Spis treści
Argument Pipera
1 Kor. 13:8-12 8 Miłość nigdy nie ustaje. Bo choć są proroctwa, przeminą; choć języki, ustaną; choć wiedza, obróci się wniwecz. 9 Po części bowiem poznajemy i po części prorokujemy. 10 Ale gdy przyjdzie to, co doskonałe, wtedy przeminie to, co jest cząstkowe. 11 Dopóki byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, rozumiałem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Lecz gdy stałem się mężczyzną, zaniechałem tego, co dziecięce. 12 Teraz bowiem widzimy w zwierciadle, niewyraźnie, ale wówczas twarzą w twarz. Teraz poznaję cząstkowo, ale wtedy poznam tak, jak jestem poznany.
Ostatni argument Johna Pipera wygłoszony w celu poparcia istnienia zawodnych proroctw ma związek z identyfikacją nadejścia tego co „doskonałe”. Oto co John Piper powiedział:
„Myślę, że przyszłość o jakiej tu mowa, manifestuje się w przyjściu Chrystusa. Gdy nadchodzi doskonałe, w czasie dorosłości, gdy już więcej nie mówi jak dziecko, w czasie oglądania twarzą w twarz, a nie w zwierciadle, ale raczej znając w pełni tak jak ja w pełni zostałem poznany. Nie chodzi o czas w tym wieku. To koniec wieków, gdy poznamy w pełni tak jak jesteśmy poznani. Wtedy dar proroctw zostanie wstrzymany. Tak więc myślę, że powyższy tekst jest jasnym argumentem za tym, że dary proroctw i języków będą obecne w kościele do czasu powrotu Jezusa. I odnoszę wrażenie, że powodem ich odejścia, jak powiedziano, jest dokładnie to, że są niedoskonałe. Nie posiadają tego samego poziomu autorytetu co Pismo, ponieważ wers 9 mówi: ek merous prophēteuomen – po części prorokujemy – zupełnie jak małe dziecko, starające się zrozumieć, myśleć i mówić, a gdy dziecko dorasta i stanie się mężczyzną, w przyszłym wieku, nie będzie już potrzebowało tego rodzaju pomocy.
Bezpodstawne założenia interpretacyjne
To podsumowanie odzwierciedla powszechną interpretacje 1 Koryntian 13:8-12. Z powodu swojej popularności, mało kto zdaje sobie sprawę, że ta interpretacja polega na bezpodstawnych założeniach i stoi w całkowitej sprzeczności z poważnymi egzegezami występującymi zarówno w historii kościoła jak i współcześnie. Skupiając się na tym co właściwie Paweł powiedział, myślę, że posprzątamy to zamieszanie jakie kontynualiści wstawili do tego tekstu.
Czym jest „doskonałe” ?
Słowo przetłumaczone jako “doskonałe” pochodzi z greckiego téleios, i jest używane do opisywania czegoś moralnie perfekcyjnego, w pełni dojrzałego i dorosłego, lub kompletnego. Różne niuanse słowa téleios stały się przyczyną rozmaitych interpretacji do czego “dosknałe” się odnosi.
- F.F. Bruce: to sama miłość.;
- B.B. Warfield: to kompletny kanon Pisma Świętego;
- Robert Thomas: to dojrzały kościół;
- Richard Gaffin: to powrót Chrystusa;
- Thomas Edgar: to indywidualne przejście każdego wierzącego do wiecznej chwały;
Znaczącym jest to, że pomimo różnic zdań co do referenta (desygnatu) słowa „doskonałe”, każdy z tych szanowanych badaczy Pisma Świętego jest oddanym cesacjonistą. Jasno – i w przeciwieństwie do twierdzeń tak wielu kontynualistów – zagadnienie cesacjonizmu nie opiera się na lub upada z powodu 1 listu do Koryntian 13:8-12.
