Spis treści
Przypomnienie
Efez. 4:5 Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest;
Stanowiskiem i celem Reformacji było przywrócenie pierwotnej wiary apostolskiej w kościele trawionym legalizmem zbawienia z uczynków, ceremonializmem, odpustami i centralizacją władzy uosobionej przez antychrysta-papieża z jednej strony oraz walka z antynomizmem, cielesnymi ekscesami, snami, wizjami, pozabiblijnymi proroctwami i anarchią heretyckiego anabaptyzmu z drugiej.
Reformacja odrzuciłaa błędy rzymskiego katolicyzmu i anabaptyzmu zwracając się do Pisma Świętego jako jedynego źródła doktryny (sola Scriptura). Ponieważ wiara jest jedna, aby uniknąć poważnych zarzutów o nowinkarstwo, czyli tworzenie nowych konceptów i nowej wiary, na poparcie swoich twierdzeń Reformatorzy jak Luter czy Kalwin odwoływali się do patrystyki. W szczególności do dzieł Augustyna z Hippony (354 – † 430 A.D.), będących podsumowaniem i zwieńczeniem teologii kościoła z przełomu IV i V wieku.
“Wszyscy ci heretycy są daleko późniejsi od biskupów, którym Apostołowie zlecili Kościoły. (…) Z konieczności więc (…) są ślepi wobec prawdy i klucząc z drogi na drogę zbaczają z właściwego kierunku. Skutkiem tego strzępy ich doktryny nie trzymają się siebie i brak im logiki. Natomiast ścieżka ludzi należących do kościoła przebiega przez świat cały, bo ma mocną tradycję od Apostołów i pozwala nam przekonać się, że wiara wszystkich jest jedna i ta sama.” [1]
W powyższym cytacie pierwszy kościół ustami Ireneusza z Lyonu daje świadectwo, że wiara prawdziwa to wiara obecna w kościele od początku oraz wiara spójna, logiczna i jednolita dla wszystkich. Teraz warto o tym pamiętać czytając teksty doktrynalne, szczególnie zaś te, które uzurpują sobie miano teologii Reformowanej.
John MacArthur twierdząc, że człowiek nie może zrozumieć Bożej logiki [2] zostaje osądzony przez Ireneusza jako ślepy wobec prawdy zwodziciel kluczący po bezdrożach wiary. Twierdzenie to podtrzymywane jest przez Reformację czemu wyraz dał np. Gordon H. Clark definiując odrzucenie zdolności logicznego zrozumienia Bożej prawdy jako brak poznania jakiejkolwiekk prawdy i w konsekwencji jest sofistycznym atakiem na chrześcijaństwo
„Jeżeli Bóg zna całą prawdę i zna właściwe znaczenie każdego twierdzenia, i jeżeli żadne twierdzenie nie znaczy dla człowieka tego, co znaczy dla Boga, tak że wiedza Boga i wiedza człowieka nie pokrywają się w żadnym pojedynczym punkcie, wynika z tego surowa konieczność, że człowiek nie może znać żadnej prawdy. Ten wniosek jest zupełnie przeciwny do poglądów Kalwina […] i podważa całe chrześcijaństwo” [3]
Wykarmiony Wesleyańskim Armininianizmem [4] nielogiczny MacArthur przyjął nominalny kalwinizm, dodatkowo zmodyfikowany strzępami logicznie niespójnych doktryn, z których jak dotąd omówione zostały
- Fundamentalny błąd: metodologiczna negacja całkowitej wystarczalności Pisma
- Kościół pozbawiony przymierza
- Negacja mocy grzechu pierworodnego
- Negacja totalnej deprawacji
- Negacja suwerenności Bożej
- Paralelne prawdy czyli rozwinięcie koncepcji paradoksu
- Herezja powszechnej łaski czyli Kuyperyzm
Tym razem rozważymy Marrowizm, kolejne narzędzie oddzielenia od prawdy Ewangelii, używane przez MacArthura do pozyskiwania nowych wyznawców.
Herezja dobrointencyjnej oferty zbawienia czyli Marrowizm
Pierwsze zalążki herezji do teologii wprowadził żyjący wcześniej William Ames (1576 – 1633). W swojej książce “The Marrow of Theology” (Istota Teologii) dowodził, iż istnieje szczególna Boża łaska dla wybranych i powszechna Boża łaska, która ma dowodzić swoistej powszechnej miłości Boga do całego stworzenia.
“Łaska podtrzymująca Boga obejmuje całe stworzenie, natomiast szczególną władzą, jaką Bóg sprawuje w stosunku do rodzaju ludzkiego, „inteligentnego stworzenia” jest przymierze uczynków” [5]
Doktryna dobrointencyjnej oferty ewangelii jest ściśle związana z doktryną powszechnej łaski. Związek logiczny jest taki:
→ jeśli Bóg jest łaskawy dla wszystkich ludzi w jakiś sposób
→ jeśli Bóg pragnie zbawienia wszystkich ludzi w jakiś sposób
→ to Bóg kocha wszystkich ludzi w jakiś sposób
Kontrowersja Marrowizmu opiera się właśnie o zależność powszechnej łaski i powszechnej miłości. Zrodziła się z książki Edwarda Fishera (1627 – 1655), XVII wiecznego angielskiego kalwinisty, zatytułowanej “The Marrow of Modern Divinity”. Ogólnym celem tego dzieła było przedstawienie drogi pośredniej pomiędzy legalizmem a antynomizmem Fisher dowodził, że
„droga pośrednia to prawdziwe przyjęcie Jezusa Chrystusa i postępowanie godne Pana”. [6]
Fisher w swoim dziele zajmowałsię teologią zbliżoną do herezji “zbawienia panującego pana” promowanej przez MacArthura (lordship salvation), zgodnie z którą wiara, aby była zbawcza, musi być uczynkowa
„[wiara składa się z] mocnego przekonania… osobistego poddania się… [i] postępowania zainspirowanego takim poddaniem się” [7]
Proponenci Marrowizmu twierdzili, że są kalwinistami ale zaatakowali wiarę Reformowaną w obszarze głoszenia Ewangelii.
