O podeptaniu zbawienia

Zbawiony czy niewierzący?

Zbawienie można podeptać. Krew Nowego Przymierza wylaną przez Syna Bożego można zbeszcześcić. Ducha Świętego można znieważyć. Ale czy może to uczynić osoba, która została przez krew Chrystusa uświęcona, posiadała w sobie Ducha łaski i była uczestnikiem Nowego Przymierza?

Analiza językowa

…krew przymierza, przez którą został uświęcony…

ἁγιάζω hagiazó – oddzielić, czynić coś czymś wyjątkowym, uświęcić, uczynić świętym.

W kontekście: krew przymierza, przez którą zadośćuczynienie jest czynione. Krew przymierza referuje do Jezusa i Jego krwi, przez którą usprawiedliwienie jest możliwe. Potwierdza to tekst Który został wydany z powodu naszych grzechów i wstał z martwych z powodu naszego usprawiedliwienia (Rzym. 4:25)

Zwrot ἐν ᾡ ἡγιασθη en hō hēgiasthē  – przez którą został uświęcony –  odnosi się do najbliższego poprzednika τον Υἱον του Θεου ton Huion tou Theou – Syna Bożego – odnosząc się w ten sposób do uświęcenia Chrystusa, a nie do apostaty.

Stąd logiczna konstrukcja zdania wygląda następująco:

Jak wam się wydaje, na ileż surowszą karę zasługuje ten, kto by podeptał Syna Bożego i zbezcześcił krew przymierza, przez którą (Syn Boży) został uświęcony, i znieważył Ducha łaski

Apostata jest winien:

• podeptania Syna Bożego, czyli w pełni świadomym pogardzeniem Jego osoby
• zbeszczeszczenia krwi Syna Bożego
• zbeszczeszczenia Nowego Przymierza,
• znieważenia Ducha Łaski

Analogia Scriptura

Śmierć Chrystusa inaugurowała oraz ratyfikowała Nowe Przymierze. Krew przymierza, o której mowa w Hebrajczyków 10:29,  była środkiem uświęcenia Chrystusa i wierzących. Jest to widoczne i potwierdzone w Arcykapłańskiej Modlitwie Jezusa, jaka miała miejsce krótko przed egzekucją. Jezus potwierdził, że uświęca się, aby prawdziwie wierzący również byli uświęceni.

Jan 17:19 A ja za nich uświęcam samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie.

Wyrażenie „krew, przez którą został uświęcony” z pewnością nie może opisywać apostaty. Tylko prawdziwi wierzący mogli zostać uświęceni.

• Uświęceni przez ofiarę Jezusa są doskonali na zawsze.
  .
  Hebr. 10:14 Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni.
  .
  Zatem jeśli możliwe byłoby utracenie zbawienia, powyższa nauka byłaby fałszywa, ponieważ ofiara uświęcałaby niektórych zaledwie potencjalnie i czasowo, do momentu ewentualnej utraty wiary i apostazji – a nie na zawsze. Wiemy z całą pewnością, że chrześcijanie, którzy zasnęli, są doskonali na zawsze i na zawsze uświęceni. Jednak autor Hebrajczyków kieruje swoje słowa nie do zmarłych lecz do żywych chrześcijan. I tacy właśnie – żywi, podlegli upadkom i grzechowi ludzie są doskonali na zawsze. Wieczna doskonałość nie jest możliwa do osiągnięcia w czasie ziemskiej pielgrzymki. Potrzebne do tego jest uświęcenie i przypisana doskonałość Jezusa. A skoro przypisana doskonałość jest wieczna i niezależna od uczynków człowieka to i uświęcenie jest wieczne i niezależne od uczynków człowieka, ponieważ ma pochodzenie zewnętrzne, swe źródło bierze w doskonale uświęcającej ofierze Chrystusa.
  .
• Dlatego też tą rzeczywistą i wieczną (a nie potencjalną, możliwą do utracenia) doskonałość, która skutkuje zbawieniem cechują:
  .
  1. Doskonała wiara w prawdę
  .
  2 Tes. 4:3 Lecz my nieustannie powinniśmy dziękować Bogu za was, bracia umiłowani przez Pana, że Bóg od początku wybrał was do zbawienia przez uświęcenie Ducha i wiarę w prawdę.
  .
  2. Inne dary łaski:
  – dostęp do mądrości Bożej (mądrość to wiedza skutkująca podejmowaniem właściwych decyzji)
  – przypisana sprawiedliwość
  – obmycie z wszelkiego grzechu jaki wierzący popełnił, popełnia i popełni,
  – uświęcenie w sensie legalnej pozycji przed Bogiem
  – cechujące wierzącego posłuszeństwo  prawu Bożemu;
  Wszystko to są stałe elementy odkupienia, bez których nikt nie mógłby stanąć przed Bogiem i żyć.
  .
  1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem;
  .
  1 Kor. 6:11 A takimi niektórzy z was byli. Lecz zostaliście obmyci, lecz zostaliście uświęceni, lecz zostaliście usprawiedliwieni w imię Pana Jezusa i przez Ducha naszego Boga.
  ..
  
