Podstawy hermeneutyki, cz. 3 – o interpretacji proroctw

utworzone przez | sty 31, 2022 | Teologia biblijna

Interpretacja wizji, proroctw i objawień

Przysłów 1:2 Do poznania mądrości i karności, do zrozumienia słów roztropnych

Eschatologia dotyczy przyszłej nadziei. Biblia ma wiele do powiedzenia o przyszłości. Nowy Testament informuje nas o naszej osobistej przyszłości, jedni pójdą do nieba inni do piekła. Oprócz tego Biblia mówi o czasach ostatecznych. Niektórzy ludzie zwracają na to wiele uwagi. Niniejszy artykuł będzie połączeniem teorii z praktycznym zastasowaniem w egzegezie tekstu Objawienia.

Istotne pytanie: dlaczego Biblia naucza o przyszłych czasach?

Niektórzy traktują świadectwa o przyszłości jako łamigłówki dla wierzących, tak jak rodzice dają dzieciom puzzle do układania, albo też jak to ma miejsce w niektórych kulturach chowają wielkanocne jajka aby dzieci ich szukały. Ale czy Bóg rozmyślnie uczynił tekst Pisma nierzozumiałym i przez to dał nam do rozwiązania puzzle? Absolutnie nie.

Niektórzy czerpią przyjemność z przewidywania przyszłych wydarzeń z Pisma na zasadzie rozwiązywania krzyżówek. To jest błędne użycie Pisma. W 2 Tym. 3:15-17 Bóg powiedział jaki jest cel istnienia Pisma: ma nauczać czyli przekazywać mądrość, wyjaśniać Ewangelię nawet najmłodszym dzieciom czego celem jest zbawienie duszy.

1 Tym. 3:15-17 15. I ponieważ od dziecka znasz Pisma święte, które cię mogą uczynić mądrym ku zbawieniu przez wiarę, która jest w Chrystusie Jezusie. 16. Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości;  17. Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany.

Tak więc rozważając kwestię interpretacji tekstów eschatologicznych musimy pamiętać o szerszej perspektywie, o tym, że Biblia, zawierając w sobie informacje co do przyszłości, ma prowadzić nas do

  • zbawienia w Chrystusie
  • wzrostu w sprawiedliwości
  • wyposażenia w czynieniu Bożego dzieła

O błędach w komunikacji

Nieporozumienie: pomyłka wynikła z niewłaściwego zrozumienia słów, sytuacji

W rozważaniach o czasach końca Księga Objawienia odgrywa ogromną rolę. Z tego powodu należy rozumieć ją prawidłowo. Istnieje szereg problemów w komunikacji, z których częstym jest nieporozumienie.
.

Redukcja nośnika

A) Gdy mamy do czynienia z zapisanym tekstem ryzyko niezrozumienia wzrasta.W rozmowach z innymi ludźmi pojawiają się nieporozumienia co wynika z niezrozumienia intencji wypowiadanych słów w kontekście sytuacyjnym. Żart może spowodować obrazę, ponieważ słuchacz nie wiedział, że intencją wypowiedzi jest wzbudzenie śmiechu i potraktował to poważnie. Stwierdzenie ironicznie może zostać potraktowane dosłownie i przez to zostać źle zrozumianym. Np. kiedy przeciwnik polityczny składa gratulacje oponentowi za czyn, który doprowadzi do porażki tegoż oponenta, może być zrozumiane prawidłowo jako sakrazm, lub nieprawidłowo, jako rzeczywista pochwała:

“gratulacje z powodu podwyższenia podatków do 70%. To naprawdę pomoże waszej partii wygrać następne wybory”

Zrozumienie sarkastyczne (prawidłowe): “chiałbym wam przekazać, że wasza partia podwyższając podatki do takiego stopnia przegra następne wybory”

Zrozumienie dosłowne (nieporozumienie): “tak wysokie podwyższenie podatków to był rzeczywiście bardzo dobry pomysł przez co wygracie wybory”

Kiedy nieprawidłowe zrozumienie wypowiedzi zostanie uznane za “właściwą” wykładnię intencji autora przez dużą grupę osób, stanie się ona obowiązującą wykładnią tych słów przecząc rzeczywistej autorskiej intencji. O wiele łatwiej stwierdzić czy ktoś mówi poważnie czy też żartuje, czy też mówi ironicznie, gdy rozmawiamy twarzą w twarz. Wtedy pomocnymi w identyfikacji autorskiej intencji będą ekspresje twarzy, mowa ciała oraz intonacja głosu.
.

