Powszechna łaska a miłość Boga do Lucyfera

Spis treści

Coup de grâce w serce supralapsarianizmu?

Ezech. 28:14-15 14. Ty jesteś namaszczonym cherubinem nakrywającym; ja cię ustanowiłem. Byłeś na świętej górze Boga, przechadzałeś się wśród kamieni ognistych. 15. Byłeś doskonały w swoich drogach od dnia, kiedy zostałeś stworzony, aż znalazła się w tobie nieprawość

Czym jest supralapsarianizm? Choć pojęcie to może czytelnikowi wydawać się tajemnicze i niezrozumiałe, ma ono bardzo istotne znaczenie dla chrześcijańskiej doktryny predestynacji. W odróżnieniu od tzw. inflarapsarianizmu, gdzie Bóg aktywnie wybrał niektórych ludzi do zbawienia, podczas gdy nad pozostałymi postanowił przejść pomimo, pozostawiając ich własnemu losowi supralapsarianizm wskazuje na aktywną wolę Boga w obu przypadkach.

Bóg nie tylko bezwarunkowo wybrał niektórych do zbawienia od ich grzechu (elekcja) ale i bezwarunkowo przeznaczył niektórych na potępienie i zatracenie z powodu ich grzechu (reprobacja). Jest to zatem pogląd symetryczny – Bóg jest aktywny w elekcji i reprobacji.

Upadły człowiek nienawidząc prawdy szuka powodu aby ją porzucić. Jeden z argumentów wysuwanych przez zwolenników powszechnej łaski lub powszechnej miłości Boga zasługuje na uwagę. Jest on nadzwyczaj przemyślany i jawi się niczym przysłowiowy śmiertelny cios zadany świętej doktrynie. Jest on taki:

„Bóg musiał kochać i zachwycać się szatanem i upadłymi potępionymi aniołami przed ich upadkiem — ponieważ przed tym upadkiem byli moralnie i etycznie prawi i doskonali prawda?
.
Jak Bóg mógłby nienawidzić czy też pogardzać stworzeniem, które w danym momencie jest moralnie-etycznie doskonałe i święte i które nie popełniło żadnego grzechu?
.
Czy Bóg nie kocha i nie zachwyca się takimi istotami? To prawda, że w momencie, w którym zgrzeszyli, Bóg musiał ich znienawidzić – ponieważ On nienawidzi i brzydzi się „grzesznikami” – ale przed tą nienawiścią i pogardą Bóg musiał ich kochać.“

Nic bardziej mylnego. Poniżej refutacja herezji

Analiza logiczna zarzutu

Ludzka pycha nie uznaje takiego Boga. Upadły umysł nie zgadza się z Suwerennym Bogiem i pragnie Boga miłosiernego acz sprawiedliwego już nie za bardzo. Tym mniej zbuntowany umysł będzie pragnął wierzyć w Boga całkowicie suwerennego czyli garncarza, który jedne naczynia tworzy do zaszczytnego zbawienia a inne sporządza tylko po to aby je zniszczyć.

W całym procesie nie ma miejsca na rzekomą ludzką wolną wolę a to przeczy niezależnośći, samowystarczalności i swobodzie człowieka. I to człowiek chce za wszelką cenę obalić. Argumenty przeciwników prawdy są nastepujące:

Przesłanka 1: Szatan przed upadkiem był moralnie i etycznie prawy i doskonały

Przesłanka 2: Ponieważ szatan jeszcze nie popełnił grzechu Bóg musiał kochać szatana i zachwycać się nim

Przesłanka 3: Bóg znienawidził szatana dopiero gdy ten zgrzeszył

Na podstawie tych fałszywych przesłanek tworzonę są implikacje, gdzie sens doktryny zostaje przeniesiony ze sfery aniołów na sferę ludzi:

Implikacja 1: Ponieważ szatan i jego zastępy są potępione od wieczności a Bóg miłował szatana przed upadkiem, to Bóg nie może tylko nienawidzieć potępionych ludzi. Bóg kocha i nienawidzi jednocześnie.

Implikacja 2: Idea, że Bóg kocha kogoś, by potem go znienawidzić, nie jest sprzeczna z Jego niezmiennością, ponieważ musiał kochać szatana ale potem Go nienawidzić. Stąd Bóg może najpierw kochać człowieka i wybrać do zbawienia a potem go znienawidzieć i potępić.

