Rola prawa w uświęceniu, część 1

utworzone przez | sty 18, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Sabatarianie i legaliści, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana

Wstęp

Psalm 119:97 O, jakże miłuję twoje prawo! Przez cały dzień o nim rozmyślam.

Rzym. 7:25 Dziękuję Bogu przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana. Tak więc ja sam umysłem służę prawu Bożemu, lecz ciałem prawu grzechu 

Temat „Rola Prawa w uświęceniu”, pogrąża nas w kontrowersjach doktrynalnych; narażamy się na jedną z głównych kwestii dotyczących Ewangelii łaski w całym Nowym Testamencie; i skonfrontowani zostajemy z prawdą, która jest fundamentalna dla życia i doświadczenia chrześcijańskiego.

Tradycyjnie kościoły Reformowane uznawały trzy różne zastosowania prawa Dziesięciu Przykazań.

  • Pierwszym jest utrzymanie porządku zewnętrznego w społeczeństwie obywatelskim.
    .
  • Drugim jest poinformowanie wierzącego o jego grzeszności.
    .
  • Trzeci ma służyć jako reguła lub przewodnik dla wdzięcznego, świętego życia chrześcijanina.

Rola prawa w świętym życiu wybranych, odkupionych, wierzących dzieci Bożych jest kontrowersyjna. Niektóre kościoły, zwłaszcza Kościół rzymskokatolicki, nauczają, że rolą prawa jest usprawiedliwienie, uświęcenie i zbawienie zachowujących prawo.

Inne kościoły i teologowie zaprzeczają, jakoby prawo odgrywało jakąkolwiek rolę w świętym życiu chrześcijanina. To są heretyccy antynomiści.

Unikalna doktryna

Reformowana wiara (wliczając w to prezbiterianizm) ma swoją własną, charakterystyczną, unikalną doktrynę o roli prawa w uświęceniu. Niezwykle ważne jest, abyśmy zachowali ten aspekt naszej wiary i dawali o tym świadectwo innym. Tę wyjątkową doktrynę prawa proponuję, wyjaśniam i bronię w tym artykule.

Zaznaczam tutaj, że prawda o roli prawa była kontrowersyjna w Kościele już w czasach apostolskich, jak pokazuje List do Galacjan i jest kontrowersyjna na kartach Nowego Testamentu, jak czytamy w Liście do Rzymian 7.

Rola prawa nie jest drugorzędną sprawą, ale głównym aspektem Ewangelii łaski. Jest to widoczne w 7 rozdziale Listu do Rzymian, co zostanie wykazane później. Na wagę nauki o roli prawa w zbawieniu wskazuje także Galacjan 5. Ci, którzy przypisują prawu błędną rolę, a mianowicie usprawiedliwienie grzesznika, zapierają się Jezusa Chrystusa i „wypadli z łaski”

Gal. 5:4 Pozbawiliście się Chrystusa wszyscy, którzy usprawiedliwiacie się przez prawo; wypadliście z łaski.

Z drugiej strony, ci, którzy odmawiają prawu jakiejkolwiek roli w zbawieniu, zwłaszcza w odniesieniu do świętego życia, są winni błędu, który skutkuje spełnianiem pożądliwości ciała i nie chodzeniem według Ducha (wersety 13-26).

Gal. 5:14 Całe bowiem prawo wypełnia się w tym jednym słowie, mianowicie: Będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie.

Reformowana wiara oddaje sprawiedliwość roli prawa w uświęceniu i życiu chrześcijańskim.
.

Fundamentalna znaczenie

Prawda o roli prawa jest niezwykle praktyczna. Ma fundamentalne znaczenie dla życia chrześcijańskiego i dla chrześcijańskiego doświadczenia. Nauczanie, że samo prawo uświęca lud Boży, tak że życie chrześcijańskie polega na dążeniu do posłuszeństwa przykazaniom, aby w ten sposób stać się świętym, jest stawianiem wyznającego chrześcijanina przed niemożliwym do wykonania zadaniem.

