Hebr. 12:14 Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do świętości, bez której nikt nie ujrzy Pana.
Spis treści
Potajemnie wprowadzona nauka
Nauki pana Cyrikasa wkroczyły do ewangelikalizmu z wielkim hukiem i stały się niemal normą zdrowego nauczania. Jednak otwartą kwestią jest czy ten zielonoświątkowy nauczyciel prezentujący zdawałoby się umiarkowane podejście do charyzmatów (to w dalszym ciągu kontynualista) głosi zbawienie z uczynków? Jest to zabójcza doktryna, która może być wprowadzana podstępnie, choć ściśle otoczona prawdą, że jest niemal niemożliwa do wykrycia. Posłuchajmy co mówią uczniowie pana Cyrikasa spytani o to, czy doskonałość świętości czyli bezgrzeszność jest osiągalna za życia:
Boże standardy są niestety bardzo wysokie, dlatego bycie uczniem kosztuje. Nie staniemy sie doskonali poprzez własne wysilki, ale mamy wzór – Jezusa, Ducha Świętego i modlitwę. Doskonalość jest możliwa. Pozatym są ostrzezenia w bibli dla wierzacych. Wystarczy zobaczyć tekst Hebrajczyków 12:14
Podsumowanie pozycji doktrynalnej:
- Bóg ustanowił wysokie standardy uczniostwa (prawda)
- Doskonałość nie jest osiągalna przez własne wysiłki (prawda)
- Istnieją ostrzeżenia dotyczące nieosiągnięcia doskonałości przez wierzących (nieprawda)
- Doskonałość jaką należy osiągnąć to ta ziemska, za życia w ciele (staniemy się doskonali mając wzór – Jezusa, Ducha Świętego i modlitwę – błąd doktrynalny)
- Koszt bycia uczniem to osiągnięcie doskonałości, jest to warunek zbawienia (doskonałość jest możliwa, są ostrzeżenia w biblii dla wierzących – herezja zatracenia)
O uświęceniu
Uświęcić oznacza oddzielić jako święte. Pismo rozróżnia między uświęceniem pozycjonalnym a progresywnym
1. Pozycjonalne – doskonałe (kompletne), przypisane jednorazowym aktem, będące monergistycznym dziełem Boga, środek umożliwiający zbawienie (akceptację grzesznika w oczach Bożych)
Hebr. 10:14 Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni.
2. Progresywne – będące stałym procesem, monergistyczne dzieło Boga w człowieku zmiany jego myślenia o grzechu na podstawie zrozumienia i przyswojenia prawdy Słowa Bożego (owoc Ducha Świętego następujący po regeneracji)
Hebr. 12:14 Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do świętości, bez której nikt nie ujrzy Pana.
Pozycjonalne uświęcenie w sposób nieunikniony prowadzi do uświęcenia progresywnego. W momencie zbawienia każdy uzyskuje nieutracalne, stałe i doskonałe uświęcenie pozycjonalne oraz w tym samym momencie rozpoczyna się uświęcenie progresywne: Bóg w określonym przez siebie zakresie sprawia, że człowiek zbawiony i sprawiedliwy w Bożych oczach stara się być coraz bardziej podobnym do wzorcu, do Jezusa Chrystusa, doskonale uświęconego (bo bezgrzesznego). Nie jest to zmiana ludzkiej natury (ciało ciągle jest martwe w grzechach) ale upodobanie w Bożym Prawie. Życie zbawionego staje się polem konfliktu między martwym bo grzesznym ciałem, a ożywionym duchem (czyli wewnętrznym człowiekiem, por. Rzym. 7:14-25; Gal. 5:17; Kol. 1:9-12)
.
Egzegeza Tekstu
Hebr. 12:14 Dążcie (διώκετε diokete) do pokoju ze wszystkimi i do świętości (ἁγιασμόν hagiasmon), bez której nikt nie ujrzy Pana.
Gramatyka
Pierwszym słowem kluczem powyższego fragmentu będzie czasownik dążcie. W języku greckim ma on następujące znaczenie
διώκω dioko – agresywnie gonić, jak myśliwy ścigający zwierzynę (nagrodę); czasownik ten jest używany pozytywnie „gorliwie dążyć” i negatywnie „gorliwie prześladować, upolować„. W każdym przypadku oznacza ściganie z całym pośpiechem, żarliwie pragnąc wyprzedzić.
