O istocie Chrystusa
Jezus Chrystus, zawsze będąc w postaci Boga, Syn zawsze będący w łonie Ojca, aby opowiedzieć nam o Bogu i odkupić wszystkich wybranych do zbawienia nie przyjął na siebie drugiej natury anielskiej lecz ludzką. On jest Bogiem Jahwe, współistotnym Ojcu. Nie jest stworzony lecz zrodzony i to poza czasem.
Tutaj z pewnością wyznawcy rozmaitych herezji zawyją z wściekłością twierdząc, że nie ma ani jednego fragmentu w Słowie Bożym, który by potwierdzał explicite doktrynę Trynitarną. Oczywiście 1 Jana 5:7 (Trzej bowiem świadczą w niebie: Ojciec, Słowo i Duch Święty, a ci trzej jedno są.) nie może być brany pod uwagę, bo to z pewnością tekst, który w autografach nie występował (polemika z tym założeniem w artykule Comma Johanneum)
Jednakże doktryna Trynitarna ani nie stoi na tekście 1 Jana 5:7 ani przez niego nie upada. Poniżej naprawdę krótka i spójna logicznie lista fragmentów Słowa Bożego potwierdzających doktrynę Trynitarną oraz wykluczająca każdą inną:
Biblijne przesłanki
Wnioskowanie dedukcyjne – jest to taki rodzaj wnioskowania (subiektywnie pewny), w którym wniosek wynika logicznie z przesłanek. Jest to sposób rozumowania implicite czyli niebezpośredni. Zatem aby uznać, że Jezus Chrystus jest współistotny Ojcu musimy dowieść, że Syn
- jest zrodzonym Bogiem
- posiada Boską naturę
- nie jest stworzony
- nie jest drugim Bogiem
- nie jest mniejszym bogiem
- nie jest swoim Ojcem
Czy istnieją przesłanki w Słowie Bożym, które umożliwią nam udowodnienie doktryny Trynitarnej? Oczywiście, że tak i są one naprawdę proste do odszukania. Do dzieła
.
Zrodzony Bóg
a. Syn jako jedyny jest zrodzonym Bogiem (gr. μονογενὴς Θεὸς monogenes Theos) zawsze będącym na łonie Ojca
Jan 1:18 Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, on nam o nim opowiedział
Przewaga tekstów źródłowych zawierających stwierdzenie μονογενὴς Θεὸς – jednorodzony Bóg nad niektórymi papirusami gdzie występuje wariant μονογενης υιος – jednorodzony Syn jest miażdżąca.
- Papirus P66 datowany na 100-150 a.d.- niemal kompletny kodeks Ewangelii Jana
- Papirus P75 datowany na 175-225 a.d. – zawiera duże porcje Ewangelii Jana
- Codex Sinaiticus 01 z IV wieku
- Codex Alexandrinus 02 z V wieku
- Codex Vaticanus 03 z początku IV wieku
Jak wyrażnie widzimy Syn jest nazwany jednorodzonym czyli jedynym w swoim rodzaju Bogiem. A jedynym w swoim rodzaju Bogiem jest tylko Bóg Jahwe. Owszem, chrześcijanie nieraz bywają nazywani synami Boga ale jest to czynione na zasadzie adopcji, gr. υἱοθεσία hyiothesia (Rzym. 8:15; 23; 9:4; Gal. 4:5; Efez. 1:5) co oznacza, że ludzie nie posiadają i nigdy posiadać nie będą Boskiej natury (θεότης theotetos, por. Kol. 2:9).
A gdy Pan nazwał faryzeuszy bogami (por. Jan 10:34) uczynił to aby w bardzo przemyślany sposób wykazać ich hipokryzję i fałszywy osąd. Przywódcy religijni zarzucili Chrystusowi bluźnierstwo ponieważ ogłosił się Bogiem (Jan 10:33) a Chrystus odnosząc się do Psalmu 82 wskazał, że ich osąd jest fałszywy a oni sami są fałszywymi sędziami czyli bogami (synonim fałszywego i skorumpowanego sędzi w Psalmie 82 to bóg). Jezus przekazał co następuje:
- Ja jestem prawdziwym Bogiem i moje twierdzenie jest prawdziwe
- Wasz (faryzeuszy) osąd jest fałszywy, ponieważ sami jesteście fałszywymi i stronniczymi sędziami (bogami)
Jezus nie stwierdził, że ma takie samo prawo nazywać się Bogiem co faryzeusze lecz użył sprytnego sposobu wykorzystania Słowa Bożego do udowodnienia swojego twierdzenia i obalenia twierdzenia strony przeciwnej. Nasz Pan to geniusz, ale przecież to On jest Bogiem i to On jest autorem Słowa 🙂
.