Z drugiej strony, całkowite wykluczenie prawa z życia chrześcijańskiego jest narażeniem Kościoła i jego członków na śmiertelny błąd antagonizmu wobec prawa (tj. bunt przeciwko świętej woli Boga) co kończy się założeniem, że zachowanie będące w istocie buntem przeciwko świętej woli Boga jest pobożne.

Reformowana doktryna o roli prawa unika obu tych fatalnych błędów. Prowadzi wierzącego wąską drogą, która cieszy się uznaniem Boga i prowadzi do życia wiecznego i chwały.

List do Rzymian 7 wyraźnie odnosi się do naszego tematu roli prawa w uświęceniu. Tematem jest

  • chrześcijańskie życie w świętości i
    .
  • chrześcijańskie doświadczenie łaski Bożej nad nim w tym chrześcijańskim życiu.

Kwestią rządzącą tym rozdziałem jest to, jak przynieść owoc Bogu, a nie owoc śmierci

Rzym. 7:4-5 Tak i wy, moi bracia, zostaliście uśmierceni dla prawa przez ciało Chrystusa, abyście należeli do innego, to znaczy tego, który został wskrzeszony z martwych, abyśmy przynosili Bogu owoc. Gdy bowiem byliśmy w ciele, namiętności grzechów, które się wzniecały przez prawo, okazywały swą moc w naszych członkach, aby przynosić śmierci owoc.

Tematem tego rozdziału jest to, że „służymy w nowości Ducha, a nie w przestarzałej literze”

Rzym. 7:6 Lecz teraz zostaliśmy uwolnieni od prawa, gdy umarliśmy dla tego, w czym byliśmy trzymani, abyśmy służyli Bogu w nowości Ducha, a nie w starości litery.

W poprzednich rozdziałach Apostoł potępił nauczanie i praktykę szukania usprawiedliwienia w prawie. W Liście do Rzymian 7 Apostoł potępia błędne nauczanie i praktykę szukania uświęcenia w Prawie – jednocześnie nie negując w ogóle żadnej ważnej roli prawa.
.

Czym nie jest rola prawa

Prawo – prawo Boże, dobre, święte i sprawiedliwe prawo Boże, Dziesięć Przykazań – nas nie uświęca. Nie czyni nas świętymi, abyśmy poświęcali się Bogu i żyli w posłuszeństwie Jego woli.

Poważnym błędem jest przypuszczać, a zwłaszcza nauczać, że rolą prawa w naszym zbawieniu jest uświęcanie nas. Ludzie Reformowani i Prezbiteriańscy uznają, że prawo nie usprawiedliwia i nie może usprawiedliwiać grzesznika, to znaczy czynić go sprawiedliwym przed Bogiem Sędzią. List do Rzymian wyraźnie o tym mówi, na przykład:

Rzym. 3:28 Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa.

List do Galacjan wyraźnie zaprzecza, że jakikolwiek człowiek „jest usprawiedliwiony przez prawo przed Bogiem”. Powód tego zaprzeczenia jest następnie podany: „Sprawiedliwy z wiary żyć będzie”.

Gal. 3:11 A że przez prawo nikt nie jest usprawiedliwiony przed Bogiem, jest oczywiste, bo: Sprawiedliwy będzie żył z wiary.

Błąd w kwestii uświęcenia

Ale Reformowani ludzie mogą błędnie przypuszczać, że w kwestii naszego uświęcenia, naszego świętego, posłusznego życia, prawo jest środkiem i mocą do osiągnięcia uświęcenia.

W tym aspekcie naszego zbawienia prawo, wygnane ze względu na usprawiedliwienie, powraca, wraca do swoich i rzeczywiście odgrywa decydującą rolę. Ewangelia następnie usprawiedliwia przez wiarę; Prawo jednak uświęca przez naszą pracę.

Istnieją powody tego błędu – nie biblijne ani wyznaniowe podstawy, ale powody.

