.
Uciekając od nieuniknionej kary
Psalm 146:3-4 3 Nie pokładajcie ufności we władcach ani w żadnym synu ludzkim, u którego nie ma wybawienia. 4 Opuszcza go duch i wraca do swojej ziemi; w tymże dniu zginą wszystkie jego myśli.
Człowiek posiada ciało i duszę. I choć ciało umrze, to do czasu wskrzeszenia i uzyskania nowych ciał (jedni odkupionych i doskonałych ku zbawieniu, drudzy ciał przeznaczonych ku wiecznemu niszczeniu i zatraceniu) dusza pozostanie na zawsze nieśmiertelna. Wieczność istnienia człowieka powinna przerażać każdego nienawróconego grzesznika, ponieważ Bóg jest sprawiedliwym sędzią, który w gniewie odpłaci każdemu niezbawionemu dając do wypicia kielich swojego gniewu. I jeśli kielich tego gniewu nie został wypity przez Chrystusa za ciebie, jeśli odrzucasz dzieło Jezusa na krzyżu, będziesz ten kielich musiał pić przez całą wieczność. Najpierw, po śmierci w piekle, a potem w jeziorze ognistym.
Są jednak na świecie ludzie, którym nie wsmak jest Boża sprawiedliwość. Jedni odrzucają istnienie Boga jako takiego, inni zmiękczają Jego atrybut sprawiedliwości do poziomu, gdzie gniew jest albo czasowy, albo w ogóle nie jest cechą Bożą uznając, że po śmierci dusza grzesznika ulega zniszczeniu.
Obie grupy są w wielkim błędzie.
Posmiertne zniszczenie dusz
Nauka ta zakłada, że ponieważ Bóg jest miłością, to nie może skazywać ludzi na wieczne potępienie i cierpienie. Według wyznawców tej doktryny wiczne karanie byłoby niesprawiedliwe i bezlitosne. W ten sposób ruchy głoszące anihilację dusz odrzucają doskonałą świętość Boga, która wymaga doskonałej kary za złamanie doskonałego Bożego Prawa i tym samym zbrukanie doskonałej Bożej Świętości. Anihilacja dusz wyznawana jest między innymi przez takie sekty i kulty jak:
.
Adwentyści dnia siódmego
Wierzą w doktrynę śpiących dusz tj. że dusze wierzących w Chrystusa nie są w niebie ale śpią w grobach. Według doktryny tego kultu przy finalnym zniszczeniu Bóg torturuje potępionych aż do granic wyobraźni. Mówiąc o ich zniszczeniu, Ellen White powiada:
„Widziałam, że […] niektórzy umierali przez wiele dni, i tak długo,, jak długo jakaś ich cząstka nie była pochłonięta cierpienie trwało”. – Zaczerpnięte z „Wczesne Pisma”, str. 154, wyd. 1882
.
Świadkowie Jehowy
Powołując się na błędnie zinterpretowane teksty Pisma sekta propaguje naukę o pośmiertnym definitywnym zniszczeniu wszelkiej duszy. Według interpretacji Strażnicy po śmierci fizycznej karą jest anihiliacja, człowiek jest istotą skończoną tj. nie wieczną.
Czy martwa dusza jest czegoś świadoma? Słowo Boże oznajmia: „Żywi wiedzą przynajmniej tyle, że umrą, podczas gdy umarli nie wiedzą już nic” (Kaznodziei 9:5, Biblia Warszawsko-Praska). O umierającym człowieku powiedziano również: „Wraca do prochu swego; w tymże dniu giną wszystkie zamysły jego” (Psalm 146:4, Bw). Skoro umarli „nie wiedzą już nic”, a ich zamysły „giną”, to jak mogliby odczuwać jakiekolwiek cierpienia w piekle? – Biblioteka Internetowa Strażnicy
.
Badacze Pisma Świętego
Jest to w zasadzie odłam Świadków Jehowy, tak samo jak oni kult ten ma swoje korzenie w naukach T.Z. Russella, gdzie również nauczana jest doktryna anihilacji dusz.
.
