Spis treści
Zbawcza łaska boga
W odniesieniu do wszystkich aspektów w których można zobaczyć zbawczą łaskę Boga musimy zawsze liczyć się z rzeczywistością i powagą grzechu. Zbawienie, które Bóg zapewnia, jest czymś więcej niż zbawieniem od grzechu i jego konsekwencjami. Jego konstrukcja obejmuje nadzwyczajne bogactwo Bożej łaski i kontempluje najwyższe wyobrażalne przeznaczenie, które można by nadać istotom, zgodnie z obrazem Bożego Syna, aby mógł być pierworodnym spośród wielu braci
Rzym. 8:29 Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi
Ale takiego przeznaczenia nie można przewidzieć, ani osiągnąć bez zbawienia od grzechu we wszystkich jego konsekwencjach i odpowiedzialności. Aby być zbawieniem dla, musi przede wszystkim być zbawieniem od. Nie możemy ocenić powagi grzechu dopóki nie zgłębimy tego co jest najważniejsze w jego definicji. Jeśli mówimy, że grzech jest egoizmem to stwierdzamy coś co należy do charakteru grzechu szczególnie, jeśli myślimy o egocentryczności i interpretujemy grzech jako samouwielbienie zamiast uwielbienia Stwórcy.
Rzym. 1:25 Oni to zamienili prawdę Bożą w kłamstwo i czcili stworzenie, i służyli jemu raczej niż Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen
W ten sposób ujawnia się nieprawość grzechu. Ponownie, jeśli mówimy, że grzech jest potwierdzeniem ludzkiej autonomii w porównaniu z suwerennością Boga, mówimy coś istotnego. Grzech dokładnie taki jest i stało się to oczywiste w Edenie skąd grzech naszej rasy wziął początek.
.
Definicja grzechu
Ale musimy zapytać: czy te analizy są wystarczające? Innymi słowy: czy Pismo Święte nie uzasadnia i nie wymaga bardziej wnikliwego opisu? Kiedy Paweł mówi, że „umysł cielesny jest wrogością wobec Boga” (Rzym. 8:7), z pewnością dostarcza nam tego co jest fundamentalne w definicji grzechu. Grzech jest zaprzeczeniem tego Kim jest Bóg, jest całkowitym zaprzeczeniem wyjątkowej i tak istotnej chwały Bożej. Nic nie jest bardziej istotne dla Bożej chwały niż Jego prawda; On jest prawdą. „Kusiciel” doskonale zdawał sobie z tego sprawę, więc jego strategia została odpowiednio sformułowana. Do kobiety powiedział: „ na pewno nie umrzesz „
1 Mojż. 3:4 Wtedy rzekł wąż do niewiasty: Na pewno nie umrzecie!
To była rażąca sprzeczność z prawdziwością Boga, kiedy kobieta zaakceptowała tą sprzeczność jej prawość upadła i została uwięziona przez grzech. Oskarżenie naszego Pana wobec kusiciela skutkuje tym, że jego własny upadek miał taki sam charakter, jak ten w którym uwiódł Ewę.
Jana 8:44 Wyście z ojca diabła i pożądliwości ojca waszego czynić chcecie; on ci był mężobójcą od początku i w prawdzie nie został, bo w nim prawdy nie masz: gdy mówi kłamstwo, z swego własnego mówi, iż jest kłamcą i ojcem kłamstwa
Tak, istotą grzechu jest grzeszenie przeciwko Bogu
Psalm 51:4 Przeciw tobie, tobie samemu, zgrzeszyłem i zło uczyniłem na twoich oczach, abyś okazał się sprawiedliwy w swoich słowach i czysty w swoim sądzie
Jest zaprzeczeniem istoty Boga w całym zakresie jego konotacji i zastosowania. Kiedy Paweł pisał: „cielesny umysł jest wrogością wobec Boga„, dodał; „ponieważ nie podlega prawu Bożemu„
Rzym. 8:7 Dlatego, że zamysł ciała jest nieprzyjacielem Boga, bo nie poddaje się prawu Bożemu, gdyż i nie może
W tym kontekście znaczące jest określenie Bożego prawa. Wrogość przejawia się w niedoskonałości podlegania prawu Bożemu. I nie tylko. Nie podporządkowanie można powiedzieć stanowi wrogość, zaprzeczenie. Albowiem prawo jest chwałą Boga wyrażająca dostosowanie ludzkiej myśli, słowa i działania zgodnego z obrazem podobieństwa na jaki człowiek został stworzony. Zatem grzech można zdefiniować w kategoriach ustawy jako „bezprawie”
1 Jana 3:3 Chrystus jest czysty, więc każdy, kto pokłada w Nim nadzieję, również staje się czysty
.
