Spis treści
Wstęp
Mat. 7:18 Nie może dobre drzewo wydawać złych owoców ani złe drzewo wydawać dobrych owoców.
Po przyjrzeniu się „trzem falom pentekostalizmu“w XX wieku do chwili obecnej, a mianowicie zielonoświątkowcom, charyzmatykom i neo-charyzmatykom, musimy teraz zadać takie pytania, jak:
- czy inne grupy przed nimi miały podobne poglądy?
.
- Jakie były tendencje i rozwój tych ruchów?
.
- Jaka była pozycja teologiczna tych, którzy się im sprzeciwiali?
John Wesley
2 Piotra 2:17 Oni są źródłami bez wody, obłokami pędzonymi przez wicher, dla których mroki ciemności zachowane są na wieki.
Kluczową postacią w pentekostalizmie czy też ruchu odnowienia przed eksplozją zielonoświątkowstwa, postacią w której można znaleźć wiele głównych zasad tego ruchu, przynajmniej w formie nasion, jest nikt inny jak stary łobuz, John Wesley (1703-1791).
U Wesleya, tak jak we współczesnym pentekostalizmie, mamy w pełni rozwiniętą doktrynę wolnej woli Arminian. Ponad 99% wyznawców ruchu pentekostalnego jawnie opowiada się za zbawieniem z wolnej woli człowieka, tak jakby Biblia nie mówiła, że zbawienie nie zależy do tego który chce, ani od tego, który biegnie, ale wyłącznie od Boga okazującego miłosierdzie
Rzym. 9:16 A więc nie zależy to od tego, który chce, ani od tego, który zabiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie.
Podczas gdy Wesley nienawidził i zaprzeczał doktrynie Elekcji i Potępienia (contra, np. Mat. 11:25-27; Rzym 9:10-24), używając heretyckiego arminiańskiego poglądu na „przedwiedzę”, powszechny pogląd na predestynację w kręgach pentekostalnychg jest mniej więcej taki:
“Bóg ma wspaniałe przeznaczenie dla każdej ludzkiej istoty, ale to od ciebie zależy, od twoich wyborów, twoich decyzji i działań, czy je wypełnisz lub jak wiele z nich spełni się w tobie.”
Absolutna suwerenność prawdziwego Boga nieba i ziemi jest odrzucana przez zielonoświątkowców, charyzmatyków i neo-charyzmatyków [1].
Psalm 135:4-12 4. PAN bowiem wybrał sobie Jakuba i Izraela na swoją własność. 5. Wiem, że wielki jest PAN, a nasz Pan jest nad wszystkich bogów. 6. Wszystko, co PAN chce, to czyni na niebie i na ziemi, w morzu i we wszystkich głębinach. 7. On sprawia, że mgły wznoszą się z krańców ziemi; wywołuje błyskawice i deszcz, wydobywa wiatr ze swoich skarbców; 8. Poraził pierworodnych w Egipcie, od człowieka aż do bydlęcia. 9. Zesłał znaki i cuda pośród ciebie, Egipcie; na faraona i na wszystkie jego sługi. 10. Pobił wiele narodów i zgładził potężnych królów; 11. Sychona, króla Amorytów, i Oga, króla Baszanu, i wszystkie królestwa Kanaanu; 12. I dał ich ziemię w dziedzictwo, w dziedzictwo Izraelowi, swemu ludowi.
Bardzo dziwne jest, że ludzie rzekomo napełnieni Duchem sprzeciwiają się natchnionemu nauczaniu Ducha Świętego w Biblii! Przebudzeniowcy często używają metafory świeżego powiewu Ducha, ale zaprzeczają suwerenności odradzającego Ducha, który wieje tam, gdzie chce
Jan 3:8 Wiatr wieje, gdzie chce, i słyszysz jego głos, ale nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd zmierza. Tak jest z każdym, kto się narodził z Ducha.
Zamiast tego są owiewani przez wszystkie złe wiatry Arminianizmu i są dziećmi miotanymi i unoszonymi każdym powiewem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp prowadzący na manowce błędu (Efez. 4:14)
Zjawiska charyzmatyczne miały miejsce na spotkaniach przebudzeniowych Wesleya wśród jego zwolenników:
- sny,
- wizje,
- objawienia,
- rzekome uzdrowienia,
- krzyki,
- upadki ludzi itp.
