Spis treści

Zmyślni zwodziciele

Drogi są dwie, tak jak na całym świecie są dwie religie  Fałszywa droga to religia ludzkich uczynków, powszechnego odkupienia wszystkich ludzi i ogólnej miłości Boga do każdego człowieka. Prawdziwa to religia skończonego dzieła Boga żywego gdzie Chrystus odkupił tylko tych, których Bóg miłuje i w pełni zadośćuczynił za ich grzechy. Ta ostatnia, wąska, prowadzi do Boga i zbawienia, zaś pierwsza i zarazem szeroka na wieczne zatracenie (Mat. 7:13-15).

Pewien dość wyedukowany i wymowny człowiek postawił wiele zarzutów raz przekazanej świętym doktrynie chrześcijańskiej wskazując nową drogę, pośrednią między tym co święte a odstępstwem, prawdą a kłamstwem, chrześćijaństwem a pogaństwem. Za pomocą szeregu obiekcji na nowo zefiniował pojęcie ortodoksji.

W niniejszym artykule postaramy się wykazać błędy logiczne i zarazem teologiczne asercji, które w przebiegły i podstępny sposób (Izaj. 9:15; Jer. 6:13; 2 Piotra 2:1-2; Mat. 7:15; 2 Kor. 11:13; Gal. 2:4) podważają wiarę umiłowanych przez Chrystusa Bożych dzieci, które miały nieszczęście zetknąć się z nimi.

2 Piotra 3:17 Wy zatem, umiłowani, wiedząc o tym wcześniej, miejcie się na baczności, abyście nie byli zwiedzeni przez błąd bezbożników i nie wypadli z waszej stałości.


Kalwin nie był kalwinistą

Obiekcja:Na przykład sam Kalwin nie miał nic wspólnego z formalnymi pięcioma punktami kalwinizmu, a czytając Kalwina przez lata jestem przekonany, że nie byłby dobrym kalwinistą. Pięć punktów zostało naprawdę opracowanych przez Synod w Dort (1618–1619) w odpowiedzi na nauki wyznawców Jakuba Arminiusza.” – źródło

Odpowiedź: obiekcja oparta jest o płytkie rozumienie kalwinizmu ograniczone do pięciu punktów doktryn łaski zwnaych potocznie TULIP. W rzeczywistości teologia systematyczna zawarta przez Kalwina w czterech Tomach Instytutów Wiary Chrześcijańskiej obejmuje niemal wszystkie zagadnienia chrześcijańskiej wiary i praktyki, z których do dziś korzystają nawet najbardziej odstępcze sekty pseudochrześcijańskie, choć z racji coraz dalszych aberacji od ortodoksji, w coraz bardziej ograniczonej formie.

Ale nawet tutaj przedstawiono subiektywny argument oparty o niewiedzę. Choć prawdą jest, że Kalwin zmarł na wiele lat przed herezją remonstrancji (1564 śmierć Kalwina, 1610 ujawnienie się jezuickiej herezji Arminian) to jednak wyznawał on wszystkie doktryny opracowane przez Synod w Dort, który apologetykę chrześcijaństwa prowadził w oparciu o nauczania Kalwina. Poniżej dowody:
.


Totalna deprawacja

Definicja: doktryna całkowitej deprawacji zakłada, iż w wyniku upadku człowieka każda osoba rodzi się w niewoli grzechu i bez działania nieodpartej łaski, pozostaje całkowicie niezdolna do wyboru sprawiedliwości i dobra, w wyniku czego zawsze wybiera niesprawiedliwość i zło. Dlatego też człowiek w stanie naturalnym, nie ma możliwości, aby wybrać służbę Bogu i posłuszeństwo wobec Jego panowania, którego zasady wyraża prawo Boże. Zatem wszelkie „dobre uczynki”, jakie osoba nieodrodzona podejmuje, są w rzeczywistości złe, grzeszne i podyktowane chęcią osiągnięcia korzyści własnej.

Kalwin głosił Totalną deprawację człowieka

Instytuty II 2.10 Nauce o wolnej woli zawsze grozi okradzenie Boga z jego honoru

„Niemniej jednak, o czym wspomniałem na początku tego rozdziału, zmuszony jestem tu powtórzyć jeszcze raz: ten, kto jest całkowicie przygnębiony i przytłoczony świadomością swojego nieszczęścia, ubóstwa, nagości i hańby, posunął się zatem najdalej w swoim poznaniu.
.
Nie ma bowiem niebezpieczeństwa, że ​​człowiek pozbawi się zbyt wiele, dopóki się nie dowie, że w Bogu trzeba odzyskać to, czego jemu samemu brakuje … Jeśli to słowo diabła wywyższa człowieka w sobie, nie dajmy mu miejsca, chyba że chcemy uzyskać radę od naszego wroga … nikt nie może otrzymać Bożych błogosławieństw, jeśli nie zostanie pochłonięty świadomością własnego ubóstwa.

Instytuty II .2.19 Duchowa ślepota człowieka pokazana w Jana 1: 4-5 W nim było życie, a życie było światłością ludzi. A ta światłość świeci w ciemności, ale ciemność jej nie ogarnęła.

„Ale jesteśmy pijani fałszywą opinią o naszym własnym wglądzie i dlatego bardzo niechętnie przyznamy, że jest on całkowicie ślepy i głupi w sprawach boskich … Ponieważ bystrość umysłu człowieka jest jedynie ślepotą, jeśli chodzi o poznanie Boga. .. Ciało nie jest zdolne do tak wzniosłej mądrości, aby poznać Boga i to, co Boże, chyba że zostanie oświecone przez Ducha Bożego.

Instytuty II 2.27  Nasza wola nie może pragnąć dobra bez Ducha Świętego

„Wszyscy jesteśmy grzesznikami z natury; dlatego jesteśmy pod jarzmem grzechu. Wyznaj, że masz wszystkie te rzeczy od Boga: wszystko, co masz, pochodzi od Niego; cokolwiek złego, od ciebie samegoNic nie jest nasze oprócz grzechu.

Instytuty II 3.2 Rzymian, rozdz. 3, jako świadek zepsucia człowieka

„Teraz jego intencją w tym fragmencie nie jest po prostu zgromienie ludzi, aby mogli żałować, ale raczej nauczenie ich, że wszyscy zostali przytłoczeni nieuniknionym nieszczęściem, z którego tylko Boże miłosierdzie może ich uwolnić.
.
Niech to zostanie uzgodnione: że ludzie są tacy, jak tutaj są opisani nie tylko wadą zdeprawowanego zwyczaju, ale także deprawacją natury. Argumentacja apostoła nie może w przeciwnym razie się ostać: z wyjątkiem miłosierdzia Pańskiego nie ma zbawienia dla człowieka, ponieważ sam w sobie jest zgubiony i opuszczony [Rzym. 3:23 i nast.] nie ma sensu szukać niczego dobrego w naszej naturze.”

Totalna deprawacja ogłoszona przez Synod w Dort jest czystym kalwinizmem, zatem kłamstwem jest stwierdzenie, że” sam Kalwin nie miał nic wspólnego z formalnymi pięcioma punktami kalwinizmu. Dowiedziono że miał do czynienia przynajmniej z jednym.
.


Usilna i bezwarunkowa elekcja

Definicja: doktryna znana również jako bezwarunkowa łaska, jest reformowaną doktryną odnoszącą się do predestynacji, która opisuje dzieła i motywy Boga w wiecznej przeszłości, przed stworzeniem świata, gdzie przeznaczył niektórych ludzi do otrzymania zbawienia, nazwał ich wybranymi, podczas gdy pozostałych zostawił samym sobie aby pogrążali się w grzechu oraz otrzymali zasłużoną karę, wieczne potępienie za ich przestępstwa Bożego Prawa.

Bóg dokonał tego wyboru ze względu na swoje nigdzie nie objawione cele, uczynił niezależnie od stanu i sytuacji w jakiej konkretna osoba się znajduje.
.

Kalwin głosił Usilną i bezwarunkową elekcję

Instytuty III 21.1 O wiecznym wyborze, przez które Bóg przeznaczył niektórych na zbawienie, a innych na zniszczenie.

„Przymierze życia nie jest głoszone jednakowo wszystkim, a wśród tych, którym jest głoszone, nie zawsze spotyka się z tym samym przyjęciem. Ta różnorodność pokazuje niezbadaną głębię Boskiego sądu i jest bez wątpienia podporządkowana Boskiemu celowi wiecznych wyborów.
.
Ale jeśli zbawieniem jest po prostu przyjemność Boga
niektórym spontanicznie ofiarowanym, podczas gdy inni nie mają do niego dostępu, od razu pojawiają się wielkie i trudne pytania, które są niewytłumaczalne, gdy nie ma tylko poglądów na temat wyboru i przeznaczenia.”

I dalej

„Paweł wyraźnie oświadcza, że tylko wtedy, gdy zbawienie resztki zostanie przypisane nieuzasadnionemu wyborowi, dochodzimy do wiedzy, że Bóg zbawia, kogo chce, ze swojej dobrej przyjemności i nie spłaca długu, którego nigdy nie może być winien. Ci, którzy uniemożliwiają dostęp do doktryny i … są równie niesprawiedliwi wobec Boga i ludzi, ponieważ nie ma innych sposobów na poniżenie nas tak, jak poniżeni być powinniśmy, lub sprawienie, abyśmy poczuli, jak bardzo jesteśmy do Niego przywiązani

Instytuty III 2.24 Elekcja potwierdzona powołaniem Bożym. Potępieni ściągają na siebie sprawiedliwe zniszczenie, na które są skazani.

„Należy uniknąć dwóch błędów. Niektórzy twierdzą, że człowiek jest współpracownikiem Boga w takim sensie, że ludzkie prawo wyboru ratyfikuje Bożą elekcję, tak więc według nich wola człowieka jest wyższa niż rada Boża.”

Instytuty III 21.1 O wiecznym wyborze, przez które Bóg przeznaczył niektórych na zbawienie, a innych na zniszczenie.

O powodzie wybrania do zbawienia:

„Niech zatem będzie naszą pierwszą zasadą, że pragnienie jakiejkolwiek wiedzy o predestynacji innej niż ta, którą objaśnia Słowo Boże, jest nie mniej zauroczone niż chodzenie tam, gdzie nie ma ścieżki, czy szukanie światła w ciemności. Nie wstydźmy się ignorancji w [tej] sprawie…”

Usilna i bezwarunkowa elekcja ogłoszona przez Synod w Dort również jest czystym kalwinizmem, zatem kłamstwem jest stwierdzenie, że” sam Kalwin nie miał nic wspólnego z formalnymi pięcioma punktami kalwinizmu„. Dowiedziono że miał do czynienia przynajmniej z dwoma.
.


Limitowane odkupienie

Czyli ograniczone odkupienie zwane też konkretnym odkupieniem. To biblijna doktryna, która naucza, że pomimo iż śmierć Chrystusa jest wystarczająca do zbawienia całego świata, to intencją Boga Ojca jest to, aby to odkupienie działało wyłącznie na wybranych, doprowadzając ich do zbawienia bez możliwości odpadnięcia od wiary.

Doktryna ta jest przeciwstawna ludzkiej nauce uzależniającej zbawienie człowieka od decyzji człowieka o przyjeciu zbawienia, która to decyzja rzekomo czyni zbawienie efektywnym.
.

Kalwin głosił Limitowane odkupienie

Komentując Rzym. 5:15  Lecz z przestępstwem nie jest tak, jak z darem łaski. Jeśli bowiem przez przestępstwo jednego wielu umarło, tym obficiej spłynęła na wielu łaska Boga i dar przez łaskę jednego człowieka, Jezusa Chrystusa.

„Wszyscy, którzy upadli w Adamie z całą pewnością nie otrzymują „obfitości łaski” i nie zostają „uczynionymi sprawiedliwymi”…. To jest doprawdy sprzeczne z ewidentnymi faktami. Nie może to także oznaczać, że droga akceptacji została otwarta, tak żeby była odpowiednią dla wszystkich… Dlatego „wielu” i „wszyscy” w odniesieniu do Adama to jego potomkowie; a „wielu” i „wszyscy” w odniesieniu do Chrystusa, to ci, którzy wierzą.

Komentując 1 Jana 2:2 I on jest przebłaganiem za nasze grzechy, a nie tylko za nasze, lecz także za grzechy całego świata.

„W tym miejscu można zadać pytanie, w jaki sposób zadośćuczyniono za grzechy całego świata? Pomijam tutaj zapędy fanatyków, którzy pod tym pozorem rozszerzają zbawienie na wszystkich potępionych, a zatem i na szatana. Taka potworność nie zasługuje na żadne obalenie. Ci, którzy starają się uniknąć tego absurdu, powiedzieli, że Chrystus cierpiał wystarczająco dla całego świata, ale skutecznie tylko dla wybranych. Takie rozwiązanie powszechnie panowało w szkołach. Mimo że zgadzam się, że to, co zostało powiedziane, jest prawdą, ale zaprzeczam, że jest ono odpowiednie dla tego fragmentu; zamiarem (Apostoła) Jana nie było nic innego jak uczynienie tej korzyści wspólnej dla całego Kościoła. Następnie pod słowem „całego”, nie umieszcza on potępionych ale oznacza tych, którzy uwierzą tak samo, jak ci, którzy zostali rozproszeni w różnych częściach świata.”

Instytuty II 5.17

Komentując Rzym. 9:15 Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję.

[Apostoł] Naucza, że zbawienie jest przygotowane tylko dla tych, których Pan z przyjemnością obdarzy miłosierdziem – że ruina i śmierć czekają na wszystkich, których nie wybrał. Potwierdził stan odrzucenia na przykładzie faraona i potwierdził pewność nieodpłatnego wyboru przez fragment w Mojżeszu: „Zmiłuję się nad kim się zmiłuję i zlituję się nad kim się zlituję”.”

Limitowane odkupienie ogłoszone przez Synod w Dort jest czystym kalwinizmem, zatem kłamstwem jest stwierdzenie, że” sam Kalwin nie miał nic wspólnego z formalnymi pięcioma punktami kalwinizmu. Dowiedziono że miał do czynienia przynajmniej z trzema.
.


I nieodparta łaska

Z angielskiego Irresistible Grace, czyli łaska, której nie można się oprzeć, rozumianej jako determinujący dar Boga. Działanie Boga, któremu nie można się oprzeć. Łaska skuteczna jest w opozycji pojęciowej do łaski wystarczającej i niektórych koncepcji wolności i wolnej woli. Doktryna przyjmuje, że człowiek nie ma żadnego udziału w pierwotnym nawróceniu; dopiero nowa, odnowiona wola współdziała z Duchem Świętym w jego dalszym działaniu.

Wiara i żal za grzechy (także nowe serce, które może je wytworzyć) są darem Bożym
.

Kalwin głosił I nieodpartą łaskę

Komentując Jana 6:44 Nikt nie może przyjść do mnie, jeśli go nie pociągnie mój Ojciec, który mnie posłał. A ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym Kalwin wyjaśnia, w jaki sposób Bóg przyciąga grzeszników do siebie.

Stwierdzenie sprowadza się do tego, że nie powinniśmy się zastanawiać, czy wielu odmawia przyjęcia Ewangelii; ponieważ żaden człowiek nigdy nie będzie mógł przyjść do Chrystusa, ale Bóg musi najpierw zbliżyć się do niego przez Ducha Świętego; i stąd wynika, że nie wszyscy są pociągnięci, ale że Bóg obdarza łaską tych, których wybrał.
.
Rzeczywiście, jeśli chodzi o rodzaj pociągnięcia, nie jest on gwałtowny, aby zmusić ludzi siłą zewnętrzną; ale wciąż jest to potężny impuls Ducha Świętego, który czyni chętnymi tych, którzy wcześniej byli niechętni i oporni.

W przeciwieństwie do Pighiusa Calvin potwierdza, że ​​łaska jest skuteczna:

„[W Instytutach] Mówię zatem, że łaska nie jest nam ofiarowana w taki sposób, że później mamy możliwość poddania się lub oporu. Mówię, że nie jest ona dana jedynie po to, by wspomóc naszą słabość poprzez jej wsparcie, jakby wszystko oprócz tego od nas zależało. 

I nieodparta łaska ogłoszona przez Synod w Dort jest czystym kalwinizmem, zatem kłamstwem jest stwierdzenie, że” sam Kalwin nie miał nic wspólnego z formalnymi pięcioma punktami kalwinizmu. Dowiedziono że miał do czynienia przynajmniej z czterama
..


Przetrwanie świętych

Konsekwencją tego co już zostało powiedziane o doktrynach łaski (Totalna deprawacja, Usilna i bezwarunkowa elekcja, Limitowane odkupienie, I nieodparta łaska) jest doktryna Przetrwania świętych, czyli że ludzie Boży wytrwają do końca i nie będą zgubieni. Wcześniej poznani są przeznaczeni, przeznaczeni są powołani, powołani są usprawiedliwieni, a usprawiedliwieni są uwielbieni. Nikt z tej grupy nie jest zgubiony. Należeć do tej grupy oznacza być wiecznie bezpiecznym.

Ale chodzi nam o coś więcej gdy mówimy o doktrynie przetrwania świętych. Chodzi nam o to, że święci będą i muszą wytrwać w posłuszeństwie, które pochodzi z wiary. Elekcja jest bezwarunkowa, ale gloryfikacja nie jest. Istnieje wiele ostrzeżeń w Piśmie, że ci, którzy nie trzymają się mocno Chrystusa, mogą na końcu być zgubieni. Poniższych osiem tez podsumowuje nasze zrozumienie tej istotnej doktryny.
,

Kalwin głosił Przetrwanie świętych

Komentarz Kalwina do 1 Jana 3:9  Każdy, kto się narodził z Boga, nie popełnia grzechu, bo jego nasienie w nim pozostaje i nie może grzeszyć, gdyż narodził się z Boga, z którego wywodzi się ten punkt TULIPu i w którym nawet używa słowa „wytrwanie”, stwierdza wyraźnie:

„serca pobożnych są tak skutecznie rządzone przez Ducha Bożego, że poprzez nieelastyczne usposobienie podążają za jego przewodnictwemmoc Ducha jest tak skuteczna, że z konieczności utrzymuje nas w wytrwałym posłuszeństwie prawości”

oraz

„Poza tym Jan nie tylko pokazuje, jak skutecznie Bóg raz działa w człowieku, ale wyraźnie oświadcza, że Duch kontynuuje swoją łaskę w nas aż do końca, tak że nieugięte wytrwanie jest dodawane do nowości życia.

Limitowane odkupienie ogłoszone przez Synod w Dort jest czystym kalwinizmem, zatem kłamstwem jest stwierdzenie, że” sam Kalwin nie miał nic wspólnego z formalnymi pięcioma punktami kalwinizmu. Dowiedziono że miał do czynienia z wszystkimi pięcioma punktami kalwinizmu. To prowadzi do prostego wniosku, że Kalwin był dobrym kalwinistą 😉 a stwierdzenie „czytając Kalwina przez lata jestem przekonany, że nie byłby dobrym kalwinistą.  ” jest dowodem ignorancji autora asercji i słabej znajomości tematu lub też rozmyślnego kłamstwa w celu udowodnienia z góry założonej tezy. A fe.
.


Wszyscy jesteśmy kalwinistami

Instytuty jako monument wiary chrześcijańskiej

O ile Marcin Luter przywrócił Kościołowi ortodoksyjną soteriologię a pierwsi Reformatorzy ustanowili fundament wiary oparty o pięć zasad Sola (Scriptura, Gratia, Fide, Christus, Deo gloria) to właśnie dzieło Jana Kalwina umożliwiło przetrwanie Reformacji chroniąc i zabezpieczając chrześcijaństwo przed doktrynalną nawałą Rzymskich katolików oraz heretyckich ruchów libertyńskich (odpowiednik współczesnego zielonoświątkowstwa). Już sama struktura tematyczna Instytutów jest wystarczająca do zrozumienia jak ogromnym teologicznie opracowaniem one były.

Sprowadzanie „Kalwinizmu” do pięciu puntków doktryn łaski jest przejawem najwyższej formy ignorancji. Tak naprawdę patrząc na monumentalny teologiczny zakres tematów poruszanych przez Jana Kalwina w Instytutach dowodzi jedynie, że wszyscy określający się mianem „ewangelicznych chrześcijan” w mniejszym lub też większym stopniu są Kalwinistami.

I oczywiście wszystkie pięć punktów kalwinizmu reprezentowane przez Synod w Dort znajdują się w Instytutach. Twierdzenie jakoby Kalwin nie był dobrym kalwinistą samo w sobie może jest i śmieszne ale wskazuje na głębię innego problemu. Otóż właściwie zadanym pytaniem jest to: czy współcześni kalwiniści rzeczywiście jeszcze wierzą w to, co wierzył Kalwin i czy faktycznie są kalwinistami?

Poniżej wykaz ksiąg Instytutów wraz z rozdziałami, z których każdy zawiera krótkie streszczenie tematu, jaki jest w nim poruszony. Miłej lektury Bracia Reformowani, sceptycy a nawet szanowni potomkowie jezuickiej doktryny wolnej woli Remonstranci.

Pełna wersja Instututów dostępna tutaj
.


Księga I

– O wiedzy o Bogu Stwórcy

Rozdział 1. Wiedza o Bogu i o nas wspólnie połączone. — natura połączenia

1. Suma prawdziwej mądrości – mianowicie. znajomość Boga i nas samych. Skutki tego ostatniego.

2. Skutki poznania Boga w upokorzeniu naszej dumy, odsłanianiu naszej hipokryzji, demonstrowaniu absolutnych doskonałości Boga i naszej całkowitej bezradności.