Grzech zaprzeczeniem woli Boga
Grzech jest zaprzeczeniem tego Kim jest Bóg, jak również jest zaprzeczeniem Jego woli, jeśli nie jest odpowiednio określony jako przeciwstawianie się, dotyczy i wyraża się w stawianiu oporu. Pismo Święte używa czasami tego terminu lub jego odpowiedników by wyrazić postawę niewiary
Dzieje 7:51 Jesteście uparci—mówił dalej Szczepan—a wasze serca i uszy są nieczułe jak u pogan! Zawsze sprzeciwiacie się Duchowi Świętemu, tak samo jak wasi przodkowie
Dzieje 13:45 Ale gdy żydowscy przywódcy zobaczyli tłumy ludzi, opanowała ich zazdrość i, obrzucając Pawła obelgami, zaprzeczali wszystkiemu, co mówił
Rzym. 10:21 Izraelowi natomiast przekazał następujące poselstwo: Cały dzień wyciągałem ręce do mojego ludu, ale on nie słuchał i był Mi przeciwny
2 Tym. 3:8 Podobnie jak niegdyś Jannes i Jambres zbuntowali się przeciwko Mojżeszowi tak samo ci nauczyciele sprzeciwiają się prawdzie. Ludzie ci stracili zdrowy rozsądek, a ich wiara nie przeszła próby
Tyt. 1:9 Wiemy też, że zostało ono ustanowione nie dla ludzi prawych, lecz dla tych, którzy łamią wszelkie zasady: dla zbuntowanych, bezbożnych, grzeszników, gardzących świętością, bluźnierców, morderców—posuwających się nawet do zabójstwa rodziców
Jest oczywiste, że grzech polega na oporze wobec Bożej woli. Gdyby twierdzenia Boga nie były takie, którym nie można byłoby się oprzeć, nie byłoby grzechu. Roszczenia Boga pojawiają się w Ewangelii, a odrzucenie Ewangelii i jej żądań jest oporem. W Ewangelii mamy najwyższe objawienie łaski Bożej, a Chrystus jest ucieleśnieniem tej łaski. Chwała Boga nie jest nigdzie bardziej promienna niż w obliczu Jezusa Chrystusa. Stąd niewiara jest oporem łaski w apogeum jej pierwszego kroku i jej ujawnienia. Zatem powiedzenie, że wszelka łaska jest nie do odparcia, to zaprzeczenie zwykłym faktom obserwacji i doświadczenia, jak również nauczaniu Pisma Świętego. Szczepan był na tyle odważny, aby oskarżyć swoją niewierzącą publiczność o opór wobec Ducha Świętego:
Dzieje 7:51 Wy zawsze opieracie się Duchowi Świętemu, jak czynili wasi ojcowie, tak i wy!
To jest ogrom niewiary; zaprzeczenie grzechowi wyrażającym się w oporze wobec żądań i uwarunkowań najwyższej miłości i łaski.
Jana 3:19 I to jest potępienie, że światłość przyszła na świat, a ludzie bardziej umiłowali ciemność niż światło
.
Potrzeba nieodpartej łaski
Kiedy mówimy o nieodpartej łasce, nie można twierdzić, że wszelka łaska jest nieodparta, ani też zaprzeczyć niezliczonym przypadkom, w których łaska opiera się i opierała się kulminacji oporu w wiecznej zgubie. W rzeczywistości prawda i konieczność nieodpartej łaski może być najdokładniej wykazana w założeniu łaski, której można się oprzeć. Wrogość ludzkiego serca jest najbardziej złośliwa w kwestii najwyższego objawienia Bożej chwały. Tak głęboko zakorzenione i wytrwałe jest zaprzeczenie, że Zbawiciel jako ucieleśnienie łaski zostaje odrzucony. Kiedy to dostrzeżemy widzimy potrzebę nieodpartej łaski.
