Od kiedy istnieje Rzymski katolicyzm? – cz. 1 urząd papieża

utworzone przez | gru 26, 2018 | Historia chrześcijaństwa, Rzymski katolicyzm

Błędna koncepcja

Istnieje pogląd, jakoby zaraz po śmierci Apostołów Kościół Chrystusa Pana stoczył się w otchłań herezji aby ostatecznie, w krótkim czasie ukonstytuował się twór zwany Rzymskim katolicyzmem. Okazuje się jednka, że proces upadku nominalnego chrześcijaństwa nie był natychmiastowy i trwał całe wieki a prawdziwi chrześcijanie, choć w mniejszości, zawsze istnieli obok odszczepieńców. Sobór Nicejski, któremu patronował cesarz Konstantyn Wielki nie dał początku rzymskiemu katolicyzmowi.

Filary Rzymskiego katolicyzmu

Cztery antybiblijne doktytryny stanowią podstawy odstępczej religii z siedzibą w Watykanie

  1. Urząd papieża
    – Powołuje biskupów
    – Nosi tytuł Vicarius Christi / Vicarius Filii Dei (zastępca Chrystusa / Syna Bożego)
    – Jest nieomylny ex cathedra
    .
  2. Kult Marii
    – Niepokalanie poczęta
    – Bezgrzeszna
    – Pośredniczka do Syna
    – Wniebowzięta
    .
  3. Kult obrazów i świętych
    .
  4. Transsubstancjacja

Prześledźmy historycznie jak doszło do powstania i rozprzestrzenienia się powyższych herezji oraz w jaki sposób wyparły one prawowierne doktryny biblijne.

Urząd papieża

W dzisiejszym rozważaniu spojrzymy na niebiblijny urząd biskupa wszystkich biskupów oraz zastępcy Syna Bożego jakim jest papiestwo. Rozważanie będzie miało raczej charakter historyczny, jednakże punktem odniesienia będą biblijne prawdy ze sfer eklezjologii oraz pneumatologii.

Powoływanie biskupów

Według Pisma Świętego kościół zorganizowany jest w lokalne zbory, którymi zarządza pluralizm starszych braci (prezbiterów) zwanych także pastorami i biskupami. Te trzy nazwy to synonimy. Decyzje podejmowane są w pełnej jedności wszystkich starszych. Jednak ze względu na nieporozumienia wśród pastorów, zaproponowany został inny, niebiblijny model zarządzania lokalną społecznością

„Niektóre z najgorszych spustoszeń zadanych wierze chrześcijańskiej były bezpośrednim rezultatem niebiblijnych form kościelnej struktury. Zaledwie kilka stuleci po śmierci Apostołów, na przykład, kościoły Chrystusa zaczęły asymilować zarówno Rzymskie jak i Żydowskie koncepcje statusu, władzy i kapłaństwa… Pod imieniem Chrystusa pojawiła się pracowicie wykształtowana instytucja która skorumpowała prostą, rodzinną sturkturę kościołów apostolskich, ograbiła Bożych ludzi z ich wysokiej pozycji w służbie w Chrystusie i zastąpiła wszechwładzę Chrystusa nad Jego ludem wszechwładzą instytucjanolnego kościoła.” – Alexander Strauch

I wiek

Jeszcze pod koniec I wieku możemy zaobserwować świadectwo pluralizmu starszych jako wzorcowego modelu zarządzania Kościołem. Urodzony w 30 roku Ignacy Antiocheński

„porównuje prezbiterów w Antiochii do „senatu apostołów”” –  L. J. Rogier, Historia Kościoła, t. 1 s. 52

Ignacy dowodził, że

„Kościół w Jerozolimie rządzony był przez radę dwunastu prezbiterów, z których jeden sprawował przewodnictwo, co stanowiłoby przykład archaicznej koncepcji wspólnoty.” [tamże]

II wiek

Podstawy umożliwiające powstanie instytucji papieża położył nie kto inny jak Ignacy z Antiochii zwany Theoforem greck. Θεοφορος (niosący Boga), ur. ok. 30, zmarły śmiercią męczeńską ok. 98-117 roku w Rzymie, który był starszym bratem kościoła Antiochii Syryjskiej oraz uczniem Apostoła Jana i przyjacielem Polikarpa.