Ruch zielonoświątkowy
Twórcą tego ruchu był praktykujący homoseksualista Charles Fox Parham, który jako pierwszy poprzez nałożenie rąk udzielił rzekomego daru mówienia językami w 1901 roku (w rzeczywistości okazało się to być niezrozumiałym i nieprzetłumaczalnym bełkotem). Oto w co wierzył Parham odnośnie duszy:
“Jedną z jego najbardziej kontrowersyjnych doktryn było anihilacja grzesznika lub też idea, że wieczna kara grzeszników była po prostu śmiercią.” – Charles Fox Parham & the annihilationism
Herezja Parhama na temat unicestwienia niegodziwych została zaadoptowane od Davida Bakera, dziadka jego żony, wykluczonego z sekty Kwakrów. Kwakrowie to bezpośredni prekursorzy zielonoświątkowców. Herezja ta może nie jest powszechna wśród współczesnych wyznawców ducha zielonoświątkowstwa jednak leżała u podstaw wierzeń tego ruchu. Wielu współczesnych zielonoświątkowców, szczególnie tych, którzy pozbawieni są zborów, identyfikuje się z tą nauką. Denominacyjni zielonoświątkowcy, skupieni w Baxter Springs w stanie Kansas bezpośredni duchowi potomkowie fałszywego przebudzenia zainicjowanego przez Parhama do dziś wyznają anihilację dusz.
.
O jakie myśli chodzi?
Opuszcza go duch i wraca do swojej ziemi; w tymże dniu zginą wszystkie jego myśli.
Jednym z klasycznych przykładów błędnej interpretacji tekstu Pisma jest fragment Psalmu 104. Według doktryny anihilacji w momencie śmierci myśli przestają istnieć, a zatem i dusza człowieka. Jest to fałszywa interpretacja. Aby prawidłowo zrozumieć prawdę przekazywaną przez powyższy fragment musimy udać się do słownika.
W języku hebrajskim istnieją dwa różne słowa na wyrażenie pojęcia myśli
| myśl = machszawa מַחְשָׁבָה myśli = machszawot מַחְשָׁבוֹת myśli jego = machszewotav מַחְשְׁבוֹתָיו |
myśl, zamiar = eszton עֶשְׁתּוֹן myśli, zamiary = esztonot עֶשְׁתּוֹנוֹת myśli jego, zamiary jego= esztonotav עֶשְׁתּוֹנוֹתָיו |
|
Słowo to występuje w Starym Testamencie 56 razy i znajdziemy je między innymi w wersetach: 2 Samuela 14:14 Izaj. 59:7 Przyp. 12:5 (Biblia Gdańska) Przyp. 21:5 (Biblia Gdańska) Jer. 29:11 |
Słowo to występuje tylko raz w Biblii:
Psalm 146:3-4 W Psalmie 146:4 jest użyte słowo ”esztanotav.” Psalm 146:3-4 Biblia Warszawska: Biblia Tysiąclecia: Biblia Gdańska: Przekłady Biblii tłumaczą te słowo na: 1. myśli jego Przeciwnicy nauki o istnieniu po śmierci ducha mającego swoją świadomość wykorzystują ten werset na poparcie swojego poglądu próbując wykazać, że po śmierci człowiek nic nie myśli co oznaczałoby, że oczekuje na zmartwychwstanie w stanie nieświadomości. Jednak warto zauważyć, że mowa jest tu o ciele, które traci zamysły lub myśli po wyjściu ducha z owego ciała, a nie duch, który wychodzi z ciała. Warte uwagi jest również to, że nie użyto w tym wersecie słowa ”machszewot = myśli”, które w Biblii pojawia się wiele razy, lecz pojawia się słowo “esztonotav”, które występuje w Biblii tylko raz, przez co też nie do końca możemy być pewni znaczenia tego słowa. |
Egzegeza tekstu hebrajskiego: Janusz Bugaj
Analiza gramatyczna wykazuje, że słowo machszawa (myśl) posiada szeroki zakres znaczeniowy i jest używane w ogólnym rozumieniu idei myślenia i może dotyczyć procesów kognitywnych (procesy poznawcze służące do tworzenia i modyfikowania wiedzy o otoczeniu) pojmowane również jako ruch świadomości oraz skupienia i koncentracji (w praktyce wywoływane nieświadomie bez udziału woli i wiążące się z naszymi poprzednimi myślami i działaniami), oraz wolicjonalnych, czyli planów z zamiarem ich wykonania czyli wprowadzenia w życie.