Anthony Thistleton, badacz Nowego Testamentu mówi:
„Niewiele lub praktycznie żaden z poważnych argumentów cesacjonizmu jest zależnych od konkretnej egzegezy 1 listu do Koryntian 13:8-12… Te wersy nie powinny być używane w polemice przez żadną ze stron tej debaty.”
Nawet D. A. Carson, kontynualista i badacz Nowego Testamentu, przyznaje, że słowa Pawła w 1 Koryntian 13
„nie koniecznie oznaczają, że charyzmatyczne dary nie mogły być wycofane przed paruzją.”
Myślę, że najlepszym sposobem rozumienia pojęcia „doskonałe” jest to bliskie poglądowi Johna Pipera. Ze wszystkich możliwych interpretacji, to właśnie osobiste wejście każdego wierzącego przed oblicze Pańskie pasuje najlepiej do użycia pojęcia „doskonałe” w 1 Koryntian 13:10. To ma sens biorąc pod uwagę wypowiedź Pawła w wersie 12 o wierzących widzących Chrystusa „twarzą w twarz” i posiadających pełnię poznania – opisy niemożliwe do zrealizowania po tej stronie chwały. Zatem, tak jak cesacjoniści mogą nie zgadzać się między sobą czym jest „doskonałe” i ciągle mogą być cesacjonistami, John Piper i ja możemy zgodzić się kiedy „doskonałe” przyjdzie i ciągle nie zgadzać się co do tego kiedy cudowne dary miały zostać wstrzymane.
To wskazuje na to, że sumienny student Pisma – czy to cesacjonista, czy też kontynualista – nie powinien patrzeć na fragment z 1 Koryntian 13:8-12 jako na zwycięską kartę w tej dyskusji, wyobrażając sobie, że proste zacytowanie fragmentu powinno uczynić oczywistym, że jego pogląd jest tym właściwym. Aby zrozumieć ten jak należy, musi być on traktowany z ostrożnością:
2 Tym. 2:15 Staraj się, abyś stanął przed Bogiem jako wypróbowany pracownik, który nie ma się czego wstydzić i który dobrze rozkłada słowo prawdy.
.
Kluczowe pytania
W dalszej części tego rozważania mam nadzieje to zrobić, zadając dwa kluczowe pytania.
Czego (konkretnie) brakuje proroctwom Nowego Testamentu?
W 1 Koryntian 13 nie ma kontrastu między niedoskonałym/ zawodnyma doskonałym / niezawodnym, lecz raczej między cząstkowym a kompletnym. Paweł mówi jasno:
1 Kor. 13:9-10 9 Po części bowiem poznajemy i po części prorokujemy. 10 Ale gdy przyjdzie to, co doskonałe, wtedy przeminie to, co jest cząstkowe.
Jednakże John Piper uznaje „doskonałe” za „niezawodne” a „cząstkowe” za „zawodne”. Oto co powiedział cytując wersy 9-10
„Po części bowiem poznajemy i po części prorokujemy – to ważne stwierdzenie: prorokujemy po części. Ale gdy przyjdzie to, co doskonałe, – to znaczy że prorocwa teraz takie nie są – wtedy przeminie to, co jest cząstkowe.„
Nie przegapmy tu wniosku interpretacyjnego, jaki Piper insynuuje. On widzi kontrast między „po części prorokujemy” a „ale gdy przyjdzie to, co doskonałe” jako sugestię różnicy w jakości między darem proroctwa praktykowanym wśród Koryntian a tym czym będzie ten dar w okresie doskonałości. Dla niego Nowotestamentowy dar proroctwa musi być niedoskonały – to znaczy, że musi być zawodny.
Taki wniosek jednak nie ma żadnego uzasadnienia. Prorokowanie „po części” nie oznacza prorokowania zawodnego lub niedokładnego; to oznacza, że proroctwa nie dostarczają wierzącym wyczerpującej wiedzy jaką będą posiadali gdy staną przed obliczem Chrystusa. To samo można powiedzieć o proroctwach Starego Testamentu. Były niezawodne, lecz również „po części” gdyż nie dostarczały pełnego Bożego objawienia jakie znajdziemy w Nowym Testamencie.
