Świadectwem Jezusa jest duch proroctwa

utworzone przez | lip 27, 2018 | Charyzmania, Egzegezy

Obj. 19:10 I upadłem mu do nóg, aby oddać mu pokłon, lecz powiedział mi: Nie rób tego, bo jestem sługą razem z tobą i twoimi braćmi, którzy mają świadectwo Jezusa. Bogu oddaj pokłon, bowiem świadectwem Jezusa jest duch proroctwa.

Zielonoświątkowa interpretacja

Posiadający ducha neomontanizmu zielonoświątkowcy wierzą, że wszyscy zbawieni przez Jezusa powinni prorokować. Zdolność ta jest rozumiana jako:

  • głoszenie nowej, objawionej przez Ducha Świętego pozabiblijnej teologii
  • objawienie prawidłowej interpretacji tekstu Pisma bez potrzeby jego studiowania
  • przepowiadanie przyszłych wydarzeń

Przejawianie tych zdolności jest w ich mniemaniu dowodem na zbawienie. Kto ma ducha proroctwa, ten ma Jezusa. Kto prorokuje, ten jest zbawiony. Z drugiej strony kto nie prorokuje, ten nie ma Ducha Świętego i nie jest zbawiony.

Interesującym jest sposób w jaki duch neomontanizmu przekręca znaczenie Słowa Bożego. Jest on oparty o odrzucenie kontekstu danego fragmentu, zarówno bliższego jak i dalszego (analogia Scriptura), całkowita ignorancja gramatyki i pierwotnego znaczenia słów, pozbawienie tekstu historyczno-kulturalnych uwarunkowań i praktycznej aplikacji. Ujmując to inaczej, duch zielonoświąkowstwa działa całkowicie w oderwaniu od podstawowych zasad hermeneutyki umożliwiających dotarcie do autorskiej intencji rozważanego tekstu Pisma. Chodzi o nadanie fragmentowi nowego, pożądanego przez zielonoświątkowca znaczenia poprzez neologizmy (wyrazy) i alegoryzację (całe zdania). Mowa o eisegezie (wczytywanie z góry przyjętego znaczenia do tekstu), która jest prostą drogą do doktrynalnych błędów oraz herezji.

Najgorszym w tym wszystkim jest duma zielonoświąkowców. Oni twierdzą, że te kardynalne w rzeczywistości błędy, to prowadzenie Ducha Świętego i żadną miarą nie są skłonni do refleksji. Ich przecież prowadzi “Duch” zatem w ich rozumieniu nie ma możliwości o pomyłce.

Problem w tym jest taki, że duch prowadzący zielonoświątkowców każdemu z nich objawia inne zrozumienie Pisma. To nie jest Duch Święty
.

Analiza tekstu

bowiem świadectwem Jezusa jest duch proroctwa.

Zasada dosłowności

Fragment nie naucza o Duchu Świętym działającym w każdym wierzącym poprzez proroctwa. Słowo “proroctwo” tutaj jest używane w szerokim znaczeniu, w jakim często jest ono używane w Nowym Testamencie – oznaczającym ujawnienie boskiej woli a główne odniesienie tutaj dotyczy kaznodziejów i nauczycieli Nowego Testamentu.

…świadectwem Jezusa…

Wykluczonym jest, aby mowa tutaj była o świadectwie przynależności do Chrystusa. Tekst nie naucza, że ten, kto prorokuje to do Chrystusa należy. Mowa o wiecznej ewangelii, przesłaniu o wielkim zwycięstwie Chrystusa, o wyzwoleniu ze śmierci wszystkich, którzy kiedykolwiek uwierzą w Mesjasza i Jego dzieło na krzyżu

…duch proroctwa…

Kiedy mowa o Duchu Świętym działającym w człowieku Święty Tekst podaje kwalifikator, którym jest dzieło, jakie ma zostać wykonane. I tak na przykład zadaniem Ducha Świętego będzie oświecenie każdego wierzącego z osobna w zrozumieniu przekazywanej przez spisane Słowo teologicznej prawdy o Bogu. Mówi o tym tekst Efezjan wskazując na Ducha Świętego jako aktywnie działającego agenta.

