Tezy z Berna z 1528 roku

Przedmowa

Miasto Berno leży w Szwajcarii i jest to obecnie czwarte co do wielkości miasto tego kraju. W 1520 r. do kościoła św. Wincentego w mieście przybył Berchtold Haller. Haller był pod wpływem Philipa Melanchthona i Huldrycha Zwingliego. Później, zwłaszcza po 1521 r., Haller i Zwingli często korespondowali i uważali się za sojuszników.

Haller interesował się ideami reformacji i skłaniał się ku Reformacji, ale miasto nie. W 1523 r. miasto potwierdziło doktryny rzymskokatolickie. W rzeczywistości wyraźnie zakazał głoszenia protestantyzmu i idei Lutra. Ale jedną rzeczą, na którą miasto pozwalało – i to jest fascynujące – było głoszenie o tematyce biblijnej i właśnie to Haller postanowił przemawiać z ambony kościoła świętego Wincentego. W wyniku teog w 1525 r. kazania zaczęły zastępować mszę świętą. Haller położył kres rytuałowi mszy, a do 1527 r. Idee Reformowane zasadniczo opanowały miasto.

6 stycznia 1528 r. rada miejska wezwała do dysputy i przedstawiono Dziesięć Tez Berneńskich. Zostały one jednoznacznie zatwierdzone. W tym czasie w mieście było tylko kilku ministrów sprzeciwjających się tezom, ale szybko się poddali zaś miasto Berno stało się niezłomnie i stanowczo miastem Reformacji.

Dziesięć Tez z Berna miało duży wpływ na chrześcijaństwo. Ich efekt był odczuwalny w Bazylei, w Saalhausen, w Lozannie, w Genewie, a nawet w Holandii a nawet w odległej Anglii.

---

Treść

Dziesięć Tez Berneńskich zawiera zwięzłe przedstawienie Reformacji i doktryn sola Scriptura, sola fide, sola gratia i solus Christus. Dokument ten może być bowiem wielce pomocnym neo-ewangelikom ponieważ przypomina o korzeniach i powodach Reformacji. W szczególności zaś dokument może być przydatny liderom o ciągotach ekumenicznych, wśród których prym wiodą 

Udający chrześćijan pseudokalwiniści

„Uważam jednak, że jako protestanci nie powinniśmy odmawiać Bogu prawa powołania autentycznie gorliwego chrześcijanina na zwierzchnika kościoła rzymskokatolickiego“ – ksiądz Mateusz Wichary, KChB źródło

Wyznawcy jezuickiego Arminianizmu 

“Gdy moja współpraca z kościołem katolickim zacieśniła się byłem też pod obserwacją UB. Kilka razy grożono mi. Jednak pomimo tych niesprzyjających okoliczności nadal spotykałem się z najważniejszymi osobami w kościele – kilka razy z Kardynałem Karolem Wojtyłą, aby ustalić współpracę z Campus Crusade for Christ.” – Joe Łosiak źródło

Oraz heretycy skupieni w szerokopojętym ruchu zielonoświątkowym

“Piękno naszego spotkania w Rzymie [z papieżem] polega na tym, że potrafimy rozmawiać ze sobą w uniżeniu i w miłości. Tak, to prawda – różnimy się. I tak, to prawda – mimo tych różnic rozpoznajemy w sobie braci. Braci, którzy co prawda się ze sobą nie zgadzają w wielu sprawach, ale już z tego powodu nie odmawiają sobie miana chrześcijan, a to w historii zdarzało się nagminnie.“ – Michał Włodarczyk, zielonoświątkowa wspólnota ICF źródło

Mamy nadzieję, że dalsza lektura otrzeźwi przynajmniej niektórych z ekumenicznego amoku współczesnego systemowego neo-ewangelicznego kościelnictwa, o co gorąco się modlimy.

Przyjrzyjmy się teraz Dziesięciu Tezom z Berna.
.

