Otwarte drzwi dla Słowa

utworzone przez | cze 14, 2023 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele

Imperium Rzymskie a wolność słowa

Kol. 4:3 Modląc się jednocześnie i za nas, aby Bóg otworzył nam drzwi słowa, żebyśmy mówili o tajemnicy Chrystusa, z powodu której też jestem więziony

W okresie republikańskim Cesarstwa Rzymskiego (509-27 p.n.e.) obywatele posiadali uznaną zdolność do swobodnego wypowiadania się publicznie, ale nie cieszyli się równym statusem w chronionej prawem dziedzinie wypowiedzi. Oczywiście republikański Rzym znał prawa regulujące wolność słowa i być może nawet później uchwalono przepisy dotyczące iniurii czyli werbalnego afrontu wobec drugiej osoby. Jednak w tych przypadkach, podobnie jak później za Augusta, środki te działały jako ograniczające i hamujące i nie odnosiły się bezpośrednio do prawa jednostki do swobodnego wypowiadania się.

Chociaż nie wiemy, czy każdy obywatel, niezależnie od zajmowanej pozycji w społeczeństwie, miał możliwość wyrażania swojego zdania bez obawy odwetu lub represji wydaje się, że ludzie na ogół faktycznie nie cieszyli się znaczną swobodą mówienia własnego zdania.

Należy zauważyć, że publiczne oświadczenie własnego zdania można określić albo jako wyrażenie libertas, albo jako akt licentia, w zależności od zastosowania szerszych ram społeczno-kulturowych i etycznych w konkretnym kontekście. Ogólnie rzecz biorąc, na przykład w przypadku satyr,

  • libertas, zastosowane do opisu aktu mowy, zawsze miało wartość pozytywną, podczas gdy
    .
  • licentia często oznaczała przekroczenie dopuszczalnej normy, wskazując na formę wolności słowa, którą można było zasadnie postrzegać jako groźby lub wywołujące dezaprobatę.

Wolność słowa w cesarstwie nie było kwestią prostą:

 „Zagrożenie licentia i sposób, w jaki może ona skonfrontować widzów z nieprzyjemnymi prawdami, zawsze czai się za używaniem przez satyrę  ich libertas. A krytycy satyry zobaczą tylko licentię” [1]

Waleriusz Maksymus, rzymski pisarz żyjący w pierwszej połowie I wieku twierdził, że wolność słowa w jego czasach znajdowała się pomiędzy cnotą a występkiem. Jeśli działała w swoich postrzeganych uzasadnionych granicach, była postrzegana jako zdolność do pozytywnej siły moralnej.

Jeśli z drugiej strony przekraczała swoje uznane granice, uważano ją raczej za zdolność o moralnie godnej ubolewania mocy opisowej. Granice te były częściowo ustalane, egzekwowane i regulowane przez publiczność. [2]

Imperium Rzymskie tolerowało wszystkie religie i bóstwa, których były setki, a to ze względu na ilość podbitych ludów włączonych przez działania wojenne. Zasada Pax Romana gwarantowała wolność wyznawanej religii, o ile ta była uznana za legalną czyli religio licita i nie naruszała uznanego porządku społecznego. Szczytowy okres okoju i dobrobytu gwarantowanego przez Pax Romana przypadał na lata 96-180, czyli miał się rozpocząć około 30 lat po napisaniu Listu do Kolosan.

Imperium zbliżało się do swojego złotego wieku, w którym dobrodziejstwa wolności słowa i wzrostu gospodarczego miał objąć dużą część jego populacji.

Wrogość świata wobec drogi Pańskiej

Jednak chrześcijanom nie dane było doświadczyć dobrodziejstw złotego wieku. uznani za społecznych wichrzycieli i burzycieli naturalnego porządku świata mieli stać się jedyną grupą pozbawioną błogosławieństw dobrobytu dostarczanego przez państwo.

Przyczyną tego była wiara w Chrystusa, który z perspektywy pogan i zgodnie ze stanem faktycznym nie tylko odrzucała pozostałe religie jako fałszwe ale też sam Chrystus “uzurpował” sobie miano jedynego prawdziwego Boga (PAN jest Bogiem i nie ma innego oprócz niego 5 Mojż. 4:35) a także twierdził, że nadzieja na lepsze życie pośmiertne znajduje się tylko w nim.

Dzieje 4:12  I nie ma w nikim innym zbawienia. Nie ma bowiem pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.

Co gorsza, wyznawcy Chrystusa, jego „kapłani” nie uczestniczyli w powszechnych, religijnych świętach państwowych i wzywali wszystkich do upamiętania.