W większości dzisiejsza ewangelizacja zakłada, że jedyną rzeczą, jaką człowiek może zrobić w ramach własnej wolności to uwierzyć w Chrystusa ku zbawieniu. Przypuszcza się, że jest to jedyny wkład jaki musi człowiek sam włożyć, aby uruchomić siły zbawienia, że nawet sam Bóg nie może nic zdziałać w tym kierunku, dopóki nie zostanie podjęta tak ważna decyzja ze strony człowieka. Ta ocena jest całkowitym brakiem liczenia się z ludzką deprawacją, charakteryzuje ją zaprzeczenie grzechu. Paweł mówi nam, że nie tylko ciało nie podlega prawu Bożemu, ale także nie może
Rzym. 8:7 Dlatego, że zamysł ciała jest nieprzyjacielem Boga, bo nie poddaje się prawu Bożemu, gdyż i nie może
Ta niemożność rozciąga się również na ewangelię. Jest to implikacja innych słów Pawła, że ”naturalny człowiek nie przyjmuje rzeczy Ducha Bożego, ponieważ są dla niego głupstwem i nie może ich poznać, ponieważ nie mogą rozeznawać duchowo” (1 Kor 2:14).
Ale ku tej prawdzie mamy wyraźnie wskazane świadectwo naszego Pana.
Jana 6:44 Nikt nie może przyjść do Mnie, jeśli nie pociągnie mnie Ojciec, który Mnie posłał
Jan 6:65 Żaden człowiek nie może przyjść do Mnie, chyba że zostało mu dane od Ojca
Oto świadek tego, który wie, co jest w człowieku i kto zna Ojca, tak jak Ojciec zna Jego. I w tym sensie jest to człowieka moralna i duchowa niemożność zwrócenia się do Niego, z wyjątkiem wolnego daru od Ojca w Jego tajemnym i skutecznym przyciąganiu. Powyższe słowa naszego Pana muszą być skoordynowane z innymi w tym samym kontekście.
Jana 6:37 Wszystko, co Mi daje Ojciec, przyjdzie do mnie, a tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę
Dawanie ze strony Ojca w tym tekście było rozumiane jako wybór w Chrystusie przed założeniem świata (por. Efez. 1:4-5). Ale to nie wydaje się być działaniem Ojca, o którym mowa w kontekście. Istnieją dwa powody wysunięcia takiego wniosku.
Po pierwsze, w innym miejscu w Ewangelii, kiedy Jezus mówi o „danych” mu przez Ojca, identyfikujemy ich jako tych, którzy zostali mu dani ze świata, jako ci, którzy dotrzymali słowa, jako ci, którzy wiedzieli, że wszystko zostało dane od Ojca, tak jak ci, którzy otrzymali dane mu słowa i poznali prawdę, że on, Jezus, wyszedł od Ojca. Te charakteryzacje wymagają znacznie więcej niż elekcji przed założeniem świata; wiążą się ze związkiem wiary.
Jana 17:6-8 6 Objawiłem twoje imię ludziom, których mi dałeś ze świata. Twoimi byli i dałeś mi ich, a oni zachowali twoje słowa. 7 A teraz poznali, że wszystko, co mi dałeś, pochodzi od ciebie. 8 Dałem im bowiem słowa, które mi dałeś, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że wyszedłem od ciebie, i uwierzyli, że ty mnie posłałeś
Po drugie, w bardziej bezpośrednim kontekście Jezus odnosi się do skutecznego przyciągania i dawania ze strony Ojca (Jan 6:44, 65). Musimy więc wyciągnąć wniosek, że dawanie jest darem, które ma miejsce w rzeczywistych działaniach łaski, określonych bardziej konkretnie jako przyciąganie i dawanie w sferze świadomości. Ograniczenia łaski Ojca w sercach ludzi współistnieją z lub mogą być interpretowane jako darowizna ze strony Ojca dla Syna. Bóg Ojciec przyciąga ludzi, kładzie na nich święte ograniczenia, powołuje ich do wspólnoty swego Syna i przedstawia je Chrystusowi jako strefę odkupienia dokonaną przez samego Chrystusa.
Ten przymus został nazwany „skutecznym”. Żadnego innego wniosku nie można rozsądnie wyciągnąć z Jana 6:44, 45. Jezus mówi o przyjściu do Niego, to znaczy o zaangażowaniu wiary i niemożności oddzielenia od przyciągania Ojca. Dokonując tego wyjątku z pewnością zakłada się, że gdy Ojciec przyciąga następuje wyjątek – osoba przyciągana przychodzi. Co więcej uważanie tych działań za nieskuteczne obraziłoby wszystko co może być rozumiane jako rodzaj i intencje przyciągania przez Ojca i dawania; w odniesieniu do wersów 44, 65.