Dążenie ma następujące cechy
- to czynienie wysiłku
- w pełnej gorliwości
- w celu zdobycia nagrody
Drugim kluczowym słowem będzie świętość,
ἁγιασμός hagiasmos – proces czynienia lub stawania się świętym
Jeśli teraz dokonać logicznego rozbioru zdania przyjmie ono następującą formę
Nie ujrzycie Pana, jeśli nie będziecie agresywnie gonić w procesie stawania się świętymi z całym pośpiechem, żarliwie pragnąc być jak najszybszymi
W rozumieniu wyznawców doktryny pełnego uświęcenia za życia (perfekcjonizm)
Jeśli nie staniecie się w pełni święci za życia to nie osiągniecie nagrody, nie ujrzycie Pana
Przypomnijmy jeszcze raz, czego nauczają słuchacze Cyrikasa. Oni zakładają, że doskonałość jest osiągalna na ziemi za życia ale nie dzięki wysiłkom człowieka i jednocześnie podają fragment Hebrajczyków 12:14 jako argument. Użycie cytatu jest całkowicie nietrafione ponieważ tekst naucza o ludzkich wysiłkach w celu osiągnięcia uświęcenia. Jeśli przyjąć ten fragment jako normatywny w rozumieniu wyznawców doktryny perfekcjonizmu dochodzimy do nauki zbawienia z uczynków, która zakłada, że osiągnięcie zbawienia jest możliwe dzięki wysiłkom i staraniom człowieka, co jest całkowicie sprzeczne z Pismem.
.
Refutacja
Pismo Święte jest doskonałe i bezbłędne (Psalm 19:7, Psalm 119:160) zatem nie może sobie zaprzeczać. Jeśli interpretacja jednego fragmentu Pisma jest sprzeczna z interpretacją innego fragmentu, należy dokonać weryfikacji interpretacji błędnie rozumianego tekstu. Ponieważ z całą pewnością wiemy, że zbawienie nie zależy od wysiłków i starań człowieka (o czym naucza chociażby List do Rzymian), należy zweryfikować i poprawić błędną interpretację tekstu Hebrajczyków.
Rzym. 9:15-16 15 Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję. 16 A więc nie zależy to od tego, który chce (θέλοντος thelontos), ani od tego, który zabiega (τρέχοντος trechontos), ale od Boga, który okazuje miłosierdzie.
.
θέλω theló – chcieć, pożądać, życzyć sobie, planować
.
τρέχω trechó – biec (jak w wyścigu), czynić rozwój, czynić wysiłek w celu uzyskania czegoś
διώκω dioko stoi w całkowitej opozycji do θέλω theló i τρέχω trechó. Nie można nauczać, że należy czynić starania (dążyć) i gonić (biec) w celu osiągnięcia zbawienia oraz że zbawienie nie jest zależne od chęci, starań i wisiłku (biegu) w celu osiągnięcia zbawienia. Potwierdza to użycie rzeczownika ἁγιασμόν hagiasmon oznaczającego proces uświęcenia a nie pełne uświęcenie.
I choć wiemy, że wszelkie dobre uczynki wierzącego są wynikiem działania Boga (Jan 15:5; Efez. 2:10) to sam fragment Hebrajczyków opisuje rzeczywistość z punktu widzenia człowieka i wskazuje na ludzką odpowiedzialność w uświęceniu. Tekst nigdzie nie podaje dzieła Ducha Świętego i modlitwy jako środków osiągnięcia pełnego uświęcenia (w rozumieniu progresywnym).
Z drugiej strony nauczanie o konieczności osiągnięcia w czasie życia doskonałej świętości, bez której nie można ujrzeć Pana jest niczym innym jak nauka zbawienia z uczynków.
osągnięcie doskonałej świętości ⇒ zbawienie
jest tożsame z nauką
uczynki ⇒zbawienie
.
Najbliższy kontekst
Wers 14 nie naucza o konieczności osiągnięcia akceptowalnego przez Boga poziomu świętości, który umożliwi ujrzenie Pana, co implikowałoby zbawienie z uczynków. W rzeczywistości widzimy tutaj zachęte do podążania za niedoścignionym wzorcem świętości Chrystusa (jedyna akceptowalna świętość w oczach Boga).
Hebr. 12:11-16
11 A żadne karanie w danej chwili nie wydaje się radosne, ale smutne. Potem jednak przynosi błogi owoc sprawiedliwości tym, którzy przez nie byli ćwiczeni.