Implikacja 3: Dlatego Bóg może przez pewien czas kochać potępionych ludzi aby następnie ich nienawidzić w piekle bez „naruszania Jego niezmienności”.

Rozważmy to
.

Analiza przesłanek

Ponieważ implikacje są na tyle prawidłowe na ile prawdziwe są przesłanki, na wstępie rozważania zbadamy czy przedstawione argumenty odpowiadają biblijnemu świadectwu. Pismo Święte będzie naszym jedynym źródłoem prawdy umożliwiającym rozsądzenie i poprawę błędu: Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości; (2 Tym. 3:16).

Rozważmy trzy przesłanki:
.

Przesłanka 1: Szatan przed upadkiem był moralnie i etycznie prawy i doskonały

Ezech. 28:15 Byłeś doskonały w swoich drogach od dnia, kiedy zostałeś stworzony, aż znalazła się w tobie nieprawość

A) Proste czytanie tekstu Ezechiela wskazuje nie tyle na doskonałość Lucyfera ale na to, że drogi Lucyfera były doskonałe od dnia stworzenia aż do czasu upadku. To Bóg ustanowił mądrość Lucyferowi i wyznaczył jego drogi (ja cię ustanowiłem, werset 14). Co do doskonałości, hebrajskie słowo תָּמִים attah odnosi się do kompletności, czyli sposobu postępowania do którego nie można nic dodać ani ująć.

Lucyfer był w tym sensie doskonały, że wypełniał dokładnie to, co nie wykraczało poza sferę określoną przez Boga. Dzieło to nie potrzebowało żadnych uzupełnień.

B) Lucyfer opisany jest jako będący namaszczonym cherubinem nakrywającym (werset 14) co odnosi się do ilustracji cherubinów zakrywających przebłągalnię (2 Mojż. 25:17-22) i jest interpretowane jako forma zabezpieczenia. Co konkretnie miał zabezpieczać Lucyfer okreslone jest przed Ezechiela i Izajasza jako niebiańskie uwielbienienie Boga: Wykonanie twoich bębenków i fletów zostało przygotowane w dniu, kiedy zostałeś stworzony (Ezech. 28:13) oraz Strącono do piekła twój przepych i dźwięk twojej lutni. (Izaj. 14:11).

Najwyraźniej Lucyfer miał uwielbiać Boga za Jego miłosierdzie, rzecz dla niego wtedy całkowicie niezrozumiałą (1 Piotra 1:12)

C) Tylko Bóg jest dobry sam w sobie. Jest tylko jedna dobra Istota we wszechświecie. Bóg nie tylko jest dobry ale jest jedynym, który jest dobry w swojej istocie. Wyrażone przez Syna Bożego a zatem prawdziwe twierdzenie nikt nie jest dobry, tylko jeden Bóg (Łuk. 18:19) oznacza, że

tylko Bóg jest dobry sam w sobie
.
On jest źródłem dobra
.
Stworzenie może jedynie emanować Bożą dobrocią czyli odzwierciedlać Jego atrybut dobroci
.
Tylko Stworzyciel jest źródłem dobra, stworzenie nie jest źródłem dobra

D) Stworzenie nie jest dobre samo z siebie. Ponieważ wszelkie dobro w stworzeniu pochodzi od Boga, jest Jego emanacją oraz żadne stworzenie nie jest dobre samo z siebie jest napisane, że Bóg nie ufa nawet swoim świętym aniołom. To znaczy, że święte anioły pozostawione same sobie, niepowstrzymane przez Bożą moc popadłyby w grzech. To Bóg czyni święte anioły takimi, jakimi one są, to Bóg kieruje ich krokami.

Hiob 4:18 Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki;
.
Hiob 15:15 Oto nawet swoim świętym on nie ufa i niebiosa nie są czyste w jego oczach.

Ponadto status świętych aniołów jako niegrzesznych został zapewniony przez pojednanie krzyża, zatem są one podmiotami wiecznej Bożej łaski

Kol. 1:20 I żeby przez niego pojednał wszystko ze sobą, czyniąc pokój przez krew jego krzyża; przez niego, mówię, to, co jest na ziemi, jak i to, co jest w niebie.

