Podwójne posłuszeństwo Chrystusa a zadośćuczynienie, klasyczna pozycja Reformowana, część 2

utworzone przez | gru 15, 2023 | Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia historyczna

 

Prawo a dług człowieka wobec Boga

5 Mojż. 30:16 Gdyż dziś ci nakazuję, abyś miłował PANA, swego Boga, i chodził jego drogami, i przestrzegał jego przykazań, ustaw i praw, abyś żył i rozmnożył się, i PAN, twój Bóg, będzie ci błogosławił w ziemi, do której idziesz, aby ją posiąść. 

Prawo zawiera przykazania, które określają obowiązki i sankcje, które wyznaczają nagrody dla tych, którzy przestrzegają Prawa, i kary dla przestępców. Człowiek podlegający Prawu może być jednocześnie zobowiązany do posłuszeństwa i kary.

Nie może to jednak mieć miejsca w stanie pierwotnej prawości, lecz w stanie grzechu. Grzeszny człowiek utrzymuje bowiem dwojaką relację z Bogiem – jedną relację jako stworzenie, a drugą jako stworzenie grzeszne i zdyskwalifikowane.

  • W pierwszym przypadku jest on zawsze winien posłuszeństwo Bogu i nigdy nie może zostać zwolniony z tego obowiązku, dopóki pozostaje stworzeniem, niezależnie od jego położenia.
    .
  • W tym ostatnim jest godny kary.

Jednak z tej doktryny nie możemy wnioskować, że człowiek dwukrotnie spłaca swój dług wobec Boga. Dług karny bardzo różni się od długu posłuszeństwa.

Dług karny powstaje na skutek przeszłych przestępstw:

Dług posłuszeństwa, z nieodzownego obowiązku posłuszeństwa stworzenia wobec Stwórcy, który rozciąga się na cały okres jego istnienia i nie jest ani nie może zostać złagodzony, nawet gdy stworzenie cierpi karę za swoje występki.

Potrójne podporządkowanie Prawu

Istnieje potrójne podporządkowanie się Prawu – podporządkowanie naturalne, federalne i karne.

1) Naturalne podporządkowanie wynika z Prawa jako zasady świętości i traktuje stworzenie jako stworzenie. Jest ono wieczne i niezbędne, gdyż w każdej sytuacji stworzenie ma obowiązek podporządkować się Bogu i być Mu posłuszne.

  • Jest absolutne i niezmienne.
    .
  • Dopóki istnieje stworzenie i Stwórca, stworzenie musi być poddane Stwórcy.
    .
  • Bóg nie może obyć się bez swego żądania podporządkowania stworzenia, tak jak nie może odmówić sobie.
    .
  • Opiera się na Prawie istotnym dla Boga: na jego naturalnej, wywodzącej się z niej i koniecznej władzy nad stworzeniem oraz na naturalnej zależności stworzenia od Niego.
    .
  • Wszystkie stworzenia, aniołowie i ludzie, podlegają naturalnemu podporządkowaniu Prawu,
Rzym. 8:7 Dlatego, że zamysł ciała jest nieprzyjacielem Boga, bo nie poddaje się prawu Bożemu, gdyż i nie może.

2) Federalne podporządkowanie wynika z Prawa jako warunek, po spełnieniu którego można osiągnąć nagrodę: traktuje stworzenie umieszczone w stanie przymierza i nakazuje wykonywanie obowiązków pod obietnicą nagród i kar.

  • Jest ekonomiczne i zmienne, ponieważ dotyczy człowieka (jako reprezentanta całej ludzkości) nie w stanie naturalnym, ale ukonstytuowanym.
    .
  • Adam w stanie niewinności podlegał federalnemu podporządkowaniu,

Rzym. 5:12 Dlatego, tak jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.

3) Karne podporządkowanie traktuje stworzenie jako znajdujące się w stanie grzechu i potępienia i zobowiązuje je do poniesienia kary, którą to karą potępia Prawo.

  • Jest konieczne i nieuniknione, ilekroć stworzenie popadnie w grzech, po którym zawsze następuje kara.
    .
  • Opiera się na władzy sądowniczej i usprawiedliwiającej sprawiedliwości Boga, przez którą mści się on za przestępstwa swego stworzenia.
    .
  • Diabły i potępieni ludzie podlegają karnemu podporządkowaniu.

Rzym. 12:19 Najmilsi, nie mścijcie się sami, ale pozostawcie miejsce gniewowi. Jest bowiem napisane: Zemsta do mnie należy, ja odpłacę – mówi Pan.