Z drugiej strony mamy słowo eszton (myśl z zamiarem), którego znaczenie jest wąskie zakresowo, ograniczone do aktów wolicjonalnych, tych, które mają zostać wprowadzone w życie.
- Słowo machszawa (myśli) jest nadrzędne znaczeniowo w stosunku do słowa eszton (zamiary), ponieważ wszystkie zamiary to myśli, jednak nie wszystkie myśli to zamiary. Np. zachwyt nad pięknem nie jest zamiarem.
. - Słowo eszton (zamiary) jest podrzędne znaczeniowo w stosunku do słowa machszawa (myśli) ponieważ wszystkie zamiary są myślami jednak tylko niektóre myśli są zamiarami. Istnieją myśli, ktróre nie są zamiarami.
Najbliższy kontekst
Psalm 146:3-4
3 Nie pokładajcie ufności we władcach ani w żadnym synu ludzkim, u którego nie ma wybawienia.
4 Opuszcza go duch i wraca do swojej ziemi; w tymże dniu zginą wszystkie jego myśli.
Wers 3 stanowi tutaj kontekst i mówi o pokładaniu ufności co do wybawienia nie w Bogu lecz w istotach ludzkich. Chodzi o zaufanie w ludzką mądrość służącą ocaleniu. Mądrości, której wprowadzenie w życie miałoby zaskutkować zbawieniem. Wers 4 informuje o zawodności takich rad, ponieważ każdy człowiek musi umrzeć, i jego praktyczne zalecenia, ta ludzka mądrość ku rzekomemu zbawieniu okaże się bez wartości; nawet władca gdy jest martwy nie może pomóc w sprawach doczesnych, ponieważ myśli-zamiary opuściły jego ciało.
Oba wersy rozpatrywane w kontekście niosą jedno przesłanie odnoszące się do dwóch sfer życia:
- Zaufanie ludzkiej a nie Bożej mądrości w sprawach doczesnych jest zawodne, plany ocalenia legną w gruzach gdy władca obiecujący pomoc umrze.
. - Zaufanie ludzkiej a nie Bożej mądrości w sprawach wiecznych jest zawodne, ludzka mądrość rzekomo dająca zbawienie okazuje się bez wartości w chwili śmierci tak dla jej głosiciela jak i dla jego naśladowców.
.
Wnioski
- Fragment naucza, że zbawienie jest możliwe tylko u Boga i tylko Bogu należy ufać w kwesti zbawienia.
- Fragment nie naucza, że człowiek traci świadomość po śmierci.
- Fragment naucza, że przed śmiercią człowiek może planować swoje zbawienie, lecz nieskutecznie
- Fragment naucza, że po śmierci człowiek już nie może planować swojego zbawienia, jest już za późno.
.
Analogia Scriptura
Mat. 19:25-26 25 Gdy jego uczniowie to usłyszeli, zdumieli się bardzo i pytali: Któż więc może być zbawiony? 26 A Jezus, spojrzawszy na nich, powiedział im: U ludzi to niemożliwe, lecz u Boga wszystko jest możliwe.
.
Hebr. 9:27 jest postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd;
.
Nieśmiertelność duszy
Rzeczywistość wiecznych cierpień w jeziorze ognistym obala adwentystyczny i jehowicki mit pośmiertnego zniszczenia grzeszników wyznawany również przez badaczy.
Mat. 25:46 I pójdą ci na męki wieczne, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego.
- Jeśli męki są wieczne, to znaczy, że musi istnieć wieczna istota zdolna do ich odczuwania. Męki nie istnieją poza istotą.
- Fragment ten tworzy balans pomiędzy wiecznym życiem i wiecznymi mękami. Jeśli wieczne męki w rzeczywistości są czasowe to też życie wieczne jest czasowe.
- W takim przypadku Chrystus cierpiał na krzyżu za wybranych do zbawienia za ograniczony czas kary, co świadczy o Jego skończonej, czyli nieboskiej naturze.
