Nie wrzucajmy wszystkich charyzmatyków do jednego worka!

Spis treści

Duch zwiedzenia

Przeciętny zielonoświątkowiec jest świadomy działania ducha zwiedzenia w ruchu do którego należy. Jednak nie jest w stanie ani określić granicy definiującej co w ruchu pentekostalnym jest działaniem Ducha Świętego a co działaniem ducha antychrysta ani też nie posiada obiektywnych mechanizmów rozeznawania prawdy.

Po pierwsze dzieje się tak ponieważ istnieje w tym ruchu przekonanie, iż szatan imituje dary Ducha Świętego i podszywa się pod Jego prawdziwe cudowne działanie, lecz w tym samym czasie Bóg daje ludziom prawdziwe cudowne dary i znaki.

Po drugie dzieje się się tak ze względu na odejście od rozumu i obiektywnych zasad hermeneutyki jako metody analizy doktryn biblijnych na rzecz subiektywnych impresji, wewnętrznych przekonań będących rzekomym prowadzeniem Ducha Świętego. Jest to droga, z której bez interwencji Ducha Świętego nie ma powrotu.

Innymi słowy według zielonoświątkowców część przejawów mocy znajdujących swoje ujście przez „szczególnie namaszczonych charyzmatycznych mężów Bożych” ma pochodzenie Boskie, podczas gdy inne są od diabła, jednak nie są oni w stanie podać obiektywnych kryteriów rozeznawania jakościowego. Dlatego też narodowym hymnem zielonoświątkowców jest uparcie powtarzana mantra:

„Nie wrzucajmy wszystkich charyzmatyków do jednego worka!”

Musimy rozeznawać

Z pewnością w pierwszej linii obrony zielonoświąkowców stoi fakt, że nie utożsamiają się oni w swoim mniemaniu z kolejnymi falami „przebudzenia pentekostalnego”. Powiedzą oni, że nie wszędzie jest tak samo źle. Jednakże każda z grup reprezentujących konkretną falę uważa się za ten jedyny właściwie i w pełni obdarowany duchowo kościół Pana Jezusa.

Jako chrześcijanie biblijnie wierzący musimy odpowiedzieć sobie na następujące pytania:

Co to jest ten wspólny worek, do którego wszyscy są wrzucani?
Czy zielonoświąkowcy to charyzmatycy?
Czy charyzmatycy to zielonoświąkowcy?

Czy można zrównywać „konserwatywnych” zielonoświąkowców wyznających „ortodoksyjne” doktryny z Ruchem Wiary, czy też zbiorowiskami prowadzonymi przez tak „zacnych apostołów” jak Benny Hinn, Creflo Dollar, Joel Osteen, a patrząc na własne podwórko, przez arcypasterzy jak Ceroński, Ciesiółka, Włoch, Stiepanow, Krzywy, Korzeniecki, Pawłowski z Kanady i inni?

Właściwa odpowiedź wymagać będzie od nas uzmysłowienia sobie czym tak naprawdę jest duch zielonoświątkowstwa i jak się on przejawiał od samego początku. W ten sposób zidentyfikujemy wspólny worek.
.

Korzenie

Aby tego dokonać udamy się do dokumentów opisujących przebudzenie zielonoświątkowe u zarania jego istnienia czyli w ciągu pierwszych 10 lat XX wieku. Materiały te pomogą nam zrozumieć istotę ruchu zielonoświąkowego oraz umożliwią nam zapoznanie się z działaniem ducha zielonoświątkowstwa kiedy ruch ten dopiero raczkował. To, czym był ruch zielonoświątkowy u swego zarania jest właśnie wspólnym workiem, ponieważ to z niego niczym z puszki pandory wyłoniły sie wszystkie jego odszczepieństwa.

Oficjalnie ruch zielonoświąkowy powstał 1 stycznia 1901 roku w Topeka w Kanzas (USA). W 1909 roku nie istniały podziały na fale, nie było Ruchu Wiary, Kościołów Ulicznych, Branhamowców, nie było 20 tysięcy denominacji przyznających się do cudownych przejawów mocy. Był tylko jeden ruch zielonoświątkowy, wprawdzie od samego początku wewnętrznie skłócony, jednak generalnie o jednolitej teologii i niemal identycznych przejawach działania ducha zielonoświąkowstwa.
.

Pierwsze Świadectwo

Na podstawie Fits, Trances, and Visions, Ann Taves, str. 328, 330 które zostało oparte o książkę „Głos wołającego na pustyni” wydaną 1902 roku przez twórcę ruchu zielonoświątkowego, Charlesa Parhama, w rok po tym jak studenci szkoły biblijnej w Topeka w Kanzas doświadczyli „mocy pięćdziesiątnicy” czego dowodem było rzekome mówienie zagranicznymi językami.

„Parham odrzucał te (spirytystyczne) religie, jednak uważał, odzwierciedlając pogłady Worcestera, że mimo wszystko wskazywały one na coś rzeczywistego, czego „kościelne chrześcijaństwo” nie posiadało. Parham studiował świadectwa uzdrawiaczy – medyczne, mentalne, hipnotyzm itp. – jednak najbardziej był zajęty spirytualizmem. Był przekonany, że „gdziekolwiek istnieje podróbka, musi istnieć i prawdziwa wersja”.