludzkiej) była i jest możliwa dzięki działaniu wiecznego Ducha Świętego.

Hebr. 9:14 To o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego (αἰωνίου aiōniou) ofiarował Bogu samego siebie bez skazy, oczyści wasze sumienie z martwych uczynków, by służyć Bogu żywemu?

Klemens Aleksandryjski (150 – † 212 A.D.) współczesny Tertulianowi nawrócony na chrześcijaństwo grecki filozof oraz współtwórca aleksandryjskiej szkoły moralności chrześcijańskiej, niezmordowany apologeta i teolog zachęca do wstrzemięźliwości od grzechu wprost nazywając ciała chrześcijan świąynią Ducha, który jest żywym, czyli wiecznym Bogiem jakiemu należna jest służba.

„Dlatego przyjmujemy wstrzemięźliwość, uświęcając świątynię Ducha, z powodu naszej miłości do Pana i zaszczytnego z tego powodu. Zaszczytem jest bowiem „odrzucić się od wszelkich pragnień dla królestwa niebieskiego” i „oczyścić sumienie swoje od martwych uczynków, aby służyć Bogu żywemu” – Klemens Aleksandryjski, Kobierce 3.7

Duch Święty jest Wiekuisty
.

Siedmiokrotny Duch

Siedem to liczba kompletności, doskonałości i wskazuje na skończone dzieło Boga, czego przykładem może być chociażby akt stworzenia ukończony dia siódmego (1 Mojż. 2:2)

Obj. 1:4 Jan do siedmiu kościołów, które są w Azji. Łaska wam i pokój od tego, który jest i który był, i który ma przyjść, i od siedmiu Duchów które są przed jego tronem

Duch Święty pozdrawia swój Kościół tak samo jak Ojciec i Syn, lecz nie jest dosłownie złożony z siedmiu Duchów. Wyraźnie widzimy tutaj odniesienie do Jego siedmiu cech i manifestacji: siedem odnosi się do kompletnej Boskości, mądrośći, rozumu, rady, mocy, poznania oraz całkowitej suwerenności i władzy. (por. Zach. 3:9; 4:10; Obj. 4:5; 5:6)

Izaj. 11:2 I spocznie na nim (1) Duch PANA, (2) Duch mądrości i (3) rozumu, (4) Duch rady i (5) mocy, (6) Duch poznania i (7) bojaźni PANA.

Angielski pastor i teolog baptystyczny John Gill (1697 – 1771) wskazuje na Ducha Świętego jako Boga w pełni zaopatrującego swój Kościół przez wszystkie czasy. Kościół jest zabezpieczony dzięki posłudze Słowa, jest ciągle budowany i nie należy spodziewać się całkowitego upadku chrześcijaństwa. Nawet w najtrudniejszych chwilach Duch Święty podaruje kaznodziejów i zaprowadzi odpowiedni ład w kościele a swoje dzieci wyrwie z rąk fałszywych proroków i zwodzicieli.

„Aluzja do siedmiu lamp w tabernakulum i świątyni, które były przycinane przez kapłanów i zawsze płonące odnosi się do Ducha i Jego darów; a te, oznaczone liczbą „siedem”, oznaczają ich pełnię i doskonałość; i powiedziane, że są „przed tronem”, pokazują, że zawsze jest ich wystarczająca ilość, aby zaopatrzyć kościoływe wszystkich epokach, aby dopasować i kwalifikować odpowiednie osoby do posługiwania Słowem i wykonywania obrzędów; a te, nazywane „lampami płonącego ognia”, wskazują na światło, jakie Duch Boży w swoich darach przekazuje Kościołom; i to ciepło i ciepło, komfort i orzeźwienie; przekazywane im przez głoszenie Ewangelii i dyspensowanie jej obrzędów, pod Jego oświecającym i ożywiającym wpływem.” – John Gill,  komentarz do Obj. 4:5

Duch Święty jest doskonały
.

Oddech Wszechmocnego

Kolejny tytuł Ducha Świętego ma związek z ożywieniem martwej materii. Duch Święty jest tym, który ożywia ludzi, dzięki Niemu rodzimy się żywi i dzięki Niemu żyjemy. Rezultatem ożywienie człowieka jest rozum, logika, zdolność myślenia, w tym abstrakcyjnego.