Ale Jan 6:37 stawia to ponad wszelką wątpliwość: „Wszystko, co mi da Ojciec, przyjdzie do mnie.„
Jezus nie mówi: wszystko, co Mi daje Ojciec, jest mi dane. Używa określenia, które znosi gest ze strony osoby – „przyjdzie do mnie„. Przyjście do Chrystusa jest ruchem oddania się Chrystusowi, przyjściem, które angażuje całą duszą przychodzącej osoby. Nie jest tak, że może przyjść, nie dlatego, że ma sposobność przyjść, nie że prawdopodobnie przyjdzie, nie dlatego, że jest upoważniony do przyjścia, ale że przyjdzie. Jest tutaj absolutna pewność. Istnieje boska konieczność; porządek nieba zabezpiecza kolejność.
Jest to moralna i duchowa niemożność przyjścia do Chrystusa poza przyciąganiem Ojca. Teraz odkrywamy, że jest to moralnie i duchowo niemożliwe, aby osoba, którą Ojciec dał Synowi, nie przyszła. W wyroku Jezusa znajduje się niezmienne połączenie tych dwóch rodzajów działania – „wszystko, co mi Ojciec przekazuje, przyjdzie do mnie.” W działaniu Ojca jest niezwyciężona skuteczność, a to oznacza, że łaska jest nie do odparcia.
Rzeczywistość takiej łaski wpisana jest w słowa Jezusa. Ale nauczanie również wskazuje na konieczność. Przesłanką nauczania naszego Pana jest niemożliwość pozyskania wiary, gdy jest to tylko ludzkim oddziaływaniem. Oddziaływanie Ojca jest umieszczone, aby sprostać tej niemożliwości, a niemożność ta ustanawia niezbędność interwencji.
.
Bóg Ojciec pełnomocnikiem łaski
Jak dotąd skupiono się na działaniu Boga Ojca w ograniczeniu, które dotyczy wiary. Bardzo ważne jest, aby docenić ten nacisk Pisma Świętego. W przeciwnym razie zhańbimy Boga Ojca, a nasze spojrzenie na warunek zbawienia zostanie poważnie zniekształcony. Miłość Ojca jest źródłem z którego wyłaniają się wszystkie akty i procesy odkupienia. Ale musimy także zauważyć, że w początkach zbawienia w posiadaniu leżą działania łaski, której Ojciec jest pełnomocnikiem. On jest tym, który wciela się skutecznie w społeczność ze Swoim Synem
Rzym. 8:28-30 A wiemy, że wszystko współdziała dla dobra tych, którzy miłują Boga, to jest tych, którzy są powołani według postanowienia Boga. 29 Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi. 30 Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał, tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych też uwielbił
1 Kor. 1:9 Wierny jest Bóg, przez którego zostaliście powołani do społeczności jego Syna, Jezusa Chrystusa, naszego Pana
Gal. 1:15-16 Lecz gdy upodobało się Bogu, który mnie odłączył w łonie mojej matki i powołał swoją łaską; 16 Aby objawić swego Syna we mnie, abym głosił go wśród pogan, natychmiast, nie radząc się ciała i krwi
Efez. 1:18 Ażeby oświecił oczy waszego umysłu, abyście wiedzieli, czym jest nadzieja jego powołania, czym jest bogactwo chwały jego dziedzictwa w świętych
i przyciąga ludzi do Zbawiciela. Kiedy grzesznicy po raz pierwszy doświadczają niezwyciężonego przyciągania Odkupiciela są oczarowani jego pięknem i wkładają w Niego wszystko, dzieje się tak dlatego, że Ojciec przekazał darowiznę swojemu Synowi i położył na ludzi przymus nie do odparcia. Ujęcie tego wszystkiego za mniej niż nieodpartą łaskę jest odrzuceniem jej charakteru i podważeniu skuteczności woli Ojca.