• Należy zwrócić uwagę na to, że wybór do uświęcenia, które skutkuje posłuszeństwem Bogu i oczyszczeniem krwią Chrystusową (aspekt legalny i rzeczywisty – namacalny poprzez owoce jakimi są posłuszeństwo i święte życie) nie był nigdy zależny od człowieka ani jego zalet lecz całkowicie zdeterminowany przez Boga w przeszłej wieczności.
  .
  1 Piotra 1:2 Wybranych według uprzedniej wiedzy Boga Ojca, przez uświęcenie Ducha dla posłuszeństwa i pokropienia krwią Jezusa Chrystusa.
  .
  Zwrot uprzednia wiedza oznacza intymną relację Boga z wierzącym jeszcze przed jego narodzeniem. Na mocy tego faktu prawidłowym jest stwierdzenie, że decyzja o pełnym i całkowitym uświęceniu konkretnych osób została podjęta przed stworzeniem świata i była niezależna od uczynków człowieka, jego cech charakteru czy innych właściwości (ipso facto).
  .

Niemożliwy przypadek

Innym wytłumaczeniem jest zastosowanie przez autora Hebrajczyków hiperboli opisującej niemożliwe do wystąpienia zajście. Warunek logiczny wykluczający prawdziwie wierzących ze zbioru osób podlegających apostazji został określony w podsumowującym całe hipotetyczne rozważanie wersie 39

Hebr. 10:38 38 A sprawiedliwy będzie żył z wiary, lecz jeśli się ktoś cofnie (ὑποστείληται hyposteilētai), moja dusza nie będzie miała w nim upodobania.

Gdzie:

ὑποστείληται hyposteilētai –
Część mowy: Czasownik
Tryb: Przypuszczający
Czas: Aorist – przeszły dokonany
Strona: Deponens medialny
Osoba: Trzecia osoba
Liczba: Pojedyncza

Wyraz ten użyty został w trybie Subjunctive Mood czyli stanie wyrażającym nieprawdopodobną możliwość. Grecka gramatyka nazywa to ἡ διστακτικὴ ἔγκλισις, „stanem wyrażania wątpliwości”. Apostazja zatem jest dla chrześcijanina nieprawdopodobną możliwością.

W Grece czasownik w stronie zwanej deponens medialny wskazuje na podmiot działający w swoim własnym interesie, lub we własnym imieniu.

Żaden chrześcijanin mający Ducha Świętego nie może trwać w grzechu sam z siebie

1 Jana 5:18 Wiemy, że każdy, kto się narodził z Boga, nie grzeszy, ale kto się narodził z Boga, zachowuje samego siebie, a zły go nie dotyka.)

Żaden chrześcijanin nie może odejść od Boga. Taka decyzja ma charakter wolicjonalny, a ponieważ narodzeni z góry wierzący mają zregenerowane serce, które posiada bojaźń Bożą i nie chce odstępować od Boga, jest to decyzja niemożliwa do podjęcia przez prawdziwego chrześcijanina.

Jer. 32:40 I uczynię z nimi przymierze wieczne, że się nie odwrócę od nich, abym im nie miał dobrze czynić; nadto bojaźń moję dam do serca ich, aby nie odstępowali odemnie.