Artykuł XII Belgijskiego Wyznania Wiary potwierdza biblijną koncepcję Bożej łaski jako jedynego powodu, dla którego niektóre aniołoy nie upadły, co implikuje iż potępionym aniołom łaska ta nie została udzielona, krzyż Chrystusa nie był dla nich przeznaczony.

On także stworzył anioły dobrymi aby były Jego posłańcami i służyły Jego wybranym. Niektóre z nich upadły z dostojeństwa nadanego im przez Boga do wiecznego potępienia a inne dzięki Bożej łasce pozostały wierne i trwają w tym dostojeństwie

E) Bóg nie jest autorem zła. On nie jest ani autorem zła ani też nie kusi nikogo do zła. Bóg nie tylko jest dobry ale jest jedynym, który jest dobry w swojej istocie.Co ważne, nikt nie jest dobry, tylko jeden Bóg co oznacza, że tylko Bóg jest dobry sam w sobie, On jest źródłem dobra. Stworzenie może jedynie emanować Bożą dobrocią czyli odzwierciedlać Jego atrybut dobroci. Tylko Stworzyciel jest źródłem dobra, stworzenie nie jest źródłem dobra (Psalm 34:8; 107:1; Nah. 1:7; Jakuba 1:13; Łuk. 18:19; 1 Jana 1:5)

Jan 1:13 Niech nikt, gdy jest kuszony, nie mówi: Jestem kuszony przez Boga. Bóg bowiem nie może być kuszony do złego ani sam nikogo nie kusi.

F) Bóg kieruje krokami wszystkich. Żadna istota rozumna, nawet najpotężniejszy z władców nie może uczynić nic, co by nie wynikało z Bożego dekretu. W tym sensie Bóg kieruje krokami wszystkich istot, nie będąc jednocześnie odpowiedzialnym za ich grzech (Przysłów 16:9; 20:24; 21:1; Jer. 10:23)

Przysłów 21:1 Serce króla jest w ręku PANA jak potoki wód; kieruje je, dokąd chce.
.
Psalm 104:4 Czynisz swoich aniołów duchami, swe sługi ogniem płonącym.

G) Woli Bożej nie można się oprzeć. Nikt nie ma takiej mocy, żadne stworzenie, żaden anioł czy człowiek. Wola Boża, czyli to co Bóg zdeterminował, zawsze się urzeczywistnia (Hiob 9:12; Izaj. 14:24, 27; 43:13 Dan. 4:35; Przysłów 21:30; Rzym. 9:19-20)

Izaj. 14:24, 27 24. Przysiągł PAN zastępów, mówiąc: Zaprawdę, jak obmyśliłem, tak będzie, a jak postanowiłem, tak się stanie; 27. Skoro PAN zastępów postanowił, któż to udaremni? Jego ręka jest wyciągnięta, któż ją odwróci?

Wnioski: Lucyfer nie był dobry wewnętrznie sam z siebie lecz posiadał udzielone mu przez Boga atrybuty umożliwiające wykonywanie ustanowionego zadania jakim było uwielbienie Boga za Jego miłosierdzie.

Nawet sam fakt, że czasowo Lucyfer spełniał powierzone zadanie wynikało z Bożej całkowitej suwerenności nad stworzeniem. Stąd stwierdzenie, że szatan był przed upadkiem doskonały moralnie i etycznie jest nadinterpretacją tekstu. Jako osoba nie rozumiał swojego zadania, choć wykonywał je doskonale.

Ponadto jako osoba był kierowany Bożą wolą, Bóg uczynił go właściwym narzędziem uwielbienia czasowo. Bóg jednakże miał upodobanie w tych aktach Lucyfera, które spełniały moralne wymagania nałożone na niego przez Boga, a których sprawcą w Lucyferze był sam Bóg.
..

Przesłanka 2: Ponieważ szatan jeszcze nie popełnił grzechu Bóg musiał kochać szatana i zachwycać się nim

A) Bóg jest absolutnym i jedynym suwerenem. To on determinuje czyli dekretuje całą rzeczywistość, każdy jej szczegół i aspekt. Wszystko co się dzieje w całym wszechświecie ma swoją przyczynę w Bożym dekrecie. Bóg wie wszystko nie dlatego, że przewidział jak konkretne elementy rzeczywistości będą się zachowywać (co dotyczy nie tylko świata naturalnego ale też istot rozumnych) ale Bóg zna rzeczywistość przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, ponieważ zdecydował swoją wolą przywieść do skutku (zrealizować), taką a nie inną rzeczywistość wynikającą z aktu wolnej woli Bożej.