Dzieje 17:30 Bóg wprawdzie pomijał czasy tej nieświadomości, teraz jednak nakazuje wszędzie wszystkim ludziom upamiętać się;

Zatwardziali w fałszywej religii poganie uznali chrześciańską nakę o zmartwychwstaniu w ciele za głupstwo: Gdy usłyszeli o zmartwychwstaniu, jedni się naśmiewali (Dzieje 17:32) a z biegiem czasu, z racji wzrastającej liczby nawróceń, za coraz większe zagrożenie

Z drugiej strony Żydzi oczekując raczej politycznego wybawiciela odrzucili Mesjasza ponieważ Ich serce utyło, uszy stępiały, oczy zostały zamknięte (Dzieje 28:7), sąd Boży pozbawił naród żydowski z przymierza o czym zostali poinformowani osobiście przez Chrystusa

Mat. 21:43 Dlatego mówię wam: Królestwo Boże zostanie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce.

Odrzuceni Żydzi i odrzucający prawdę poganie, zjednoczeni przeciw Chrystusowi i chrześcijaństwu obrali na cel wspólnego wroga. Wcielonego Boga Wszechmogącego.

Apostoł znalazł się w samym sercu tego konfliktu
.

Pozycja Pawła

z powodu której też jestem więziony

Pisząc swój List do Kolosan jego autor znajdował się w więzieniu oczekując na spotkanie Neronem,  najbardziej zdeprawowanym człowiekiem jego czasów, dla którego morderstwo było jedynie kaprysem i zachcianką. Paweł został uwięziony ze względu na tumult jaki nieustannie podnosili Żydzi i podburzeni przez nich poganie wszędzie tam, gdzie tylko się pojawił.

1) W Ikonium w między 46 a 48 rokiem Żydzi podburzyli pogan przeciwko Pawłowi, Barnabie i pozostałym towarzyszom misji ewangelicznej. Niemal doszło do ukamienowania, misjonarze salwowali się ucieczką.

Dzieje 14:1-2 W Ikonium również weszli do synagogi żydowskiej i mówili tak, że uwierzyła wielka liczba Żydów i Greków.   Lecz Żydzi, którzy nie uwierzyli, podburzyli i rozjątrzyli serca pogan przeciwko braciom.

2) Dwa lata później w Tesalonikach Żydzi podburzyli całe miasto ukazując Pawła jako tego, który niszczy Pax Romana na całym świecie.

Dzieje 17:5-6 Ale ci Żydzi, którzy nie uwierzyli, zdjęci zazdrością, dobrali sobie niektórych niegodziwych próżniaków, a kiedy zebrali dużą grupę, podburzyli miasto. Naszli dom Jazona i szukali ich, aby wyprowadzić ich przed lud.  Gdy jednak ich nie znaleźli, zaciągnęli Jazona i niektórych braci przed przełożonych miasta, krzycząc: Oto ci, którzy cały świat wzburzyli, przyszli też tutaj;

3) W końcu około 55 roku Żydzi zaatakowali Pawła w świątyni, twierdząc że Apostoł walczy przeciwko religii żydowskiej na całym świecie.

Dzieje 21:27-29 Kiedy zaś te siedem dni dobiegało końca, zobaczyli go w świątyni Żydzi z Azji, podburzyli tłum i rzucili się na niego;  Wołając: Mężowie Izraelici, pomóżcie! To jest człowiek, który wszędzie wszystkich naucza przeciwko ludowi i prawu, i temu miejscu, a nadto jeszcze i Greków wprowadził do świątyni i splugawił to święte miejsce.  Przedtem bowiem widzieli z nim w mieście Trofima z Efezu i sądzili, że Paweł wprowadził go do świątyni.

Cechą wspólną podstępu Żydów, jak zauważamy, było nie tylko oskarżenie o działanie Pawła jako niezgodne z przyjętym standardem jedności, który w Imperium umożliwiał zachowanie tzw. statusu quo, czyli obecnego stanu rzeczy jako nienaruszonego,  stanu tolerancji religijnej tych spośród kultów, które Rzym uznawał za legalne. Żydzi siłę oskrażenia położyli na na globalny charakter rzekomo wywrotowej działalności Apostoła aby tym samym przykuć uwagę władz imperialnych

Budowany był obraz Pawła jako rewolucjonisty, który chciał zmienić porządek rzeczy w całym cesarstwie, we wszystkich jego narodach  a zatem zachwiać jego posadami i doprowadzić do upadku. Był to polityczny majstersztyk, aspekt walki duchowej dzieci tego świata z dziećmi królestwa, które nie jest z tego świata.

Zgodnie z oskarżeniem Żydów Paweł obalał kulturę Imperium, jego religie a także uznawał innego Króla niż cesarz.