Wesley nauczał również o drugim dziele łaski po nawróceniu. Dla niego to drugie boskie dzieło było całkowitym uświęceniem. W ten sposób przygotował drogę do chrztu Duchem Świętym jako drugiego dzieła łaski. Istnieją inne paralele między poglądami Wesleya a poglądami współczesnego pentekostalizmu:
- głoszenie przez osoby świeckie,
- głoszenie przez kobiety,
- kobiety pastorzy,
- fałszywy ekumenizm,
- promowanie propagandy poprzez pisanie i śpiewanie nienatchnionych hymnów itp.
.
Uproszczona genealogia
Obj. 22:11 Kto krzywdzi, niech nadal wyrządza krzywdę, kto plugawy, niech się nadal plugawi,
Oto uproszczona genealogia charyzmatycznego zwiedzenia z ostatnich 300 lat, zawierająca podsumowanie tego, co widzieliśmy do tej pory:
⇒ od Wesleya
⇒ do kościołów metodystów
⇒ dokościołów Uświęceniowych
⇒ do ruchu przebudzeniowego
⇒ do nauczania o drugim błogosławieństwie.
Ruchy te zrodziły, a następnie zostały w dużej mierze uwikłane w zielonoświątkowstwo, które doprowadziło do charyzmatyzmu (kiedy idee zielonoświątkowe weszły do głównych wyznań). To z kolei zrodziło neo-charyzmatyzm, który wierzy w dary charyzmatyczne, ale porzucił ideę chrztu Duchem Świętym i jest mniej konfrontacyjny.
.
Inni prekursorzy
Dan. 12:10 Wielu będzie oczyszczonych, wybielonych i doświadczonych, ale bezbożni będą postępować bezbożnie. Żaden bezbożny nie zrozumie, ale mądrzy zrozumieją.
Jeśli cofniemy się głębiej w historię Kościoła, zobaczymy innych prekursorów XX i XXI wiecznego ruchu odnowienia. Oto niektórzy z bardziej znanych.
Montanizm
Po pierwsze, we wczesnej, postapostolskiej epoce był Montanizm z jego
- ekstatycznymi wypowiedziami,
- kobiecymi przywódcami,
- nowym objawieniem,
- mrzonkami o nadchodzącym tysiącleciu
- i fałszywymi przepowiedniami.
Montanizm był powszechnie potępiany i krytykowany przez ojców kościoła jako dzieło diabła [2]. Jednak John Wesley nazwał montanistów
„prawdziwymi biblijnymi chrześcijanami”! [3]
Francuscy prorocy
Po drugie, duch charyzmatyczny działał również przez „Francuskich proroków”, zwłaszcza w dwóch dekadach przed i po 1700 roku. Ci „prorocy” byli słabo wykształconymi francuskimi protestantami, którzy powstali zwłaszcza po masakrze wyszkolonych przywódców Kościoła i innych jaka miała miejsce pod rządami francuskiego rzymskokatolickiego króla Ludwika XIV.
Niektórzy z nich i ich poglądy rozprzestrzeniły się poza Francję, na przykład do Anglii, gdzie również byli sprawcami kłopotów i smutku.
.
Edward Irving
Trzecią grupą, która była prekursorem pentekostalizmu był Edward Irving (1792-1834), działający w Londynie odstępczy szkocki prezbiterianin. Nauczał, że Chrystus posiadał „grzeszne ciało” i tylko wielka walka Pana w Duchu Świętym powstrzymała od grzechu. Irving wierzył w
- kontynuację proroctwa,
- dary języków
- i cuda,
Zmarł stosunkowo młodo, przekonany, że zostanie uzdrowiony z ostatniej choroby. Pomimo tego, że został usunięty ze swojego kościoła i odsunięty od posługi, jego stara londyńska kongregacja stała się katolickim kościołem apostolskim wraz z dwunastoma nowymi apostołami i ludźmi zaangażowanymi w „czteroraką służbę” gdzie Bóg rzekomo przywraca urzędy Apostoła i Proroka oraz Ewangelisty (Efez. 4:11), szerzącą idee odnowy w wielu krajach na całym świecie.
.
Mistyczne religie
Charyzmania jest również obserwowana wśród różnych ludzi i ruchów wewnątrz katolicyzmu i prawosławia, zwłaszcza w bardziej mistycznych tradycjach obu religii, a przede wszystkim wśród mnichów.
.