„Głoszenie Ewangelii musi dotrzeć na cały świat. Trzeba mu nadać taką formę, aby nie tylko stawiało człowieka przed zobowiązaniem do porzucenia grzechu, pokuty z niego i wiary w Chrystusa, ale musi być przedstawione w jak najbardziej atrakcyjnej formie. W głoszeniu Ewangelii jest element Boga, który błaga ludzi, aby uwierzyli,że Bóg robi wszystko, co w Jego mocy, aby przekonać ludzi o konieczności przyjęcia Ewangelii i wiary w Chrystusa ”. [8]
W umysłach wyznawców Marrowizmu, jedyny sposób, w jaki można było nieść Ewangelię nienawróconym, musiał wyrazić się w uniwersalnym pragnieniu Boga, aby zbawić wszystkich ludzi. Z miłości Boga do wszystkich ludzi Bóg błagał ludzi, aby „zamknęli się z Chrystusem”, zgodnie z ulubionym określeniem Marrowistów.
.
W latach 1957-60 John MacArthur studiował na Bob Jones University, uczelni gdzie głoszona jest herezja dobrointencyjnej oferty ewangelii w ujęciu arminiańskim [9] . Kalwinizm przyjął od skażonego Marrowizmem R.C. Sproula [10] zdaje się, że to właśnie Marrowizm jako element wspólny z wyznawanym przez MacArthura Arminianizmem mógł zachęcić go do zainteresowania się neo-kalwinizmem.
.
Definicja błędu
W swoim przesłaniu Marrowizm zakłada, że Bóg ma przychylny stosunek do ludzkości w ogóle, a nie tylko do wybranych, że istnieje pewna łaska Boża, którą okazuje On swoim stworzeniom w ogólności, i że ogólna oferta ewangelii jest wyrazem tej przychylności Boga wszystkim ludziom.
W tym systemie Bóg w odwiecznym dekrecie nie wybrał niektórych ludzi do zbawienia, zatem nie miał woli aby ich zbawić, jednakże w historii zbawienia tych samych ludzi, których przeznaczył na potępienie błaga aby się nawrócili i robi wszystko co w jego mocy aby ich do tego przekonać czyniąc wszystko wbrew swojemu własnemu dekretowi. Jest to system wewnętrznie sprzeczny logicznie.
W tym sensie Marrowizm okazuje się zbliżony do herezji Amyraldianizmu, gdzie Chrystus umarł za wszystkich ponieważ jako dobry Bóg kocha wszystkich, ale wiarę, środek łaski umożliwiający przyjęcie ofiary Chrystusa daje tylko wybranym. Tu również tak rozumiany Bóg działa wbrew swojemu przedwiecznemu dekretowi śmierci Chrystusa za wszystkich ludzi, gdyż śmierć ta pozostaje nieskuteczna względem zdecydowanej większości, za których umarł Chrystus, czyli względem tych, którzy nie zostają obdarowani przez Boga środkami łaski. To także system wewnętrznie sprzeczny logicznie.
Ponieważ miłość Boża ma podstawę sądowniczą na krzyżu Marrowiści nauczali, że Chrystus wprawdzie umarł za swój lud, ale jednocześnie jest martwy dla wszystkich ludzi. Tak więc Marrowizm jak i Amyraldianizm wyznają powszechną, generalną, swoistą i zakorzenioną w krzyżu Chrystusa miłość Boga do całego stworzenia, sprzeczną z przedwiecznym Bożym dekretem.
Wykarmiony herezją Arminianizmu MacArthur przyjął tzw. kalwinizm zawierający w sobie zbliżoną do Arminianizmu herezję Marrowizmu. O ile Arminianie wierzą w mesjasza zbawiającego wszystkich bez wyjątku to Marrowiści, przynajmniej nominalnie, głoszą doktrynę ograniczonego odkupienia na modłę ortodoksji kalwińskiej. Jednakże cechą wspólną obu systemów jest właśnie oferta zbawienia dla wszystkch bez wyjątku (podczas gdy chrześcijaństwo naucza iż Ewangelia nie jest ofertą lecz obietnicą).
MacArthur proklamuje Marrowizm twierdząc, że Bóg wprawdzie wybrał do zbawienia niektórych, jednakże oferuje zbawienie wszystkim. Jednym z biblijnych tekstów używanych na poparcie rzekomej powszechnej łaski Boga znajduje się w Ewangelii Mateusza. Stąd Chrystus nie tylko błagał Judasza, syna zatracenia, aby się nawrócił ale też czynił absolutnie wszystko dla jego nawrócenia.
Mat. 11:28-30 28. Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a ja wam dam odpoczynek. 29. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie odpoczynek dla waszych dusz. 30. Moje jarzmo bowiem jest przyjemne, a moje brzemię lekkie.
| Tłumaczenie | Wersja oryginalna |
|
„… Jezus dał mu ostrzeżenia i prośby, aby doprowadzić go do skruchy i zbawienia. Ale [Judasz] w każdym momencie odmawiał. Widzimy to wyraźnie w Jana 13 ” [11] “4) zaproszenie do ewangelii – zbawienie w Chrystusie zostaje zaoferowane wszystkim bez wyjątku. Bóg nikogo nie dyskryminuje, z natury jest Bogiem, który zbawia.” [12] “Ta prawda o boskim wybraniu z wersetu 27 jest spójna z darmową ofertą dla wszystkich przedstawioną w wersetach 28-30.” [13] “Boże prawo, które zostało przekazane ludziom na górze Synaj, zapowiadało wiele surowych kar. Sroższe są jednak kary dla odrzucających oferowane przez Boga zbawienie, które może otrzymać każdy, dzięki Jego Synowi, Jezusowi Chrystusowi” [14] |
“Jesus gave him warnings and pleas to bring him to repentance and salvation. And at every point he turned it down. We see that clearly in John 13.” [11] “4) the gospel invitation – salvation in Christ is indicriminately offered to all. God is, by nature, a saving God.” [15] “But the thruth of divine election in v. 27 is not incompatible with the free offer to all in vv. 28-30″ [16] “God’s law given at Sinai prescribed many severe punishments, but the punishment is far worse for those who reject His offer of salvation throught His own Son, Jesus Christ.” [17] |
.
