Późniejszy deszcz

utworzone przez | kwi 1, 2022 | Charyzmania, Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych

Podstawa rozważania

Dzieje 2:16-21 .

16. Ale to jest to, co zostało przepowiedziane przez proroka Joela:

17. I stanie się w ostatecznych dniach – mówi Bóg – że wyleję z mego Ducha na wszelkie ciało i będą prorokować wasi synowie i córki, wasi młodzieńcy będą mieć widzenia, a starcy będą śnić sny.

18. Nawet na moje sługi i służebnice wyleję w tych dniach z mego Ducha i będą prorokować.

19. I ukażę cuda na niebie w górze i znaki na ziemi na dole, krew, ogień i kłęby dymu.

20. Słońce zamieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie ten dzień Pański, wielki i okazały.

21. I stanie się, że każdy, kto wezwie imienia Pana, będzie zbawiony.

Pogaństwo, mające swoje źródło w doktrynach ojca kłamsta (Jan 8:44; 1 Jana 2:22), to wróg chrześcijaństwa, które jako jedyne jest prawdziwą religią Boga tak prostą, że, jak mówi Izajasz, nawet głupcy na niej nie pobłądzą (Izaj. 35:8-9; Mat. 11:27; Jan 10:1; 14:6; 2 Jana 1:10).

Na tej prostej drodze dziełem Ducha Świętego jest udzielić nam dostępu do Ojca (Efez. 2:18) stąd oczywistym jest, że fałszywy, zwodniczy duch nie tylko tego przystępu nie udziela ale też, poprzez szereg kłamliwych doktryn, prowadzi na zatracenie (Mat. 7:13; 1 Jana 4:1; 1 Tym. 4:1-2; 2 Piotra 2:3; 3:16; Obj. 16:13).

Zapamiętajmy: do fałszywego chrystusa prowadzi fałszywy duch, zaś fałszywy duch rozpoznawany jest po fałszywej doktrynie i fałszywych darach rzekomo uwiarygadniających fałszywą doktrynę.

Każdy spłodzony przez diabła ruch będzie odrzucał prawdę Ewangelii na rzecz obłędu, który określony został jako moce, znaki i cuda szatana (2 Tes. 2:9-12, 5 Mojż. 13:1-5). Tak więc temat jaki zostanie poruszony w niniejszym rozważaniu jest najwyższej wagi i nie można przejść nad nim po prostu obojętnie, lekceważąc wieczne konsekwencje trwania w zwiedzeniu. Aby właściwie rozłożyć zagadnienie koniecznym jest odpowiedź na dwa zasadnicze pytania:

  1. Pierwszym, barzdziej ogólnym pytaniem jakie należy zadać jest: czy szeroko rozumiany ruch zielonoświątkowy rzeczywiście jest w posiadaniu cudownych darów-znaków apostolskich, jak twierdzą o tym ich rozmaite „wyznania wiary” opierając się przy tym, między innymi, na tekście Dziejów 2?
    .
  2. Drugim, bardziej szczegółowym pytaniem jest: czy tekst Dziejów 2 naucza iż cudowne apostolskie dary-znaki będą towarzyszyć przez cały okres istnienia Kościoła?
    .
  3. Trzecim, pobocznym pytaniem jest: czy dyspensacjonalizm ma prawo twierdzić iż tekst Dziejów 2 jest proroctwem podwójnej referencji i częściowo wypełnić się w dniu pięćdziesiątnicy, następnie znaki i cuda miałyby ulec czasowej cesacji do momentu powstania rzekomego milenijnego królestwa?

Negujemy powyższe alegacje fanatyków i entuzjastów we wwszystkich przypadkach.

Historia heretyckiej interpretacji

Ropiejące wybroczyny diabelskich herezji, choć do Kościoła nie należą, bo ten jest czysty (Jan 7:17; 2 Kor. 11:2; 1 Jana 2:27) na przestrzeni wieków trawią wszystko to co przyjmując wspólnotę nazwy „chrześcijanie” chrześcijaństwem nie jest (Dzieje 15:24; 20:30; 1 Kor. 11:19; 1 Jana 2:19; 2 Jana 1:7).

Szatan zwodzi rzesze ludzi wmawiając im, że są zbawionymi chrześcijanami, jednakże serwując w tym samym czasie fałszywego ducha, objawiającego się poprzez fałszywe cuda i fałszywe znaki.: z całą mocą, wśród znaków i fałszywych cudów; co jest Bożym sądem nad odstępczym, cielesnym pseudokościołem … Dlatego Bóg zsyła im silne omamienie, tak że uwierzą kłamstwu; (2 Tes. 2:9, 11).