Efez. 1:17 Prosząc, aby Bóg naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam Ducha mądrości i objawienia w poznaniu jego samego;

Jednak co do ducha proroctwa Objawienie 19 mówi o czymś zupełnie innym. Chodzi o wewnętrzne nastawienie człowieka, jego gotowość do głoszenia świadectwa Jezusa czyli ewangelii.  Jest to niejako druga strona medalu. To, co człowiek zaczyna rozumieć ze Słowa Bożego a co jest wynikiem ciężkiej pracy w doktrynie i towarzącemu temu oświeceniu Ducha Świętego, ma skutkować wewnętrznym nastawieniem, gotowością do zwiastowania.

Porównajmy teraz dwa bardzo podobne fragmenty

2 Tym. 1:7 Nie dał nam bowiem Bóg ducha bojaźni, lecz mocy i miłości, i zdrowego umysłu.
.
Obj. 19:10 świadectwem Jezusa jest duch proroctwa

Duch, jakiego Bóg daje wierzący został nazwany duchem

  • miłości (miłość przejawiająca się w praktycznym czynieniu dobra bliźniemu)
  • zdrowego rozsądku (samokontrola, trzeźwe myślenie)
  • proroctwa (składania świadectwa o Jezusie w oparciu o prawdy Pisma Świętego)
    .
Zasada gramatyczna

Słowo προφητεία profeteia oznacza – umiejętność przekazywania i egzekwowania prawdy objawionej i nie odnosi się bezpośrednio do pozabiblijnego objawienia; chodzi o publiczne głoszenie ewangelii

Słowo γὰρ gár to – bo, gdyż – jego znaczenie jest kształtowane przez poprzednie stwierdzenie – stwierdzenie “A”, które poprzedza wypowiedź (gár) w strukturze “A-B”; to koniunkcja, która zgodnie ze swoim składem, γέ i ἄρα (odpowiednik ἀρ), prawidłowo rozumiana jest jako partykuła afirmacji i konkluzji

A

SPÓJNIK γὰρ gár

B
Bogu oddaj pokłon, bowiem świadectwem Jezusa jest duch proroctwa.

Nie tracąc znaczenia strukturalnego zdanie to możnaby zatem zapisać w sposób następujący

Ponieważ świadectwem Jezusa jest duch proroctwa to Bogu oddaj pokłon

Tekst naucza, że świadectwo Jezusa, ewangelia o Nim, prowadzi do chwały, jaka należy się tylko Bogu. Tekst stwierdza o Boskości Chrystusa, gdyż to Bogu jedynie należy się chwała. Fragment nie naucza, że wszyscy wierzący będą prorokować. Zaprzecza temu gramatyka innego tekstu

1 Kor. 12:29-30 29 Czy (μή me) wszyscy są apostołami? Czy (μή me) wszyscy prorokami? Czy (μή me) wszyscy nauczycielami? Czy (μή me) wszyscy cudotwórcami? 30 Czy (μή me) wszyscy mają dary uzdrawiania? Czy (μή me) wszyscy mówią językami? Czy (μή me) wszyscy tłumaczą?

μήme – partykuła zaprzeczająca, spełniająca rolę przysłówka; udziela wykluczającej odpowiedzi na tezę w stawianym pytaniu (podobną funkcję spełnia w j. polskim pytanie retoryczne). 

W wersie 29 i 30 Paweł mówi: nie wszyscy mogą być prorokami. Zielonoświątkowcy i charyzmatycy twierdzą, że każda osoba powinna prorokować. Werset 11 temu całkowicie zaprzecza. A to prowadzi do konkluzji, że ponieważ tekst Obj.19:10 nie może zaprzeczać nauce tekstowi 1 Kor. 12:29 zielonoświątkowa interpretacja jest błędna i należy poszukać innej. Porównajmy oba teksty

Obj. 19:10 świadectwem Jezusa jest duch proroctwa.
.
1 Kor. 12:29 Nie wszyscy mogą być prorokami