---

Solus Christus

Rzym w osobie papieża uzurpuje sobie prawo Głowy całego widzialnego kościoła chrześcijańskiego. Instytucja ta nie ma podstaw w Piśmie Świętym i została wymyślona przez odstępców w wyniku sporu o inwestyturę. Rzymscy cesarze twierdzili iż będąc bożymi pomazańcami mają prawo ustanawiać biskupów.

To nie podobało się hierarchom i aby oddalić roszczenia cesarskie wymyślili eklezjalny odpowiednik urzędu cesarza czyli urząd papieża. Na poparcie swojeje herezji przedstawili dwa sfałszowane dokumenty:

1. Donacja Konstantyna z przełomu VIII i IX wieku – konstytucja urzędu papieskiego jako odpowiednika urzędu Imperatora Rzymu

2. Dekret Pseudo-Izodariański z przełomu VIII i IX wieku – nadający papieżowi moc nominowania biskupów w Kościele

Urząd cesarza oficjalnie utracił władzę nad kościołem, jednakże to jeszcze nie wystarczało. Na podstawie dwóch poprzednich dokumentów powsta kolejny

3. Dictatus Papae to dokument autorstwa Grzegorza VII (1020 – † 1085), wydany w 1075 roku, historyczny akt zapewniający papiestwu absolutną władzę w sferze duchowej oraz całkowity rząd dusz wraz z wyłączeniem papieża od jakiejkolwiek odpowiedzialności czy też ludzkiej jurysdykcji.

Prezentowane przez akt tezy odegrały ważną rolę w sporze o inwestyturę, gdyż zawierały założenia idei papocezaryzmu. Chrystus został zdetronizowany a jego miejsce zajął rzymski antychryst. Temu sprzeciwiała się Reformacja

Argument Biblijny:

Efez. 1:22 I wszystko poddał pod jego stopy, a jego samego dał jako głowę ponad wszystkim kościołowi;
.
Efez. 5:23 Bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus głową kościoła, jest on też Zbawicielem ciała.
.
Kol. 1:18 On też jest głową ciała – kościoła; on jest początkiem i pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszy;

---

Sola Scriptura

Ponieważ szereg wymyślonych przez ludzi wierzeń nie da się udowodnić na podstawie Pisma świętego doktryna katolicka siłą rzeczy musi opierać się na świętej tradycji, która często zaprzecza Pismu Świętemu. W tym systemie tzw. Magisterium czyli biskup Rzymu na zasadzie prymatu należnego rzekomemu następcy św. Piotra oraz biskupi, rzekomi następcy Apostołów otrzymali nieomylną władzę do ustanawiania co jest Pismem, co jest Tradycją oraz władzę do interpretowania zarówno Pisma Świętego, jak i Tradycji.

W ten sposób Rzym porzucił Ducha Świętego pozostając w dialogu z samym sobą. Reformacja odrzuciła tradycję powracając do pierwotnej zasady gdzie jedynym źródłem doktryny jest Pismo Święte bez udziału Tradycji.

Argument Biblijny:

1 Kor. 4:6 To wszystko zaś, bracia, odniosłem do samego siebie i do Apollosa ze względu na was, abyście się nauczyli na naszym przykładzie nie wykraczać ponad to, co jest napisane, żeby jeden nie pysznił się drugim przeciw innemu..
,
1 Piotra 4:11 Jeśli ktoś przemawia, niech mówi jak wyroki Boga,
.
Izaj. 8:20 Do prawa i do świadectwa! Jeśli nie będą mówić według tego słowa, to w nim nie ma żadnej światłości.
,
Kol. 2:8 Uważajcie, żeby was ktoś nie obrócił na własną korzyść przez filozofię i próżne oszustwo, oparte na ludzkiej tradycji, na żywiołach świata, a nie na Chrystusie.
.
Mat. 15:9 Lecz na próżno mnie czczą, ucząc nauk, które są przykazaniami ludzkimi.

---

Sola gratia, sola fide

Papiści zajmując miejsce przynależne Duchowi Świętemu oparli swoje przekonania o dwa źródła: objawienie i zmysły, gdzie głównym winowajcą i popagatorem tej koncepcji był Tomasz z Akwinu. W ten sposób został złamany epistemologiczny monopol Pisma Świętego na prawdę.