Hiob 33:4 Duch Boży stworzył mnie, tchnienie Wszechmocnego ożywiło mnie.
.
1 Mojż. 2:7 Wtedy PAN Bóg ukształtował człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia. I człowiek stał się żywą duszą.

W tym sensie Duch Święty jest ἀρχή arche – źródłem i jedyną, niezmienną przyczyną życia. To nie oznacza, że poprzez tchnienie stworzenie uzyskało boski pierwiastek, jak twierdzili gnostycy Cerdon i Marcjon, czemu przeciwstawił się mocno Teodoret z Cyru (386 – 466 A.D.), grecki pisarz, historyk, teolog i biskup oraz wybitny egzegeta.

„O tym czymś natomiast, co [Bóg w człowieku] zaszczepił, nie mówimy, że jest jakąś częścią boskiej istoty – jak głosi obłęd Cerdona i Marcjona – ale twierdzimy, że w ten sposób wskazano na naturę duszy, mianowicie że dusza jest duchem, że jest rozumna i umysłowa.” – Teodoret z Cyru, O herezjach, 5.9

Duch Święty jest życiem
.

Duch adopcji

Nie trzeba dodawać, że Duch Święty regeneruje wybranych czyniąc ich żywymi w sensie duchowym (por. Jan 6:63; 2 Kor. 3:6; Tyt. 3:5). Oznacza to włączenie do Bożej rodziny po uprzednim odrodzeniu, obmyciu i oczyszczeniu, jednym słowie po chrzcie, czyli gruntownej zmianie osoby z martwej i grzesznej (Rzym. 3:23; 5:12; Izaj. 64:6) w żywą i nieskalaną dzięki przyodzianej sprawiedliwości Chrystusa (Jer. 51:10; Izaj. 1:18;  Gal. 3:27; 2 Kor. 5:21)

Rzym. 8:15 Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze!

Usynowienie chrześcijan wynika z przedwiecznego Bożego planu i dotyczy wszystkich nas, których wybrał przed założeniem świata. Jest to Elekcja, czyli przeznaczenie niektórych ludzi do zbawienia, (por. Jan 15:16; Rzym. 8:29-30; Efez. 1:4-5; 1 Tes. 5:9; Mat. 11:25-26; Psalm 139:16). Przeznaczenie (gr. προορίζω proorizo tzn. z góry okreslić, ustalić, zdeterminować) wynika z Bożego dekretu, który został oparty wyłącznie o Boże upodobanie a nie przewidziane przez Boga ludzkie akty, czy też wiarę. W 1 Piotra 1:20 mowa o przeznaczeniu Syna na Odkupiciela, gdzie użycie słowa προεγνωσμένου proegnosmenou – przedwiedza – zostało zrównane z προορίζω proorizo – przeznaczenie. Stąd Boża wiedza nie odnosi się do Bożego aktu poznania przyszłości lecz do jej determinacji.

„Tę liczbę wybranych, mimo iż z natury nie są oni wcale ani lepsi ani bardziej na to nie zasługują niż inni, lecz współuczestniczą w niedoli rodzaju ludzkiego, Bóg postanowił dać Chrystusowi, aby byli przez niego zbawieni, oraz aby skutecznie powołać i przyciągnąć ich do społeczności z Nim przez swe Słowo oraz Ducha; aby obdarzyć ich prawdziwą wiarą, usprawiedliwieniem i uświęceniem, i zachowawszy ich potężnie w społeczności swego Syna, uwielbić ich dla okazania swego miłosierdzia oraz dla uwielbienia bogactwa swej chwalebnej łaski…” – Kanony z Dort, 1.A7

Duch Święty usynawia
.

Duch świętości i uświęcenia

Święty, gr. ἅγιος hagios oznacza oddzielony. Słowo to odnosi się także do wynikającej z czystości odmienności. Świętość odrodzonych oznacza jedność z Panem ze względu na odmienność od tego świata. Odrodzeni zostają natychmiastowo uświęceni przez Ducha, stają się nieskazitelnie czyści w oczach Bożych, ich modlitwy miłe i przyjemne Bogu zaś przyszłość to zmartwychwstanie do życia wiecznego.

