Śpiew kanonicznych Psalmów, część 1

utworzone przez | maj 24, 2022 | Eklezjologia: nauka o kościele, Teologia biblijna

Przedmowa

3 Mojż. 10:1-2 1. A Nadab i Abihu, synowie Aarona, wzięli każdy swoją kadzielnicę, włożyli do nich ogień, nałożyli na nie kadzidła i ofiarowali przed PANEM obcy ogień, którego im nie nakazał. 2. Wtedy wyszedł ogień sprzed PANA i pochłonął ich, i pomarli przed PANEM.

Podstępnie wprowadzona do chrześcijaństwa doktryna wolnej woli człowieka, jak zauważył Jakub Arminiusz, główny jej propagator w kręgach protestanckich “posiada nieskończoną wartość jako narzędzie w różnych tematach teologicznej doktryny”  [Disp. publ. 4:34]. Z perspektywy czasu trudno nie zgodzić się z tą tezą, rzeczywiście każdy obszar teologii został w mniejszym lub większym stopniu wypaczony naukami ludzkimi, które dla Boga nie mają żadnej wartości. Zepsucie dotknęło także formy wspólnego uwielbienia, przed czym ostrzegał pielgrzymujący Mesjasz.

Marek 7:7 Lecz na próżno mnie czczą, ucząc nauk, które są nakazami ludzkimi.

Podstęp doprowadził do bezbożnej anarchii, zupełnie jak w czasach bezkrólewia w Izraelu tak i obecnie każdy człowiek ogłaszający się chrześcijaninem czyni to, co słuszne w jego oczach (Sędziów 17:6). Samowolne wprowadzenie ludzkiego elementu do kultu Boga niesie ze sobą poważne niebezpieczeństwo Bożego gniewu, o czym boleśnie i na własnej skórze przekonali się kapłani Nadab i Abihu. Ich “jedyną winą” był nieuprawniony sposób oddania Bogu czci: Nadab i Abihu umarli, gdy ofiarowali inny ogień przed PANEM (4 Mojż. 26:61).

Kościół to nie demokracja i rządzi się Bożym prawem: wszystko co nie jest przez Boga nakazane, jest zabronione. Powszechnie przyjętej przez upadłe umysły principium popularis “wszystko co nie jest zabronione jest dozwolone” Pismo Święte przeciwstawia regulacyjną zasadę formy publicznego uwielbienia.

Mat. 28:19-20 Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego; Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do końca świata. Amen.

Bóg nakazuje śpiewanie Psalmów. Bóg również nigdy nie dał ludziom wolnej ręki do tworzenia religijnych pieśni, aby były śpiewane w czasie nabożeństwa.

Niezwykłość Psalmów

Księga Psalmów pełni szczególną, a nawet wyjątkową rolę w całym Piśmie Świętym.

Po pierwsze, tylko Księga Psalmów była pisana na przestrzeni około tysiąca lat, przynajmniej od Psalmu Mojżesza na pustyni (Psalm 90) do niewoli Judy nad rzekami Babilonu (Psalm 137). Obejmuje to prawie cały okres, w którym powstawał Stary Testament.

Po drugie, ta Księga kanoniczna wyróżnia się tym, że napisało ją wielu ludzi –

  • Mojżesz,
  • Dawid,
  • Salomon,
  • Asaf,
  • Etan,
  • Heman,
  • synowie Korego
  • itd.

Po trzecie, jest to najdłuższa księga w całej Biblii, zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, licząca 150 rozdziałów. Jak wynika z Biblii Króla Jakuba, czyli Wersji Autoryzowanej, 150 Psalmów jest ułożonych w pięciu księgach (Psalmy 1-41; 42-72; 73-89; 90-106; 107-150).

Po czwarte, Księga ta wyróżnia się swoją wszechstronnością, jak zauważyli wielcy ojcowie Kościoła.

  • Atanazy nazwał ją “uosobieniem całego Pisma Świętego”;
    .
  • Bazyli Wielki uważał ją za “kompendium całej boskości”;
    .
  • Marcin Luter mówił o niej “mała Biblia”;
    .
  • Jan Kalwin widział w niej “anatomię duszy”.
    .
  • Franciszek Delitzsch powiedział: “Nie ma żadnej istotnej prawdy Nowego Testamentu, która nie byłaby zawarta w Psalmach”.
    .