Ta subiektywna idea rozwijała się niesystematycznie aż do XIII wieku, kiedy to Tomasz z Akwinu napisał swoje „Streszczenia teologii patrystycznej”, do których włączył filozofię Arystotelesa. Tam pogląd, że istnieją dwa lub więcej źródeł prawdy, znalazł swój największy wyraz w teologii. Tomasz popełnił ten sam błąd, który Ewa popełniła tysiące lat wcześniej. Zamiast trzymać się obiektywnego Słowa Bożego, opowiadał się za ideą, że doznania, obserwacja i doświadczenie są źródłem prawdy. Człowiek mógł sam odkryć prawdę. Epistemologia (czyli teoria poznania) stała się antropocentryczna, a nie Teocentryczna.

W wyniku zmiany paradygmatu na scenę wkroczyli nowi pośrednicy do Boga: święci, aniołowie oraz Maryja. W konsekwencji jak grzyby po deszczu pojawiły się także nowe sposoby odkupienia:

1. Naturalna teologia – zbawienie z dobrych uczynków bez wiary w Boga Pisma
2. Skarbiec zasług – możliwość zakupu nadmiaru dobrych zasług pochodzących od świętych
3. Msza – jako powtarzalna ofiara Chrystusa
4. Czyściec – zaprzeczenie doskonałego dzieła uświęcenia dokonanego przez Chrsytusa
5. Odpusty – zmazanie grzechów za pieniądze
6. Sakramenty jako kanały łaski

Reformatorzy nauczali, że prawda jest obiektywna i że istnieje tylko jedno źródło prawdy a zbawienie jest zapewnione doskonałą ofiarę Chrystusa i jest darmo, z łaski przez wiarę.

Argument Biblijny:

Kol. 3:2 W którym są ukryte wszystkie skarby mądrości i poznania.
.
1 Jana 2:2 I on jest przebłaganiem za nasze grzechy [Żydów] a nie tylko za nasze, lecz także za grzechy całego świata [wybranych spośród narodów] .
.
Łuk. 24:47 I w jego imieniu ma być głoszona pokuta i przebaczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy.
.
Obj. 5:9 I śpiewali nową pieśń: Godzien jesteś wziąć księgę i otworzyć jej pieczęcie, ponieważ zostałeś zabity i odkupiłeś nas dla Boga przez swoją krew z każdego plemienia, języka, ludu i narodu.
.
Dzieje 4:12 I nie ma w nikim innym zbawienia. Nie ma bowiem pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.
.
Rzym. 3:20 Dlatego z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało w jego oczach, gdyż przez prawo jest poznanie grzechu.
.
Efez. 2:8-9 8. Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, jest to dar Boga. 9. Nie z Nuczynków, aby nikt się nie chlubił.

---

Eucharystia

Według rzymskiej herezji Eucharystia jest sakramentem, w którym kapłan ma moc przemiany chleba i wina w dosłowne ciało i krew Jezusa Chrystusa, proces znany jako transsubstancjacja. Zgodnie z rzymskokatolickim nauczaniem to pozwala księdzu ofiarować samego Chrystusa ludziom, którzy je spożywają i dosłownie jedzą, a także ofiarowują go na ołtarzu w sakramentalnej formie.

Jak twierdzą katolicy centrum liturgii katolickiej jest Eucharystia. Eucharystia jest najważniejsza w życiu Kościoła, ponieważ jest to Jezus Chrystus. Inkarnacja jest nadal kontynuowana w czasie i przestrzeni. Pozostałe sakramenty i wszystkie posługi i apostolaty Kościoła są ukierunkowane na Eucharystię [KKK 1212].

Reformacja utrzymuje, że Wieczerza Pańska nie jest przeistoczeniem lecz jest zarówno pamiątką, jak i duchową obecnością Chrystusa w spożywanych elementach. Tak więc, kiedy wierzący piją kielich i jedzą chleb, całe ciało Chrystusa łączy się z Panem w głębokiej duchowej społeczności. Przez wiarę ci „w Chrystusie” uczestniczą w Ciele i Krwi Chrystusa mocą Ducha Świętego, który wlewa w nich życie Chrystusowe. Jest to pokarm duchowy  i zjednoczenie, gdy wierzący uczestniczą przez wiarę w Wieczerzy Pańskiej.

