Praktyczny proces ekspozycji sekwencyjnej, cz. 10

utworzone przez | maj 20, 2020 | Eklezjologia: nauka o kościele, Teologia biblijna

Przykład ekspozycji

Po wielokrotnym przeczytaniu Listu do Rzymian, po zapoznaniu się z ogólnym wprowadzeniem do Księgi z kilku ortodoksyjnych komentarzy biblijnych, dokonajmy praktycznej ekspozycji tekstu.

List ten jest jednym z najważniejszych w historii całego Kościoła. Z okresu antycznego zachowanych zostało około 14 000 listów lecz żaden z nich nie równa się z dziełem Pawła. Nawet pośród wszystkich Listów Nowego Testamentu List do Rzymian wyróżnia się szczególnie, nie przypadkowo też został umieszczony w Kanonie jako pierwszy z wszystkich Listów. Spisany w 56 AD Nie był on ani pierwszym lecz szóstym Listem Apostoła, nie był też pierwszą lecz chronologicznie dziewiątą spisaną Księgą Nowego Testamentu

– Jakuba 44-49 AD (Jakub, przyrodni brat Pana Jezusa)
– Galacjan 49-50 AD (Ap. Paweł)
– 1 Tesaloniczan 50-51 AD (Ap. Paweł)
– Ew. Marka 50-60 AD (Jan Marek, pod nadzorem Ap. Piotra)
– Ew. Mateusza 50-60 AD (Ap. Mateusz)
– 2 Tesaloniczan 51-52 AD (Ap. Paweł)
– 1 Koryntian 55 AD (Ap. Paweł)
– 2 Koryntian 55-56 AD (Ap. Paweł)

Swoją pozycję w Kanonie zawdzięcza istocie oraz wadze poruszanych tematów, co przyznają nawet ludzie świeccy. Samuel Taylor Coleridge (1772 – † 1834)  angielski poeta i mistrz angielskiej literatury klasycznej nazywa List do Rzymian:

“najgłębszą Księgą jaka istnieje” – źródło

Przez lata wielu najznamienitszych wykładowców prawa USA używało Listu Rzymian jako wzór hermeneutycznego i logicznego argumentu.

Wpływ Listu do Rzymian na Kościół
Jan Chryzostom

Jan Chryzostom z Konstantynopolu (350 – † 407), jeden z największych i najbardziej elokwentnych ekspozytorów Słowa wczesnego Kościoła wierzył, że List do Rzymian był tak wyjątkowy i znamienny, że zalecił aby czytano go mu dwa razy w tygodniu aby mógł lepiej rozumieć jego przekaz.

William Tyndale

William Tyndale (1494 – †  1536) reformator protestancki, pierwszy nowożytny tłumacz Biblii na język angielski z języków oryginalnych hebrajskiego i greckiego, człowiek na ramionach którego stoi Reformacja we wstępie do Rzymian wyraził się o Liście następująco:

“Jest to podstawowa i najwspanialsza część Nowego Testamentu […] także światło i droga do całego Pisma Świętego. Jego czytanie nigdy nie jest zbyt częste, nikt nie może przestudiować go zbyt dobrze “- źródło

Marcin Luter

Marcin Luter (1483 – † 1546) we wstępie swojego komentarza do Rzymian pisze:

“Ten list jest tak naprawdę główną częścią Nowego Testamentu i najczystszą ewangelią. I jest godny nie tylko, aby każdy chrześcijanin znał go słowo po słowie na pamięć, ale zajmował go codziennie jak chleb powszedni duszy. Nigdy nie może być za często czytany ani zbytnio rozważany, a im więcej się nim zajmuje, tym bardziej staje się cenny i tym lepiej smakuje.”

Jan Kalwin

Jan Kalwin (1509 – † 1564) autor Instytutów Wiary Chrześcijańskiej, dzieła, które uratowało Reformację przed doktrynalnym zniszczeniem przez Watykan, o Liście do Rzymian stwierdził:

„Jeśli posiedliśmy prawdziwe zrozumienie tego listu, mamy otwarte drzwi do wszystkich najgłębszych skarbów w Piśmie”

Filip Melanchton

Filip Melanchton (1497 – † 1560) najbliższy współpracownik Marcina Lutra, współtwórca reformacji, profesor Uniwersytetu w Wittenberdze nazywa Rzymian kompedium chrześcijańskiej doktryny.