3. Skutki poznania Boga zilustrowane przykładami: 1. świętych patriarchów; 2. świętych aniołów; 3. słońca i księżyca.

Rozdział 2. Co to znaczy znać Boga? — tendencje niniejszej wiedzy.

1. Zdefiniowana wiedza o Bogu Stwórcy. Treść tej wiedzy i jej wykorzystanie.

2. Dalsza ilustracja użycia wraz z koniecznym napomnieniem próżnej ciekawości i obaleniem twierdzeń Epikurejczyków.

3 Postać Boga, jak się wydaje pobożnemu umysłowi, kontrastuje z absurdalnymi poglądami Epikurejczyków. Religia zdefiniowana

Rozdział 3. Wiedza o Bogu naturalnie implementowana w umysłach ludzkich.

1. Wiedza o tym, że Bóg objawia się wszystkim, pozostawia potępionych bez usprawiedliwienia. Powszechne przekonanie i uznanie istnienia Boga.

2. Sprzeciw – ta religia i wiara w Bóstwo są wynalazkami podstępnych polityków. Odrzucenie sprzeciwu. To uniwersalne przekonanie potwierdzone przykładami niegodziwych ludzi i ateistów.

3. Potwierdzone także przez próżne starania niegodziwców o wyparcie wszelkiej bojaźni Bożej z ich umysłów. Wniosek, że znajomość Boga jest naturalnie wszczepiona w ludzki umysł.

Rozdział 4. Wiedza o Bogu zdławiona lub skorumpowana, nieprawidłowo lub złośliwie.

1. Wiedza o Bogu stłumiona przez ignorancję, wielu popada w przesąd. Takie osoby są jednak niewybaczalne, ponieważ ich błędom towarzyszy duma i upór.

2. Upór towarzyszem bezbożności.

3. Żaden pretekst nie może uzasadniać przesądów. Dowód po pierwsze, z wnioskowania, po drugie, z Pisma Świętego.

4. Niegodziwi nigdy nie przychodzą dobrowolnie do obecności Boga. Stąd ich hipokryzja. Dlatego też ich poczucie Bóstwa nie prowadzi do dobrych rezultatów.

Rozdział 5. Wiedza o Bogu widoczna w stworzeniu i ciągłym rządzeniu światem

1. Niewidzialna i niezrozumiała istota Boga, do pewnego stopnia uwidoczniona w jego dziełach.

2. Deklarowana przez pierwszą klasę dzieł – mianowicie. godne podziwu ruchy nieba i ziemi, symetria ludzkiego ciała i połączenie jego części; w skrócie, różne przedmioty, które są prezentowane każdemu oku.

3. To szczególnie przejawia się w strukturze ludzkiego ciała.

4. Wstydliwa niewdzięczność lekceważenia Boga, który na tak różne sposoby manifestuje się w nas. Tym bardziej haniebna niewdzięczność kontemplowania wyposażenia duszy, bez wstępowania do Tego, który je dał. Żadnego sprzeciwu nie można oprzeć na żadnym rzekomym organizmie w duszy.

5. Moce i działania duszy, dowód na jej odrębne istnienie od ciała. Dowody nieśmiertelności duszy. Zarzut, że cały świat napędza jedna dusza. Odpowiedź na zarzut. To bezbożność.

6. Wniosek z tego, co zostało powiedziane – mianowicie. że wszechmocy, wieczności i dobroci Boga można się nauczyć z pierwszej klasy uczynków, tj. z tych, które są zgodne ze zwykłą naturą.

7. Druga klasa dzieł – mianowicie te, które ponad zwykłą naturą, dają wyraźny dowód doskonałości Boga, a zwłaszcza jego dobroci, sprawiedliwości i miłosierdzia.

8. Także jego opatrzność, moc i mądrość.

9. Dowody i ilustracje boskiej wysokości. Korzystanie z nich – mianowicie. nabycie boskiej wiedzy w połączeniu z prawdziwą pobożnością.

10. Tendencja wiedzy o Bogu, aby inspirować sprawiedliwych nadzieją na przyszłe życie i przypominać niegodziwym o karach dla nich zarezerwowanych. Ponadto tendencja do utrzymywania przy życiu w sercach sprawiedliwych poczucia boskiej dobroci.

11. Druga część rozdziału, która opisuje głupotę zarówno uczonych, jak i niewykształconych, przypisując cały porządek rzeczy i godne podziwu układy Boskiej Opatrzności fortunie.

12. Stąd politeizm ze wszystkimi jego obrzydliwościami i niekończącymi się i nieprzejednanymi opiniami filozofów na temat Boga.

13. Wszyscy winni buntu przeciw Bogu, niszczącego czystą religię, albo przez przestrzeganie ogólnego zwyczaju, albo przez bezbożną zgodę starożytności.

14. Napromieniowani cudownymi chwałami stworzenia, przestajemy podążać własnymi drogami.

15. Nasze postępowanie jest całkowicie niewybaczalne, otępienie percepcji wynika z nas samych, podczas gdy jesteśmy w pełni uświadamiani o prawdziwej ścieżce, zarówno przez strukturę, jak i rząd świata.

Rozdział 6. Potrzeba Pisma, jako przewodnika i nauczyciela, w przyjściu do Boga jako stwórcy.

1. Bóg daje swoim wybranym lepszą pomoc w poznaniu siebie – mianowicie Pismo Święte. Czynił to od samego początku.

2. Po pierwsze, przez wyrocznie i wizje oraz posługę patriarchów. Po drugie, przez ogłoszenie Prawa i głoszenie Proroków. Dlaczego doktryny religii zostały spisane

3. Pogląd ten potwierdzony: 1. Przez zepsucie naszej natury, konieczne jest, aby każdy, kto miałby znać Boga, uciekał się do Słowa; 2. Z tych fragmentów Psalmów, w których Bóg jest przedstawiony jako królujący.

4. Kolejne potwierdzenie z niektórych bezpośrednich stwierdzeń w Psalmach. Wreszcie, ze słów naszego Zbawiciela.

Rozdział 7. Świadectwo Ducha niezbędne, aby uzyskać pełen autorytet Slowa. Niezwykłość twierdzenia, że wiarygodność Pisma zależy od sądu kościoła.

1. Autorytet Pisma pochodzi nie od ludzi, ale od Ducha Bożego. Zarzut, że Pismo Święte zależy od decyzji Kościoła. Odrzucenie, I. Prawda Boża podlegałaby zatem woli człowieka. II. Obraża Ducha Świętego. III. Ustanawia tyranię w Kościele. IV. Tworzy masę błędów. V. Obala sumienie. VI. Naraża naszą wiarę na szyderstwa bluźnierców.

2. Kolejna odpowiedź na zarzut sformułowany na podstawie słów apostoła Pawła. Rozwiązanie trudności rozpoczętych przez przeciwników. Drugi zarzut został odrzucony.

3. Trzeci zarzut oparty na rozważaniu Augustyna.

4. Wniosek, że autorytet Pisma Świętego opiera się na wypowiedzianiu go przez Boga. Potwierdza to sumienie pobożnych i zgoda wszystkich ludzi najmniej szczerych. Czwarty zarzut powszechny w ustach profanum. Obalenie.

5. Ostatni i konieczny wniosek, że autorytet Pisma Świętego jest zapieczętowany w sercach wierzących świadectwem Ducha Świętego. Pewność tego świadectwa. Potwierdzenie tego z fragmentu Izajasza i doświadczenia wierzących. Również z innego fragmentu Izajasza.

Rozdział 8. Wiarygodność Pisma wystarczająca dowiedziona tak daleko jak potwierdzają to naturalne powody

1. Wtórnie pomaga w ustalić wiarygodność Pisma Świętego. I. Układ świętego tomu. II. Jego godność. III. Jego prawda. IV. Jego prostota. V. Jego skuteczność.

2. Majestat widoczny w Pismach proroków.

3. Specjalne dowody ze Starego Testamentu. I. Starożytność Księgi Mojżesza.

4. Ta starożytność kontrastowała ze snami Egipcjan. II. Majestat Księgi Mojżesza.

5. Cuda i proroctwa Mojżesza. Wstrętny sprzeciw został odrzucony.

6. Odrzucono kolejny wulgarny sprzeciw.

7. Proroctwa Mojżesza co do berła nie odchodzącego od Judy i powołanie pogan.

8. Prognozy innych proroków. Zniszczenie Jeruzalem; i powrót z niewoli babilońskiej. Harmonia proroków. Celebrowane proroctwo Daniela.

9. Sprzeciw wobec Mojżesza i proroków. Odpowiedz na to.

10. Kolejny sprzeciw i odpowiedź. O cudownej Opatrzności Bożej w zachowaniu świętych ksiąg. Tłumaczenie greckie. Ostrożność Żydów.

11. Specjalne dowody z Nowego Testamentu. I. Harmonia ewangelistów i wysublimowana prostota ich Pism. II. Majestat Jana, Pawła i Piotra. III. Powołanie Apostołów. IV. Nawrócenie Pawła.

12. Dowody z historii Kościoła. I. Nieustanna zgoda Kościoła na przyjmowanie i zachowanie prawdy. II. Niezwyciężona moc samej prawdy. III. Zgoda między pobożnymi, nie zważając na ich liczne różnice pod innymi względami.

13. Trwałość męczenników. Wniosek. Dowody tego opisu mogą być używane tylko po uzyskaniu pewności Pisma Świętego zostały ustanowione w sercu przez Ducha Świętego.

Rozdział 9. Wszystkie zasady pietyzmu przestrzegane przez fanatykow, którzy zastępują Pismo pozabiblijnym objawieniem.

1. Temperament i błąd Libertynów, którzy nazywają się duchowymi, krótko opisany. Ich obalenie. 1 Apostołowie i wszyscy prawdziwi chrześcijanie przyjęli Słowo spisane. Potwierdza to fragment z Księgi Izajasza; także przykładem i słowami Pawła. 2. Duch Chrystusa pieczętuje doktrynę Słowa spisanego w umysłach pobożnych.

2. Refutacja kontynuowana. 3. Narzucenia szatana nie można wykryć bez pomocy spisanego Słowa. Pierwszy sprzeciw. Odpowiedź na to pytanie.

3. Drugi sprzeciw od słów Pawła co do litery i ducha. Odpowiedź z wyjaśnieniem intencji Pawła. Jak Duch i spisane Słowo są nierozerwalnie związane.

Rozdział 10. W Piśmie Świętym prawdziwy Bóg przeciwstawił się wszystkim bogom pogańskim.

1. Wznowiono objaśnienie wiedzy o Bogu. Bóg objawiony w Piśmie Świętym, taki sam, jak nakreślony w jego uczynkach.

2. Atrybuty Boga opisane przez Mojżesza, Dawida i Jeremiasza. Objaśnienie atrybutów. Podsumowanie. Wykorzystania tej wiedzy

3. Pismo Święte, kierując nas do prawdziwego Boga, wyklucza bogów pogan, którzy jednak w pewnym sensie zachowali jedność Boga.

Rozdział 11. Beznadziejność przypisywania widzialnej postaci Bogu - ustanowienie bożków jest ucieczką od prawdziwego Boga.

1. Bóg jest przeciwny bożkom, aby wszyscy wiedzieli, że jest jedynym odpowiednim świadkiem dla siebie. Wyraźnie zabrania wszelkich prób przedstawienia go cielesnym kształtem.

2. Przyczyny tego zakazu ze strony Mojżesza, Izajasza i Pawła. Skarga pogana. Powinno to zawstydzić wyznawców bożków.

3. Rozpatrzenie sprzeciwu wziętego z różnych fragmentów Mojżesza. Cherubini i Serafini pokazują, że obrazy nie nadają się do reprezentowania boskich tajemnic. Cherubini należeli do opiekuna Prawa.

4. Materiały, z których wykonane są bożki, obficie obalają fikcję bałwochwalców. Potwierdzenie od Izajasza i innych. Absurdalne środki ostrożności wobec Greków.

5. Sprzeciw – te obrazy są księgami nieuczonych. Sprzeciw odpowiedział: 1. Pismo Święte oświadcza, że ​​są nauczycielami próżności i kłamstw.

6. Odpowiedź ciąg dalszy, 2. Starożytni teologowie potępiają tworzenie i czczenie bożków.

7. Odpowiedź ciąg dalszy, —3. Wykorzystanie wizerunków potępionych przez luksusowe i skromne ozdoby nadane im w kościołach papieskich. 4. Kościół musi być szkolony w prawdziwej pobożności inną metodą.

8. Drugi rozdział rozdziału. Pochodzenie bożków lub obrazów. Jego wzrost wkrótce po powodzi. Jego ciągły postęp.

9. O kulcie obrazów. Jego natura. Odrzucono pretekst bałwochwalców. Preteksty pogan. Geniusz bałwochwalców.

10. Unikanie papistów. Ich zgoda ze starożytnymi bałwochwalcami.

11. Obalenie innego oszustwa lub sofizmu – mianowicie. rozróżnienie δυλια i λατρια.

12. Trzeci rozdział rozdziału – mianowicie. wykorzystanie i nadużycie zdjęć.

13. Czy warto mieć obrazy w świątyniach chrześcijańskich.

14. Absurdalna obrona kultu obrazów przez drugą tak zwaną Radę Nicejską. Sofizmaty lub wypaczenia Pisma Świętego w obronie obrazów w kościołach.

15. Fragmenty przytoczone na poparcie kultu obrazów.

16. Bluźniercze wypowiedzi niektórych starożytnych bałwochwalców aprobowane przez nielicznych z bardziej współczesnych, zarówno słowem, jak i czynem.

Rozdział 12. Bóg odróżniał się od bożków, aby mógł być wyłącznym przedmiotem kultu.

1. Pismo Święte, nauczając, że istnieje tylko jeden Bóg, nie spiera się o słowa, lecz przypisuje jemu wszelką cześć i kult religijny. Udowodniło to, po pierwsze, etymologia tego terminu. Po drugie, na podstawie świadectwa samego Boga, kiedy oświadcza, że jest Bogiem zazdrosnym i nie pozwoli się pomylić z żadnym fikcyjnym bożkiem

2. Papiści, sprzeciwiając się tej czystej doktrynie, nic nie zyskują, rozróżniając δυλια i λατρια.

3. Fragmenty Pisma wywrotowe wobec rozróżnienia papistycznego i dowodzące, że kult religijny należy się wyłącznie Bogu. Perwersja Boskiego kultu.

Rozdział 13. Jedność boskiej esencji w trzech osobach nauczanych w Piśmie Świętym od Fundacji świata.

1. Pismo Święte, nauczając, że esencja Boga jest ogromna i duchowa, obala nie tylko bałwochwalców i głupią mądrość świata, ale także manichejczykw i antropomorfistw. Te ostatnie krótko obalone.

2. W tej jednej esencji są trzy osoby, jednak tak, że nie ma potrójnego Boga, ani prosta esencja Boga nie jest podzielona. Znaczenie słowa Osoba w tej dyskusji. Trzy hipostazy w Bogu, czyli esencja Boga.

3. Sprzeciw tych, którzy w tej dyskusji odrzucają użycie słowa Osoba. Odpowiedź 1. Że nie jest to obcy termin, ale jest używany do wyjaśnienia świętych tajemnic.

4. Odpowiedź ciąg dalszy, 2. Ortodoksyjny wyznawca zmuszony do używania terminów, Trójcy, Subsystencji i Osoby. Przykłady z przypadku Arian i Sabelian.

5. Odpowiedź ciąg dalszy, 3. Starożytny Kościół, choć nieco różni się wyjaśnieniem tych terminów, zgadza się co do istoty. Dowody z Hilarego, Hieronima, Augustyna, ich użcia słów Esencja, Substancja, Hipostaza. 4. Pod pozorem zachowania ortodoksyjnego znaczenia nie powinno być sporów o zwykłe terminy. Ale ci, którzy sprzeciwiają się tym warunkom, zwykle faworyzują herezję ariańską i sabelian.

6. Po zdefiniowaniu terminu następuje definicja i wyjaśnienie rozumianej przez niego rzeczy. Rozróżnienie osób.

7. Dowody na wieczne Bóstwo Syna. Syn λογος Ojca Przedwiecznego, a zatem Syn Wieczny Bóg. Sprzeciw. Odpowied.

8. Zarzut, że Λογος zaczął się pojawiać, kiedy przemawiał Bóg stwarzający. Odpowiedź potwierdzona przez Pismo Święte i argument.

9. Syn nazwany Bogiem i Jahwe. Inne imiona Ojca Przedwiecznego odniesione do Syna w Starym Testamencie. Jest więc Wiecznym Bogiem. Kolejny sprzeciw został odrzucony. Sprawa Żydów wyjaśniona.

10. Anioł, który ukazał się ojcom pod Prawem, zapewnia, że ​​jest Jahwe. Ten anioł był Λογος Ojca Przedwiecznego. Syn będący tym Λογος jest Wiecznym Bogiem. Bezbożność Serwerta odrzucona. Dlaczego Syn pojawił się w postaci anioła.

11. Fragmenty z Nowego Testamentu, w których Syn jest uznany za Pana Zastępów, Sędziego świata, Boga chwały, Stwórcę świata, Pana aniołów, Króla Kościoła, wieczny Λογος, Bóg błogosławiony na zawsze, Bóg objawiony w ciele, równy Bogu, prawdziwy Bóg i życie wieczne, Pan i Bóg wszystkich wierzących. Dlatego Wieczny Bóg.

12. Chrystus Stwórca, Obrońca, Odkupiciel i Poszukiwacz serc. Dlatego Wieczny Bóg.

13. Chrystus swoją własną mocą dokonał cudów i obdarzył mocą działania innych. Bez Wiecznego Boga nie ma zbawienia, nie ma sprawiedliwości, nie ma życia. Wszystko to jest w Chrystusie. W konsekwencji Chrystus jest Wiecznym Bogiem. Ten, w którego wierzymy i mamy nadzieję, do którego się modlimy, którego Kościół uznaje za Zbawiciela wiernych, którego poznanie jest życiem wiecznym, w którym pobożna chwała i przez które przekazywane są wieczne błogosławieństwa, jest Wiecznym Bogiem. Cały ten Chrystus jest i dlatego jest Bogiem.

14. Boskość Ducha udowodniona. I. On jest Stwórcą i Obrońcą świata. II. Wysłał proroków. III. On wszystko utrzymuje. IV. On jest wszędzie obecny. V. Odnawia świętych i nadaje im życie wieczne. VI. Wszystkie urzędy Bóstwa należą do niego.

15. Boskość Ducha trwała. VII. Nazywa się go Bogiem. VIII Bluźnierstwo przeciwko niemu nie jest wybaczone.

16. Jakie przyjąć spojrzenie na Trójcę. Forma chrztu chrześcijańskiego dowodzi, że istnieje jedna esencja. Herezje ariańskie i macedońskie.

17. Rozróżnienia osób. Są różne, ale nie podzielone. To udowodnione.

18. Należy ostrożnie stosować analogie zaczerpnięte ze spraw ludzkich. Należy zwrócić uwagę na osoby wymienione w Piśmie Świętym.

19. Jak Trzy Osoby nie tylko nie niszczą, ale stanowią najdoskonalszą jedność

20. Podsumowanie tej części rozdziału i podsumowanie prawdziwej doktryny dotyczącej jedności Esencji i Trzech Osób.

21. Odrzucenie herezji ariańskiej, macedońskiej i antytrynitarnej. Należy zachować ostrożność.

22. Nowocześni anty-trynitarianie, a zwłaszcza Serwet, obaleni

23. Inni anty-trynitarze obaleni. Nie istoty w sprzeciwie, że Chrystus nazywa się Synem Bożym, ponieważ jest również nazywany Bogiem. Bezbożne absurdy niektórych heretyków.

24. Imię Boga czasami nadawane Synowi absolutnie tak jak Ojcu. Taki sam jak w przypadku innych atrybutów. Sprzeciwy odrzucone.

25. Zastrzeżenia dalej odrzucane. Należy zachować ostrożność.

26. Wyjaśniono poprzednie obalenia.

27. Odpowiedz na niektóre fragmenty przygotowane z Ireneusza. Znaczenie Ireneusza.

28. Odpowiedz na niektóre fragmenty wyprodukowane z Tertulliana. Znaczenie Tertuliana.

29. Anty-trynitarze obaleni przez starożytnych pisarzy chrześcijańskich; np. Justyn, Hilary. Zastrzeżenia wyciągnięte z Pism niewłaściwie przypisywanych Ignacemu. Zakończenie całej dyskusji dotyczącej Trójcy.

Rozdział 14. W stworzeniu świata i wszystkich rzeczy w nim prawdziwy bóg odróżnia się Pewnymi znakami od fikcyjnych bogów.

1. Sam fakt stworzenia powinien doprowadzić nas do uznania Boga, ale aby nie popaść w pogańskie fikcje, Bóg z przyjemnością przedstawił historię stworzenia. Bezbożny sprzeciw: dlaczego świat nie powstał wcześniej? Odpowiedz na to. Sprytne powiedzenie o starym człowieku.

2. Z tego samego powodu świat został stworzony nie w jednej chwili, ale w sześć dni. Opisana kolejność stworzenia, pokazująca, że ​​Adam nie został stworzony, dopóki Bóg tego nie uczynił, a nieskończona dobroć zapewniła mu wystarczającą opiekę.

3. Wyjaśniono doktrynę dotyczącą aniołów. 1. Abyśmy mogli się od nich uczyć, aby uznać Boga. 2. Abyśmy byli czujni przed błędami czcicieli aniołów i Manichejczyków. Manicheizm został obalony. Reguła pobożności.