Jeśli duch proroctwa oznacza przepowiadanie przyszłości, głoszenie nowego objawienia czy też bezpośrednie Boże objawienie znaczenia danego tekstu bez potrzeby jego studiowania oraz że jest to dowód zbawienia, stoi to w całkowitej sprzeczności z nauką LIstu do Koryntian, który stwierdza, że nie wszyscy mogą piastować urząd proroka. Oba teksty się wzajemnie wykluczają TO FAŁSZYWA INTERPRETACJA

Jeśli duch proroctwa oznacza gotowość do składania świadectwa o Jezusie, do głoszenia ewangelii, oba teksty wzajemnie się uzupełniają, ponieważ nie wszyscy w pierwszym Kościele piastowali urząd proroka lecz wszyscy byli zobowiązani do głoszenia ewangelii. TO PRAWDZIWA INTERPRETACJA

 

Zasada historyczna

Objawienie Świętego Jana zostało spisane około 94-96 roku. W tym samym czasie chrześcijanie byli silnie prześladowani pod koniec rządów Domicjana (89-96). Wczesny historyk Kościoła Euzebiusz napisał, że konflikt społeczny opisany przez Objawienie odzwierciedla domicjanowską organizację nadmiernych i okrutnych banicji i egzekucji chrześcijan (Thompson, Leonard L. Reading the Book of Revelation. “Ordinary Lives” s. 29–30). Stąd tak wielka zachęta do składania świadectwa o Jezusie, do publicznej proklamacji, prorokowania ewangelii. Stąd przekaz, że świadectwem wiary w Jezusa jest duch, wewnętrzna Boża siła umożliwiająca proklamację ewangelii.

Należy również pamiętać, że kompletny i w pełni wystarczający do wiary i praktyki Kanon Pisma został zamknięty wraz z pojawieniem się Księgi Objawienia, zatem nie powinniśmy spodziewać się żadnych nowych objawień. Jak powiedział John Owen,

“Jeśli jakieś pozabiblijne objawienie jest sprzeczne z Pismem, to jest fałszywe. A jeśli jest zgodne, to jest zbędne.”
.

Zasada syntezy
Najbliższy kontekst

Obj. 10:9-10

9 I powiedział mi: Napisz: Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę weselną Baranka. I powiedział mi: To są prawdziwe słowa Boga.

10 I upadłem mu do nóg, aby oddać mu pokłon, lecz powiedział mi: Nie rób tego, bo jestem sługą razem z tobą i twoimi braćmi, którzy mają świadectwo Jezusa. Bogu oddaj pokłon, bowiem świadectwem Jezusa jest duch proroctwa.

  • Tekst informuje, że anioły są współsługami w jednym dziele z wierzącymi (jestem sługą razem z tobą i twoimi braćmi)
  • Służba ta dotyczy tego samego dzieła, zostało to zdefiniowane przez użycie słowa razem.
  • To dlatego anioł, jako funkcjonalnie zrównany z człowiekiem odmawia przyjęcia pokłonu (nie rób tego, bo jestem sługą razem z tobą)
  • Anioły i ludzie trudzą się przy tym samym świadectwie, wers 10
  • Święte Anioły nie posiadają w sobie Ducha Świętego. Posiadają go zbawieni.
  • Mowa o głoszeniu ewangelii spisanego Słowa Bożego przez ludzi (Napisz: Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę weselną Baranka. I powiedział mi: To są prawdziwe słowa Boga)
  • Któremu w świecie duchowym towarzyszy swoista współpraca aniołów (jestem sługą razem z tobą)

Niedorzecznością jest zatem twierdzić, że tekst naucza o prorokowaniu wynikającym z działania Ducha Świętego w człowieku, ponieważ w takim przypadku Duch Święty musiałby zamieszkiwać w Aniołach a taka nauka nie posiada podstaw biblijnych.

Podobnie tekst zostaje zinterpretowany przez Dr. Barnes, który odnosi się do dzieła głoszenia świadectwa zrównującego oba stworzenia: ludzi i anioły, jako elementu uniemożliwiającego oddawanie czci tak aniołom przez ludzi jak i ludziom przez anioły

“Bowiem świadectwem Jezusa – wydaje się, że znaczenie tutaj jest takie, że ten anioł i Jan wraz ze swymi współpracownikami byli zaangażowani w to samo dzieło, które miało złożyć świadectwo o Jezusie. Tak więc pod tym względem byli na tym samym poziomie, i jeden z nich nie powinien czcić drugiego, ale wszyscy powinni jednoczyć się we wspólnym czczeniu Boga. …Może istnieć tylko jedna istota, której należałoby oddawać cześć (Bóg), a ci, którzy byli po prostu składani świadectwem o dziele Zbawiciela, nie powinni czcić się nawzajem.”