Nowe narodziny nieodwołalnie skuteczne
Najczęściej w teologii uważano, że nieodparta łaska skupia się na odrodzeniu, a odrodzenie jest działaniem Ducha Świętego
Jana 3:3-8 3 W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego». Nikodem powiedział do Niego: «Jakżeż może się człowiek narodzić będąc starcem? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się?» Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem. Nie dziw się, że powiedziałem ci: Trzeba wam się powtórnie narodzić. Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha
Łatwo byłoby powiedzieć, że działania Ojca opisane powyżej są po prostu różnymi sposobami wyrażania regeneracji. Jest to zdecydowanie zbyt uproszczone i zawodzi co do różnorodności operacji łaski. W zamyśle zbawienia istnieje oszczędność. Ostatecznie w zakończeniu dokonanego odkupienia istnieje ekonomia. Oznacza to, że istnieją specyficzne i wyróżniające się funkcje odrębnych osób Bóstwa. Istnieje również ekonomia w stosowaniu odkupienia i musimy w pełni brać pod uwagę zróżnicowanie. Zrównanie działań Ojca z odrodzeniem polega na zignorowaniu różnorodności; nasza teologia jest przez to okrojona, a nasza wiara pozbawiona bogactwa, którego ekonomia wymaga.
Regeneracja jest dziełem Ducha Świętego, a nasze docenianie ekonomii zbawienia wymaga, abyśmy czcili go w wyróżniających funkcjach, które wykonuje.Żaden składnik zbawczych działań Boga nie odnosi się w większym stopniu do przedmiotu nieodpartej łaski, niż do regeneracji. Ponownie, nauka naszego Pana jest podstawowa.
Gdyby człowiek nie narodził się z góry, nie może zobaczyć królestwa Bożego ….
Jana 3:3 Jeśli człowiek nie narodzi się z wody i Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego
Jana 3:5 W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego
Niemożliwość, którą znaleźliśmy wcześniej w związku z wiarą pojawia się tu w związku ze zrozumieniem i przynależnością do królestwa Bożego, narodzinami z góry oraz wody i Ducha, które są interpozycją jaka napotyka ludzką bezsilność. Nie można kwestionować, że ocena ludzkiej sytuacji przez naszego Pana jest całkowitą niezdolnością do odniesienia się do tego, co jest najbardziej istotne dla jego pomyślności i ma taki sam skutek jak oskarżenie Pawła wobec naturalnego człowieka
1 Kor 2:14 Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się to wydaje i nie może tego poznać, bo tylko duchem można to rozsądzić
Warunek łaski pojawia się w związku z Ew. Jana 6:44, 65, z wyjątkiem, zrodzony z góry, z wody i Ducha, ten wyjątek zapewnia zrozumienie i członkostwo w królestwie Boga. I pewność tego rezultatu zapewniona jest nie tylko w wersach 3 i 5, ale jest wyraźnie potwierdzona w wersie 6: „To, co narodziło się z Ducha, jest duchem„, nowa osoba zamieszkała, kierowała i była kontrolowana przez Ducha Świętego.
Tylko Jan zapisuje nam rozmowę Pana z Nikodemem. Głęboki wpływ, jaki ta nauka wywarła na myślenie Jana, jest widoczna w jego pierwszym liście. Sześć razy pojawia się odniesienie do regeneracji
1 Jana 2:29 Jeżeli wiecie, że on jest sprawiedliwy, wiedzcie też, że każdy, kto czyni sprawiedliwość, z niego się narodził
1 Jana 3:9 Każdy, kto się narodził z Boga, nie popełnia grzechu, bo jego nasienie w nim pozostaje i nie może grzeszyć, gdyż narodził się z Boga
Jana 4:7 Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, gdyż miłość jest z Boga i każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga
1 Jana 5:1 Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Chrystusem, narodził się z Boga, a każdy, kto miłuje tego, który zrodził, miłuje też tego, który się z niego narodził
1 Jana 5:4 Bo wszystko, co się narodziło z Boga, zwycięża świat. A tym zwycięstwem, które zwyciężyło świat, jest nasza wiara
1 Jana 5:18 Wiemy, że każdy, kto się narodził z Boga, nie grzeszy, ale kto się narodził z Boga, zachowuje samego siebie, a zły go nie dotyka
Adekwatny dla naszego współczesnego zainteresowania jest nacisk na niezmienne współistnienie narodzin z Boga i nowego życia. „Każdy, kto jest spłodzony z Boga, nie grzeszy … i nie może grzeszyć, ponieważ jest spłodzonym z Boga” (3:9). „Każdy, kto się narodził z Boga, zwycięża świat” (5:4). „Każdy, kto jest spłodzony z Boga, nie grzeszy … a zły go nie dotyka „(5:18). Tak więc osoba urodzona lub zrodzona z Boga już nie żyje w grzechu, ale zwycięża, jednym słowem, jest nawrócona.