5 Mojż. 29:29 Rzeczy tajemne należą Panu, Bogu naszemu, a jawne nam i synom naszym aż na wieki, abyśmy czynili wszystkie słowa zakonu tego
Lecz nawet oba Testamenty nie dostarczają wierzącym wyczerpującej wiedzy jaką będą posiadali w chwale. I o to dokładnie chodzi Pawłowi w 1 Kor. 13:8-12. Dlatego też, nie powinniśmy rozumieć „po części” jako„zawodne” lecz raczej „częściowe” lub „niewyczerpujące.” I nie powinniśmy rozumieć „doskonałe” jako„niezawodne” lecz raczej jako „kompletne”.
Wypowiedź Pawła w 1 Kor. 13:9-10 powinna być rozumiana następująco: Mamy częściową wiedzę i częściowe proroctwa; jednak gdy „to co doskonałe” przyjdzie, „to co jest częściowe” przeminie. To, co brakowało proroctwom Nowego Testamentu to ich kompletność (w ujęciu ilościowym) a nie dokładność (w ujęciu jakościowym). Jakościowa doskonałość proroctw Nowego Testamentu nigdy nie podlegała dyskusji – aż do czasu wyzwania rzuconego Biblii przez ruch charyzmatyczny.
.
Co (konkretnie) przeminie?
Po stwierdzeniu, że „doskonałe” to koniec wieków, gdy ujrzymy Chrystusa (z czym się zgadzam), John Piper wyciąga wniosek,
„że wtedy też dar proroctwa zostanie wstrzymany.”
I z tym nie mogę się zgodzić.
1 Kor. 13:8 Miłość nigdy nie ustaje. Bo choć są proroctwa, przeminą; choć języki, ustaną; choć wiedza, obróci się wniwecz.
Wers 8 nie mówi, że „dar proroctwa” – liczba pojedyncza – „przeminie”; fragment mówi że „proroctwa” – liczba mnoga – „przeminą”. Wstrzymanie nie ma nic wspólnego z „darem proroctwa” lecz mówi o „proroctwach”, które są wytworem, rezultatem i efektem działania „daru proroctwa”.
Oto jak Sam Waldron to tłumaczy:
„Nacisk zatem nie jest położony na sam dar proroctwa, lecz na rozmaite objawienia czy też proroctwa jakie były dane przez ten dar. Zatem wers 8 mówi nie o darze proroctwa lecz o treści proroctw – proroctwach w liczbie mnogiej danych przez dar proroctwa. Zatem nacisk w kontekście nie jest położony na dar języków i proroctw. Położony jest na wiedzy – cząstkowej wiedzy – związanej z tymi darami.”
Rozważmy głębiej wersy 9 i 10.
1 Kor. 13:9-10 9 Po części bowiem poznajemy i po części prorokujemy. 10 Ale gdy przyjdzie to, codoskonałe, wtedy przeminie to, co jest cząstkowe.
John Piper wierzy, że „cząstkowe” w wersie 10 to oświadczenie jakościowe odnoszące się do daru zawodnych proroctw. Chciałby abyśmy rozumieli ten fragment w następujący sposób:
Zawodnie poznajemy i zawodnie prorokujemy. Ale gdy przyjdzie to, co doskonałe, wtedy przeminą zawodne dary.
Jednakże aby podtrzymać paralelę jaką czyni Paweł między „cząstkowe” i „doskonałe”, interpretacja Pipera zmusza nas do założenia, że „doskonałe” odnosi się do daru. Oto jak to brzmi:
Zawodnie poznajemy i zawodnie prorokujemy. Ale gdy przyjdą doskonałe i niezawodne dary proroctwa i wiedzy, zawodne dary przeminą.