Po pierwsze, prawo jest dobrym i świętym Słowem Bożym, jak przyznaje Apostoł w Liście do Rzymian 7:12: „prawo jest święte i przykazanie jest święte, sprawiedliwe i dobre”.

Po drugie, prawo jest oczywiście zainteresowane – głęboko zainteresowane – świętym życiem wybranego i odkupionego dziecka Bożego. Cóż więc jest bardziej naturalnego, stosowniejszego niż to, że w celu uświęcenia zwracamy się do zakonu?

Po trzecie, każdy Reformowany, Prezbiteriański czy Kalwiński chrześcijanin jest i powinien mieć się na baczności przed rażącą herezją i nikczemnymi praktykami antynomizmu.

Jest to zaprzeczenie, że prawo ma jakąkolwiek inną rolę w życiu chrześcijanina niż pokazanie nam naszej grzeszności i propozycję, aby wierzący mógł swobodnie przekraczać przykazania prawa. Jeśli zaprzeczamy, że prawo uświęca, czy nie jesteśmy winni tego strasznego błędu antynomizmu lub przynajmniej otwarcia się na tę fałszywą doktrynę i wynikające z niej bezprawie życia?
.

Źródło błędu

Warto zauważyć, że antynomiści bronią swojej herezji przeciwko wierze Reformowanej, zarzucając, że teologia Reformowana przypisuje uświęcenie prawu. Ich argumentem jest to, że to, co jest znane w teologii Reformowanej jako „trzecie użycie prawa”, sprowadza się do nauczania, że prawo uświęca wierzące dziecko Boże [1].

Ponieważ błędem jest przypisywanie uświęcenia prawu, według antynomistów Reformowana doktryna „trzeciego użycia prawa” jest błędna. Dlatego antynomiści konkludują, że życie chrześcijańskie nie potrzebuje ani nie używa prawa Bożego; jest w rzeczywistości „anty” (przeciw) „nomianowi” („prawu”).

Jest to obrona herezji autorstwa Davida H. J. Gaya w książce, która wbrew podtytułowi jest obroną i orędownictwem antynomizmu[2]. Książka jest atakiem na „Reformowane myślenie o uświęceniu”.[3] Gay przedstawia Kalwina i Reformowaną wiarę jako nauczanie, że moc uświęcenia jest

„prawem! Głoś im prawo! Uderz w prawo! Doprowadź ich do prawa!”[4]

Opierając się na tym niezrozumieniu Reformowanej doktryny o miejscu prawa w świętym życiu chrześcijanina, Gay posuwa się naprzód do oszczerczego błędnego przedstawiania wiary Reformowanej jako nauki, że wierzący jest

„pod Prawem Mojżeszowym” [5]

W przeciwieństwie do swojej błędnej reprezentacji Reformowanej doktryny uświęcenia, Gay głosi, że

„droga uświęcenia w ramach Nowego Przymierza… nie jest drogą prawa, ale łaską” [6].

Pokazując swoje prawdziwe, antynomiczne oblicze, Gay konkluduje, że

„każdy wierzący jest wyzwolony od prawa”,

zwłaszcza prawa Dziesięciu Przykazań. [7] Aby nikt nie zrozumiał tej deklaracji wolności od prawa w absolutnym sensie, jaki zamierzał Gay, Gay wyraźnie zaprzecza, że

„prawo moralne… jest bardzo użyteczne dla [wierzących]… jako reguła życia, informująca o woli Boga i ich obowiązkach, odpowiednio nimi kieruje i wiąże” [8]

Ważne, aby pamiętać o tej rażącej obronie antynomizmu, szczególnie przeciwko Reformowanej doktrynie prawa, jest niewybaczalnie błędna prezentacja przez Gaya wiary Reformowanej, która według niego naucza, że prawo jest siłą i środkiem do świętego życia.
.

Refutacja błędu

Prawda Ewangelii Jezusa Chrystusa, wyznawana przez Reformowaną Wiarę, jest taka, że tak jak prawo nie usprawiedliwia winnego grzesznika, tak też nie uświęca zdeprawowanego grzesznika.