Jest to tak zwana sciencia libera (wiedza wolna) czyli niezgłębiona i niezbadana moc Boża dowodząca Boskości Boga, która odróżnia Go od wszystkich fałszywych bogów. (Izaj. 14:24; 41:22; 46:9-10; 48:3, 10; Psalm 33:11; 139:16; Dzieje 1:7; Rzym. 11:33-34)

Izaj. 46:9-10 9. Wspomnijcie rzeczy dawne i odwieczne, bo ja jestem Bogiem, nie ma żadnego innego, jestem Bogiem i nie ma nikogo podobnego do mnie; 10. Zapowiadam od początku rzeczy ostatnie i od dawna to, czego jeszcze nie było. Mówię: Mój zamiar się spełni i wykonam całą swoją wolę.

Celem Lucyfera był upadek. Bóg postrzegał i zawsze postrzega Lucyfera przez pryzmat jego zdeterminowanej przyszłości. Oczywiście Bóg nie jest autorem grzechu szatana, szatan jest jego autorem. To nie umniejsza winy szatana ani sposobu postrzegania go przez Boga.

B) Bóg jednych umiłował wieczną miłością jeszcze przed założeniem świata, zanim obiekty Bożej wiecznej miłości zrobiły cokolwiek dobrego czy złego. Bóg umiłowach wybranych do zbawienia bezwarunkowo. (Jan 15:16; Rzym. 8:29-30; Efez. 1:4-5; 1 Tes. 5:9; Mat. 11:25-26; Psalm 139:16). Jest to doktryna Elekcji czyli wyboru do zbawienia

Z drugiej strony Bóg od wieczności nienawidzi wszystkich tych, których przeznaczył na zatracenie.Ta nienawiść jest wieczna, (Rzym. 9:21-22; Przysłów 16:4; 1 Piotra 2:8; 2 Piotra 2:3; Judy 1:4; Mat. 11:25-26; Psalm 92:7; 139:16; 2 Mojż. 9:16; Hiob 12:14; Izaj. 45:9; Hab. 1:12). To doktryna Reprobacji czyli potępienia

Rzym. 9:21-22 21. Czy garncarz nie ma władzy nad gliną, żeby z tej samej bryły zrobić jedno naczynie do użytku zaszczytnego, a drugie do niezaszczytnego? 22. A cóż, jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i dać poznać swoją moc, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu przygotowane na zniszczenie;
/
Przysłów 16:4 PAN uczynił wszystko dla samego siebie, nawet niegodziwego na dzień zła.
.
Psalm 92:7 Gdy niegodziwi wyrastają jak ziele i kwitną wszyscy czyniący nieprawość, to tylko po to, aby byli wykorzenieni aż na wieki;

Westminsterskie Wyznanie Wiary 3.4 wskazuje na doktrynę Elekcji jako odnoszącą się do wybranych, czyli niektórych aniołów. Prostą implikacją tekstu zatem jest odniesienie doktryny Reprobacji do wiecznego przeznaczenia na potępienie pozostałych aniołów.

“Aniołowie i ludzie, którzy podlegają Bożemu przeznaczeniu, są jasno i nieodmiennie wyznaczeni, a ich liczba jest na zawsze ustalona i nie może zostać ani zwiększona ani zmniejszona”

Wnioski: Lucyfer był postrzegany przez Boga jako ten, który miał upaść i stać się największym przeciwnikiem Boga. Zgodnie z Bożym dekretem i na podstawie własnego grzechu miał się stać uzurpatorem pragnącym najpierw stać się równym Bogu aby razem z Nim zarządzać światem, aby w ostateczności zająć miejsce Boga w sercach całego upadłego stworzenia.

Oczywista transcendentność tego postrzegania wykracza poza ramy czasowe i jest niezależna od aktualnych uzczynków podmiotu.
.