Boska natura i druga, ludzka natura
b. Syn, będąc w postaci Bożej (gr. μορφῇ Θεοῦ morphe Theou) zdecydował się opróżnić (gr. ekenoen ἐκένωσεν) samego siebie z wszelkiej chwały nie poprzez utratę Boskiej Istoty lecz poprzez przyjęcie na siebie postaci sługi (gr. μορφὴν δούλου morphen doulou) czyli drugiej, ludzkiej cielesnej natury (gr. homoiomati antrhopon ὁμοιώματι ἀνθρώπων)
Filip. 2:6-76. Który, będąc w postaci Boga, nie uważał bycia równym Bogu za grabież; 7. Lecz ogołocił samego siebie, przyjmując postać sługi i stając się podobny do ludzi;
Syn nie mógł być od początku zaledwie Bożym planem, ponieważ to On dokonał suwerennej decyzji, nie Ojciec. Dodatkowo decyzję tą podjął będąc w postaci Bożej, nie anielskiej ani ludzkiej. Tu pada doktryna Zielonoświątkowej Jedności Bóstwa oraz Badaczy Pisma Świętego. Pierwsi heretycy twierdzą, że Syn był planem lecz nie Osobą, ci drudz że Syn zawsze był człowiekiem.
Nie anielska natura
c. Syn, będąc w postaci Bożej (gr. μορφῇ Θεοῦ morphe Theou) zdecydował się nie przyjmować na siebie natury anioła. To oznacza że przed podjęciem tej decyzji nigdy aniołem nie był. Tak samo jak przed podjęciem tej decyzji nie był człowiekiem.
Hebr. 2:16 Bo zaiste nie przyjął natury aniołów, ale potomstwa Abrahama
Tu pada na pysk doktryna wyznawców Strażnicy, którzy twierdzą, że Syn był Archaniołem Michałem
Syn Bogiem nie stworzonym
d. Syn nie mógł zostać stworzony Bogiem, ponieważ Pismo stwierdza, że nigdy żaden Bóg nie został stworzony
Izaj. 43:10 Ja jestem [Panem]. Przede mną nie został stworzony żaden Bóg ani po mnie nie będzie.
Tutaj traci swoją moc herezja henoteizmu, którą wyznają tak jehowici jak i wszelkiej maści unitarianie i badacze, których pozbawione logiki nauczania prowadzą do tej konkluzji.
Współistotny Ojcu
e. Zatem skoro Syn jest Bogiem (nie stworzonym lecz zrodzonym, wiecznym) oraz jest tylko jeden Bóg oraz Syn nie jest swoim Ojcem – Syn musi być współistotny Ojcu
Marek 12:29 Pan, nasz Bóg, Pan jest jeden.
.
1 Kor. 8:6 To dla nas jest jeden Bóg, Ojciec, z którego wszystko, a my w nim, i jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko, a my przez niego.
Powyższe fragmenty eliminują wszystkie możliwe logiczne próby obalenia doktryny Trynitarnej. Skoro jest jeden Bóg, który też jest jedynym Panem, to Ojciec i Syn są dwiema różnymi osobami jednego Boga.
Implikacje co do istoty Syna
Oto podsumowanie tego, co do tej pory zostało dowiedzione, a mianowicie, że Syn:
- Nie może być stworzony ponieważ jest zrodzony
- Nie może być aniołem, ponieważ zdecydował się nie przyjmować na siebie drugiej, anielskiej natury
- Nigdy aniołem nie był, ponieważ w takim przypadku Jego decyzja o nieprzyjmowaniu drugiej, anielskiej natury byłaby bezsensowna (po co decydować o nieprzyjmowaniu na siebie natury, którą się już posiada?)
- Przez wieczność posiadał jedną Boską naturę, jednak w celu odkupienia ludzkości przyjął na siebie drugą, ludzką naturę, którą będzie posiadał już zawsze
- Nie był zrodzony jako człowiek, ponieważ to On dokonał decyzji o przyjęciu na siebie drugiej, ludzkiej natury
- Jest Bogiem ponieważ jest zawsze w łonie Ojca i ma postać Bożą, choć obecnie ma też drugą, ludzką naturę
Kol. 2:9 Gdyż w nim mieszka cieleśnie cała pełnia Bóstwa
Wnioski: Jakiekolwiek odejście od doktryny trynitarnej to bałwochwalstwo. Jeśli bowiem Chrystus nie jest współistotny Ojcu to albo nie jest Bogiem (przeczy temu Filip. 2:6-7) albo też jest mniejszym bogiem (przeczą temu Izaj. 43:10 i Marek 12:29) albo też jest swoim Ojcem (przeczy temu Jan 1:18)
Tym samym wszyscy wyznający inną od Trynitarnej doktrynę są heretykami idącymi na zatracenie, ponieważ czczą boga swoich wyborażeń. Tych wszystkich wzywamy do upamiętania.