Implikacje
Błąd kategoryczny popełniany przez MacArthura polega na założeniu, że istnieje pewna ogólna Boża przychylność do wszystkich ludzi oraz że bez powszechnej miłości Boga do wszystkich głoszenie Ewangelii jest niemożliwe. Skoro bowiem Bóg nie wszystkich miłuje i nie chce zbawić wszystkich, jaki jest sens głosić Ewangelię wszystkim ze szczerą chęcią i pragnieniem ich nawrócenia? W ten sposób zrównywane są Boża perspektywa z ludzką ograniczoną percepcją rzeczywistości zaś powszechna łaska ma stanowić pomost pomiędzy nimi, dzięki któremu kaznodzieja nie zostaje narażony na kompromitację czy oskrażenie o hipokryzję.
Jednakże ta ogólna łaska Boża i ogólna miłość Boża nie mogą nikogo zbawić, ponieważ jest to sprzeczne z Bożym dekretem potępienia tych, którzy nie są wybrani do zbawienia (por. Rzym. 9:21-22; Przysłów 16:4; 1 Piotra 2:8; 2 Piotra 2:3; Judy 1:4; Mat. 11:25-26; Psalm 92:7; 139:16; 2 Mojż. 9:16; Hiob 12:14; Izaj. 45:9; Hab. 1:12) i którzy nie zostali odkupieni przez Chrystusa na krzyżu (por. Jan 15:16; Rzym. 8:29-30; Efez. 1:4-5; 1 Tes. 5:9; Mat. 11:25-26; Psalm 139:16). Dobrointencyjna oferta ewangelii uczy zatem, że Bóg wychodzi w głoszeniu na przeciw wielu grzesznikom w miłości i łasce,
- pragnąc ich zbawić
- próbując ich zbawić
- ale nie udaje mu się ich zbawić.
Ponadto “kalwinistyczne” środowisko teologiczne skupione wokół MacArthura to, co nie zgadza się z promowanym poglądem powszechnej łaski nazywa hiper-kalwinizmem, który
“…zaprzecza, jakoby ewangelia składała jakąkolwiek „ofertę” Chrystusa, zbawienie lub miłosierdzie niewybranym (lub zaprzecza, że oferta Bożego miłosierdzia jest bezpłatna i powszechna) [18]
W konsekwencji dobrointencyjna oferta ewangelii naucza, że łaska Boża jest powszechna, choć sprzeczna z Bożym dekretem potępienia, gdzie Boża łaska była partykularna, udzielona jedynie wybranym.
1. Boża przedwieczna wola była taka, aby pewnej grupy ludzi nie zbawić
2. Boża wola w głoszeniu ewangelii to szczera chęć i usiłowanie zbawienia tej samej grupy
..
Refutacja
Mit powszechnej oferty
Po pierwsze powszechna miłość jest mitem, pozabiblijną fikcją i projekcją osobistych przekonań jej głosicieli. To doktryna oparta na obserwacji a nie na Słowie Bożym. Przykład z Ewangelii Mateusza jest sztandarowym nadużyciem interpretacyjnym czyli eisegezą – wczytanej z góry założonej doktryny do tekstu Pisma. O czym mówi tekst Mateusza?
Mat. 11:28 Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a ja wam dam odpoczynek.
Czy wezwanie dotyczy wszystkich i jest generalne czy też partykularne, gdzie Bóg wzywa wybranych? Słowem kluczowym, rozstrzygającym w sporze będzie wszyscy. Chrystus wzywa do siebie pewną grupę określoną właśnie jako wszyscy, jednakże wezwanie to nie dotyczy każdej osoby na świecie.
A) Zgodnie z najbliższym kontekstem, czyli poprzedzającym wersetem 27 Wszyscy to ci, którzy zostali dani Chrystusowi przez Ojca wszystko zostało mi dane od mego Ojca. Jednocześnie grupa ta określona jest jako ci, którzy poznają Syna czyli wszyscy, komu Syn zechce [się] objawić. Ci wszyscy, którym Syn się objawia i którzy są przez Syna wezwani (przyjdźcie do mnie) zgodnie z wersetem 28 są spracowani i obciążeni.
Ci, którzy trudzą się w służbie grzechu i szatanowi, są obciążeni nieprawością i nieczuli na nią: mówiąc kłamstwo w obłudzie, mając napiętnowane sumienie (1 Tym. 4:2) – nie potrzebują odpoczynku dla duszy.
Ci, którzy wzdychają, obarczeni winą grzechu na sumieniu, przygnieceni świadomością grzeszności, która zostaje poznana przez moralne nakazy prawa, to ci, którzy trudzą się aż do zmęczenia, aby uzyskać spokój sumienia i odpoczynek dla swoich dusz, skutecznie przekonywani przez Ducha Świętego o grzechu sprawiedliwości i sądzie (Jan 16:18).
B) Nieodrodzeni nie mogą być świadomi rzeczywistego ciężaru grzechu i nie rozumiejąc tragicznej swojej sytuacji przed Bogiem w konsekwencji nie pragną przyjść do Chrystusa. Całowicie zdeprawowany człowiek nigdy tego nie czyni: Nie ma rozumnego i nie ma nikogo, kto by szukał Boga. (Rzym. 3:11). Im odpoczynek nie jest potrzebny ponieważ będąc martwymi duchowo nie ma w nich żadnej walki duchowej (Rzym. 7:24; Gal. 5:17).
C) Tak więc jedynie skutecznie powołani przez Chrystusa, świadomi grzechu i obciążeni grzechem odrodzeni chrześcijanie spracowani są w walce nowego człowieka ze starym człowiekiem. Chrystus daje im odpoczynek; duchowy odpoczynek, pokój sumienia, spokój umysłu, spokój duszy, dzięki zastosowaniu łaski przebaczenia, wejrzeniu w darmowe usprawiedliwienie przez sprawiedliwość Chrystusa i pełne zadośćuczynienie za grzechy przez Jego ofiarę: To o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie bez skazy, oczyści wasze sumienie z martwych uczynków, by służyć Bogu żywemu? (Hebr. 9:14). Chrystus zapewnia odrodzonym i obciążonym walką z grzechem, czasem przegraną walką, wielki odpoczynek zapewniony przez Niego samego, przez krew Jego krzyża.
Wnoski: Tekst nie naucza o darmowej ofercie ewangelii wszystkim ludziom lecz zapewnia o odpoczynku w Chrystusie wszystkich wybranych do zbawienia, którzy w odpowiednim czasie zostają pociągnięci do Chrystusa, odrodzeni, usprawiedliwieni, upamiętują się rozpoznając swój grzech i uciekają do Chrystusa jako jedynej nadziei na pokój z Bogiem, co daje im spokój spracowanego i obciążonego sumienia. Nie jest to zaproszenie do Ewangelii lecz wskazanie na zadośćczyniącą pracę Chrystusa na krzyżu jako środek łaski dostępny wybranym, nie wszystklm.