Przesłanka 3: Bóg znienawidził szatana dopiero gdy ten zgrzeszył

B) Bóg jest niezmienny w Swojej istocie. To znaczy, że On się nie zmienia w żaden sposób. Jego wieczna miłość nigdy nie zmienia się w nienawiść, ponownie wieczna nienawiść Boga nie zamienia się w miłość, w Bogu nie ma nawet cienia zmienności, Bóg nie zmienia swojego zdania (4 Mojż. 23:19; Jer. 31:3; Mal. 3:6; 1 Sam. 15:29; Rzym. 9:11-13; Psalm 102:27; Hebr. 1:12; 6:17; 13:8; Jakuba 1:17)

Jer. 31:3 Powiedz: Dawno PAN mi się ukazał, mówiąc: Owszem, umiłowałem cię wieczną miłością, dlatego przyciągam cię swoim miłosierdziem.
.
Mal. 3:6 Gdyż ja, PAN, nie zmieniam się, dlatego wy, synowie Jakuba, nie zostaliście zniszczeni.

Oznacza to, że Bóg, jeśli miłuje, czyni to na przestrzeni całej wieczności i jest to niezmienna miłość. Ta niezmienna miłość zapewnia stworzenie, że nie zostanie zniszczone. Stąd aplikacja Bożej miłości do szatana jest absurdem, ponieważ szatan został przeznaczony do zniszczenia: ogień wieczny, przygotowany dla diabła i jego aniołów (Mat. 25:41). To również zaprzecza jednoczesnemu współistnieniu w Bogu miłości i nienawiści do Lucyfera co potwierdza kolejny atrybut Boga.

C) Istota Boga jest prosta. Kiedy mówimy o prostocie Boga, używamy tego terminu do opisania stanu lub właściwości bycia prostym, stanu wolnego od podziału na części, a zatem od złożoności. Oznacza to, że Bóg nie jest złożony i nie podlega podziałowi w żadnym znaczeniu tego słowa. W odniesieniu do atrybutów Boga prostota Boga oznacza, że nie można ich od siebie oddzielić ani przeciwstawić. Nie ma na przykład podziału ani konfliktu między Jego sprawiedliwością a Jego miłosierdziem. Jego miłosierdzie zawsze będzie sprawiedliwe, a Jego sprawiedliwość miłosierna.

Również Bóg nie może zarówno miłować jak i nienawidzieć tej samej osoby. Dlatego w Bogu nie ma sprzeczności ani dysharmonii. Jest jeden i niepodzielny w Swojej Osobie, w Swoich atrybutach, w Swoim celu i woli oraz w Swoich dziełach. (2 Mojż. 3:14; 4 Mojż. 23:19; 1 Sam. 15:29; Psalm 110:4)

Wnioski: Według Słowa Bożego szatan został stworzony dobrym nie w tym sensie, że był dobrym sam z siebie. Jako Boże, nieupadłe jeszcze stworzenie, emanował dobrocią wynikającą z Bożego atrybutu dobroci. Emanował Bożą mądrością pochodzącą od Bożego atrybutu mądrości. Jego drogi były sprawiedliwie, ponieważ tak zarządził Bóg, który swoją niezgłębioną mocą kierował jego krokami czyniąc z niego posłuszne narzędzie uwielbienia Swego miłosierdzia.

Jednak jako osoba był przeznaczony przez Boga na potępienie, na które zasłużył swoim grzechem. Bóg nie powstrzymał szatana przed popełnieniem grzechu, ponieważ Bóg zdecydował, aby szatan został potępiony. W tym sensie szatan upadł ponieważ był do tego przeznaczony. Jednocześnie Bóg w swojej “scientia libera” (wiedzy wolnej) zadekretował o tym upadku jako mającym wydarzyć się w historii świata. Upadek szatana był zdeterminowaną przez Boga historyczną koniecznością aczkolwiek Bóg nie był autorem grzechu Lucyfera. Był nim niepowstrzymywany przez Boga Lucyfer.
.

Konkluzje

Bóg postrzegał szatana ponadczasowo, transcendetnie. Widział go zawsze jako osobę, która musi się zbuntować, ponieważ taki był przedwieczny Boży dekret. Kiedy stworzył szatana widział go jako buntownika. Bóg nie miłował osoby szatana. Choć z pewnością gdy szatan kierowany przez dobroć Boga kroczył drogą sprawiedliwości, były to akty podobające się Bogu i uznane za doskonałe:

Byłeś doskonały w swoich drogach od dnia, kiedy zostałeś stworzony,

W czasie od stworzenia do upadku Bóg nie realizował swojej wiecznej nienawiści do szatana. Upadek stał się podstawą do objawienia przedwiecznej Bożej nienawiści do szatana:

…aż znalazła się w tobie nieprawość .