Patrystyka
Istnieje Biblijny argument w jasny sposób podkreślający przekazywanie prawowiernej doktryny biblijnej w Kościele poprzez wszystkie generacje. Czytamy w Drugim Liście do Tymoteusza
2 Tym. 2:2 A co słyszałeś ode mnie wobec wielu świadków, to powierz wiernym ludziom, którzy będą zdolni nauczać także innych.
Czy zatem zgodnie z Pismem Świętym doktryna o Boskości Chrystusa, doktryna Trynitarna została przekazana pokoleniom po Apostołach? Na to pytanie odpowiedzą nam zasoby pism Patrystycznych Ojców Apostolskich (bezpośrednich uczniów Apostołów) oraz Ojców Kościoła (kolejnych generacji).
.
Ignacy Antiocheński (30- † 107 a.d.)
Zwany Theoforem greck. Θεοφορος (niosący Boga), ur. ok. 30, zmarł śmiercią męczeńską ok. 98-117 roku w Rzymie, był starszym bratem kościoła Antiochii Syryjskiej, uczniem Apostoła Jana i przyjacielem Polikarpa.
o tym, że Jezus Chrystus jest Bogiem:
“Wielbię Jezusa Chrystusa, Boga (gr. Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Θεὸν Iesoun Christon ton Theon – Jezus Chrystus ten konkretnie określony Bóg), który uczynił was tak mądrymi. “
.
Ignacy Antiocheński do Kościoła w Smyrnie 1.1
dwie natury Jezusa Chrystusa, Boska i ludzka:
„Jeden jest Lekarz, cielesny i zarazem duchowy, zrodzony i niezrodzony, Bóg w ciele, w śmierci życie prawdziwe, z Maryi, jak i z Boga, najpierw podległy cierpieniu, a teraz mu już nie podlegający, Jezus Chrystus, nasz Pan.”
.
Ignacy Antiocheński do Efezjan 7.2
o doktrynie Trynitarnej
“Bądźcie gorliwy zatem, stanąć prosto na dekretach Pana i Apostołów, abyście we wszystkim wam się wiodło, w ciele i duszy, w wierze i miłości, w Synu, w Ojcu i w Duchu, na początku i na końcu, razem z waszym najczcigodniejszym biskupem, i z waszymi prezbiterami – tą pasująco utkaną duchową koroną! – i z waszymi diakonami, mężami Bożymi. Poddajcie się biskupowi i prawom jednych do drugich, tak jak uczynił to Jezus Chrystus w ciele do Ojca, a Apostołowie Chrystusowi i Ojcu i Duchowi, aby była jedność zarówno w ciele jak i w duchu.“
.
Ignacy Antiocheński List do Magnezjan
Jest to ewidentnie trynitarny fragment odzwierciedlający wierzenia kościoła I wieku.
Polikarp ze Smyrny (69 – † 155 a.d.)
Uczeń Apostoła Jana, przyjaciel Ignacego z Antiochii, kompan Papiasza z Heirapolis, nauczyciel Ireneusza z Lionu. Szczegóły śmierci Polikarpa zostały opisane w dziele Męczeństwo Polikarpa – uznawanym za jedno z najwcześniejszych i prawdziwych świadectw chrześcijańskiego męczeństwa. Najpierw przekazywane ustnie, nastepnie spisane kilka generacji po jego śmierci w Smyrnie, gdzie Polikarp oddaje identyczną chwałę Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu jako Jednemu Bogu.
“Po przywiązaniu go do stosu Polikarp modił się: „O Panie Boże Wszechmocny, Ojcze Twojego umiłowanego i błogosławionego Syna Jezusa Chrystusa, przez którego otrzymaliśmy wiedzę o Tobie, Boże aniołów i mocy, i wszelkiego stworzenia, i całej rasy sprawiedliwych, którzy żyją przed Tobą, oddaje Ci dziękczynienie za to, że uznałeś mnie godnego tego dnia i tej godziny, i że będę zaliczony do grona Twoich męczenników, w kielichu Twego Chrystusa, za udział we wskrzeszeniu do wiecznego życia, zarówno duszy jak i ciała, poprzez nieskazitelność (przypisaną) przez Ducha Świętego. Między którymi mogę być zaakceptowany tego dnia przed Tobą jako wybór i miła ofiara, według tego jak Ty, zawsze prawdziwy Bóg, przeznaczyłeś, objawiłeś mi przedtem, a teraz wypełnieś. Z tego powodu również wielbię Cię za wszystkiie rzeczy, błogosławię Cię, uwielbiam Cię, razem z wiekuistym i niebiańskim Jezusem Chrystusem, Twoim umiłowanym Synem, któremu z Tobą i Duchem Świętym niech będzie chwała teraz i na wszystkie nadchodzące wieki. Amen”
.