Argument Biblijny:

1 Kor. 10:16-17 16. Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czy nie jest wspólnotą krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czy nie jest wspólnotą ciała Chrystusa? 17. My bowiem, choć liczni, jesteśmy jednym chlebem i jednym ciałem, bo wszyscy jesteśmy uczestnikami jednego chleba.
.
1 Kor. 11:24-25 24. A gdy złożył dziękczynienie, połamał i powiedział: Bierzcie i jedzcie, to jest moje ciało, które za was jest łamane. Czyńcie to na moją pamiątkę. 25. Podobnie po wieczerzy wziął też kielich, mówiąc: Ten kielich to nowy testament w mojej krwi. Czyńcie to, ilekroć będziecie pić, na moją pamiątkę.
.
Jan 6:53-57 53. I powiedział im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeśli nie będziecie jeść ciała Syna Człowieczego i pić jego krwi, nie będziecie mieć życia w sobie. 54. Kto je moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. 55. Moje ciało bowiem prawdziwie jest pokarmem, a moja krew prawdziwie jest napojem. 56. Kto je moje ciało i pije moją krew, mieszka we mnie, a ja w nim. 57. Jak mnie posłał żyjący Ojciec i ja żyję przez Ojca, tak kto mnie spożywa, będzie żył przeze mnie.

---

Bluźnierstwo mszy świętej

Rzymski katolicyzm naucza, że msza jest „Bezkrwawą Ofiarą Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa” (Warto także podkreślić, że kościelne nauczanie, iż msza jest „ofiarą bezkrwawą”, dodatkowo wykazuje brak jakiegokolwiek znaczenia takiej ofiary. Hebr. 9:22 naucza bowiem, że „bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia grzechów”). Naucza również, że ofiara mszy jest tą samą ofiarą, co ofiara na krzyżu, i ma taką samą wartość.

Trydent podsumowuje nauczanie Rzymu o mszy i dowodzi, że ofiara mszy ma moc przebłagalną i jest składana za żywych i umarłych, za ich grzechy i kary i stanowi zadośćuczycnienie za te grzechy.( Kanony o ofierze mszy, Kanon 3).

Reformacja całkowicie odrzuciła abominację mszy świętej. W przeciwieństwie do mszy Wieczerza Pańśka jest zapewnieniem o całkowitym odpuszczeniu grzechów wybranych do zbawienia, dzięki jednej i całkowicie wystarczalnej ofierze Chrsytusa, która została złożona na krzyżu raz na zawsze i jest niepowtarzalna. Chrystus nie jest ponownie ofiarowywany, raczej po wykonaniu swojego dzieła zadośćuczyneinia zasiadł na tronie w niebie po prawicy Ojca.

Argument Biblijny:

Hebr. 9:24-26 24. Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni zbudowanej ręką, która była odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby teraz stawać dla nas przed obliczem Boga; 25. I nie po to, żeby często ofiarować samego siebie jak najwyższy kapłan, który wchodzi co roku do Miejsca Najświętszego z cudzą krwią; 26. Bo inaczej musiałby cierpieć wiele razy od początku świata. Lecz teraz na końcu wieków pojawił się raz dla zgładzenia grzechu przez ofiarowanie samego siebie.
.
Hebr. 9:28 Tak też Chrystus raz ofiarowany na zgładzenie grzechów wielu, drugi raz ukaże się bez grzechu tym, którzy go oczekują dla zbawienia.
.
Hebr. 10:10 Za sprawą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze.
.
Hebr. 10:12 Lecz ten, gdy złożył jedną ofiarę za grzechy na zawsze, zasiadł po prawicy Boga;
.
1 Piotra 3:18 Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby nas przyprowadzić do Boga; uśmiercony w ciele, lecz ożywiony Duchem;