Różnice kulturowe

B) Ryzyko wzrasta jeszcze bardziej w przypadku, gdy odbiorcą tekstu są osoby mówiące innym językiem. Jak mówi stara maksyma: traditir tradutor (tzn. „każdy tłumacz jest zdrajcą”). Tłumacząc tekst z jednego języka na drugi następuje utrata znaczenia. Nie da się przełożyć dosłownie tekstu z jednego języka na inny nie tracąc jego niuansów.
.

Problem czasu
.

C) Problem staje się jeszcze bardziej wyraźny gdy odbiorca tekstu żyje w zupełnie innej epoce i kulturze niż jego nadawca. Np. Księga Daniela 3 opowiada historię o stworzeniu przez króla Nabuchodonozora złotego idola, któremu wszycy mieli oddawać pokłon

Dan. 3:1, 5-6 1. Król Nabuchodonozor wykonał złoty posąg o wysokości sześćdziesięciu łokci i szerokości sześciu łokci i postawił go na równinie Dura w prowincji Babilonu. 5. W chwili gdy usłyszycie dźwięk trąby, fletu, harfy, sambuki, psałterionu, cymbałów i wszelkiego instrumentu muzycznego, macie paść i oddać pokłon złotemu posągowi, który wystawił król Nabuchodonozor. 6. A kto nie upadnie i nie odda pokłonu, zostanie w tej samej godzinie wrzucony do pieca rozpalonego ogniem.

Nakaz oddania pokłonu został powtórzony czterokrotnie, miał on być składany w czasie gdy grała muzyka na rozmaitych instrumentach: trąbie, flecie, harfie, sambuce, psałterionie, cymbałach i innych. Czytając ten fragment z perspektywy czasu i będąc człowiekiem kultury XXI wieku może wzbudzać on śmiech. Autor tekstu podając tak długą listę instrumentów zdaje się naigrywać z Nabuchodonozora. Jednak nie możemy być tego do końca pewni. Być może w tamtym czasie, miejscu i w tamtej kulturze lista była jak najbardziej prawidłową formą ekspresji szacunku.
.

Symbolika

D) Kolejnym źródłem problemu komunikacji to symbolika języka poetyckiego. Np. w Biblii jest cała sekcja poświęcona anatomii.

Pnp 4:1-5
.
1. O jaka ty jesteś piękna, moja umiłowana! O jaka ty jesteś piękna! Twoje oczy między twymi kędziorkami są jak oczy gołębicy; twoje włosy są jak stado kóz, które widać na górze Gileadu.

2. Twoje zęby są jak stado strzyżonych owiec, gdy wychodzą z kąpieli; wszystkie mają bliźnięta i nie ma żadnej niepłodnej wśród nich.

3. Twoje wargi są jak nić purpurowa, a twoja wymowa pełna wdzięku. Twoje skronie są jak połówki granatu między twymi kędziorkami.

4. Twoja szyja jest jak wieża Dawida, zbudowana na zbrojownię, na której tysiąc puklerzy zawieszono, wszystko to tarcze dzielnych wojowników.

5. Twoje piersi są jak dwoje bliźniaczych sarniąt, które pasą się między liliami.

Osoba z wykształceniem medycznym może odrzucić warstwę poetycką i odczytać ten tekst dosłownie stosując do tego celu zasadę dosłowności. Nieuniknionym efektem jest zakrawająca o groteskę a nawet szaleństwo deformacja końcowego obrazu, który będzie bliższy horrorowi niż historii miłosnej. Jednakże wiemy iż tekst Pieśni nad pieśniami dotyczy miłości a nie anatomii.

  • Oczy nie są gołębiami
  • Zęby nie są owcami
  • Wargi nie są nićmi
  • Szyja nie jest wieżą
  • Piersi nie są sarnami
  • Włosy nie są kozami
  • Skronie nie są granatem

Podobnie stosowanie metody historyczno gramatycznej do interpretacji tekstu Objawienia jest tak samo zasadne jak zastosowanie jej do interpretacji Biblijnej poezji. Rezultaty w obu przypadkach będą tak samo opłakane…

Należy pamiętać, że wiele rzeczy może być prawdziwymi niekoniecznie będąc prawdziymi w dosłownym znaczneiu. W stwierdzeniu “pastor był ojcem dosłownie wszystkich dzieci w wiosce”  zawarty został przekaz pastoralnego daru niesienia pomocy przywódcy kościoła a nie informacja o wielkości jego rodziny. Zatem słowo dosłownie w powyższym kontekście należy rozumieć metaforycznie.
.