4. Aniołowie stworzeni przez Boga. O której godzinie i w jakiej kolejności nie należy pytać. Wredność Pseudo-Dionizy.

5. Natura, urzędy i różne imiona aniołów.

6. Aniołowie udzielający nam boskiej dobroci.

7. Rodzaj prefektów nad królestwami i prowincjami, ale szczególnie strażnicy wybranych. Nie jestem pewien, czy każdy wierzący jest pod opieką jednego anioła. Wystarczy, że wszyscy aniołowie czuwają nad bezpieczeństwem Kościoła.

8. Liczba i porządek aniołów nie jest określony. Dlaczego anioły mówiły, że są skrzydlate.

9. Aniołowie służą duchom i esencjom duchowym.

10. Pogański błąd umieszczenia aniołów na tronie Bożym został odrzucony. 1. Przez fragmenty Pisma Świętego.

11. Refutacja kontynuowana. 2. Na podstawie wniosków z innych fragmentów. Dlaczego Bóg stosuje posługę aniołów?

12. Zastosowanie doktryny Pisma Świętego dotyczącej aniołów świętych.

13. Doktryna o złych aniołach lub diabłach zredukowana do czterech rozdziałów. 1. Abyśmy mogli strzec ich podstępów i napaści.

14. Aby nas pobudzić do pobożności. Dlaczego często mówi się o jednym aniele w liczbie pojedynczej.

15. Diabeł opisany jako wróg człowieka, powinniśmy nieustannie z nim walczyć.

16. Zło diabła nie jest stworzeniem, lecz korupcją. Na próżno i bezużytecznie badać sposób, czas i charakter upadku aniołów.

17. Chociaż diabeł zawsze sprzeciwia się woli woli Bożej, nie może nic zrobić bez Bożej zgody.

18. Bóg tak rządzi niegodziwymi duchami, że pozwala im próbować wiernych i panować nad niegodziwymi.

19. Natura złych aniołów. Są duchowymi esencjami wyposażonymi w zmysł i inteligencję.

20. Ostatnia część rozdziału krótko opisuje historię stworzenia i pokazuje, co powinniśmy wiedzieć o Bogu.

21. Specjalnym celem tej wiedzy jest uniemożliwienie nam, poprzez niewdzięczność lub bezmyślność, przeoczenia doskonałości Boga. Przykład tej podstawowej wiedzy.

22. Kolejny przedmiot tej wiedzy – mianowicie. widząc, jak te rzeczy zostały stworzone na nasz użytek, możemy być podekscytowani zaufaniem Bogu, modleniem się do Niego i kochaniem Go.

Rozdział 15. Stan, w którym człowiek został stworzony. Władze duszy - obraz Boga - wolna wola - pierwotna sprawiedliwość.

1. Podwójna znajomość Boga – mianowicie. przed upadkiem i po nim. Rozważanie tej pierwszej. Szczególne zasady lub środki ostrożności, których należy przestrzegać w tej dyskusji. Czego uczy nas ciało uformowane z pyłu i dzierżone przez ducha.

2. Nieśmiertelność duszy udowodniona, 1. Świadectwo sumienia. 2. Znajomość Boga. 3. Szlachetne zdolności w które jest wyposażona. 4. Jej aktywność i cudowne fantazje we śnie. 5. Niezliczone fragmenty Pisma Świętego.

3. Obraz Boga jednym z najsilniejszych dowodów nieśmiertelności duszy. Co znaczy ten obraz. Marzenia Osiandera dotyczące wizerunku Boga zostały obalone. Czy jest różnica między „obrazem” a „podobieństwem”. Kolejny zarzut Osiandera został odrzucony. Obraz Boga widoczny w całym Adamie.

4. Obraz Boga jest w duszy. O jego naturze można się dowiedzieć z odnowienia przez Chrystusa. Co jest zrozumiałe w ramach tego przedłużenia. Jaki obraz Boga w człowieku przed upadkiem. W czym teraz się pojawia. Kiedy i gdzie będzie to doskonale widoczne.

5. Marzenia Manichejczyków i Serveta, dotyczące pochodzenia duszy, zostały obalone. Także o Osianderze, który uważa, że ​​w człowieku jest jakikolwiek obraz Boga bez zasadniczej prawości.

6. Doktryna filozofów co do zdolności duszy jest zasadniczo niezgodna, wątpliwa i niejasna. Opisana doskonałość duszy. Tylko jedna dusza w każdym człowieku. Krótki przegląd opinii filozofów na temat zdolności duszy. Co sądzić o tej opinii.

7. Podział zdolności duszy na intelekt i wolę, bardziej zgodny z doktryną chrześcijańską.

8. Moc i urząd intelektu i woli człowieka przed upadkiem. Wolna wola człowieka. Ta wolność utracona przez upadek – fakt nieznany filozofom. Złudzenie Pelagian i Papistów. Sprzeciw wobec upadku człowieka, gdy był wolny, obalony.

Rozdział 16. Świat stworzony przez boga, wciąż przez niego pielęgnowany i chroniony. Każda jego część rządzona jest przez opatrzność.

1. Nawet niegodziwi, pod kierunkiem cielesnego zmysłu, przyznają, że Bóg jest Stwórcą. Pobożny uznaje nie tylko to, ale także to, że jest najmądrzejszym i najsilniejszym gubernatorem i konserwatorem wszystkich stworzonych przedmiotów. Czyniąc to, opierają się na Słowie Bożym, z któregi przedstawione zostaną niektóre fragmenty.

2. Obalenie Epikurejczyków, którzy sprzeciwiają się losowi i przypadkowym jako mających przyczynę w Boskiej Opatrzności, zgodnie z nauką Pisma Świętego. Słońce, jasny przejaw Boskiej Opatrzności.

3. Wymysł sofistów o leniwej Opatrzności odrzucony. Uwzględnienie wszechmocy w połączeniu z Opatrznością Bożą. Podwójna korzyść wynikająca z właściwego uznania Boskiej wszechmocy. Cavils of Infidelity.

4. Definicja Opatrzności obalająca błędne dogmaty filozofów. Sny Epikurejczyków i Perypatyków.

5. Specjalna Opatrzność Boża potwierdzona i udowodniona argumentami opartymi na rozważaniu Boskiej Sprawiedliwości i Miłosierdzia. Udowodniono to także w Piśmie Świętym, odnoszącym się do nieba, ziemi i zwierząt.

6. Specjalna Opatrzność udowodniona fragmentami odnoszącymi się do rasy ludzkiej, a tym bardziej, że ze względu na nią świat został stworzony.

7. Na koniec Opatrzność specjalna udowodniona na podstawie przykładów zaczerpniętych z historii Izraelitów, Jonasza, Jakuba i codziennych doświadczeń.

8. Błędne poglądy na temat Opatrzności odrzucone: — I. Sekta Stoików. II. Fortuna i szansa pogan.

9. Jak mówi się, że rzeczy są dla nas przypadkowe, chociaż dokonane przez zdecydowaną radę Boga. Przykład. Błąd oddzielenia nieprzewidzianych zdarzeń i tajemnic, ale sprawiedliwa i najmądrzejsza rada Boga. Dwa przykłady.

Rozdział 17. Korzyści z doktryny opatrzności.

1. Podsumowanie doktryny Boskiej Opatrzności. 1. Obejmuje przyszłość i przeszłość. 2. Działa za pomocą środków, bez środków i przeciw środkom. 3. Ludzkość, a zwłaszcza Kościół, przedmiot szczególnej troski. 4. Sposób podawania zwykle jest tajny, ale zawsze sprawiedliwy. Ten ostatni punkt został w pełni rozważony.

2. Wulgarne zaprzeczenie, że światem rządzi tajemna rada Boga, obalona fragmentami Pisma Świętego. Korzystna rada.

3. Doktryna ta, jeśli chodzi o tajną radę Boga w rządzie świata, nie daje ani wyrazu bezbożności tych, którzy zrzucają winę na swoją niegodziwość na Boga, łaski tych, którzy odrzucają środki, lub błędu ci, którzy zaniedbują obowiązki religii.

4. Jeśli chodzi o przyszłe wydarzenia, doktryna Opatrzności Bożej nie jest sprzeczna z obradami człowieka.

5. W odniesieniu do wydarzeń z przeszłości absurdem jest twierdzenie, że przestępstwa nie powinny być karane, ponieważ są zgodne z boskimi dekretami. 1. Zli opierają się deklarowanej woli Bożej. 2. Są potępieni przez sumienie. 3. Istota i wina przestępstwa są same w sobie, chociaż Bóg używa ich jako narzędzi.

6. Święta medytacja o Boskiej Opatrzności. 1. Wszystkie wydarzenia dzieją się przez święcenia Boże. 2. Wszystkie rzeczy przyczyniają się do korzyści pobożnych. 3. Serca ludzi i wszystkie ich wysiłki są w rękach Boga. 4. Providence czuwa nad bezpieczeństwem sprawiedliwych. 5. Bóg troszczy się o swoich wybranych.

7. Kontynuacja medytacji na temat Opatrzności. 6. Bóg na różne sposoby ogranicza i pokonuje wrogów Kościoła. 7. On przewyższa wszystkie stworzenia, nawet samego Szatana, dla dobra swego ludu.

8. Kontynuacja medytacji na temat Opatrzności. 8. Trenuje pobożnych do cierpliwości i umiaru. Przykłady Józef, Hiob i Dawid. 9. On otrząsa się z letargu i wzywa ich do pokuty.

9. Medytacja kontynuowana. 10. Wyjaśnienie właściwego zastosowania gorszych przyczyn. 11. Kiedy pobożni stają się niedbali lub nieroztropni w wypełnianiu obowiązków, Opatrzność przypomina im o ich winie. 12. Potępia niegodziwości niegodziwców. 13. Daje właściwe rozważenie przyszłości, czyniąc sług Bożych rozważnymi, pracowitymi i aktywnymi. 14. Powoduje, że poddają się mądrości i wszechmocy Boga, a jednocześnie pilnie podchodzą do swego powołania.

10. Medytacja kontynuowana. 15. Chociaż ludzkie życie jest nękane niezliczonymi złami, prawi, ufający Boskiej Opatrzności, czują się całkowicie bezpiecznie.

11. Zastosowanie powyższej medytacji.

12. Druga część rozdziału, zawierająca dwa zastrzeżenia. 1. Pismo Święte przedstawia Boga jako zmianę jego celu lub żałowanie, a zatem Jego Opatrzność nie jest ustalona. Odpowiedz na ten pierwszy zarzut. Dowód z Pisma Świętego, że Bóg nie może żałować.

13. Dlaczego pokuta przypisywana jest Bogu.

14. Drugi zarzut, że Pismo Święte mówi o unieważnieniu boskich dekretów. Sprzeciw odpowiedział. Odpowiedź potwierdzona przykładem.

Rozdział 18. Instrumentalność niegodziwca zatrudnionego przez Boga, podczas gdy On nadal jest wolny od wszelkiej skazy.

1. Cielesny umysł źródłem sprzeciwu wobec Opatrzności Bożej. Główny zarzut, polegający na rozróżnieniu między przyzwoleniem a wolą Boga, został odrzucony. Aniołowie i ludzie, dobrzy i źli, nie myślą tylko o tym, co Bóg postanowił. Dowodzą tego przykłady.

2. Wszystkie ukryte ruchy skierowane do ich końca przez niewidzialne, ale prawe podżeganie Boga. Przykłady z odpowiedziami na zastrzeżenia.

3. Te obiekcje powstają w duchu dumy i bluźnierstwa. Zarzut, że w Bogu muszą istnieć dwie przeciwne wole został obalony. Dlaczego jedna prosta wola Boża wydaje się nam różnorodna.

4. Zarzut, że Bóg jest autorem grzechu, obalony przykładami. Odpowiedź i upomnienie Augustyna.

.

Księga II

– O wiedzy o Bogu odkupicielu w Chrystusie, jak to po raz pierwszy objawiło się ojcom, pod Prawem, a następnie nam w ewangelii.

Rozdział 1. Przez upadek i bunt Adama cała ludzkość została przeklęta i zdegenerowana. O grzechu poierworodnym

1. Znajomość siebie najbardziej niezbędna. Aby używać jej właściwie, musimy być pozbawieni pychy i przyodziani prawdziwą pokorą, co pozwoli nam rozważyć nasz upadek i przyjąć miłosierdzie Boże w Chrystusie.

2. Chociaż istnieje sentyment, który pobudza nas do podziwu, jedynym zdrowym sentymentem jest to, co skłania nas do prawdziwej pokory umysłu. Preteksty do dumy. Nędzna próżność grzesznego człowieka.

3. Różne poglądy przyjmowane przez cielesną mądrość i sumienie, które odwołują się do boskiej sprawiedliwości jako jej standardu. Rozważana jest tutaj wiedza o nas samych, składająca się z dwóch części, z których pierwsza została już omówiona, a druga rozważana jest teraz.

4. Rozważając tę ​​ostatnią część, należy wziąć pod uwagę dwie kwestie; 1. Jak to się stało, że Adam zaangażował siebie i całą ludzkość w tę straszliwą katastrofę. Jest to wynik nie zmysłowej nieuprzejmości, ale niewierności (źródła innych ohydnych grzechów), które doprowadziły do ​​buntu wobec Boga, od którego należy czerpać całe prawdziwe szczęście. Wyliczenie innych grzechów spowodowanych niewiernością pierwszego człowieka.

5. Drugą kwestią do rozważenia jest zakres, w jakim rozciąga się zakaźny wpływ upadku. Rozciąga się: 1. Na wszystkie stworzenia, choć nie niegodziwe; oraz 2. Do całego potomstwa Adama. Stąd dziedziczne zepsucie, czyli grzech pierworodny, i deprawacja natury, która wcześniej była czysta i dobra. To zepsucie zakomunikowane całemu potomstwu Adama, ale nie w sposób, jaki przypuszczają Pelagianie i Celestianie.

6. Deprawacja przekazywana nie tylko przez naśladownictwo, ale przez rozmnażanie. Dowodzi się tego: 1. Z kontrastu między Adamem a Chrystusem. Potwierdzenie z fragmentów Pisma Świętego; 2 Z ogólnego oświadczenia, że ​​jesteśmy dziećmi gniewu.

7. Zarzut, że jeśli grzech Adama rozprzestrzenia się na jego potomstwo, dusza musi zostać wyprowadzona przez przekaz. Odpowiedź. Kolejny zarzut – mianowicie. że dzieci nie mogą czerpać z korupcji pobożnych rodziców. Odpowiedź.

8. Definicja grzechu pierworodnego. Dwie części definicji. Ekspozycja drugiej części. Grzech pierworodny naraża nas na gniew Boży. Wytwarza w nas także dzieła ciała. Inne rozważane definicje.

9. Wyjaśnienie poprzedniej części definicji – mianowicie. dziedziczna deprawacja rozciąga się na wszystkie zdolności duszy.

10. Z objaśnienia obu części definicji wynika, że ​​Bóg nie jest autorem grzechu, a cała rasa ludzka jest zepsuta przez wrodzoną niegodziwość.

11. Nie pochodzi to jednak od natury, ale jest cechą przypadkową. W związku z tym marzenie Manichejczyków o dwóch zasadach znika.

Rozdział 2. Człowiek pozbawiony wolności woli i nędznie zniewolony.

1. Połączenie poprzedniego z czterema następnymi rozdziałami. Aby stworzyć odpowiednie podstawy do dyskusji nad wolną wolą, należy usunąć dwie przeszkody na drodze – mianowicie. lenistwo i dumę. Podstawa i suma całej dyskusji. Solidna struktura tej podstawy i wyraźne jej zilustrowanie argumentem a majori ad minus. Także z niedogodności i absurdy wynikające z przeszkody dumy.

2. Druga część rozdziału zawierająca opinie innych osób. 1. Opinie filozofów.

3. Labirynty filozofów. Podsumowanie opinii wspólnej wszystkim filozofom.

4. Opinie innych były kontynuowane – mianowicie. Opinie starożytnych teologów na temat wolnej woli. Składały się one częściowo z filozofii, a częściowo z teologii. Stąd ich kłamstwo, ekstrawagancja, zakłopotanie, różnorodność i sprzeczność. Zbyt wielkie zamiłowanie do filozofii w Kościele zaciemniło poznanie Boga i nas samych. Lepiej wyjaśnić opinie filozofów, podając definicję Wolnej Woli. Duża różnica między tą definicją a tymi opiniami.

5. Pewne rzeczy anektowane przez starożytnych teologów do Wolnej Woli, zwłaszcza Uczniów. Według nich wiele rodzajów wolnej woli.

6. Zagadki scholastycznych boskości w wyjaśnieniu tego pytania.

7. Wniosek, że tak trywialna sprawa nie powinna być tak bardzo rozdmuchiwana. Sprzeciw tych, którzy lubią nowe warunki w Kościele. Sprzeciw refutowany.

8. Kolejna odpowiedź. Ojcowie, a zwłaszcza Augustyn, zachowując termin Wolna Wola, potępili jednak doktrynę heretyków na ten temat, niszczącą łaskę Boga.

9. Język starożytnych pisarzy na temat Wolnej Woli jest, z wyjątkiem języka Augustyna, prawie niezrozumiały. Mimo to przykładają oni niewielką lub żadną wartość do cnót ludzkich i przypisują chwałę wszelkiej dobroci Duchowi Świętemu.

10. Ostatnia część rozdziału, zawierająca proste stwierdzenie prawdziwej doktryny. Podstawową zasadą jest, że człowiek zaczyna czerpać zyski z wiedzy o sobie, kiedy staje się wyczulony na swój zrujnowany stan. Potwierdzenie przez 1. fragmenty Pisma Świętego.

11. Potwierdzonie 2. na podstawie świadectwa starożytnych teologów.

12. Kładąc fundament, aby pokazać, jak daleko rozciąga się zarówno moc intelektu, jak i woli, zostanie on ogólnie utrzymany i zgodnie z poglądami Augustyna i Uczniów, że naturalne wyposażenie człowieka jest skorumpowane, i to, co nadprzyrodzone, prawie całkowicie zatracone. Oddzielne rozważenie mocy intelektu i woli. Kilka ogólnych uwag, 1. Intelekt ma pewne zdolności percepcji. Nadal działa pod podwójną wadą.

13. Inteligencja człowieka rozciąga się zarówno na rzeczy ziemskie, jak i niebieskie. Moc intelektu w odniesieniu do wiedzy o rzeczach ziemskich. Po pierwsze, w sprawach cywilnych.

14. Moc intelektu, po drugie, w odniesieniu do sztuki. Szczególne dary w tym względzie nadane jednostkom i poświadczające łaskę Boga.

15. Powstanie tej wiedzy o ziemskich rzeczach, po pierwsze, abyśmy mogli zobaczyć, jak ludzka natura, pomimo upadku, jest wciąż ozdobiona przez Boga doskonałymi darami.

16. Wykorzystanie tej wiedzy kontynuowane. Po drugie, abyśmy mogli zobaczyć, że te obdarowania nadane jednostkom są przeznaczone dla wspólnej korzyści ludzkości. Czasami są one przyznawane nawet niegodziwym.

17. Pozostała część ludzkiej natury. To, niezależnie od tego, ile to jest, należy całkowicie przypisać boskiej pobłażliwości. Powód tego. Przykłady

18. Druga część dyskusji, a mianowicie ta, która dotyczy mocy ludzkiego intelektu w odniesieniu do rzeczy niebieskich. Sprowadzają się one do trzech głów, mianowicie do boskiej wiedzy, adopcji i woli. Ślepota człowieka w stosunku do nich została udowodniona, a zatem przetestowana przez porównanie.

19. Co więcej, udowodniono w Piśmie Świętym, pokazując że: 1. Synowie Adama są obdarzeni pewnym światłem, ale niewystarczającym, aby umożliwić im zrozumienie Boga. Powody

20. Adopcja nie z natury, ale od naszego Ojca Niebieskiego, zapieczętowana w wybranych przez Ducha regeneracji. Oczywiste z wielu fragmentów Pisma Świętego, że przed regeneracją ludzki intelekt zupełnie nie jest w stanie zrozumieć rzeczy związanych z regeneracją. To w pełni udowodnione. Pierwszy argument Drugi argument Trzeci argument

21. Czwarty argument. Pismo Święte przypisuje chwałę naszego przyjęcia i zbawienia tylko Bogu. Intelekt ludzki ślepy na rzeczy niebiańskie, dopóki nie zostanie oświecony. Usunięcie heretyckiego sprzeciwu.

22. Ludzki intelekt nieświadomy prawdziwej znajomości prawa Bożego. Dowodzi tego świadectwo Apostoła, wniosek z tego samego świadectwa oraz rozważenie końca i definicji Prawa Natury. Platon oczywiście pomylił się, przypisując wszystkie grzechy niewiedzy.

23. Temistus bliżej prawdy, utrzymując, że złudzenie intelektu przejawia się nie tyle w ogółach, co w szczegółach. Wyjątek od tej reguły.

24. Themistus mylił się jednak, sądząc, że intelekt tak rzadko jest oszukiwany co do ogółów. Ślepota ludzkiego intelektu badana zgodnie ze standardem Boskiego Prawa, zarówno w odniesieniu do pierwszej, jak i drugiej tabeli. Przykłady

25. Środkowy punkt widzenia – mianowicie. że wszystkich grzechów nie można przypisać niewiedzy, a jednocześnie, że wszystkie grzechy nie oznaczają umyślnej złośliwości. Cały ludzki umysł wyobraża sobie i planuje w tej sprawie zło w oczach Boga. Potrzeba boskiego kierunku w każdej chwili.