 W tym trzecim względzie łatwo jest sobie wyobrazić, w jaki sposób Chrystus został poddany Prawu – „zrodzony pod prawem”, jak to wyraża Apostoł, i czy został poddany Prawu dla siebie samego, czy dla nas.

Gal.4:4 Lecz gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg posłał swego Syna, zrodzonego z kobiety, zrodzonego pod prawem;

Niewątpliwie, lecz sam dla siebie podlegał Prawu jako Prawu świętości przez powszechne i naturalne podporządkowanie, pod którym aniołowie i wywyższeni święci przebywają w niebie, zobowiązani kochać Boga i służyć mu.
.

Potwierdzenie doktryny w Piśmie Świętym

Ponieważ uwagi te miały na celu dokładne zrozumienie tematu, przystępujemy teraz do przedstawienia dowodów na poparcie naszej opinii. Potwierdza to wiele fragmentów Pisma Świętego.
.,

Całe posłuszeństwo

I. Pierwszym tekstem, który przytaczamy, jest

Rzym. 5:19 Bo jak przez nieposłuszeństwo jednego wielu stało się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo jednego wielu stało się sprawiedliwymi

Tutaj pojednanie odnosi się do jego posłuszeństwa, nie posłuszeństwa śmierci, ale także życia.

1) Ponieważ Apostoł mówi o całym posłuszeństwie, bez żadnych ograniczeń, dlatego posłuszeństwo to musi być doskonałe i trwać od początku swego życia do końca. Niepełne posłuszeństwo nie będzie pasować do języka, którym Duch się tutaj posługuje.

2) Mówi o posłuszeństwie, które pociąga za sobą powszechną zgodność z Prawem, nie tylko w odniesieniu do sankcji karnej, ale także i w istocie głównie w odniesieniu do przestrzegania jego przykazań

3) Mówi o tym, co nazywa się „darem sprawiedliwości”, którego nie można zastosować do cierpień Chrystusa.

Rzym. 5:17 Jeśli bowiem z powodu przestępstwa jednego śmierć zaczęła królować przez jednego, tym bardziej ci, którzy przyjmują obfitość tej łaski i dar sprawiedliwości, będą królować w życiu przez jednego, Jezusa Chrystusa.

4) Mówi o posłuszeństwie, które sprzeciwia się nieposłuszeństwu Adama: i tak jak nieposłuszeństwo Adama było naruszeniem całego Prawa, tak posłuszeństwo Chrystusa musi być wypełnieniem całego Prawa.

5) O należnym od nas posłuszeństwie, zarówno co do nakazu, jak i kary. Na nic nie zda się sprzeciw, że posłuszeństwo nie jest niczym innym jak tylko sprawiedliwością, o której mowa w Liście do Rzymian 5:18, a która ma służyć usprawiedliwieniu życia i że potępienie grzechu, w który upadliśmy, wypływa z jeden grzeszny czyn Adama.

Rzym. 5:18 Tak więc, jak przez przestępstwo jednego na wszystkich ludzi spadł wyrok ku potępieniu, tak też przez sprawiedliwość jednego na wszystkich ludzi spłynął dar ku usprawiedliwieniu dającemu życie.

Sprawiedliwość, o której tu mowa, nie ma na celu jednego uczynku sprawiedliwości, lecz sprawiedliwość wynikającą z całkowitego i doskonałego posłuszeństwa. I chociaż zgorszenie spadło na wszystkich z powodu jednego grzechu, nie można wyprowadzić sprawiedliwości na wszystkich z jednego czynu. najmniejszym zaniedbaniem w spełnieniu wymagań prawa jest grzech, podczas gdy sprawiedliwość wymaga wypełnienia całego prawa.
.

Czas trwania posłuszeństwa

II. Mówi się, że posłuszeństwo Chrystusowe trwało aż do śmierci  w czym wyraża się nie tylko jego intensywność co do stopnia, intensywność największa, jaką ktokolwiek może wyrazić, ale także jego długość i czas trwania – od początku jego życia do jego końca.

Filip. 2:8 A z postawy uznany za człowieka, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.