Dalszy kontekst (analogia Scriptura)

Świadectwo Jezusa to ewangelia, jaka ma być proklamowana publicznie całemu światu. To poświadczenie o Bożej łasce, którego przyjęcie zabezpiecza przed śmiercią. Jest to też, z racji elementu sądu nad niewierzącymi, przesłanie znienawidzone przez odrzucających je niewiernych, którzy będą prześladować głosicieli. Jednak Bóg zabezpieczył kontynuację głoszenia ewangelii poprzez udzielenie ducha proroctwa tym, którzy nie bacząc na oczekujące ich trudności, będą ją głosić ponosząc za nieraz i ostateczne konsekwencje. Źródłem ewangelii jest Pismo Święte.

Mat. 24:14 A ta ewangelia królestwa będzie głoszona po całym świecie na świadectwo wszystkim narodom.

Dzieje 20:24 świadectwo o ewangelii łaski Bożej.

Jan 3:11 Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, że co wiemy, to mówimy, a co widzieliśmy, o tym świadczymy, ale nie przyjmujecie naszego świadectwa

Jan 3:33 Kto przyjmuje jego świadectwo, ten zapieczętował, że Bóg jest prawdziwy.

2 Tes. 1:10 ponieważ wśród was uwierzono naszemu świadectwu

2 Tym. 1:8 Nie wstydź się więc świadectwa naszego Pana

W Piśmie Świętym duch rozumiany jest często jako wewnętrzny stan emocjonalny i wewnętrzne nastawienie umysłu skutkujące konkretnymi akcjami i reakcjami człowieka. To, w jaki sposób człowiek działa, jak postępuje i co czyni zależne jest właśnie od nastawienia ducha.

Psalm34:18 Bliski jest PAN skruszonym w sercu i wybawia złamanych na duchu (załamanie skutkuje wybawieniem)

Przysłów 31:6 Dajcie mocny napój ginącym, a wino strapionym na duchu (utrapienie skutkuje bezczynnością)

Łuk. 1:80 A dziecko rosło i umacniało się w duchu (wzmocnienie skutkuje mądrością)

Dzieje 17:16  burzył się w duchu na widok miasta oddanego bałwochwalstwu (poruszenie skutkuje głoszeniem ewangelii)

2 Kor. 7:13 bo jego duch został pokrzepiony przez was wszystkich. (pokrzepienie skutkuje zbliżeniem)

Gal. 6:1 poprawiajcie takiego w duchu łagodności (łagodność skutkuje poprawą jakości życia)

Kol. 3:21 Ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, aby nie upadały na duchu (gniew skutkuje upadkiem)

1 Kor. 14:15 Będę się modlił duchem (emocje skutkują modlitwą)

Posiadać ducha proroctwa oznacza nic innego jak być w takim nastawieniu wewnętrznym, którego celem priorytetowym jest głoszenie świadectwa Jezusa czyli ewangelii.
.

Zasada praktyczna

Ponieważ tekst Objawienia 19:10 naucza, że owocem nawrócenia jest chęć głoszenia ewangelii niezależnie od okoliczności, ważnym jest aby badać swoje serce patrząc, czy to pragnienie jest obecne i w moim życiu. To nie rzekome proroctwa stanowią o przynależności do Chrystusa, np. Biliam, fałszywy prorok, któremu Bóg objawił prawdę o Izraelu prorokował od Boga ale nigdy nie był człowiekiem wierzącym. Z drugiej strony każdy kto traci swoje życie dla Chrystusa zyskuje życie wieczne.