- Jest to herezja zatracenia ponieważ Chrystus będąc nieskończonym Bogiem cierpiał na krzyżu w imieniu wybranych za nieskończony czas kary wywarty przez nieskończony Boży gniew.
Obj. 14:11 A dym ich męki wznosi się na wieki wieków i nie zaznają odpoczynku we dnie i w nocy ci, którzy oddają pokłon bestii i jej wizerunkowi, i ten, kto przyjmuje znamię jej imienia.
- Męka potępionych trwa nieustannie. Wyraża to obrazowo zwrot w dzień i wnocy odnoszący się do trwającej i ciągłej kary, która nie ma przerwy.
- Dlatego też dym męki unosi się na wieki wieków czyli przez wieczność. I nie jest to dym jednorazowej kary lecz trwałej kaźni.
Izaj. 33:12-14 I ludy będą spalone na wapno, ścięte jak ściernie, które spłoną w ogniu. Słuchajcie, wy dalecy, czego dokonałem, i poznajcie, wy bliscy, moją moc! Grzesznicy w Syjonie zlękli się, drżenie ogarnęło obłudników. Kto z nas może przebywać przy ogniu, który pożera? Kto z nas może się ostać przy wiecznych płomieniach?
- Płomienie jeziora ognistego są wieczne, jakim zatem byłby sens utrzymywać je przy istnieniu, jeśli istoty do niego wrzucone przestają istnieć?
- Ostrzeżenie Izajasza nie dotyczy zatem faktu unicestwienia, lecz wiecznotrwałości trawienia ogniem.
- Ostrzeżenie dotyczy jakości kary: tak jak wapno przeżera na wskrość ściernie do niego wrzucone, tak będzie z intensywnością kary jeziora ognistego: każda cząstka człowieka, każdy element jego jestestwa będzie trawiony przez nie!
Izaj. 66:23-24 I będzie tak, że w każdy nów i w każdy sabat przychodzić będzie każdy człowiek, aby mi oddać pokłon – mówi Pan. A gdy wyjdą, będą oglądać trupy ludzi, którzy odstąpili ode mnie; bo robak ich nie zginie, a ogień ich nie zgaśnie i będą obrzydliwością dla wszelkiego ciała.
- W powyższym fragmencie obserwujemy wieczną i nieustanną chwałę oddawaną Bogu przez zbawione stworzenie.
- Tak długo jak chwała Bogu będzie oddawana, tak długo będą trwały cierpienia potępionych, robak ich nie zginie, ogień ich nie zgaśnie
- Jeśli cierpienia potępionych miałyby być ograniczone w czasie to również chwała oddawana Bogu przez zbawione stworzenie byłaby ograniczona w czasie. Jest to herezja.
.
Tekst Kaznodziei
Kazn. 9:3-5
3 Jest takie zło we wszystkim, co się dzieje pod słońcem: jeden los spotyka wszystkich. A przy tym serce synów ludzkich jest pełne zła, a głupota znajduje się w ich sercach, póki żyją, a potem idą do zmarłych.
4 Ktokolwiek bowiem jest złączony ze wszystkimi żyjącymi, ma nadzieję, gdyż lepszy jest żywy pies niż zdechły lew.
5 Żyjący bowiem wiedzą, że umrą, ale umarli o niczym nie wiedzą i nie mają już żadnej zapłaty, gdyż pamięć o nich uległa zapomnieniu.
Tutaj, podobnie jak poprzednio, kluczowe znaczenie ma kontekst. Wers 4 naucza o tym, że nadzieja wynika z wiedzy, jaka jest dostępna poprzez kontakt z żyjącymi. W tym przypadku nadzieja jest wszystkim, co trzyma ludzi przy życiu. Oni mają nadzieję na przyszłe życie (wiedzą że umrą), sprawiedliwi nadzieję pokładają w Bogu, niesprawiedliwi w swojej głupocie. A po śmierci człowiek nie wie już o niczym, co się dzieje na tym świecie. To nie oznacza, że jego świadomość przestaje istnieć.
