Post – klasyczna pozycja Reformowana

Spis treści

Post – ustanowiony przez Boga w Prawie Mojżeszowym

Mat. 6:16-18 .

16. A gdy pościcie, nie miejcie twarzy smutnej jak obłudnicy; szpecą bowiem swoje twarze, aby ludzie widzieli, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam: Odbierają swoją nagrodę.

17. Ale ty, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz;

18. Aby nie ludzie widzieli, że pościsz, lecz twój Ojciec, który jest w ukryciu; a twój Ojciec, który widzi w ukryciu, odda ci jawnie.

Rozpoczynam ten artykuł od zacytowania słów wygłoszonych przez Jezusa Chrystusa w tym najsłynniejszym z kazań: Kazaniu na Górze. Te wersety są najjaśniejszym i najbardziej definitywnym stwierdzeniem dotyczącym chrześcijańskiego postu w całym Piśmie Świętym.

Pierwszym punktem jaki należy zauważyć jest to, że Jezus Chrystus zakłada, że jego zwolennicy i uczniowie będą pościć. Nie mówi “czy będziecie pościć”, ale “ty, gdy pościsz” (werset 16).

Drugim punktem na jaki trzeba zwrócić uwagę jest to, że post może być

nieszczery
fałszywy
obłudny

Można to rozpoznać po postawie serca osoby poszczącej i czy stara się on zwrócić na siebie uwagę, czy też nie. Dla kogo pościmy ma decydujące znaczenie, tzn. do naszego Ojca w niebie, który widzi, co robimy w ukryciu, czy też do ludzi jako pokaz naszego samozaparcia i dyscypliny, aby być widzianym i podziwianym (lub wyśmiewanym).

Po trzecie, jest tu obietnica nagrody:

1) Post hipokryty jest nagradzany wzrostem jego pychy, a nie nagrodą od Boga.

2) Szczery post, właściwie przeprowadzony, z pewnością przyniesie odpowiednią łaskawą nagrodę od Boga. Nie ma żadnych ograniczeń czasowych dla tej nagrody. Może ona
być obecna lub przyszła. Ilościowo, to nie może być ograniczone do jednej nagrody, ale może być nieskończoną i wieczną nagrodą, odzwierciedlającą naturę Nagradzającego.

Kolejną kwestią, na którą należy zwrócić uwagę, jest to, że post nie jest nakazem. Jest jako dobrowolne ćwiczenie, które ma być użyte jako środek łaski przez indywidualne kościoły lub narody, ilekroć może to być właściwe.

Innym wersetem wartym uwagi, zanim zaczniemy badać historię postu, znajduje się w Ewangelii Marka, gdzie dowiadujemy się, że Jan Chrzciciel, wraz z uczniami, często pościł. W tym czasie, uczniowie Jezusa Chrystusa nie pościli. Pytano ich, dlaczego nie poszczą. Jezus Chrystus zapewnił ich, że nadejdą dni, kiedy będą pościć:

Marek 2:18-20 18. A uczniowie Jana i faryzeuszy pościli. Przyszli więc i pytali go: Czemu uczniowie Jana i faryzeuszy poszczą, a twoi uczniowie nie poszczą? 19. I odpowiedział im Jezus: Czy przyjaciele oblubieńca mogą pościć, gdy jest z nimi oblubieniec? Dopóki mają ze sobą oblubieńca, nie mogą pościć. 20. Lecz przyjdą dni, gdy oblubieniec zostanie od nich zabrany, a wtedy, w tych dniach, będą pościć.

Post w Dniu Pojednania

W Piśmie Świętym nauka o poście pojawia się po raz pierwszy w Prawie Mojżeszowym. Księga Kapłańska 16 określa rytuały, które miał przeprowadzić kapłan Aaron w Dniu Pojednania. Było to siódmego dnia dziesiątego miesiąca, zwanego Tiszri, pod koniec września według naszego kalendarza.

Słowo “pojednanie” w języku hebrajskim to kippurim, co oznacza “przykrycie”. Dzień Pojednania nazywany jest wśród Żydów Yom Kippur. Szczególną uwagę w tym artykule są wersety 29-31 , gdzie ludziom nakazuje się “będziecie trapić swoje dusze”.