---

Jedyny pośrednik

W systemie rzymskim stwierdzenie, że Jezus Chrystus jest jedynym Pośrednikiem między Bogiem a ludźmi, nie oznacza, że nie można prosić Marię, zmarłych świętych i aniołów o wstawiennictwo. Katolicy wierzą we wspólnotę tych, którzy pielgrzymują na ziemi, zmarłych, którzy jeszcze oczyszczają się, oraz tych, którzy cieszą się już szczęściem nieba, i że wszyscy łączą się w jeden Kościół. Wierzą również, że w tej wspólnocie mają zwróconą ku sobie miłość zmarłych świętych, którzy zawsze są gotowi na słuchanie ich próśb (Wyznanie wiary Ludu Bożego, 30).

Kluczowym pośrednikiem jednak jest osoba Maryi, której nadany został nawet nieoficjalny status współcierpiętnicy i współodkupicielki (co-Redemptrix), ponieważ w 200 roku Ojciec Kościoła Ireneusz z Lyonu nazwał Maryję przyczyną naszego zbawienia (łac. causa salutis) ze względu na jej rolę matki ludzkiego ciała Pana Jezusa. Myśl ta ewoluowała w upadłych umysłach watykańskich agentów doprowadzając do podniesienia tego zagadnienia w czasach współczesnych na tzw. II Soborze Watykańskim w 1962 roku.

Reformacja wyznaje tylko Jednego Pośrednika, którym jest Jezus Chrystus. On jako jedyny pośrednik ma moc wstawiennictwa do Boga i nie potrzebuje pomocy aniołów, zmarłych świętych czy Maryi, tym bardziej, że zmarli nie posiadają ani kontaktu z żywymi ani też wglądu w sprawy tego świata.

Argument Biblijny:

Dzieje 4:12 I nie ma w nikim innym zbawienia. Nie ma bowiem pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.
.
Jan 14:6 Jezus mu odpowiedział: Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca jak tylko przeze mnie.
/
1 Tym. 2:5 Jeden bowiem jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus;
.
Rzym. 8:34 Któż potępi? Chrystus jest tym, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który też jest po prawicy Boga i wstawia się za nami.

---

Czyściec i msze za zmarłych

Katechizm kościoła katolickiego definiuje czyściec jako “oczyszczenie, służące osiągnięciu świętości niezbędnej aby wejść do radości nieba”  Jest ono doświadczane przez “tych, którzy umierają w stanie Bożej łaski i przyjaźni, lecz ciągle nie są doskonale oczyszczeni.” (KKK 1030). W kulcie Rzymskim tak zwane “świętych obcowanie” odbywa się na trzech płaszczyznach:

1. Wyznawcy pielgrzymujący na ziemi
2. Wyznawcy przebywający w czyścu
3. Wyznawcy będący w niebie

Według doktryny wszystkie trzy grupy mogą się za sobą wstawiać nawzajem. Zatem ziemscy wyznawcy papieża mogą wstawiać się za jego wyznawców przebywających w czyścu, np. poprzez umartwianie się, ofiary finansowe, mogą też prosić wyznawców papieża przebywających w watykańskim niebie o wstawiennictwo np. w rycie zwanym Litaniia do wszystkich świętych. Również wyznawcy, którym papież zezwolił na wejście do nieba poprzez nadanie im statusu świetych, mogą wstawiać się za tych mniej szczęśliwych, którzy ciągle w czyścu przebywają lub pozostają wśród żywych

Reformacja idąc w ślady pierwszego Kościoła odrzuciła heretycką koncepcję czyśca który jest zaprzeczeniem doktryny pełnego zadośćuczynienia i doktryny podwójnego przypisania. Chrystus przyjął na siebie wszystkie grzechy wszystkich wybranych do zbawienia i poniósł całą karę za te grzechy, jednocześnie przypisując wybranym swoją doskonałą sprawiedliwość. Stąd ide czyśca godzi w ofiarę Chrsytusa. Odrzucenie jednego lub obu elementów tej doktryny skutkuje odrzuceniem kompletności Bożego zbawczego dzieła, co w konsekwencji prowadzi na zatracenie.