26. Wola egzaminowana. Naturalne pragnienie dobra, które jest powszechnie odczuwalne, nie jest dowodem wolności ludzkiej woli. Dwa błędy co do użycia terminów, apetytu i dobra.

27. Doktryna Schoolmena na ten temat była przeciwna i odrzucona przez Pismo Święte. Cały człowiek poddany mocy grzechu, wynika z tego, że wola, która jest główną siedzibą grzechu, wymaga najściślejszego ograniczenia. Nic nie jest z nas jak tylko grzech.

Rozdział 3. Wszystko, co pochodzi od skorumpowanej natury człowieka, jest przeklęte.

1. Intelekt i wola całego człowieka są zepsute. Termin „ciało” odnosi się nie tylko do zmysłów, ale także do wyższej części duszy. Wykazało to Pismo.

2. Serce zaangażowane również w zepsucie, a zatem w żadnej części człowieka, nie można znaleźć prawości, wiedzy ani bojaźni Bożej.

3. Zarzut, że niektórzy z pogan posiadali godne podziwu wyposażenie, i dlatego natura człowieka nie jest całkowicie zepsuta. Odpowiedź: Korupcja nie jest całkowicie usunięta, ale jedynie wewnętrznie ograniczona. Wyjaśnienie tej odpowiedzi.

4. Wciąż sprzeciwiano się, aby cnotliwi i okrutni wśród pogan musieli stawić się na tym samym poziomie, albo cnotliwi udowodnią, że ludzka natura, właściwie kultywowana, nie jest pozbawiona cnoty. Odpowiedz, że nie są to zwykłe właściwości ludzkiej natury, ale specjalne dary Boże. Te dary splugawione ambicją, a zatem działania, które z nich wynikają, jakkolwiek cenione przez człowieka, nie mają żadnej wartości u Boga.

5. Chociaż człowiek wciąż ma zdolność chętnego, nie ma w tym zdrowego rozsądku. Popadnie w niewolę grzechu, a jednak dobrowolnie. Konieczność należy odróżnić od przymusu. Starożytni teologowie znali tę konieczność. Niektóre fragmenty potępiające wahanie Lombarda.

6. Nawrócenie do Boga stanowi remedium czy tez uzdrowienie ludzkiej woli. To nie tylko się zaczęło, ale trwało i zakończyło się; początek, kontynuacja i ukończenie, przypisane całkowicie Bogu. Dowodzi tego opis kamiennego serca Ezechiela oraz inne fragmenty Pisma Świętego.

7. Różne zastrzeżenia. —1. Wola jest nawrócona przez Boga, ale po przygotowaniu bierze udział w dziele nawrócenia. Odpowiedź od Augustyna. 2. Łaska nie może nic zrobić bez woli czy też wola bez łaski. Odpowiedź. Łaska sama wytwarza wolę. Bóg powstrzymuje niechętnego, czyniąc go chętnym i podąża za tą zapobiegającą łaską, aby wola nie była nie na próżno. Inna odpowiedź zebrana z różnych fragmentów Augustyna.

8. Odpowiedź na drugi sprzeciw kontynuowana. Żadna wola nie jest skłonna do czynienia dobra z wyjątkiem woli wybranych. Przyczyna wyboru z człowieka. Dlatego słuszna wola, podobnie jak wybory, pochodzą z dobrej woli Boga. Początkiem chęci i czynienia dobra jest wiara; wiara znów jest darem Boga; a zatem zwykła łaska jest przyczyną naszego dobrego początku. Dowodzi tego Pismo Święte.

9. Odpowiedź na drugi sprzeciw kontynuowana. Ta dobra wola jest jedynie łaską potwierdzoną przez modlitwy świętych. Trzy aksjomaty 1. Bóg nie przygotowuje serca człowieka, aby potem mógł uczynić z siebie coś dobrego, ale każde pragnienie prawości, każda skłonność do studiowania i każdy wysiłek, aby je realizować, pochodzi od Niego. 2. To pragnienie, nauka i wysiłek nie kończą się krótko, ale nadal działają. 3. Ten postęp jest stały. Wierzący wytrwa do końca. Trzeci sprzeciw i trzy odpowiedzi na nie.

10. Czwarty sprzeciw. Odpowiedź. Piąty sprzeciw. Odpowiedź. Odpowiedź potwierdzona wieloma fragmentami Pisma Świętego i poparta fragmentem Augustyna.

11. Wytrwanie nie z nas samych ale z Boga. Sprzeciw. Dwa błędy w sprzeciwie. Obalenie obu.

12. Sprzeciw oparty na rozróżnieniu łaski współpracującej. Odpowiedź. Odpowiedź potwierdzona zeznaniami Augustyna i Bernarda.

13. Ostatnia część rozdziału, która dowodzi z wielu fragmentów Augustyna, że ​​głosił tu nauczaną doktrynę.

14. Zastrzeżenie, reprezentujące Augustyna w sprzeczności z nim samym i innymi teologami, zostało usunięte. Podsumowanie doktryny Augustyna o wolnej woli.

Rozdział 4. Jak Bóg działa w ludzkich sercach.

1. Połączenie tego rozdziału z poprzednim. Podobieństwo Augustyna o dobrym i złym jeźdźcy. Odpowiedzi na pytanie dotyczące diabła.

2. Odpowiedzi na pytania dotyczące Boga i człowieka. Przykład z historii Hioba. Dzieła Boże odróżniały się od dzieł szatana i niegodziwych ludzi. 1. Według projektu lub końca działania. Jak działa szatan w niegodziwych. 2. Jak działa w nich Bóg.

3. Stary sprzeciw, że działanie Boga w takich przypadkach odnosi się do proroctwa lub pozwolenia, a nie do faktycznego działania. Odpowiedz, pokazując, że Bóg oślepia i potępia odrzuconego, i to na dwa sposoby; 1. Porzucając ich; 2. Dostarczając ich szatanowi.

4. Uderzające fragmenty Pisma Świętego, dowodzące, że Bóg działa w obie strony, i odrzucające sprzeciw wobec proroctwa. Potwierdzenie od Augustyna.

5. Modyfikacja poprzedniej odpowiedzi, udowadniająca, że ​​Bóg zatrudnia szatana do podżegania do odrzucenia, ale jednocześnie jest wolny od wszelkiej skazy.

6. Jak Bóg działa w sercach ludzi w sprawach obojętnych. Nasza wola w takich sprawach nie jest tak wolna, aby być zwolnioną z nadrzędnej opatrzności Boga. Potwierdzają to różne przykłady.

7. Zarzut, że te przykłady nie stanowią reguły. Odpowiedź, wzmocniona świadectwem powszechnego doświadczenia, Pismem Świętym i fragmentem Augustyna.

8. Niektórzy, argumentując przeciwko błędowi wolnej woli, wyciągają argument z wydarzenia. Jak to należy rozumieć. 1. Człowiek jest tak zniewolony przez jarzmo grzechu, że nie może on z własnej natury nie chybiać.

Rozdział 5. Argumenty zwykle podnoszone na poparcie wolnej woli zostały obalone.

1. Absurdalne fikcje przeciwników najpierw obalone, a następnie wyjaśnienie niektórych fragmenty Pisma Świętego. Odpowiedz przez przeczenie. Potwierdzenie odpowiedzi.

2. Kolejna absurdalność Arystotelesa i Pelagiusza. Odpowiedź przez rozróżnienie. Odpowiedź umocniona fragmentami z Augustyna i poparte autorytetem Apostoła.

3. Trzeci absurd zapożyczony ze słów Chryzostoma. Odpowiedź przez przeczenie.

4. Czwarta absurdalność zalecana przez Pelagian od dawna. Odpowiedź z dzieł Augustyna. Zilustrowane świadectwem naszego Zbawiciela. Inna odpowiedź, która wyjaśnia użycie nawoływań.

5. Trzecia odpowiedź, która zawiera pełniejsze wyjaśnienie drugiej. Sprzeciw wobec poprzednich odpowiedzi. Sprzeciw został odrzucony. Podsumowanie poprzednich odpowiedzi.

6. Pierwsza klasa argumentów, które Neo-Pelagianie czerpią z Pisma Świętego w obronie wolnej woli. 1. Prawo wymaga doskonałego posłuszeństwa i dlatego Bóg albo kpi z nas, albo wymaga rzeczy, które nie są w naszej mocy. Odpowiedz, dzieląc wskazania na trzy rodzaje. Pierwszy z nich uwzględniony w tej i następnej sekcji.

7. Ten ogólny argument z Prawa nie przydał się patronom wolnej woli. Obietnice połączone z przykazaniami dowodzą, że nasze zbawienie można znaleźć w łasce Bożej. Zarzut, że Prawo zostało dane osobom żyjącym w tym czasie. Odpowiedź potwierdzona fragmentami Augustyna.

8. Szczególne uwzględnienie trzech klas przykazań nie przyniosło korzyści obrońcom wolnej woli. 1. Nakazy nakazujące nam zwrócić się do Boga. 2. Przykazania, które mówią po prostu o przestrzeganiu Prawa. 3. Przykazania, które nakazują nam wytrwać w łasce Boga.

9. Sprzeciw. Odpowiedź. Potwierdzenie odpowiedzi od Jeremiasza. Kolejny sprzeciw został odrzucony.

10. Druga klasa argumentów w obronie wolnej woli zaczerpnięta z obietnic Bożych – mianowicie. obietnice, które Bóg składa tym, którzy Go szukają, są daremne, jeśli nie jesteśmy w stanie czynić lub nie robić rzeczy wymaganych. Odpowiedź, która wyjaśnia wykorzystanie obietnic i usuwa rzekomą niespójność.

11. Trzecia klasa argumentów zaczerpniętych z boskich karceń – że próżno jest nas upokarzać za zło, którego nie jesteśmy w stanie uniknąć. Odpowiedź. Grzesznicy są potępieni przez własne sumienie, a zatem boskie karcenia są sprawiedliwe. Ponadto zastosowanie tych upbraidów ma dwojakie zastosowanie. Różne fragmenty Pisma Świętego wyjaśnione przez środki z powyższych odpowiedzi.

12. Sprzeciw oparty na słowach Mojżesza. Obalenie słowami apostoła. Potwierdzenie przez argument.

13. Czwarta klasa argumentów obrońców wolnej woli. Bóg czeka, czy grzesznicy będą żałować; dlatego mogą żałować. Odpowiedź na dylemat. Wyjaśnienie fragmentu Ozeasza.

14. Piąta klasa argumentów w obronie wolnej woli. Bóg i złe uczynki opisane jako nasze, i dlatego jesteśmy zdolni do obu. Odpowiedz przez ekspozycję, która pokazuje, że ten argument jest bezskuteczny. Sprzeciw oparty na analogii. Odpowiedź. Natura i sposób boskiej woli w wybranych.

15. Podsumowanie odpowiedzi na ostatnią klasę argumentów.

16. Trzeci i ostatni rozdział rozdziału omawiający niektóre fragmenty Pisma Świętego. 1. Fragment z Księgi Rodzaju. Wyjaśniono jego prawdziwe znaczenie.

17. 2. Przejście z Listu do Rzymian. Wyjaśnienie. Odrzucenie sprzeciwu. Kolejne odrzucenie. Trzecie odrzucenie od Augustyna. 3. Fragment z Pierwszego Listu do Koryntian. Odpowiedz na to.

18. 4. Fragment z Księgi Kaznodziei. Wyjaśnienie. Kolejne wyjaśnienie.

19. 5. Fragment z Łukasza. Wyjaśnienie. Słabe są alegoryczne argumenty. Kolejne wyjaśnienie. Trzecie wyjaśnienie. Czwarty z Augustyna. Podsumowanie i podsumowanie całej dyskusji dotyczącej wolnej woli.

Rozdział 6. Odkupienia zgubionego człowieka trzeba szukać w Chrystusie.

1. Wiedza o Bogu Stwórcy bez wiary w Chrystusa Odkupiciela nieużyteczna. Pierwszy powód. Drugi powód wzmocniony świadectwem apostoła. Wniosek. Doktryna ta jest wyznawana przez dzieci Boże w każdym wieku od początku świata. Błąd rzucenia otwartego nieba poganom, którzy nic nie wiedzą o Chrystusie. Preteksty do tego obalone przez fragmenty Pisma Świętego.

2. Bóg nigdy nie był łaskawy dla starożytnych Izraelitów bez Chrystusa Pośrednika. Pierwszy powód oparty na instytucji poświęcenia. Drugi powód oparty na powołaniu Abrahama. Trzeci powód oparty na wyniesieniu rodziny Dawida do godności królewskiej, potwierdzony uderzającymi fragmentami Pisma Świętego. 3. Chrystus, pociecha, którą obiecano cierpiącym; sztandar wiary i nadziei zawsze wznoszony. Potwierdzają to różne fragmenty Pisma Świętego.

4. Żydzi nauczali szanować Chrystusa. To nauczanie usankcjonowane przez samego naszego Zbawiciela. Powszechne powiedzenie, że Bóg jest przedmiotem wiary, wymaga wyjaśnienia i modyfikacji. Zakończenie dyskusji dotyczącej Chrystusa. Bez zbawczej wiedzy o Bogu w poganach.

Rozdział 7. Prawo dane, aby nie poto aby zatrzymywać lud dla samych siebie, ale by zachować przy życiu nadzieję zbawienia w Chrystusie aż do jego przyjścia.

1. Cały system religii dostarczony przez Mojżesza, pod wieloma względami wskazywał na Chrystusa. Przykładem są ofiary, obmycia i niekończąca się seria ceremonii. Dowiedzione: 1. Przez deklarowany cel Boga; 2. Ze względu na charakter samych ceremonii; 3. Z natury Boga; 4. Z łaski ofiarowanej Żydom; 5. Od konsekracji kapłanów.

2. Dowód kontynuowany. 6. Z uwagi na królestwo wzniesione w rodzinie Dawida. 7. Z zakończenia ceremonii. 8. Z końca prawa moralnego.

3. Bardziej obszerna prezentacja ostatniego dowodu. Prawo moralne prowadzi wierzących do Chrystusa. Okazując doskonałą sprawiedliwość wymaganą przez Boga, przekonuje nas o naszej niezdolności do jej spełnienia. W ten sposób odmawia nam życia, osądza nas na śmierć, i tak zachęca nas do szukania wyzwolenia w Chrystusie.

4. Obietnice Prawa, choć warunkowe, opierają się na najlepszym uzasadnieniu. Ten powód został wyjaśniony. 5. Brak niespójności w wydawaniu prawa, którego przestrzeganie jest niemożliwe. To zostało udowodnione z rozsądku i potwierdzone przez Pismo Święte. Kolejne potwierdzenie od Augustyna.

6. Rozważanie urzędu i stosowanie Prawa Moralnego pokazuje, że prowadzi ono do Chrystusa. Prawo, choć opisuje sprawiedliwość, która jest do przyjęcia przez Boga, dowodzi, że każdy człowiek jest niesprawiedliwy.

7. Prawo idealnie pasuje do zwierciadła, które pokazuje nam naszą nędzę. Nie odstępuje to w żadnym stopniu od jego doskonałości.

8. Kiedy Prawo ujawnia naszą winę, nie powinniśmy pogardzać, ale uciekać do miłosierdzia Bożego. Jak można to zrobić.

9. Potwierdzenie pierwszego zastosowania Prawa Moralnego z różnych fragmentów Augustyna.

10. Drugim zastosowaniem Prawa jest ograniczenie grzeszników. Jest to najbardziej konieczne dla dobra całej społeczności; i to w odniesieniu nie tylko do odrzucenia, ale także do wybranych przed regeneracją. Potwierdza to autorytet apostoła.

11. Prawo pokazujące naszą nędzę, pozwala nam przyjąć środek zaradczy. Ma to również tendencję do utrzymywania nas w obowiązku. Potwierdzenie z ogólnego doświadczenia.

12. Trzecie i najodpowiedniejsze zastosowanie Prawa szanuje wybranych. 1. Instruuje ich i uczy, aby robili codzienne postępy w spełnianiu woli Bożej. 2. Wzywa ich nawołując do posłuszeństwa. Świadectwo Dawida. Jak ma się pogodzić z Apostołem.

13. Wulgarna herezja Antynomian musi zostać rozbita. Argument oparty na fragmencie z Dawida,  drugi z Mojżesza.

14. Ostatnia część rozdziału o uchyleniu Prawa. Pod jakim względem każda część Prawa Moralnego została zniesiona.

15. Przekleństwo Prawa, jak zniesione.

16. Zniesienia prawa ceremonialnego tylko w odniesieniu do przestrzegania.

17. Powód podany przez Apostoła dotyczy nie prawa moralnego, lecz jedynie obrzędów ceremonialnych. Te zostały zniesione, nie tylko dlatego, że oddzielały Żydów od pogan, ale jeszcze bardziej, ponieważ były rodzajem formalnych instrumentów potwierdzających naszą winę i niekarność. Chrystus, niszcząc je, słusznie odebrał wykaz, który był przeciwko nam, i przybił go do krzyża.

Rozdział 8. Objaśnienie prawa moralnego.

1. Prawo było zobowiązane do spisania, aby mogło pełniej i perfekcyjniej nauczać tej wiedzy, zarówno o Bogu, jak i nas samych, której naucza prawo natury skromnie i niejasno. Dowód na to, z wyliczenia głównych części Prawa moralnego; a także z nakazu Prawa naturalnego, zapisanego w sercach wszystkich i niejako zatartego przez grzech.

2. Niektóre ogólne maksymy. 1. Z wiedzy o Bogu, dostarczonej przez Prawo, dowiadujemy się, że Bóg jest naszym Ojcem i Władcą. Sprawiedliwość się podoba, niegodziwość jest obrzydliwością w jego oczach. Dlatego też, jak bardzo jesteśmy słabi, naszym obowiązkiem jest kultywowanie jednego i unikanie drugiego.

3. Z wiedzy o nas samych, dostarczonej przez Prawo, uczymy się rozpoznawać naszą całkowitą bezsilność, wstydzimy się; a widząc, że próżno jest szukać prawości w nas samych, skłonni jesteśmy szukać jej gdzie indziej.

4. Dlatego Bóg przyłączył obietnice i groźby do obietnic Nie ograniczają się one do obecnego życia, ale obejmują rzeczy niebiańskie i wieczne. Co więcej, świadczą o nieskazitelnej czystości Boga, Jego miłości do prawości, a także Jego dobroci wobec nas.

5. Prawo pokazuje ponadto, że nie ma nic bardziej akceptowalnego przez Boga niż posłuszeństwo. Dlatego wszelkie przesądne i obłudne formy kultu są potępiane. Lekarstwo na zabobonne wielbienie i domniemanie człowieka.

6. Druga część rozdziału, zawierająca trzy obserwacje lub reguły. Pierwsza zasada: nasze życie musi być kształtowane przez Prawo, nie tylko dla zewnętrznej uczciwości, ale dla wewnętrznej i duchowej prawości. Pod tym względem Prawo Boże różni się od praw cywili, ponieważ On jest duchowym Prawodawcą, a nie człowiekiem. Zasada ta ma duży zasięg i nie jest wystarczająco przestrzegana.

7. Ta pierwsza reguła potwierdzona autorytetem Chrystusa i potwierdzona fałszywym dogmatem sofistów, którzy mówią, że Chrystus jest tylko kolejnym Mojżeszem.

8. Drugie spostrzeżenie lub zasada, na którą należy uważnie zwrócić uwagę – mianowicie. że należy zbadać koniec przykazania, dopóki nie zostanie ustalone, co Prawodawca zatwierdza lub odrzuca. Przykład. Tam, gdzie Prawo to zatwierdza, jego przeciwieństwo jest potępiane i vice versa.

9. Pełne wyjaśnienie tego ostatniego punktu. Przykład.

10. Prawo stwierdza, co jest najbardziej bezbożne w każdym przestępstwie, aby pokazać, jak haniebne jest to przestępstwo. Przykład.

11. Trzecie spostrzeżenie lub reguła dotyczy podziału Prawa na Dwie Tablice: ta pierwsza rozumie nasz obowiązek wobec Boga;  ostatnia, nasz obowiązek wobec bliźniego. Związek między tymi niezbędnymi i nierozłącznymi. Ich niezmienna kolejność. Suma Prawa.

12. Podział Prawa na dziesięć przykazań. Różne rozróżnienia dotyczące nich, ale najlepsze rozróżnienie, które dzieli je na Dwie Tablice. Cztery przykazania należą do Pierwszej, a sześć do Drugiej.

13. Trzecia część rozdziału, zawierająca ekspozycję Dekalogu. Przedmowa potwierdza autorytet Prawa. Robi to na trzy sposoby. Po pierwsze, deklarując majestat.

14. Przedmowa do Prawa potwierdza jego autorytet. Po drugie, przypominając o ojcowskiej życzliwości Boga.

15. Po trzecie, przypominając o uwolnieniu z ziemi egipskiej. Dlaczego Bóg wyróżnia się pewnymi epitetami. Dlaczego wspomina się o wyzwoleniu z Egiptu. W jaki sposób i jak daleko pamięć o tym wyzwoleniu wciąż powinna na nas wpływać.

16. Objaśnienie pierwszego przykazania. Jego koniec. Co to znaczy mieć Boga i mieć dziwnych bogów. Adoracja należna Bogu, zaufanie, inwokacja, dziękczynienie, a także prawdziwa religia, wymagana przez Przykazanie. Przesąd, politeizm i ateizm są zabronione. Co oznaczają słowa „przede mną”.