W pewnym sensie była to prawda.

  • Rzeczywiście wszystkie religie, poza chrześcijaństwem, z ich bezwartościowymi ,często cielesnymi rytuałami, grzesznymi bóstwami i sposobami na uzyskanie lepszego życia pośmiertnego były fałszywe i należało je zwalczać. : Obalamy rozumowania i wszelką wyniosłość, która powstaje przeciwko poznaniu Boga, i zniewalamy wszelką myśl do posłuszeństwa Chrystusowi; (2 Kor. 10:5)
  • Faktycznie kultura Imperium Rzymskiego, pełna przemocy, krwi, wyzysku, niesprawiedliwości społecznej, rozwiązłości i przewrotności, zasługiwała na zmianę: nierząd, nieczystość, chciwość, sprośność, niedorzeczne gadanie, niepzryzwoite żarty to wszystko co się u nich po kryjomu dzieje, (i) i wstyd nawet (o tym) mówić (Efezjan 5:1) były uczynkami ciemnności, które należało publicznie strofować (nie miejcie nic wspólnego z bezowocnymi uczynkami ciemności, ale je raczej strofujcie Efez. 5:11)
  • Cesarz uzurpujący sobie boską naturę był antychrystem. To, że Neron uznawany był za boga wynika z faktu, że po jego samobójstwie w 68 r.n.e., istniało powszechne przekonanie, zwłaszcza we wschodnich prowincjach, „że nie umarł i jakoś powróci” [3] Swetoniusz, rzymski pisarz żyjący między 69 a 130 rokiem wskazywał nawet, że nadworni astrologowie przewidzieli upadek Nerona, ale że będzie miał władzę na Wschodzie [4] Jednak, jak publicznie nauczał Paweł wbrew kulturze swoich czasów: chociaż są tacy, którzy są nazywani bogami, czy to na niebie, czy na ziemi – bo wielu jest bogów i wielu panów; (1 Kor. 8:5) cesarz nie był ani Panem ani Bogiem: To dla nas jest jeden Bóg, Ojciec, z którego wszystko, a my w nim, i jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko, a my przez niego.(werset 6). Słowa z Listu do Koryntian zapisane zostały w 55 orku czyli rok po wstąpieniu Nerona na tron.

Powyższe fakty zostały przeinaczone przez Żydów, głównego i największego oponenta chrześcijaństwa od dnia pięćdziesiątnicy do dnia dzisiejszego.  Żydzi ukazywali Apostoła w taki sposób, jakby pragnął on rewolucji społecznej skupiając wokół siebie wyznawców gotowych na śmierć dla jego sprawy, po to aby w odpowiedniej chwili ruszyć po tron cesarski. Ta sama taktyka zastosowana została przez nich w odniesieniu do Jezusa z Nazaretu

Jan 19:12 Odtąd Piłat starał się go wypuścić. Żydzi jednak wołali: Jeśli go wypuścisz, nie jesteś przyjacielem cesarza. Każdy, kto się czyni królem, sprzeciwia się cesarzowi.

Religie tego świata są fałszywe i opierają swoje potęgi nie na tym co duchowe lecz na tym co cielesne. W ten sposób odzwierciedlają one miejsce w jakim powstały. Ponieważ ten świat gwarantował pokój kultom, Paweł był oskarżany o to samo co Jezus Chrystus: o próbę społecznej rewolucji godzącej w status quo cesarstwa i religii, jakie objemowało ono swoim patronatem.

Dzieje 17:7 Oni wszyscy postępują wbrew dekretom cesarza, mówiąc, że jest inny król, Jezus.

Świat walczy z kościołem za pomocą miecza. Jednak kościół nie jest bezbronny.
.

Rola modlitwy

Modląc się jednocześnie i za nas,

Ponieważ królestwo Boże nie jest z tego świata (Jan 18:36) a Bóg jeszcze nie doprowadził do zjednoczenia nowego nieba i nowej ziemi, gdyż pierwsza ziemia jeszcze nie przeminęła (Obj. 21:1) Bóg ustanowił modlitwę jako najwspanialszą formę oddania Mu czci ale także jako sposób zwracania się do Niego o rzeczy niezbędne do sprawowania chrześcijańskiej służby i walki duchowej.

Chrześcijański bój, wbrew zarzutom Żydów i pogan,  nie odbywa się w ciele. Sam Chryrtus powiedział: Gdyby moje królestwo było z tego świata, to moi słudzy walczyliby, abym nie został wydany Żydom. (Jan 18:36)  Zadaniem chrześcijan jest raczej walka duchowa Gdyż oręż naszej walki nie jest cielesny, ale z Boga, i ma moc burzenia twierdz warownych (2 Kor. 10:4) krórymi są fałszywe systemy religijne sprzeczne z religią Chrystusa (2 Kor. 10:5).