3 Mojż. 16:29 To będzie dla was wieczną ustawą: W dziesiątym dniu tego siódmego miesiąca będziecie trapić (תְּעַנּ֣וּ teannu) swoje dusze i nie będziecie wykonywać żadnej pracy, zarówno rodowity mieszkaniec, jak i przybysz, który gości wśród was;

Słowo “trapić” w języku hebrajskim to עָנָה anah, które oznacza “obniżyć” lub “poniżyć”. To z pewnością oznacza wstrzymanie się od jedzenia i od codziennej pracy jako szabatu. Czas trwania tego utrapienia był od wieczora do wieczora, czyli przez 24 godziny

3 Mojż. 23:32 Będzie to dla was szabat odpoczynku i będziecie trapić swoje dusze. Dziewiątego dnia tego miesiąca, wieczorem, od wieczora aż do wieczora, będziecie obchodzić wasz szabat.

Możemy być pewni znaczenia słowa “trapcie dusze wasze” w Księdze Kapłańskiej 16:29, ponieważ Apostoł Paweł odnosi się do Dnia Pojednania jako “postu” w Dziejach Apostolskich wskazując, że nadeszła pora roku, kiedy to było uważane za niebezpieczne dla żeglugi na Morzu Śródziemnym, czyli od początku listopada do końca marca.

Dzieje 27:9 Gdy upłynęło wiele czasu i żegluga stała się niebezpieczna, bo minął już post, Paweł ich przestrzegał:

Księga Kapłańska 23:27-32 ukazuje surowość tego nakazu. Karą za nieprzestrzeganie postu w Dniu Pojednania było nic innego jak ekskomunika z ludu Bożego. Oznaczałoby to utratę wszystkich przywilejów i korzyści wynikających z przymierza, które były ograniczone tylko do ludu Bożego, co niewątpliwie było bardzo poważną sprawą.
.
Księga Liczb 29:7-11 podaje szczegóły ofiar, które miały być składane na tej świętej ziemi.
.
Księga Wyjścia 30:10 uczy nas, jak Aaron miał pokropić krwią ofiary za grzech na rogi ołtarza kadzenia raz w roku. To pokropienie krwi swoim palcem musiało być powtórzone siedem razy.
.
Księga Wyjścia 30:16 uczy nas że w tym dniu lud miał złożyć ofiarę pieniężną.
.

Przyczyna postu

Pytanie, które stoi teraz przed nami to: Dlaczego Bóg nakazał, aby post był istotną częścią wielkiego Dnia Pojednania? Z pomocą innych fragmentów Pisma Świętego, zamierzam przedstawić kilka sugestii. Ponieważ w Biblii nie ma wyraźnych powodów podanych w Biblii, aby pościć w Dniu Pojednania, musimy szukać dorozumianych powodów. Należy przy tym uważać, aby powstałe pomysły nie były sprzeczne z Pismem Świętym.
.

Kozioł ofiarny

Na początek pomocne będzie zrozumienie, co dokładnie jest przedstawiane i objawione nam o tym ważnym dniu. Księga Kapłańska mówi:

3 Mojż. 16:30 Bo w tym dniu kapłan dokona za was przebłagania, aby was oczyścić od wszystkich waszych grzechów, abyście byli oczyszczeni przed PANEM.

Jest tu założenie, że ludzie są nieczyści z powodu grzechu w oczach świętego Boga. To obraźliwe zanieczyszczenie w człowieku jest usuwane. Zadowalające usunięcie zanieczyszczenia człowieka zostanie omówione pełniej później. Dla obecnego celu, całe zgromadzenie jest prowadzone do głębokiej pokory poprzez bycie świadkiem zabicia jednego młodego byka, jednego barana, siedmiu jagniąt płci męskiej i jednego kozła podczas gdy drugiego kozła wysłyano żywego na pustynię.

Aaron brał krew tych zabitych zwierząt i kropił nią przebłagalnię (3 Mojż. 16:18-19)
.
Miało to być uczynione za niego samego, za jego domowników i za całe zgromadzenia Izraela (3 Mojż. 16:17)
.
Post w tym dniu prowadzi ludzi do pokory i powoduje, że identyfikują się oni z cierpieniem zwierząt zabijanych w ich imieniu. co oznacza usunięcie zanieczyszczenia i nieczystości grzechu.