.
Przypadek Judasza
Po drugie Judasz nie jest przykładem powszechnej łaski Chrystusa a raczej Jego antyłaski. Stwierdzenie iż Chrystus ostrzegał i prosił Judasza aby się upamiętał nie znajdują potwierdzenia w Ewangelii Jana 13. Ani jeden werset tego rozdziału (ani żadnego innego w zamknietym kanonie Pisma) nie zbliża nas nawet na milimetr do tego typu insynuacji.
A) Rozdział rozpoczyna się od sceny w czasie wieczerzy, gdzie Pan myje nogi swoim uczniom. Judasz również zostaje umyty, Sam akt obmycia, choć był fizyczny, miał wydźwięk duchowy i oznacza oczyszczenie przez Chrystusa, o czym zapewnia ilustracja: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał działu ze mną. (werset 8). Judasz nie miał udziału w duchowej tej rzeczywistości, poniewaz był sługą diabła: diabeł już wrzucił w serce Judasza, syna Szymona Iskarioty, zamysł, aby go [tj. Jezusa] wydać (werset 2). Dlatego nazwany jest przez Chrystusa nieczystym: I wy jesteście czyści, lecz nie wszyscy (werset 10).
Dlaczego Chrystus wypowiedział te słowa? Aby ostrzec Judasza? Czy taki był cel werbalnej komunikacji? Odpowiedź znajdziemy w wersecie 11, nie jest to ostrzeżenie lecz słowa padły ponieważ Jezus Wiedział bowiem, kto ma go wydać, dlatego powiedział: Nie wszyscy jesteście czyści. Nie ostrzeżenie lecz objawienie wszechwiedzy Chrystusa było celem wypowiedzi.
B) Kolejnym istotnym momentem wieczerzy jest posiłek. Jezus wzruszył się w duchu i oświadczył: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, że jeden z was mnie wyda (werset 21). Czy Pan wzruszył się ze względu na jego pragnienie ocalenia Judasza? Uczniowie słyszeli doskonale o nadchodzącej zdradzie i pytali: Panie, kto to jest? (weset 25). Kto jest zdrajcą? Bezpośrednią reakcją na tak postawione pytanie była precyzyjna odpowiedź i konkretne działanie: To ten, któremu podam umoczony kawałek chleba. A umoczywszy kawałek chleba, dał Judaszowi Iskariocie, synowi Szymona. (werset 26),
Czy to było ostrzeżenie? Czy Chrystus tutaj wzywa Judasza: błagam cię, dla twojego dobra nie czyń tego – zachęcając do upamiętania? Pan czyni coś przeciwnego. Podając kawałek chleba szatanowi zostało udzielone suwerenne przyzwolenie na działanie przez Judasza: A zaraz po tym kawałku chleba wszedł w niego szatan. I bezpośredni nakaz Chrystusa: Wtedy Jezus powiedział do niego: Co masz robić, rób szybko. (werset 27). Idź i czyń to, co nakazuje ci diabeł. Nakaz dotyczył wypełnienia koniecznego działania aby Bóg mógł zostać uwielbiony w Swoim Synu przez ukrzyżowanie: Teraz jest uwielbiony Syn Człowieczy i Bóg jest w nim uwielbiony. (werset 31). Gdyby Chrystus chciał uratować Judasza, działałby wbrew Bożemu nakazowi, stałby się grzesznikiem spełniającym swoją wolę ale nie wolę Boga pozbawiając Boga chwały.
Wnioski: żadne ostrzeżenie, insynuacja czy prośba ani wezwanie do upamiętania nie miały miejsca w relacjach Jezusa z Judaszem. Raczej Chrystus działał w zgodzie z przedwiecznym dekretem potępienia Judasza: ale żeby się wypełniło Pismo: Ten, który je ze mną chleb, podniósł przeciwko mnie swoją piętę. (werset 18). Chrystus od początku wiedział, kto był Jego wybranym do zbawienia (Ja wiem, których wybrałem) a kto przeznaczony na potępienie (Nie mówię o was wszystkich). Wiedział, ponieważ zdrada Judasza została zarządzona Bożym dekertem i Judasz nie mógł uniknąć swojego nadanego mu przez Boga przeznaczenia (Psalm 41:9; 55:12-14; 55:20-21; Zach. 11:12-13)
.
Zbawiciel zwłaszcza wierzących
Po trzecie Apostoł nie nauczał, że Chrystus jest zbawicielem wybranych w sposób szczególny i wieczny a wszystkich w sposób ogólny i doczesny, na co mogłoby wskazywać słowo zwłaszcza w tekście Listu do Tymoteusza:
1 Tym. 4:10 Dlatego pracujemy i jesteśmy lżeni, że pokładamy nadzieję w Bogu żywym, który jest Zbawicielem wszystkich ludzi, zwłaszcza (μάλιστα malista) wierzących.
A) μάλιστα malista jest słowem wieloznacznym, wszystkie trzy użycia były dozwolone zaś ich pawdidłowy odczyt zależny był od kontekstu. Rozważmy trzy możliwe warianty tłumaczenia:
Zbawicielem wszystkich ludzi, w szczególności wierzących
.
Zbawicielem wszystkich ludzi, najbardziej (zaś) wierzących
.
Zbawicielem wszystkich ludzi, to jest wierzących
Kontekst rozdziału wskazuje, że Bóg nie może być uznany za udzielającego domniemanej powszechnej łaski zwodzicielom. Łaska doczesnego życia wynika z posłuszeństwa nauce Pisma Świętego, które stanowi gwarant duchowego spokoju z uwagi na pobożność (czystość, zachowanie się wolnym od grzechu). Paweł nie naucza Tymoteusza, że Bóg jest łaskawy dla zwodzicieli (wersety 1-7). Tego typu interpretacja jest niezgodna z autorską intencją tekstu. Stąd odczyt jest następujący: Chrystus jest bawicielem wszystkich ludzi, to jest wierzących – Chrystus jest zbawicielem wszystkich wierzących.