Tom Pennington

Warto szczególnie wyróżnić wypowiedź Toma Penningtona ukazującą tragedię współczesnego ewangelikalizmu w odniesieniu do niemocy interpretacji Listu do Rzymian:

“Znamiennym dla Listu do Rzymian jest fakt, że za każdym razem gdy Kościół zawodzi co do rozeznawania i przekazywania prawdy teologii, która jest w nim przedstawiona, to w najlepszym przypadku Kościół rośnie w sposób osłabiony i nieefektywny, zaś w najgorszym, jak podpowiada to nam historia Kościoła, stacza się w wieki ciemne.  Obawiam się, że jesteśmy w szczycie tego procesu.” – Tom Pennington

James Boyce

James Boyce, amerykański historyk stwierdza wprost że List do Rzymian jest czymś w rodzaju termometru wskazującego o stanie Kościoła; poziom zrozumienia i umiejętności studiowania i ekspozycji tej Księgi wskazuje o zdrowiu lub chorobie:

„Mówiłem kiedyś, że chrześcijaństwo amerykańskie w najlepszym przypadku opanowało Rzymian rozdziały od 1 do 4 i nawet nie zrozumiało Rzymian od 5 do 8, nie wspominając o pozostałej części Listu. Jednakże obecnie nie jestem nawet pewny czy opanowaliśmy  pierwsze cztery rozdziały. Jak często słyszymy o deprawacji naszej rasy omawianej przez Pawła w Rzymian 1? Jak często słyszymy, że z Bożej perspektywy człowiek jest całkowicie zdeprawowany,  o czym Paweł stwierdza w Rzymian 3.
.
Jak często słyszymy kazania  o przebłagalnej ofierze Chrystusa, odkupieniu, usprawiedliwieniu, wierze i innych centralnych doktrynach wspaniałej drugiej połowy Rzymian 3? Czy też o dowodach tych prawd ze Starego Testamentu co jest zawarte w Rzymian 4? Zamiast tego lgniemy do nauczania skupinego na człowieku i jego potrzebach, czego dowodzą nasze kościoły. Osiągają one sukces w świeckim rozumieniu: wielkie budynki, wielkie budżety, wielkie wszystko, lecz cierpią one duchową biedę”.

W Polsce jest jeszcze gorzej. Niedouczeni pseudopastorzy-nieudacznicy silnoręcy despoci brylujący w spędach raczej ze względów tradycyjnych zwanych zborami, omamieni ekumenią, zusami, darmowymi mieszkaniami, mierni ale wierni systemowi, który ich pochłonął… Najgorsze, że młodzi wierzący idą w ich ślady: dzieci podrzednych pracownikow kosciola i absolweci Seminariów bez innego zawodu wykonywanego. Większość z nich ma nadzieję, że ”Wielki Ekumeniczny Brat” kiedyś pociągnie ich na salony, aby mogli ułożyć sobie życie przy kościele, bo prawdziwe życie jest za trudne aby przetrwać….

Gdy w Kościele istnieje właściwe rozważanie teologii tekstu Rzymian stanowi fundament i podstawę tzw. potężnego poruszenia Ducha Bożego..

“Każde wielkie przebudzenie w Kościele będzie połączone jako przyczyna i skutek głębszego zrozumienia tej Księgi” – źródło

To prawda. Każde wielkie przebudzenie jakie miało miejsce w historii Kościoła jest połączone jako przyczyna i skutek głębszego studiowania tekstu Ryzmian.

F. F. Bruce

Frederick Fyvie Bruce (1910 – † 1990) brytyjski badacz biblijny, który popierał historyczną wiarygodność Nowego Testamentu stwierdził:

“Nie ma tak wielkich słów aby wyrazić, co może się stać, gdy ludzie zaczną studiować List do Rzymian. Bądź przygotowany na konsekwencje, zostałeś ostrzeżony.” –  F. F. Bruce, źródło

Autorstwo

Żaden poważny teolog nie kwestionuje Pawła jako autora tego Listu aczkolwiek był on przez niego dyktowany przyjacielowi pełniącemu rolę sekretarza.

Rzym. 16:22 Pozdrawiam was w Panu ja, Tercjusz, który pisałem ten list

Czas i miejsce powstania

List ten został napisany podczas trzymiesięcznego pobytu w Grecji w czasie trzeciej podróży misyjnej (53-56 a.d. Antiochia Syryjska Dzieje 18:23, Galacja i Frygia Dzieje 18:23-28, Efez Dzieje 19:1-41, Macedonia i Grecja Dzieje 20:1-3, Macedonia (ponownie) Dzieje 20:3-4, Filipia Dzieje 20:6, Troas Dzieje 20:6-12, Assos, Mitylene, Kios, Samos i Milet Dzieje 20:13-38, Kos, Rhodos i Patara Dzieje 21:1-2, Tyr i Ptolemaida, Dzieje 21:3-7, Cezarea, Dzieje 21:8-14)

Dzieje 20:2-3 2. Przeszedł tamte okolice, udzielając wielu napomnień. Potem przybył do Grecji. 3. Kiedy po trzymiesięcznym pobycie [w Grecji] zamierzał odpłynąć do Syrii, Żydzi urządzili na niego zasadzkę, więc postanowił powrócić przez Macedonię.