To, że prawo nie uświęca i nie może uświęcać, jest ciężarem Listu do Rzymian 7. Przesłaniem z Listu do Rzymian 7 jest nie tylko to, że nasze uświęcenie w tym życiu jest zawsze niedoskonałe, ale także to, że Prawo nie uświęca, więc dla tego aspektu zbawienia daremnie patrzy się na prawo.

Wielkim tematem Listu do Rzymian 7, kontynuującym temat poprzedniego rozdziału — rozdziału 6 — i kończącym się w rozdziale 8, jest ten aspekt zbawienia, który nazywamy uświęceniem: wyzwolenie z mocy grzechu i oczyszczenie z nieczystości grzechu, tak abyśmy w świętości oddawali Bogu nasze życie.

To, że świętość jest tematem rozdziałów 6-8, jest powiedziane w Liście do Rzymian 6:1: „Cóż więc powiemy? Czy mamy trwać w grzechu, aby łaska obfitowała?” To, że prawda o świętości jest kontynuowana i zakończona w rozdziale 8, jest widoczne w wersecie 1, który mówi o chodzeniu „nie według ciała, ale według Ducha”. Chodzenie według Ducha jest chrześcijańskim życiem w świętości, mocą boskiego, zbawczego dzieła uświęcenia.

Nigdzie w tej części Listu do Rzymian nie czytamy, że uświęcenie następuje „przez prawo”, to znaczy, że prawo nas uświęca, tak więc mamy szukać uświęcenia w prawie. Wręcz przeciwnie, List do Rzymian 7 usilnie zaprzecza temu, że prawo uświęca i ostrzega nas, byśmy nie zwracali się do prawa ani nie polegali na nim w kwestii świętości życia.

Dla świętości musieliśmy stać się martwi dla prawa. Tylko w ten sposób mogliśmy „przynosić owoc Bogu” (werset 4). Aby służyć Bogu w „nowości ducha”, musimy być „wyzwoleni spod prawa” (werset 6).
.

Śmiertelne prawo

Tak dalece nie jest prawdą, że Prawo uświęca, to znaczy, że Prawo jest mocą uświęcenia ludu Bożego, że wręcz przeciwnie, to właśnie Prawo daję okazję grzechowi, a nawet obfitości grzechów oraz jest środkiem, dzięki któremu grzech w nas staje się „nadmierną grzesznością” (werset 13).

werset 8 Lecz grzech, gdy zyskał okazję przez przykazanie, wzbudził we mnie wszelką pożądliwość. Bez prawa bowiem grzech jest martwy.
.
werset 9 gdy przyszło przykazanie, grzech ożył a ja umarłem
.
werset 11 Grzech bowiem, gdy zyskał okazję przez przykazanie, zwiódł mnie i przez nie [tj. przez prawo; dobre prawo Boże] mnie zabił.
.
werset 13 Przeciwnie, grzech, aby okazał się grzechem, sprowadził na mnie śmierć przez to, co dobre [tj. Boże prawo podsumowane w Dziesięciu Przykazaniach], żeby grzech stał się niezmiernie grzesznym przez przykazanie

Jakkolwiek należy to wyjaśnić (a Apostoł wielokrotnie ostrzega, że wyjaśnieniem nie jest to, że prawo jest złe), nie ulega żadnej wątpliwości, że prawo nie może uświęcać, nie może uczynić nas świętymi, sprawiedliwymi i dobrymi. Prawo nie ma takiej mocy. Bóg, do którego należy prawo, nie zamierzył takiej funkcji i użycia prawa.

To zdecydowane zaprzeczenie, że prawo uświęca, a tym samym zbawia lud Boży, znajdujemy w innym miejscu Pisma Świętego. List do Rzymian 8 oświadcza, że prawo nie jest w stanie uwolnić nas od „prawa grzechu i śmierci” ani urzeczywistnić w nas „sprawiedliwości prawa”. To uświęcające dzieło jest realizowane przez „prawo Ducha życia w Chrystusie Jezusie”.