Zielonoświątkowcy to religijnych fundamentaliści, liberałowie, moderniści i egzystencjonaliści. Mają oni bardzo niebezpieczne podejście do interpretacji Pisma. Jak w swoim Przewodniku po Teologii J. I Packer napisał ludzie ci

“…znajdują Bożą prawdę w przemyśleniach, odczuciach, ocenach, teoriach i spekulacjach wyzwalanych w ich umysłach przez lekturę Pisma Świętego. Odrzucając nowotestamentowe zrozumienie natchnienia Pisma Świętego oraz nie traktując Biblii jako całkowicie wiarygodnej, jako rzeczywistego, jednoznacznego i autorytatywnego zapisu Bożych myśli, ufają, że prowadzenie Ducha Świętego w swobodnym pobudzaniu ich myśli odbywa się w sposób będący skutkiem mądrości Bożej.”

W świecie zielonoświątkowców ostatecznym autorytetem interpretacyjnym nie jest Pismo Święte i oświecenie Ducha lecz sam zielonoświątkowiec, jego osobiste przeżycie, jego osobista fantazja. Pomimo twierdzeń, że Pismo Święte jest ich źródłem prawdy widoczny jest wśród tych ludzi dysonans między obiektywną prawdą Pisma a wydobywaną z niego przez te środowiska subiektywną interpretacją doktrynalną. Określić to można mianem solo Scriptura – czyli Pismo interpretowane nie przez Ducha Świętego poprzez wykorzystanie ludzkiego umysłu w procesie oświecenia i ciężkiej pracy nad tekstem mającym na celu dojście do autorskiej intencji i pierwotnego znaczenia, lecz przez osobiste przeżycie. W broszurze Podstawowa doktryna biblijna czytamy:

“Solo Scriptura Reprezentuje niefortunne położenie wielu ewangelicznych bądż fundamentalnych protestantów, którzy wierzą, iż sola Scriptura oznacza, że idealny sposób interpretowania Pisma przez wierzących to czynić to w historycznej próżni, pomijając wszelką tradycję, która mogłyby niekorzystnie wpłynąć na ich sposób myślenia. To nie tylko podważa rolę Ducha Świętego w życiu wierzących z przeszłości, ale jest to postawa arogancji, wynosząca indywidualny rozum do pozycji ostatecznego autorytetu. Pomija to również fakt, że interpretowanie w próżni jest niemożliwe.”
.

Wnioski

Tekst Objawienia naucza o wspólnym wysiłku Bożego stworzenia w celu głoszenia świadectwa Jezusa, czyli ewangelii. Bóg udziela wierzącym chęci głoszenia (duch proroctwa) oraz oświeca ich w prawdzie (świadectwie Jezusa). Implikacją tekstu jest również Boskość Syna Bożego, ponieważ tylko Bóg może odbierać chwałę, którą i Syn odbiera. To tekst trynitarny.

Tekst nie naucza o potrzebie prorokowania w znaczeniu głoszenia nowej, objawionej przez Ducha Świętego pozabiblijnej teologii jako dowodu zbawienia. Tekst nie naucza również, że wierzący będą otrzymywali od Boga bezpośrednie objawienie prawidłowej interpretacji tekstu Pisma bez potrzeby jego studiowania. NIe ma tutaj mowy o przepowiadaniu przyszłych wydarzeń.

Arogancka postawa wyznawców ducha zielonoświątkowstwa zawsze prowadzi na interpretacyjne na manowce. Metoda przyjęta przez charyzmatyków nigdy nie przynosi dobrych owoców. Tak naprawdę tekst ten służy im do uwiarygodnienia dzikich fantazji i alegoryzacji Pisma Świętego, którego ani nie rozumieją, ani nie postępują według jego nauk.

Duch Święty prowadzi do rozumnego poznania prawdy. A duch zielonoświątkowstwa do błędu i, w konsekwencji, do odrzucenia prawdy Słowa, do posłuszeństwa temu, co komu serce objawia. To szeroka droga na zatracenie.

1 Jana 4:6 My jesteśmy z Boga. Kto zna Boga, słucha nas, kto nie jest z Boga, nie słucha nas. Po tym poznajemy ducha prawdy i ducha błędu.
.
Przysł. 18:2 Głupi nie ma upodobania w rozumie, lecz w tym, co serce mu objawia.

Zobacz w temacie

 

Print Friendly, PDF & Email