12 Dlatego wyprostujcie opadłe ręce i omdlałe kolana.
13 Prostujcie ścieżki dla waszych stóp, aby to, co chrome, nie zeszło z drogi, ale raczej zostało uzdrowione.
14 Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do świętości, bez której nikt nie ujrzy Pana.
15 Uważajcie, żeby nikt nie pozbawił się łaski Boga, żeby jakiś korzeń goryczy, wyrastając, nie wyrządził szkody i aby przez niego nie skalało się wielu;
16 Żeby nie było żadnego rozpustnika lub bezbożnika jak Ezaw, który za jedną potrawę sprzedał swoje pierworodztwo.
- wers 11: naucza o wyćwiczeniu w sprawiedliwości co jest owocem karcenia dzieci Bożych, tych którzy są zbawieni,
Hebr. 12:8.11 8 A jeśli jesteście bez karania, którego wszyscy są uczestnikami, wtedy jesteście bękartami, a nie synami 11 A żadne karanie w danej chwili nie wydaje się radosne, ale smutne. Potem jednak przynosi błogi owoc sprawiedliwości tym, którzy przez nie byli ćwiczeni.
- wers 12: zachęca zbawionych do wytrwania w Bożym karceniu
- wers 13: zaleca zrozumienie oczekiwań Boga co do chrześcijańskiego życia wraz z ich wypełnianiem
- wers 14: nakazuje zachowywanie pokoju z każdym człowiekiem oraz zachęca do poszukiwania świętości; tak jak niemożliwym jest osiągnięcie pokoju z każdym tak niemożliwym jest osiągnięcie świętości dającej przywilej oglądania Boga; możliwym jednak jest dążenie do ideału, podążanie w kierunku wzorca; dążenie jest głównym czasownikiem fragmentu zatem nacisk położony jest raczej na starania rozumiane jako owoc zbawienia niż na osiągnięcie celu
Gal. 5:22-25 22 Owocem zaś Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara; 23 Łagodność, powściągliwość. Przeciwko takim nie ma prawa. 24 A ci, którzy należą do Chrystusa, ukrzyżowali swoje ciało wraz z namiętnościami i pożądliwościami. 25 Jeśli żyjemy w Duchu, w Duchu też postępujmy.
Filip. 3:12 Nie żebym to już osiągnął albo już był doskonały, ale dążę, aby pochwycić to, do czego też zostałem pochwycony (pełne uświęcenie) przez Chrystusa Jezusa.
- wers 15: nawiązuje do ewangelii dającej łaskę i świętość, antytezą będzie apostazja i grzeszne czyny
- wers 16: ostrzega przed odrzuceniem ewangelii
.
Wnioski
Bóg tych, których miłuje karci doprowadzając do coraz większego ich uświęcenia, co jest dowodem usynowienia i zbawienia. Uświęcenie o jakim mowa w tekście hebrajczyków jest progresywne a nie pozycjonalne. Oczywiście wzorcem jest doskonałe uświęcenie, ale nie jest ono osiągalne, stąd nakaz nieustannego dążenia do uświęcenia, na co wskazuje strona czynna czasownika διωκετε. Źródłem pozycjonalnej świętości jest ewangelia, której odrzucenie skutkuje potępieniem.
Tekst Hebrajczyków naucza o progresywnym dążeniu do uświęcenia, którego pełnia (równa uświęceniu pozycjonalnemu) nie jest możliwa do osiągnięcia za życia.
.
Świętymi bądźcie
Izaj. 64:6 My wszyscy jednak jesteśmy jak nieczyści, a wszystkie nasze sprawiedliwości są jak szata splugawiona; wszyscy opadliśmy jak liść, a nasze nieprawości uniosły nas jak wiatr
Pismo wskazuje na stan idealny człowieka, pełne uświęcenie, które jest wymagane przez Boga, oraz ze względu na niemożliwość osiągnięcia tego stanu wskazuje na osobę Chrystusa, którego świętość zostaje przypisana wierzącym jako zastępstwo ludzkiej, upadłej nikczemnej natury (antyświętości).
.
Wzorzec świętości
Bóg wzywa do świętości, która ma być akceptowalna w oczach Bożych. Jedyną tego typu świętością jest ta, którą posiada sam Stworzyciel. Bóg nie może zaakceptwać w swojej obecności istot mniej świętych niż Boży standard.
1 Piotra 1:16 Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty.
Jednak nikt na świecie nie może być tak świętym jak Bóg
1 Sam. 2:2 Nikt nie jest tak święty jak PAN
.