17. Prezentacja drugiego przykazania. Koniec i suma. Dwie części. Krótkie wyliczenie niedozwolonych kształtów.

18. Dlaczego dodaje się groźbę. Cztery tytuły zastosowane do Boga, by wywrzeć głębsze wrażenie. Nazywa się Potężny, Zazdrosny, Mściciel, Miłosierny. Dlaczego powiedział, że jest zazdrosny. Powód zaczerpnięty z analogii.

19. Ekspozycja groźby, która została dodana. Po pierwsze, jeśli chodzi o odwiedzanie dzieci niegodziwości ojców. Błędna interpretacja tej głowy została obalona, ​​a prawdziwe znaczenie groźby wyjaśnione.

20. Czy nawiedzanie za grzechy rodziców jest niezgodne z boską sprawiedliwością? Pozornie sprzeczne fragmenty się pogodziły.

21. Ekspozycja drugiej części – mianowicie. okazywanie miłosierdzia tysiącom. Wykorzystanie tej obietnicy. Uwzględnienie wyjątku częstego występowania. Zakres tego błogosławieństwa.

22. Prezentacja trzeciego przykazania. Koniec i suma. Trzy części. Te rozważane. Co to jest wzywanie imienia Boga na próżno. Przysięga. Różnica między tym przykazaniem a dziewiątym.

23. Przysięga określona. Jest to gatunek boskiego kultu. Wyjaśnienie.

24. Wiele trybów łamania tego przykazania. 1. Poprowadzenie Boga do świadka tego, co wiemy, że jest fałszywe. Tak oferowana zniewaga.

25. Kontynuacja trybów naruszenia. 2. Prowadzenie Boga do dawania świadectwa w trywialnych sprawach. Pogarda w ten sposób pokazana. Kiedy i jak należy złożyć przysięgę. 3. Zastępowanie sług Bożych zamiast siebie samego przy składaniu przysięgi.

26. Anabaptyści, którzy potępiają wszystkie przysięgi, obalili się. 1. Przez autorytet Chrystusa, któremu nic nie może się przeciwstawić Ojcu. Wyjaśniono fragment wypaczony przez anabaptystów. Projekt naszego Zbawiciela we fragmencie. Co miał na myśli, mówiąc, że zakazuje przysięgi.

27. Zgodność z prawem przysięgi potwierdzonej przez Chrystusa i apostołów. Niektórzy aprobują publiczne, ale nie prywatne przysięgi. Zgodność z prawem tego drugiego dowodzi zarówno rozum, jak i przykład. Instancje z Pisma Świętego.

28. Wykład czwarty przykazania. Jego koniec. Trzy cele

29. Wyjaśnienie pierwszego celu – mianowicie. cienie duchowego odpoczynku. Jest to główny przedmiot przykazania. Bóg jest tam przedstawiony jako nasz uświęcający; i dlatego musimy powstrzymywać się od pracy, aby dzieło Boże w nas nie było utrudniane.

30. Liczba siedem oznaczająca doskonałość w Piśmie Świętym, przykazanie to może pod tym względem oznaczać wieczność szabatu i jego zakończenie w dniu ostatecznym.

31. Mówiąc prościej przykazanie, liczba ta nie ma znaczenia, pod warunkiem, że utrzymamy doktrynę wiecznego odpoczynku od wszystkich naszych uczynków, a jednocześnie unikniemy przesądnego przestrzegania dni. Uroczysta część przykazania została zniesiona przez nadejście Chrystusa.

32. Wyjaśniono drugi i trzeci cel przykazania. Te dwojakie i wieczne. To potwierdzone. O zgromadzeniach religijnych.

33. O przestrzeganiu dnia Pańskiego, w odpowiedzi na tych, którzy narzekają, że chrześcijanie są w ten sposób wyszkoleni do judaizmu. Sprzeciw.

34. Podstawa tej instytucji. Nie ma żadnej przesądnej konieczności. Suma przykazania.

35. Wyjaśniono piąte przykazanie (pierwsze z drugiej tablicy). Jego koniec i treść. Jak daleko sięga oddawanie czci rodzicom. Do kogo odnosi się określenie ojciec.

36. Nie ma znaczenia, czy ci, którym ta cześć jest wymagana, są godni czy niegodni. Cześć ta jest przyznawany szczególnie rodzicom. Składa się z trzech części. 1. Szacunek.

37. Cześć należna rodzicom trwa. 2. Posłuszeństwo. 3. Wdzięczność. Dlaczego dodano obietnicę. W jakim sensie należy to rozumieć. Obecne życie jest świadectwem boskiego błogosławieństwa. Rezerwa rozpatrzona i wyjaśniona.

38. I odwrotnie, klątwa potępienia wobec nieposłusznych dzieci. Jak daleko sięga posłuszeństwo wobec rodziców i tych w miejscu rodziców.

39. Wyjaśniono szóste przykazanie. Jego koniec i treść. Bóg, jako duchowy Prawodawca, zabrania mordu serca i wymaga szczerego pragnienia zachowania życia naszego bliźniego.

40. Podwójne podstawy tego przykazania. 1. Człowiek jest obrazem Boga. 2. On jest naszym ciałem.

41. Prezentacja siódmego przykazania. Cel i treść. Środek przeciwko wszeteczeństwu.

42. Utrzymanie doskonałego daru, tylko gdy jest pod kontrolą Boga. Zupełnie odmówiony niektórym; przyznany tylko na jakiś czas innym osobom. Argument za celibatem został odrzucony.

43. Każda osoba może powstrzymać się od małżeństwa, o ile jest zdolna do przestrzegania celibatu. Prawdziwy celibat i jego właściwe wykorzystanie. Każdy człowiek, który nie jest uzdolniony z kontynentu, toczy wojnę z Bogiem iz przyrodą, tak jak został przez niego ustanowiony, pozostając niezamężnymi. Określono czystość.

44. Środki ostrożności, których należy przestrzegać w życiu małżeńskim. Potępiono tu wszystko, co wstrętne dla czystości.

45. Objaśnienie ósmego przykazania. Jego koniec i treść. Cztery rodzaje kradzieży. Złe czyny potępione przez to Przykazanie. Inne szczególne rodzaje kradzieży.

46. ​​Właściwe przestrzeganie tego przykazania. Cztery głowy Podanie. 1. Do ludzi i zarządzających. 2. Do pasterzy Kościoła i ich stad. 3. Do rodziców i dzieci. 4. Do starych i młodych. 5. Do sług i mistrzów. 6. Do osób fizycznych.

47. Wykład dziewiątego przykazania. Jego koniec i treść. Istota Przykazania – obrzydzenie do kłamstwa i dążenie do prawdy. Dwa rodzaje kłamstwa. Publiczne i prywatne wyznania. Sprawiedliwość tego przykazania.

48. Jak wiele naruszeń tego przykazania. 1. Przez zniesienie. 2. Mówiąc zło – coś sprzecznego z urzędami chrześcijańskiej miłości. 3. Przez grubiaństwo lub ironię. 4. Przez wścibstwo z ciekawości i skłonność do surowych wyroków.

49. Prezentacja dziesiątego przykazania. Jego koniec i treść. Co rozumie się przez termin chciwość. Różnica między radą a pożądliwością tutaj potępioną.

50. Dlaczego Bóg wymaga tak dużej czystości. Sprzeciw. Odpowiedź. Dobroczynność wobec naszego bliźniego tutaj zalecona. Dlaczego wymieniono dom, żonę, sługę, pokojówkę, woła i osła itd. Niewłaściwy podział tego przykazania na dwie części.

51. Ostatnia część rozdziału. Koniec prawa. Dowód. Podsumowanie dziesięciu przykazań. Prawo zapewnia nie tylko podstawy i pierwsze zasady, ale doskonały standard prawości, wzorowany na boskiej czystości.

52. Dlaczego, w Ewangeliach i Listach wspomina się tylko o drugiej tablicy a nie pierwszej. To samo dzieje się u proroków.

53. Usunięto sprzeciw wobec tego, co powiedziano w poprzedniej sekcji.

54. Postępowanie należycie regulowane przez Boskie Prawo, charakteryzujące się miłosierdziem wobec bliźniego. To jest podważone przez tych, którzy dają pierwsze miejsce miłości własnej. Odrzucenie ich opinii.

55. Kim jest nasz sąsiad. Podwójny błąd Schoolmena w tym punkcie.

56. Błąd ten polega na: I. Przekształceniu wskazań w rady, których mają przestrzegać mnisi.

57. Odrzucenie tego błędu z Pisma Świętego i starożytnych teologów. Zlikwidowano sofistyczny sprzeciw.

58. Błąd Schoolmena zawiera, II. Wzywając ukrytą bezbożność i chciwość grzechy powszednie. Wyciągnięto obalenie, 1. Uwzględniając cały Dekalog. 2. Świadectwo apostoła. 3. Autorytet Chrystusa. 4. Następstwo i majestat Boga. 5. Wyrok wymawiany przeciwko grzechowi. Wniosek.

59. Wyciągnięte obalenie, 1. Z analizy całego Dekalogu. 2. Świadectwo apostoła. 3. Autorytet Chrystusa. 4. Natura i majestat Boga. 5. Wyrok wymawiany przeciwko grzechowi. Wniosek.

Rozdział 9. Chrystus, chociaż znany Żydom zgodnie z prawem, jednak zamanifestował się jedynie w ewangelii.

1. Święci ojcowie pod Prawem widzieli dzień Chrystusa, choć niejasno. Jest nam pełniej objawiony pod Ewangelią. Powód tego, potwierdzony świadectwem Chrystusa i jego apostołów.

2. Termin „Ewangelia”, użyty w najszerszym znaczeniu, obejmuje świadectwa miłosierdzia, które Bóg dał ojcom. Właściwie oznacza to jednak głoszenie łaski objawionej w Bogu-człowieku, Jezusie Chrystusie.

3. Twierdzenie Serweta, że obietnice zostały całkowicie zniesione, zostało obalone. Dlaczego wciąż musimy ufać obietnicom Bożym. Inny powód. Rozwiązanie problemu.

4. Obalenie tych, którzy nie porównują prawidłowo Prawa i Ewangelii. Odpowiedz na niektóre pojawiające się pytania. Prawo i Ewangelia krótko porównane.

5. Trzecia część rozdziału. O posłudze Jana Chrzciciela.

Rozdział 10. Podobieństwo między Starym Testamentem a Nowym.

1. Wprowadzenie, wykazujące konieczność wykazania podobieństwa obu dyspensacji w przeciwieństwie do twiedzeń Serweta i anabaptystów.

2. To podobieństwo w ogóle. Oba przymierza są naprawdę jedno, choć inaczej stosowane. Trzy rzeczy, w których całkowicie się zgadzają.

3. Pierwsze ogólne podobieństwo lub umowa – mianowicie. że Stary Testament, podobnie jak Nowy, rozszerzył swoje obietnice poza obecne życie i dał pewną nadzieję na nieśmiertelność. Powód tego podobieństwa. Odpowiedź na sprzeciw.

4. Pozostałe dwa punkty podobieństwa – mianowicie. że oba przymierza zostały zawarte w miłosierdziu Boga i potwierdzone przez pośrednictwo Chrystusa.

5. Pierwszym z tych punktów podobieństwa, stanowiącym podstawę dwóch pozostałych, jest przedłużony dowód. Pierwszy argument zaczerpnięty z fragmentu, w którym Paweł, wykazując, że sakramenty obu dyspensacji miały to samo znaczenie, dowodzi, że stan starożytnego kościoła był podobny do naszego.

6. Sprzeciw od Jana 6:49 – mianowicie. że Izraelici jedli mannę na pustyni i umarli, podczas gdy chrześcijanie jedzą ciało Chrystusa i nie umierają. Odpowiedz na pogodzenie tego fragmentu Ewangelisty z fragmentem Apostoła.

7. Kolejny dowód z Prawa i Proroków – mianowicie. moc boskiego słowa w ożywianiu dusz przed ukazaniem się Chrystusa. Stąd wierzący Żydzi zostali podniesieni do nadziei na życie wieczne.

8. Trzeci dowód z formy przymierza, który pokazuje, że tak naprawdę był on zarówno przed, jak i po ukazaniu się Chrystusa w ciele.

9. Potwierdzenie poprzedniego dowodu na podstawie jasnych warunków, w których forma jest wyrażona. Kolejne potwierdzenie wywodzące się z pierwszego i natury Boga.

10. Czwarty dowód z przykładów. Adam, Abel i Noe, próbowani różnymi pokusami, zaniedbując teraźniejszość, dążyli do żywej wiary i niezwyciężonej nadziei na lepsze życie. Dlatego mieli ten sam cel, co wierzący zgodnie z Ewangelią.

11. Kontynuacja czwartego dowodu z przykładu Abrahama, którego powołanie i cały bieg życia pokazuje, że żarliwie dążył do wiecznego szczęścia. Sprzeciw odrzucony.

12. Kontynuacja czwartego dowodu z przykładów Izaaka i Jakuba.

13. Podsumowanie czwartego dowodu. Adam, Abel, Noe, Abraham, Izaak, Jakub i inni pod Prawem szukali spełnienia boskich obietnic nie na ziemi, ale w niebie. Dlatego nazwali to życie ziemską pielgrzymką, i chcieli zostać pochowani w ziemi Kanaan, która była postacią wiecznego szczęścia.

14. Piąty dowód gorliwości Jakuba, aby uzyskać prawo do narodzin. To pokazuje dominujące pragnienie przyszłego życia. To w pewnym stopniu postrzegane przez Balaama.

15. Szósty dowód Dawida, który oczekuje od Pana tak wielkich rzeczy, a mimo to ogłasza, że ​​obecne życie jest jedynie marnością.

16. Siódmy dowód także od Dawida. Jego opisy szczęścia wierzących mogły być zrealizowane tylko w przyszłym stanie.

17. Ósmy dowód powszechnego odczucia i spowiedzi wszystkich pobożnych, którzy przez wiarę dążyli i mieli nadzieję uzyskać w niebie to, czego nie widzieli w obecnym cienistym życiu.

18. Kontynuacja i potwierdzenie poprzedniego dowodu z triumfu sprawiedliwych, nawet pośród zniszczenia świata.

19. Dziewiąty dowód od Hioba, który najwyraźniej mówił o tej nadziei. Rozpatrzono dwa zastrzeżenia.

20. Dziesiąty dowód późniejszych proroków, którzy nauczali, że szczęście sprawiedliwych zostało umieszczone poza granicami obecnego życia.

21. Wyraźnie to potwierdza wizja suchych kości Ezechiela i fragment Izajasza.

22. Ostatni dowód z niektórych fragmentów proroków, które wyraźnie pokazują przyszłą nieśmiertelność sprawiedliwych w królestwie niebieskim.

23. Zakończenie całej dyskusji dotyczącej podobieństwa obu dyspensacji. Aby uzyskać pełniejsze potwierdzenie, wydano cztery fragmenty Pisma Świętego. Obalenie błędu saduceuszy i innych Żydów, którzy zaprzeczali wiecznemu zbawieniu i pewnej nadziei Kościoła.

Rozdział 11. Różnica między dwoma Testamentami.

1. Pięć punktów różnicy między Starym a Nowym Testamentem. Należą one raczej do sposobu podawania niż do substancji. Pierwsza różnica. W Starym Testamencie dziedzictwo niebiańskie przejawia się w doczesnych błogosławieństwach; w Nowym pomoce z tego opisu nie są stosowane.

2. Dowód tej pierwszej różnicy od podobieństwa spadkobiercy będącego źrenicą jak w Gal. 4: 1.

3. To jest powód, dla którego Patriarchowie, zgodnie z Prawem, przypisywali wyższą wartość temu życiu i jego błogosławieństwom oraz bali się kar, które są jeszcze bardziej uderzające. Dlaczego surowe i nagłe kary istniały zgodnie z Prawem?

4. Druga różnica. Stary Testament przedstawiał Chrystusa podczas ceremonii. Nowy przejawia bezpośrednią prawdę i całe ciało. Zakres Listu do Hebrajczyków w wyjaśnianiu tej różnicy. Definicja Starego Testamentu.

5. Stąd Prawo naszego Nauczyciela, aby doprowadzić nas do Chrystusa.

6. Niezależnie od tych, którzy podlegają Prawu, niektóre z najsilniejszych przykładów wiary są przedstawione, a ich równości prawie nie ma w Kościele chrześcijańskim. Należy tutaj zastosować zwykłą metodę boskiej dyspensacji. Te wspaniałe osoby poddane Prawu i wspomagane ceremoniami, aby mogły ujrzeć Chrystusa z daleka.

7. Trzecia różnica. Stary Testament jest dosłowny, Nowy duchowy. Różnica ta rozpatrywana jest przede wszystkim jako pierwsza.

8. Następnie traktowane specjalnie, po uważnym przestudiowaniu tekstu Apostoła. Potrójna antyteza. Stary Testament jest dosłowny, śmiertelny, tymczasowy. Nowe jest duchowe, ożywiające, wieczne. Różnica między literą a duchem.

9. Czwarta różnica. Stary Testament należy do niewoli, Nowy do wolności. Potwierdzają to trzy fragmenty Pisma Świętego. Odpowiedzi na dwa zastrzeżenia.

10. Rozróżnienie między trzema ostatnimi różnicami a pierwszą. Potwierdzenie powyższego od Augustyna. Stan patriarchów według Starego Testamentu.

11. Piąta różnica. Stary Testament należał tylko do jednego narodu, Nowy do wszystkich.

12. Druga część rozdziału w zależności od poprzedniego rozdziału. Powołania pogan. Dlaczego powołanie pogan pachniało apostołom tak dziwne i nowo.

13. Ostatnia część rozdziału. Rozważono dwa zastrzeżenia. 1. Bóg będąc niezmiennym, nie może konsekwentnie odrzucać tego, co kiedyś nakazał. Odpowiedź potwierdzona fragmentem Pisma Świętego.

14. Zastrzeżenia. 2. Bóg mógł początkowo dokonywać transakcji z Żydami, tak jak teraz z chrześcijanami. Odpowiedz, pokazując absurdalność tego sprzeciwu. Inna odpowiedź oparta na słusznym rozważeniu woli Bożej i udzieleniu łaski.

Rozdział 12. Chrystus, pełniąc funkcję Pośrednika, potrzeboweał stać się człowiekiem.

1. Konieczne, nie absolutnie, ale na mocy boskiego dekretu, aby Pośrednikiem był Bóg i aby stał się człowiekiem. Ani człowiek, ani anioł, choć czysty, nie mogliby wystarczyć. Syn Boży zstąpił. Człowiek w niewinności nie mógł przeniknąć do Boga bez Pośrednika, a tym bardziej po upadku.

2. Drugi powód, dla którego Pośrednik musiał być Bogiem i człowiekiem – mianowicie. że musiał przekształcić tych, którzy byli spadkobiercami piekła, w dzieci Boże.

3. Trzeci powód, aby w naszym ciele okazać doskonałe posłuszeństwo, zadośćuczynić boskiej sprawiedliwości i zapłacić karę za grzech. Czwarty powód, dotyczący pocieszenia i potwierdzenia całego Kościoła.

4. Pierwszy sprzeciw wobec doktryny ortodoksyjnej: odpowiedz na nią. Konformacja z ofiar Prawa, świadectwo proroków, apostołów, ewangelistów, a nawet samego Chrystusa.

5. Drugi zarzut: odpowiedź: odpowiedź potwierdzona. Trzeci zarzut: odpowiedź. Czwarty zarzut Osiandera: odpowiedź.

6. Piąty zarzut, stanowiący podstawę błędów Osiandera w tym temacie: odpowiedź. Natura boskiego obrazu u Adama. Chrystus głową aniołów i ludzi.

7. Szósty zarzut: odpowiedź. Siódmy sprzeciw: odpowiedź. Ósmy zarzut: odpowiedź. Dziewiąty zarzut: odpowiedź. Dziesiąty zarzut: odpowiedź. Jedenasty sprzeciw: odpowiedź. Dwunasty sprzeciw: odpowiedź. Suma doktryny.

Rozdział 13. Chrystus ubrany w prawdziwą substancję ludzkiej natury. Kierownikami tego rozdziału są: Doktryna ortodoksji dotycząca prawdziwej ludzkości naszego zbawiciela udowodniła przez wiele osób

1. Dowód prawdziwej ludzkości Chrystusa przeciwko Manichejczykom i Marcionitom.

2. Dalsze bezczelne zarzuty heretyków. Odpowiedzi na sześć zastrzeżeń.

3. Odpowiedzi na pozostałe osiem zastrzeżeń.

4. Odpowiedzi na pozostałe trzy zarzuty.

Rozdział 14. Jak dwie natury stanowią osobę pośrednika.

1. Dowód dwóch natur w Chrystusie – człowieka i Boga. Ilustrowane przez analogię z połączenia ciała i duszy. Zastosowano ilustrację.

2. Dowód z fragmentów Pisma Świętego, które rozróżniają dwie natury. Dowód z przekazania właściwości.

3. Dowód z fragmentów ukazujących połączenie obu natur. Zasada, której należy przestrzegać w tej dyskusji.

4. Użyteczność i wykorzystanie doktryny dotyczącej dwóch natur. Nestorianie. Eutychianie. Obaj słusznie potępieni przez Kościół.

5. Herezje Serwetaa zostały obalone. Ogólna odpowiedź lub suma doktryny ortodoksyjnej dotyczącej Chrystusa. Co rozumie się przez unię hipostatyczną. Zastrzeżenia Serweta wobec bóstwa Chrystusa. Odpowiedź.