W czasie zmaganich na rzecz królestwa nie z tego świata, Królestwa Bożego, w wielu przypadkach chrześcijanie narażeni są na prześladowania ze strony synagogi szatana, ludzi tego świata, który w  całości tkwi w niegodziwości (1 Jana 5:19). Ta niegodziwość przejawia się także na sposób fizyczny.
.

Broń wroga

Reprezentanci obcych kultów będą sięgać po wyszukane środki represji: od obmowy, przez podstęp, przekupstwo aż do zagrożenia zdrowia i życia, wszystko po to aby zatrzymać rozprzestrzenianie się słowa Ewangelii.  Przysięga jezuicka jest najlepszym dowodem na niezmienność środków, w jakich reprezentaci diabła nie przebierają aby unicestwić chrześcijaństwo i chwalebną Ewangelię. Zwróćmy uwagę na przysięgę jezuity, na jej podstępny i morderczy charakter. Jezuici zostali stworzeni w jednym celu: zniszczenia Ewangelii i chrześcijaństwa:

„Obiecuję ponadto i oświadczam, że kiedy tylko nadarzy się okazja, będę czynił i prowadził nieustanną wojnę, potajemnie lub otwarcie, przeciwko wszystkim heretykom, protestantom i liberałom, zgodnie z moim poleceniem, aby ich wykorzenić i eksterminować z powierzchni całej ziemi; i że nie oszczędzę ani wieku, płci ani kondycji; i że powieszę,zmarnuję,ugotuję,okradnę,uduszę i pogrzebiężywych tych niesławnych heretyków, rozerwężołądkiw łonie ich kobiet i zmiażdżęich dzieciom głowy o ściany, aby na zawsze unicestwić ich zniewoloną rasę.
.
Gdy tego samego nie da się zrobić otwarcie, potajemnie użyję zatrutegokielicha,duszącegosznurka,staliponiarda lub ołowianejkuli, niezależnie od honoru, rangi, godności czy autorytetu osoby lub osób, bez względu na ich stan życiowy, publiczny lub prywatny, tak jak w każdej chwili może mi to polecić dowolny przedstawiciel papieża lub przełożonego Bractwa Świętej Wiary, Towarzystwa Jezusowego ”. [5]

Nie łudźmy się. Religia rzymskiego Antychrysta to główny wróg chrześcijaństwa.
.

Zjednoczeni w upadku

Zagrożenie jest równie realne i śmiertelne niezależnie od czasów i obszarów, na jakich pojawia się chrześćijaństwo. W pewnym sensie, choć zróżnicowani etnicznie i światopoglądowo, jako będący po jarzmem szatana, przeciwnicy Boga są zjednoczeni i jednomyślni w działaniu na szkodę Boga.

Psalm 2:1-3 Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?  Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, mówiąc: Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

Natura tego postępowania ma swój korzeń w upadku człowieka. Choć  przeciwnicy nie zawsze czynią tego w sposób skoordynowany i świadomie, jako podlegli jednemu władcy oraz ze względu na upadłą, grzeszną naturę muszą przeciwstawiać się prawdzie, ponieważ ciemność światłości nie może zrozumieć i jest jej wroga:

Jan 1:5 A ta światłość świeci w ciemności, ale ciemność jej nie ogarnęła (gr. κατέλαβεν   katelaben – nie pojmuje).

Wszyscy będący obcymi i wrogami umysłem Bogu, który jest niedostępny w niebie, wszyscy oni przejawiają swoją nienawiść w niegodziwych uczynkach (Kol. 1:21) przeciw Kościołowi pielgrzymującemu.  Kościół jest i musi być uciskany na tym świecie. Jeśli nie jest uciskany, oznacza to, że nie jest Kościołem lecz ludzką, skompromitowaną religią posiadającą z chrześcijaństwem jedynie wspólnotę nazwy, jak kościół rzymsko katolicki, neo-ewangelicy i inne.
.

Broń chrześcijan

Prześladowanie prawdziwego kościoła jest nieukninioną konsekwencją zbudowania go na skale wiary przekazanej przez Chrystusa, prawdy, której świat nie może przyjąć. Ten kościół, o którym Chrystus powiedział, że bramy piekła go nie przemogą (Mat. 16:18) jest w żywej społeczności z Bogiem, królem nie z tego świata. Modlitwa chrześcijańska jest duchową formą kontaktu poddanych z Królem królów i jako taka nie jest ostatnią deską ratunku z opresji uciskanego kościoła. Jest ona stale towarzyszącym elementem walki duchowej kościoła walczącego o rozprzestrzenianie się Ewangelii.