B) Jest to normalne użycie słowa w grece potwierdzone przez samo Pismo. W Dziejach Apostolskich Paweł nie został postawiony przed królem Agryppą w “inny sposób” czy też bardziej niż przed pozostałymi obserwatorami (Berenike, Festus i ich orszak). Idea słowa μάλιστα malista niesie przesłanie: Paweł został postawiony przed wami czyli przed królem Agryppą. Mowa ciągle o tej samej osobie.
Dzieje 25:26 Nie mogę jednak o nim napisać memu panu nic pewnego. Dlatego kazałem go stawić przed wami, a zwłaszcza (μάλιστα malista) przed tobą, królu Agryppo, abym po przesłuchaniu miał co napisać.
W Liście do Tymoteusza Apostoł nakazuje aby każda rodzina dbała o swoich czyli o domowników. Swoi i domownicy to jedna i ta sama grupa, o których mają dbać pozostali członkowie rodziny. Słowo przetlumaczone jako “zwłaszcza” należy rozumieć jako “to znaczy”. Tak więc należy dbać o swoich domowników, co jest dowodem trwania w wierze.
1 Tym. 5:8 A jeśli ktoś nie dba o swoich, a zwłaszcza (μάλιστα malista) o domowników, ten wyparł się wiary i gorszy jest od niewierzącego.
Piotr informuje w swoim Drugim Liście o zachowaniu na dzień sądu niesprawiedliwych (osób pozbawionych przypisanej sprawiedliwości Chrystusa) czyli tych, którzy są cieleśni (nie są odrodzeni). „Niesprawiedliwi” i „ci, którzy chodzą według ciała” to ta sama grupa ludzi, a słowo przetłumaczone jako „przede wszystkim” niesie ze sobą ideę „to znaczy”. Bóg zastrzega, że „niesprawiedliwi aż do dnia sądu będą karani, to znaczy ci, którzy chodzą według ciała”.
2 Piotra 2:9-10 9. Umie Pan pobożnych wyrwać z pokusy, a niesprawiedliwych zachować na dzień sądu, aby byli ukarani; 10. Przede wszystkim (μάλιστα malista) zaś tych, którzy podążają za ciałem w nieczystej żądzy i pogardzają władzą. Zuchwali i samowolni, nie boją się bluźnić przeciwko przełożonym.
Wnoski: Tekst Listu do Tymoteusza nie tylko nie dowodzi powszechnej łaski ale też czyni coś odwrotnego. Łaska, a zatem i Ewangelia, dotyczą wyłącznie wybranych do zbawienia, wszystkich ludzi, którzy w odpowiednim i wyznaczonym przez Boga czasie uwierzą w Ewangelię dzięki Bożej łasce.
.
Obietnica a nie oferta
Po czwarte głoszenie Ewangelii nie jest ofertą a obietnicą. O ile oferta składa odpowiedzialność właściwego wyboru na człowieka to obietnica odnosi się do Bożego zapewnienia o zbawieniu i realizacji zbawienia w życiu tych, których ono dotyczy. Ścisły związek między obietnicą a Ewangelią jest widoczny w Liście do Galacjan i Dziejach Apostolskich
Gal. 3:8 A Pismo, które przewidziało, że Bóg z wiary będzie usprawiedliwiał pogan, wcześniej ogłosiło ewangelię Abrahamowi: W tobie będą błogosławione wszystkie narody.
.
Dzieje 13:32-33 32. I my głosimy wam dobrą nowinę o obietnicy złożonej ojcom 33. Że Bóg wypełnił ją wobec nas, ich dzieci, wskrzeszając Jezusa, jak też jest napisane w psalmie drugim: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem
Zgodnie z tekstem, gdy obietnica została dana Abrahamowi, była mu głoszona Ewangelia. Tak więc Ewangelia i obietnica są utożsamiane w taki sposób, że przekazanie Abrahamowi obietnicy przez Boga jest głoszeniem Ewangelii. Jest to oczywiste że obietnica uczyniona ojcom i zrealizowana nam, ich dzieciom, jest taka sama, jak ta wspomniana w Liście do Galacjan 3. Jest oczywiste, że Apostoł mówi o ogłaszaniu tej obietnicy jako o głoszeniu Ewangelii lub głoszeniu radosnej nowiny. Ewangelia jest więc zasadniczo, zgodnie z jej ideą, Ewangelią obietnicy a nie oferty.
.
Wieczny Boży zamiar
Po piąte domniemana uniwersalna chęć Boga, który “błaga ludzi, aby uwierzyli, że Bóg robi wszystko, co w Jego mocy, aby przekonać ludzi o konieczności przyjęcia Ewangelii i wiary w Chrystusa ” jest niebiblijna.
A) Bóg nie błaga nikogo ponieważ jest Suwerennym Panem i postępuje z każdym człowiekiem jak Mu się podoba A wszyscy obywatele ziemi jako za nic poczytani są. Według woli swojej postępuje, z wojskiem niebieskiem i z obywatelami ziemi, a niemasz, kto by wstręt uczynił ręce jego i rzekł mu: Cóż to czynisz? (Dan. 4:35) Jednych czyni zatwardziałymi innych przywodzi do wiary A zatem komu chce, okazuje miłosierdzie, a kogo chce, czyni zatwardziałym. (Rzymian 9:18) Koncepcja Boga błagającego jest bluźnierstwem przeciw Jego suwerenności.
B) Bóg czyniący wszystko co w jego mocy aby zbawić tych, których w odwiecznym dekrecie postanowił nie zbawić stanowi logiczną sprzeczność. Jest tylko jeden Boży zamiar czyli dekret o niezbawieniu niektórych ludzi, któremu nie przeciwdziała Bóg w późniejszym czasie, gdy ci potępieni się urodzą.
Psalm 33:11 Zamiar PANA trwa na wieki, myśli jego serca z pokolenia na pokolenie
Wnioski: Ponieważ zamiar Pana trwa na wieki to jest niezmienny. Ponieważ zamiar Pana to niezmienne myśli Jego serca, Bóg nie ma sprzecznych intencji wobec grupy potępionych – wiecznej aby ich potępić i temporalnej – aby ich zbawić.
Gdyby zamiar zbawienia wszystkich był rzeczywisty, musiałby być wiecznym zamiarem a zatem Bożym dekretem. Wiemy jednak, że wieczny dekret dotyczy zbawienia wybranych a nie wszystkich.