Rzym. 8:2-4 Gdyż prawo Ducha życia, które jest w Jezusie Chrystusie, uwolniło mnie od prawa grzechu i śmierci. Co bowiem było niemożliwe dla prawa, w czym było ono słabe z powodu ciała, Bóg, posławszy swego Syna w podobieństwie grzesznego ciała i z powodu grzechu, potępił grzech w ciele; Aby sprawiedliwość prawa wypełniła się w nas, którzy postępujemy nie według ciała, ale według Ducha

Podobnie, kiedy w Liście do Galacjan Apostoł zaczyna mówić o świętym, chrześcijańskim życiu, nie odwołuje się do prawa jako mocy, która ma uświęcać, ale wyraźnie zaprzecza, jakoby wierzący polegali na prawie w kwestii nowego posłuszeństwa. Jesteśmy raczej „prowadzeni przez Ducha”

Gal. 5:18 Lecz jeśli jesteście prowadzeni przez Ducha, nie jesteście pod prawem

Wersety 22 i 23 dalej identyfikują „miłość, radość, pokój, cierpliwość, łagodność, dobroć, wiarę, łagodność, wstrzemięźliwość”, które są wybitnymi elementami świętości, jako „owoce Ducha”.

Gal. 5:22-23 Owocem zaś Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara; Łagodność, powściągliwość. Przeciwko takim nie ma prawa

Wyznania Wiary i Kalwin

Nigdzie więc wyznania Reformowane nie przypisują prawu mocy uświęcającej, chociaż wszystkie uznają, że prawo odgrywa rolę w świętym życiu dziecka Bożego. Uderzającą, znamienną prawdą dotyczącą Pytania 115 Katechizmu Heidelberskiego jest to, że na zakończenie dogłębnego wyjaśnienia Dziesięciu Przykazań pyta:

„Skoro nikt nie jest w stanie w tym życiu w pełni przestrzegać przykazań, dlaczego Bóg chce, aby były one przez wszystkich dokładnie znane?”

Jeśli nikt nie może przestrzegać prawa, nie może ono dobrze funkcjonować, aby nas uświęcić. Odwoływanie się do prawa jako mocy uświęcenia byłoby jak patrzenie na przebiegnięcie maratonu jako na umożliwienie niemowlęciu chodzenia.

A kiedy Katechizm odpowiada na pytanie, dlaczego Bóg każe tak ostro głosić Dziesięć Przykazań, odpowiedź nie brzmi, że prawo nas uświęca [9]. Wcale nie! Ale odpowiedź jest raczej taka, że nieustannie przypominając nam o naszej niemożności przestrzegania przykazań z powodu naszej „grzesznej natury”, zawsze „modlimy się do Boga o łaskę Ducha Świętego”, aby uzdolnić nas do posłuszeństwa prawu i wzrastania w świętości.

Po pierwsze – abyśmy przez całe życie coraz lepiej poznawali swą grzeszną naturę i coraz gorliwiej starali się o odpuszczenie grzechów i o sprawiedliwość Chrystusową. Po drugie – abyśmy bezustannie i żarliwie prosili Boga o łaskę Ducha Świętego, dzięki któremu coraz bardziej upodobnialibyśmy się do Niego, aż osiągniemy doskonałość, jaką Bóg nam przeznaczył w przyszłym życiu

Tak jak Gay całkowicie się myli, zarzucając wierze Reformowanej błąd polegający na przypisywaniu uświęcenia prawu, podobnie fałszywy jest podobny zarzut antynomisty Davida H. J. Gaya przeciwko Janowi Kalwinowi. W myśleniu Gaya Kalwin jest źródłem Reformowanej i ewangelicznej fałszywej doktryny, że prawo jest mocą świętości w życiu wierzących. Według niego w tej fałszywej doktrynie dotyczącej prawa,