Z eklezjalnego punktu widzenia, gdy zwrócimy nasze oczy na historię błędnej interpretacji Dziejów 2 czynionej jedynie dla uzasadnienia cielesnej praktyki mówienia niezrozumiałym bełkotem, zobaczymy, że w procederze tym (obok współczesnego zwiedzenia zwanego ruchem zielonoświątkowym) maczały palce tak „cudowne” i „duchem namaszczone” osoby i ruchy jak

  1. Świadkowie Jehowy odrzucający trynitaryzm
    .
  2. Ellen White, twórczyni sekty Adwentystów Dnia Siódmego, fałszywa prorok
    .
  3. John Wesley, pozbawiony wiary pelagianin, wskrzesiciel herezji Arminianizmu
    .
  4. Janseniści, którzy negowali usprawiedliwienie przez wiarę
    .
  5. Shakersi z ich kobiecym „chrystusem”
    .
  6. Anabaptyści i libertyni, znani z seksualnych ekscesów, których celem było uzupełnienie zamkniętego kanonu Pisma
    .
  7. Prorocy ze Zwikau, całkowicie odrzucający autorytet spisanego Słowa na rzecz ekstazy i uniesień
    .
  8. Mesalianie, zwani modlitewnymi entuzjastami, którzy wyganiali demony przy pomocy skoków i gestów i jednocześnie wyznawali iż grzech może usunąć nie Chrystus lecz modlitwa

Jendak wśród ugrupowań uzurpujących sobie prawo do posiadania apostolskich cudów-znaków to montaniści odegrali kluczową rolę w zakażeniu kościoła herezją. Ruch ten z jego pozabiblijnymi proroctwami, snami, rolą kobiet-prorokiń oraz zachowaną trynitarną otrodoksją był niemal lustrzanym odbiciem współczesnego zielonoświątkowstwa.

Dzięki Bożej opatrzności ruch ten potępiony został przez Synod w Azji Mniejszej (177 A.D.) aby około roku 230 na Synodzie w Ikonium we wschodniej Frygii (miejsce powstania montanizmu) chrzest czyniony przez Montanistów uznać za nieważny. 

Mimo wszystko od Montaniusza do czasów współczesnych demoniczna interpretacja Dziejów Apostolskich obecna jest wśród ludzi mylnie zwanych „chrześcijanami”, którzy gorąco wierzą, że wydarzenia z dnia Pięćdziesiątnicy są normatywne dla historii całego kościoła. Oto co czytamy w wyznaniu wiary jednej z zielonoświątkowych sekt, które rzekomo wynika między innymi z tekstu 2 rozdziału Dziejów Apostolskich:

„Chrzest Duchem Świętym jest wyzwoleniem Ducha Świętego w wierzących, wzmocnieniem i udzieleniem duchowych darów łaski, charyzmatów, ku budowaniu Ciała Chrystusowego – Kościoła, dla skutecznej służby i świadectwa. Znakiem chrztu Duchem Świętym jest przemienione życie, duchowe dary łaski Bożej, w tym natchnione przez Ducha Świętego, mówienie innymi językami (glosolalia).” – źródło

Metodologia

Proroctwa których spełnienie rozciąga się na dwie dyspensacje należy interpretować adekwatnie do okresów, do których się odnoszą: dosłownie dla starej i duchowo dla nowej dyspensacji, gdzie wyjątkiem od zasady są teksty zawierające same w sobie wyjaśnienie znaczenia jak np. wizja Daniela 2.

Praktyczna aplikacja zasady: tekst Dziejów Apostolskich 2 cytuje zaledwie część proroctwa z Księgi Joela 2, tą, która odnosi się do wydarzeń jakie aktualnie miały miejsce w Jerozolimie  Jednakże wraz z wcześniejszymi, niecytowanymi częściami proroctwa Joela całość tworzy następujący obraz:

  1. Fragment dotyczący starej dyspensacji (Joel 2:1-20) – interpretowany dosłownie, dotyczy ukarania Żydów przez Boga
    .
  2. Fragment dotyczący okresu przejściowego między dyspensacjami czyli czasu ziemskiej pielgrzymki Chrystusa (Joel 2:21-27) – o mieszanej interpretacji, odnosi się do pierwszego adwentu Chrystusa
    .
  3. Fragment dotyczący nowej dyspensacji (Joel 2:28-32) – interpretowany na sposób duchowy, dotyczy życia Kościoła do końca czasów, czyli powtórnego przyjścia Chrystusa.
    .