Zatem apostazja prawdziwie wierzącego jest niemożliwa ze względu na niezmienną wolę udzieloną przez Boga każdemu wierzącemu właśnie w celu zabezpieczenia go przed odpadnięciem od wiary.

Hebr. 10:39 My zaś nie jesteśmy z tych, którzy się wycofują (ὑποστολῆς hypostolēs) ku zatraceniu, ale z tych, którzy wierzą (πίστεως pisteōs) ku zbawieniu duszy.

• my odnosi się do prawdziwie wierzących, którzy są zbawieni
• ci odnosi się do wszystkich powierzchownie wierzących idących na zatracenie
• Jest to podział dychotomiczny, wzajemnie się wykluczający. Wierzący nie są apostatami, zbawieni nie idą na zatracenie.
• Fraza nie jesteśmy z tych wyklucza możliwość zmiany kategorii z wierzącego na apostatę.
• Greckie wyrażenie ὑποστολή hypostole – kurczący się, wycofujący się – oznacza kategorię ludzi nie posiadających wiary (a nie takich, którzy te wiarę utracili). Jest to kategoryczne stwierdzenie przeciwstawne wyrażeniu πίστις pistis – wiara udzielona ponadnaturalnie – która nie może być wytworzona przez człowieka i jest darem Boga udzielonym człowiekowi wedle Bożego uznania.

Dosłowne brzmienie tekstu greckiego: My zaś nie jesteśmy (z tych do) wycofania się ku zatraceniu ale (z tych do) wiary ku pozyskaniu życia

Posiadający wiarę należą do Chrystusa, który daje zwycięstwo w zawsze i w każdej sytuacji, stąd wiara nie może być utracona.

2 Kor. 2:14 Lecz dzięki Bogu, który nam zawsze daje zwycięstwo w Chrystusie i roznosi przez nas woń swojego poznania w każdym miejscu.

Zatem idący na zatracenie nie posiadają zwycięstwa w Chrystusie i nigdy nie mogli go posiadać, ponieważ cechą tego zwycięstwa jest zwyciężać zawsze i w każdym miejscu, niezależnie od okoliczności.

Stąd wniosek, że wersy 1-38 stanowią rozważanie niemożliwej do zaistnienia w życiu wierzącego sytuacji. Argumentem posiłkowym jest bliżej niezidentyfikowany i niedoświadczany przez wierzących stan oczekiwania kary za odrzucenie zwiastowanej ewangelii, o jakim mowa w wersje 27

Hebr. 10:27 Lecz jakieś straszliwe oczekiwanie sądu i żar ognia, który strawić ma przeciwników.

Słowo jakieś dystansuje autora i jego odbiorców od empirycznego doświadczenia rzeczywistości strasznego oczekiwania sądu i żaru ognia czyniąc z tego przeżycie niedostępnym i niemożliwym do wystąpienia wśród prawdziwie wierzących.
.

Interpretacje ekspozytorów

John Owen

„W takim przypadku uświęcenie, jakiego doświadczył apostata nie było wewnętrznym rzeczywistym uświęceniem a wszelkie dyskusje dotyczące całkowitej i ostatecznej apostazji od wiary tych, którzy faktycznie zostali uświęceni są próżne. Tak jak pod Prawem ludzie byli spryskiwani krwią i w ten sposób uświęcani i dedykowani Bogu w szczególny sposób, tak też i ci, którzy przez baptyzm i wyznanie wiary w Kościele Chrystusa byli oddzielani od innych i szczególnie dedykowanie Bogu w ten sposób” – John Owen.

Profesor Moses Stuart

Stawia kontrast pomiędzy krwią przymierza, która jest krwią przebłagania a zwykłą krwią. I tak apostata uznaje za zwykłą, pospolitą i nic nie znaczącą krew tą która w rzeczywistości jest krwią przymierza, przez którą Chrystus dokonał aktu przebłagania. Fragment ten tłumaczy  następująco:

„uznając krew przymierza, przez którą akt dokonania przebłagania jest czyniony, za nieczystą – niektórzy tłumaczą ten fragment jako „przez którą został uświęcony” gdzie w tym przypadku sens wyrażenia jest czysto duchowy, podczas gdy forma tego wyrażenia jest zapożyczona z Żydowskiego rytuału, jednak lepszym jest pierwsze tłumaczenie, które jest bardziej zgodne z idiomem naszego listu.” – Moses Stuart, Commentary on the Epistle of Hebrews, s. 432

.