Warto w tym miejscu zdefiniować modlitwę pod względem formalnym. Prawidłowa modlitwa do Boga nie polega na mówieniu niezrozumiałym przez nikogo bełkotem, jak nauczają heretycy ruchu zielonoświątkowego, ponieważ taka „modlitwa” nie przynosi żadnej korzyści. Nie jest to też bezmyślne powtarzanie wyuczonych litanii, przed którymi podnoszona jest intencja w jakiej słowa te mają być rzekomo wypowiadane.

Modlitwa to wzywanie Boga jako Swiętego i wszechmocnego Boga, który ma moc uczynić każdą rzecz to prośba, czasem rozpaczliwa, o pomoc w każdym, nawet najcięższym położeniu. Marcin Luter piętnując fałszywe praktyki modlitewne swoich czasów stwierdził

„Rzeczywiście jest to prawda: modlitwy, jak je dotychczas odprawiano, gdy ludzie paplali i zawodzili w kościołach, nie były oczywiście żadnymi modlitwami. (…) Modlić się bowiem – znaczy, jak uczy drugie przykazanie: „Wzywać Boga we wszelkich potrzebach” [6]

Pierwszy kościół znał siłę modlitwy i trwał w modlitwie.
.

Siła modlitwy

Jeśli Wiele może usilna modlitwa sprawiedliwego (Jakuba 5:16) ile może modlitwa wielu sprawiedliwych? Eliasz który był człowiekiem podlegającym tym samym doznaniom co my i modlił się gorliwie, żeby nie padał deszcz, i nie spadł deszcz na ziemię przez trzy lata i sześć miesięcy, co stanie się gdy modlić się będzie cały kościół?

A) Gdy Piotr został uwięziony przez Żydów w więzieniu, aby nie mógł głosić Ewangelii z zamiarem jego uśmiercenia przez podburzony zawczasu tłum, kościół trwał w modlitwie o Apostoła nieustannie.

Dzieje 12:4-5 Kiedy (Herod) go schwytał, wtrącił go do więzienia i oddał pod straż szesnastu żołnierzom, zamierzając po święcie Paschy wydać go ludowi. Strzeżono więc Piotra w więzieniu, a kościół nieustannie modlił się za niego do Boga.

B) Apostoł Paweł przebywając w więzieniu prosił kościoły o modlitwę o jego uwolnienie

Filip. 1:19 Wiem bowiem, że to doprowadzi do mojego zbawienia dzięki waszej modlitwie i pomocy Ducha Jezusa Chrystusa;

C) Piotr i Paweł opuścili swoje cele. Modlitwy wiernych i sprawiedliwych chrześcijan, jeśli zgodne z wolą Bożą, jeśli wypowiadane w duchu i prawdzie jako miłe kadzidło Bogu, woń, którą miłuje Bóg

Psalm 141:2 Niech moja modlitwa będzie przed tobą jak kadzidło, a podniesienie moich rąk jak wieczorna ofiara.
.
Obj. 8:3-4 I przyszedł inny anioł, i stanął przy ołtarzu, mając złotą kadzielnicę. Dano mu wiele kadzideł, aby je ofiarował z modlitwami wszystkich świętych na złotym ołtarzu, który jest przed tronem. I dym kadzideł z modlitwami świętych wzniósł się z ręki anioła przed Bogiem.

D) Ludzkie modlitwy nie mogą zmienić Bożych dekertów. Ale Bóg postanowił w swojej suwerenności aby modlitwy świętych, miła dla Niego woń poddania Kościoła Jego suwerennej woli, uczynił modlitwy (podobnie jak wiarę) środkiem łaski, przez który Kościół uzyskuje od Boga to, co konieczne dla jego funkcjonowania. Ponieważ wiara jest darem łaski, zdolność modlenia się w wierze jest darem łaski

Mat. 21:22 I wszystko, o cokolwiek poprosicie w modlitwie, wierząc, otrzymacie.

E) Modlitwa jest także miarą jedności kościoła. Apostoł posiadał wokół siebie znaczną grupę współpracowników jak Tychik, Onezym, Arystarch, Marek, Jezusu Just, Epafras, Łukasz, Demas. Mimo tak zacnego i pobożnego towarzystwa zwracał się o modlitwę do wszystkich, z którymi wiązała go praca misyjna, nawet pośrednio, jak w przypadku Kolosan, przez Epafrasa. Wspólna modlitwa to wspólna duchowa świadomość aktualnych potrzeb Kościoła a także inspirowana przez Ducha Świętego wspólnota duchowej walki o kościół. Bóg miłuje jedność i uczynił modlitwę jednym z elementów jej zachowania.

