O koronach przygotowanych dla prawdziwych wierzących, cz. 3

utworzone przez | wrz 16, 2019 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Teologia systematyczna

 Wstęp

Biblia pięciokrotnie wspomina o koronach przygotowanych dla prawdziwie wierzących chrześcijan. Korony te będą im przyznane przez Boga i według Jego suwerennej woli. Koronę zawsze otrzymuje się od kogoś, kto ją przyznał drugiej osobie. W tym wypadku Osobą przyznającą korony jest sam Bóg, a dostaną je ci, którzy zwyciężają, zaliczają próbę, zawsze jednak w kontekście triumfu osiągniętego przez Chrystusa i nigdy poza tym kontekstem. Dlatego mogłoby się wydawać, że jest to akt, na który zasługujemy, ale jest to tylko pewna część prawdy, ponieważ Boża łaska ma tutaj priorytetowe znaczenie. Bez Bożej łaski nasze zwycięstwo byłoby po prostu niemożliwe.

Korony reprezentują zwycięstwo Chrystusa osiągnięte w nas samych, my zaś jesteśmy odbiorcami tego zwycięstwa. Biblia porównuje życie wieczne do diademu, który wręcza się za zwycięstwo w zawodach sportowych.

Zobaczmy owych pięć koron w sposób szczegółowy.

  • 1) Niezniszczalna korona upamiętniająca zwycięstwo zbawienia nad wszystkim tym, co ulega zniszczeniu i przemijaniu: (1 Kor. 9:25)
  • 2) Korona sprawiedliwości upamiętniająca zwycięstwo zbawienia nad nieprawością: (2 Tym. 4:8)
  • 3)  Niewiędnąca korona chwały upamiętniająca zwycięstwo zbawienia nad nieczystością i skażeniem duchowym: (1 Piotra 5:4)
  • 4) Korona życia upamiętniająca zwycięstwo zbawienia nad śmiercią duchową i fizyczną: (Jakuba 1:12; Obj. 2:10)
  • 5) Korona radości (chluby) upamiętniająca zwycięstwo zbawienia nad prześladowaniem wierzących ze strony szatana oraz ludzi idących na zatracenie (1 Tesaloniczan 2:19)

Niewiędnąca korona chwały upamiętniająca zwycięstwo zbawienia nad nieczystością i skażeniem duchowym

1 Piotra 5:1-4
.
1. Starszych, którzy są wśród was, proszę jako również starszy i świadek cierpień Chrystusa oraz uczestnik chwały, która ma się objawić:

2. Paście stado Boga, które jest wśród was, doglądając go nie z przymusu, ale dobrowolnie, nie dla brudnego zysku, ale z ochotą;

3. I nie jak ci, którzy panują nad dziedzictwem Pana, lecz jako wzór dla stada.

4. A gdy się objawi Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnącą koronę chwały.

Starsi, o których jest tutaj mowa (zwróćmy uwagę na to, że Apostoł Piotr uważał się skromnie za jednego z nich), to byli bracia powołani przez Boga do opiekowania się Bożym stadem, zgromadzonym w wielu powstałych lokalnych kościołach,  zborach i społecznościach chrześcijańskich. W dzisiejszych czasach również nazywamy ich starszymi, prezbiterami, biskupami lub pastorami. Podstawową cechą charakteryzującą starszych jest i powinna być wysoka dojrzałość duchowa.

Piotr, jeden ze starszych, nie papież

1. Starszych, którzy są wśród was, proszę jako również starszy i świadek cierpień Chrystusa oraz uczestnik chwały, która ma się objawić:

W przypadku Apostoła Piotra różnica polegała na tym, że był on naocznym świadkiem życia i cierpienia Pana Jezusa. Cierpienie ma związek z Jego śmiercią na krzyżu, natomiast życie Chrystusa to doskonały przykład poświęcenia dla innych i całkowitego posłuszeństwa Ojcu.

  • Piotr Apostoł stawia się również obok wszystkich pozostałych prawdziwych wierzących, uczestników  chwały, która ma się objawić. Jest to w całkowitej zgodzie ze słowami Apostoła Jana:
    .
    1 Jana 3:2 Umiłowani, teraz jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie objawiło, czym będziemy. Wiemy jednak, że gdy on się pojawi, będziemy podobni do niego, gdyż ujrzymy go takim, jaki jest.
    .
  • Piotr nie przypisuje sobie większej chwały niż chwała innych wierzących. Nie mówi nic na ten temat, ponieważ wie i rozumie, że jest to wyłącznie prerogatywa Boga:
    .
    Marek 10:40 Nie do mnie jednak należy danie miejsca po mojej prawej albo lewej stronie, ale będzie dane tym, którym zostało przygotowane.

Zasada zachowania skromności i pokory obowiązuje wszystkich wierzących. Wszyscy też mamy obowiązek być dobrym przykładem dla innych oraz nauczać tego wszystkiego, czego sami zostaliśmy nauczeni.
.

Pasterstwo nad Bożym stadem

2. Paście stado Boga, które jest wśród was, doglądając go nie z przymusu, ale dobrowolnie, nie dla brudnego zysku, ale z ochotą.

Piotr, jako Apostoł Chrystusa, obdarzony przez Pana autorytetem, kieruje do starszych słowa zachęty. “Paście” to tłumaczenie greckiego słowa ποιμαίνω poimaino oznaczającego “wykonywanie funkcji pasterza”, danie pożywienia, chronienie i prowadzenie na pastwisko. “Stado Boga” to są wszyscy, którzy należą do Chrystusa. Rozumiemy z tego, że działalność starszych w kościele powinna w sensie duchowym przypominać opiekę, którą pasterze otaczają swoje owce na naturalnych pastwiskach.