Analiza tekstu

„…nie jest niczym niezwykłym, że prorocy przechodzą bezpośrednio od rzeczy doczesnych do rzeczy duchowych, a zwłaszcza do wielkiego wyzwolenia i zbawienia przez Chrystusa, a także przez doczesne błogosławieństwa, które wskazują na duchowe” – John Gill, Ekspozycja całej Biblii źródło

Odniesienie do Starego Testamentu

Dzieje 2:16 Ale to jest to, co zostało przepowiedziane przez proroka Joela:

Dzieje Apostolskie ropoczynają dyskurs od przywołania tekstu źródłowego czyli proroctwa Joela. Mając na uwadze rozciągnięcie tego proroctwa na dwie dyspensacje oraz okres przejściowy między nimi zauważamy następującą kolejność wydarzeń:
.

Stara dyspensacja Joel 2:1-20

Fragment interpretujemy na sposób dosłowny z odniesieniem metaforycznym poszukując duchowej warstwy:

To czas sądu nad genetycznym Izraelem, ludem zamieszkującym ziemię do której należy góra Syjon (wers 1).Jest to dzień inwazji licznych jak szarańcza wojsk chaldejskich i babilońskich, w metaforyczny sposób zilustrowany przez ciemność (symbol sądu wers 2).

Wojsko dokona ogromnego spustoszenia w Izraelu, żołnierze będą zaciekli, zwinni i nieustraszeni jak konie trenowane do wojny (wersy 3-4).Waleczność i zdyscyplinowanie tej armii będzie wzbudzało terror wśród obrońców, (wersy 5-9).Król, wielmoże, władcy i doradcy, czyli cała rama królestwa będą się trząść i drżeć, (metafora słońca, nieba i gwiazd, wers 10).

Tak ogromne zniszczenie wynika z Bożego dekretu, Bóg wykorzysta te armie przeciwko Izraelowi, (wers 11).Przedtem jednak Bóg wzywa Żydów do upamiętania, (wersy 12-19). Ogłoszone zostaje rozproszenie części wrogiej armii, co historycznie odnieść należy do rozproszenia armii Sennacheryba, która przybyła z części położonych nieco na północ od Jerozolimy i Judei, (wers 20)

Wnioski: Nieupamiętanie z grzechu na przestrzeni lat doprowadziło fizyczny Izrael do ruiny i utraty dóbr materialnych co jednoznacznie przekłada się na ruinę duchową. Żydzi odrzucili Boga i za to zostali ukarani tracąc pokój oraz dobra materialne.
.

Okres przejściowy między starą a nową dyspensacją  Joel 2:21-27

Fragment interpretujemy częściowo dosłownie, częściowo zaś na sposób duchowy. Ramy czasowe tego fragmentu rozpoczyna zapowiedź uczynienia wielkich rzeczy przez Boga (wers 21) a kończy fizyczne przyjście Mesjasza (wers 27).
.

Pocieszenie

wers 21 Nie bój się, ziemio! Ciesz się i raduj, bo PAN uczyni wielkie rzeczy.

Wielkie rzeczy częściowo odnoszą się do uwolnienia od szkody wyrzadzonej przez szareańczę oraz niszczącą armię króla Asyrii, wyzwolenie z niewoli babilońskiej. Jednakże główną myślą odnosi się do czasów Chrystusa, w tym bowiem miejscu rozpoczyna się proroctwo dotyczące przyjścia Mesjasza. Nie jest niczym niezwykłym, że prorocy przechodzą bezpośrednio od rzeczy doczesnych do rzeczy duchowych, a zwłaszcza do wielkiego wyzwolenia i zbawienia przez Chrystusa, a także przez doczesne błogosławieństwa, aby wskazać na błogosławieńśtwa duchowe.

Radość ziemi odnosi się do zniszczenia armi Asyrii i Chaldejczyków, wyzwolenia z niewoli Babilonu oraz urodzaju ziemi po jej zniszczeniu przez szarańczę, oraz przede wszsystkim do przyjścia Chrystusa, czego dowodem jest wers 27. Fragmentami analogicznymi odnoszącymi się do ustaniu strachu, wzbudzenia radości oraz fizycznego przebywania Boga wśród ludu jako jego duchowego zbawiciela będą np.

Sof. 3:16-17 16. W tym dniu powiedzą do Jerozolimy: Nie bój się! A do Syjonu: Niech nie mdleją twoje ręce! 17.  PAN, twój Bóg, pośród ciebie jest potężny; on cię zbawi i rozraduje się wielce nad tobą; będzie się cieszyć ze swojej miłości wobec ciebie i rozweseli się nad tobą ze śpiewaniem, mówiąc: 18.  Zbiorę tęskniących za uroczystym zgromadzeniem, bo wśród ciebie są też smutni z powodu brzemienia zniewagi włożonego na ciebie.

Łuk. 2:10 I powiedział do nich anioł: Nie bójcie się, bo oto zwiastuję wam wielką radość, która będzie udziałem całego ludu.
.

Duchowe wypełnienie zobrazowane

wers 22 Nie bójcie się, polne zwierzęta, bo zarosło pastwisko na pustyni, a drzewa wydają swoje owoce, drzewo figowe i winorośl wydają swoją moc.