Obj. 15:4 Któż by się nie bał ciebie, Panie, i nie uwielbił twego imienia? Bo ty jedynie jesteś święty,
.
Przypisana świętość
Dlatego potrzebna była interwencja Boża umożliwiająca nieświętym istotom, czyli wybranym do zbawienia i przeznaczonym do społeczności z Bogiem istnienie w Jego obecności tak, aby nie zostali natychmiast unicestwieni. To pełne uświęcenie w miejsce wierzących dokonał Chrystus poprzez swoją krew Nowego Przymierza:
Jan 17:19 A ja za nich uświęcam samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie.
.
Hebr. 10:29 krew przymierza, przez którą (Chrystus) został uświęcony
I przypisanie doskonałej, Boskiej świętości Chrystusa wszystkim wierzącym – to świętość pozycjonalna, którą widzi w nas Bóg, niezależnie od grzesznych uczynków ciała
1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem;
Tak uświęceni jesteśmy ofiarą miłą i przyjemną Bogu. Ewangelia jest nośnikiem uświęcenia: kto uwierzy w sercu i wyzna ustami, komu zostanie udzielony dar zbawiającej wiary staje się całkowicie uświęcony przez Boga
Rzym. 15:19 Po to, abym był sługą Jezusa Chrystusa dla pogan, sprawując święte usługiwanie ewangelią Boga, aby ofiara pogan stała się przyjemna, uświęcona przez Ducha Świętego.
Chrystus, prawdziwie człowiek i prawdziwie Bóg swoim bezgrzesznym życiem spełnił wymogi świętości stawiane przez Boga. A chrześcijanie będący naśladowcami Chrystusa mają dążyć do tej świętości. Na świecie wierzący mają progresywną świętość, która podlega nieustannej poprawie, czyli w miarę kroczenia drogą Pańską coraz wyraźniej widzą doskonałą świętość Chrystusa i dążą do osiągnięcia tego wzorca. Jest to proces niepodlegający zakończeniu. Nikt nie może osiągnąć pełnego uświęcenia. Gdyby tak było, zbawienie osiągalne byłoby przez uczynki i łaska nie byłaby potrzbna. Wiara w możliwość osiągnięcia doskonałości progresywnej świętości to przejaw pychy i braku zrozumienia Bożego standardu, to czynienie się równym Bogu.
Praktyczny przykład
Paweł bez wątpienia może być uznany za wzór chrześcijanina, sam przecież podawał się jako model do naśladowania (1 Kor. 4:16; 1 Kor. 11:1; Filip. 3:17). Zwróćmy uwagę na rozróżnienie, jakiego Apostoł dokonuje względem uświęcenia (rozumianego jako akceptowalnej w oczach Bożych sprawiedliwości):
Filip. 3
9 I znaleźć się w nim, nie mając własnej sprawiedliwości, tej która jest z prawa, ale tę, która jest przez wiarę Chrystusa, to jest sprawiedliwość z Boga przez wiarę;
12 Nie żebym to już osiągnął albo już był doskonały
15 Ilu więc nas jest doskonałych, tak myślmy. A jeśli o czymś inaczej myślicie, i to wam Bóg objawi.
- Sprawiedliwość jaka umożliwia przebywanie w obecności Bożej pochodzi z Boga, nie z człowieka, nie mając własnej sprawiedliwości lecz sparwiedliwość z Boga przez wiarę
- Paweł nie osiągnął pełnego, zależnego od człowieka uświęcenia progresywnego, nie żebym to już osiągnął albo już był doskonały
- Apostoł posiadał przypisaną doskonałą przez Boga i niezależną od człowieka sprawiedliwość, doskonałe uświęcenie pozycjonalne, ilu więc nas jest doskonałych
.
Biblijne komentarze Hebr. 12:14
Mathew Poole
…Świętość…: agiasmon jest każdym nawykiem i działaniem serca, które staje się duszą ku Bogu, ciesząc się wszelkim oczyszczaniem z duchowej nieczystości i zgodnością z Bożą świętością, Rezultatem i kwintesencją wszystkich łask Ducha Świętego jest świętość, Ducha, który prowadzi do doskonałości ludzi.
.