W swoim Liście do Smyrny (a.d. 107) Ignacy z Antiochii proponuje niebliblijny model monopiskopacji, pisze on:

„Odrzućcie podziały jako początek zła. Naśladujcie waszego biskupa tak jak Jezus Chrystus naśladował Ojca i naśladujcie waszych prezbiterów jak apostołów; i szanujcie diakonów tak jak szanujecie przykazania Boże. Niech nikt nic nie czyni w kościele bez wiedzy biskupa. Święta komunia jest ważna gdy udzielana jest przez biskupa, lub kogoś z autorytetem biskupa. Gdzie biskup jest obecny, tam niech się zbór zgromadza, tak jak gdzie Jezus Chrystus jest, tam też jest i kościół.”

  • Po raz pierwszy w historii Kościoła doszło do wyróżnienia urzędu biskupa jako przywódcy przywódców
  • W miarę upływu czasu jednowładztwo stawało się przyczyną coraz większych problemów. Tak zwany biskup koncentrował w sobie coraz większy autorytet, a jego pozycja stawała się coraz ważniejsza, by w końcu ustanowić urząd rzymskokatolickiego biskupa, arcybiskupa oraz biskupa wszystkich biskupów, twierdzącego że jest zastępcą Syna Bożego na ziemi (Vicarius Filii Dei) – czyli papieża.

Już w roku 200 pojedynczy biskup nadzorujący nad terenem metropolii stał się uniwersalnym standardem zarządzania, tak że na Soborze Nicejskim w 325 roku kwestia ta nie była nawet dyskutowana. Jednakże w dalszym ciągu kongregacje, choć zarządzane na zasadach monopiskopacji, były samodzielnymi i samostanowiącymi, autonomicznymi kościołami. Dowodzi tego wiele hisotorycznych świadectw ukazujących lokalny kościół jako niezależny od jakiejkolwiek władzy centralnej.

A) Kiedy frakcja w Koryncie niesprawiedliwie zwolniła należycie wybranych prezbiterów (I wiek), nie złożono odwołania, ale kongregacja poprosiła Klemensa Rzymskiego o radę.

B) Kiedy hiszpańscy biskupi, Bazylides i Martialis, zostali zdymisjonowani przez swoje kongregacje za bluźnierstwo i bałwochwalstwo (ok. 256 r. n.e.), nie złożono odwołania, ale Bazylides udał się do Rzymu, aby poprosić biskupa Szczepana o interwencję, a hiszpańskie kongregacje poprosiły Cypriana z Kartaginy o rozważenie. Cyprian poradził im, że Szczepan był “oszukany” i “nieświadomy”, a decyzja była całkowicie w rękach kongregacji:

“oni sami mają moc albo wybierania godnych kapłanów, albo odrzucania niegodnych” [Cyprian z Kartaginy, List 67.3,5.]

C) Kiedy Sabelliusz został usunięty z urzędu przez Dionizjusza z Aleksandrii (ok. 260 r. n.e.), nie złożono odwołania, ale “niektórzy bracia… udali się do Rzymu”, aby poprosić Dionizjusza z Rzymu o rozważenie. Dionizy Rzymski odpowiedział, pisząc przeciwko stronnikom Sabeliusza i Ariusza, a następnie do Dionizego Aleksandryjskiego, aby poinformować go o tym, co się wydarzyło. [Atanazy, De Sententia Dionysii,13.]

D) Nawet w przypadku depozycji Pawła z Samosaty (264-66 r. n.e.) nie było soborowego odwołania od orzeczenia.

*Ponieważ jednak Paweł odmówił oddania budynku kościoła, a kościół nie mógł skorzystać z cywilnej władzy eksmisji, kościół antiocheński zwrócił się do cesarza Aureliana, który “rozstrzygnął sprawę najsprawiedliwiej” i eksmitował go” [Euzebiusz, HE 7.30.19.].