Bóg zapowiada wynagrodzenie zniszczeń. Ta i poprzednia klauzula nie może być zrozumiana jako powód, dla którego zwierzęta polne nie powinny się bać, ponieważ nie odnoszą się do nich, ale do ludzi; tekst służy potwierdzeniu duchowego sensu słów, do wielkiej płodności, jaką na pustyni pogańskiego świata wytworzy głoszenie Ewangelii od czasów Mesjasza aż do końca świata; 

1 Kor. 3:7 Tak więc ani ten, który sieje, ani ten, który podlewa, nic nie znaczą, tylko Bóg, który daje wzrost.

1 Kor. 15:1-2 1. Ja jestem prawdziwą winoroślą, a mój Ojciec jest winogrodnikiem. 2. Każdą latorośl, która we mnie nie wydaje owocu, odcina, a każdą, która wydaje owoc, oczyszcza, aby wydawała obfitszy owoc.
.

Kościół rozmnożony

wers 23 I wy, synowie Syjonu, cieszcie się i radujcie w PANU, waszym Bogu. Da wam bowiem deszcz wczesny i ześle wam deszcz jesienny i wiosenny, jak dawniej.

Rozradowani w Panu synowie Syjonu to nic innego jak duchowa i wierząca część narody żydowskiego, osoby narodzone na nowo na co wskazuje matafora „narodzenia się na Syjonie”  To dzieci Jerozolimy, która jest matką nas wszystkich czyli Kościoła. 

Ponieważ podstawowym kontekstem wersów 21-27 jest przyjście Mesjasza chodzi o radość z dobrej nowiny, którą jest osobiste i fizyczne pojawienie się Króla królów w Jerozolimie

Zach. 9:9 Raduj się wielce, córko Syjonu! Wykrzykuj, córko Jerozolimy! Oto twój Król przychodzi do ciebie; sprawiedliwy i Zbawiciel, cichy i siedzący na ośle, na oślątku, źrebięciu oślicy.

Oz. 6:3 Wtedy poznamy i będziemy się starać poznać PANA. Jego wyjście bowiem jest przygotowane jak zorza poranna, przyjdzie do nas jak deszcz wiosenny i jesienny, który nawadnia ziemię.

Wczesny deszcz – w pierwszej kolejności chodzi o „proroków, którzy uczą cię, aby powrócić do mnie, abym cię usprawiedliwił” co potwierdza chociażby żydowski interpretator Salomon Jarchi ben Isaac a czego doskonałym wypełnieniem będą Jan Chrzciciel i Jezus Chrystus. Targum (pierwotnie mówiony przekład Biblii hebrajskiej) interpretuje te słowa jako Mesjasza „Albowiem zwrócił do ciebie twego nauczyciela w sprawiedliwości”

Deszcz jesienny i wiosenny – dosłownie deszcz w plonach, który spadł tuż przed sezonem żniw, aby spulchnić ziarno, zanim zostało zerwane;  reprezentuje początek i koniec przez analogię siewu ziemskiego i duchowego, wzrostu i dojrzałości; reprezentują łaskę zapobiegającą i doskonalącą jest to wyraźne odniesienie do dzieła Ducha Świętego, który daje wzrost poprzez Słowo Boże, spisane w postacie 66 ksiąg, głoszone przez kaznodziejów. Okres ten trwać będzie od przyjścia do powrotu Pana, w tym czasie zbierane będzie żniwo z wszystkich nawróconych ludzi, tj. wszystkich wybranych do zbawienia i nikogo innego.

1 Kor. 3:6-7 6. Ja siałem, Apollos podlewał, ale Bóg dał wzrost. 7. Tak więc ani ten, który sieje, ani ten, który podlewa, nic nie znaczą, tylko Bóg, który daje wzrost.

Jakuba 5:7 Bądźcie więc cierpliwi, bracia, aż do przyjścia Pana. Oto rolnik cierpliwie czeka na cenny plon ziemi, dopóki nie spadnie deszcz wczesny i późny.
.

Obfitość Kościoła

wers 24  I spichlerze będą napełnione zbożem, a tłocznie będą opływać moszczem i oliwą.

Spichlerze napełnione zbożem – fraza odnosi się do kościołów Chrystusa, które będą nie tylko w Judei, ale i w świecie pogańskim. Symbolika ta wykorzystana została przez Jana Chrzciciela gdzie wryaźnie zboże (pszenica) gromadzona jest w spichelrzu czyli w Kościele, tak pielgrzymującym jak i już uwielbionym.

Mat. 3:12 Ma swoje wiejadło w ręku i wyczyści swoje klepisko, i zgromadzi swoją pszenicę do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym.