Wynika to stąd, że jego posłuszeństwo odnosi się do całości jego upokorzenia, które objawiło się nie tylko w śmierci, ale w całym jego życiu. W innych fragmentach Pisma Świętego posłuszeństwo Chrystusa jest opisane przez

Ponownie mówi się o tym jako o wyścigu, w którym Chrystus musiał wziąć udział (Hebrajczyków 12:1–2) i jako o dziele, które musiał wykonać (Jana 17:4). Nie miały one zostać dokończone jednym aktem, ale miały być stałym wyrazem posłuszeństwa przez całe jego życie.
.

Wypełnienie Prawa w Chrystusie

III. Należało, aby Chrystus stał się podobny do grzesznego ciała, aby mógł wypełnić to, czego Prawo nie było w stanie dokonać, ponieważ było słabe, i aby wypełnić w nas żądania Prawa

Rzym. 8:3-4 3. Co bowiem było niemożliwe dla prawa, w czym było ono słabe z powodu ciała, Bóg, posławszy swego Syna w podobieństwie grzesznego ciała i z powodu grzechu, potępił grzech w ciele;  4. Aby sprawiedliwość prawa wypełniła się w nas, którzy postępujemy nie według ciała, ale według Ducha. 

Tej słabości prawa nie należy rozumieć subiektywnie, jak gdyby była w Prawie, ale obiektywnie, w odniesieniu do grzesznika w stosunku do Prawa: z powodu jego niezdolności do wykonania któregokolwiek z obowiązków, które ono nakłada.

Mówi się, że to Prawo jest słabe nie w odniesieniu do wymierzania kar, ale względem przestrzegania jego nakazów. Chrystus więc, dopełniając tego, czego Prawo nie mogło w nas dokonać, musi wypełnić całe wymagane od nas Prawo i wypracować to, co Apostoł nazywa „sprawiedliwością”, czyli prawami wynikającymi z Prawa:

Bez wątpienia Chrystus uzyskał prawo do życia czyniąc to, co nakazuje Prawo.

Wymagało to nie tylko biernego, ale także czynnego posłuszeństwa. Ponieważ Prawo i przykazania Boże są tożsame, nie można powiedzieć, że kary wypełniają Prawo lub jego przykazania. Zaspokajają one jedynie jego potępienie

Kto by powiedział, że złoczyńca, który został surowo ukarany za swoje zbrodnie, był posłuszny królowi i Prawu? Postępowanie zgodnie z prawem jest rzeczą dobrą i godną pochwały, czego nie można mówić o ponoszeniu kary jako takiej, chyba że będzie twierdzenie, że należy oklaskiwać tego, kto cierpi kary piekielne.
.

Rola aktywnego posłuszeństwa

IV. Opowiadamy się za rozszerzeniem odkupienia na aktywne posłuszeństwo Chrystusa, począwszy od przywiązania go do wszystkiego, czego wymaga od nas Prawo, aby uzyskać tytuł do życia.

Do tego potrzebne było posłuszeństwo życia w nie mniejszym stopniu niż cierpienie śmierci, ponieważ grzeszne stworzenie jest zobowiązane do obu tych rzeczy i oba są konieczne do uzyskania przebaczenia i prawa do życia.

W Prawie życie nie jest obiecane temu, kto ponosi karę, ale temu, kto wykonuje swoje obowiązki. „Czyń to, a będziesz żył”.

Łuk. 10:25-28 25. A oto powstał pewien znawca prawa i wystawiając go na próbę, zapytał: Nauczycielu, co mam czynić, aby odziedziczyć życie wieczne? 26. A on powiedział do niego: Co jest napisane w prawie? Jak czytasz? 27. A on odpowiedział: Będziesz miłował Pana, swego Boga, całym swym sercem, całą swą duszą, z całej swojej siły i całym swym umysłem, a swego bliźniego jak samego siebie. 28. I powiedział mu: Dobrze odpowiedziałeś. Czyń to, a będziesz żył.

Zatem samo poniesienie kary za śmierć nie wystarcza bez posłuszeństwa przykazaniom. Nie można tutaj kwestionować, że

„istnieje różnica między usprawiedliwieniem ewangelicznym a usprawiedliwieniem prawnym: w tym drugim chodzi o doskonałe posłuszeństwo prawu”.

Różnica w naszym usprawiedliwieniu obecnym na podstawie Ewangelii i tym na mocy przymierza uczynków nie polega na samej rzeczy, ale na sposobie, w jaki je uzyskujemy. Usprawiedliwienie, czy to prawne, czy ewangeliczne, musi opierać się na sprawiedliwości doskonałej, absolutnie doskonałej we wszystkich swoich częściach:

  • na sprawiedliwości, która będzie odpowiadać wszystkim warunkom nałożonym przez Prawo w celu uzyskania życia wiecznego:
    .
  • na sprawiedliwości, która odpowie na wieczne i niezmienne roszczenia Boga wobec stworzenia.