6. Kolejny sprzeciw i odpowiedź. Podwójne synostwo Chrystusa.

7. Odpowiedzi na inne zastrzeżenia.

8. Wnioski dotyczące wcześniejszych zastrzeżeń. Inne szkodliwe herezje Serweta.

Rozdział 15. Trzy rzeczy, które należy krótko potraktować w Chrystusie - mianowicie. Jego urzędy proroka, króla i kapłana.

1. Wśród heretyków i fałszywych chrześcijan Chrystus występuje tylko z nazwy; ale przez tych, którzy są prawdziwie i skutecznie powołani przez Boga, jest on uznany za Proroka, Króla i Kapłana. Odnośnie do Urzędu Proroczego Odkupiciel Kościoła jest tym samym, od którego wierzący zgodnie z Prawem oczekiwali pełnego światła zrozumienia.

2. Namaszczenie Chrystusa, choć ma szacunek przede wszystkim do Królewskiego Oficjum, odnosi się także do Oficjów prorockich i kapłańskich. Godność, konieczność i wykorzystanie tego namaszczenia.

3. Z duchowości królestwa Chrystusa wywodzi się jego wieczność. To dwojakie, odnoszące się zarówno do całego ciała Kościoła, jak i do jego poszczególnych członków.

4. Korzyści z duchowego królestwa Chrystusa. 1. Wznosi nas do życia wiecznego. 2. Wzbogaca nas o wszystko, co niezbędne do zbawienia. 3. Sprawia, że ​​jesteśmy niepokonani przez duchowych wrogów. 4. Ożywia nas do cierpliwości. 5. Inspiruje zaufanie i triumf.

6. Daje hart ducha i miłość.

5. Namaszczenie naszego Odkupiciela w niebie. Symbol tego namaszczenia. Fragment apostoła pojednany z innymi cytowanymi poprzednio, aby udowodnić wieczne królestwo Chrystusa.

6. Co jest konieczne, aby uzyskać korzyści z Kapłaństwa Chrystusa. Musimy wyruszyć wraz ze śmiercią Chrystusa. Z tego wynika: 1. Jego wstawiennictwo za nami. 2. Zaufanie do modlitwy. 3. Pokój sumienia. 4. Przez Chrystusa sami chrześcijanie stają się kapłanami. Ciężki grzech papistów udających, że ofiarowują Chrystusa.

Rozdział 16. Jak Chrystus pełnił funkcję Odkupiciela w zapewnianiu naszego zbawienia. Śmierć, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Chrystusa.

1. Wszystko, co jest nam potrzebne, istnieje w Chrystusie. Jak można to uzyskać.

2. Pytanie o sposób pogodzenia sprawiedliwości z miłosierdziem Bożym. Sposoby wypowiedzi używane w Piśmie Świętym, aby nauczyć nas, jak nędzna jest nasza sytuacja bez Chrystusa.

3. Nie użyte niewłaściwie, ponieważ Bóg znajduje w nas grunt nienawiści i miłości.

4. Potwierdziły to fragmenty Pisma Świętego i Augustyna.

5. Druga część rozdziału, poświęcona naszemu odkupieniu przez Chrystusa. Po pierwsze ogólnie. Odkupienie rozciąga się na cały przebieg posłuszeństwa naszego Zbawiciela, ale jest szczególnie przypisane jego śmierci. Dobrowolne podporządkowanie Chrystusa. Jego udręka. Jego potępienie przed Piłatem. Dwie rzeczy zauważalne w jego potępieniu. 1. Że był zaliczony do przestępców. 2. Że został uznany przez sędziego za niewinnego. Należy z tego skorzystać.

6. Dlaczego Chrystus został ukrzyżowany. Ta ukryta doktryna opisana w Prawie i dopełniona przez Apostołów i Proroków. W jakim sensie Chrystus został dla nas przekleństwem. Krzyż Chrystusa związany z przelaniem Jego krwi.

7. O śmierci Chrystusa. Dlaczego umarł? Zalety jego śmierci. O pochówku Chrystusa. Zalety.

8. Zejścia do piekła. Artykuł ten stopniowo wprowadzano do Kościoła. Nie wolno go odrzucać ani mylić z poprzednim artykułem dotyczącym pochówku.

9. Absurdalna ekspozycja dotycząca Limbus Patrum. Ta bajka została obalona.

10. Dokładniej wyjaśniono artykuł zejścia do piekła. Świetna podstawa komfortu.

11. Potwierdzenie tego wykładu z fragmentów Pisma Świętego i dzieł starożytnych teologów. Sprzeciw został odrzucony. Zalety doktryny.

12. Kolejny zarzut, że Chrystus jest obrażony, i rozpacz przypisywana mu przez to, że się boi. Odpowiedz z wypowiedzi ewangelistów, że bał się, był zmartwiony duchem, zdumiony i kuszony pod każdym względem, tak jak my, ale bez grzechu. Dlaczego Chrystus był zadowolony ze słabości. Jego strach bez grzechu. Odrzucenie innego zarzutu z odpowiedzią na pytanie: Czy Chrystus obawiał się śmierci i dlaczego? Kiedy Chrystus zstąpił do piekła i jak? To, co zostało powiedziane, obala herezję Apollinarisa i Monotelitów.

13. O zmartwychwstaniu Chrystusa. Wiele korzyści z tego. 1. Nasza sprawiedliwość w oczach Boga odnowiona i przywrócona. 2. Jego życie jest podstawą naszego życia i nadziei, a także skuteczną przyczyną nowego życia w nas. 3. Przysięga naszego przyszłego zmartwychwstania.

14. O wniebowstąpieniu Chrystusa. Dlaczego wstąpił. Korzyści z niego wynikające.

15. O siedzeniu Chrystusa po prawej ręce Ojca. Co to znaczyło?

16. Wiele korzyści z wniebowstąpienia Chrystusa. 1. Daje dostęp do królestwa, które Adam zamknął. 2. On wstawia się za nami z Ojcem. 3. Jego cnota, która została wcielona w nas, działa skutecznie w nas dla zbawienia.

17. O powrocie Chrystusa do sądu. Jego natura. Szybcy i martwi, którzy zostaną osądzeni. Fragmenty najwyraźniej sprzeczne. Tryb oceny.

18. Zalety doktryny powrotu Chrystusa do sądu. Trzecia część rozdziału, wyjaśniająca pogląd na temat Apostolskiego Credo. Podsumowanie Credo Apostołów.

19. Zakończenie całego rozdziału, pokazujące, że w Chrystusie zbawienie wybranych we wszystkich jego częściach jest zrozumiałe.

Rozdział 17. Chrystus słusznie i prawidłowo powiedział, że zasłużył nam na łaskę i zbawienie.

1. Chrystus nie tylko szafarz, ale także autor i książę zbawienia. Boska łaska nie jest zasłonięta tym sposobem ekspresji. Zasługa Chrystusa nie jest przeciwna miłosierdziu Bożemu, ale od niej zależy.

2. Zgodność tych dwóch dowodów potwierdzają różne fragmenty Pisma Świętego.

3. Chrystus przez swoje posłuszeństwo prawdziwie zasłużył nam na łaskę boską.

4. Łaska uzyskana przez przelanie krwi Chrystusa i Jego posłuszeństwo aż do śmierci.

5. W ten sposób zapłacił nasz okup.

6. Zuchwały sposób, w jaki Uczeni zajmują się tym tematem

.

Księga III

Sposób uzyskania łaski Chrystusa. Korzyści, jakie daje, i wynikające z nich efekty.

Rozdział 1. Korzyści Chrystusa udostępnione nam przez tajne działanie Ducha.

1. Duch Święty więź, która jednoczy nas z Chrystusem. To wynik wiary wytworzony przez tajne działanie Ducha Świętego. To oczywiste z Pisma Świętego.

2. W Chrystusie Pośredniku dary Ducha Świętego należy oglądać w całej ich pełni. W jakim celu. Dlaczego Duch Święty nazywany jest Duchem Ojca i Syna.

3. Tytuły Ducha Świętego, —1. Duch adopcji. 2. Zadatek i pieczęć. 3. Woda. 4. Życie. 5. Olej i namaszczenie. 6. Ogień. 7. Fontanna. 8. Słowo Boże. Korzystanie z tych tytułów.

4. Wiara jest szczególnym dziełem Ducha Świętego, mocą i skutecznością Ducha Świętego zwykle Mu przypisywaną.

Chapter 2. O wierze. Definicja tego. Jej szczególne właściwości.

1. Krótkie podsumowanie głównych punktów całej dyskusji. Zakres tego rozdziału. Konieczność doktryny wiary. Doktryna ta jest zaciemniona przez Uczonych, którzy czynią Boga przedmiotem wiary, nie odnosząc się do Chrystusa. Uczeni obali=eni przez różne fragmenty.

2. Obalony został dogmat ukrytej wiary. Niszczy wiarę, która polega na znajomości woli Bożej. Co to jest i jak niezbędna jest jej znajomość.

3. W wiele rzeczy wierzy się i nadal będzie się wierzyć domyślnie. Wiara polega jednak na znajomości Boga i Chrystusa, a nie na czci dla Kościoła. Kolejne obalenie absurdów, do których prowadzi ten dogmat.

4. W jakim sensie można powiedzieć, że nasza wiara jest ukryta. Przykłady w apostołach, świętych kobietach i wszystkich wierzących.

5. W niektórych wiara jest dorozumiana, jako przygotowanie do wiary. To jednak znacznie różni się od ukrytej wiary Uczonych.

6. Słowo Boże ma podobny związek z wiarą, będąc niejako źródłem i podstawą wiary oraz zwierciadłem, w którym obserwuje Boga. Potwierdzenie z różnych fragmentów Pisma Świętego. Bez znajomości Słowa nie może być wiary. Suma dyskusji na temat scholastycznej doktryny ukrytej wiary.

7. Jaką wiarę właściwie szanuje słowo Boże, mianowicie obietnicę łaski złożoną w Chrystusie, pod warunkiem, że zostanie przyjęta z wiarą. Właściwa definicja wiary.

8. Scholastyczne rozróżnienie między wiarą uformowaną a nieformowaną, obalone przez rozważenie natury wiary, której jako daru Ducha Świętego nie można oddzielić od pobożnego uczucia.

9. Sprzeciw od fragmentu Pawła. Odpowiedz na to. Błąd Uczonych w nadawaniu wierze tylko jednego znaczenia, podczas gdy ma ona wiele znaczeń. Świadectwo wiary niewłaściwie przypisywane dwóm klasom ludzkim.

10. Przyjęty na to pogląd. Kim są ci, którzy wierzą przez pewien czas. Wiara hipokrytów. Z kim można ich porównać.

11. Dlaczego wiara przypisywana jest potępionym. Sprzeciw. Odpowiedź. Jakie postrzeganie łaski w potępionych. Jak odróżnia się wybrańca od potępieńca.

12. Dlaczego wiara jest tymczasowa u potępionych a mocna i wieczna w wybranych. Powód w przypadku potępionych. Przykład. Dlaczego Bóg jest zagniewany na swoje dzieci. W jakim sensie mówi się, że wielu odpadło od wiary.

13. Różne znaczenia terminu wiara. 1. Wzięte za solidność w wierze. 2. Czasami ograniczona do konkretnego obiektu. 3. Oznacza posługę lub świadectwo, poprzez które jesteśmy pouczani w wierze.

14. Definicja wiary wyjaśniona pod sześcioma głównymi głowami. 1. Co oznacza wiedza w definicji.

15. Dlaczego ta wiedza musi być pewna i mocna. Powód zaczerpnięty z rozważenia naszej słabości. Kolejny powód pewności obietnic Bożych.

16. Punkt wiodący w tej pewności. Jego owoce. Opis prawdziwego wierzącego.

17. Sprzeciw wobec tej pewności. Odpowiedź. Potwierdzenie odpowiedzi z przykładu Dawida. To rozszerzyło się z przeciwnego przykładu Ahaba. Także z jednolitego doświadczenia i modlitw wierzących.

18. Z tego powodu opisany jest konflikt między ciałem a Duchem w duszy wierzącego. Problem tego konfliktu, zwycięstwo wiary.

19. Ogólnie rzecz biorąc, wiara wybranych jest pewna i niepodważalna. Zgodność z analogii.

20. Kolejne potwierdzenie zeznania Apostoła, pokazujące, że chociaż wiara wybranych jest jeszcze niedoskonała, jest jednak mocna i pewna.

21. Pełniejsze wyjaśnienie natury wiary. 1. Kiedy wierzący jest wstrząśnięty strachem, powraca na łono miłosiernego Boga. 2. Nie unika nawet Boga, gdy jest zagniewany, ale pokłada w nim nadzieję. 3. Nie cierpi niewiary królująceh w swoim sercu. 4. Przeciwstawia się niewierze i nigdy nie jest w końcu stracony. 5. Wiara, jakkolwiek często atakowana, ostatecznie zwycięża.

22. Inny gatunek strachu, wynikający z rozważania sądu Bożego przeciwko niegodziwcom. Ta wiara także zwycięża. Przykłady tego opisu, postawionego przed oczyma wierzących, tłumią domniemanie i utrwalają swoją wiarę w Boga.

23. Nic nie stoi w sprzeczności z tym w napomnieniu Apostoła, aby realizować nasze zbawienie ze strachem i drżeniem. Strach i wiara wzajemnie powiązane. Potwierdzenie ze słów Proroka.

24. Doktryna ta nie uwzględnia błędu tych, którzy marzą o pewności siebie zmieszanej z niedowierzaniem. Odrzucenie tego błędu z uwagi na godność Chrystusa, który w nas mieszka. Argument odparty. Obalenie potwierdzone przez autorytet Apostoła. Co powinniśmy trzymać w tej kwestii.

25. Potwierdzenie powyższego wniosku fragmentem Bernarda.

26. Prawdziwy strach wywołany na dwa sposoby – mianowicie. kiedy musimy czcić Boga jako Ojca, a także bać się Go jako Pana.

27. Sprzeciw od fragmentu w apostole Janie. Odpowiedź oparta na rozróżnieniu między synowskim a niewolniczym strachem.

28. Jak mówi się, że wiara szanuje boską życzliwość. Co rozumie się pod tą życzliwością. Potwierdzenie od Dawida i Pawła.

29. O wolnej obietnicy, która jest podstawą wiary. Powód. Potwierdzenie.

30. Wiara nie podzielona w poszukiwaniu w ten sposób darmowej obietnicy w Ewangelii. Powód. Wniosek potwierdzony przez inny powód.

31. Słowo Boże podporą i korzeniem wiary. Słowo potwierdza boską dobroć i miłosierdzie. W jakim sensie wiara ma szacunek dla mocy Boga. Wyjaśniono różne fragmenty Izajasza, zachęcające pobożnych do zobaczenia mocy Bożej. Inne fragmenty Dawida. Musimy wystrzegać się przekraczania granic określonych przez słowo, aby fałszywa gorliwość nie doprowadziła nas na manowce, podobnie jak Sara, Rebeka i Izaak. W ten sposób wiara jest zaciemniona, ale nie wygaszona. Nie wolno nam odejść ani na jotę od Słowa Bożego.

32. Wszystkie obietnice zawarte w Chrystusie. Odpowiedzi na dwa zastrzeżenia. Trzeci zarzut zaczerpnięty z przykładu. Odpowiedz wyjaśniając wiarę Naamana, Korneliusza i Eunucha.

33. Wiara objawiona naszym umysłom i zapieczętowana w naszych sercach przez Ducha Świętego. 1. Umysł jest oczyszczony, aby cieszyć się boską prawdą. 2. Umysł jest zatem utwierdzony w prawdzie za pośrednictwem Ducha Świętego.

34. Dowód tego pierwszego. 1. Z powodu. 2. Według Pisma Świętego. 3. Przez przykład. 4. Przez analogię.

35. 5. Przez doskonałe cechy wiary. 6. Sławnym fragmentem Augustyna.

36. Dowód tego ostatniego argumentu a minore ad majus. Dlaczego Ducha nazywa się pieczęcią, Zadatkiem i Duchem obietnicy.

37. Wierzący czasem się trzęsą, ale nie po to, by w końcu zginąć. Ostatecznie pokonują próby i pozostają wytrwali. Dowody z Pisma Świętego.

38. Sprzeciw uczniów. Odpowiedź. Próba poparcia sprzeciwu przez fragment w Księdze Kaznodziei. Odpowiedz, wyjaśniając znaczenie tego fragmentu.

39. Kolejny zarzut, oskarżając wybranych w Chrystusie o pochopności i domniemaniu. Odpowiedź. Odpowiedź potwierdzona w różnych fragmentach Apostoła Pawła. Również od Jana i Izajasza.

40. Trzeci zarzut, kwestionujący ostateczne wytrwanie wybranych. Odpowiedz przez apostoła. Podsumowanie obalenia.

41. Definicja wiary jest zgodna z definicją podaną przez Apostoła w Liście do Hebrajczyków. Wyjaśnienie tej definicji. Odrzucenie błędu scholastycznego, że miłość jest ważniejsza od wiary i nadziei.

42. Nadzieja nieodłącznym towarzyszem prawdziwej wiary. Powód. Związek między wiarą a nadzieją. Wspierajcie się nawzajem. Oczywistym z różnych form pokusy, że pomoc nadziei niezbędna do ustanowienia wiary.

43. Terminy wiara i nadzieja czasami pomieszane. Odrzucenie Uczonych, którzy przypisują nadzieję podwójnemu fundamentowi – mianowicie. łasce Bożej i zasługom uczynków.

Rozdział 3. Odrodzenie przez wiarę. O pokucie.

1. Połączenie tego rozdziału z poprzednim i następnymi rozdziałami. Pokuta podąża za wiarą i jest przez nią wytwarzana. Powód. Błąd tych, którzy mają odmienne zdanie.

2. Ich pierwszy sprzeciw. Odpowiedź. W jakim sensie źródło pokuty przypisuje się wierze. Przyczyna błędnego przekonania, że ​​wiara jest wytwarzana przez pokutę. Odrzucenie tego. Obnażona jest hipokryzja mnichów i anabaptystów w ustalaniu granic pokuty.

3. Rozważana druga opinia dotycząca pokuty.

4. Trzecia opinia, przypisująca dwie formy pokuty, prawną i ewangeliczną. Przykłady każdego z nich.

5. Ortodoksyjna doktryna pokuty. 1. Wiarę i pokutę należy rozróżniać, nie mieszać ani rozdzielać. 2. Uwzględnienie nazwy. 3. Definicja rzeczy lub czym jest pokuta. Doktryna proroków i apostołów.

6. Objaśnienie definicji. Składa się z trzech części. 1. Pokuta jest zwrotem naszego życia ku Bogu. To zostało opisane i powiększone.

7. 2. Pokuta wywołana strachem przed Bogiem. Stąd wzmianka o boskim sądzie proroków i apostołów. Przykład. Ekspozycja drugiej gałęzi definicji z fragmentu Pawła. Dlaczego bojaźń przed Bogiem jest pierwszą częścią Pokuty.

8. 3. Pokuta polega na umartwieniu ciała i ożywieniu Ducha. Te wymagane przez proroków. Wyjaśniono je osobno.

9. Jak powstaje to umartwienie i ożywienie. Pokuta po prostu odnawia boski obraz w nas. Nie jest ukończony w jednej chwili  ale rozciąga się aż do ostatniego momentu życia.

10. Powody, dla których pokuta musi się przedłużać. Opinia Augustyna na temat żądzy w zregenerowanych. Fragment Pawła, który wydaje się potwierdzać tę opinię.

11. Odpowiedź. Potwierdzenie odpowiedzi przez samego Apostoła. Kolejne potwierdzenie z przepisu Prawa. Wniosek.

12. Wyjątek, że tylko te pragnienia są potępione, które są odrażające dla porządku Boga. Pragnienia nie są potępione na tyle na ile są naturalne ale też na ile są posłuszne Bogu.Tak utrzymywał Augustyn.

13. Fragmenty z Augustyna pokazujące, że taka była jego opinia. Sprzeciw z fragmentu w Jakubie.

14. Kolejny sprzeciw anabaptystów i libertynów wobec kontynuacji pokuty przez całe obecne życie. Odpowiedź ujawniająca jego bezbożność. Kolejna odpowiedź, oparta na absurdach, do których prowadzi. Trzecia odpowiedź, kontrastująca szczerą pokutę chrześcijańską z błędnym poglądem przeciwników. Zgodność z przykładu i deklaracja apostoła.

15. O owocach pokuty. Ostrożność. Pretekst. Oburzenie. Strach. Pragnienie. Gorliwość. Zemsta. Należy zachować umiarkowanie, jak najbardziej rozsądnie doradził Bernard.

16. Wewnętrzne owoce pokuty. 1. Pobożność wobec Boga. 2. Miłość do człowieka. 3. Czystość życia. Jak ostrożnie te owoce są polecane przez proroków. Zewnętrzne owoce pokuty. Cielesne ćwiczenia zbyt wielcee pochwalane przez starożytnych pisarzy. W stosunku do nich podwójny nadmiar.

17. Złudzenie niektórych, którzy uważają te ćwiczenia zewnętrzne za główną część Pokuty. Dlaczego utrzymywane w kościele żydowskim. Uzasadnione wykorzystanie tych ćwiczeń w Kościele chrześcijańskim.

18. Zasadnicza część pokuty polega na zwróceniu się do Boga. Spowiedź i uznanie grzechów. Jaka powinna być ich natura. Różnica między zwykłą a szczególną pokutą. Zastosowanie tego rozróżnienia.