E) Rzeczywiście, według relacji Cypriana, formalne odwołania do innych instancji wydają się być całkowicie niezgodne z polityką kościelną. Felicissimus i Fortunatus zostali ekskomunikowani w Kartaginie i udali się do Rzymu, gdzie zostali odrzuceni przez Korneliusza. Cyprian napisał do Rzymu, aby potwierdzić twarde stanowisko Korneliusza, ponieważ nie było uzasadnionego powodu, aby rozpatrywać apelację od wyroku już wydanego przez “autorytet biskupów ustanowionych w Afryce”. Cyprian całkowicie wykluczył apelacje:

“wszyscy zadekretowaliśmy – i jest to równie sprawiedliwe i słuszne – że sprawa każdego powinna być rozpatrywana tam, gdzie popełniono przestępstwo.” [Cyprian z Kartaginy, List 54.14]

IV wiek

Jest to okres transformacji ustroju kościelnego, na który główny wpływ miało cesarstwo. Zaraz po objęciu tronu cesarz zapoznał się z zasadami sądowniczymi Starego Testamentu zawartymi w 2 Mojż. 18 i wprowadził radykalne zmiany w świeckim systemie sądowniczym.

Wprowadzenie zasad prawa mojżeszowego do instytucji państwowych, w szczególności do systemu sądownictwa, z pewnością stanowiło usprawnienie jego działania. Ale nie skończyło się tylko na tym. Z jednej strony wprowadzenie do cesarstwa systemu sądowniczego opartego o precedens Mojżeszowy (2 Mojż. 18) poprowadziło je w stronę zarządzania na wzór teokratyczny, niebezpiecznie zbliżając do koncepcji, którą współcześnie moglibyśmy nazwać teonomią.  Niebezpiecznie, ponieważ chrześcijanie stanowili zdecydowaną mniejszość jego obywateli. Z drugiej strony Cesarz uznając się za pomazańca Bożego, swego rodzaju boskiego reprezentanta na ziemi, oraz mając do dyspozycji funkcjonujące prawo teonomiczne rozpoczął jego wprowadzanie do kościoła. Jeśli bowiem państwo czerpie z Biblii, to czemu kościół miałby się opierać wprowadzeniu tego samego wzorca, skoro Biblia należy do kościoła?

Na soborach w Arles (314 r.), Nicei (325 r.) i Serdyce (343 r.) kościół ostatecznie przyjął reformę Konstantyna powoli acz nieubłaganie zrównującą system państwowy z kościelnym. System ten wymagał ujednolicenia struktur tak aby sądy biskupie mogły być uznawane za prawomocne i równorzędne z sądami laickimi.

325 A.D. Od czasów Soboru Nicejskiego coraz większą rolę odgrywali biskupi – metropolici, szczególnie trzech z nich, Aleksandryjski, Antiocheński i Rzymski. Były to trzy równorzędne ośrodki władzy kościelnej, jednak wtedy nie istniał jeszcze urząd zwierzchni biskupa Rzymu (papieża).

337-352 A.D. Juliusz zostaje biskupem Rzymu, z racji piastowania urzędu przy Imperatorze posiada on największe środki finansowe.

338 A.D. Juliusz udziela azylu Atanazemu z Aleksandrii co jest początkiem dominującej roli biskupa Rzymu

370 A.D. Początkowo biskup (rozumiany już jako panujący nad danym regionem a nie lokalnym zborem) był wybierany przez lokalnych prezbiterów. Tak np. został powołany Ambroży Mediolański (370 A.D.), na jego przykładzie zaobserwujemy również scalanie funkcji kościelnych z publicznymi urzędami. Ambroży obok biskupstwa piastował również urząd gubernatora prowincji. Kościół strukturalnie upodabniał się coraz bardziej do świeckiego modelu zarządzania Imerpium Rzymskim.

W tym czasie biskupi ciągle powoływani są nie przez biskupa Rzymu lecz przez lokalnych prezbiterów.