Jedyna kanoniczna Księga do śpiewania

Cztery poprzednie cechy w różny sposób służą piątej: Księga Psalmów lub Psałterz jest wyjątkowa, ponieważ tylko ona spośród 66 Ksiąg biblijnych została napisana w wyraźnym Bożym celu, aby lud Boży mógł ją śpiewać. Wszystkie Księgi Pisma Świętego, łącznie z Psalmami, są przeznaczone do czytania i głoszenia, a także służą do właściwego kształtowania modlitwy, ale tylko Psalmy mają kanoniczną funkcję śpiewnika.

Po pierwsze, jest oczywiste, że są one pieśniami, ponieważ Psalmy (oczywiście z wyjątkiem tytułów, których nie należy śpiewać) składają się wyłącznie z poezji lirycznej z paralelizmami. Niektóre Psalmy zawierają nawet refreny, zwłaszcza Psalm 136 (bo na wieki jego miłosierdzie).

Po drugie, co jeszcze bardziej oczywiste, w nagłówkach Psalmów znajdują się wzmianki

Po trzecie, księga jest ułożona w formie 150 oddzielnych pieśni, od długich jak 176 wersetów (Psalm 119) do najkrótszych, liczących zaledwie 2 wersety (Psalm 117).

Po czwarte, w Psałterzu znajduje się dosłownie mnóstwo nakazów śpiewania na chwałę Boga (np. Psalm 47; 95-96).

Po piąte, król Dawid, główny autor Psalmów, jest nazywany “słodkim psalmistą [lub śpiewakiem] Izraela”

2 Sam. 23:1 Oto ostatnie słowa Dawida. Dawid, syn Jessego, mężczyzna, który został wywyższony, pomazaniec Boga Jakuba i miły psalmista Izraela, powiedział

Po szóste, sam tytuł księgi w języku hebrajskim brzmi: Sefir Tehellim – księga pochwał. W greckim przekładzie Septuaginty, używanym przez Apostołów i wczesny Kościół, ta kanoniczna Księga jest nazywana Psalmami lub Psałterzem.

Po siódme, Psalmy te są nazywane w Piśmie Świętym “pieśniami Pana” przynajmniej w trzech różnych miejscach

1 Kronik 25:7 A liczba ich wraz z ich braćmi wyćwiczonymi w pieśniach PANA, wszystkich uzdolnionych, wynosiła dwieście osiemdziesiąt osiem.
.
2 Kronik 29:27 I Ezechiasz rozkazał złożyć całopalenie na ołtarzu. A gdy rozpoczęło się całopalenie, zaczęto też śpiewać pieśni PANU przy dźwiękach trąb i instrumentów Dawida, króla Izraela.
.
Psalm 137:4 Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

Przeznaczenie Psalmów

Pan dał te pieśni i należy je śpiewać na Jego chwałę. Nazywa się je także “pieśniami Syjonu” , a “Syjon” to Kościół Boży. Psalmy te są pieśniami Pana dla Syjonu, które lud Boży ma śpiewać na Jego chwałę.

Psalm 137:3 Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, mówiąc: Śpiewajcie nam którąś z pieśni Syjonu.

Dawid odgrywa w tym wszystkim kluczową rolę, ponieważ to on napisał większość pieśni Pana dla Jego Kościoła, jak wyjaśnia 2 Księga Samuela 23:1.

Po pierwsze, nazwano go “mężem, który został wywyższony“, to znaczy powierzono mu wywyższoną pozycję Psalmisty Kościoła Bożego. Jest to urząd w służbie Jahwe i żaden człowiek nie może go sobie przywłaszczyć

Hebr. 5:4 A nikt sam sobie nie bierze tej godności, tylko ten, który zostaje powołany przez Boga, tak jak Aaron.

Po drugie, jest On nazywany “pomazańcem Boga Jakuba“. Został wyniesiony na wysokość przez namaszczenie, to znaczy przez upoważnienie i wyposażenie przez Ducha Bożego do napisania dla nas tych Psalmów.

Dlatego, po trzecie, nazywany jest “miłym Psalmistą Izraela“.
.

Zastosowanie Psalmów według Starego Testamentu

Co Stary Testament mówi nam o historycznym zastosowaniu Psalmów?

A) Psalm 30, jak wskazuje jego tytuł, był śpiewany “na poświęcenie przybytku Dawida“, czyli jego królewskiego pałacu.

