Spis treści
Składnia
Język jest środkiem, za pomocą którego myśl jest przekazywana z jednego umysłu do drugiego, środkiem, za pomocą którego jeden umysł jest w stanie myśleć z drugim.[1] Język jest realizowany w formie mówionej, czasami określanej jako wernakularna i pisanej, identyfikowanej przez system pisanych symboli zgrupowanych razem, które tworzą myśl.
Język nie jest zaprojektowany w jakiś przypadkowy, luźny zestaw reguł, ma uniwersalny zestaw podstaw; prawa regulujące jego użycie. Jeśli te prawa zostaną złamane, to myśl nie zostaje przekazana, myśl nie ma sensu, znaczenie zostaje utracone.
Bóg stworzył język, aby mógł komunikować się ze swoim stworzeniem, aby mógł objawić się ludzkości poprzez specjalne objawienie. Adam był dojrzały fizycznie i psychicznie, niczego mu nie brakowało – w tym skomplikowanego języka. Archeologia ujawnia, że najwcześniejsze dokumenty pisane mają całą złożoność, wszystkie złożone formy dowolnego współczesnego języka. W rzeczywistości wydaje się, że nowsze języki są mniej złożone. Idea ewolucjonistów, że człowiek zaczynał język od stękania i rysowania obrazków, po prostu nie harmonizuje z przekazem archeologicznym. Jak wyjaśnić złożoną składnię najwcześniejszych dokumentów, jakie mamy dzisiaj do dyspozycji?
- Składnia dotyczy relacji gramatycznych między słowami.
.
- Składnia dotyczy form, jakie myśl może przybierać w procesie wyrażania.
Sednem konstrukcji całej myśli jest zdanie. Na przykład „uczniowie poszli na morze” wyraża całą myśl złożoną z grupy słów. Istnieją dwa podstawowe elementy składające się na zdanie, oznaczenie przedmiotu– „uczniowie” oraz stwierdzenie o przedmiocie – „poszli nad morze”. Pierwszy element nazywamy podmiotem, a drugi predykatem. Do tego wymagane są dwa podstawowe elementy, rzeczownik i czasownik.
.
Fraza
Fraza to podstawowa jednostka myśli. Istnieją frazy rzeczownikowe, frazy czasownikowe, frazy przyimkowe i frazy przymiotnikowe. Na przykład następujące wyrażenia są frazami rzeczownikowymi:
- Uczniowie!
- Ci uczniowie
- Ci żydowscy uczniowie
- Tych dwunastu żydowskich uczniów
Przykłady fraz czasownikowych
- poszli nad morze
- jedli chleb i pili wino
- czytało z Pism
.
Klauzula
Klauzula to grupa fraz, która zawiera co najmniej jedną frazę czasownikową i jedną frazę predykatu. Poniższe przykłady zawierają omawiane wyrażenia:
| Fraza rzeczownikowa | Fraza czasownikowa |
| Ci uczniowie | poszli nad morze |
| Ci żydowscy uczniowie | jedli chleb i pili wino |
| Tych dwunastu żydowskich uczniów | czytało z Pism |
.
Struktura zdania
Zdanie może mieć strukturę pojedynczą, złożoną i wielokrotnie złożoną.
Zdanie pojedyncze
Zdanie pojedyncze zawiera pojedynczą klauzulę. Na przykład „Jan kopnął piłkę” to zdanie pojedyncze. Zawiera podmiot – Jan, czasownik – kopnął; oraz przedmiot – piłka. Pełne zdanie może zawierać tylko czasownik i rzeczownik. Na przykład najkrótsze zdanie w Biblii to:
Jan 11:35 Jezus (rzeczownik) zapłakał (czasownik) (gr. Ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς Edakrysen ho Jesous)
Zdanie złożone równorzędne
Zdanie złożone zawiera dwie lub więcej klauzul połączonych spójnikiem koordunującym. Na przykład „Jacek uderzył piłkę a Agata patrzyła”. Charakterystyczną cechą zdania złożonego jest to, że żadna klauzula nie jest podporządkowana innej. Klauzule są koordynacyjne lub parataktyczne (tzn. umieszczone paralelnie) [2].
.
Zdanie nadrzędnie i podrzędnie złożone
Zdanie złożone zawiera zdanie główne i co najmniej jedno zdanie podrzędne. Na przykład: „Jan biegł szybko, ponieważ zobaczył węża”. Ta podrzędna relacja nazywana jest hipotaktyczną (umieszczoną pod).
.
Rodzaje czasowników
Czasownik przechodni może posiadać dopełnienie bliższe. Czasowniki przechodnie mogą tworzyć formy strony biernej. Np. wybrać. Czasownik przechodni wymaga podania bytu będącego punktem wyjścia czynności (agensa) oraz bytu będącego punktem docelowym czynności (pasjens)
Czasownik nieprzechodni nie może mieć dopełnienia bliższego i w związku z tym nie tworzy strony biernej. Czasowniki nieprzechodnie wyrażają stan (inakuzatywne), np. w języku polskim stać, iść (przykładem jest obejść. Nie można utworzyć strony biernej, np. jezioro zostało obejścione? obesznięte?)