Moszcz i oliwa wskazują na obfitość łaski skutecznej przez Ducha Świętego, Jego działanie przyrównane jest do namaszczenia oliwą co przedstawione jest w postaci metafory zstąpienia Dcuha na wybranych zgromadzonych w Kościele.

Psalm 23:5 Zastawiasz (Boże) przede mną stół wobec moich wrogów, namaszczasz mi głowę olejkiem, mój kielich  przelewa się.

1 Sam. 16:13 Samuel wziął więc róg z oliwą i namaścił go pośród jego braci. I od tego dnia Duch PANA zstępował na Dawida.

Rzym. 5:20 A prawo wkroczyło po to, aby obfitował grzech. Lecz gdzie grzech się rozmnożył, tam łaska tym bardziej obfitowała;

Realizacja tej zapowiedzi będzie widoczna w wersie 28, czyli w momencie wylania Ducha Świętego, które nastąpi potem czyli po przyjściu Mesjasza, wers 27
.

Przewaga łaski nad dobrami materialnymi

wers 25 W ten sposób wynagrodzę wam lata zjedzone przez szarańczę, larwę, robactwo i gąsienicę, moje wielkie wojsko, które wysyłałem na was.

W ten sposób wynagrodzę – błogosławieństwo obfitości duchowej łaski ma o wiele większą wartość niż największe nawet bogactwa całego świata.

David ben Joseph Kimchi (1160 – 1235), żydowski interpretator Pisma zauważa, że werset jest proroctwem dni Mesjasza; czasy Mesjasza, w których tak wiele dobrych rzeczy przychodzi do ludu Bożego, są wystarczającą zapłatą za to, co przeszli.

Mat. 16:26 Cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na swojej duszy poniósł szkodę? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?

Wieczne, duchowe błogosławieństwo przyćmiewa materialną i doczesną zarazem próbę interpretacji tego wersetu jako mającego rzekome spełnienie w fizycznym, milenijnym królestwie. Jest to wręcz sprzeczne z Bożym zamiarem, ponieważ lud Boży generalnie nigdy nie był i nie będzie bogaty

1 Kor. 1:26 Przypatrzcie się bowiem, bracia, waszemu powołaniu, że niewielu jest mądrych według ciała, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych.
.

Nowa jakość życia

wers 26 Wtedy będziecie jeść obficie i będziecie nasyceni; będziecie chwalić imię PANA, swego Boga, który uczynił wam cudowne rzeczy, a mój lud nigdy nie będzie pohańbiony.

Wtedy będziecie jeść obficie – czas realizacji obietnicy określony przez słowo „wtedy” to okres gdy Chrystus przebywa ze swoim ludem, na co wskazuje następny wers 27. W dyspensacji Ewangelii jest wiele duchowych dóbr: Boża dobroć, łaska, miłość, prawda i wierność

1 Jana 3:24 Bo kto zachowuje jego przykazania, mieszka w nim, a on w nim. A wiemy, że w nas mieszka, przez Ducha, którego nam dał.

1 Kor. 1:6-7 6. Gdyż świadectwo Chrystusa jest utwierdzone w was; 7. Tak że żadnego daru nie brakuje wam, którzy oczekujecie objawienia naszego Pana Jezusa Chrystusa.
.

Przyjście Mesjasza

wers 27 I dowiecie się, że ja jestem wśród Izraela, że ja jestem PAN, wasz Bóg, i że nie ma żadnego innego; a mój lud nigdy nie będzie pohańbiony

Mowa tutaj w pierwszym rzędzie o fizycznym okresie przebywania Chrystusa wśród Jego Kościoła podczas ziemskiej pielgrzymki. Lud dowiedział się że wcielony Bóg przebywa w Izraelu. Czas pielgrzymki Chrystusa jest okresem zazębiania się dyspensacji. .

Pojawienie się Syna Bożego na ziemi to początek czasów ostatecznych, rozpoczęcie nowej dyspensacji, która stopniowo zastąpi starą (śmierć krzyżowa, zniesienie ofiar, zniesienie starego systemu kapłańskiego, zniesienie prawa ceremonialnego, wylanie Ducha).

1 Piotra 1:20 Przeznaczonego do tego przed założeniem świata, a objawionego w czasach ostatecznych ze względu na was

Wnioski:  W rozważanej porcji Świętego Tekstu obserwujemy zamianę doczesnych i kruchych błogosławieństw fizycznych (zdrowie, życie i bogactwo mozna utracić) na nieprzemijające bo wieczne, duchowe, spełnione przez Mesjasza i Ducha Świętego.
.