„Reformowani i ewangeliczni wierzący… podążają za Janem Kalwinem”[10]

Ale Kalwin wyraźnie zaprzecza błędowi, o który oskarża go Gay. Już na wstępie swojego omówienia prawa Bożego w Instytutach, z wyraźnym odniesieniem do Dziesięciu Przykazań, Kalwin pisze, że

„próżno uczy się sprawiedliwości przez przykazania, dopóki Chrystus nie nada jej przez dobrowolne przypisanie i przez Ducha odrodzenia. ” [11]

Dla Kalwina i dla wiary Reformowanej, na którą wpłynął Kalwin, prawo nie uświęca. Co zatem nas uświęca? Gdzie szukać świętości, w tym zwycięstwa nad jakimś usidlającym grzechem?
.

Uświęcająca Ewangelia Jezusa Chrystusa

Odpowiedź brzmi: ukrzyżowany i zmartwychwstały Jezus Chrystus, tak jak jest nam znany i w jaki sposób objawia swoją uświęcającą moc przez Ewangelię.

Podkreślam, że jest to odpowiedź nie luteranizmu, który ma pewną obawę przed jakimkolwiek pozytywnym użyciem prawa w zbawieniu, zwłaszcza zbawienia przez uświęcenie, ale wiary Reformowanej, która, jak wkrótce zobaczymy, serdecznie zgadza się na właściwe miejsce i stosowanie prawa.

Jezus Chrystus jest naszym uświęceniem, tak prawdziwie i w pełni, jak On jest naszą sprawiedliwością. Oto świadectwo z 1 Listu do Koryntian

1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego [tj. Boga]  jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem”.

Werset 31 dodaje, że celem uświęcenia Chrystusa jest to, że „kto się chlubi, niech się chlubi w Panu”. Gdyby naszym uświęceniem — naszym świętym życiem — nie był Jezus Chrystus, ale nasze własne posłuszeństwo prawu, to znaczy gdyby prawo nas uświęcało, moglibyśmy i chlubilibyśmy się sobą.

Jezus Chrystus jest nie tylko naszą sprawiedliwością.On jest także naszym uświęceniem, naszą świętością. On, On sam, On w swoim zmartwychwstałym ciele, On w swojej uwielbionej duszy i ciele w niebie po prawicy Boga, jest naszym uświęceniem. To znaczy,

  • On jest naszym poświęceniem się Bogu w miłości
    .
  • On jest naszym oczyszczeniem, oddzieleniem i nienawiścią do grzechu.

Tym On nie jest prawnie, nie jako nasza reprezentatywna głowa w niebie; Jezus jest naszym uświęceniem, ponieważ staje się naszym rzeczywiście — mogę powiedzieć, doświadczalnie — poprzez nasze zjednoczenie z Nim, to znaczy naszą wiarę w Niego.
.

Uświęcenie przez wiarę

Tak jak jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę, a nie przez posłuszeństwo prawu, tak też jesteśmy uświęceni przez wiarę w Niego, a nie przez prawo. To, że uświęcenie jest przez wiarę, a nie przez prawo, jest wyraźnym świadectwem Pisma Świętego.

Na wielkim synodzie jerozolimskim wczesnego, apostolskiego kościoła, na którym dyskutowano nie tylko o prawdzie o usprawiedliwieniu, ale także o prawdzie o uświęceniu — o tym, jak można stać się i pozostać świętym — Piotr głosił, że Bóg oczyszcza serca swego ludu „przez wiarę” — nie przez prawo, ale przez wiarę

Dzieje 15:9 I nie uczynił żadnej różnicy między nami a nimi, oczyszczając przez wiarę ich serca.

Ta wiara jest zjednoczeniem, poznaniem i zaufaniem do Jezusa, który jest naszym uświęceniem. Jezus uświęca nas swoją świętością przez wiarę w Niego.