Istotne elementy interpretacji

Objawienie Jana w czasie historii interpretacji ucierpiało najwięcej ze wszystkich biblijnych Ksiąg właśnie względu na wcześniej wspomniane błędy komunikacji. Obecnie interpretowane jest dosłownie, podczas gdy pełne jest symbolizmu, interpretowane jest bez referencji do czasu oraz miejsca powstania a także pierwotnego odbiorcy.
.

Autorstwo

Kto napisał Objawienie? Najczęściej za autora przyjmowany jest Jan Apostoł, ten sam który napisał Ewangelię oraz 3 Listy. Samo Objawienie nigdzie o tym nie wspomina, choć czytamy iż autorem tekstu jes Jan (Obj. 1:1,4,9; 22:8). Historia Kościoła potwierdza, że autorem jest Jan Apostoł (czynią to Justyn Męczennik 100 – † 165 A.D., Ireneusz z Lyonu 130 – 202 † A.D. , Klemens Aleksandryjski 150 – 215 † A.D. i Tertulian z Kartaginy 150 – 240 † A.D.). Autorstwo to zakwestionował Dionizy Aleksandryjski (190 – † 264 A.D.).
.

Miejsce

Gdzie napisano Objawienie? Zarówno Ewangelia jak i Objawienie Jana związane są z Efezem. W II wieku istniały dwa grobowce ważnych dla Kościoła Janów i na tej podstawie doszło do kontrowersji, który Jan jest autorem Objawienia. Jednakże z całą pewnością autorem tekstu jest sam Duch Święty (Obj. 1:1; 2:7, 11, 17, 29; 3:6, 13, 22; 2 Tym. 3:16; 2 Piotra 1:21)
.

Czas

Kiedy napisano Objawienie? Sugerowane są dwie daty. Pierwsza to rok 69 A.D. czyli zaraz po śmierci Cesarza Nerona.  Ojcowie Kościoła Ireneusz z Lyonu (130 – 202 † A.D.), Klemens Aleksandryjski (150 – 215 † A.D), Orygenes z Aleksandrii (185 – † 254 A.D. ), Wiktoryn z Patawii (230 – † 304 A.D.) Euzebiusz z Cezarei (264 – † 304 A.D.), Hieronim ze Strydonu (342 – † 420 A.D.) potwierdzają 94- 96 A.D. czyli czas końca panowania Cesarza Dominicjana, prześladowcy Kościoła. Sam Ireneusz zamieszkiwał rejon Efezu pod koniec I wieku, pisze on:

„[Wizja apokaliptyczna] była widziana nie tak dawno temu, prawie w naszym pokoleniu, pod koniec panowania Dominicjana” – Przeciw herezjom 30

Ponadto ok. roku 95 został ustanowiony boski kult Imperatora, który jest odzwierciedlony w Księdze Objawienia.
.

Cel

Dlaczego napisano Objawienie? Głównym celem Objawienia jest pokrzepienie serc chrześcijan w Azji Mniejszej, którzy doświadczali prześladowań oraz zapewnienie ich o Bożej ostatecznej całkowitej suwerenności oraz zwycięstwie w Chrystusie. Objawienie to przekaz nadziei w czasach prześladowań. Stąd pierwszym celem nie było opisanie przyszłej historii świata. Celem tym nie było też wskazanie dokładnych czasów, czy też terminarza wydarzeń.

Gatunek literacki

Kluczowe w interpretacji jest rozpoznanie gatunku literackiego analizowanego tekstu. Błędne rozpoznanie prowadzi nas do niebezpieczeństwa złej interpretacji, zupełnie jak w przypadku części anatomicznych ludzkiego ciała w 4 rozdziale Pieśni nad pieśniami,. gdzie tekst odczytany dosłownie a nie poteytcko dał groteskowe rezultaty. Gatunki jakie znajdziemy w Księdze Objawienia to:

1) Proroctwo –  sama Księga kilkukrotnie określa się tym mianem

Obj. 1:3 Błogosławiony ten, kto czyta, i ci, którzy słuchają słów tego proroctwa
.
Obj. 22:10 Potem powiedział do mnie: Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi, bo czas jest bliski

Jest oczywistym, że Księga Objawienia ma wiele do powiedzenia o przyszłości i jest nasycona proroczym językiem oraz pełna jest proroczych referencji.