Druga myśl może być uchwycona przez rozważenie słowa oddanego jako “utrapienie”. Hebrajskie słowo anah oznacza “obniżyć”, jak już wspomniano. To sugeruje,że zgromadzenie celowo musiało się obniżyć lub upokorzyć w Dniu Pojednania.

Zgromadzenie będzie świadkiem zabijania, zbierania krwi i pokropienia, po czym Aaron kładł obie ręce na głowę żywego kozła i wyznawał wszystkie grzechy ludu nad głową żywego kozła. Lud następnie widział, że kozioł był wygnany na pustynię przez odpowiedniego człowieka. Kozioł symbolicznie niósł wszystkie ich nieprawości.

3 Mojż. 16:21-22 21. I Aaron położy obie ręce na głowie żywego kozła, wyznawać będzie nad nim wszystkie nieprawości synów Izraela i wszystkie ich przestępstwa ze wszystkimi ich grzechami i złoży je na głowę tego kozła, i wypuści go przez wyznaczonego człowieka na pustynię. 22. Tak poniesie ten kozioł na sobie wszystkie ich nieprawości do ziemi pustej. I wypuści tego kozła na pustynię.

Te dwa wersety są potężne i pełne symbolicznego znaczenia. Jest to niezwykle ważne, aby to pojąć, aby zrozumieć chrześcijańską doktrynę o przypisaniu i zastąpieniu. Wina grzesznej strony jest przeniesiona na niewinną stronę, aby poniosła sprawiedliwą karę.

Nieszczęsny, pozbawiony opieki kozioł był wyprowadzony na pustynię, czy to judejską, czy arabską, nie jest nam powiedziane. Tym, którzy żyją na Wyspach Brytyjskich, trudno będzie zrozumieć wrogość tych dziczy, szczególnie arabskiej. Nie byłoby wystarczającej ilości paszy lub wody nawet dla wytrzymałej kozy, by przeżyć. Szybko dochodziło do odwodnienia, a następnie wycieńczenie oraz śmierci na jałowym pustkowiu.

Obserwowanie rytualnego postępowania, bez wątpienia przez wiele godzin, poszcząc w tym czasie, wzmagało w Izraelu poczucie bezpieczeństwa. Wzmagało w umyśle Izraela wzniosłość tej okazji, gdy Bóg symbolicznie pokazywał swój cel usunięcia grzechu i pojednania ludu z sobą.

Post w tym dniu wydaje się być bardzo odpowiednią praktyką, zgodnie z potrzebą uniżenia się. Uniżanie się jest codziennym obowiązkiem Nowego Testamentu:

1 Piotra 5:5 Podobnie młodsi, bądźcie poddani starszym. Wszyscy zaś wobec siebie bądźcie poddani. Przyobleczcie się w pokorę, gdyż Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje.

Starożytność i patriarchowie

Rozważając Dzień Pojednania i wszystko, co on symbolizuje, mam nadzieję, że uda mi się wyjaśnić na podstawie Starego Testamentu, jak rozsądne i właściwe to było. Bóg nakazał swojemu ludowi post. Jestem przekonany, że można odkryć więcej, jeśli zajrzymy do Pisma Świętego zarówno przed, jak i po ustanowieniu instytucji Mojżeszowej. Najpierw cofnijmy się do czasów starożytnych i patriarchów, aby zobaczyć, co zostało i co zostało objawione i zrozumiane w kwestii ofiar ze zwierząt.

Adam i Ewa: Na samym początku historii ludzkości, gdy tylko Adam i Ewa zostali zwiedzeni i popadli w grzech, Bóg łaskawie przykrył ich nagość płaszczami ze skór zwierzęcych:

1 Mojż. 3:21 I PAN Bóg sporządził dla Adama i jego żony odzienie ze skór i przyodział ich.

Abel: Pomysł, aby Bóg przykrył ich wstyd przez ofiarę został objawiony na samym początku historii. Ich zrozumienie mogło być niewyraźne i mgliste, ale ich drugi syn Abel wyraźnie rozumiał, że do Boga nie może się zbliżyć i czcić Go bez ofiary ze zwierzęcia:

1 Mojż. 4:4 Także Abel przyniósł z pierworodnych swej trzody i z ich tłuszczu. A PAN wejrzał na Abla i jego ofiarę.

.