Rzym. 1:4 A pokazał z mocą, że jest Synem Bożym, według Ducha świętości, przez zmartwychwstanie;
.
Rzym. 15:16 Po to, abym był sługą Jezusa Chrystusa dla pogan, sprawując święte usługiwanie ewangelią Boga, aby ofiara pogan stała się przyjemna, uświęcona przez Ducha Świętego.
.
1 Kor. 6:11 A takimi niektórzy z was byli. Lecz zostaliście obmyci, lecz zostaliście uświęceni, lecz zostaliście usprawiedliwieni w imię Pana Jezusa i przez Ducha naszego Boga.

To nie oznacza, że zbawieni, jako uwolnieni od winy za grzechy, żyją jak diabły w złudzeniu bezkarności. Stając się nowym człowiekiem odrodzony zrzuca z siebie starego człowieka, w którym dominowały rządze i grzech i odziewa się w miłość do Pana i Jego prawa. Zachodzi wyraźna zmiana życia, pełna owoców Ducha Świętego.

„Wierzymy, że prawdziwa wiara wzbudzona w człowieku przez słuchanie Słowa Bożego i działanie Ducha Świętego, odradza go i czyni nowym człowiekiem, sprawiając w nim nowe życie, i uwalnia go z niewoli grzechu. Dlatego dalekim od prawdy jest twierdzenie, że ta usprawiedliwiająca wiara czyni ludzi niedbałymi w ich pobożnym i świętym życiu, lecz wprost przeciwnie – bez niej nie byliby w stanie uczynić niczego z miłości do Boga, lecz jedynie z miłości do siebie samych lub strachu przed potępieniem. Dlatego niemożliwą rzeczą jest, aby ta święta wiara pozostała w kimś bezowocna, gdyż nie mówimy o bezcelowej wierze5, lecz o wierze nazwanej w Biblii wiarą czynną w miłości, która pobudza do uczynków przykazanych przez Boga w Jego Słowie.” – Belgijskie Wyznanie Wiary, Artykuł 24

Duch Święty uświęca
.

Pocieszyciel

Parakletos czyli παράκλητος oznacza pocieszyciela i orędownika. To ktoś bliski i dokonujący właściwego orzeczenia, ponieważ jest wystarczająco blisko sytuacji. Duch Święty przebywa naprawdę wystarczająco blisko wierzących, bo w nich samych (Izaj. 63:11; Rzym. 8:9, 11; 1 Kor. 3:16; 6:19) i zna doskonale wszelkie trudne sytuacje przez jakie przechodzi chrześcijanin. Stąd Jego wstawiennictwo do Ojca jest doskonałe i zawsze skuteczne. 

Jan 14:16 A ja będę prosił Ojca i da wam innego (ἄλλον allon– inny ale taki sam co do rodzaju) Pocieszyciela (Παράκλητον Parakleton), aby z wami był na wieki;

Jako że Bóg obiecał wyuczyć wszystkie swoje dzieci I wszyscy będą wyuczeni przez Boga (διδακτοὶ Θεοῦ didaktoi theou) Jan 6:45, a także sami zostaliście pouczeni przez Boga (θεοδίδακτοί theodidaktoi) 1 Tes. 4:9 oraz mając na uwadze, że to Pocieszyciel naucza możemymieć pewność ciągłego dążenia zbawionych do prawdy. To oczywista i naturalna tendencja każdego chrześcijanina, który przecież miłuje spisane Słowo (Łuk. 4:4; 24:32; Psalm 19:9-10; 119:103; Jer. 15:16) i jest przez nie przyciągany a które obdarza wszelką mądrością i pocieszeniem płynącą z natchnienia Ducha (2 Tym. 3:15-17; 2 Piotra 1:21; Rzym. 15:4)

Jan 15:26 Lecz Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, on nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem
.
Efez. 1:17 Prosząc, aby Bóg naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam Ducha mądrości i objawienia w poznaniu jego samego;

Wyuczenie przez Boga przyjmuje jednakże różne nasilenie, największe posiadali Apostołowie i prorocy, ci spisali doktrynę, będącą fundamentem (Efez. 2:20; 3:5). Następni w kolejności są nauczyciele Słowa, szczególnie obdarowani do tego dzieła przez Ducha (1 Kor. 12:28; Efez. 4:11-13) i ich zadaniem jest wyjaśnianie znaczenia Słowa Bożego i budowanie Kościoła. Duch Święty naucza nas wszystkiego w oparciu o spisane Słowo, przez kaznodziei i pastorów właściwie to Słowo rozkładających (2 Tym. 2:15) i oświecenie, będące Jego wewnętrznym działaniem w człowieku opartym o głoszoną prawdę i skutkujące niebiańśką mądrością.