Nowa dyspensacja Joel 2:28-31; Dzieje 2:17-21
Joel 2 Dzieje 2
28. I stanie się potem, że wyleję swojego Ducha na wszelkie ciało, i będą prorokować wasi synowie i wasze córki, wasi starcy będą mieć sny, a wasi młodzieńcy – widzenia. 29. Nawet na sługi i służebnice wyleję w tych dniach swojego Ducha. 17.  I stanie się w ostatecznych dniach – mówi Bóg – że wyleję z mego Ducha na wszelkie ciało i będą prorokować wasi synowie i córki, wasi młodzieńcy będą mieć widzenia, a starcy będą śnić sny. 18. Nawet na moje sługi i służebnice wyleję w tych dniach z mego Ducha i będą prorokować.

Fraza „I stanie się potem” umieszcza czytelnika w okresie niedługo po pierwszym adwencie Chrystusa. Żydzi ewidetnie dowiedzieli się, że Bóg wcielony, Bóg Jahwe był w Izraelu na sposób fizyczny (Jan 3:13; 8:58; 17:24; 2 Kor. 5:19), pochańbienie zostało odwrócone przez dzieło krzyża (Psalm 14:7; Rzym. 5:5; 11:26)

Pięćdziesiątnica objęła wszystkie możliwe grupy ludzi i wszystkie obszary: Żydów, mieszańców, pogan, w Judei i w świecie pogańskim. Duch Święty został wylany na każdą grupę społeczną bez czynienia wyjątku względem

  • płci (synowie, córki)
    .
  • statusu społecznego (na sługi tak samo jak na panów)
    .
  • a nawet pokoleń (rodzice, dzieci, dziadkowie).

A co z innymi nacjami i krajami? Otóż dzień pięćdziesiątnicy, początek katolickiego okresu kościoła to kamień milowy rozpoczynający nowy etap dni ostatecznych. Kościół przestaje mieć charakter żydowski i staje się powszechnym dla wszystkich wybranych przez Boga ludzi spośród narodów.

Dowodem na to jest powszechne wylanie Ducha Świętego, najpierw na Żydów, którzy zaczęli mówić wieloma zagranicznymi językami, (wymienionych jest 15), a nie niezrozumiałym przez nikogo bełkotem, por. Dzieje 2:8-11. Języki te były dowodem, że Kościół przestał być jedynie hebrajski, o czym świadczą trzy kolejne rozszerzenia (a nie powtórzenia)  Pięćdziesiątnicy

  • na Samarytan czyli pół pogan pół Żydów, (Dzieje 8:18-19)
    .
  • na pogan czyli Korneliusza i jego dom, prozelitę pochodzenia greckiego (Dzieje 10:44)
    .
  • na Joanitów, czyli uczniów Jana Chrzciciela żyjących w Efezie, poza Judeą (Dzieje 19:1-6)

I tu każdy pentekostalny czytelnik dozna szoku. Otóż obietnica Ducha dotyczy wszystkich odrodzonych i włączonych do niewidzialnego kościoła (Dzieje 2:38-39) co nie ma związku z cudownymi darami. Z całą pewnością nie zostali nimi obdarowani

a) Żydzi nawróceni na chrześcijaństwo dzięki kazaniom Apostołów w dniu pięćdziesiątnicy, Pismo nie wspomina aby trzy tysiące ludzi włączonych do kościoła  w tym samym dniu, w którym zgromadzeni w górnej izbie uczniowe zostali cudownie obdarowani stali się podbiotem tego samego przejawu działania Ducha; zamiast tego zostali obdarowani pilnością do studiowania Słowa (Dzieje 2:41-42, por. 2 Kor. 8:7)

b) Żydzi w liczbie pięciu tysięcy nawróceni w czasie głoszenia w Świąyni przez Piotra, którzy zostali raczej napełnieni odwagą do głoszenia Słowa (Dzieje 4:4, 23, 31)

Wnioski: Wydarzenia z dnia pięćdziesiątnicy nie zostały powtórzone ani w dniu pięćdziesiątnicy ani później, doszło natomiast do rozszerzenia zakresu tego dnia na inne narody (pół Żydów i nie Żydów) oraz obszary (poza Judeę). Dar mówienia wieloma zagranicznymi językami był znakiem potwierdzającym jedność wszystkich grup zjednoczonych w Kościele był wskazującym jednocześnie na katolicki charkter kościoła (nie tylko żydowski). Ponieważ pięćdziesiątnica nie jest wydarzeniem powtarzalnym a jedynie podlegała rozszerzeniu (w celu wykazania dowodu katolickości kościoła) nie mamy prawa dowodzić na podstawie tekstu iż dar języków jest koniecznym „znakiem chrztu Duchem Świętym” jak twierdzą uparcie heretycy.