Hebr. 11:4 wyjaśnia: “Przez wiarę Abel złożył Bogu ofiarę lepszą niż Kain, dzięki czemu otrzymał świadectwo, że jest sprawiedliwy, bo Bóg zaświadczył o jego darach Przez nią też, choć umarł, jeszcze mówi.

Noe: Przechodząc dalej do Noego, widzimy, że on wraz ze swoją rodziną był jedynymi ocalałymi z ogólnoświatowego potopu. Jak tylko wszedł do nowego świata, złożył w ofierze zarówno czyste zwierzęta, jak i ptaki:

1 Mojż. 8:20-21 20. Potem Noe zbudował ołtarz dla PANA i wziął z każdego czystego zwierzęcia i z każdego czystego ptactwa, i złożył całopalenia na tym ołtarzu. 21. I PAN poczuł miłą woń, i PAN powiedział w swoim sercu: Nie będę więcej przeklinał ziemi z powodu człowieka, bo myśl serca człowieka jest zła od jego młodości. Nie wytracę więcej wszystkiego, co żyje, jak teraz uczyniłem.

Abraham: Przejdźmy do czasów Abrahama i próby, na którą Bóg go wystawił z jego synem Izaakiem. Abraham wyraźnie rozumiał cel ofiary:

1 Mojż. 22:8 Abraham odpowiedział: Bóg sobie upatrzy baranka na ofiarę całopalną, mój synu. I szli obaj razem.

Dawid: Przechodząc do czasów króla Dawida, odkrywamy zupełnie jasne znaczenie ofiary ze zwierząt. W największym Psalmie pokutnym czytamy:

Psalm 51:16-17 16. Ty bowiem nie pragniesz ofiar, choćbym ci je dał, ani nie przyjmiesz całopalenia 17. Ofiary dla Boga to duch skruszony; sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, o Boże!

Dawid dodaje: “Wtedy przyjmiesz ofiary sprawiedliwości, ofiary ogniste i całopalenia” (werset 19). W ten sposób Bóg patrzy nie tyle na ofiarę zwierzęcą, ile na skruchę serca w czcicielu.

Izajasz: Dalej, w Księdze Izajasza znajdujemy

Izaj. 1:11-12, 15 11. Co mi po mnóstwie waszych ofiar? – mówi PAN. Jestem syty całopaleń baranów i tłuszczu tuczonych zwierząt; nie pragnę krwi cielców, jagniąt i kozłów. 12. Gdy przychodzicie, by stanąć przede mną, kto od waszych rąk żądał tego, abyście deptali po moich dziedzińcach? 15. Gdy wyciągniecie swoje ręce, skryję swoje oczy przed wami. A gdy będziecie mnożyć modlitwy, nie wysłucham, gdyż wasze ręce są pełne krwi.

Tutaj widzimy, że Bóg jest zdegustowany tymi czcicielami. Bez wątpienia składają oni ofiary w przepisany sposób, ale ponieważ nie czynią tego w wierze lub z prawdziwego posłuszeństwa serca, są odrzucani przez Boga.
.

Nowy Testament

W Nowym Testamencie Księga Hebrajczyków zawiera najpełniejsze wyjaśnienie instytucji mojżeszowych: przybytku, ofiar, kapłaństwa i innych. Aby zacytować tylko kilka wersetów, Hebrajczyków 10:4 jasno wyjaśnia niemoc zwierzęcych ofiar zwierzęcych w celu usunięcia lub przykrycia grzechu: “Niemożliwe jest bowiem, aby krew wołów i kozłów gładziła grzechy.“. Nie było kippurim ani przykrycia z zwierząt ofiarowanych w Dniu Pojednania, ani żadnego oczyszczenia z ich pokropionej krwi. List do Hebrajczyków podaje cel ofiar ze zwierząt:

Hebr. 10:1 Prawo bowiem, zawierając cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, nie może nigdy przez te same ofiary, które co roku są nieustannie składane, uczynić doskonałymi tych, którzy przychodzą.