Wczenochrześcijańskie Pisma stanowią dla nas bardzo silny dowód w tej kwestii. Ignacy Antiocheńśki, zwany Theoforem greck. Θεοφορος (niosący Boga), ,  ur. ok. 30, który zmarł śmiercią męczeńską ok. 98-117 w Rzymie, jeden z ojców Kościoła, przjaciel Apostoła Piotra, zalecał Polikarpowi, wspomnianemu w Objawieniu biskupowi Smyrny, zachowanie jedności przy współudziale modlitwy:

„Pilnuj swego stanowiska z całą gorliwością ciała i ducha. Staraj się o jedność, rzecz spośród wszystkich najlepszą. Pomagaj wszystkim tak, jak tobie pomaga Pan, dla wszystkich miej cierpliwość miłości pełną, tak łaśnie jak ją okazujesz. Trwaj w modlitwach nieustannych: proś o mądrość jeszcze większą od tej, którą już posiadasz (…)” [7]

Modlitwa w tym fragmencie i zgodnie z kontekstem to zatem to miła Bogu woń jedności świętych.
.

Konieczność modlitwy

aby Bóg otworzył nam drzwi słowa,

Fragment co do zasady posiada jedno znaczenie, jednak można aplikować go rozmaicie.
.

W celu uwolnienia

A) Zamknięcie drzwi odnosi się z pewnością do uwięzienia Pawła i co za tym idzie ograniczenia jego zdolności misyjnych. Nawet wtedy Słowo Boże rozrastało się, czy to poprzez Listy Pawła, które jako natchnione kształtują Kościół po dziś dzień, czy też dzięki jego współpracownikom a także innym chrześcijanom tamtych czasów. Sam Paweł o Ewangelii zauważył w Liście do Tymoteusza

2 Tym. 2:9 Dla której znoszę cierpienia jak złoczyńca, aż do więzów, ale słowo Boże nie jest związane.

O opatrzność

B) Z drugiej strony Apostoł prosił o modlitwę o otwarcie nie tyle drzwi więzienia, co drzwi Słowa (gr. θύραν τοῦ λόγου  thyrioan tou logou) Jest to zatem prośba o Bożą opatrzność według której Ewangelia nie miałaby zostać zdelegalizowana i zakazana w Imperium. Jest to szersza prośba o ułatwienie propagacji Ewangelii na świecie. Tak jak dekadę wcześniej Apostoł miał możliwość głoszenia Ewangelii pomimo przeciwności,przekaz Ewangelii nie był uznawany za obrazobórczy i godzący w Pax  Romana.

1 Kor. 16:9 Otworzyły się bowiem przede mną drzwi wielkie i owocne, a mam wielu przeciwników.

O otwarcie serc

C) Trzeci aspekt tej prośby odnosi się do Najwyższego Boga, aby głoszenie otwierało serca ludzi, aby byli oni skłonni przyjść do niego i słuchać Ewangelii z jego ust  i aby drzwi ich serc mogły zostać otwarte, aby Słowo było skuteczne dla nawrócenia człowieka, o czym decyduje Bóg suwerennie.

Dzieje 16:14 Przysłuchiwała się temu też pewna bogobojna kobieta, imieniem Lidia, z miasta Tiatyry, sprzedająca purpurę, której to serce otworzył Pan, aby uważnie słuchała tego, co mówił Paweł.
.
Dzieje  13:48 Kiedy poganie to usłyszeli, radowali się i wielbili słowo Pańskie, a uwierzyli wszyscy, którzy byli przeznaczeni do życia wiecznego.

Tak więc jedna prośba posiada trzy zastosowania: uwolnienie Pawła z więzienia, opatrznościowe zachowanie prawa do głoszenia Ewangelii oraz przyprowadzenie do Pawła i otworzenie serc jego słuchaczy.
.

Mysterion, czyli tajemnica Chrystusa

żebyśmy mówili o tajemnicy Chrystusa,

Greckie słowo tłumaczone jako tajemnica to μυστήριον mysterion. Nie chodzi tutaj o

  • mistyczną, gnostycką i niepoznawalną rozumem wiedzę
    .
  • niejasne, ciężkozrozumiałe sposoby głoszenia Ewangelii
    .
  • skryte głoszenie Słowa.

Aby dobrze zrozumieć co Apostoł przekazuje w tym miejscu musimy udaćsię do kontekstu Listu, bliższego (ponieważ Apostoł nie zapomniał zdefiniować tego terminu wcześniej) oraz dalszego, ku ugruntowaniu nas w prawdziwości interpretacji.
.