W tym miejscu warto zwrócić uwagę na fakt, że ani tekst Joela ani Dziejów Apostolskich nigdzie nie stwierdza, iż zmiana charakteru Kościoła ze stricte żydowskiego na powszechny czyli apostolski będzie wydarzeniem powtarzalnym (co implikowałoby konieczność powtarzalności znaku-dowodu czyli między innymi daru mówienia wieloma zagranicznymi językami).
,

Okres Wielkiego Ucisku; Joel 2:30; Dzieje 2:19
Joel 2 Dzieje 2
 30. I ukażę cuda na niebie i na ziemi, krew, ogień i kłęby dymu. 31. Słońce zamieni się w ciemność, a księżyc w krew, 19. I ukażę cuda na niebie w górze i znaki na ziemi na dole, krew, ogień i kłęby dymu. 20. Słońce zamieni się w ciemność, a księżyc w krew,

Następnym wydarzeniem zawartym w proroctwie Joela a cytowanym przez Piotra jest odniesienie do Wielkiego Ucisku, co jasno zostaje udowodnione w Nowym Testamencie przez szereg symboli opisanych w księdze Objawienia, które należy interpretować nie tyle dosłownie co na sposób duchowy:

  • Krwawy księżyc i czarne słońce
    Obj. 6:12     I zobaczyłem, gdy otworzył szóstą pieczęć, a oto nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi i słońce stało się czarne jak włosiany wór, a księżyc stał się jak krew.
    .
  • Ogień
    Obj. 8:8 I zatrąbił drugi anioł, i jakby wielka góra płonąca ogniem została wrzucona w morze, i trzecia część morza zamieniła się w krew.
    .
  • Kłęby dymu i zaćmienie słońca
    Obj. 9:2  I otworzyła studnię otchłani, i wzbił się dym ze studni, jakby dym wielkiego pieca, a słońce i powietrze zaćmiły się od dymu studni.

Nie da się przeoczyć podobieństw ilustracji obu proroctw. I co ciekawe tekst nie odnosi nas do momentu śmierci Pańskiej ponieważ symbolika, choć podobna, odbiega od tu prezentowanej. W czasie śmierci krzyżowej doszło do trzygodzinnego zaciemnienia słońca (Mat. 27:45; Marek 15:33; Łuk. 23:44), co odnosi nas do Bożego sądu nad Synem, który cierpiał za grzechy wszystkich wybranych. Ciemność jest symbolem Bożego sądu nad osobami za popełnione grzechy, odnosi się do

Jednakże w czasie gdy Pan dokonywał odkupienia swojego ludu nie było kłębów dymu, ognia ani też krwawego księżyca. Nie możemy mówić zatem o korelacji.
.

Jom Jahwe, dzień sądu ostatecznego Joel 2:31; Dzieje 2:20
Joel 2 Dzieje 2
31. zanim nadejdzie dzień PANA, wielki i straszny. 20. zanim nadejdzie ten dzień Pański, wielki i okazały.

Powtórne przyjście Pana z jego wielkim i strasznym sądem ostatecznym jest ostatnim wydarzeniem, kończącym historię całego świata. Tak Joel jak i Piotr nie wspominają nawet jednym słowem o rzekomym chwalebnym dla genetycznych Żydów królestwie milenijnym, obfitującym w dobra materialne, moszcz, wino, zborze i wszystko to czego ciało zapragnie tym samym zmieniając charakter Kościoła z duchowego na fizyczny.

Efektywna moc Joel 2:32; Dzieje 2:21
Joel 2 Dzieje 2
32. I stanie się, że każdy, kto wezwie imienia PANA, zostanie wybawiony, 21. I stanie się, że każdy, kto wezwie imienia Pana, będzie zbawiony.

Poza klauzulą ukazującą ciąg wydarzeń jakie mają nastąpić od czasu odstępstwa Izraela do dnia sądu ostatecznego efektywna moc Boża działająca w czasie określonym przez początek i koniec okresu to nie znaki i cuda ale moc zbawienia przez Ewangelię

Rzym. 1:16 Nie wstydzę się bowiem ewangelii Chrystusa, ponieważ jest ona mocą Boga ku zbawieniu dla każdego, kto uwierzy, najpierw Żyda, potem i Greka.

1 Tes. 1:5 Gdyż nasza ewangelia nie doszła was tylko w słowie, ale także w mocy i w Duchu Świętym, i w pełnym przekonaniu. Wiecie bowiem, jacy byliśmy dla was, przebywając wśród was.

Oto późniejszy deszcz zapowiadany przez proroka.
.

Ogranioczny zakres zbawienia do wybranych Joel 2:32; Dzieje 2:39
Joel 2 Dzieje 2
32. bo na górze Syjon i w Jerozolimie będzie wybawienie, jak powiedział PAN, to jest w resztkach, które PAN powoła. 39. Obietnica ta bowiem dotyczy was, waszych dzieci i wszystkich, którzy są daleko, każdego, kogo powoła Pan, nasz Bóg.