Zatem mamy oczekiwać otrzymania doskonałych i niezawodnych darów proroctwa i wiedzy gdy zobaczymy Chrystusa twarzą w twarz? Nie bardzo. Piper powiedział nam przecież, że „doskonałe” to nie jest żaden dar lecz „przyszłość jaka manifestuje się w przyjściu Chrystusa”. Wewnętrzna niespójność powyższej interpretacji powinna wykazać, że ten sposób myślenia jest oczywistym błędem.
Z drugiej strony to porównanie pokazuje kontrast między tym, co „cząstkowe”, które jest zawodne a tym co „doskonałe”, czyli niezawodne. Lecz to porównanie jest ignorowane w następnym przypadku, po to, aby podtrzymać twierdzenie, że „doskonałe” nie mówi o zwodnym darze, lecz kompletność wiedzy jaką wierzący będą cieszyć się gdy staną twarzą w twarz z Chrystusem. Nie da się tego pogodzić.
Zatem Waldon ma rację.„Cząstkowe” nie odnosi się do samego daru proroctwa lecz raczej do częśćiowej (i zarazem bezbłędnej) wiedzy jaka jest rezultatem praktykowania tego daru. Ta „cząstkowa” wiedza nie jest kontrastem dla doskanłego daru wiedzy, lecz dla doskonałej, wyczerpującej wiedzy jaką wierzący będą się cieszyć gdy staną twarzą w twarz z Chrystusem.
Mając to na uwadze można odsunąć się od detali tekstu aby odkryć jego znaczenie. Paweł nie stara się pouczyć Koryntian o ustaniu darów lecz informuje ich, że nadejdzie koniec przekazywanej przez te dary wiedzy.
.
Autorska intencja
Ważnym jest aby zauważyć, że celem Pawła w całym 13 rozdziale nie było zidentyfikowanie jak długo dary duchowe będą kontynuowały swoje działanie w późniejszych wiekach historii kościoła, gdyż byłoby to merytorycznie bezsensowne dla oryginalnych odbiorców listu. Raczej dawał informację, która w szczególności dotyczyła odbiorców żyjących w I wieku: Gdy wy wierzący koryntianie wejdziecie do chwalebnej doskonałości w wieczności w niebie, tak wielce ceonione przez was dary duchowe nie będą na nic przydatne (gdyż dostarczane przez nie częściowe objawienie stanie się wtedy kompletne). Jednak miłość ma wieczną wartość, zatem poszukujcie miłości, gdyż ona ma większą wartość niż wszystkie dary.
Z tą myślą zgadza się Thomas Edgar:
„Jeśli, co wydaje się oczywiste w tym fragmencie, teleion odnosi się do obecności osoby w obliczu Pana, ten fragment nie odnosi się do konkretnego momentu proroczegow jakimś miejscu w historii. Czynniki te powodują, że fragment ten naucza nas o tym kiedy dary zostaną wstrzymane lub jak długo będą trwać. Służyły jako przypomnienie koryntianom o trwałej naturze miłości w kontraście do darów, które ze względu na swój charakter były tylko czasowe, przeznaczone dla życia doczesnego. Zatem, pomimo, że miejsce to jest często używane jako ostateczny argument logiczny w potwierdzeniu kontynualizmu, 1 Koryntian 13 nie naucza bezpośrednio niczego o tym kiedy dary zostaną wstrzymane. Paweł tutaj ponownie napomina i koryguje wierzących w Koryncie – wiedza jaką sobie wysoce cenili, jaka była efektem działania daru proroctwa, pewnego dnia zostanie przyćmiona przez trwały charakter miłości. Raczej zamiast obnosić się ostentatycjnie ze swoimi darami, powinni skupić swoją energie na wzajemnej miłości.”
Gramatyka
8 Miłość nigdy nie ustaje. Bo choć są proroctwa, przeminą (καταργηθησονται katargethesontai); choć języki, ustaną (παυσονται pausontai); choć wiedza, obróci się wniwecz (καταργηθησονται katargethesontai).