Męczeństwo Polikarpa, rozdz. 14
Meliton z Sardes (~ † 180 a.d.)
Meliton żył w II wieku. Był biskupem Sardes w Lidii. Zaliczany do drugiego pokolenia pisarzy wczesnochrześcijańskich (tzw. apologetów). Uczeń uczniów Apostoła Jana.
o tym, że Syn jest Bogiem
„I tak oto powieszono Go na drzewie dodając napis, który głosi, kim jest zabity. Kimże jest? Powiedzieć ciężko, lecz jeszcze straszniej nie powiedzieć. Słuchajcie jednak drżąc przed Tym, z którego powodu ziemia zadrżała. Powiesili Tego, co ziemię zawiesił, przebodli Tego, co niebo rozpostarł, przybili do drzewa Tego, co wszystko utwierdził, Panem jest, a Go znieważyli, Bogiem jest, a Go zabili, Królem Izraela jest, a zamordował Go Izrael własną ręką. Oto jest Ten, który stworzył niebo i ziemię, i ukształtował od początku człowieka. On był zapowiedziany przez Prawo i Proroków, On przyjął ciało z Dziewicy, On został zawieszony na drzewie, On w ziemi pogrzebany, On powstał z martwych. I wstąpił na wyżyny niebieskie, On zasiądzie po prawicy Ojca, On ma władzę sądzić i zbawić wszystko, przez Niego Ojciec stworzył to, co jest od początku i aż na wieki. On jest Alfą i Omegą. On to jest Początkiem i Końcem – początkiem niepojętym i końcem nieuchwytnym – On jest Chrystusem, On jest Królem, On jest Jezusem, On jest wodzem, On Panem, On powstał z martwych, On zasiada po prawicy Ojca, nosi Ojca i jest przez Ojca niesiony. Jemu chwała i moc na wieki. Amen”
Bazyli (330 – † 379 a.d.)
Ppisarz wczesnochrześcijański należący do grona Ojców Kościoła, biskup i doktor Kościoła. Autorwielu dzieł teologicznych, w których wykładał zasady wiary i wskazywał na błędy szerzącego się wówczas arianizmu.
o jedności Ojca i Syna
„Tak jak nasi Ojcowie głosili, tak teraz i my oznajmiamy, że chwała Ojca i Syna jest wspólna; dlatego też oddajemy cześć Ojcu wraz z Synem. Jednakże nie spoczywamy na tym, tylko dlatego, że taka jest tradycja Ojców, ale ważne jest to, iż Ojcowie postępowali zgodnie z nauczaniem Pisma Świętego, przytaczając świadectwa, które kilka zdań wcześniej sam zademonstrowałem i wyłożyłem przed wami. Albowiem jak blask zawsze powiązany jest z chwałą, obraz z archetypem, tak Syn zawsze i wszędzie wraz z Ojcem (2 Kor 4:4).”
.
Bazyli Wielki, De Spiritu Sancto 7
Atenagoras z Aten (133 – † 190 a.d.)
W Historii chrześcijańskiej Filipa z Side czytamy, że Atenagoras był w młodości pogańskim filozofem. Gdy przygotowywał się do napisania pracy przeciwko chrześcijanom, przeczytał Pismo Święte, czego skutkiem było jego nawrócenie. W krótkim czasie został kierownikiem szkoły katechetycznej w Aleksandrii, a jego uczniem stał się Klemens Aleksandryjski.
o tym, w jakiego Boga wierzą chrześcijanie:
“Któż więc nie zdziwiłby się usłyszawszy, że ateistami nazywani są ludzie, którzy uznają Boga-Ojca, Boga-Syna i Ducha Świętego oraz uczą o Ich potędze w jedności i Ich odrębności w zakresie funkcji?”
.
Atenagoras z Aten Prośba za chrześcijanami
Chwała Bogu Trójjedynemu, Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu
Zobacz w temacie
- Carmen Christi a zielonoświątkowa jedność Bóstwa
- Bóg Syn: Jego preegzystencja
- Bezcielesny Jezus Strażnicy
- Doktryna spiracji, czyli procesja Ducha Świętego