Argument Biblijny:

2 Kor. 5:21 On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.
.
Rzym. 8:3-4 3. Co bowiem było niemożliwe dla prawa, w czym było ono słabe z powodu ciała, Bóg, posławszy swego Syna w podobieństwie grzesznego ciała i z powodu grzechu, potępił grzech w ciele;4. Aby sprawiedliwość prawa wypełniła się w nas, którzy postępujemy nie według ciała, ale według Ducha.
.
Psalm 85:2 Przebaczyłeś nieprawość twego ludu, zakryłeś wszystkie ich grzechy.
.
Marek 3:28 Zaprawdę powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, którymi bluźnią synowie ludzcy, będą im przebaczone.
.
Rzym. 4:8 Błogosławiony człowiek, któremu Pan nie poczyta grzechu.
.
Kol. 2:13 I was, gdy byliście umarłymi w grzechach i w nieobrzezaniu waszego ciała, razem z nim ożywił, przebaczając wam wszystkie grzechy;

---

Idolatria

Kult obrazów oficjalnie przyjęto na Drugim Synodzie Niceańskim z 787 roku. Jakie były argumenty heretyków?

Jan, reprezentant Kościołów wschodnich, powiedział: “Bóg stworzył człowieka na swój obraz” i stąd wywnioskował, że należy używać obrazów. Sądził także, że w następującym fragmencie jest zalecenie kultu obrazów: PNP 2:14 Pokaż mi swoją twarz, bo jest piękna“. Aby udowodnić, że obrazy powinny być umieszczone na ołtarzach, cytowano fragment: Łuk. 11:33 Nikt nie zapala świecy i nie stawia jej w ukryciu ani pod naczyniem, ale na świeczniku, aby ci, którzy wchodzą, widzieli światło“.

Aby pokazać użyteczność czczenia obrazów, cytowano werset Psalmów: Psalm 4:6 PANIE, wznieś nad nami światło twego oblicza. Odwoływano się do podobieństwa: Patriarchowie wykorzystali ofiary pogan, więc chrześcijanie powinni używać wizerunków świętych zamiast bożków pogan. W ten sam sposób przekręcono znaczenie słów: Psalm 28:6 Panie, ja umiłowałem piękno twojego domu

Jednak najbardziej pomysłowa interpretacja była następująca: 1 Jana 1:1 co słyszeliśmy, tak i co widzieliśmy, dlatego Bóg jest znany nie tylko przez słuchanie słowa, ale także przez widzenie obrazów. Biskup Teodor był równie bystry.Twierdził, że “Boga należy podziwiać w Jego świętych;” i gdzie indziej: “Chodzi o świętych, którzy są na ziemi“, dlatego to musi odnosić się do obrazów. Biskup Teodozjusz z Mira potwierdzał słuszność oddawania czci obrazom powołując się na sny swego arcydiakona, które przywodził z taką siłą, jak gdyby był w posiadaniu odpowiedzi prosto z nieba.

Pojawił się też argument, że skoro posąg cesarza okadza się zapachami i kadzidłem, o wiele bardziej zasługują na to wizerunki świętych. Ponownie Jan, delegat wschodu, zadeklarował, że lepiej byłoby, gdyby miasto wypełniono burdelami, niż by odmówiono mu kultu obrazów. Uznano, że Samarytanie są najgorszymi ze wszystkich heretyków, a wrogowie obrazów są gorszymi od Samarytan.

Jest to akt zabroniony przez drugie przykazanie (odrzucone przez Rzym). Kult obrazów i świętych pojawił się po ustaniu prześladowań chrześcijan w 313 roku kiedy to cesarz Konstantyn rzekomo „nawrócił” się do Chrystusa (w rzeczywistości względy polityczne) i Edyktem Mediolańskim zakazał mordów wyznawców Jezusa. Wielu pogan chcących podlizać się cesarzowi „nawracało się” na chrześcijaństwo i cichaczem wprowadzając pogańskie praktyki do Kościoła np. zamieniono kult greckich bożków na kult świętych a kult Izydy na kult Maryi.