Szatan zgrzeszył. Na czym polegał ten grzech? On uznał blask i mądrość, piękno i inteligencję jaką posiadał za swoje własne, czy też może lepiej to sformułować jako za atrybuty istniejące w nim naturalnie. Przypisał sobie samemu Boskie cechy i z takim przekonaniem uznał się za równego Bogu, co dowodzi tekst Izajasza. Szatan, ponieważ uznał się za równie mądrego, dobrego i wspaniałoego co Bóg, zapragnął zasiąść na tronie Bożym aby razem z Bogiem współrządzić wszechświatem i odbierać chwałę od stworzenia.

Izaj. 14:12-15 12. O jakże spadłeś z nieba, Lucyferze, synu jutrzenki! Powalony jesteś aż na ziemię, ty, który osłabiałeś narody! 13. Ty bowiem mówiłeś w swoim sercu: Wstąpię do nieba, ponad gwiazdy Boga wywyższę swój tron. Zasiądę na górze zgromadzenia, na krańcach północy; 14. Wzniosę się nad szczyty obłoków, będę równy Najwyższemu. 15. Lecz zostaniesz strącony aż do piekła, do krańców dołu.

Szatan nie rozpoznając iż wszystko co posiadał należało do Boga nie do niego samego, zgrzeszył grzechem pychy utracił całkowicie oraz bezpowrotnie atrybut dobra, przestał emanować Bożą dobroć i mądrość. Boża przedwieczna nienawiść do osoby szatana została zrealizowana, Bóg ukarał szatana w sposób dramatyczny:

Ezech. 28:16-18 16. …Dlatego zrzucę cię z góry Boga, cherubinie nakrywający, wyniszczę cię spośród kamieni ognistych. 17. Uniosło się twoje serce z powodu twojej piękności, znieważyłeś swoją mądrość z powodu twojego blasku. Rzucę cię na ziemię i postawię cię przed królami, aby się tobie przypatrzyli. Mnóstwem twoich nieprawości i nieprawością twego handlu splugawiłeś swoją świątynię. Dlatego wywiodę ogień z twego wnętrza, który cię pożre, a zamienię cię w popiół na ziemi na oczach wszystkich, którzy na ciebie patrzą.

Bóg nie dzieli się chwałą z nikim: Ja, PAN, to jest moje imię, a mojej chwały nie oddam innemu (Izaj. 42:8). Stąd Bóg nigdy nie kochał szatana. Ani w przeszłej wieczności, ani przed jego upadkiem. Bóg zawsze nienawidził osobę szatana. Od wieczności w wieczność.

Przesłanka 1: Szatan przed upadkiem był moralnie i etycznie prawy i doskonały – jest to prawda warunkowa; całe nienaganne postępowanie Lucyfera nie wynikało z niego samego

Przesłanka 2: Ponieważ szatan jeszcze nie popełnił grzechu Bóg musiał kochać szatana i zachwycać się nim – jest to nieprawda; Bóg nie zachwycał się osobą szatana lecz udzielonymi mu atrybutami

Przesłanka 3: Bóg znienawidził szatana dopiero gdy ten zgrzeszył – jest to nieprawda; Bóg od wieczności wiedział kim jest i co uczyni Lucyfer stąd nienawidził osobę Lucyfera a potem szatana.

Ponieważ przesłanka 1 jest tylko częśćiowo prawdziwa a przesłanki 2 i 3 nie są obiektywnie prawdziwe wynikające z nich implikacje o powszechnej miłości Boga przy jednoczesnej do nich nienawiści do potępionych są fałszywe. Głos w tej sprawie zabrał Profesor David Engelsma poniżej jego argumetnacja
.

Obalenie implikacji

Stan szatana, znanego w jego stanie stworzonym jako Lucyfer (Izajasz 14), w odniesieniu do miłości Boga do niego w tym stanie, niczego nie dowodzi, jeśli chodzi o powszechną łaskę Bożą wobec potępionych bezbożnych. Albowiem odrzuceni bezbożni nigdy nie istnieją w stanie bezgrzesznym, tak jak szatan, co podniosłoby trudność ewentualnej miłości Boga do nich, która później przekształciłaby się w Bożą nienawiść do nich.

