Ochrona i odwoływanie pastorów

utworzone przez | lis 6, 2018 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele

Biblijna struktura zarządzania kościołem

Każdy lokalny zbór zrządzany jest przez pluralizm przywódców (ἡγέομαι hegomai, od tego słowa bierze swoje źródło ἡγεμών hegemon (por. Hebr. 13:7, 17, 24), którzy w Piśmie nazwani są także:

Powyższe trzy terminy nie określają trzech różnych urzędów w zborze lecz stanowią opis jednego i tego samego urzędu. Każdy starszy to pasterz i biskup. Jeden zbór posiada wielu przywódców, którzy są odpowiedzialni za naukę Słowa, dyscyplinę oraz zarządzają nim kolegialnie, jednak nie na zasadzie większości głosów (jak w demokracji) lecz poprzez aklamację, czyli pełną duchową zgodność.

Trynitarne powołanie i ustanowienie

Pastorami zostają wierzący ustanowieni i powołani do tego przez Boga. Starsi to Boży dar dla kościoła. To Bóg Ojciec osobiście ustanawia pewne i konkretne (nie wszystkie) osoby jako nauczycieli, którzy zarządzają zborem. Warto zwrócić tutaj uwagę, że zarządzający zborem najpierw muszą być dobrymi nauczycielami, aby następnie móc prowadzić zbór Pański.

1 Kor. 12:28 A Bóg ustanowił (ἔθετο etheto) niektórych w kościele …jako nauczycieli, potem dary rządzenia (κυβέρνησις kubernésis)
.
κυβέρνησις kubernésis – zarządzający – poprawnie, ktoś, kto kieruje (sternik) statkiem; (w przenośni) boskie powołanie, które upoważnia kogoś do prowadzenia w sprawach odnoszących się do kościoła
.
τίθημι tithemi (forma podstawowa) – umieścić, położyć, ustanowić

Chrystus Bóg-Syn zwyciężając nad śmiercią i szatanem obdarował Swój kościół konkretnymi urzędami. Pasterze-nauczyciele to właśnie starsi zboru, są oni Bożym darem.

Efez. 4:11 I on (Chrystus) ustanowił (ἔδωκεν edoken)…  jeszcze innych pasterzami i nauczycielami;
.
δίδωμι didemi (forma podstawowa) – podarować coś komuś, ustanowić, umiejscowić

To Duch Święty zarządza zborami przy pomocy powołanych i ustanowionych przez Siebie samego biskupów, których daje w każdym lokalnym zborze. Duch Święty ustanawia zarządzających zborami wraz zaleceniem posłuszeństwa w sprawach wiary i praktyki.

Dzieje 2:28 Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił (ἔθετο etheto) biskupami, abyście paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią.
.
τίθημι tithemi (forma podstawowa) – umieścić, położyć, ustanowić

Niewyobrażalnym zatem jest sytuacja, w której zarządca zboru zostaje przydzielony “odgórnie” przez ponadzborowe władze. Nie można po prostu powiedzieć – “od dzisiaj ten czy tamten wybrany przeze mnie człowiek będzie tu wami rządził.” Pismo nigdzie nie potwierdza istnienia struktur wykraczających swoim autorytetem poza lokalny zbór.

Nie człowiek, lecz Bóg Trójjedyny, Ojciec, Syn i Duch Święty obdarowuje kościół szczególnymi ludźmi wyznaczonymi do pracy pasterskiej. On ich powołuje i ustanawia. Widzimy zatem, że zadaniem kościoła jest rozpoznanie takich osób i skierowanie do służby. Pismo Święte pozostawia jasne kryteria stawiane kandydatom na prezbiterów i jeśli te zostaną spełnione, pretendenci (więcej niż jeden) zostają przewodnikami lokalnego zboru, w którym odbyli swoją próbę.