2) Apokalipsa –  pierwszy wers Księgi zawiera słowo apokalipsa co znaczy objawienie, czasem używane jako nazwa tej Księgi (Apokalipsa Jana).

Obj. 1:1 Objawienie (Ἀποκάλυψις apokalypsis) Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać swoim sługom to, co ma się stać wkrótce, a on to ukazał i posłał przez swojego anioła swemu słudze Janowi

Apokalipsa może być obserwowana w wielu miejscach Słowa Bożego, szczególnie zaś w Księdze Daniela. Istnieje także wiele ksiąg apokaliptycznych napisanych w okresie między Starym a Nowym Testamentem, zawartych w tzw. “bibliotece międzytestamentowej”. Współcześnie rozróżnia się między proroctwem a apokalipsą, ponieważ pisma apokaliptyczne posiadają szereg szczególnych cech, z których ważne są trzy:

a) objawienie tajemnic przez sny, wizje i anioły, gdzie wizje są szczególnym rodzajem tekstu biblijnego; wizja nie jest historią, wizja nie jest nawet proroctwem jako takim, jest to szczególny rodzaj proroctwa.

b) ogłoszenie powszechnego sądu nad wszystkimi ludźmi

c) ukazanie przyszłego wieku, nowej ziemi i nowych niebios

Wszystkie one zawarte są w Objawieniu Jana, jednakże nie wszystkie cechy gatunku apokaliptycznego znajdziemy u Jana. Np. w dziełach apokaliptycznych autorowi nakazuje się często zapieczętować widzenie ponieważ przeznaczone jest ono dla odbiorcy w dalekiej przyszłości:

Dan. 12:4 Ale ty Danielu zamknij te słowa i zapieczętuj tę księgę aż do czasu ostatecznego. Wielu będzie przebiegać, a pomnoży się wiedza.

Dla kontrastu Jan otrzymuje szczegółowy nakaz aby słów Objawienia nie pieczętować ponieważ spełnienie słów jest bliskie tzn. przeznaczone dla aktualnego czytelnika:

Obj. 22:10 Potem powiedział do mnie: Nie pieczętuj słówproroctwa tej księgi,bo czas jest bliski

Współczesne rozróżnienie między proroctwem a apokalipsą jest stosunkowo młode i z pewnością Jan nie rozrózniał tekstu w ten sposób. Także nawet we współczesnej myśli teologicznej owo rozróżnienie nie jest wyraźne, czasami granice są rozmyte. Dlatego też Księgę Objawienia opisać następującymi słowy: albo jako apokaliptyczne proroctwo albo jako proroczą apokalipsę, z dużym naciskiem na apokalipsę.

3) Listy – rozdziały 2 i 3 zawierają siedem Listów skierowanych do rzeczywistych Kościołów w Azji Mniejszej: w Efezie, Smyrnie, Pergamonie, Tiatyrze, Sardes, Filadelfii i Laodycei.

4) Liturgia – istnieją miejsca w Objawieniu gdzie obserwujemy uwielbienie Boga jakie ma miejsce w niebie, szczególnie w rozdziałach 4 i 5.

5) Dramat – akcja Księgi jest wielce dramatyczna, co widać na przykładzie szeregu plag, klęsk oraz Bożego sądu.
.

Symbolika

Jedną z głównych cech charakterystycznych Księgi Objawienia jest użycie w niej symboli, warto poczynić tu szereg uwag:

1) Symboliki nie można odczytywać dosłownie. Oczywiście czasem znajdziemy w Objawieniu dosłowne twierdzenia, jednakże Księga opisuje przeważnie symbole a nie rzeczywiste wydarzenia. Zatem mówi ona o rzeczywistych rzeczach ale nie opisuje ich bezpośrednio i dosłownie lecz na sposób symboliczny. Czytanie Objawienia na sposób dosłowny, bez gatunkowej wrażliwości,  prowadzi do teologicznej katastrofy.