VI wiek

po 511 A.D. Grzegorz wyświęca Konstancjusza z Mediolanu, po śmierci Laurence’a. W ten sposób wprowadza zwyczaj ustanawiania biskupów Italii przez biskupa Rzymu

„Stopniowo jednak stało się zwyczajem, że wszyscy włoscy biskupi udają się do Rzymu w celu poświęcenia, z wyjątkiem Metropolitów, którzy nie pozwolili się w ten sposób poddać pod panowanie; ale gdy jakikolwiek Metropolita miał być wyświęcony, rzymski biskupin wysyłał jednego z jego prezbiterów ale tylko aby był on przy tym obecny, nie po to, żeby przewodniczyć. Przykład tego rodzaju znajduje się u Grzegorza (Księga 2, Ep. 68, 78) gdzie mowa o konsekracji Konstancjusza z Mediolanu, po śmierci Laurence’a.” – Jan Kalwin Instytuty, Księga 4 rozdział 6

Mimo wszystko biskup Rzymu nie wyświęca biskupów innych prowincji. Ma on prawo czynić to tylko w Italii.

VIII – IX wiek

768 – 814 A.D. W czasach panowania Karola Wielkiego (dynastia Karolingów) odkryto nowe teksty ojców kościoła, które zostały w szybkim tempie rozpowszechnione w okresie końca lat 70 XIII wieku i na początku IX wieku. Patrystyczne autorstwo stało się ważne dla ustanowienia autorytetu tekstu w teologii katolickiej. Niestety, w tym czasie, między biskupami diecezjalnymi a ich metropolitami pojawiła się seria walk o władzę. W ramach tej walki powstało wiele skomplikowanych fałszerstw, czerpiących korzyści z kulturalnego renesansu tamtych czasów i chęci odkrywania nowych tekstów.

I tak sprokurowany Dekret Pseudo-Izodariański zapewnił rzymską moc papieską, po raz pierwszy umożliwiając wyniesienie się ponad innych biskupów urzędowi papieża oraz dając mu w ręce moc mianowania biskupów w całym kościele. Prerogatywy te zostały nielegalnie przyznane papieżowi czerpiąc tę moc z fałszerstw tekstów ojców wczesnego kościoła, przeplatanych tekstami, o których już wiadomo, że są prawdziwe.

Dekret ten miał ogromny wpływ na koncentrację władzy papieża w średniowieczu i nie został obnażony jako fałszerstwo aż do XVI wieku, a jego powszechnie uznanie za fałszerstwo nastało dopiero w XIX wieku.

Wniosek

Biskup Rzymu znany jako Papież uzyskuje moc mianowania na urząd lokalnych biskupów dopiero od IX wieku i to w oparciu o sfałszowane dokumenty mające rzekome autorstwo ojców kościoła. Od momentu wprowadzenia błędu do systemu wierzeń transformacja systemu od biblijnego po kościelny zajęła 707 lat.
..

Vicarius Filii Dei i Vicarius Christi

Według Pisma Świętego to Duch Święty jest zastępcą Chrystusa. Tak wierzył pierwszy Kościół, nie przypisując żadnej żywej istocie tej roli.

Jan 14:26 Lecz Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, on nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.
.
Jan 15:26 Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego ja wam poślę od Ojca, Duch prawdy, który wychodzi od Ojca, on będzie świadczył o mnie.

III wiek

Tertulian (150 – 240 A.D.) w swoim dziele skierowanym przeciw heretykom stwierdza wyraźnie, że w jego czasach powszechnie wyznawano w kościele iż zastępcą Chrystusa jest nie kto inny jak sam Duch Święty, którego nazywa Vicarius Christi i nie odnosi tego tytułu do żadnej żywej ludzkiej osoby. Mamy zatem pewność, że jeszcze w III wieku nikt nie wyznawał rzymskokatolickiej herezji, w której człowiek uzurpuje sobie urząd jaki do niego nie należy.

Przepisy przeciw heretykom
Rozdział XXVIII Jedna tradycja wiary jaka w zasadzie jest podobna we wszystkich kościołach jako dowód na to, że transmisja wiary była dobra i prawdziwa
.
Załóżmy, że wszyscy popełnili błąd; że Apostoł mylił się składając swe świadectwo; że Duch Święty nie ma takiego szacunku dla żadnego (kościoła), aby prowadzić go do prawdy, chociaż został posłany z tym zadaniem przez Chrystusa, [Jan 14:26] i za to poprosił Ojca, aby był Nauczycielem prawdy; [Jan 15:26] przyznać także, że On, Namiestnik Boga, Zastępca Chrystusa (łac. Vicarius Christi), [Tertulian nie znał innego Vicarius Fili Dei niż Duch Święty] zaniedbał Jego urząd, pozwalając kościołom przez pewien czas zrozumieć inaczej, (i) inaczej wierzyć, to, co Sam głosił przez Apostołów, – czy jest prawdopodobne, że tak wiele kościołów i to tak wielkich, zbłądziło do jednej i tej samej wiary?