Kryteria na pastora

Kiedy w zborze są już starsi, to do nich należy zadanie rozpoznania kandydata i poddanie go czasowej próbie (1 Tym. 3:10). Nałożenie rąk jest formą identyfikacji duchowej jedności biskupów już zarządzających zborem z nowym prezbiterem, który spełnia kryteria oraz okazał się nienaganny w okresie, w którym podlegał testom jako starszy. W procesie ustanawiania przywódców najpierw, jeśli o pozcję chodzi, zawsze jest Słowo Boże, potem ludzki autorytet. Nie odwrotnie.

1 Tym. 3:10 I niech będą najpierw wypróbowani, a potem niech służą, jeśli są nienaganni.
.
1 Tym. 4:14 Nie zaniedbuj daru, który jest w tobie, który został ci dany przez proroctwo wraz z nałożeniem rąk starszych.

Ale co w momencie, gdy zbór pozbawiony jest przywódctwa, które mogłoby przyjąć do swojego grona tych, którzy zostali przez Boga ustanowieni pastorami? Mając na uwadze pierwszorzędną pozycję Słowa Bożego (Sola Scriptura) pozostają ciągle dwie alternatywy:

Po pierwsze pomoc zewnętrzna, w postaci misjonarza, który uporządkuje sprawy zborowe. I tak jak Tytus pełniący rolę misjonarza doglądał zborów Pańskich ustanawiając tam rozpoznanych wedle określonych kryteriów starszych, którzy powinni przejść okres próbny i być pod obserwacją całej kongregacji. Zwróćmy uwagę, że Tytus głosił Słowo Boże na Krecie by po pewnym czasie wrócić do lokalnych zborów właśnie w celu określenia przywódctwa.

Tyt. 1:5 Zostawiłem cię na Krecie w tym celu, abyś uporządkował to, co tam jeszcze zostało do zrobienia, i ustanowił w każdym mieście starszych, jak ci nakazałem;

Po drugie jeśli zaistniałaby sytuacja, gdzie nie ma możliwości skorzystania z pomocy innych braci, misjonarzy czy starszych chrześcijańskich społecznośći, musimy pamiętać że to Bóg, Ojciec, Syn i Duch Święty ustanawia starszych, którzy powinni zostać rozpoznani przez cały zbór. I jeśli nic nie będzie stało na przeszkodzie tj. żaden zarzut nie będzie podniesiony przez kongregację w stosunku do kandydatów, którzy okażą się nienaganni na końcu okresu próbnego, zostają oni rozpoznani na podstawie autorytetu Słowa Bożego jako jako sternicy zboru.

W każdym przypadku jeśli pojawią się uzasadnione i potwierdzone obiekcje w stosunku do kandydata, nie powinien on zostać biskupem zboru. Ponieważ nie spełnia wymaganych kryteriów rozumiemy, że Bóg nie ustanowił go przywódcą kościoła.
..

Odwoływanie starszych

1 Tym. 5:19-20 19 Nie przyjmuj oskarżenia przeciwko starszemu, chyba że na podstawie zeznania dwóch albo trzech świadków. 20 A tych, którzy grzeszą, strofuj w obecności wszystkich, aby i inni się bali.

Odpowiedzialność

Starsi zboru jako przywódcy podejmują się ogromnej odpowiedzialności, za którą zdadzą Bogu sprawę

Zaufanie, jakim wierzący winni darzyć starszych jest zależne od ich integralności, wiarygodności, czystości, świętości i życiowej cnoty. Jeśli te cechy zostaną zaatakowane i zniszczone, może to prowadzić to umniejszenia a nawet pozbawienia efektywności jego pracy dla Pana. To dlatego właśnie faryzeusze fałszywie oskarżali Jezusa o spędzanie czasu z prostytutkami, pijakami i złoczyńcam (Łuk. 5:30; Łuk. 7:34). Takie właśnie jest działanie szatana przeciw każdemu Bożemu mężowi, przede wszystkim przeciw starszym zboru.

John Trapp, purytański pisarz, słusznie zauważył: “Prawda zawsze ma zarysowaną twarz”. Plotki i fałszywe oskarżenia mogą tak samo zaszkodzić pastorowi jak rzeczywisty grzech.