2) Symbole w Objawieniu nie są zwyczajne. Tak, to są symbole i obrazy ale wskazują one na coś rzeczywistego, co jest poza naszym obecnym zrozumieniem. Rzeczywistość, na którą wskazują jest prawdopodobnie całkiem inna od tej, jaką sobie wyobrażamy, także inna od tej, którą Jan Apostoł sobie wyobrażał. Jak zauważył Marcin Luter, wiemy o przyszłym wieku tyle samo co dziecko w łonie matki wie o świecie zewnętrznym w którym ma się urodzić i żyć.

Z perspektywny wiedzy zawartej w Nowym Testamencie łatwo jest zidentyfikować obrazy Starego Testamentu, które wskazywały na Chrystusa. Jednakże obrazy te nie były w swoich czasach tak oczywiste. Połączenie koncepcji przychodzącego Mesjasza (1 Mojż. 3:15; Izaj. 9:6-7) z koncepcją cierpiącego sługi (Izaj. 53; Psalm 22) było nie do pomyślenia.

Również gdy nadejdzie koniec będziemy w stanie zobaczyć wyraźnie jak Biblia na niego wskazuje, jednak będzie to z pewnością zupełnie inna rzeczywistość niż ktokolwiek z nas mógł sobie wyobrazić.

1 Kor. 13:12 Teraz bowiem widzimy w zwierciadle, niewyraźnie, ale wówczas twarzą w twarz. 

3) Znaczenie symboli. George Beasley-Murray, dyrektor Spurgeon’s College w Londynie, a później profesor interpretacji Nowego Testamentu w Southern Baptist Theological Seminary, dostrzegł podobieństwo między obrazami Księgi Objawienia a współczesną karykaturą polityczną. Często te i inne postaci polityczne są rysowane jako karykatury i, Jak mówi Beasley-Murray, nie rzadko przedstawiane sytuacje są celowo przesadzone, a nawet groteskowe, aby przesłanie było jasne. Słowo operacyjne tutaj to prostota. Tym właśnie były symbole Objawienia dla zborów Jana. Były proste, jasne i szybko zrozumiałe.

„Symbole, za pomocą których przedstawiane są współczesne siły polityczne oraz duchowe moce nieba i piekła [w Objawieniu] były tak tradycyjne, jak brytyjski lew, rosyjski niedźwiedź i chiński smok…. To, co dla niewtajemniczonego współczesnego czytelnika wydaje się groteskowe, przemawiało z mocą do współchrześcijan Jana” – Objawienie, Komentarz Biblii Nowego Wieku, s. 17, źródło

Tego typu współczesna polityczna symbolika nie jest opisem wyzyty autora w zoo. Lew reprezentuje Wielką Brytanię, niedźwiedź Rosję, smok Chiny. Podobnie orzeł zostałby bardzo szybko skojarzony z USA. Polityczna karykatura mówi nam coś o narodach, nie dosłownie a przez symbole.

Rozszyfrowanie symboliki wymaga pewnej dozy rozeznania. I tak, przykładowo, w Marka 13:14, rozdziale często nazywanym “małą apokalipsą”  widzimy drobny komentarz …(kto czyta, niech rozumie)… Innymi słowy czytający powinien rozeznawać.

4) Liczby w Księdze Objawienia są symboliczne. 

– 3 opisuje Boga (Bóg jest Trójjedyny i potrójnie święty)
– 4 opisuje wszechświat (cztery strony świata)
– 7 (3+4) odnosi się do kompletności (np. o Duchu Świętym, o Kościele)
– 6 (7-1) oznacza niewystarczalność
– 666 to dramatyczna niewystarczalność
– 10 wyraża pełnię (10 Bożych przykazań wyrażających pełne podsumowanie Bożego prawa, 10 plag wyraża pełny wyrok na Egipt)
– 1000 oznacza całkowitą pełnię
– 12 (3*4) jest liczbą świętą (12 Apostołów, 12 plemion Izraela)
– 144 000 (12x12x10x10x10)  to mega kompletność

W interpretacji liczb należy zachować wielką ostrożność, gdyż niemal wszystko może być “udowodnione” przez jakąś kombinację liczb.