.
Wyznania, Katechizmy i Kanony
Po szóste doktryna przeciwstawnych zamiarów Boga jest sprzeczna z Reformowanymi Wyznaniami Wiary.
A) Istota Boga jest prosta nie ma w niej złożoności w tym sensie, że istnieją sprzeczne myśli, cele. W Konfesji Belgijskiej czytamy o prostocie Boga:
“Wierzymy całym naszym sercem i wyznajemy naszymi ustami, że istnieje tylko jedna prosta (Efez. 4:6; 5 Mojż 6:4; 1 Tym 2:5; 1 Kor. 8:6) i duchowa Istota, którą nazywamy Bogiem.”[19]
Temat wymaga nieco wyjaśnienia. Kiedy mówimy o prostocie Boga, używamy tego terminu do opisania stanu lub właściwości bycia prostym, stanu wolnego od podziału na części, a zatem od złożoności. Oznacza to, że Bóg nie jest złożony i nie podlega podziałowi w żadnym znaczeniu tego słowa. W odniesieniu do atrybutów Boga prostota Boga oznacza, że nie można ich od siebie oddzielić ani przeciwstawić. Nie ma na przykład podziału ani konfliktu między Jego sprawiedliwością a Jego miłosierdziem. Jego miłosierdzie zawsze będzie sprawiedliwe, a Jego sprawiedliwość miłosierna.
B) Także Bóg nie może zarówno miłować jak i nienawidzieć tej samej osoby. Dlatego w Bogu nie ma sprzeczności ani dysharmonii. Jest jeden i niepodzielny w Swojej Osobie, w Swoich atrybutach, w Swoim celu i woli oraz w Swoich dziełach. (2 Mojż. 3:14; 4 Mojż. 23:19; 1 Sam. 15:29; Psalm 110:4) Potępieni, czy też niewybrani do zbawienia są podmiotem wiecznego Bożego gniewu a nie miłości. W Konfesji Westminsterskiej czytamy, że Bóg okrywa ich hańbą a nie powszechną łaską.
“Na chwałę Swojej sprawiedliwości Bóg zechciał okryć resztę ludzkości hańbą i gniewem. Uczynił to za jej grzechy, według niepoznawalnego zrządzenia Swojej woli, przez którą, gdy zechce, rozciąga i utrwala łaskę, oraz dla chwały Swojej suwerennej władzy nad stworzeniami.” [20]
C) Kanony z Dort, ekumenicznego i powszechnego Synodu wiary Reformowanej dowodzą, że Bóg nie chce stosować korzyści nabytych przez Chrystusa wobec wszystkich, co potępia koncepcję dobrointencyjnej oferty ewangelii, która naucza przeciwnie: o Bogu który chce je stosować (ale mu się nie udaje) względem potępionych. Podobna myśl jest herezją pelagianizmu a nie teologią Reformowaną.
“Którzy rozróżniają między zasłużeniem a uzyskaniem po to, by utrwalać w umysłach nieostrożnych i niedoświadczonych naukę, że Bóg ze swej strony chce stosować równo wobec wszystkich korzyści nabyte przez śmierć Chrystusa; oraz że kiedy niektórzy zyskują przebaczenie grzechów i życie wieczne a inni nie, to różnica ta zależy od ich wolnej woli, która łączy się z łaską oferowaną bez wyjątku [wszystkim], i że nie zależy to od szczególnego daru miłosierdzia, który potężnie w nich działa, i że to oni, a nie inni, powinni zyskiwać sobie taką łaskę. Tacy bowiem, udając iż przedstawiają tę różnicę w prawidłowym sensie, pragną utrwalać w ludziach zgubną truciznę pelagianizmu.“ [21]
D) Konfesja Belgijska naucza, że jest tylko jeden zamiar Boży względem każdego człowieka, nie dwa, zgodnie z którym Bóg zarządza życiem każdego cżłowieka. Ten zamiar jest niezmienny i wieczny. Umysł Boga jest prosty w tym sensie, że nie ma w nim dwóch konkurujących ze sobą, czy też przeciwstawnych zamiarów.
“Wierzymy, że ten sam dobry Bóg, po tym jak stworzył wszystkie rzeczy, nie zapomniał o nich ani nie oddał je losowi czy przypadkowi, lecz sprawuje nad nimi pieczę i zarządza nimi zgodnie ze swoim świętym zamysłem i dlatego nic w tym świecie nie dzieje się bez Jego postanowienia” [22]
Wnioski: Wyznania Reformowane aż krzyczą przeciwko współczesnej herezji Marrowizmu. Reformacja nie naucza dobrointencyjnej oferty. Czynią to heretycy.
.
Świadectwo Pisma
Po siódme Pismo Święte w wielu miejscach zaprzecza dobrointencyjnej ofercie ewangelii.
A) Słowo Boga nigdy nie wraca do Niego bez osiągnięcia zamierzonego celu. Tak obalony zostaje argument o nieszczerym głoszeniu Ewangelii.
Izaj. 55:11 Tak będzie z moim słowem, które wyjdzie z moich ust: nie wróci do mnie na próżno, ale uczyni to, co mi się podoba, i poszczęści mu się w tym, do czego je poślę.
Głoszenie Słowa Ewangelii zawsze jest szczere ponieważ posiada dwa konkretne skutki, które zawsze są osiągane. Dla wybranych głoszenie Ewangelii ma na celu ich skuteczne powołanie (woń życia ku życiu), dla potępionych celem tym jest ich zatwardzenie ku potępieniu (woń śmierci ku śmierci)
2 Kor. 2:16 Dla jednych wonią śmierci ku śmierci, a dla drugich wonią życia ku życiu. Lecz do tego któż jest zdatny?
B) Bóg nie ma dobrych intencji względem potępionych. On ich szczerze i wiecznie nienawidzi i drwi z nich nieustannie, cały czas:
Psalm 37:12-13 12. Niegodziwy knuje przeciwko sprawiedliwemu i zgrzyta na niego zębami. 13. Lecz Pan śmieje się z niego, bo widzi, że nadchodzi jego dzień.
/
Psalmy 5:5 Głupcy nie ostoją się przed twymi oczyma. Nienawidzisz wszystkich czyniących nieprawość.
.