Wewnętrzna sprawa zboru

Dlatego też zbór powinien pozostawać głuchy na oskarżenia, nikt spoza zboru nie ma prawa kwestionować autorytetu biblijnie powołanych starszych, którzy spełnili i dalej spełniają ustanowione przez Boga kryteria. Nie moża zaistnieć sytuacja, gdy na przykład niezadowolny człowiek z zewnątrz, powołując się na pozabiblijne prawa, np. ustalone prawo kościelne, uzna starszych zboru za nieparawowitych. O sprawach zboru, w tym o starszeństwie, decydują pozostali biskupi kongregacji w oparciu jedynie o Słowo Boże, które stanowi środek do osądzenia każdego człowieka.

Ochrona i dyscyplina

To nie oznacza jednak, że prezbiter jest poza jakąkolwiek kontrolą. Ponieważ każdy starszy narażony jest na oskarżenia, oszczerstwa, zarzuty odstępstwa od doktryny i grzech, Bóg ustanawia bardzo istotną ochronę nad powołanymi przez Niego przywódcami. Jest to kryterium dwóch i więcej świadków i dopiero zeznanie więcej niż jednej wiarygodnej osoby stanowi przyczynę do podjęcia kroków w celu rozważenia ich zasadności i ewentualnie dyscyplinarnych. Jeśli zatem zarzuty pod adresem biskupa powtarzają się i zostają potwierdzone przez wiarygodne źródła, zadaniem pozostałych starszych zboru jest zbadanie sprawy i dokonanie właściwego sądu. A jeśli oskarżenia okażą się zasadne, to właśnie w gestii przywódców zboru jest publiczne ogłoszenie sprawy i zdecydowanie o dalszych losach winnego.

1 Kor. 5:12 Po co mi bowiem sądzić tych, którzy są na zewnątrz? Czy wy nie sądzicie tych, którzy są wewnątrz?
.
Jan 7:24 Nie sądźcie po pozorach, ale sądźcie sprawiedliwym sądem.

Grzesznego pastora należy usunąć ze zboru wraz z podaniem do publicznej wiadomości jaki był tego powód i to jest zadanie pozostałych prezbiterów. Aby zrozumieć o jaki grzech chodzi, wystarczy odwrócić kryteria jakie są wymagane aby ktoś mógł zostać biskupem. Czy to będzie złe i niemoralne prowadzenie (Tyt. 1:6, 1 Tym. 3:2, 1 Tym. 3:7), głoszenie fałszywej nauki, (Tyt. 1:9), brak umiejętności zarządzania zborem (1 Tym. 3:5), kompromis z wrogami wiary (Gal. 2:5), strach wobec przeciwników (2 Tym. 1:7), ekumenizm (2 Kor. 6:14), a nawet coś tak niewyobrażalnego jak kwestionowanie Biblijnych standardów powoływania i ustanawiania starszych, według których został ustanowiony (taki przypadek miał miejsce w rzeczywistości) czy każdy inny grzech tego rodzaju.

Rzeczy takie jak wypalenie (Hebr. 13:17, 1 Piotra 5:2 1 Tym. 3:1) czy uległość wobec autorytetu swojej żony (1 Tym. 2:12) stanowią powód do odsunięcia prezbitera z pełnienia funkcji.

1 Kor. 5:5 Wydajcie takiego szatanowi na zatracenie ciała, żeby duch był zbawiony w dniu Pana Jezusa.
.
1 Kor. 5:13 Tych, którzy są na zewnątrz, osądzi Bóg. Usuńcie więc złego spośród was samych.

Grzech starszego należy podać do publicznej wiadomości całego zboru wraz ze wskazaniem biblijnego argumentu, przeciw któremu taki człowiek występuje. Zrozumienie prawdy oraz konsekwencji za jej lekceważenie prowadzi do bojaźni Bożej w kongregacji, przede wszystkim pozostałych starszych, następnie zborowników.