Bliższy kontekst

Ponieważ Żydzi wierzyli, że są narodem wybranym i tylko oni zasługują na zbawienie z racji swojego pochodzenia od Abrahama, nienawidzili poglądu według którego poganie mieliby stać się członkami jednego ciała Bożego, Chrystusowego. Paweł doświadczył gniewu Żydów gdy objawił tę tajemnicę po raz pierwszy publicznie

Dzieje 22:20-22 A kiedy przelewano krew Szczepana, twojego świadka, ja też byłem przy tym i zgodziłem się na jego zabicie, i pilnowałem szat tych, którzy go zabili.  I powiedział mi: Idź, bo ja cię poślę daleko, do pogan.  Słuchali go aż do tego słowa, potem podnieśli swój głos, mówiąc: Zgładź z ziemi takiego człowieka, bo nie godzi się, żeby żył!

Włączenie pogan do dzieła Ewangelii było aż nadto obrazoburcze dla statusu quo Żydów i ich religii. Paweł i Bóg, którego Apostoł reprezentował, powinni zostać zgładzeni z powierzchni ziemi. Oto wściekłość egocentrycznego grzesznika. A jednak Kolosanie byli z pogan. I to do nich wcześniej Paweł powiedział: jesteście tak samo zbawieni jak chrześciajnie pochodzenia żydowskiego. Każdy człowiek powinien usłyszeć Ewangelię

Kol. 1:27-28 Którym Bóg zechciał oznajmić, jakie jest wśród pogan bogactwo chwały tej tajemnicy (μυστήριον mysterion), którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały.  Jego to głosimy, napominając każdego człowieka i nauczając każdego człowieka we wszelkiej mądrości, aby każdego człowieka przedstawić doskonałym w Chrystusie Jezusie.

Dalszy kontekst

Czym jest misterion w szerszym kontekście Słowa Bożego? Chodzi o ukrytą do czasu ekonomii Nowego Testamentu prawdę, że Ewangelia przeznaczona jest też dla pogan, zatem i zbawienie. Mat. 13:3-11, Marek 4:1-11, Łuk. 8:1-10)– μυστήρια musteria – tajemnice dotyczą głoszenia Słowa Bożego

Rzym 11:25 Nie chcę bowiem, bracia, abyście nie znali tej tajemnicy (μυστηρίου musterion) – żebyście sami siebie nie uważali za mądrych – że zatwardziałość po części przyszła na Izrael, dopóki nie wejdzie pełnia pogan.
.
Rzym. 16:25 A temu, który was może utwierdzić według mojej ewangelii i głoszenia Jezusa Chrystusa, według objawienia tajemnicy (μυστηρίου mysterion) od wieków okrytej milczeniem; Lecz teraz objawionej i przez Pisma proroków według postanowienia wiecznego Boga oznajmionej wszystkim narodom, by przywieść je do posłuszeństwa wierze;
.
1 Kor. 2:1-2 I ja, bracia, gdy do was przyszedłem, nie przybyłem z wzniosłością mowy lub mądrości, głosząc wam świadectwo (μυστηρίου mysterion) Boga. Postanowiłem bowiem nie znać wśród was niczego innego, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego.
.
Efez. 1:7-10 W którym mamy odkupienie przez jego krew, przebaczenie grzechów, według bogactwa jego łaski;  Którą nam hojnie okazał we wszelkiej mądrości i roztropności;  Oznajmiając nam tajemnicę (μυστηρίου mysterion) swojej woli, według swego upodobania, które sam w sobie postanowił;  Aby w zarządzeniu pełni czasów wszystko zebrał w jedno w Chrystusie, i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi.
.
Efez. 3:3-6 Że przez objawienie została mi oznajmiona tajemnica (μυστηρίου mysterion) jak to wam przedtem krótko napisałem. Dlatego czytając to, możecie zrozumieć moje poznanie tajemnicy (μυστηρίῳ mysterio), Chrystusa; Która w innych wiekach nie była znana synom ludzkim, jak teraz została objawiona jego świętym apostołom i prorokom przez Ducha; Mianowicie, że poganie są współdziedzicami i członkami tego samego ciała, i współuczestnikami jego obietnicy w Chrystusie przez ewangelię.
.
1 Tym. 3:16 A bez wątpienia wielka jest tajemnica (μυστηρίου mysterion) pobożności: Bóg objawiony został w ciele, usprawiedliwiony w Duchu, widziany był przez anioły, głoszony był poganom, uwierzono mu na świecie, wzięty został w górę do chwały.