„…nie należy rozumieć w sposób prosty i absolutny, aby wykluczyć konieczność posługi ewangelicznej, tak jakby Bóg chciał natychmiast i sam uczyć wierzących. W przeciwnym razie nie byłoby potrzeby, aby Chrystus posyłał Apostołów, aby głosili Ewangelię i dawał pasterzy i nauczycieli dla zbudowania Jego ciała i wzrostu świętych.[…] Ale te słowa należy rozumieć porównawczo i względnie […] W tym sensie mówi się, że Duch „prowadzi nas we wszelką prawdę”; nie od razu z entuzjazmu, ale za pomocą środków przez Niego ustanowionych; to znaczy przez głoszenie słowa i pragnienie ludzi, przez które wiara jest nie tylko poczęta i ukształtowana, ale pielęgnowana i pomnażana, podczas gdy Słowo życia, które jest niezniszczalnym nasieniem naszego odrodzenia jest także pokarmem i mlekiem, rozsądnym (logikon) i czystym (hadolon), dzięki któremu jesteśmy karmieni i wzrastamy w łasce” – Francis Turretin,Instytuty Teologii Elenktycznej pytanie 22

Duch Święty pociesza przez Pismo
.

Duch prawdy

Spisane Słowo odzwierciedla doskonały charakter Ducha Świętego, jego autora. Nie ma w nim kłamstw (Psalm 119:160), jest ono siedmiokrotnie przetopione czyli doskonale czyste (Psalm 12:6), choć nie zawsze jednakowo dobrze zrozumiałe (2 Piotra 3:16). Jeśli w doktrynie pojawia się fałsz, nie wynika on z oświecenia i praca egzegetyczna musi zostać powtórzona. Boża prawda jest prosta tzn. nie jest ze sobą sprzeczna (1 Tym. 6:20; Tyt. 1:9), choć niektórzy, wyznawcy zabójczej neoortodoksji, głoszą koncepcję „paralelnych prawd” jak np. Boża suwerenność i ludzka odpowiedzialność w zbawieniu.

Jan 14:17 Ducha prawdy, którego świat nie może przyjąć, bo go nie widzi ani go nie zna. Wy jednak go znacie, gdyż z wami przebywa i w was będzie.
.
Jan 15:26 Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego ja wam poślę od Ojca, Duch prawdy, który wychodzi od Ojca, on będzie świadczył o mnie.

Oświecenie jest działaniem Ducha Świętego umożliwiającym poznanie rzeczywistej woli Bożej spisanej w Słowie Bożym wyrażonej w Bożej mądrości, którą należy rozumieć w sposób duchowy co powoduje duchowy wzrost. Duch Prawdy czuwa aby prawdziwy Kościół trzymał się prawdy. Jest przecież jej autorem i przebywa w wierzących. Prawda pochodzi tylko od Boga i nie ma jej w człowieku. Zmysły nie dostarczają prawdy. Jedynie Pismo Święte to czyni.

„Ale jeśli wiele rzeczy nadal pozostaje dla wielu niejasnych, nie wynika to z niejasności w Piśmie Świętym, ale z [naszej] własnej ślepoty lub braku zrozumienia, którzy nie idą drogą, aby zobaczyć całkowicie doskonałą jasność prawdy … Niech więc nieszczęśni ludzie przestaną przypisywać, z bluźnierczą przewrotnością, ciemność i mrok własnego serca całkowicie jasnym Pismom Bożym … Jeśli mówisz o wewnętrznej jasności, nikt nie widzi ani joty w Piśmie Świętym, jak tylko ten, kto ma Ducha Bożego … Jeśli mówisz o zewnętrznej jasności, nic nie pozostaje niejasne ani dwuznaczne, ale wszystko, co jest w Piśmie Świętym, jest przez Słowo przyniesione naprzód do najczystszego światła i głoszone całemu światu. ”- Marcin Luter, O niewolnej woli

Duch Święty to jedyne źródło prawdy
.