Przysłów 19:10 Początkiem mądrości jest bojaźń PANA, a wiedza o tym, co święte, to rozum.

Zaniedbanie tej praktyki i skłonienie się do załatwienia sprawy po cichu będzie miało opłakane konsekwencje.

Po pierwsze powstaną pytania zborowników, za co człowiek został usunięty / odsunięty z funkcji co może prowadzić do oskarżeń wobec prawowiernych starszyh.

Po drugie tak usunięty człowiek może rozpocząć karierę w innym zborze i być przyczyną kolejnych problemów.

Nie można chronić dobrego imienia człowieka. Należy chronić dobre imię Boga, któremu ten człowiek mówił że służy.

1 Tym. 5:20 A tych, którzy grzeszą, strofuj w obecności wszystkich, aby i inni się bali.

Nawet ktoś taki jak Apostoł nie był od niej wolny. Zagrożenie zatem jest ogromne a stawką dobre imię Chrystusa, który jest wtedy hańbiony, gdy przewodnicy Kościoła zbaczają z przekazanej przez Ducha Świętego drogi.

1 Kor. 9:7 Lecz poskramiam swoje ciało i biorę w niewolę, abym przypadkiem, głosząc innym, sam nie został odrzucony

Każdy pastor podlega dyscyplinie kościelnej.Jeśli chodzi o czystość kościoła, czystość starszych zborów i ich dyscyplinę Apostoł Paweł używa bardzo silnego języka

1 Tym 5:21 Zaklinam cię wobec Boga i Pana Jezusa Chrystusa, i wybranych aniołów, abyś tego przestrzegał, nie mając względu na osoby, nie kierując się stronniczością.

Złożenie urzędu

Zasadnym również jest złożenie przywódctwa przez tych z biskupów, którzy z racji swojego wieku czy choroby nie są w stanie dalej pełnić swojej funkcji. Podeszli wiekiem mogą przecież zapadać na różnego rodzaju przypadłości jak demencja, choroba Alzheimera, skleroza, ich zdolności poznawcze mogą zostać ograniczone, w konsekwencji umiejętność nauczania i rozeznawania oraz przewodzenia. Złożenie urzędu jest oczywistą konsekwencją. Jeśli prezbiter nie spełnia dłużej biblijnych kryteriów, nie powinien przewodzić.
.

Nakaz obligatoryjny

Powyższe rozważanie to nie jest opcja, alternatywa czy też jedna z możliwych form zarządzania zborem. Jest to jedyny model pozostawiony przez Boga swemu Kościołowi, a odnotowane zostało to w jednym z ostatnich, pastoralnych Listów Apostoła Pawła, napisanych pod koniec jego życia. Pisze on:

1 Tym. 3:15 A gdybym się opóźniał, piszę, abyś wiedział, jak należy postępować w domu Bożym, który jest kościołem Boga żywego, filarem i podporą prawdy.

Podsumowanie

Jeśli o dyscyplinę chodzi w stosunku do starszych zboru

  • Pierwszy krok to zebranie przez pozostałych starszych zboru wiarygodnych dowodów grzechu pochodzących od dwóch lub więcej wiarygodnych świadków
  • Drugi krok to weryfikacja grzechu i konfrontacja z nim grzeszącego starszego
  • Trzecim krokiem jest wymierzenie w drodze aklamacji (całkowitej jedności) przez starszych zboru stosownej kary (w zależności od okoliczności będzie to odpowiednio permanentne / czasowe odsunięcie od pełnienia funkcji lub / i usunięcie ze zboru) oraz ogłoszenie jej publicznie w zborze; Jeśli karą jest wykluczenie ze zboru to obowiązkiem każdego zborownika jest zastosowanie ostracyzmu wobec grzesznika przy jednoczesnym poszukiwaniu sposobności do sprowadzenia grzesznika na właściwą drogę upamiętania i powrotu do zboru.
    .

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email