5) Objawienie jest nasycone językiem i obrazami Starego Testamentu. Spośród 404 wersów Księgi Objawienia 278 odnosi się do fragmentów ze Starego Testamentu (to niemal 70%). Niektórzy twierdzą nawet, że dobre biblijne odsyłacze mogą być tak samo oświecające jak komentarze. Jednakże nie można zawężać znaczenia tych aluzji ze Starego Testamentu do znaczenia jakie miały w Starym Testamencie, ponieważ zgodnie z zasadą Sciptura Scripturam interpretarum znaczenie to jest często poszerzone i przekształcone.

To samo jest prawdą np. o Wieczerzy Pańskiej. Nie można jej prawidłowo zrozumieć bez poznania jej korzenia w święcie Paschy, gdzie baranek bez skazy był ofiarowany w celu zachowania przy życiu rodziny, która krwią wysmarowała oddrzwia (2 Mojż. 12:21-23). Jednakże znacznie Wieczerzy Pańskiej wielce przewyższa znacznie Paschy i odnosi się do złamania ciała Chrystusa oraz przelania Jego krwi na odpuszczenie grzechów i życie wieczne dla wszystkich, których wybrał jako Kościół (1 Kor. 10:16-17; 11:23-26)
.

Interpretacja Objawienia

Struktura Księgi jest bardzo wyraźna, jednakże istnieją rozmaite teorie jak należy ją rozumieć. Nie ma żadnej kontrowersji co do kompozycji Apokalipsy, która składa się z

1) Rozdziału otwierającego (rozdział 1)
2) Siedem listów do Kościołów (rozdziały 2-3)
3) Świadectwo uwielbienia w niebie (rozdział 4)
4) Seria siedmiu pieczęci, siedmiu trąb, siedmiu wizji, siedmiu czasz, siedmiu słów i siedmiu kolejnych wizji (rozdziały 5-20)
5) Wizja ostatecznego stanu, nowa ziemia i nowe niebo (rozdziały 21-22)

Kontrowersja odnosi się do relacji pomiędzy poszczególnymi sekcjami. Rozdzial otwierający oraz siedem listów a także wizja ostatecznego stanu nie należą do kontrowersji. Kontrowersja dotyczy rozdziałów od 4 do 19 a nawet 20. Istnieje pięć głównych poglądów, które mają dramatyczny wpływ na interpretację tekstu Objawienia:
.

Preteryzm

Preteryzm, jak sama nazwa wskazuje (wywodzący się z łacińskiego rdzenia oznaczającego „przeszłość”) stwierdza, że wszystko w rozdziałach 4-19 miało już miejsce i było przeznaczone wyłącznie dla Kościoła I wieku. W tym ujęciu Księga Objawienia odnosi się przede wszystkim do wydarzeń, które miały miejsce w przeszłości, albo w okresie poprzedzającym zniszczenie Świątyni Jerozolimskiej w 70 A.D. albo we wczesnych wiekach chrześcijańskich poprzedzających zniszczenie Cesarstwa Rzymskiego w V wieku naszej ery. Stąd Neron, który zmarł w 68 roku to powracający Antychryst.

Dla preterystów język Objawienia 1:1 („rzeczy, które wkrótce muszą się wydarzyć”) wyznacza ramy czasowe dla całej Księgi. Objawienie Jezusa Chrystusa, które Apostoł Jan otrzymał na wyspie Patmos, jest ujawnieniem wydarzeń, które były bliskie w czasie pisania księgi, a które teraz leżą w przeszłości. Tak jak siedem listów do kościołów Azji Mniejszej było skierowanych do rzeczywistych kościołów w pierwszym wieku, tak pozostała część księgi opowiadała członkom tych kościołów o wydarzeniach i okolicznościach, które wkrótce miały nastąpić. Dopiero w rozdziałach 21–22, w wizji nowego nieba i ziemi, znajdujemy proroctwo o wydarzeniach wciąż leżących w przyszłości.

Oczywistą siłą preteryzmu jest uznanie, że Apokalipsa mówi o wydarzeniach, które „musi wkrótce nastąpić”, a nie wydarzeniach w odległej przyszłości, dalekiej od okoliczności wczesnego kościoła. Preteryzm słusznie skupia się na trafności nauczania księgi dla jej pierwszych odbiorców, Kościoła I wieku.