Według Dziejów Apostolskich 26 kiedy Jezus Chrystus powołał Pawła na apostolstwo, Pan obiecał Pawłowi, że odwróci pogan „od mocy szatana do Boga, aby otrzymali przebaczenie grzechów i dziedzictwo między uświęconymi przez wiarę we mnie”. „Uświęceni przez wiarę, która jest w Niego [tj. w Jezusa]”!

Dzieje 26:18 Dla otworzenia ich oczu, aby odwrócić ich od ciemności do światła, od mocy szatana do Boga, aby otrzymali przebaczenie grzechów i dziedzictwo między uświęconymi przez wiarę we mnie.

Agent uświęcenia

Przez więź wiary, którą jest zjednoczenie z Jezusem Chrystusem, który w niebie jest naszym uświęceniem, święty Jezus Chrystus staje się naszym w taki sposób, że nas uświęca i sprawuje w nas swoją własną świętość.

  • To jest nasze oczyszczenie z grzechu!
    .
  • To jest nasze poświęcenie się Bogu w miłości!
  • Jezus Chrystus w nas!

Ponieważ nasze duchowe zjednoczenie z Chrystusem jest dziełem Ducha Świętego jako Ducha Chrystusa i ponieważ obecność świętego Chrystusa w nas jest dzięki zamieszkującemu w nas Duchowi, nasze uświęcenie jest obecnością i mocą Ducha Świętego. Moc naszego stawania się i pozostawania świętymi, jak również czynienia postępów w świętości czyni nie prawo ale Duch Święty Jezusa Chrystusa.

Paweł podkreśla to w Liście do Rzymian 8, co jest konkluzją jego nauki o uświęceniu w rozdziałach 6 i 7.

werset 2 Gdyż prawo Ducha życia, które jest w Jezusie Chrystusie, uwolniło mnie od prawa grzechu i śmierci.
.
werset 9 Lecz wy nie jesteście w ciele, ale w Duchu, gdyż Duch Boży mieszka w was.
.
werset 13 Jeśli bowiem … Duchem uśmiercacie uczynki ciała, będziecie żyć

To, co Duch robi w dzieciach Bożych, aby osiągnąć naszą świętość, to pokropienie krwią Jezusa naszej duszy. Uświęcenie jest boskim dziełem oczyszczenia z brudu i nieczystości grzechu. Jest tylko jeden środek oczyszczający w odniesieniu do nieczystości i plugastwa grzechu: krew Jezusa Chrystusa.

W związku z tym List do Hebrajczyków 9:14 głosi, że to „krew Chrystusa” „oczyści wasze sumienie z martwych uczynków, by służyć Bogu żywemu”. Dlatego

„wyobrażanie sobie, że istnieje jakiekolwiek oczyszczenie z grzechu poza krwią Chrystusa, jest równoznaczne z obaleniem ewangelii” [12].

Rola Słowa Bożego

To pokropienie oczyszczającą krwią Jezusa wewnątrz lub na naszych duszach odbywa się za pośrednictwem Ewangelii. W Ewangelii Jana 15 Jezus mówi nam:

Jan 15:3 Wy już jesteście czyści z powodu słów, które do was mówiłem.

W Ewangelii Jana 17 Jezus modlił się:

Jan 17:17 Uświęć ich w twojej prawdzie. Twoje słowo jest prawdą

Uświęcenie ma miejsce, trwa i wzrasta stopniowo w kościele, gdy ktoś pilnie uczęszcza do prawdziwego kościoła, zwłaszcza w Dzień Pański, i słucha Ewangelii o krwi Jezusa.
.

Podsumowanie

Podsumowując to, czego dowiedzieliśmy się z Pisma Świętego i Wyznań Wiary na temat uświęcenia,

  1. Jezus jest naszym uświęceniem.
    .
  2. Uświęca mocą Swojej Ewangelii
    .
  3. Kropi Swoją oczyszczającą krwią nasze dusze dzięki naszej wierze w Niego
    .
  4. To pokropienie Jego krwią jest w nas rzeczywistością dzięki obecności Jego Ducha Świętego
    .
  5. I to tajemnicze, cudowne dzieło zbawienia ma miejsce we wspólnocie prawdziwego kościoła Jezusa Chrystusa

Ten istotny aspekt zbawienia jest obiecany wszystkim wybranym wierzącym. Otrzymujemy i cieszymy się zbawieniem w postaci uświęcenia nie jako zasłużonego lub wypracowanego — nie przez prawo — ale jako łaskawą obietnicę Bożą.