Gill’s Exposition

„…krew przymierza, przez którą został uświęcony… – mowa tutaj:
.

…albo o osobie, która sama określała się jako chrześcijanin, była tak postrzegana przez innych, jako prawdziwie uświęcona przez Ducha i jako usprawiedliwiona przez krew Chrystusa; jednak w rzeczywistości taką nie była:
.

albo mowa tu o samym Chrystusie, który był uświęcony, oddzielony, konsekrowany, tak jak Aaron i jego synowie byli uświęceni przez ofiary zabitych zwierząt, aby służyć w urzędzie kapłańskim: zatem Chrystus, gdy ofiarował sam siebie i przelał swoją cenną krew, przez którą przymierze łaski zostało ratyfikowane, przez tę samą krew został przywrócony z martwych, i ogłosił, że jest Synem Bożym w mocy; i zasiadłszy po prawej ręce Boga, żyje na wieki aby się wstawiać, co jest drugą częścią Jego kapłańskiego urzędu, jest uświęcony przez swoją własną krwią aby to osiągnąć.”

.

Ch. H. Spurgeon

Według Spurgeona apostazja jest niemożliwa a sam fragment jest hiperbolą i ukazuje niemożliwy przypadek oraz jego potencjalne konsekwencje.

„Jak wam się wydaje, na ileż surowszą karę zasługuje ten, kto by podeptał Syna Bożego i zbezcześcił krew przymierza, przez którą został uświęcony, i znieważył Ducha łaski? – Z tak straszliwym wyrokiem Paweł toruje sobie drogę do wierzących! Opuśćcie tę drogę, a nie pozostanie nic innego jak zniszczenie. Odrzućcie Zbawiciela, poddajcie nadzieję w niego, a nie będzie żadnego innego imienia, przez które możecie być zbawieni… Gdyż apostazja od Chrystusa to wszystko by uczyniła; a jeśli byłaby ona możliwa, gdzież byłoby miejsce na łaskę?”

Wnioski

Wierzący nie może stać się apostatą ponieważ:

• Wiara jaką posiada pochodzi od Boga i nie ma źródła w człowieku
• Krew, która uświęca wierzącego zmywa doskonale i nieustannie wszystkie grzechy
• Legalna i stała pozycja wierzącego w oczach Bożych to niewinny
• Greka wskazuje na dychotomiczny, wzajemnie się wykluczający podział: wierzących (zbawionych) i wycofujących się (potępionych)
• Czas aorist użyty został w trybie wyrażającym niemożliwe wystąpienie oraz stronie deponensu medialnego wykluczając tym samym prawdziwie wierzących z grupy apostatów
• Konkluzja autora Listu do Hebrajczyków jest taka, że wierzący nie może zostać przyporządkowany do grupy wycofujących się, wers 39
• Potencjalne zastosowanie hiperboli wskazuje na hipotetyczne rozważanie sytuacji, której zaistnienie jest niemożliwe, a która zostaje obalona wersem 39
• Rozdział 10 listu do Hebrajczyków potwierdza doktrynę Przetrwania Świętych

Miłość Boga do wierzących jest większa niż ich grzechy. I dlatego właśnie Bóg powiedział o Jezusie:

Aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Bo Bóg nie posłał swego Syna na świat, aby potępił świat, lecz aby świat był przez niego zbawiony..

---

Zobacz w temacie

• Czy Bóg zmienia zdanie?
• Czy jestem zbawiony? Nawet jeśli grzeszę?
• Czy jesteś pewien, że lubisz Spurgeona?
• Czy można utracić zbawienie?
• Czy ograniczone odkupienie jest biblijne?
• Czy Psalm 145:9 uczy powszechnej łaski?
• Czy wczesny kościół wierzył w doktryny łaski?
• Czy wszyscy mamy wolną wolę?
• Czy wszyscy pójdą do nieba?