Jednakże problem z konsekwentnie preterystycznym odczytaniem Objawienia polega na tym, że księga ta staje się w dużej mierze nieistotna dla obecnych zmagań kościoła lub jego oczekiwania na przyszłe wypełnienie Bożych obietnic.

Preteryzm utrzymywany jest przede wszystkim przez liberalnych uczonych i krytyków historycznych.
.

Historyzm

Podejście historyzmu odczytuje Księgę Objawienia jako wizjonerską symbolikę chronologicznej sekwencji wydarzeń, które będą miały miejsce w ciągu historii Kościoła, od pierwszego przyjścia Chrystusa do Jego drugiego przyjścia pod koniec obecnego wieku. Stąd rozdziały 4-19 odnoszą się do całego kościoła we wszystkich wiekach.

Historyczni interpretatorzy zazwyczaj czytają wizje w Objawieniu jako prezentację w porządku chronologicznym (od I wieku do końca czasów) najważniejszych wydarzeń w historii odkupienia, od czasu jej napisania do drugiego przyjścia, tysiąclecia, sądu ostatecznego i stanu końcowego. Wizje te odpowiadają rzeczywistym wydarzeniom, instytucjom lub osobom, które odgrywają ważną rolę w historycznej realizacji Bożych celów odkupienia.

Dobrze znaną ilustracją historyzującego odczytania Księgi Objawienia jest Reformacyjne utożsamienie nierządnicy Babilonu w Objawieniu 17 z Kościołem rzymskokatolickim i papiestwem. Mniej znaną historyzującą interpretacją jest identyfikacja Bestii z morza przez średniowieczny kościół w 13 rozdziale Objawienia wraz z powstaniem islamu.

Siła historyzmu tkwi w uznaniu, że wizje Objawienia odnoszą się do wydarzeń, które miały miejsce w czasie jego pierwotnego pisania i w całej historii Kościoła aż do powtórnego przyjścia Chrystusa.

Słabość historyzmu polega na założeniu, że wizje Objawienia odzwierciedlają prosty chronologiczny ciąg wydarzeń, a nie prezentacje tych samych wydarzeń z różnych punktów widzenia. Księga Objawienia jest na tyle duża i symboliczna, że można dostrzec “czasy współczesne” każdego pokolenia niemal w każdym jej rozdziale stąd interpretatorzy przyjmujący pogląd historyczny zakładają, że to oni właśnie żyją w czasach ostatecznych (z perspektywy czasu widzimy iż wszyscy oczywiście się mylili).

Pogląd ten utrzymywany był przez niektórych uczonych średniowiecza, był również popularny w XVI wiecznych kręgach Reformacji. Np. Luter, który identyfikował papieża Antychrystem, co dowodziło wg niego że koniec czasów jest tuż tuż.
.

Futuryzm

Futurystyczne podejście do Księgi Objawienia traktuje wizje z rozdziałów 6–22 jako odnoszące się do wydarzeń, które nastąpią w przyszłości, bezpośrednio przed powtórnym przyjściem Chrystusa i z końcem historii.

Wielu, choć nie wszyscy, futuryści są premilenialistami i dyspensacjonalistami.  Dla futurystów dyspensacjonalistycznych większość wydarzeń w wizjach Objawienia (rodziały 4-22) będzie miała miejsce w przyszłym okresie ucisku po pochwyceniu i usunięciu kościoła z ziemi podczas którego zostanie wznowiony Boży program dla narodowego Izraela.

Na przykład, wielu dyspensacjonalistów wierzy, że wizja porażki szatana z Objawienia 12 nie opisuje inauguracji królestwa Chrystusa podczas Jego pierwszego przyjścia, ale klęskę szatana w połowie przyszłego siedmioletniego okresu ucisku po pochwyceniu kościoła.

Siłą futuryzmu jest uznanie, że Księga Objawienia uczy, że przed końcem dziejów będzie trwało, a nawet zwiększało się cierpienie ludu Bożego. Futuryzm również słusznie podkreśla, że ​​ostateczny triumf Chrystusa i Jego ludu nastąpi dopiero przy powtórnym przyjściu Chrystusa.

Słabością podejścia futurystycznego jest to, że większość Księgi Objawienia opisuje wydarzenia jako mające miejsce w odległej przyszłości. W rezultacie znaczna część Księgi miała niewielkie bezpośrednie znaczenie dla prześladowanych wierzących, do których pierwotnie była adresowana.
.