Kiedy dane te pokazują kontrast z niemożnością o której nasz Pan rozmawiał z Nikodemem, jedynym wnioskiem jest to, że nowe narodziny są nieodwołalnie skuteczne i to jest po to, by potwierdzić nieodpartą łaskę.
Znaczące jest to, że w prologu Ewangelii Jana pojawiają się słowa:
Jana 1:13 którzy nie zrodzili się z krwi ani z woli ciała, ani z woli człowieka, lecz z Boga
Skumulowane negatywy wzmacniają pozytywy i mamy lekcję z boskiego monergizmu. Tutaj nie chodzi o to co robi człowiek, ale to czego dokonał Bóg, sam Bóg co wyklucza wszelką ludzką wolę lub oddziaływanie. Ten sam monergizm jest patentem w nauczaniu naszego Pana. W Ewangelii Jana 3:3-8 nie możemy stłumić analogii używanego języka w odniesieniu do regeneracji.
Kiedy ktoś rodzi się według ciała, nie dzieje się tak dlatego, że „on” czy „ona” zdecydowali o tym wydarzeniu. Było to całkowicie wynikiem woli i działania kogoś innego, czyli Trójcy. Tak więc w nowych narodzinach Jego wola i działanie nie zostawia żadnych wątpliwości. Duch Święty jest ich sprawcą, On sam. Patrząc na wers 3 jest to nadprzyrodzone działanie, patrząc na wers 5 dzieje się to poprzez radykalne oczyszczenie z grzechów, przekazane, określone w wersie 6 jest niezachwianie rozstrzygnięte, nakaz w wersie 8 jest tajemniczy i suwerennie skuteczny.
Dlaczego miałaby być jakakolwiek niechęć do zaakceptowania prawdy nieodpartej łaski? Boże wstawiennictwo zrobiło dla nas to, czego sami nie potrafilibyśmy zrobić. Niesamowita łaska Boża spotkała naszą bezsilność. Oto ewangelia suwerennego miłosierdzia. W ewangelizacji jest to jedyna nadzieja na sukces zbawienia zagubionych dusz.
Duch Święty towarzyszy proklamacji Ewangelii w swojej suwerennej demonstracji i mocy. Zgubieni rodzą się z Ducha, owocem jest dążenie do świętości, a końcem życie wieczne.
Suwerenna wola Boga
Kończąc możemy powrócić do
Jana 6:37 Wszystko, co mi daje Ojciec, przyjdzie do mnie, a tego, który przyjdzie do mnie, nie wyrzucę precz
Jana 6:44 Nikt nie może przyjść do mnie, jeśli go nie pociągnie mój Ojciec, który mnie posłał. A ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym
Jana 6:65 I mówił: Dlatego wam powiedziałem, że nikt nie może przyjść do mnie, jeśli mu to nie jest dane od mojego Ojca
Grzesznik przychodzi do Chrystusa oddany wierze, jego buntownicza wola się odnawia i zaczynają płynąć łzy skruchy, które są skutkiem tajemniczej transakcji zakończonej pomiędzy osobami Bóstwa. Ojciec przygotowuje prezentację, darowiznę dla własnego Syna. Tak więc niech zginie myśl, że przyjście do Chrystusa znajduje swoje wytłumaczenie w niezależnych postanowieniach ludzkiej woli. Znajduje swoją przyczynę w suwerennej woli Boga Ojca. On nałożył na tę osobę przymus, który ją zniewolił chwałą Odkupiciela i wkłada w niego całe zamiłowanie. Chrystus stał się mądrością od Boga, sprawiedliwością, uświęceniem i odkupieniem.
Oto niezrównana łaska; to łaska nie do pokonania.
John Murray – źródło
Tłumaczyła Marlena Wozowicz
Zobacz w temacie
- Totalna deprawacja
- Usilna i bezwarunkowa elekcja
- Limitowane odkupienie
- I nieodparta łaska
- Przetrwanie świętych.