W grece większość czasowników w stronie biernej będzie nieprzechodnia, ale jest kilka wyjątków.
| Mat. 2:4 …gdzie miał się urodzić Chrystus. | ||||
| ποῦ | … | ὁ | Χριστὸς | γεννᾶται |
| pou | … | ho | Christos | gennatai |
| gdzie | [miał] | ten konkretny | Chrystus | być urodzonym / urodzić się |
Dopełnienie – część zdania oznaczająca przedmiot czynności wyrażonej orzeczeniem zdania w stronie czynnej w sposób bezpośredni bądź pośredn
Dopełnienie bliższe – dopełnienie odnoszące się do czasownika przechodniego. Przy zamianie ze strony czynnej na stronę bierną, staje się ono podmiotem mianownikowym zdania w stronie biernej.
Podmiot mianownikowy
Głównym jego zastosowaniem jest określenie tego, co wywołuje czynność lub przedstawia stan wyrażony przez czasownik skończony. Innym sposobem powiedzenia tego jest to, że temat jest tematem zdania. Fraza rzeczownikowa może być skonstruowana na różne sposoby, używając podmiotu mianownikowego. Oto przykłady tematów wyrażenia rzeczownikowego [4]:
Używanie rzeczownika, z przedimkiem lub bez przedimka określonego.
Marek 1:13 Był tam na pustyni czterdzieści dni, będąc kuszony przez szatana. I przebywał wśród zwierząt, a [co konkretni] aniołowie służyli mu(οἱ ἄγγελοι διηκόνουν αὐτῷ hoi angeloi diekonoun auto)
Używanie przymiotnika, z przedimkiem lub bez przedimka określonego
Mat. 11:5 Ślepi widzą (τυφλοὶ ἀναβλέπουσινtyphloi anablepousin), chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, a ubogim opowiadana jest ewangelia.
Używanie imiesłowu, z przedimkiem lub bez (ale zwykle z przedimkiem określonym).
Jan 3:36 Kto wierzy (ὁ πιστεύων ho pisteuon ten wierzący) w Syna, ma życie wieczne, ale kto nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz gniew Boży zostaje na nim.
Używanie przedimka (bez rzeczownika czasu teraźniejszego) i δε.
Mat. 16:14 A ci odpowiedzieli (Οἱ δὲ εἶπαν Oi de eipan): Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, a jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków.
Używanie przedimka określonego (bez rzeczownika teraźniejszego) i wyrażenia przyimkowego
Mat. 24:16 Wtedy ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry.(οἱἐν τῇ Ἰουδαίᾳφευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρηoi en te Ioudaia pheugetosan eis ta ore)
Używanie względnej klauzuli zaimkowej
Mat. 10:38 Kto (ὃς hos) nie bierze swego krzyża i nie idzie za mną, nie jest mnie godny.
Predykat mianownikowy
Predykat mianownikowy albo identyfikuje podmiot (Jan jest tym szefem), albo kwalifikuje podmiot (Jan jest jak szef).
Czasownik jest zwykle stanem bycia jak czasownik „być”
ειμι eimi, jak w 1 Jana 4:8 ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν ho Theos agape estin „Bóg jest miłością”;
γινομαι ginomai, jak w Jana 1:14 ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο ho logos sarks egeneto „to Słowo stało się ciałem”;
υπαρχω hyparcho, jak w Łuk 8:41: οὗτος ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχεν autos archon tes synagoges hyperchen „który był przełożonym synagogi”. [5]
Gdy w zdaniu występują dwa mianowniki, jeden jest zwykle mianownikiem podmiotu, a drugi mianownikiem orzecznika. W tym przypadku podmiotem będzie rzeczownik z przedimkiem określonym. Na przykład: Jan 1:1 Θεὸς ἦν ὁ Λόγος theos hen ho logos – Bogiem było [to] Słowo zamiast Bóg był Słowem
.
Odróżnianie podmiotu od orzeczenia
Ogólna zasada odróżniania podmiotu od predykatu mianownikowego streszcza się następująco:
1. Podmiotem może być zaimek (zawarty w czasowniku lub nie).
Mat. 3:17 To (Οὗτός outos) jest mój umiłowany Syn, w którym mam upodobanie.
2. Podmiotem będzie mianownik z przedimkiem określonym (tzw. articular).
Jan 4:24 Bóg jest duchem, (Πνεῦμα ὁ Θεός Pneuma ho Theos dosł. duch jest Bóg)
3. Podmiotem będzie nazwa własna
Łuk. 11:30 Jonaszbył znakiem dla mieszkańców Niniwy, (ἐγένετο (ὁ) Ἰωνᾶς τοῖς Νινευίταις egeneto (ho) Ionas tois Niveuitais
Na podstawie źródło
[1] Dana i Mantey, A Manual Grammar of the Greek New Testament (Toronto: Macmillian, 1957), s. 60
[2] Dana i Mantey, A Manual Grammar of the Greek New Testament (Toronto: Macmillian, 1957), s. 269
[3] Tabela zaadaptowana z C. Edward Good, Whose Grammar Book to Anyway? (New York: MJF Books, 2002), s. 26. Jest to doskonałe źródło informacji o gramatyce angielskiej.
[4] Patrz Richard Young, Intermediate Greek: A Linguistic and Exegetical Approach (Nashville: Brodman i Holman, 1994), s. 11, aby zapoznać się z pełnym opisem.
[5] Richard Young, Intermediate Greek: A Linguistic and Exegetical Approach (Nashville: Brodman i Holman, 1994), s. 11
Zobacz w temacie