.9 Po części (μέρους merous) bowiem poznajemy i po części (μέρους merous) prorokujemy.
.10 Ale gdy przyjdzie to, co doskonałe (τέλειον teleion), wtedy przeminie (καταργηθησονται katargethesontai) to, co jest cząstkowe (μέρους merous)
καταργέω katargeó– znieść, zlikwidować, zgasić, stracić na znaczeniu – natychmiastowe i jednorazowe wydarzenie
παύω pauó – ustaną, wyhamują, przerwią ciągłość – rozciągnięta w czasie i permanenta czynność
τέλειος teleios (pochodna słowa τέλος telos) – dojrzały, rozwinięty, spełniający konieczny proces rozwoju duchowego, kompletny
τέλος telos – prawidłowy, osiągający cel, osiągający wszystkie wyniki, końcowy
μέρος meros – porcja, część
παύσονται pausontai
Część mowy: Czasownik
Czas: Przyszły
Tryb: Orzekający
Strona: Deponens medialny
Osoba: Trzecia
Liczba: Mnoga
W Grece czasownik w stronie zwanej deponens medialny wskazuje na podmiot działający w swoim własnym interesie, lub we własnym imieniu. W wielkim uproszczeniu można powiedzieć, że czasownik w stronie deponensu medialnego można przetłumaczyć jako „wykonujący działania i zarazem faktycznie działający na samego siebie” (działania refleksyjne).
Poprawne tłumaczenie tekstu
Miłość nigdy nie ustaje. Bo choć są proroctwa, stracą na znaczeniu; choć języki, wyhamują same z siebie (zanim nadejdzie doskonałość); choć wiedza, straci na znaczeniu. Po części bowiem poznajemy i po części prorokujemy. Ale gdy przyjdzie to, co dojrzałe (kompletne, doskonałe – spotkanie z Chrystusem twarzą w twarz), straci na znaczeniu to, co jest cząstkowe (cząstkowa wiedza o Bogu przekazana przez dary objawieńcze).
Zatem wynikająca z objawienia i spisana cząstkowa wiedza o Bogu jaka jest dostępna wierzącym straci na znaczeniu gdy staniemy przed Bogiem twarzą w twarz a języki wyhamują same z siebie, zanim staniemy z Bogiem twarzą w twarz.
.
Wnioski
Żadna z interpretacji tego fragmentu dokonana przez kontynualistów nie zmusza nas do porzucenia doktryny cesacjonizmu. To, co wcześniej napisałem nie jest niczym nowym. To po prostu historyczna pozycja kościoła, który jest wierny biblijnemu poglądowi na proroctwo. Mam nadzieję, że chrześcijanie zauważą, że popieranie koncepcji zawodnych proroctw i kontynuacja cudownych darów jest z puntku widzenia biblijnej egzegezy podejrzana i nie przechodzi pozytywnie krytyki Słowa Bożego.
Mam nadzieję, że rzucicie wyzwanie każdemu, kto próbuje umniejszać i degradować pełną moc Bożego proroctwa poprzez wiarę w zawodne i niespełniające się proroctwa, która jest wytworem kontynualistów. Znaki i cuda zostały zniesione. O tym mówi zarówno historia kościoła jak i inne źródła historyczne. Nigdzie w Słowie nie jest powiedziane, że znaki i cuda powrócą. Nie istnieje żadna wzmianka w Biblii, po 1 Koryntian (list napisany około roku 55 a.d.) o darze mówienia obcymi językami. Dar mówienia obcymi językami zaniknął przed końcem pierwszego wieku.
Ruchy charyzmatyczne twierdzące, że ten dar został przywrócony istnieją od około 1900 roku. To oznacza 1800 lat przerwy. A Pismo mówi wyraźnie, że gdy języki ustaną, to USTANĄ!
Na podstawie źródło