Idealizm

Podejście idealistyczne różni się od trzech pierwszych podejść niechęcią do utożsamiania konkretnych wydarzeń historycznych, instytucji czy osób z wizjami Księgi Objawienia. Podejście to, czasami nazywane „iteryzmem”, postrzega wizje Objawienia (rozdziały 4-19) jako obraz walki Kościoła w całym okresie między pierwszym a drugim przyjściem Chrystusa, tyle że nie w porządku chronologicznym. System uznaje ogólną symbolikę Księgi za świadectwo zwycięstwa Boga nad złem.

Idealizm przyznaje, że Księga Objawienia została pierwotnie napisana, aby zachęcić wczesny kościół do jego zmagań pod prześladowaniami religijnymi i politycznymi.

Ale utrzymuje również, że listy do siedmiu kościołów i wizje zawarte w Księdze odzwierciedlają okoliczności, które charakteryzują cały wiek kościoła, od pierwszego przyjścia Chrystusa do Jego powrotu pod koniec obecnego wieku.

Podczas gdy futuryści, preteryści i historycy utożsamiają nierządnicę Babilon z Objawienia 17 odpowiednio z postacią z czasów końca, z pierwszego wieku lub z postacią historyczną, idealiści twierdzą, że Babilon symbolizuje różne polityczne i religijne formy sprzeciwu wobec kościoła i powtarzającej się Ewangelii. w całej historii..

Podejście cykliczne

Podejście to jest prawidłowe i zwraca uwagę na fakt, że Objawienie ma charakter cykliczny i rozdziały 4-20 obejmują okres od pierwszego do drugiego przyjścia Chrystusa patrząc na niego z różnych perspektyw. Cała historia opowiedziana jest w serii sześciu cykli. Najbardziej oczywistym przykładem są trzy zestawy siódemek:

  1. Siedem pieczęci
  2. Siedem trąb
  3. Siedem wizji
  4. Siedem czasz
  5. Siedem słów
  6. Siedem kolejnych wizji

Każdy z cykli postrzegany jest jako odnoszący się do całego Kościoła w historii jego istnienia. Cykle nie są jedynie kolistymi powtórzeniami ale także idą naprzód, ponieważ argument zmierza ku pewnemu określonemu celowi.

1 Tes. 5:3 Bo gdy będą mówić: Pokój i bezpieczeństwo – wtedy przyjdzie na nich nagła zguba, jak bóle na kobietę brzemienną, i nie ujdą.

Jak cykliczność wpływa na przesłanie Objawienia? Księga ma na celu ujawnienie tego, czego wcześniej nie widzieliśmy i pokrycie tego samego okresu z nowej perspektywy, za każdym razem, gdy literacko wymusza ten wątek. Nie wszystko widzimy w pierwszym czytaniu pierwszego cyklu; tak więc na świecie dzieje się więcej, niż widzimy na pierwszy rzut oka. Podejście to jest najbardziej satysfakcjonujjące

a)  podkreśla, że ​​wizje Objawienia odzwierciedlają wydarzenia i okoliczności z czasu jego napisania lub okres bezpośrednio po nim.

b) dowodzi, że listy do siedmiu kościołów i wizje zawarte w Księdze odzwierciedlają okoliczności, które charakteryzują cały wiek kościoła, od pierwszego przyjścia Chrystusa do Jego powrotu pod koniec obecnego wieku.

c) chociaż wydarzenia przedstawione w wizjach Apokalipsy mogły mieć miejsce w przeszłości lub mogą się powtarzać w różnych momentach historii, nie ograniczają się one do określonego czasu w przeszłości, teraźniejszości czy nawet przyszłości.

d) przedstawia wydarzenia, które będą miały miejsce na krótko przed końcem historii

Szczególnie istotnym dla tej formy interpretacji Objawienia jest fakt, że była ona najwcześniejszą znaną znaną interpretacją w Kościele. Pierwszy komentarz do Księgi Objawienia napisany został w 260 roku przez Wiktoryna z Patawii, biskupa i męczennika, zamordowanego za wiarę w Chrystusa w 304 roku.  165 lat po spisaniu Objawienia komentarz ten dowodzi jego cykliczności i mamy wszelkie podstawy aby twierdzić iż taka była powszechna interpretacja Apokalipsy do II wieku.

Na podstawie, źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email