Kilka innych fragmentów do czytania i studiowania pochodzi również z Listu do Hebrajczyków.

Hebrajczyków 6:18-20 stwierdza, że nasza nadzieja jest w samym Jezusie Chrystusie, najwyższym kapłanie.

Hebrajczyków 9:11, 14 powtarza, Ale Chrystus, będąc arcykapłanem dobrych rzeczy, które mają nadejść, przez większy i doskonalszy przybytek, nie uczyniony rękami. rąk, to znaczy nie z tego budynku

Lecz Chrystus, gdy przyszedł jako najwyższy kapłan dóbr przyszłych, przez większy i doskonalszy przybytek, nieuczyniony ręką, to jest nienależący do tego budynku; …To o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie bez skazy, oczyści wasze sumienie z martwych uczynków, by służyć Bogu żywemu?

Rytualne ofiary w Dniu Pojednania musiały być powtarzane co roku, co oznaczało, że grzechy były pamiętane co roku: “A jednak przez te ofiary każdego roku odbywa się przypominanie grzechów.” (Hebr. 10:3). W przeciwieństwie do tego czytamy,

Hebr. 10:12 Lecz ten, gdy złożył jedną ofiarę za grzechy na zawsze, zasiadł po prawicy Boga
.
Hebr. 7:27 Który nie musi codziennie, jak tamci najwyżsi kapłani, składać ofiar najpierw za własne grzechy, a potem za grzechy ludu. Uczynił to bowiem raz, ofiarując samego siebie.
.
Hebr. 9:24-26 24. Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni zbudowanej ręką, która była odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby teraz stawać dla nas przed obliczem Boga; 25. I nie po to, żeby często ofiarować samego siebie jak najwyższy kapłan, który wchodzi co roku do Miejsca Najświętszego z cudzą krwią; 26. Bo inaczej musiałby cierpieć wiele razy od początku świata. Lecz teraz na końcu wieków pojawił się raz dla zgładzenia grzechu przez ofiarowanie samego siebie.

Ofiary i rytuały, które dzieci Izraela oglądały w Dniu Pojednania, wszystkie zostały ustanowione przez Boga jako symbole wskazujące ludziom na dzień, w którym figury wypełnią się w obiecanym Mesjaszu, Jezusie Chrystusie, antytypie.

Aaron, najwyższy kapłan, jest wypełniony w Jezusie, Najwyższym Kapłanie
.
Ofiarowane zwierzęta wypełniły się w ofiarowanym Jezusie Chrystusie
.
Krew zwierząt wypełnia się w krwi Jezusa Chrystusa przelanej na krzyżu
.
Tabernakulum jest wypełnione w ludzkiej naturze Jezusa Chrystusa i zamieszkaniu Jego Ducha w nas
.
Arcykapłan Aarona wchodzący do świętości jest wypełnia się w Jezusie Chrystusie wchodzącym w obecność Ojca w samym niebie.

Biorąc pod uwagę nasze pytanie, dlaczego Bóg nakazał post w Dniu Pojednania, co było najważniesjze w tym dniu? Czy był to arcykapłan, zwierzęta zabijane i palone, ich krew pokrapiana czy sam przybytek? Odpowiedzią jest sam lud.

To właśnie tu leżało prawdziwe zainteresowanie Boga odkupienie ludu dla siebie. Tak więc post może być aktem wewnątrz każdej osoby, aby ułatwić pokorę, żal za grzechy, przyznanie się przed Bogiem, zależność od Niego i nadzieję w Jego miłosierdzie i dobry cel, jakim jest pojednanie ludu z Nim samym ludu, każdej osoby dążącej do przywłaszczenia sobie korzyści symbolizowanej przez wystawienie kipurów lub zakrycie grzechu.