Fragment wyraźnie pokazuje, że zapomnienie dotyczy obu stron:
- zmarli natychmiastowo tracą kontakt z rzeczywistością żywych (niczego nie wiedzą)
- żywi zapominają o zmarłych z czasem (gdyż pamięć o nich uległa zapomnieniu)
Fragment nie naucza o pośmiertnej utracie świadomości a co za tym idzie o śmierci duszy.
.
Podsumowanie
Człowiek po śmierci nie traci świadomości jako takiej, lecz jedynie ograniczeniu zostaje poddany jeden aspekt jaźni: a mianowicie plany na przyszłość. Dlaczego tak jest? Jeśli chodzi o zbawionych, idą oni do nieba i nie potrzebują od tej pory kłopotać się ani w jakikolwiek sposób czynić wysiłków w celu organizacji życia. Wszystko to będzie zharmonizowane przez Boga. To nie oznacza, że są oni bezmyślni a jedynie tylko że zaznają niczym niezmąconego szczęścia bez mozołu i wysiłku. Oni nie będą musieli więcej zastanawiać się nad troskami doczesnego świata, nie będą musieli planować dalszego życia.
Obj. 21:4 I otrze Bóg wszelką łzę z ich oczu, i śmierci już nie będzie ani smutku, ani krzyku, ani bólu (πόνος ponos – praca, ból) nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły.
Niezbawieni zaś pójdą na zatracenie, miejsce z którego nie ma ucieczki. Jedyną rzeczywistością czekającą na nich jest ogrom cierpienia katuszy jeziora ognistego. Ci również nie będą więcej planować życia doczesnego, do którego już nie wrócą.
Doktryna anihilacji nie ma swojego biblijnego umocowania. Tak naprawdę służy ona jedynie do uspokojenia sumieni upadłych umysłów, które boją się o własne zbawienie. Dla przykładu wśród Badaczy Pisma rozpowszechnione jest przekonanie, że tylko najlepsi z nich zasłużą sobie na zbawienie (jest to oksymoron ponieważ na zbawienie nie można zasłużyć!). A pozostali, w poszukiwaniu ulgi dla ich dusz pozbawionych pewności nadziei jaką mają prawdziwi chrześcijanie, szukają alternatywy. Szukają śmierci pozbawionej bólu i cierpień wiecznej kary.
Chrześcijańska nadzieja: to pewność niezasłużonego spotkania i wiecznej społeczności z Bogiem
Tyt. 2:13 Oczekując błogosławionej nadziei i chwalebnego objawienia się wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa;
.
Przysłów 23:8 Bo koniec jest pewny i twoja nadzieja nie będzie zawiedziona.
Nadzieja upadłego umysłu: to “koło ratunkowe” wynikające z niepewności własnego “zbawienia z uczynków”, to śmierć umożliwiająca uniknięcie kary
Jer. 8:3 I cała reszta ocalałych z tego przewrotnego rodu będzie wybierać raczej śmierć niż życie we wszystkich miejscach, gdzie zostali, kiedy ich wygnałem, mówi PAN zastępów.
.
Przysłów 8:36 wszyscy, którzy mnie nienawidzą, miłują śmierć.
Doktryna anihilacji wynika z nienawiści do Boga Pisma Świętego i jest tożsama z ateistyczną, rozpaczliwą próbą uspokojenia sumienia szarganego grzechem. To nienawiść pracujących na swoje zbawienie do sprawiedliwego sędziego, która godzi w inny atrybut Boga, którym jest miłosierdzie. Jeśli prawidłowo rozumiemy, od czego zbawił nas Bóg-Syn to mamy prawidłowy pogląd na ogrom ofiary i cierpienia Chrystusa oraz rozumiemy, jak nieskończenie litościwy jest Bóg odsuwając od nas ten kielich, który gdyby nie Pan Jezus, przyszłoby nam pić przez wieki wieków wdychając dym zasłużonej wiecznej męki.
Dlatego czytelniku, jeśli nie jesteś pogodzony z Panem Jezusem, jeśli nie wyznałeś Go ustami jako swojego Boga, Pana i zbawiciela, błagam cię: zwróć się do Niego z prośbą o przebaczenie, pójdź do jedynego Pasterza owiec. Nie ma innej drogi.
Jan 14:6 Jezus mu odpowiedział: Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca jak tylko przeze mnie.
.
Zobacz w temacie