B) Psalmy śpiewano przy wnoszeniu Arki Przymierza do Jerozolimy (1 Kronik 15:16-22, 27-28). Dawid ustanowił śpiewanie Psalmów w przybytku dla Arki w Jerozolimie w 1 Księdze Kronik 16, gdzie cytuje się kolejno różne części Psalmów 105, 96 i 106. Również w świątyni Salomona ustanowiono lewicki śpiew Psalmów (1 Kronik 6:31-47).

C) Dawid wyznaczył 4000 lewitów jako muzyków (1 Kronik 23:5), w tym 288 przywódców kultu (1 Kronik 25:7-31), aby chwalili Boga śpiewem (1 Kronik 16:37-42). Mężczyźni ci śpiewali Psalmy

  • podczas codziennych porannych i wieczornych ofiar składanych na ołtarzu Jahwe (1 Kronik 23:30),
    .
  • podczas cotygodniowego szabatu (por. Psalm 92),
    .
  • podczas comiesięcznych nowiów księżyca i dorocznych świąt, takich jak Pascha, Pięćdziesiątnica i Święto Przybytków (por. Psalm 81:1-5).

W 1 Księdze Kronik czytamy, że Lewici śpiewali psalmy “dniem i nocą” w sanktuarium Bożym w Jerozolimie (por. Psalm 134:1).

1 Kronik 9:33 Ci byli śpiewakami, naczelnikami rodów Lewitów, którzy mieszkają w komnatach; byli wolni od innych zajęć, gdyż we dnie i w nocy zajmowali się tą służbą.
.
Psalm 134:1 <Pieśń stopni.> Oto błogosławcie PANA, wszyscy słudzy PANA, którzy nocami stoicie w domu PANA.

D) Kiedy starotestamentowy Kościół został zreformowany za panowania królów Joasza (z Jehojadą, najwyższym kapłanem), Ezechiasza i Jozjasza, śpiewano w nim Psalmy ułożone przez Dawida i Asafa (2 Kronik 23:13, 18; 29:25-30; 35:15-16).

E) Czytamy, że Psalmy śpiewano także przy innych okazjach:

  • przy poświęceniu Świątyni Salomona (2 Kronik 5:12-13);
    .
  • jako pieśni bojowe armii Jozafata, gdy wyruszała do walki z Ammonitami, Moabitami i Edomitami (2 Kronik 20:21);
    .
  • przy zakładaniu fundamentów pod Świątynię Zerubabela (Ezdr. 3:10-11);
    .
  • oraz przy poświęceniu odbudowanych murów Jerozolimy (Neh. 12:24, 27-29, 45-47).

F) Ogólnie rzecz biorąc, Psalmy śpiewano, gdy lud Boży udawał się do Jerozolimy, aby obchodzić trzy wielkie święta pielgrzymkowe.

Każdy z czternastu specjalnych Psalmów nazywano “Pieśnią stopni”, czyli o wstępowaniu lub wchodzeniu do góry, czyli do Świątyni w świętym mieście (Psalmy 120-134).

G) Niektóre Psalmy śpiewano szczególnie wtedy, gdy święci byli utrapieni (Psalm 102) lub znajdowali się “w głębinach” (Psalm 130). Psalm 137 był najpierw śpiewany “nad rzekami Babilonu”.

H) Same Psalmy mówią nam, że mają być śpiewane przez nas, “pogan”, w czasach Nowego Testamentu.

Psalm 117:1 nakazuje: Chwalcie Pana, wszystkie narody [tzn. nie tylko etniczni Żydzi], chwalcie Go, wszyscy ludzie [dosłownie: ludy w liczbie mnogiej].

Cytuje go Apostoł Paweł na poparcie swojej pracy misyjnej wśród pogan:

Rzym. 15:11 Chwalcie Pana, wszyscy poganie, i wysławiajcie Go, wszyscy ludzie [dosł. ludy w liczbie mnogiej]”

Psalm 100:1 mówi: “Radośnie wykrzykujcie PANU, wszystkie ziemie!“, włączając w to Polskę, Singapur, Irlandię Północną, Brazylię i Malawi.

Wnioski: Pan Zastępów chce, abyśmy w epoce Nowego Testamentu – epoce, o której mówią same Psalmy (np. Psalm 22, 22-31; 45; 67; 110; itd.) – śpiewali Jego chwałę za pomocą kanonicznego Psałterza.