Wielu ówczesnych Ojców Kościoła sprzeciwiało się pogańskiemu kultowi obrazów wprowadzanemu na ich oczach do Kościoła np.Epifaniusz z Salaminy, Ambroży z Mediolanu, Wigilancjusz z Akwitani, święty Augustyn i wielu innych. Idąc w ślady Ojców Reformacja odrzuca kult obrazów, ponieważ jest to bluźnierstwo Bogu oraz stanowi formę fałszywego kultu srodze karanego przez Boga.

Argument Biblijny:

2 Mojż. 20:4-5 4. Nie będziesz czynił sobie żadnego rzeźbionego posągu ani żadnej podobizny czegokolwiek, co jest w górze na niebie, co jest nisko na ziemi ani co jest w wodach pod ziemią. 5. Nie będziesz oddawał im pokłonu ani nie będziesz im służył, bo ja jestem PAN, twój Bóg, Bóg zazdrosny, nawiedzający nieprawość ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą;
.
1 Sam. 15:23 Gdyż nieposłuszeństwo jest takim samym grzechem, jak czary, a krnąbrność, jak bałwochwalstwo i oddawanie czci obrazom.
.
Izaj. 44:14-15 14. Narąbie sobie cedrów i bierze cyprys i dąb lub to, co jest najsilniejsze spośród drzew leśnych, wsadzi jesion, który rośnie dzięki deszczom. 15. Wtedy służy to człowiekowi na opał: bierze z tego, aby się ogrzać, także roznieca ogień, aby upiec chleb, ponadto robi sobie boga i oddaje mu pokłon, czyni z tego posąg i pada przed nim.
.
Rzym. 1:23 I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobieństwo obrazu zniszczalnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i gadów.

---

Małżeństwo

Kwestia zabraniania zawierania związków małżeńskich bardzo mocno wiąże się z celibatem. W 888 r. dwa lokalne synody w Metz i Mainz, zabroniły duchownym wspólnego pożycia nawet z żonami żyjącymi we wstrzemięźliwości (tzw. białe małżeństwa). W 1123 roku I Sobór Laterański postanowił “Kapłanom, diakonom, subdiakonom i mnichom kategorycznie zabraniamy posiadania konkubin lub zawierania małżeństw.” XI wieczna kampania reformy gregoriańskiej przeciwko małżeństwom i konkubinatom duchownym spotkała się z silnym sprzeciwem, do czasu II Soboru Laterańskiego zyskała szerokie poparcie świeckich i kościelnych przywódców.  W 1322 roku papież Jan XXII nalegał, aby nikt związany małżeństwem – nawet nieskonsumowanym – nie mógł być wyświęcony.

Wbrew wieloletniej tradycji Kościoła zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, która wykluczała małżeństwo po święceniach, Reformator Zwingli ożenił się w 1522 r., Luter w 1525 r., a Kalwin w 1539 r. później. Żonaty Thomas Cranmer został arcybiskupem Canterbury w 1533 roku. Uczynili to ponieważ tego uczy Pismo wbrew ludzkiej, bezużytecznej tradycji.

Argument Biblijny:

1 Tym. 4:1-3  1. A Duch otwarcie mówi, że w czasach ostatecznych niektórzy odstąpią od wiary, dając posłuch zwodniczym duchom i naukom demonów; 2. Mówiąc kłamstwo w obłudzie, mając napiętnowane sumienie; 3. Zabraniając wstępować w związki małżeńskie, nakazując powstrzymywać się od pokarmów, które Bóg stworzył, aby je przyjmowali z dziękczynieniem wierzący i ci, którzy poznali prawdę.
.
1 Kor. 7:2 Jednak aby uniknąć nierządu, niech każdy ma swoją żonę i każda niech ma swojego męża.
.
Hebr. 13:4 Małżeństwo jest godne czci u wszystkich i łoże nieskalane. Rozpustników zaś i cudzołożników osądzi Bóg.