Z całą pewnością ani Tertulian, ani powszechny Kościół III wieku nie widział w Piotrze następcy Chrystusa.

VIII – IX wiek

Najstarszy znany przykład frazy Vicarius Filii Dei pochodzi z Donacji Konstantyna, datowanej między VIII a IX wiekiem.

utile iudicavimus una cum omnibus nostris satrapibus et universo senatu, optimatibus etiam et cuncto populo Romano, gloriae imperii nostri subiacenti, ut, sicut in terris vicarius filii dei esse videtur constitutus, etiam et pontifices,
.
Ja razem z wszystkimi naszymi satrapami i całym senatem i szlachcicami oraz z ludem Rzymu, którzy podlegają chwale naszych rządów – uznajemy za rozsądne, że na ziemi (Piotr) został ustanowiony zastępcą Syna Bożego, tak też i ponitiffowie (papieże)
.
Źródło

Donacja Konstantyna (łac. Constitutum Constantini lub Donatio Constantini)  to kolejny sfałszowany dokument, na mocy którego cesarz rzymski Konstantyn Wielki nadaje Kościołowi katolickiemu liczne dobra i przywileje (Klaus-Rudiger Mai, Watykan. Mroczna historia światowej potęgi. Katowice 2011, s.168.)

Dokument powstał pomiędzy 750 a 850 rokiem. Jest na tyle nieudolnie sfabrykowany, iż od początku, gdy tylko się pojawił, budził wątpliwości. Zgłaszali je zarówno świeccy, jak i duchowni. Dokument zawiera wiele oczywistych sprzeczności i anachronizmów, np. nosząc datę 315 A.D. wymienia z nazwy Konstantynopol, który powstał dopiero w roku 330.

Najstarsza z zachowanych do dzisiaj wersji dokumentu pochodzi z IX wieku i przechowywana jest obecnie w Bibliotece Narodowej w Paryżu. Adresowana jest ona do papieża Sylwestra I. Dzieli się na dwie części i to właśnie w części drugiej – Donatio – Konstantyn nadaje Sylwestrowi i jego sukcesorom przywilej biskupa Rzymu, jako następcy świętego Piotra, i uznanje go za ważniejszego od biskupów Antiochii, Aleksandrii, Konstantynopola, Jerozolimy oraz wszystkich pozostałych biskupów świata.

Jednocześnie najważniejsi duchowni Rzymu otrzymują te same przywileje i insygnia, co rzymscy senatorowie (ponownie obserwujemy ujednolicenie struktur Imperium Rzymskiego z kościelnymi)

Wniosek: kolejny sfałszowany dokument podważa naukę Pisma Świętego udzielając człowiekowi władzy, jaka mu przez Boga nigdy nie została dana.

Nieomylność ex cathedra
IV wiek

Hilary z Poitiers (ok. 315 – 367) wskazywał na Pismo Święte jako jedyne nieomylne źródło doktryny, nigdy nie powiedział, że jest nim jakiś człowiek przemawiający ex cathedra

O rzeczach Bożych nie zaświadczają żadne ludzkie słowa, tylko i wyłącznie Słowo Boże. Wszystkie inne [źródła] są ograniczone, nieprecyzyjne, nietrafne i zawoalowane. Jeśli kto by zechciał przedstawić coś innymi słowami niż zostało to przez Boga powiedziane, to albo sam tego nie rozumie, albo też czytelnikowi nie pozwala zrozumieć.
.
Non relictus est hominuin eloquiis de Dei rebus alius prater quam Dei sermo : omnia reliqua et arta et conclusa et impedita sunt et obscura. Si quis aliis verbis demonstrare hoc, quam quibus a Deo dictum est, volet, aut ipse non inlelligit, aut legentibus non intelligendum relinquit.
.
O Trójcy Świętej 7.38, Migne PL 10:231