Jer. 31:33 Włożę moje prawo w ich wnętrzu i wypisze je na ich sercach

Księga Ezechiela 36 jest szczególnie jasnym i pełnym brzmieniem łaskawej obietnicy uświęcenia:

Ezech. 36:25-27 I pokropię was czystą wodą, i będziecie czyści. Oczyszczę was ze wszystkich waszych nieczystości i ze wszystkich waszych bożków. I dam wam nowe serce, i włożę nowego ducha do waszego wnętrza. Wyjmę serce kamienne z waszego ciała, a dam wam serce mięsiste. Włożę mego Ducha do waszego wnętrza i sprawię, że będziecie chodzić według moich ustaw i będziecie przestrzegać moich sądów, i wykonywać je

Cóż za zachęta dla nas w naszej walce z grzechem: pewna, łaskawa obietnica Boga, że nas uświęci!

Ani też nasze uświęcenie przez prawo nie polega na tym, że zależy od czegoś, co zrobiliśmy lub musimy zrobić. Tak jak usprawiedliwienie nie jest warunkowe tak też uświęcenie nie jest warunkowe. Jest to raczej urzeczywistnienie w wybranych, za których umarł Chrystus, czysto łaskawej obietnicy uświęcającego Boga.

Zaprzeczenie, że prawo uświęca, niezmiennie prowadzi do pytania: „Czy zatem prawo nie ma miejsca w odniesieniu do naszego uświęcenia?” Rzeczywiście, w świetle prawa, które staje się okazją do bardziej agresywnych grzechów, „Czy prawo jest złe?”

Na podstawie Be Ye Holy, D. Engelsma, H. Hanko

Przypisy

[1]Tradycyjnie kościoły Reformowane uznawały trzy różne zastosowania prawa Dziesięciu Przykazań. Pierwszym jest utrzymanie porządku zewnętrznego w społeczeństwie obywatelskim. Drugim jest poinformowanie wierzącego o jego grzeszności. Trzeci ma służyć jako reguła lub przewodnik dla wdzięcznego, świętego życia chrześcijanina.
[2] David H. J. Gay, Grace not Law! Odpowiedź na antynomianizm (np. Brachus, 2013).
[3] Tamże, s. 17
[4] Tamże, s. 28. Dla Kalwina i reformowanych, według Gaya, moc świętego życia – „motywacja… energia… wola i pragnienie” – to prawo (s. 53).
[5] Tamże, s. 7; kursywa moja. Być „pod zakonem” w sensie biblijnym oznacza być zobowiązanym do doskonałego posłuszeństwa prawu, aby uzyskać sprawiedliwość u Boga i podlegać przekleństwu prawa za nieprzestrzeganie go. Poszanowanie prawa przez wiarę Reformowaną nie polega na nauczaniu, że dziecko Boże jest „pod prawem”. To doktryna, zgodnie z którą Bóg wymaga od odkupionego wierzącego życia „zgodnie z prawem” we wdzięczności
[6] Tamże, s. 10
[7] Tamże, s. 11
[8] Tamże s. 18 Gay cytuje tutaj i sprzeciwia się Wyznaniu Westminsterskiemu 19.5-6.
[9] „Głoszone ostro” to niemieckie tłumaczenie Pyt. 115: „scharf… predigen” (Schaff, Creeds of Christendom, t. 3, s. 349).
[10] David H. J. Gay, Grace Not Law!, p. 53.
[11] Jan Kalwin, Instytuty, 2.7.2, s. 351.
[12] John Owen, Duch Święty, s. 456.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email