W końcu my, jako chrześcijanie Nowego Testamentu, musimy być pod wrażeniem nieskończonej wartości zadośćuczynienia dokonanego przez Jezusa Chrystusa za nas na Kalwarii. My musimy też uważać jej dobrodziejstwo za bardziej potrzebne nawet niż nasz codzienny pokarm. Pierwszy List Piotra mówi nam:

1 Piotra 2:5 I wy sami, jak żywe kamienie, jesteście budowani w duchowy dom, stanowicie święte kapłaństwo, aby składać duchowe ofiary, przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa.

Wraz z przyjściem Jezusa Chrystusa, który zapoczątkował Nowy Testament, świątynia i całe prawo ofiarne przeminęły, co Jezus Chrystus wyraźnie przepowiedział (Mat. 24:2; Jan 2:19). Tak samo przeminął Dzień Pojednania z kalendarza ludu Bożego, a wraz z nim nakaz poszczenia. Teraz nie ma już potrzeby, by Dzień Pojednania był w kalendarzu każdego wierzącego. z wyjątkiem celów informacyjnych (por. Gal. 4:10; Kol. 2:16).

Post jako kontrast i przypomnienie o upadku

Chciałbym teraz przedstawić inną linię myślenia, w którą wierzę, ale która daje mi dużo wglądu w post jako chrześcijańskie ćwiczenie pobożności. Aby to zrobić. trzeba cofnąć się do ogrodu Eden i zobaczyć, jak ludzkość stała się nieczysta w oczach Boga.

Pierwotnie człowiek został stworzony jako bardzo dobry i prawy na obraz Boży (1 Mojż. 1:26-31; 2:25). Diabeł przyszedł do ludzi ze swoją pokusą, by zjedli zakazany owoc z drzewa poznania dobra i zła (1 Mojż. 2:17; 3:1-6). Teologowie znani z dokładności egzegezy nie mają problemu z interpretacją pierwszych jedenastu rozdziałów Księgi Rodzaju jako rzeczywistych, historycznych wydarzeń. Wierzymy, że drzewo było prawdziwym drzewem z prawdziwymi dojrzałymi owocami czy były to jabłka, gruszki, brzoskwinie czy wymarły owoc, to nieistotne. Najważniejsze jest to, że drzewo i jego owoce reprezentowały test lojalności i posłuszeństwa Bogu.
.

Skutki zjedzenia zakazanego owocu

Wzięcie owocu, zjedzenie go, a następnie danie go Adamowi, który również zjadł było najciemniejszą godziną istnienia ludzkości na ziemi (1 Mojż. 3:1-7). Akt zjedzenia jednego owocu jest tak prosty, a jednak ma najgłębsze i trwałe skutki co pokrótce przedstawię.

1) Adam był federalną głową całej ludzkości. Cała rasa upadła z Adamem i Ewą w tym fatalnym dniu (Rzym. 5:12, 19; 1 Kor. 15:22)

2) Adam i Ewa wraz z całym rodzajem ludzkim zmienili wszystko z Boga na diabła poprzez zjedzenie owocu wierząc diabłu, a nie Bogu (1 Mojż. 3:15).

3) Adam, Ewa i cały rodzaj ludzki doświadczyli wstydu i poczucia winy jako rezultatu zjedzenia jednego owocu (1 Mojż. 3:7-10).

4) Potrójne przekleństwo zstępuje od Boga na diabła, ludzkość i ziemię (1 Mojż. 3:15-19).

5) Adam, Ewa i cała ludzkość umierają fizycznie i wracają do prochu jako l skutek zjedzenia jednego owocu (1 Mojż. 3:19).

Lista powoduje niezliczone i rozległe konsekwencje nieposłuszeństwa Adama i Ewy, nieposłuszeństwo jest niewyobrażalne. Nie wchodząc w szczegóły, przedstawię szersze konsekwencje, które wpływają na życie ludzkości.

Po pierwsze linia potomstwa diabelskiego w ich pokoleniach od Kaina bardzo szybko stała się niezwykle niegodziwa, tak bardzo, że Bóg położył kres życiu, zsyłając globalny potop. Pomyślmy tylko przez chwilę o światowym zniszczeniu, zamieszaniu i nagłej śmierci, nie tylko mężczyzn, kobiet i dzieci, ale także całego królestwa zwierząt, o czym świadczą liczne dowody kopalne. Tylko ci, którzy byli w arce, przeżyli katastrofę. Cały ten przerażający rozwój grzechu w starożytnym świecie można być prześledzony z powrotem do zjedzenia owocu.