Psalm 26:5 Nienawidzę zgromadzenia złoczyńców i z niegodziwymi nie usiądę
Powodem udzielania rozmaitych dobrodziejstw potępionym nie jest powszechna łaska lecz raczej Boża wola tym cięższego ich oskarżenia im więcej dóbr otrzymali od Boga
Psalm 73:3-9 3. Bo zazdrościłem głupcom, widząc pomyślność niegodziwych. 4. Nie mają bowiem więzów aż do śmierci, ale w całości zostaje ich siła. 5. Nie doznają trudu ludzkiego ani cierpień jak inni ludzie. 6. Dlatego są opasani pychą jak złotym łańcuchem i odziani w okrucieństwo jak w szatę ozdobną. 7. Ich oczy wystają od tłuszczu; mają więcej niż serce mogłoby sobie życzyć. 8. Oddali się rozpuście i mówią przewrotnie o ucisku, mówią wyniośle. 9. Zwracają swe usta przeciwko niebu, a ich język krąży po ziemi.
.
Psalm 73:18-20 18. Doprawdy na śliskich miejscach ich postawiłeś i strącasz ich na zatracenie. 19. Oto jak doznali zguby! Nagle niszczeją, strawieni przerażeniem.20. Jak sen po przebudzeniu, Panie, gdy się ockniesz, wzgardzisz ich obrazem.
Nie łaska lecz przekleństwo jest w domu niegodziwych
Przysłów 3:33 Przekleństwo PANA jest w domu niegodziwego, lecz PAN błogosławi mieszkanie sprawiedliwych.
Ostatecznym powodem, dla którego Bóg stworzył i toleruje potępionych na świecie jest nie tyle powszechna łaska ale Boża chwała wyrażona w dniu sądu ostatecznego. Bóg osądzi złych i będzie ich przez wieczność karał w jeziorze ognistym. Tak zostanie wyeksponowana i uwielbiona Boża sprawiedliwość.
Psalm 37:1-2 1. Nie oburzaj się z powodu złoczyńców ani nie zazdrość czyniącym nieprawość. 2. Jak trawa bowiem prędko zostaną podcięci i zwiędną jak świeża zieleń.
.
Przysłów 16:4 PAN uczynił wszystko dla samego siebie, nawet niegodziwego na dzień zła
Wnioski: Pismo Święte szerokim świadectwem wielu fragmentów obala głupotę herezji Marrowizmu. A przecież, zgodnie z retoryką Lutra, wystarczyłby jeden cytat aby definitywnie obalić całe kłamstwo, niezależnie od ilości rzekomo popierających je tekstów. [23]
Kalwin a powszechna oferta
Po ósme powszechna łaska została potępiona przez Jana Kalwina. Reformowani muszą odrzucić dobrointencyjną ofertę z jej nauczaniem, że zbawiająca łaska Boża w Jezusie Chrystusie jest skierowana do wszystkich ludzi w głoszeniu Ewangelii. Jan Kalwin wyraźnie odrzucił ofertę, która miała dobre intencje, a także powszechną łaskę, z której ona wynika:
„…któż, rozciągając zbawienne miłosierdzie Boga na wszystkich bez różnicy, umniejsza, o ile w nim leży, chwałę tego miłosierdzia? Najdalej od chwalenia łaski Bożej według jej wielkości są z całą pewnością ci, którzy twierdzą, że rzeczywiście jest ona wspólna wszystkim ludziom” [24]
„Każda obietnica, którą Bóg daje, jest dowodem Jego dobrej woli. Jest to niezmiennie prawdziwe i nie jest sprzeczne z faktem, że wielkie dobrodziejstwa, którymi Boska hojność nieustannie obdarza bezbożnych, przygotowuje ich na cięższy sąd” [25]
Kalwinowi nawet nie śniła się dobrointencyjna oferta Ewangelii. Ale tzw. “kalwinistom” owszem…
.
Podsumowanie
Prawdziwy i wierny Słowu Kościół dzięki posłudze Ducha Świętego (Izaj. 11:2; Jan 6:45; 14:17, 26; 16:13) zachowuje ciągłość doktryny (1 Tym. 3:15; 2 Tym. 2:2; Hebr. 3:6) poprzez wiernych prawdzie kaznodziejów (Izaj. 8:20; 2 Tym. 2:15, 19; Tyt. 1:9) głosząc prawdę która dotarła do was, jak i na cały świat (Kol. 1:6), co odróżnia jego poszczególnych reprezentantów od heretyków. Ci ostatni zawsze chętnie i przebiegle dodają do wiary raz objawionej świętym (Judy 1:3) własne koncepcje, nie tylko sprzeczne z Pismem ale i pozbawione logiki.
Herezja Marrowizmu tworzy sfrustrowanego boga z jego sprzecznymi pragnieniami zbawienia i potępienia tej samej grupy ludzi. Tworzy zdezorientowanego chrystusa, nieudolnie lub w ogóle niespełniającego woli swego ojca. To również fałszywy duch, który nie jest w stanie skutecznie powołać tych, co do których fałszywy bóg ma szczerą chęc zbawienia. Oto teologia MacArthura – sprzeczna z Pismem Świętym, sprzeczna z Reformowaną Wiarą wyrażoną przez Konfesje, Katechizmy i Kanony oraz logicznie sprzeczna sama z sobą.
Ostrożnie szanowni “kalwiniści” z teologią MacArthura. Pismo mówi o niej, ze to rzekoma wiedza czyli gnoza.