Stan szatana podnosi trudność pozornej zmienności Boga — pozornie zmienia się z miłości do przedmiotu na nienawiść do tego samego przedmiotu. Ale nie ma to nic wspólnego z powszechną łaską, która dotyczy odrzuconych bezbożnych, którzy są całkowicie zdeprawowanymi obiektami nienawiści Boga od poczęcia i w wieczności. Bóg wiecznie nienawidził i tylko nienawidził Ezawa

Rzym. 9:11-13 11. Gdy dzieci jeszcze się nie urodziły i nie zrobiły nic dobrego ani złego, aby zgodnie z wybraniem trwało postanowienie Boga, nie z uczynków, ale z tego, który powołuje; 12. Powiedziano jej, że starszy będzie służył młodszemu; 13. Jak jest napisane: Jakuba umiłowałem, ale Ezawa znienawidziłem.

Teoria powszechnej łaski zakłada łaskę Bożą wobec odrzuconych bezbożnych przez cały czas, gdy On również ich nienawidzi. Jakiekolwiek może być wyjaśnienie Lucyfera / szatana, trudność nie polega na tym, że Bóg jest łaskawy dla przedmiotu swojej nienawiści w tym samym czasie. Trudność polega raczej na tym, że mogłoby się wydawać, że Bóg najpierw kogoś kocha, a potem nienawidzi. To nie jest teoria powszechnej łaski. W tej teorii Bóg nienawidzi i jest łaskawy dla tej samej osoby w tym samym czasie.

Niezwykły stan Szatana, a mianowicie to, że jest on osobą, która na chwilę zmienia się z całkowicie dobrego w całkowicie zdeprawowanego (wkrótce po tygodniu stworzenia), oraz fakt, że ta trudność nie ma nic wspólnego z kontrowersją o powszechną łaskę, skłonić mnie do skierowania sprawy do sfery nie objawionych tajemnic objawienia.

Ale mając pewien wgląd po prawie 60 latach uważnego studiowania Pisma Świętego, będąc prawdopodobnie zbyt odważnym i pragnąc rzucić dalsze światło na ten nie bez znaczenia temat, oferuję co następuje.

O ile pełne objawienie Pisma Świętego rzuca światło na tajemniczy stan Lucyfera/Szatana, moje własne myślenie jest następujące. Kiedy Bóg stworzył szatana jako chwalebnego Lucyfera, Bóg umiłował samo dzieło, czyli wybitną anielską urodę, inteligencję i moc, jednocześnie nienawidząc osoby, która posiadała te cechy. Sekret rozwiązania pozornej zmienności Boga w Jego postawie wobec Lucyfera/Szatana polega na rozróżnieniu chwalebnych atrybutów anioła od jego osoby. Zauważmy dobrze: w nieupadłym stanie Lucyfera/Szatana chwalebne atrybuty anioła nie zostały jeszcze zepsute w stan nienawiści i sprzeciwu wobec Boga. Dlatego Bóg mógł rozkoszować się samymi atrybutami, tak jak nie może teraz cieszyć się cechami odrzuconego szatana.

Problemem jest tutaj nienawiść Boga do osoby, która w tym czasie jest bezgrzeszna. Pojawia się tu kwestia Boga w wieczności potępiającego w nienawiści ludzi, którzy pojawiają się w radzie jako nieupadli i bezgrzeszni, ale co ważne jako osoby, które upadną i staną się całkowicie zdeprawowane. Dla odróżnienia supralapsariański pogląd na predestynację nie ma z tym problemu.

Uznaję trudność stanu Lucyfera/Szatana w odniesieniu do miłości i nienawiści do Boga. Nigdy nie natknąłem się na rozwiązanie trudności, jak zaproponowano powyżej, ani nawet na samą trudność. Dopóki Ty i Twoi widzowie go niepostawicie. Powtarzam: ta trudność nie wspiera teorii powszechnej łaski, a zwłaszcza herezji oferty życzliwej.

D. Engelsma, dostępne dzięki uprzejmości Davida Hutchingsa, źródło

Podsumowując

Implikacja 3: Dlatego Bóg może przez pewien czas kochać potępionych ludzi aby następnie ich nienawidzić w piekle bez „naruszania Jego niezmienności”. – jest to fałsz

Supralapsarianizm jest jedyną prawidłową wykładnią doktryny predestynacji.

Zobacz w temacie