Po drugie w nowym świecie, oczyszczonym przez wodę, nie upłynęło wiele czasu, zanim nastąpiła apostazja i człowiek zaczął rozwijać filozofię życia bez odniesienia do Boga. Dowodem na to było zbudowanie wieży Babel. Ponownie Bóg interweniował, aby zatrzymać ten proces, co uczynił przez pomieszanie języków. Jakiż rozłam w istotnej jedności człowieka spowodowało to wojny rasowe i kulturowe, które rozwinęły się w całej historii.

Po trzecie wraz z nadejściem i pojawieniem się Syna Bożego lub Nasienia niewiasty zgodnie z obietnicą, świat potępił Go i wydał na śmierć. Sanhedryn reprezentował wybrany przez Boga lud, a Piłat i Herod reprezentowali pogan. Jak taka zbrodnia mogła mieć miejsce w tym świecie? Bóg wcielony wystawiony na śmierć przez ludzkość! Choć może się to wydawać zdumiewające, ma to swoje korzenie w zjedzeniu jednego owocu.

Po czwarte grzech dotknął również królestwo zwierząt. Wszystkie zwierzęta umierają, co było nienaturalne i nieznane przed upadkiem człowieka. Ludzkość, jako stworzona, została ukoronowany nad królestwem zwierząt (1 Mojż. 1:28). Dlatego śmierć człowieka natychmiast dotknęła świat zwierząt. Jaki ból i cierpienie człowiek sprowadził na niższe stworzenia! “Lecz gdy ukrywasz swe oblicze, trwożą się; gdy odbierasz im ducha, giną i obracają się w proch” (Psalm 104:29). “Wiemy bowiem, że całe stworzenie razem jęczy i razem cierpi w bólach rodzenia aż dotąd.” (Rzym. 8:22).

Po piąte co z naszym fizycznym światem zwanym “ziemią”? W Księdze Rodzaju 8:21 słowo “wytracić” jest użyte jako wyraz tego, co Bóg właśnie zrobił, przynosząc potop nad światem. Hebrajskie נָכָה wnakah ma znaczenie wielkiej i straszliwej siły. Globalne wstrząsy fizyczne związane z potopem powodzi i jej następstwach mogły mieć jedynie najbardziej dramatyczny wpływ na cały świat, nie tylko na klimat i atmosferę wokół naszej planety. Nowy świat rodziny Noego charakteryzowałby się burzami, huraganami, tajfunami, tornadami, śniegiem, lodem i gradem, które obecnie tak dobrze znamy, wraz z ich śladami spustoszenia i zniszczenia. Te rzeczy mogły mieć miejsce również przed potopem, ale nie ma o nich wyraźnej wzmianki aż do późniejszego czasu. Każda taka burza może być przypisana do zjedzenia przez ludzkość jednego owocu.

Po szóste nie tylko atmosfera straciła swój pierwotny spokój i ciszę (1 Mojż. 2:6), ale co z ziemską skorupą, z ziemią pod naszymi stopami? Ta również została potężnie naruszona, uniesiona w górę i w dół, pęknięta i rozbita na kontynenty i wyspy. Z tego wynika każde trzęsienie ziemi, wulkan, tsunami i ogromne zniszczenia, jakie mogą i masowe zniszczenia, które mogą przynieść w niespodziewanym momencie, wszysztko prowadzi nas do działań Adarn i Ewy.