…Bez którejo nikt nie ujrzy Pana… dusza pozbawiona świętości nie ma żadnej możliwości ani wiary, ani patrzenia na Boga
Świętość cieszy się z oczyszczania a skoro tak, proces ten musi trwać tak długo, jak wierzący żyje. Duch prowadzi do świętości i jest to stały proces życia chrześcijanina. To stałe oczyszczanie umożliwia komunię z Bogiem.
.
Gills Exposition
…świętość… nie jest doskonała w tym życiu, ale będzie w niebie; i jest ona doskonała w Chrystusie; i należy jej poszukiwać udając się do Chrystusa po więcej łaski i praktykując wiarę w Niego, jako nasze uświęcenie; i przez żarliwe pragnienia, aby Duch Boży uświęcał nas coraz bardziej i pozwolił nam, dzięki swej łasce i mocy, kroczyć drogą świętości, dopóki nie dotrzemy do nieba.
Świętość nie jest osiągalna tutaj na ziemi, lecz w niebie.
.
Ojcowie Kościoła
Klemens Aleksandryjski
gr. Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς właśc. Titus Flavius Clemens (ur. prawdopodobnie ok. 150 w Aleksandrii, zm. ok. 212 w Azji Mniejszej) – piszący po grecku teolog wczesnochrześcijański, Ojciec Kościoła
Instruktor, Księga I
Rozdział VI – Nazwa dzieci nie implikuje instrukcji w podstawowych zasadach.
.
Zastanawiam się, jak niektórzy odważą się nazywać doskonałymi, gnostycy, z wyobrażeniami o sobie jako wyższymi od Apostoła, nadęci i chełpliwi, kiedy sam Paweł posiadał taki szacunek dla siebie samego: [Filip. 3:12-14] 12 Nie żebym to już osiągnął albo już był doskonały, ale dążę, aby pochwycić to, do czego też zostałem pochwycony przez Chrystusa Jezusa. 13 Bracia, ja o sobie nie myślę, że już pochwyciłem. Lecz jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, a zdążając do tego, co przede mną; 14 Biegnę do mety, do nagrody powołania Bożego, które jest z góry w Chrystusie Jezusie. A jednak uważa się za doskonałego, ponieważ został wyzwolony ze swego poprzedniego życia i dąży do lepszego życia, nie tak doskonałego w wiedzy, ale dążącego do doskonałości. Dlatego też dodaje: [Filip. 3:15] Ilu więc nas jest doskonałych, tak myślmy wyraźnie opisują doskonałość jako wyrzeczenie się grzechu i odrodzenie w wierze jedynego doskonałego, i zapominając o naszych poprzednich grzechach.
Klemens wierzył, że doskonałością jest bezgrzeszność ale jednocześnie uważał, że osiągnięcie tego stanu jest za życia niemożliwe. Pisze on raczej o dążeniu do doskanałości i postrzegaja wyrzeczenie się grzechu jako nierozerwalnie związane z odrodzeniem. To wyklucza możliwość bezgrzesznego życia, ponieważ nikt, kto rodzi się na nowo nie jest doskonale bezgrzesznym.
.
Cyprian z Kartaginy
Thascius Caecilius Cyprianus, Swiaszczennomuczenik Kiprian, jepiskop Karfagienskij (ur. ok. 200 lub 210 w rzymskiej prowincji Afryki, zm. 14 września 258 niedaleko Kartaginy) – biskup Kartaginy i męczennik za wiarę, pisarz apologeta chrześcijaństwa, jeden z ojców Kościoła,
O modlitwie Pańskiej
.
Jak potrzebnie, jak opatrznościowo i zbawiennie jesteśmy upominani, iż jesteśmy grzesznikami, którzy muszą przepraszać za grzechy, gdy wyprasza się darowanie u Boga, umysł przypominał sobie sumienie swoje! By ktoś nie podobał się sobie jako niewinny, a wynosząc się nie ginął przez to bardziej, zwraca się mu uwagę i poucza się go, że grzeszy codziennie, skoro codziennie ma nakaz modlić się za grzechy. Tak wreszcie i Jan w liście swym napomina, mówiąc [1 Jana 1:8] Jeślibyśmy rzekli, iż grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy, a prawdy w nas nie masz.
Cyprian krótko i zwięźle osoby twierdzące, że osiągnęły stan bezgrzeszności nazywa pozbawionymi prawdy, czyli niewierzącymi.
.