Anabaptyzm i Jezuici
„Pentecostal and Charismmatic Timeline” w The New International Dictionary of Pentecostal and Charismmatic Movements zawiera dwa wpisy dotyczące tych ruchów w XVI wieku. [4]
Jednym z nich jest anabaptysta Thomas Müntzer, przywódca rebeliantów podczas niemieckiej wojny chłopskiej (1524- 1525). Müntzer twierdził,
- że otrzymuje bezpośrednie objawienie od Boga w wizjach i snach,
- i nauczał o zbliżającym się tysiącleciu.
Drugi to rzymskokatolicki Ignacy Loyola, założyciel jezuitów i czołowa postać kontrreformacji, który dążył do unicestwienia Kościoła Jezusa Chrystusa w Europie. Loyola chwalił się częstymi wizjami i darem łez. Może w nadchodzących latach zielonoświątkowcy przyjmą dar łez? Niektórzy uważają nawet, że Loyola śpiewał na językach!
.
Odcięcie od Reformacji
Obj. 2:9 Znam twoje uczynki, ucisk i ubóstwo – lecz jesteś bogaty – i bluźnierstwo tych, którzy mówią, że są Żydami, a nimi nie są, ale są synagogą szatana.
Zielonoświątkowcy, charyzmatycy i neocharyzmatycy mają tak wspaniałych prekursorów jak anabaptystyczny buntownik Thomas Müntzer i rzymskokatolicki jezuita Ignacy Loyola. Ale współcześni zwolennicy ruchu odnowy nie mogli i, na szczęście, nawet nie próbowali rościć sobie prawa do czegokolwiek w XVI-wiecznej Reformacji.
Krótko mówiąc, zielonoświątkowcy, charyzmatycy i neocharyzmatycy są mocno osadzeni w linii rozwoju fałszywego kościoła, a nie prawdziwego kościoła, podczas gdy my, dzięki łasce Bożej, stajemy wraz z Marcinem Lutrem przeciwko anabaptystycznym prorokom Zwickau i razem z Janem Kalwinem przeciwko rzymskokatolickim cudom.
“Jeśli zaś chodzi o fałszywy kościół, to przypisuje on sobie i swoim obrządkom więcej władzy i znaczenia niż to czyni Słowo Boże i nie bierze na siebie jarzma Chrystusa. Nie sprawuje sakramentów w sposób wskazany przez Chrystusa w Jego Słowie, lecz dodaje do nich lub od nich ujmuje, jak mu się podoba; polega bardziej na ludziach niż na Chrystusie i prześladuje tych, którzy żyją świętym życiem zgodnie z Bożym Słowem i napominają go za jego błędy, zawiść i bałwochwalstwo.” – Belgijskie Wyznanie Wiary 29
Przypisy
[2] Angus Stewart, „Czy Kościół miał prawo potępić montanizm?”
[3] Stanley M. Burgess (wyd.) i Eduard M. van der Maas (wyd. stowarzyszone), The New International Dictionary of Pentecostal and Charismmatic Movements (Grand Rapids, MI: Zondervan, rew. 2002), s. 1230.
[4] Burgess (red.), Nowy międzynarodowy słownik ruchów zielonoświątkowych i charyzmatycznych, s. 1229.
[5] Zob. „Przemówienie wstępne do króla Francji Franciszka I” Kalwina na początku jego Instytutów religii chrześcijańskiej.
Na podstawie źródło
Zobacz w temacie
- Trzy fale pentekostalizmu
- Prekursorzy współczesnego zielonoświątkowego zwiedzenia
- Chrzest Duchem Świętym
- Mówienie językami.
- Trwające proroctwo
- Herezje i kulty a pozabiblijne objawienie
- Owoce Babilonu
. - Nowy kalwinizm – połączenie kalwinizmu ze światowością
- Grzech zielonoświątkowstwa
- Wewnętrzny wróg
- Ostrzeżenie przed zielonoświątkowcami
- Pokłosie Arminianizmu w ujęciu historycznym
. - Zielonoświątkowa „postteologia”
- Zielonoświątkowi heretycy kontra Duch Święty
- Zielonoświątkowstwo a choroby umysłowe i uzależnienia
. - Andrzej Cyrikas i Herezja Perfekcjonizmu
- Śladami Bartłomieja Kuryla$a
. - Reformacja przeciw tradycji i pozabiblijnemu objawieniu
- Precz z waszymi snami i objawieniami
- Sola Scriptura a tradycja i objawienie
- Sola Scriptura a wystarczalność Pisma