Uznawał jednocześnie, że każde inne źródło (zatem i domniemany papież przemawiający ex cathedra) podatny jest na błędy. Tak wierzył pierwszy Kościół. Nie powinno zatem nikogo dziwić, że identycznie wypowiadał się inny ojciec kościoła, który nakazywał badać słowa wypowiadane przez każdego człowieka niezależnie od zajmowanej przez niego pozycji w hierarchii Kościoła. Ostatecznym i jedynym źródłem teologicznej prawdy jak i jej interpretacji było dla tych ludzi Pismo Święte

Cyryl Jerozolimski (315 – 386)

„W odniesieniu do boskich i świętych tajemnic Wiary nawet najpospolitsze oświadczenie nie może zostać wygłoszone bez oparcia w Piśmie Świętym, ani też nie powinniśmy dawać się zwodzić pozornym prawdopodobieństwom i podstępnym mowom. Nie wierzcie nawet moim słowom, które kieruję do was, ani nie dawajcie im absolutnej wiary, dopóki nie otrzymacie dowodu, że to, co wam ogłaszam zgodne jest z natchnionym Pismem. Zbawienie bowiem, w które wierzymy, nie opiera się na zmyślnych wywodach, lecz zakorzenione jest w Piśmie Świętym.”
.
Cyryl Jerozolimski, Katecheza 4.17

V wiek

440-461 A.D. Leon biskupem Rzymu. Leon patronuje niesłusznej sprawie Eutychesa, który został potępiony przez Flavianusa za herezję.

VII wiek

Honoriusz I urodzony w Kampanii, zm. 12 października 638 w Rzymie – papież w okresie od 27 października 625 do 12 października 638. W 638 roku Honoriusz wdał się w spór pomiędzy patriarchą Konstantynopola Sergiuszem I, a patriarchą Jerozolimy Sofroniuszem I. Sergiusz, chcąc pogodzić monofizytów egipskich z Kościołem Rzymskim zdecydował się rozstrzygnąć kwestię dwóch natur Chrystusa wprowadzając monoteletyzm, czemu stanowczo sprzeciwił się Sofroniusz.

W celu zakończenia sporu zwrócono się z prośbą do papieża Honoriusza, który nie był zbyt obeznany z teologią grecką. W swoim liście stwierdził, że należy poprzeć ten drugi pogląd (monoteletyzm), co doprowadziło do tego, że na soborze w Konstantynopolu papież został potępiony i uznany za heretyka. Aż do XI wieku Honoriusza wyklinali kolejni papieże, a na soborze watykańskim I w 1870 przeciwnicy dogmatu o nieomylności papieża powoływali się na jego pomyłkę.

XIII wiek

Jan XXII (łac. Ioannes XXII, właśc. Jacques Duèse; ur. ok. 1244 w Cahors, zm. 4 grudnia 1334 w Awinionie – papież w okresie od 7 sierpnia 1316 do 4 grudnia 1334. Publicznie utrzymywał, że dusza jest śmiertelna i ginie razem z ciałem aż do dnia zmartwychwstania. Żaden z Kardynałów nie przeciwstawił się temu szaleństwu, jedynie Wydział Paryża zobowiązał króla aby ten nalegał na tej odwołanie herezji. Król zabronił swym poddanym komunii z papieżem, o ile ten natychmiast nie odwoła nauki i ogłosił swój zakaz w normalny sposób przez herolda. Tak przymuszony papież wyparł się swojego błędu.

XIX wiek

1870 A.D. zostaje ustanowiona nieomylność papieża gdy ten przemawia ex cathedra

Konstytucja Pastor aeternus z 1870 roku, która defniuje nieomylność papieża ujmuje pojęcie następująco:

Ex cathedra – tzn. gdy [papież] sprawując urząd pasterza i nauczyciela wszystkich wiernych, swą najwyższą apostolską władzą określa zobowiązującą cały Kościół naukę w sprawach wiary i moralności

W praktyce oznacza to, że z wypowiedziami ex cathedra nie wolno dyskutować ani ich podważać. Jest to całkowicie sprzeczne z chrześcijańską zasadą sola Scriptura (samo Pismo) oraz semper reformanda (zawsze reformując). Z papiestwem się nie dyskutuje nawet wtedy, gdy Pismo naucza przeciwnie do papieży. Ich autorytet stoi ponad autorytetem Pisma Świętego.
.