Terturlian
Quintus Septimius Florens Tertullianus (ur. pomiędzy 150 a 160, zm. 240)[1] – łaciński teolog z Afryki Północnej, nawrócony na chrześcijaństwo w 190 roku największy apologeta chrześcijaństwa swoich czasów
O zmartwychwstaniu ciała
Rozdział XXIII. – Różne fragmenty św. Pawła, które mówią o duchowym zmartwychwstaniu,
.
Odnosząc się do tego oczekiwania i nadziei, Paweł pisze do Galatów: „Gal. 5:5 My bowiem przez Ducha oczekujemy nadziei sprawiedliwości z wiary„. On mówi: „oczekujemy tego„, nie jesteśmy w posiadaniu tego. Przez sprawiedliwość Bożą rozumie ten sąd które będziemy musieli ponieść jako nagrodę za nasze uczynki. W oczekiwaniu na to sam dla siebie, apostoł pisze do Filipian: „Jeśli w jakikolwiek sposób – mówi –” mogę osiągnąć zmartwychwstanie. Nie tak, jakbym już osiągnął, albo był już doskonały. ” [Filip. 3:11-12]
Tertulian uważał, że doskonałość, pełne oddzielenie od grzechu może być osiągnięte wyłącznie po zmartwychwstaniu. Jako argument podał fakt, że sprawiedliwość (pełne uświęcenie) wynika z wiary obecnie a jej pełnia będzie dostępna dopiero po przeniesieniu do nieba. On nie wierzył w możliwość pełnego uświęcenia za życia.
.
Augustyn z Hippony
Aurelius Augustinus (ur. 13 listopada 354 w Tagaście, zm. 28 sierpnia 430 w Hipponie) – filozof, teolog, organizator życia kościelnego, jeden z ojców i doktorów Kościoła, znany jako doctor gratiae (doktor łaski), pisarz o berberyjskich korzeniach. Duchowy przodek protestantyzmu, jego pisma miały duży wpływ na nauki Lutra i Kalwina.
Dar wytrwania
Modlitwa Pańska – pierwsza i piąta prośba
.
Trzy są – jak wiecie – prawdy, których Kościół w szczególności broni przeciw pelagianom.
.
Pierwsza z nich to przekonanie o rozdawnictwie łaski Bożej nie według naszych zasług, ponieważ wszystkie zasługi sprawiedliwych są darami Bożymi, których udziela łaska Boża.
.
Drugą prawdą jest, że nikt, nawet najsprawiedliwszy, nie żyje w tym skażonym ciele bez grzechu.
.
Trzecią – że człowiek rodzi się obarczony grzechem pierwszego człowieka i skrępowany więzami potępienia, jeśli odrodzenie nie uwolni go od winy zaciągniętej na skutek narodzenia….
.
Pelagianie bowiem ośmielają się twierdzić również i to, że człowiek sprawiedliwy jest w tym życiu zupełnie bezgrzeszny. Według pelagian Kościół za dni naszych znajduje się w sprawiedliych ludziach.
Augustyn twierdził, że za jego czasów prawowierny i ortodoksyjny Kościół chzreścijański powszechnie bronił prawdy grzeszności wierzących. Naukę o możliwej do osiągnięcia bezgrzeszności za życia przypisywał pelagianom czyli heretykom, z którymi Kościół prowadził otwartą wojnę doktrynalną..
.
Wnioski
Tekst Hebrajczyków naucza:
Jeśli w kimś nie jest widoczny żarliwy proces pogoni za uświęceniem dowodzi to, że taka osoba nie jest zbawiona i nie ujrzy Pana.
Doktryna wyznawana przez uczniów Cyrikasa to sprytnie i po cichu wprowadzona do kościoła herezja zatracenia. Wprawdzie większość nauki jest zgodna z Pismem
- Bóg uświęca
- Proces uświęcenia
- Dążenie do doskanałości
To co zatraca jest ostatnim punktem nauki. Chodzi o możliwość osiągnięcia doskonałości za życia. Korzeniem tego będzie legalizm judaizatorów (doskonałość wynikająca z zakonu) i gnostycyzm (mistyczny środek).
Pismo ostrzega
2 Piotra 2:1 Byli też fałszywi prorocy wśród ludu, jak i wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy potajemnie wprowadzą herezje zatracenia, wypierając się Pana, który ich odkupił, i sprowadzą na siebie rychłą zgubę.
.
1 Jana 1:8 Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, sami siebie zwodzimy i nie ma w nas prawdy.
.
1 Jana 1:10 Jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, robimy z niego (Boga) kłamcę i nie ma w nas jego słowa.
Zobacz w temacie