---

Celibat

Celibat został wprowadzony i usankcjonowany dopiero w XI wieku przez papieża Grzegorza VII. Wcześniej, tj. od IV wieku celibat był praktykowany dobrowolnie przez starszych prezbiterów mimo niezgodności tej praktyki z Pismem. Celibat nie znosi możliwości współżycia a jedynie nie zezwala na zalegalizowanie związku, prowadząc tym samym do cudzołóstwa.

Reformatorzy czynili celibat odpowiedzialnym za  powszechne nadużycia seksualne wśród duchownych i uczynili zniesienie wstrzemięźliwości duchownych i celibatu kluczowym elementem swojej reformy. Potępili to jako przeciwieństwo zalecenia Nowego Testamentu

Argument Biblijny:

1 Kor. 9:5 Czy nie mamy prawa zabierać ze sobą siostry – żony jak inni apostołowie, bracia Pana i Kefas?
.
1 Tym. 3:2Biskup więc ma być nienaganny, mąż jednej żony, czujny, trzeźwy, przyzwoity, gościnny, zdolny do nauczania;

---

Podsumowanie

Reformacja jest antytezą dla świata a w szczególności do wszystkich fałszywych religijnych systemów, w szczególności do rzymskiego katolicyzmu. Choć Rzym naucza, że zbawienie jest z łaski przez wiarę w Chrystusa, oraz że Biblia jest Słowem Bożym to jednak dodaje do tego niemożliwą do zaakceptowania przez chrześcijan frazę: nie tylko. W konsekwencji zbawienie jest nie tylko z łaski przez wiarę w Chrystua, nie tylko Biblia jest Słowem Bożym. Pozabiblijna tradycja naucza katolików, że do zbawienia konieczne są dobre uczynki a mawet wiara w Maryję.

Mając świadomość ogromu pracy wykonanej przez Reformację w przywracaniu teologicznej prawdy z zasmuceniem i przerażaniem wiecznymi konsekwencjami obserwujemy współczesnych ekumenistów. Łączenie się z katolicyzmem, czy też z Arminianizmem, jego duchowym bękartem, nawet na poziomie eklezjalnym jest porzuceniem drogi wyznaczonej przez Reformatorów. I jak powiedział Spurgeon:

“Osiąganie jedności działań kosztem przemilczania prawdy o różnicach jest podeptaniem Syna Bożego i wystawianiem Pana Jezusa na pomiśewisko”

Mamy nadzieję, że Dziesięć Tez Berneńskich zbliży kacerzy do prawdy, a nawet może kiedyś Bóg da im upamiętanie aby uznali prawdę? (2 Tym. 2:25)

Na podstawie źródło

---

Zobacz w temacie

• Doktryna podwójnego oddzielenia
  .
• Od kiedy istnieje Rzymski katolicyzm? – cz. 1 urząd papieża
• Jedyna Głowa Kościoła
• Nowy ekumenizm, cz. 2: epistemologia papistów kontra Reformacja
• Czas skruszyć bałwany i wyciąć święte gaje
• Cena duchowej głupoty
• Anapapiści: część1 – synowie buntu
• Anapapiści: część 2 – bagno herezji
• 10 Oznak Kultycznego Kościoła
  .
• Wojna bracia, wojna!
• Zanim nawrócisz się na rzymski katolicyzm…
  .
• Konstytucja 3 maja: definitywna śmierć polskiej reformacji
• Noc świętego Bartłomieja: katolicki wzór cnót męskich i niewieścich
• Pokłosie Arminianizmu w ujęciu historycznym
  .
• Zniesienie prawdy, część 1
• Zniesienie prawdy, część 2
  .
• (170 – 235) Hipolit Rzymski kontra biskupi
• (315 – 403) Epifaniusz z Salaminy kontra kult Maryi
• (370 – 490) Wigilancjusz z Akwitanii: przebłysk Reformacji
• (770 – 827) Klaudiusz z Turynu: ikonoklasta i antypapista
• (779 – 840) Agobard z Lyonu: niszczyciel zabobonów
• (804 – 869) Gotszalk z Fuldy – 20 lat tortur za podwójną predestynację