Zgodnie z zasadą Pismo interpretuje Pismo, rozumiemy, że wielka tajemnica, niezrozumiała przez Żydów i pogardzana to przeznaczenie Ewangelii w głównej mierze dla pogan. Duchowy Izrael obecnie składa się przede wszystkim z odrodzonych ludzi wszystkich narodów. To była kość niezgodny i kamień potknięcia dla fałszywej, żydowskiej legalistycznej religii.
.

Praktyczne aplikacje

Wolność słowa jest ważnym aspektem, o który powinni walczyć chrześcijanie w krajach w jakich mieszkają. Walka ta powinna mięc najpierw charakter duchowy poprzez modlitwę jednak zupełnie jak Paweł stojący przed Neronem, chrześcijanie powinni dawać świadectwo prawdzie również wskazując na konieczność uznania przez systemy prawne legalności głoszenia Ewangelii

Świat jest upadły, dlatego też choć bywają okresy lżejszego traktowania chrześcijan przez jego rządy, generalną zasadą jest niechęć, wrogość a w ostateczności zakaz głoszenia Słowa. Praktyka tego doświadczana jest współcześnie, szczególnie w krajach zachodu, gdzie pod pozorem neutralności światopoglądowej zakazano głoszenia Ewangelii w miejscach publicznych np. w pracy i jednocześnie wprowadzono ideologię LGBT promującą abominacje godzące w Boga, jako przejaw równości i tolerancji. Obecny świat swoją formą zaczyna przypominać I wiek chrześcijaństwa

Pomimo ograniczeń i zakazów a nawet będąc w wiezieniu powinniśmy wykorzystywać każdą nadarzającą się okazję do głoszenia prawdy. Choć nasze pisma nie są natchnione to mimo wszystko warto pamiętać o przekazywaniu prawdy w postaci fragmentów Biblijnych ale też dobrych kazań i artykułów wyjaśniająćych znaczenie Słowa Bożego.

Modlitwa odgrywa kluczową rolę w Kościele, jest ona miłą Bogu formą komunikacji pielgrzymujących chrześcijan z Nim samym. Bóg ustanowił modlitwę jako środek łaski, przez który prawowierny Kościół modli się o to co zgodne z Bożą wolą, zachowując przy tym jedność doktrynalną i eklezjalną.

Powinniśmy się modlić o swobodę głoszenia oraz o otwarcie serc słuchaczy na Ewangelię, pamiętając, że tylko Bóg może tego dokonać co powinno nas uzbroić w cierpliwość w czasie duchowej posuchy i braku odbioru czy reakcji ze strony słuchających.

Z założenia każdy człowiek jest podmiotem głoszenia Ewangelii. Paweł najlepszy z ludzi, głosił ją Neronowi, najbardziej zdeprawowanemu spośród ludzi. Czyńmy to jednak rozważnie. W ostateczności głoszeniu Ewangelii może towarzyszyć prześladowanie i męczeństwo, co nie powinno nikogo zniechęcać. Jak w Pytaniu i Odpowiedzi 52 zauważa Katechizm Heidelberski

Jaka pociecha płynie dla ciebie z faktu, że Chrystus „przyjdzie sądzić żywych i umarłych”?
,
Otóż w każdej trosce i prześladowaniu mogę z podniesioną głową czekać na Tego, który stanął przed Bożym Sądem zamiast mnie i zdjął ze mnie wszelkie przekleństwo, na Tego, który przyjdzie z niebios jako Sędzia, aby skazać na wieczne potępienie wszystkich swoich i moich wrogów, a mnie wraz z wszystkimi wybranymi zabrać z sobą do wiecznej chwały i radości. Gal.3:13; Filip.3:20; Mat. 25:34; 2 Tym.4:8.

Wcześniejszy werset 2 – Czujna, wytrwała i dziękczynna modlitwa jako element walki duchowej
Następny werset 4 – Modlitwa o uzdolnienie do głoszenia

Przypisy

[1] Sluiter i Rosen, ‘Free Speech’, s. 17.
[2] Val. Max. 6.2. praef. (trans. D. R. Shackleton Bailey). Zob. C. Steel, ‘Pompeius, Helvius Mancia, and the Politics of Public Debate’, w C. Steel and H. Van der Blom, Community and Communication: Oratory and Politics in Republican Rome (Oxford: Oxford University Press, 2013), s. 151-1555, gdzie omawiany jest przypadek Pompey i Mancia
[3] Suetoniusz, LVII.1; Tacitus, Histories II.8; Dio, LXVI.19.3
[4] Tamże, XL.2
[5] Subterranean Rome, Carlos Didier, Nowy Jork 1843.
[6] Marcin Luter, Duży Katechizm, część 3, Ojcze Nasz, źródło
[7] Ignacy Antiocheński, List do Polikarpa 1.2.2

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email