Były to przymioty sprawiedliwości, przez którą mieliśmy być usprawiedliwieni, od których nie można było się obejść nawet w Chrystusie: „nie przyszedł bowiem, aby rozwiązać zakon, ale go wypełnić”

Mat. 5:17 Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić.
.
Rzym. 3:31 Czy więc obalamy prawo przez wiarę? Nie daj Boże! Przeciwnie, utwierdzamy prawo.

Jedyna różnica w naszym usprawiedliwieniu polega na sposobie, w jaki ono do nas przychodzi. To, czego Prawo wymagało od nas jako doskonałej sprawiedliwości, która miała być dokonana w naszych własnych osobach, zostało dokonane przez kogoś innego, przez samego Chrystusa, zamiast nas.
.

Zadośćuczynienie a aktywne posłuszeństwo Chrystusa

V. Wnioskujemy, że czynne posłuszeństwo Chrystusa polega na zadośćuczynieniu, którego dokonał za grzechy, z tego, że zadośćuczynienie opiera się na Jego sprawiedliwości, jak wynika z różnych fragmentów Pisma Świętego

Rzym. 1:17 W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boga z wiary w wiarę, jak jest napisane: Sprawiedliwy będzie żył z wiary. 
.
Rzym. 3:21 Lecz teraz bez prawa została objawiona sprawiedliwość Boga, poświadczona przez prawo i proroków. 
.
Rzym. 5:18 Tak więc, jak przez przestępstwo jednego na wszystkich ludzi spadł wyrok ku potępieniu, tak też przez sprawiedliwość jednego na wszystkich ludzi spłynął dar ku usprawiedliwieniu dającemu życie. 
.
Filip. 3:2 Strzeżcie się psów, strzeżcie się złych pracowników, strzeżcie się obrzezywaczy.

Stąd powiedziane jest, że usprawiedliwienie ma być dokonane przez przypisanie sprawiedliwości.

Rzym. 4:6 Jak i Dawid mówi, że błogosławiony jest człowiek, któremu Bóg przypisze sprawiedliwość bez uczynków, mówiąc:

Ale sprawiedliwość Chrystusa nie polega na jego cierpieniu, ale na jego działaniu. Sprawiedliwości Prawa nie zdobywa się przez cierpienie, ale przez działanie, podobnie jak wyrok potępienia zostaje ogłoszony za grzech. Chrystus świadczy, że „przystało mu wypełnić wszelką sprawiedliwość” (Mat. 13:15), wykonując we wszystkim wolę swego Ojca, a Paweł mówi: „On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.” (2 Kor. 5:21).

Przez to należy rozumieć, że

  • tak jak grzechy, które naruszały Prawo, zostały przypisane Chrystusowi,
    .
  • tak też Jego sprawiedliwe uczynki, przez które wypełnił Prawo, są nam przypisywane dla usprawiedliwiającej sprawiedliwości.
    .
Niepodzielność Chrystusa

VI. Ta sama doktryna wynika z 1 Koryntian 1:13, gdzie jest powiedziane, że Chrystus nie jest podzielony.

1 Kor. 1:13 Czy Chrystus jest podzielony? Czy Paweł został za was ukrzyżowany? Czy w imię Pawła zostaliście ochrzczeni?

Stąd wnioskujemy, że Jego sprawiedliwość nie może być podzielona, ​​lecz jako całość i jedyne dziedzictwo ma być w nas przechowywana. Baranek paschalny miał być spożywany w całości i podobnie Chrystus, którego obrazowo przedstawiał ten baranek, miał być przez nas przyjęty w całej Jego pełni pośrednictwa, zarówno w odniesieniu do tego, czego dokonał, jak i tego, co wycierpiał.
.

Wnioski końcowe

Takie podejście do tematu przypisuje Chrystusowi większą chwałę i przedstawia bogatsze źródła pocieszenia. Pocieszenie to jest bardzo umniejszane przez tych, którzy odbierają z ceny naszego odkupienia część Jego doskonałej sprawiedliwości i najświętszego posłuszeństwa i w ten sposób czynią Jego płaszcz bez szwu.

Na podstawie Francis Turretin, Sprawa pojednania źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email