Podsumowanie

Pierwszym filarem Rzymskiego Katolicyzmu jest urząd papieża. Jest on oparty nie tyle o błędy interpretacyjne Pisma co o dwa sfałszowane dokumenty rzekomo pochodzące od Ojców Kościoła.

  1. Donacja Konstantyna z przełomu VIII i IX wieku – konstytucja urzędu papieskiego jako odpowiednika urzędu Imperatora Rzymu
  2. Dekret Pseudo-Izodariański z przełomu VIII i IX wieku – nadający papieżowi moc nominowania biskupów w Kościele

Zatem pierwszy filar Rzymskiego katolicyzmu osadzony zostaje właśnie w tym okresie. Mowa o latach 750 – 850 A.D.

Na podstawie dwóch sfałszowanych dokumentów w kuźni watykańskiej herezji powstał trzeci: Dictatus Papae, dokument autorstwa papieża Grzegorza VII (1020 – † 1085), wydany w 1075 roku, historyczny akt zapewniający papiestwu absolutną władzę w sferze duchowej oraz całkowity rząd dusz wraz z wyłączeniem papieża od jakiejkolwiek odpowiedzialności czy też ludzkiej jurysdykcji.  Prezentowane przez akt tezy odegrały ważną rolę w sporze o inwestyturę, gdyż zawierały założenia idei papocezaryzmu.

2. Tylko sam biskup rzymski może być prawnie nazwany biskupem powszechnym.
8. On sam tylko może używać insygniów cesarskich.
9. Tylko papieża stopy całować mają wszyscy książęta.
11. Ten jeden jedyny jest tytuł (papież) na świecie.
12. Jemu wolno władcami rozporządzać (a więc i cesarzy z tronu składać).
16. Żaden synod nie może bez jego rozkazu nazywać się powszechnym.
18. Orzeczenie jego przez nikogo nie może być zaczepione, on sam zaś może unieważniać (orzeczenia) wszystkich innych.
19. Przez nikogo nie może być on sądzony.
22. Kościół Rzymski nigdy nie pobłądził i po wszystkie czasy, wedle świadectwa Pisma św., w żaden błąd nie popadnie.
23. Biskup rzymski, jeśli kanonicznie zostanie obrany, dzięki zasługom św. Piotra, niewątpliwie staje się świętym, jak świadczy św. Ennodiusz, biskup pawijski, z czym zgadza się wielu Ojców świętych, jak poznać można z dekretów świętego papieża Symmacha.
27. On może poddanych zwalniać od wierności bezecnym.

Oryginalny dokument zaprezentowany został w lutym 2012 roku w Muzeach Kapitolińskich przez Tajne Archiwum Watykańskie

Warto zwrócić tutaj uwagę, że nawet minimalne odejście od Bożego standardu (samostanowienie lokalnych zborów, pluralizm pastorów) w konsekwencji doprowadziło do umacniania się roli biskupów-metropolitów co dało podstawy do odwzorowania systemu Rzymskiego w strukturach Kościoła. Konsekwencją błędu stało się fałszerstwo i kłamstwo powodowane chęcią zdobycia władzy.

Być może Ignacemu Antiocheńskiemu i innym przyświecał szlachetny cel – opanowanie kłótni wewnątrzzborowych oraz ujednolicenie doktrynalne – ale odbyło się to kosztem prawdy Słowa Bożego. W ciągu VIII wieków ciemność ogarnęła systemowy kościół. A wiemy, że ryba psuje się zawsze od głowy. Konsekwencje doktrynalne będą aż nadto widoczne w kolejnych rozważaniach.

Na koniec anegdota (czy aby anegdota?)

1. Skąd wiemy że papież jest nieomylny?
2. Mówi o tym dogmat o nieomylności papieża
3. Skąd wiemy, że dogmat o nieomylności papieża się nie myli?
4. Ponieważ ustanowił go nieomylny papież.

Rzym nierządem stoi. A neo-ewangelikalizm to jego bękart

Kazanie wygłoszone dnia 10.12.2023

Zobacz w temacie

https://youtu.be/1hrRKb26o-o

Print Friendly, PDF & Email