W świetle relacji Apostoła z Kościołem w Koryncie oraz ze względuy na fakt, że Korynt był stolicą prowincji jest wielce prawdopodobnym, że to właśnie tam przebywał on w czasie tych trzech miesięcy, skąd napisał List do Rzymian. Istnieje szereg faktów tego dowodzących:

a) wszystko wskazuje że to Febe z Kenchrów (porty Koryntu) dostarczyła List do Rzymu, nie ma innego logicznego powodu, dla którego Apostoł miałby ją polecać (Rzym. 16:1-2)
.
b) pozdrowienia słane przez Gajusa, który był gospodarzem zboru oraz samego Pawła  a który był przez niego ochrzczony w Koryncie (Rzym. 16:23; 1 Kor. 1:14)
.
c) pozdrowienia słane przez Erestusa, skarbnika miejskiego, który będąc towarzyszem Pawłą został na stałe w Koryncie (Rzym. 16:23; 2 Tym. 4:20)

Poruszane tematy w Liście

Teraz należy odpowiedzieć na pytanie dlaczego List został napisany, jakiej dotyczy tematyki. PIerwsze 5 rozdziałów odnosi się do usprawiedliwienie z wiary i sprawiedliwości pochodzącej od Boga, jednak głównym i zarazem o wiele szerszym tematem Listu jest Ewangelia

Rzym. 1:1 Paweł, sługa Jezusa Chrystusa, powołany apostoł, odłączony do głoszeniu ewangelii Boga;
.
Rzym.  1:9 Bóg bowiem, któremu służę w moim duchu w ewangelii jego Syna, jest mi świadkiem, że nieustannie czynię wzmiankę o was w moich modlitwach;
.
Rzym. 1:15- 17 15. Tak że na ile mogę, jestem gotowy i wam, którzy jesteście w Rzymie, głosić ewangelię. 16. Nie wstydzę się bowiem ewangelii Chrystusa, ponieważ jest ona mocą Boga ku zbawieniu dla każdego, kto uwierzy, najpierw Żyda, potem i Greka. 17. W niej [ewangelii] bowiem objawia się sprawiedliwość Boga z wiary w wiarę, jak jest napisane: Sprawiedliwy będzie żył z wiary.

Wersy 16 i 17 stanowią temat Listu. Chodzi o Ewangelię Chrystusa, która czyni sprawiedliwymi w oczach Bożych tych, którzy są zbawieni i wierzą. Temat ten powtórzony został w kilku dalszych miejscach, np.

Rzym. 16:25 25. A temu, który was może utwierdzić według mojej ewangelii i głoszenia Jezusa Chrystusa, według objawienia tajemnicy od wieków okrytej milczeniem; 26. Lecz teraz objawionej i przez Pisma proroków według postanowienia wiecznego Boga oznajmionej wszystkim narodom, by przywieść je do posłuszeństwa wierze;

Główny temat Listu to Ewangelia Boga, której sercem jest usprawiedliwienie przez wiarę
.

Główne sekcje Listu

I. Pozdrowienia i wstęp (1:1-15)
II. Główny motyw (1:16-17)
III. Potępienie: potrzeba Bożej sprawiedliwości (1:18-3:20)

A. Niesprawiedliwi poganie (1:18-32)
B. Niesprawiedliwi Żydzi (2:1-3:8)
C. Niesprawiedliwa ludzkość (3:9-20)

IV. Usprawiedliwienie: Zapewnienie o Bożej sprawiedliwości (3:21-5:21)

A. Źródło sprawiedliwości (3:21-31)
B. Przykład sprawiedliwości (4:1-25)
C. Błogosławieństwa sprawiedliwości (5:1-11)
D. Skutki sprawiedliwości (5:12-21)

V. Uświęcenie: zobrazowanie Bożej sprawiedliwości (6:1-8:39)
VI. Odnowa: przyjęcie Bożej sprawiedliwości przez Izrael (9:1-11:36)
VII. Zastosowanie: zachowanie cechujące Bożą sprawiedliwość (12:1-15:13)
VIII. Podsumowanie, pozdrowienia i błogosławieństwa (15:14-16:27)

Na podstawie nauczania Toma Penningtona, źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email