Po siódme co z niebem? Istnieje wiele dowodów na to, że układ słoneczny został zakłócony, najprawdopodobniej przez kilka wydarzeń w różnym czasie od stworzenia. Spójrz na kratery na Księżycu i na Marsie, na przykład. Układ słoneczny i być może cała galaktyka nie są już spokojne. Aby uzyskać więcej informacji na ten fascynujący temat, przeczytajcie “The Biblical Flood and the Ice Epoch” Donalda Wesleya Pattena, który stwierdza: “Pogląd katastroficzny utrzymuje, że nie tylko Ziemia, ale praktycznie każda planeta doświadczyła astralnego spustoszenia tego czy innego rodzaju, i w takim czy innym stopniu. “[1]

Po ósme co z wiecznością? Czy to możliwe, że zjedzenie jednego owocu może mieć konsekwencje wykraczające poza nasz obecny świat i trwające do następnego wieku i może trwać wiecznie? Każdy, kto choć trochę zaznajomił się z biblią wie, że tak jest. Pierwszą prawdą, którą należy rozważyć jest to, że nasze działania są ważone przez Boga: “PAN bowiem jest Bogiem wiedzy, on waży czyny. ” (1 Sam. 2:3). Zacytuję teraz kilka fragmentów Pisma Świętego aby udowodnić, że istnieje wieczny i niekończący się skutek zjedzenia zakazanego owocu dla wszystkich, którzy nie szukają i nie znajdują zadośćuczynienia lub zakrycia ich grzechu.

5 Mojż. 8:19 Ale jeśli całkiem zapomnisz PANA, swego Boga, i pójdziesz za innymi bogami, będziesz im służył i oddawał pokłon, to oświadczam wam dziś, że na pewno zginiecie.
.
1 Sam. 2:10 PAN pokruszy swoich przeciwników i zagrzmi przeciwko nim z nieba. PAN będzie sądził krańce ziemi, udzieli siły swemu królowi i wywyższy róg swego pomazańca.
.
Psalm 1:4 Nie tak niegodziwi; oni są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
.
Psalm 9:17 Niegodziwi zstąpią do piekła, wszystkie narody, które zapominają Boga.
.
Mat. 8:12 Lecz synowie królestwa będą wyrzuceni do ciemności zewnętrznych. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.
.
Marek 3:29 Kto jednak bluźni przeciwko Duchowi Świętemu, nigdy nie dostąpi przebaczenia, ale podlega karze wiecznego potępienia.
.
Marek 9:44 Gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie.

Wyjaśnienie znaczenia

Ufam, że po otwarciu tematu staje się coraz jaśniejsze, dlaczego Bóg nakazał poszczenie w jeden dzień w roku w Dniu Pojednania podczas dyspensacji Starego Testamentu. Dzień wskazywał na to, że Mesjasz odkupi i odzyska Swój lud z ruin, jakie sprowadził na nas zwyczajny akt jedzenia. Post lub niejedzenie nie ma samo w sobie żadnej wartości i nigdy nie należy przypuszczać, że post może cofnąć odejście Adama i Ewy od Boga. Śmierć Jezusa Chrystusa na Kalwarii jest prawdziwym i jedynym zadośćuczynieniem za grzeszników.

Zgadzamy się z mądrością Boga, który wprowadził post do Prawa Mojżeszowego. Ujawniają się dwie najważniejsze zasady.

Po pierwsze, przywodzi na myśl przerażające, dalekosiężne i potępiające skutki zarówno dla szatana, kusiciela, jak i dla jego potomstwa wśród ludzkości, która pozostaje pod wpływem i kontrolą węża. Tacy nigdy nie znajdują przykrycia grzechu, co jest niezbędne dla pokoju i pojednania z Bogiem.

Po drugie, post jest najbardziej stosownym i rozsądnym wymogiem, jaki należało nałożyć na dzieci Izraela, gdy Bóg otwiera swoje nieskończone miłosierdzie i łaskawy cel, aby wybawić swój własny lud z tak katastrofalnego oszustwa.

Post, który został kiedyś ustanowiony przez Boga w ramach prawa ceremonialnego, stanowił środek łaski wspomagający upamiętanie, skruchę ducha i pokorę przed Bogiem. Biorąc pod uwagę naturę i cel postu chrześcijańskiego dokonywanego mocą Ducha Pana Jezusa Chrystusa jako członków Jego Ciała, stoi on w duchowym kontraście z Adamem i Ewą, którzy idąc za słowem węża, jedli wbrew Bogu.

Przypisy

[1] Donald Wesley Patten, The Biblical Flood and the Ice Epoch (Seattle WA : Pacific Meridian Publishing Co., 1966 ), s. 309.

Na podstawie źródło

Zobacz w temacie