Resztki odnoszą się do wąskiego zakresu wybranych ludzi zarówno spośród genetycznego Izraela czyli fizycznych Żydów jak i spośród narodów pogańskich. Zbawienie zatem posiada większy zakres niż sami Żydzi, Izrael składa się także z pogan – resztkach powołanych przez Boga.
.

Historycze aplikacje tekstu

W końcu zwróćmy uwagę na historyczne aplikacje tekstu Joela.  Pierwsza z nich, czyniona ręką Nowacjana (200 – 258 A.D.), który chociaż był zbyt surowy względem upadłych chrześcijan, mimo wszystko trzymał się zdrowej doktryny. Według niego tekst dowodził Boskości Ducha Świętego

„Co więcej, porządek rozumu i autorytet wiary w usposobieniu słów i Pisma Świętego napomina nas po tych rzeczach, abyśmy wierzyli także w Ducha Świętego, kiedyś obiecanego Kościołowi, […] Albowiem był obiecany przez proroka Joela, ale dany przez Chrystusa.„W dniach ostatecznych”, mówi prorok, „wyleję Ducha mego na moje sługi i służebnice”. (Joel 2:28; Dzieje 2:17)” – Nowacjan, Traktat o Trójcy 24

Druga referuje do konieczności utrzymania jedności z apostolskim Kościołem co jest dowodem społeczności z Bogiem, o czym nauczał Jan Kalwin.

„Póki trwamy na łonie Kościoła, jesteśmy pewni, że prawda zostanie z nami. Wreszcie czujemy, że interesują nas takie obietnice, jak te: „Na górze Syjon iw Jerozolimie będzie wyzwolenie” (Joel 2:32; Dzieje 2:17); „Bóg jest pośród niej, nie poruszy się” (Psalm 46:5). Tak dostępna jest komunia z Kościołem, aby utrzymać nas we wspólnocie z Bogiem” – Jan Kalwin, Instytuty 4.1.3

Jak zauważamy, nie ma tutaj mowy o kontynuacji cudów-znaków ani też o rzekomym milenijnym fizycznym królestwie…
.

Wnioski

Co do pentekostalizmu

Koncepcja powtarzalności pięćdziesiątnicy z jej przejawami w postaci cudownego uzdolnienia do mówienia wieloma zagranicznymi językami bez ich poprzedniego uczenia się, snami, wizjami i proroctwami jest tak samo nielogiczna jak koncepcja powtarzalności ognia, kłębów dymu, czarnego słońca, krwawego księżca. Jest tylko jeden początek dyspensacji i jedno jej zakończenie.

Ponieważ tekst Dziejów 2 nie naucza iż cudowne apostolskie dary-znaki będą towarzyszyć przez cały okres istnienia Kościoła wnioskujemy iż szeroko rozumiany ruch zielonoświątkowy nie jest w posiadaniu cudownych darów-znaków apostolskich. Doświadczenia którym są poddawani członkowie poszczególnych sekt są cielesną imitacją i marną podróbką, jeśli nie demoniczną aktywnością.

Zielonoświątkowstwo z jego heretyckimi praktykami i jeszcze gorszą teologią jest w rzeczywistości odrębnym kościołem, należącym raczej do demonów niż do Chrystusa. Wyznawców tego ruchu wzywamy do upamiętania z grzechu, opuszczenie macierzystych organizacji i przyjęcie biblijnej Ewangelii i jej Chrystusa.
.

Co do dyspensacjonalizmu

Ostatnie dni to okres od  pierwszego do drugiego przyjścia Chrystusa po którym nie nastąpi żadne królestwo milenijne. Dzień Pański odnosi się do drugiego przyjścia Chrystusa aby dokonać sądu ostatecznego (chociaż Pismo zapowiada też inne „dni Pańskie” – np. upadek Jerozolimy do Babilonu {Sofoniasza} lub upadku Babilonu [Izaj. 13-14]).

Dyspensacjonalizm nie ma prawa twierdzić iż tekst Dziejów 2 jest proroctwem podwójnej referencji i częściowo wypełnić się w dniu pięćdziesiątnicy, następnie znaki i cuda miałyby ulec czasowej cesacji do momentu powstania rzekomego milenijnego królestwa, w którym miałyby one zostać odnowione. Jest to wysoce błędna interpretacja.

Dyspensacjonalizm jest wrogi teologii Reformowanej i jako taki nie może być akceptowany, jedną z jego wad jest hierarchizacja wartości błogosławieństw: w rzekomym żydowskim milenijnym królestwie oczekiwany jest, obok łaski, powszechny dobrobyt, co stawia kościół w pozycji upośledzonej, jako gorszy twór, ponieważ jest on pobłogosławiony „zaledwie” duchowo.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email