19. Koniec pokuty. Jej naturę ukazują zwiastowanie Jana Chrzciciela, naszego Zbawiciela i jego Apostołów. Suma tego głoszenia.

20. Pokuta chrześcijańska kończy się wraz z naszym życiem.

21. Pokuta ma swój początek w łasce Bożej przekazanej wybranym, których Bóg chętnie zbawia od śmierci. Twardość i ostateczna impenitencja potępionych. Fragment Apostoła o dobrowolnych potępieńcach nie daje wyrazu nowatorstwu.

22. O grzechu przeciwko Duchowi Świętemu. Prawdziwa definicja tego grzechu udowodniona i wyjaśniona w Piśmie Świętym. Kim są ci, którzy grzeszą przeciwko Duchowi Świętemu. Przykłady: —1. Żydzi opierający się Szczepanowi. 2. Faryzeusze. Definicja potwierdzona przykładem Pawła.

23. Dlaczego ten grzech jest nie do przebaczenia. Paralogizm nowicjatów w wyrywaniu z kontekstu badanych słów Apostoła. Dwa fragmenty tego samego Apostoła.

24. Pierwszy sprzeciw wobec powyższej doktryny. Odpowiedź. Rozwiązanie trudności opartej na przykładzie Ezawa i groźby Proroka. Drugi zarzut.

25. Trzeci zarzut, oparty na pozornej aprobacie udawanej pokuty bezbożnych, jak Achab. Odpowiedź. Potwierdzenie z przykładu Ezawa. Dlaczego Bóg znosi przez pewien czas bezbożną, udawaną pokutę. Wyjątek.

Rozdział 4. Pokuta, jak wyjaśniono w wyszukanym żargonie Uczonych, znacznie różni się od czystości wymaganej przez ewangelię. O spowiedzi i satysfakcji.

1. Błędy Uczonych w głoszeniu doktryny pokuty. 1. Błędy w jej definiowaniu. Rozważono cztery różne definicje. 2. Absurdalny podział. 3. Próżne i zagadkowe pytania. 4. Tryb, w jaki się zaplątują.

2. Fałszywa doktryna Uczonych konieczna do obalenia. Skruchy. Zbadano ich pogląd.

3. Prawdziwa i szczera skrucha.

4. Spowiedź uszna. Z boskiego autorytetu czy bez niego. Argumenty kanonistów i uczniów. Alegoryczny argument oparty na judaizmie. Dwie odpowiedzi. Powód, dla którego Chrystus wysłał trędowatych do kapłanów.

5. Kolejny argument alegoryczny. Odpowiedź.

6. Trzeci argument z dwóch fragmentów Pisma Świętego. Te fragmenty wyjaśnione.

7. Spowiedź okazała się nie mieć boskiego autorytetu. Korzystanie z niego za darmo przez prawie 1 200 lat po Chrystusie. Jego natura. Po wprowadzeniu w życie ustawy. Potwierdzenie z historii Kościoła. Reprezentacja starożytnej spowiedzi na ucho wciąż istniejącej wśród papistów, aby osądzić ich. Spowiedź została zniesiona w Kościele w Konstantynopolu.

8. Ten sposób spowiedzi odrzucony przez Chryzostoma, jak pokazują liczne fragmenty.

9. W związku z tym, że fałszywa spowiedź zostaje obalona, ​​rozważa się spowiedź nakazaną przez słowo Boże. Błędne tłumaczenie w starej wersji. Dowód z Pisma Świętego, że spowiedź powinna być skierowana wyłącznie do Boga.

10. Skutek ukrytej spowiedzi złożonej w ten sposób Bogu. Kolejny rodzaj spowiedzi skierowanej do mężczyzn.

11. Dwie formy tej ostatniej spowiedzi – mianowicie. publiczny i prywatny. Spowiedź publiczna zwyczajna lub nadzwyczajna. Wykorzystanie każdego z nich. Sprzeciw wobec spowiedzi i modlitwie publicznej. Odpowiedź.

12. Prywatna spowiedź dwóch rodzajów. 1. Na własny rachunek. 2. Ze względu na naszego sąsiada. Wykorzystanie tego pierwszego. Wielką pomoc można uzyskać od wiernych szafarzy Kościoła. Tryb postępowania Należy zachować ostrożność.

13. Korzystanie z tych ostatnich zalecane przez Chrystusa. Co to znazy. Pismo Święte nie sankcjonuje żadnej innej metody spowiedzi.

14. Moc kluczy sprawowana w tych trzech rodzajach spowiedzi. Przydatność tej władzy w odniesieniu do publicznej spowiedzi i rozgrzeszenia. Należy zachować ostrożność.

15. Papistyczne błędy dotyczące spowiedzi. 1. Nakazując wszelką potrzebę wyznania każdego grzechu. 2. Fikcyjne klucze. 3. Udawany mandat do rozwiązania i związania. 4. Do kogo należy urząd rozwiązania i wiązania.

16. Odrzucenie pierwszego błędu, z niemożności takiego spowiedzi, o czym świadczy świadectwo Dawida.

17. Odrzucone dalej od zeznań sumienia. Niemożliwe jest przestrzeganie tego najbardziej sztywnego obowiązku. Koniecznie prowadzi do rozpaczy lub obojętności. Potwierdzenie powyższych uwag przez odwołanie do sumienia.

18. Kolejne obalenie pierwszego błędu na podstawie analogii. Suma całego odrzucenia. Trzecie odrzucenie, ustanawiające najpewniejszą zasadę spowiedzi. Wyjaśnienie reguły. Odpowiedzi na trzy zastrzeżenia.

19. Czwarty zarzut – mianowicie. że spowiedź uszna nie szkodzi, a nawet jest przydatna. Odpowiedz, odkrywając hipokryzję, kłamstwo, bezbożność i potworne obrzydliwości patronów tego błędu.

20. Odrzucenie drugiego błędu. 1. Kapłani, a nie następcy Apostołów. 2. Nie mają Ducha Świętego, który jako jedyny jest arbitrem kluczy.

21. Odrzucenie trzeciego błędu. 1. Nie znają przykazania i obietnicy Chrystusa. Porzucając słowo Boże, wpadają w niezliczone absurdy.

22. Sprzeciw wobec odrzucenia trzeciego błędu. Odpowiedzi, redukujące papistów do różnych absurdów.

23. Odrzucenie czwartego błędu. 1. Petitio principii. 2. Odwrócenie dyscypliny kościelnej. Odpowiedzi na trzy zastrzeżenia.

24. Zakończenie całej dyskusji przeciwko tej fikcyjnej spowiedzi.

25. O satysfakcji, której sofiści przypisują trzecie miejsce w pokucie. Błędy i kłamstwa. Poglądy te są sprzeczne z terminami —1. Przebaczenie. 2. Bezpłatne przebaczenie. 3. Bóg niszczy nieprawości. 4. Przez i na rachunek Chrystusa. Nie potrzebujemy naszej satysfakcji.

26. Sprzeciw, ograniczający łaskę i skuteczność Chrystusa w wąskich granicach. Odpowiedzi zarówno Jana Ewangelisty, jak i Jana Chrzciciela. Konsekwencje tych odpowiedzi.

27. Dwa punkty naruszone przez fikcję satysfakcji. Po pierwsze, osłabł chwałę Chrystusa. Po drugie, sumienie nie może znaleźć spokoju. Sprzeciw, ograniczający odpuszczenie grzechów katechumenom, został odrzucony.

28. Sprzeciw oparty na arbitralnym rozróżnieniu między grzechami powszednimi i śmiertelnymi. To rozróżnienie obraża Boga i odraża Pismo. Odpowiedz, pokazując prawdziwe rozróżnienie w odniesieniu do grzechu powszedniego.

29. Sprzeciw oparty na rozróżnieniu między winą a jej karaniem. Odpowiedź zilustrowana różnymi fragmentami Pisma Świętego. Godne podziwu powiedzenie Augustyna.

30. Odpowiedź, oparta na rozważeniu skuteczności śmierci Chrystusa i ofiar pod prawem. Nasza prawdziwa satysfakcja.

31. Sprzeciw, wypaczający sześć fragmentów Pisma Świętego. Wstępne spostrzeżenia dotyczące podwójnego osądu ze strony Boga. 1. Dla ukarania. 2. Dla wychowania.

32. Powstają zatem dwa rozróżnienia. Zarzut, że Bóg jest często zagniewany na swoich wybranych. Odpowiedź: Bóg zadając cierpienia swojemu ludowi, nie odbiera im litości. Potwierdza to jego obietnica, Pismo Święte i jednolite doświadczenie Kościoła. Rozróżnienie między potępionymi a wybranymi w odniesieniu do kary.

33. Drugie rozróżnienie. Kara potępionego rozpoczyna na wieki karę na niego czekającą; wybrańców, doprowadza do pokuty. Potwierdzają to fragmenty Pisma Świętego i Ojców.

34. Dwa zastosowania tej doktryny dla wierzącego. W nieszczęściu można wierzyć, że Bóg, choć zagniewany, wciąż jest przychylny. W karze potępionego widzi preludium do ich ostatecznego losu.

35. Odpowiedzi na sprzeciw wobec kary Dawida. Dlaczego wszyscy ludzie tutaj zostali ukarani?

36. Odpowiedzi na zarzuty oparte na pięciu innych fragmentach.

37. Odpowiedź kontynuowana.

38. Sprzeciw oparty na fragmentach z Ojców. Odpowiedz, z fragmentami Chryzostoma i Augustyna.

39. Te satysfakcje odnosiły się do pokoju Kościoła, a nie do tronu Bożego. Uczeni wypaczyli znaczenie niektórych absurdalnych oświadczeń niejasnych mnichów.

Rozdział 5. O trybach uzupełniania satysfakcji - mianowicie odpustach i czyśćcu.

1. Dogmat satysfakcji rodzicem odpustów. Próżność obu. Powód tego. Dowody chciwości papieża i duchowieństwa rzymskiego: także ślepoty, z jaką świat chrześcijański został uderzony

2. Pogląd Sofistów na odpusty. Ich prawdziwa natura. Odrzucenie ich. Odrzucenie potwierdzone przez siedem fragmentów Pisma Świętego.

3. Potwierdzone także zeznaniami biskupa rzymskiego Leona i Augustyna. Próby papieskich doktorów ustanowienia potwornej doktryny o odpustach, a nawet poparcia jej przez autorytet apostolski. Pierwsza odpowiedź.

4. Druga odpowiedź na fragment Apostoła, który ma wspierać dogmat o odpustach. Odpowiedź potwierdzona przez porównanie z innymi fragmentami oraz z fragmentu Augustyna wyjaśniającego znaczenie Apostoła. Kolejny fragment tego samego Apostoła potwierdzający ten pogląd.

5. Wyeksponowano bluźniercze pragnienie papieża dla brudnych pieniędzy. Pochodzenie odpustów.

6. Badanie fikcyjnego czyśćca papistów. 1. Z natury samej rzeczy. 2. Z autorytetu Boga. 3. Biorąc pod uwagę zasługę Chrystusa zniszczonego przez tę fikcję. Czyściec, co to jest. 4. O bezbożności obfitującej w tej fontannie.

7. Ekspozycja fragmentów Pisma cytowanych na poparcie czyśćca. 1. O grzechu nieprzebaczalnym, z którego wywnioskowano, że są później grzechy do wybaczenia. 2. Fragmentu, który dotyczy ostatniego opłacenia.

8. 3. Fragment dotyczący zginania kolana przed Chrystusem przez wszystkie rzeczy pod ziemią. 4. Przykład Judasza Machabeusza w wysłaniu ofiary za zmarłych do Jerozolimy.

9. 5. O ogniu, który wypróbuje pracę każdego człowieka. Sentymenty starożytnych teologów. Odpowiedź zawierająca reductio ad absurdum. Potwierdzenie fragmentem Augustyna. Znaczenie apostoła. Co należy rozumieć przez ogień. Wyraźne objaśnienie metafory. Dzień Pański. Jak ci, którzy ponoszą straty, są ratowani przez ogień.

10. Starożytna doktryna czyśćca, ale obalona przez starszego Apostoła. Nie poparte przez starożytnych pisarzy, Pisma Świętego ani solidne argumenty. Wprowadzony przez zwyczaj i zapał, który nie jest odpowiednio regulowany słowem Bożym. Starożytni pisarze, podobnie jak Augustyn, mówią z powątpiewaniem o modlitie za zmarłych. W każdym razie musimy trzymać się słowa Bożego, które odrzuca tę fikcję. Ogromna różnica między starszymi i nowocześniejszymi budowniczymi czyśćca. Pokazuje to porównanie ich.

Rozdział 6. Życie chrześćijanina. Argumenty biblijne nawołujące do tego.

1. Związek między tym rozdziałem a doktryną Regeneracji. Konieczność doktryny dotyczącej życia chrześcijańskiego. Zwięzłość tego traktatu. Metoda. Prostota i nieskażona łatwość biblijnego systemu moralności.

2. Dwa podziały. Po pierwsze, osobista świętość. 1. Ponieważ Bóg jest święty. 2. Z powodu naszej komunii z Jego świętymi.

3. Drugi podział, związany z naszym Odkupieniem. Godny podziwu system moralny Pisma Świętego. Pięć specjalnych zachęt lub nawoływań do życia chrześcijańskiego.

4. Fałszywi chrześcijanie, którzy są przeciwni temu życiu, ocenzurowani 1. Naprawdę nie nauczyli się Chrystusa. 2. Ewangelia nie jest przewodnikiem ich słów lub czynów. 3. Nie naśladują Chrystusa Mistrza. 4. Oddzielają Ducha od Jego słowa.

5. Chrześcijanie nie powinni gardzić: Dostarczono warunek 1. Oni biorą słowo Boże za swego przewodnika. 2. Szczerze pielęgnujcie prawość. 3. Postępują zgodnie ze swoimi możliwościami drogami Pana. 4. Robią  postępy. 5. Wytrwanie.

Rozdział 7. Podsumowanie życia chrześcijańskiego. Samozaparcie.

1. Rozważenie drugiego ogólnego podziału w odniesieniu do życia chrześcijańskiego. Jego początek i suma. Podwójny szacunek. 1. Nie jesteśmy sobą. Respektuj zarówno owoce, jak i ich użycie. Nieznany filozofom, którzy umieścili rozum na tronie Ducha Świętego.

2. Ponieważ nie jesteśmy sami, musimy szukać chwały Bożej i być posłuszni Jego woli. Samozaparcie zalecane uczniom Chrystusa. Ten, kto go lekceważy, oszukany przez dumę lub hipokryzję, pędzi ku zniszczeniu.

3. Trzy rzeczy, których należy przestrzegać, i dwie, których należy unikać w życiu. Bezbożność i światowe pragnienia, których należy unikać. Trzeźwość, sprawiedliwość i pobożność, których należy przestrzegać. Zachęcanie do właściwego postępowania.

4. Samozaparcie się suma doktryny Pawła. Trudność. Cechy, które w nas utrudniają. Lekarstwa na te cechy. 1. Ambicja do stłumienia. 2. Pokora, którą należy przyjąć. 3. Szczerość, który należy docenić. 4. Wzajemna miłość, którą należy zachować. 5. Skromność, którą należy szczerze pielęgnować.

5. Wyższość naszego bliźniego. Tutaj samozaparcie jest najbardziej potrzebne, a zarazem najtrudniejsze. Oto podwójne lekarstwo. 1. Przyznane nam korzyści są dla wspólnej korzyści Kościoła. 2. Powinniśmy zrobić wszystko, co możemy dla naszego bliźniego. Ilustruje to analogia członków ciała ludzkiego. Ten obowiązek miłości oparty na Boskim przykazaniu.

6. Miłosierdzie powinno mieć za swoich towarzyszy cierpliwość i życzliwość. Powinniśmy rozważyć obraz Boga u naszych bliźnich, a zwłaszcza u tych, którzy są domownikami wiary. Stąd czterokrotna uwaga, która obala wszystkie zastrzeżenia. Wspólny sprzeciw został odrzucony.

7. Życie chrześcijańskie nie może istnieć bez miłości. Środki zaradcze na wady przeciwne miłości. 1. Miłosierdzie. 2. Pokora. 3. Skromność. 4. Staranność. 5. Wytrwałość.

8. Samozaparcie wobec Boga powinno prowadzić do spokoju i tolerancji. 1. Zawsze podlegamy Bogu. 2. Powinniśmy unikać chciwości i ambicji. 3. Powinniśmy oczekiwać wszelkiego dobrobytu od błogosławieństwa Bożego i całkowicie na nim polegać.

9. Nie powinniśmy pragnąć bogactwa ani zaszczytów bez Boskiego błogosławieństwa, ani podążać za sztuką niegodziwych. Powinniśmy powierzyć całą naszą troskę Bogu i nigdy nie zazdrościmy pomyślności innych.

10. Powinniśmy całkowicie oddać się Bogu. Konieczność tej doktryny. Różne zastosowania nieszczęścia. Pogańskie nadużycia i korupcja.

Rozdział 8. Noszenia krzyża - jedna gałąź samozaparcia.

1. Czym jest krzyż. Przez kogo, na kogo i dla jakiej przyczyny narzucony. Konieczność i godność.

2. Niezbędny krzyż. 1. Aby ukorzyć naszą dumę. 2. Abyśmy poprosili Boga o pomoc. Przykład Dawida.

3. Aby dać nam doświadczenie obecności Boga. 3. Wielokrotne użycie krzyża. 1. Daje cierpliwość, nadzieję i mocne zaufanie do Boga, daje nam zwycięstwo i wytrwałość. Wiara niezwyciężona.

4. 2. Oprawia nas do posłuszeństwa. Przykład Abrahama. To szkolenie jakżesz przydatne.

5. Krzyż niezbędny do opanowania bezmyślności ciała. Jest to przedstawione przez podobne porównanie. Różne formy krzyża.

6. 3. Bóg zezwala na nasze słabości i koryguje wady przeszłości, aby mógł nas trzymać w posłuszeństwie. Potwierdza to fragment Salomona i apostoła.

7. Pojedyncza pociecha pod krzyżem, gdy cierpimy prześladowania za sprawiedliwość. Niektóre części tgo pocieszenia.

8. Ta forma krzyża jest najbardziej odpowiednia dla wierzących i powinna być noszona chętnie i radośnie. Ta radość nie jest niefrasobliwą wesołością, ale jęcząc pod ciężarem, cierpliwie czeka na Pana.

9. Opis tego konfliktu. W przeciwieństwie do próżności Stoików. Zilustrowane autorytetem i przykładem Chrystusa.

10. Udowodnione przez świadectwo i jednolite doświadczenie wybranych. Również przez szczególny przykład apostoła Piotra. Charakter wymaganej od nas cierpliwości.

11. Rozróżnienie między cierpliwością chrześcijan i filozofów. Ci ostatni udają konieczność, której nie można się oprzeć. Ci pierwsi popierają sprawiedliwość Boga i Jego troskę o nasze bezpieczeństwo. Pełne przedstawienie tej różnicy.

Rozdział 9. O medytacji o przyszłym życiu.

1. Zamysł Boga w dotknięciu jego ludu. 1. Przyzwyczaić nas do pogardy dla obecnego życia. Nasza zauroczona miłość. Dolegliwości stosowane jako lekarstwo. 2. Prowadzić nas do aspiracji do nieba.

2. Nadmierna miłość obecnego życia uniemożliwia nam należne dążenie do drugiego. Stąd wady dobrobytu. Ślepota ludzkiego osądu. Nasze filozofowanie na próżności życia tylko chwilowego wpływu. Konieczność krzyża.

3. Obecne życie jest dowodem Boskiej łaski dla jego ludu; i dlatego nie można go nienawidzić. Wręcz przeciwnie, powinno przywoływać dziękczynienie. Korona zwycięstwa w niebie po walce na ziemi.

4. Zmęczenie obecnego życia, jak być hartowanym. Ocena życia wierzącego. Porównanie obecnego i przyszłego życia. Jak dalece należy nienawidzić obecnego życia.

5. Chrześcijanie nie powinni drżeć ze strachu przed śmiercią. Dwa powody. Sprzeciw. Odpowiedź. Inne powody.

6. Powody były kontynuowane. Wniosek.

Rozdział 10. Jak korzystać z obecnego życia i związanych z nim udogodnień.

1. Konieczność tej doktryny. Korzystanie z dóbr obecnego życia. Skrajności, których należy unikać. 1. Nadmierne oszczędności. 2. Cielesny brak umiarkowania i lubieżność.

2. Bóg, tworząc tak wiele miłosierdzia, uczynił to nie tylko ze względu na nasze potrzeby, ale także ze względu na naszą pociechę i radość. Potwierdzenie z fragmentu Psalmów i z doświadczenia.

3. Dlatego należy unikać nadmiernych oszczędności. Tak samo nieumiarkowania ciała. 1. Stworzenie zaprasza nas do poznania, kochania i uczczenia się o Stwórcy. 2. Nie czynią tego niegodziwcy, którzy nadużywają jedynie tych doczesnych łask.

4. Wszystkimi ziemskimi błogosławieństwami należy pogardzać w porównaniu z życiem w niebie. Aspiracja po tym życiu zniszczona nadmierną miłością do stworzonych przedmiotów. Po pierwsze, Intemperance.

5. Po drugie, niecierpliwość i nienaturalne pragnienie. Lekarstwo na te zło. Stworzenia przypisane do naszego użytku. Człowiek wciąż odpowiada za wykorzystanie, jakiego z nich dokona.