Co więcej, Bóg chce, abyśmy śpiewali je aż do końca świata, o którym Psalmy mówią (np. Psalm 50; 98; 102; itd.). Wszystko to jest zgodne z faktem, że Dawid został wyniesiony na wysokość jako “miły Psalmista Izraela“, czyli Kościoła Bożego (2 Sam. 23:1).
.

Użycie ich przez Chrystusa w Jego ziemskiej służbie

A) Praktycznie powszechnie uznaje się, że Żydzi w czasach Chrystusa śpiewali Psalmy. Psalmy kanoniczne były śpiewane w Świątyni, w drodze do Jerozolimy na święta pielgrzymie, w domu i w innych miejscach.

B) Co więcej, prawie wszyscy zgadzają się, że Żydzi śpiewali psalmy Hallel (Alleluja, czyli “Chwalcie Pana”) podczas Paschy (Psalmy 113-118). Po Jego ostatniej Passze i pierwszej Wieczerzy Pańskiej czytamy, że Jezus i jedenastu uczniów śpiewali te natchnione pieśni:

“A gdy odśpiewali hymn, poszli na Górę Oliwną” (Mat. 26:30; Marek 14:26).

C) Duch Święty mówi nam coś bardzo ważnego w tym krytycznym momencie życia Chrystusa. Wkrótce zostanie On zdradzony i ukrzyżowany za wszystkie grzechy wszystkich wybranych przez Boga.

Właśnie ustanowił Wieczerzę Pańską, sakrament Nowego Testamentu, w miejsce starotestamentowej Paschy. Była to scena, podczas której wypowiedział te wielkie słowa:

“Albowiem to jest moja krew nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów“ (Mat. 26:28; Marek 14:24; Łuk. 22:20; 1 Kor 11:25).

Następnie Chrystus, głowa Kościoła, i jedenastu uczniów, przywódcy Kościoła Nowego Przymierza, śpiewali psalmy Hallel.

D) W ten sposób Pascha przemija jako zwyczajne zachowanie Starego Przymierza (por. 1 Kor 5:7), ale śpiew Psalmów przechodzi do nowej dyspensacji. Kanoniczny śpiew Psalmów jest tu zjednoczony z Wieczerzą Pańską, która ma trwać aż do powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa w wielkiej chwale na obłokach nieba ze swymi świętymi aniołami (1 Kor 11:26).
.

Septuaginta (LXX)

Jakiś czas po ukończeniu Księgi Psalmów i natchnieniu wszystkich pozostałych Ksiąg kanonu Starego Testamentu, Pisma hebrajskie zostały przetłumaczone na język grecki.

Dlaczego tak się stało? Odpowiedź jest taka, że wielu Żydów było rozproszonych poza swoją starożytną ojczyzną, zwłaszcza we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. W tamtych czasach wielu ludzi w Imperium Rzymskim mówiło po grecku, w tym także Żydzi. Z biegiem lat Żydzi, a przynajmniej wielu z nich, utracili umiejętność czytania i słuchania języka hebrajskiego.

Dlatego około roku 200 p.n.e. powstało greckie tłumaczenie Starego Testamentu, tak jak my go teraz nazywamy. Wersja ta, Septuaginta, była używana w synagogach żydowskich. Większość Żydów i prozelitów, którzy posiadali egzemplarze Biblii, miała ten grecki przekład. Używano go do zapamiętywania i nauczania. Krótko mówiąc, grecka Septuaginta była Biblią ówczesnego Kościoła.

A co z przekładem Psalmów w Septuagincie? Hebrajska Sephe

r Tehillim (Księga Pochwał) stała się po grecku Psalmoi, która w języku polskim znana jest jako Psalmy lub Psałterz. Same greckie tytuły Psalmów zawierają trzy słowa – i tylko trzy słowa – określające te Psalmy jako materiał do śpiewania:

  1. psalmos (psalm),
  2. hymnous (hymn)
  3. i oodee (pieśń).

Co się stało, gdy Ewangelia rozprzestrzeniła się z Jerozolimy do Judei, Samarii i dalej? Apostołowie, jak czytamy w Księdze Dziejów Apostolskich, udali się najpierw do synagogi. Bóg powołał z ich grona swój naród wybrany. Ci wierzący Żydzi i prozelici stali się zalążkiem Kościoła Nowego Testamentu, do którego dołączali inni. Biblią tych rodzących się Kościołów była Septuaginta wraz z jej Psalmami przełożonymi na język grecki.

Na podstawie źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email