“Ponieważ głównym zadaniem pasterstwa jest zapewnienie pożywienia w postaci zdrowej nauki, każdy starszy musi posiadać zdolność nauczania.” –źródło

1 Tym. 3:2 Biskup więc ma być…zdolny do nauczania.

Tyt. 1:9 Trzymający się wiernego słowa, zgodnego z nauką, aby też mógł przez zdrową naukę napominać i przekonywać tych, którzy się sprzeciwiają.

Nauczanie (podawanie pożywienia duchowego) obejmuje również ostrzeganie i ochronę:

Dzieje 20:28-30 Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią. Gdyż wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, które nie będą oszczędzać stada. Także spośród was samych powstaną ludzie mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów.

Apostoł Paweł ostrzegł starszych zboru w Efezie, że po pewnym czasie, z powodu braku z ich strony dyscypliny i rygoru w wypełnianiu obowiązku obrony zdrowej doktryny, pozwoli się na wejście do stada wilków w owczej skórze. Otrzymali oni zapowiedź tego, że na własne oczy zobaczą zniszczenie ich zboru. Wszystko to wypełniło się w Efezie, a  powtórzenie się tego scenariusza grozi lokalnym zborom również dzisiaj.

Co gorsza, w obecnych czasach zjawisko to rozrosło się na niespotykaną skalę. Aktualnie istnieje niezliczona ilość “nauczycieli” i “pastorów” twierdzących, że to, co głoszą, to jest zdrowa doktryna, a naprawdę jest dokładnie na odwrót. Starając się przyjąć pozycję fałszywej ortodoksji występują przeciwko nam wszystkim, którzy wyznajemy doktrynę Pana Jezusa Chrystusa. Oskarżają nas o to, czym w rzeczywistości  są oni sami.

Istniejący obecnie chaos związany z pojawieniem się mnóstwa fałszywych doktryn i herezji jest widomym znakiem tego, że zbliżamy się do końca obecnej dyspensacji.
.

Ostrzeżenia w związku z opieką nad stadem

2. Paście stado Boga, które jest wśród was, doglądając go nie z przymusu, ale dobrowolnie, nie dla brudnego zysku, ale z ochotą;

3. I nie jak ci, którzy panują nad dziedzictwem Pana, lecz jako wzór dla stada.

Dobro, które starsi mają czynić w zborze musi mieć związek z absolutnie świętą, prawą i rozsądną motywacją, oraz postawą osobistą.

  1. Nie na siłę, tylko dobrowolnie. Funkcję starszego zboru należy wykonywać i zajmować się nią z własnej woli, bez przymusu, nie traktować jej jako narzuconego obowiązku, pomimo tego, że nie jest to łatwe zadanie i nigdy łatwym nie było; szczególnie w czasach apostoła Pawła.
  2. Nie w celu uzyskania nieuczciwych zysków wykorzystując swoją pozycję w zborze. Wielu pastorów żąda oddawania dziesięciny i zachowuje ją dla siebie lub wymyślając różnego rodzaju motywy mające pozory duchowości, zwyczajnie okradają Boże stado.
  3. Bez lenistwa, braku chęci lub w sposób niedbały.
  4. Bez nadmiernego podporządkowywania, dominacji, nieliczenia się ze zdaniem innych.
  5. Dając dobry przykład. W dosłownym tłumaczeniu: ” jako ci, którzy stają się wzorem stada.”
    .

Niezniszczalna korona chwały

4. A gdy objawi się Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnącą koronę chwały.

Werset ten w UBG jest w dosłownym tłumaczeniu z języka greckiego. Dochodzimy tutaj do punktu kulminacyjnego naszego tematu, którym jest: Niewiędnąca korona chwały. Przede wszystkim, Słowo Boże mówi nam, kiedy zostanie nam przyznana i wręczona niewiędnąca korona chwały. Nastąpi to gdy pojawi się, czy też powróci Najwyższy Pasterz, czyli Pan Jezus Chrystus we własnej Osobie.

Słowo tłumaczone jako “niewiędnąca” to w języku greckim ἀμαράντινος amarantinos – “niezwiędły”. Pochodzi od nazwy szkarłatno-fioletowego kwiatu, zwanego amarantus, który nie więdnie po ścięciu. Dlatego doskonale pasuje do opisu korony, która nigdy nie przestanie istnieć. Korona ta, tak jak i pozostałe korony oczekujące na wierzących, symbolizuje jedną z cech charakteryzujących życie wieczne, w tym przypadku chodzi o chwałę.

Wprawdzie Apostoł Piotr zwraca się tutaj do pastorów oraz innych osób odpowiedzialnych za trzodę, ale nie umniejsza to faktu, że Pan przyzna te koronę wszystkim chrześcijanom, którzy w sposób wyróżniający byli wierni w powierzonej im pracy i posłudze na rzecz innych. Nie chodzi więc tutaj tylko o ordynowanych pastorów, lub o coś w rodzaju “duchowieństwa”, które wówczas nawet nie istniało, ale o wszystkich wierzących obdarzonych duchową dojrzałością, nauczających i troszczących się o młodszych braci w wierze.

Podobnie jak pozostałe korony, niewiędnąca korona chwały opiera się na sprawiedliwości Chrystusa, a w rezultacie na zbawieniu, które tylko On mógł uzyskać dla wybranych Ojca. (zob. Jana 6:44)

Niewiędnąca korona chwały upamiętnia zwycięstwo sprawiedliwości Chrystusa i zbawienia nad nieczystością i skażeniem duchowym. Dobra praca duszpasterska i właściwa opieka nad Bożym stadem skutecznie zwalcza zanieczyszczenia i zepsucie duchowe ograniczając w ten sposób dzieła szatana skierowane przeciwko Kościołowi Chrystusowemu.

SOLI DEO GLORIA

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email