Duch palący

Grzeszni chrześcijanie są przez Ducha Świętego oczyszczani, nieraz jest to proces bolesny (1 Piotra 4:12, 17; 1 Kor. 11:32; Obj. 3:19), celem zaś porzucenie nieprawości. Stąd wiemy, że dzieci Boże podlegając karceniu nie są bękartami, ponieważ tylko Ojciec karci dzieci, zaś bez karcenia nie ma ojcowstwa (Hebr. 12:8). Jednakże ze względu na odkupienie, zadośćuczynienie, przebłaganie i  wynikające z tego pojednanie z Bogiem dzięki przelaniu krwi Mesjasza karcenie ma charakter doczesny.

Izaj. 4:4 Gdy PAN obmyje brud córek Syjonu i oczyści Duchem sądu i Duchem wypalenia krew Jerozolimy z jej wnętrza.

Z drugiej strony grzesznicy, za których Chrystus nie umarł podlegający reprobacji czyli przeznaczeniu na potępienie, (por. Rzym. 9:21-22; Przysłów 16:4; 1 Piotra 2:8; 2 Piotra 2:3; Judy 1:4; Mat. 11:25-26; Psalm 139:16; 2 Mojż. 9:16; Hiob 12:14; Izaj. 45:9), tak predestynowani, bez wyjątku, trafią do miejsca ostatecznej i wiekuistej kaźni, jeziora ognistego, gdzie Duch Święty będzie przez wieczność karał niegodziwców.

Izaj. 30:33 Od dawna bowiem przygotowane jest piekło, także dla samego króla jest przygotowane; uczynił je głębokim i szerokim, jego stos to ogień i wiele drew. Tchnienie PANA, jak strumień siarki, rozpala je

Hipolit Rzymski (170 – 235 A.D.) był jednym z najbardziej płodnych pisarzy wczesnego chrześcijańśtwa i często piętnował teologiczne i eklezjalne nadużycia przywódców Kościoła swoich czasów (głównie Zefiryna i Kaliksta). Prawdopodobnie był uczniem Ireneusza z Lyonu. Napisał wiele tomów historii, apologetyki i nauczania biblijnego, o piekle stwierdza:

„Wszyscy stojąc przed sądem [Chrystusa] wszyscy, ludzie, anioły i demony, wołając jednym głosem, powiedzą: „Sprawiedliwy jest twój sąd!”. I sprawiedliwość tego krzyku będzie widoczna w rekompensacie dla każdego. Tym, którzy dobrze uczynili, zapewniona będzie wieczna przyjemność; tymczasem miłośników zła czeka wieczna kara. Nieugaszony i niekończący się ogień czeka na tych ostatnich, a pewien ognisty robak, który nie umiera i który nie marnuje ciała, ale nieustannie wyrywa się z niego z nieustannym bólem. Żaden sen nie zapewni im odpoczynku; żadna noc ich nie ukoi; żadna śmierć nie uwolni ich od kary; żadna apelacja wstawiających się przyjaciół nie przyniesie im korzyści” – Hipolit Rzymski, Przeciw Grekom”

Duch Święty jest ogniem trawiącym
.

Wnioski

Obowiązkiem każdego chrześcijanina jest zwalczać anabaptyzm w każdej jego formie i przejawach, tępić jego doktryny, zaś z eklezjalnego punktu widzenia członków zarażonych przez anabaptystyczne herezje, jeśli nie będą chcieli się upamiętać – w trybie natychmiastowym eliminować ze społeczności.

Choć Duch Święty jest bluźniony nieustannie przez fałszywych proroków, którzy w swym szaleństwie w Jego imieniu mówią kłamstwa i wyssane z palca doktryny, choć przypisuje się Mu dziwaczne zachowania, padaczki, śmiechy i drgawki oraz mówienie niezrozumiałym bełkotem, choć Duchowi Świętemu imputuje się inspiracje do kopania Słowa Bożego czy bicia w twarz rzekomo uzdrawianych osób i wiele wiele innych wynaturzeń z piekła rodem, choć szatan drwi przez swoje sługi z Ducha, my czcimy Go jako czystego, żywego i cudownego Boga, źródło mądrości.

Niepokornych anabaptystów wzywamy do upamiętania.

Hebr. 12:29 Nasz Bóg bowiem jest ogniem trawiącym.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email