1 Tym. 6:20 Tymoteuszu, strzeż tego, co ci powierzono, unikaj pospolitej, czczej gadaniny i sprzecznych twierdzeń rzekomej wiedzy;
To jeszcze nie koniec
Jako najbardziej wpływowy teolog wśród niedoinformowanych i zdezorientowanych “kalwinistów” MacArthur odpowiedzialny jest za pogłębianie i utrwalanie doktrynalnej deformacji i ekumenizm z Arminianami. Ten człowiek nie tylko jest nad wyraz uzdolnionym manipulatorem, ale też sam mówi o sobie, że nie uznaje porażki:
“Jestem bardzo konkurencyjny. Lubię wygrywać, nie lubię przegrywać. Zawsze taki byłem. Spędziłem dużo życia przegrywając, ale nigdy tego nie lubiłem. Lubię wygrywać. Jestem konkurencyjny.” [26]
Najwyraźniej “największy teolog wszechczasów” zrobi wszystko aby wygrać w grze o rząd dusz w neo-ewangelikalnym i neo-kalwińskim środowisku zaś środkiem do tego celu jest przyswojenie każdej możliwej formy aberacji od prawdy, przy jednoczesnym zachowaniu pozorów ortodoskji czemu służy utylitarne użycie nazwy “kalwinizm”. Środek ten jest najwyraźniej bardzo skuteczny, ponieważ coraz wyraźniej słychać głosy o fortunach rodziny MacArthurów [27]
Marrowizm, oparty o Kuyperyzm, to drzwi przez które musi wejść Preparacjonizm, kolejna herezja. Jeśli bowiem oferta ewangelii jest dla wszystkich, czynnikiem determinującym różnicę pomiędzy tymi, którzy z niej skorzystają a pozostałymi jest siłą rzeczy właściwe przygotowanie się do przyjęcia Bożego przesłania i w rezultacie skorzystanie z okazji zbawienia, jaką daje Bóg, choć Pismo przeczy takiej możliwości:
Jan 3:27 Człowiek nie może otrzymać niczego, jeśli mu nie będzie dane z nieba.
Pismo naucza: człowiek nie może się przygotować do zbawienia. Całość tego dzieła należy do Boga, jest to zatem monergizm soteriologiczny. To oczywisty paradoks, ale MacArthur wierzy w paradoksy jako paralelne, sprzeczne ze sobą prawdy. I, o zgrozo, jest to ewangelia tożsama z tą, jaką głoszą Arminainie
| Porównanie “ewangelii” | |
| Wersja Arminian | Wersja dobrointencyjnej oferty |
| „Bóg kocha każdego z was i w swojej wielkiej miłości do was wszystkich zsyła wam tę ewangelię z wyraźnym szczerym pragnieniem, abyście byli przez nią błogosławieni. Szczerze obiecuje, że uratuje każdego z was, ale najpierw musicie uwierzyć”. | „„Bóg kocha każdego z was i w swojej wielkiej miłości do was wszystkich zsyła wam tę ewangelię z wyraźnym szczerym pragnieniem, abyście byli przez nią błogosławieni. Szczerze obiecuje, że uratuje każdego z was, ale najpierw musicie uwierzyć”. |
Drogi czytelniku upamiętaj się z herezji Marrowizmu. Wzywamy Cię do odrzucenia MacArthura jako nauczyciela, ponieważ w imię własnych interesów naucza on fałszu. Zostań z nami aby w następnych odsłonach artykułu rozważyć:
- Preparacjoznizm czyli wstępne warunki zbawienia
- Legalizm zbawienia panującego Pana
- Katolicką doktrynę infuzji sprawiedliwości
- Przypisaną sprawiedliwość Jana Chrzciciela
Niech Bóg oświeca Twoje oczy, o co gorąco się modlimy
Przypisy
[1] Ireneusz z Lyonu, Przeciw Herezjom 5.20
[2] Źródło John MacArthur, Twin Truths: God’s Sovereignty and Man’s Responsibility oraz Źródło Вы приехали с кальвинизмом в нашу арминианскую среду? Зачем вам это? (Przyjechałeś do naszego arminiańskiego środowiska z kalwinizmem. Na co ci to?)
[3] Gordon H. Clark, The Word of God and the Mind of Man, s. 100
[4] Szkoła teologiczna, którą ukończył MacArthur naucza właśnie Wesleyańskiego Arminianizmu Źródło
[5] William Ames, The Marrow of Theology 1.10 w Purytanie, J. Beeke, Tolle lege s. 38
[6] Joel R. Beeke, Purytanie, s. 194
[7] John MacArthur, The Gospel According to Jesus Grand Rapids: Zondervan, 1988 s. 47
[8] David. Engelsma, Herman Hanko, Pięć Punktów Kalwinizmu s. 6-16
[9] BJU Position Statements, “Calvinism, Arminianism and Reformed Theology.”
[10] R..C. Sproul naucza Marrowizmu wprost: “Mówiąc o Bożej miłości, rozróżniamy trzy rodzaje tej miłości — miłość życzliwości, miłość dobroczynności i miłość samozadowolenia. Powodem rozróżnienia jest zwrócenie uwagi na różne sposoby, w jakie Bóg kocha wszystkich ludzi w pewnym sensie, oraz szczególny sposób, w jaki kocha swój lud, odkupionych, źródło. R.C. Sproul, Abundant Love, dostępne w Ligonier Ministries
[11] Źródło John MacArthur, Unmasking the Betrayer. Retrieved October 30, 2020
[12] John MacArthur, Komentarz do NT (1 Tym. 4:10), Wydawnictwo Słowo Prawdy, Gdańsk 2015 s. 701
[13] Tamże (Mat. 11:28-30), s. 152
[14] Tamże (Hebr. 12:29), s. 1196
[15] The MacArthur Study Bible, NKJV, Word Publishing 1997 s. 1867
[16] Tamże, s. 1413
[17] Tamże, s. 1921
[18] Źródło Martyn McGeown ,An Answer to Phil Johnson’s “Primer on Hyper-Calvinism”
[19] Belgijskie Wyznanie Wiary Artykuł I Jest tylko jeden Bóg
[20] Konfesja Westminsterska 3.7
[21] Kanony z Dort, Rozdział 2 § 6
[22] Belgijskie Wyznanie Wiary Artykuł XIII Opatrzność Boga i Jego zarządzanie wszystkimi rzeczami
[23] Marcin Luter używa podobnego argumentu przeciwko herezji wolnej woli “Lecz ja “mizerny żołnierz z pospolitego ruszenia” dzięki tym dwom miejscom ukażę naszą armię, chociaż nie trzeba żadnych wojsk tam, gdzie szczęście wojenne jest takie, iż jeden żołnierz zmusza do ucieczki dziesięć tysięcy (I Sam. r.18, w.7). Jeżeli bowiem jedno miejsce zwycięży wolną wolę, to nic jej nie pomogą nieliczne zastąpy wojska” – O niewolnej woli, s. 71-72
[24] Źródło: Jan Kalwin, Traktat o Wiecznej Predestynacji
[25] Jan Kalwin, Instytuty 3.2.3
[26] Źródło: John MacArthur, The Qualities of True Love, Part 2
[27] Źródło: The Christian Post, “Official denies John MacArthur makes more than $500K a year from Grace to You”