6. Bóg wymaga, abyśmy we wszystkich naszych działaniach patrzyli na swoje powołanie. Korzystanie z tej doktryny. Jest pełna pocieszenia.

Rozdział 11. Usprawiedliwienia przez wiarę. Zarówno nazwa, jak i rzeczywistość zdefiniowane.

1. Związek między doktryną usprawielidiwienia a doktryną regeneracji. Znajomość tej doktryny jest bardzo konieczna z dwóch powodów.

2. W celu ułatwienia jego prezentacji wyjaśniono warunki. 1. Co to znaczy być usprawiedliwionymprzed Bogiem. 2. Być usprawiedliwionym z uczynków 3. Być usprawiedliwionym przez wiarę. Definicja.

3. Różne znaczenia terminu Usprawiedliwienie. 1. Chwalić Boga i prawdę. 2. Aby uczynić próżnym przejaw prawości. 3. Przypisywać sprawiedliwość przez wiarę, przez i z powodu Chrystusa. Potwierdzenie wyrażone przez Pawła i jeszcze jedno naszego Pana.

4. Kolejne potwierdzenie z porównania z innymi wyrażeniami, w których usprawiedliwienie oznacza wolną sprawiedliwość przed Bogiem poprzez wiarę w Jezusa Chrystusa. 1. Akceptacja. 2. Przypisywanie prawości. 3. Odpuszczenie grzechów. 4. Błogosławieństwo.

5. Pojednanie z Bogiem. 6. Sprawiedliwość dzięki posłuszeństwu Chrystusa. 5. Druga część rozdziału. Sen Osiandera o zasadniczej prawości zostało obalone. 1. Argument Osiandera: Odpowiedź 2. Drugi argument Osiandera: odpowiedź. Trzeci argument: odpowiedź.

6. Konieczność tego odrzucenia. Czwarty argument: odpowiedź. Potwierdzenie: kolejna odpowiedź. Piąte i szóste argumenty i odpowiedzi.

7. Siódmy i ósmy argument.

8. Dziewiąty argument: odpowiedź.

9. Dziesiąty argument: odpowiedź.

10. W jakim sensie mówi się, że Chrystus jest naszą sprawiedliwością. Jedenasty i dwunasty argument i odpowiedzi.

11. Trzynasty i czternasty argument: odpowiedzi. Wyjątek od Osiandera. Wyróżniona przypisana i rozpoczęta sprawiedliwość. Osiander to gmatwa. Piętnasty argument: odpowiedź.

12. Szesnasty argument, sen Osiandera: Odpowiedź. Pozostałe cztery argumenty i odpowiedzi. Wniosek dotyczący obalenia błędów Osiandera.

13. Ostatnia część rozdziału. Obalenie sofistów udających prawość złożoną częściowo z wiary, a częściowo z uczynków.

14. Unikanie podstępu poprzez nadawanie tego samego imienia różnym rzeczom: Dwie odpowiedzi.

15. Drugie unikanie: dwie odpowiedzi. Pierwsza odpowiedź. Zgubne konsekwencje wynikające z tego oszustwa.

16. Druga odpowiedź, z której wynika, że ​​zgodnie z Pismem Świętym Usprawiedliwienie zgodne.

17. W celu wyjaśnienia tej doktryny Usprwaiedliwienia powstały dwa fragmenty Pisma Świętego.

18. Kolejny fragment Pisma Świętego.

19. Trzeci unik. Papistyczny sprzeciw wobec doktryny usprawiedliwienia samą wiarą: trzy odpowiedzi. Czwarty unik: trzy odpowiedzi.

20. Piątyuunik oparty na zastosowaniu terminu Sprawiedliwość dla dobrych uczynków, a także na ich nagrodzie: Odpowiedź, potwierdzona niezwyciężonym argumentem Pawła. Szósty unik: odpowiedź.

21. W ten sposób obalono Osiandera i sofistów, ustalono dokładność definicji usprawiedliwienia przez wiarę.

22. Definicja potwierdzona. 1. Przez fragmenty Pisma Świętego. 2. Według pism starożytnych Ojców.

23. Człowiek usprawiedliwiony przez wiarę, nie dlatego, że przez nią zyskuje Ducha, a tym samym staje się sprawiedliwym, ale dlatego, że przez wiarę utrzymuje sprawiedliwość Chrystusa. Sprzeciw został usunięty. Przykład doktryny usprawiedliwienia przez wiarę z dzieł Ambrożego.

Rozdział 12. Konieczność rozważenia Tronu sędziowskiego Boga, aby być poważnie przekonanym o doktrynie łaskawego usprawiedliwienia.

1. Źródło błędu na temat Usprawiedliwienia. Sofiści mówią tak, jakby kwestia ta była dyskutowana przed jakimś ludzkim trybunałem. Dotyczy majestatu i sprawiedliwości Boga. Dlatego nic nie jest akceptowane bez absolutnej doskonałości. Fragmenty potwierdzające tę doktrynę. Jeśli zejdziemy do usprawiedliwienia z Prawa, natychmiast pojawia się przekleństwo.

2. Źródło obłudnego zaufania. Zilustrowane przez porównanie. Napomnienie. Świadectwo Hioba, Dawida i Pawła.

3. Wyznanie Augustyna i Bernarda.

4. Kolejny argument obalający sprawiedliwość z uczynków – mianowicie. poważne badanie sumienia i porównanie doskonałości Boga z niedoskonałością człowieka.

5. Jak to jest, że tak pobłażamy tej wyobrażonej opinii na temat naszych własnych uczynków. Właściwe lekarstwo, które można znaleźć w rozważaniu majestatu Boga i naszej nędzy. Opis tej nędzy.

6. Pokora chrześcijańska polega na porzuceniu wyobrażonej idei naszej własnej sprawiedliwości i całkowitym zaufaniu miłosierdziu Bożemu, pojmowanemu przez wiarę w Chrystusa. Ta pokora opisana. Udowodnione fragmentami Pisma Świętego.

7. Wyjaśniono przypowieść o celniku.

8. Arogancja, bezpieczeństwo i pewność siebie muszą zostać wyrzeczone. Ogólna reguła lub streszczenie powyższej doktryny.

Rozdział 13. Dwie rzeczy, których należy przestrzegać w łaskawym Usprawiedliwieniu.

1. Chwała Boża pozostaje nieskalana, gdy tylko On zostaje uznany za sprawiedliwego. Dowodzi tego Pismo Święte.

2. Ci, którzy chwalą samych siebie, chwalą się przeciw Bogu. Sprzeciw. Odpowiedź potwierdzona autorytetem Pawła i Piotra.

3. Spokój sumienia uzyskany wyłącznie za darmo. Świadectwo Salomona, samego sumienia i apostoła Pawła, który twierdzi, że wiara jest daremna, jeśli prawo przynosi sprawiedliwość.

4. Obietnica potwierdzona wiarą w miłosierdzie Chrystusa. Potwierdzają to Augustyn i Bernard, jest to zgodne z tym, co zostało powiedziane powyżej i zilustrowane jasnymi przewidywaniami proroków.

5. Dalsza demonstracja przez apostoła. Odrzucenie sofizmu.

Rozdział 14. Początek Usprawiedliwienia. W jakim sensie jest postępowe.

1. Ludzie albo bałwochwalczy, bluźnierczy, obłudny lub odrodzeni. 1. Bałwochwalcy pozbawieni sprawiedliwości, pełni niesprawiedliwości, a zatem przed oczyma Boga całkowicie nieszczęśni i zgubieni.

2. Wciąż duża różnica w charakterach ludzi. Ta różnica się zamanifestowana. 1. W darach Boga. 2. W rozróżnieniu między honorowym a pospolitym. 3. W błogosławieństwach obecnego życia.

3. Wszelka ludzka cnota, jakkolwiek godna pochwały może się wydawać, jest zepsuta. 1. Przez nieczystość serca. 2. Przez brak odpowiedniej natury.

4. Z braku Chrystusa, bez którego nie ma życia.

5. Naturalna kondycja człowieka opisana w Piśmie Świętym. Wszyscy ludzie umierają w grzechach jeśli nie odrodzeni.

6. Fragmenty Pisma Świętego na ten temat. Wulgarny błąd mylący sprawiedliwość uczynków z odkupieniem nabytym przez Chrystusa.

7. Druga i trzecia klasa ludzi, rozumiejąc hipokrytów i chrześcijan tylko z nazwy. Każde ich działanie zasługuje na potępienie. Fragment z Aggeusza. Sprzeciw. Odpowiedź.

8. Inne fragmenty. Cytaty z Augustyna i Grzegorza.

9. Czwarta klasa – mianowicie. zregenerowani. Zepsucie, choć są kierowani przez Ducha Świętego, dotyka wszystkiego, co robią, zwłaszcza gdy zostaje to przyrównane do Bożego standardu.

10. Jedna wina wystarczająca, aby zatrzeć wszelką dawną prawość. Dlatego niema Usprawiedliwienia przez uczynki.

11. Oprócz dwóch poprzednich argumentów, trzeci przytoczony przeciwko sofistom, aby wykazać, że cokolwiek czynią Usprawiedliwieni to są oni Usprawiedliwieni wyłącznie przez wiarę i wolnemu przypisaniu prawości Chrystusa.

12. Sofizm Uczonych w przeciwieństwie do powyższej doktryny. Odpowiedź.

13. Odpowiedź wyjaśniona. Odrzucenie fikcji częściowej sprawiedliwości i rekompensaty przez uczynki supererogacji. Ta fikcja z pewnością pada razem z fikcją satysfakcji.

14. Oświadczenie naszego Zbawiciela – mianowicie. że po tym, co zrobiliśmy wszystko, nadal jesteśmy nieużytecznymi sługami.

15. Sprzeciw oparty na chwale Pawła. Odpowiedz, pokazując znaczenie Apostoła. Inne odpowiedzi, podając ogólną doktrynę z Chryzostoma. Trzecia odpowiedź, pokazująca, że ​​supererogacja jest najskromniejszą próżnością.

16. Czwarta odpowiedź, pokazująca, jak Pismo Święte zniechęca nas do wszelkiego zaufania do uczynków. Piąta odpowiedź, pokazująca, że ​​nie mamy podstaw do przechwalania się.

17. Szósta odpowiedź, pokazująca, w odniesieniu do czterech różnych klas, że uczynki nie mają udziału w zapewnieniu naszego zbawienia. 1. Skuteczną przyczyną jest wolna miłość Ojca. 2. Materialną przyczyną jest Chrystus, który zyskuje dla nas sprawiedliwość. 3. Przyczyną instrumentalną jest wiara. 4. Ostateczna przyczyna ukazania boskiej sprawiedliwości i uwielbienia boskiej dobroci.

18. Drugi zarzut oparty na chwale świętych. Odpowiedź wyjaśniająca te sposoby wyrażania. Jak czują się święci w odniesieniu do pewności zbawienia. Opinia, jaką mają na temat własnych uczynków, taka jak w oczach Boga.

19. Kolejna odpowiedź – mianowicie. że wybrani, poprzez tego rodzaju chwałę, odnoszą się tylko do ich przyjęcia przez Ojca, o czym świadczą owoce ich powołania. Kolejność tej chwały. Jego podstawa, struktura i części.

20. Wniosek. Święci ani nie przypisują niczego zasługom uczynków, ani nie odstępują w żaden sposób od sprawiedliwości, którą uzyskują w Chrystusie. Potwierdzenie z fragmentu Augustyna, w którym podaje dwa powody, dla których żaden wierzący nie ośmieli się pochwalić przed Bogiem swoich uczynków.

21. Trzeci zarzut – mianowicie. że dobre uczynki wierzących są przyczyną boskich błogosławieństw. Odpowiedź. Istnieją pomniejsze przyczyny, ale zależą one od darmowego Usprawiedliwienia, które jest jedyną prawdziwą przyczyną, dla której Bóg nas błogosławi. Te tryby ekspresji określają kolejność sekwencji, a nie przyczynę.

Rozdział 15. Chwaebna zasługa uczynków, podważa zarówno chwałę Bożą obdarzając prawością, jak i pewnoścć zbawienia .

1. Po krótkim podsumowaniu rozważane jest pytanie, czy dobre uczynki zasługują na przychylność u Boga.

2. Pierwsza odpowiedź, ustalająca znaczenie terminu zasługa. Termin ten jest niewłaściwie stosowany do uczynków, ale używany w dobrym tego słowa znaczeniu, jak w przypadku Augustyna, Chryzostoma, Bernarda. 3. Druga odpowiedź na pytanie. Najpierw przez negatyw, potem przez koncesję. W nagradzaniu uczynków to, co należy przypisać Bogu, a co człowiekowi. Dlaczego dobre uczynki podobają się Bogu i są korzystne dla tych, którzy je czynią. Niewdzięczność szukania sprawiedliwości przez uczynki. Pokazuje to podwójne podobieństwo.

4. Pierwsze zastrzeżenie zaczerpnięte z Koheleta. Drugi sprzeciw od Listu do Hebrajczyków. Dwie odpowiedzi na oba zarzuty. Słabe rozróżnienie zostało odrzucone.

5. Trzecia i najbardziej kompletna odpowiedź, wzywająca nas z powrotem do Chrystusa jako jedynej podstawy zbawienia. Jak Chrystus jest naszą prawością. Stąd oczywiste jest, że wszystko mamy w Chrystusie, a On nic w nas.

6. Musimy brzydzić się sofistyką, która niszczy zasługę Chrystusa, aby ustanowić zasługę człowieka. Bezbożność tą obalają jasne fragmenty Pisma Świętego.

7. Błędy młodszych sofistów wyprowadzonych z Lombardu. Obalone przez Augustyna. Również przez Pismo Święte.

8. Wniosek, wykazujący, że ustanowiony fundament jest wystarczający dla doktryny, nawoływania i pocieszenia. Podsumowanie ortodoksyjnej doktryny Usprawiedliwienia.

Rozdział 16. Obalenie oszczerstw, przez które usiłuje się rzucić odium na tę doktrynę.

1. Oszczerstwa papistów. 1. Że niszczymy dobre uczynki i zachęcamy do grzechu. Odrzucenie pierwszego oszczerstwa. 1. Charakter tych, którzy nas cenzurują. 2. Usprawiedliwienie przez wiarę stwarza konieczność dobrych uczynków.

2. Obalenie następcy poprzedniego oszczerstwa – mianowicie. że ludzie są zniechęcani do czynienia dobrze, gdy niszczymy doktrynę o zasługach. Dwa tryby odrzucenia. Pierwszy tryb potwierdzony wieloma niezwyciężonymi argumentami.

3. Apostołowie nie wspominają o zasługach, zachęcając nas do dobrych uczynków. Przeciwnie, wyłączając zasługę, odsyłają nas całkowicie do miłosierdzia Bożego. Kolejny sposób odrzucenia.

4. Obalenie drugiego oszczerstwa i wnioskowanie na jego podstawie – mianowicie. że uzyskanie sprawiedliwości staje się zbyt łatwe, gdy polega na darmowym odpuszczeniu grzechów.

Rozdział 17. Obietnice prawa i ewangelii się połączyły.

1. Krótkie streszczenie rozdziałów 15 i 16. Dlaczego odmawia się usprawiedliwienia działania. Argument przeciwników oparty na obietnicach Prawa. Treść tego argumentu. Odpowiedź. Ci, którzy byliby usprawiedliwieni przed Bogiem, muszą być zwolnieni z mocy prawa. Jak to się dzieje?

2. Potwierdzenie odpowiedzi ab impossibili oraz świadectwa apostoła i Dawida.

3. Odpowiedz na sprzeciw, pokazując, dlaczego te obietnice zostały złożone. Odrzucenie wyrafinowanego rozróżnienia między wewnętrzną wartością uczynków a ich wartością części.

4. Argument z historii Korneliusza. Odpowiedz w rozróżnieniu dwóch rodzajów akceptacji. Były rodzaj. Sprzeczny sprzeciw sofistyczny.

5. Późniejszy rodzaj. Jasne jest to, że Korneliusz został przyjęty za darmo, zanim jego dobre uczynki mogły zostać przyjęte. Podobne wyjaśnienia dotyczące fragmentu, w którym Bóg jest reprezentowany jako miłosierny i sprzyjający dla kultywujących prawość.

6. Ekspozycja tych fragmentów. Konieczne jest przestrzeganie, czy obietnica jest prawna czy ewangeliczna. Obietnica prawna zawsze składana pod warunkiem, że „spełniamy”, ewangeliczna pod warunkiem, że „wierzymy”.

7. Argument z fragmentów, który odróżnia dobre uczynki przez imie prawości i twierdzą, że człowiek jest przez nie usprawiedliwiony. Odpowiedź na poprzednią część argumentu dotyczącą nazwy. Dlaczego uczynki świętych nazywają uczynkami sprawiedliwości. Należy zachować rozróżnienie.

8. Odpowiedz na drugą część argumentu – mianowicie, że człowiek jest usprawiedliwiony przez uczynki. Uczynki bezskuteczne same w sobie; jesteśmy usprawiedliwieni tylko przez wiarę. Ten rodzaj sprawiedliwości zdefiniowany. Stąd wartość dobrych uczynków

9. Odpowiedź potwierdzona i umocniona dylematem.

10. W jakim sensie przyjęto częściową niedoskonałą sprawiedliwość wierzących. Zakończenie refutacji.

11. Argument oparty na Liście Jakuba. Pierwsza odpowiedź. Jeden apostoł nie może być przeciwny drugiemu. Druga odpowiedź Trzecia odpowiedź z punku widzenia Jakuba. Podwójny paralogizm w znaczeniu Wiary. W Jakubie wiara mówi, że nie usprawiedliwia, jest jedynie pustą opinią; u Pawła jest to narzędzie, za pomocą którego pojmujemy Chrystusa naszą sprawiedliwość.

12. Kolejny paralogizm tego słowa usprawiedliwić. Paweł mówi o przyczynie, Jakub o skutkach, o usprawiedliwieniu. Suma dyskusji.

13. Argument oparty na Rzymian 2:13. Odpowiedz, wyjaśniając znaczenie Apostołów. Kolejny argument zawierający redukcję ad impossibili. Dlaczego Paweł użył argumentu.

14. Argument oparty na fragmentach, w których wierzący pewnie odwołują się do swojej sprawiedliwości. Odpowiedź, oparta na dwóch okolicznościach. 1. Odnoszą się tylko do specjalnej przyczyny. 2. Twierdzą się o sprawiedliwości w porównaniu z niegodziwymi.

15. Ostatni argument z tych fragmentów, które przypisują sprawiedliwość i życie drogom wierzących. Odpowiedź. Wynika to z ojcowskiej życzliwości Boga. Co rozumie się przez doskonałość świętych.

Rozdział 18. Sprawiedliwość z uczynków niewłaściwie wywnioskowana z nagród.

1. Dwa ogólne zastrzeżenia. Ten pierwszy rozwiązanyi wyjaśniony. Co oznacza termin „uczynek”.

2. Rozwiązanie drugiego ogólnego sprzeciwu. 1. Uczynki nie są przyczyną zbawienia. Widać to po nazwie i naturze dziedziczenia. 2. Uderzający przykład, że Pan nagradza uczynki wierzących błogosławieństwami, które obiecał przed wymyśleniem uczynków.

3. Pierwszy powód, dla którego mówi się, że życie wieczne jest nagrodą za uczynki. Potwierdzają to fragmenty Pisma Świętego. Zgodność Ambrożego. Zasada, której należy przestrzegać. Deklaracje Chrystusa i Apostoła.

4. Inne cztery powody. Świętość drogą do królestwa, a nie przyczyną jego zdobycia. Propozycja sofistów.

5. Zarzut, że Bóg koronuje dzieła swego ludu. Trzy odpowiedzi od Augustyna. Czwarty z Pisma Świętego.

6. Pierwszy specjalny sprzeciw – mianowicie. że mamy rozkaz złożyć skarb w niebie. Odpowiedź, pokazując, w jaki sposób można to zrobić.

7. Drugi zarzut – mianowicie. że sprawiedliwi, trwający cierpieniach są uważani za godnych królestwa niebieskiego. Odpowiedź. Co rozumie się przez sprawiedliwych.

8. Trzeci zarzut oparty na trzech fragmentach Pawła. Odpowiedź.

9. Czwarty zarzut oparty na słowach naszego Zbawiciela: „Jeśli chcesz osiągnąć życie, przestrzegaj przykazań”. Odpowiedź, podając objaśnienie fragmentu.

10. Ostatni sprzeciw – mianowicie. sama wiara nazywana jest uczynkiem. Odpowiedź – nie jest uczynkiem usprawiedliwienie z wiary.

Rozdział 19. O wolności chrześcijan.

1. Połączenie tego rozdziału z poprzednim rozdziałem dotyczącym Usprawiedliwienia. Prawdziwa znajomość wolności chrześcijańskiej jest przydatna i konieczna. 1. Oczyszcza sumienie. 2. Sprawdza rozwiązłość. 3. Utrzymuje zasługi Chrystusa, prawdę Ewangelii i spokój duszy.

2. Ta wolność składa się z trzech części. Po pierwsze, wierzący wyrzekający się sprawiedliwości prawa, patrzą tylko na Chrystusa. Sprzeciw. Odpowiedz, rozróżniając prawość od prawości ewangelicznej.

3. Ta pierwsza część jasno ustalona przez cały List do Galatów.

4. Druga część chrześcijańskiej wolności – mianowicie. że sumienie, uwolnione od jarzma Prawa, dobrowolnie podporządkowuje się woli Bożej. Nie można tego zrobić, dopóki jesteśmy pod Prawem. Powód.

5. Uwolnieni od rygorystycznego egzekwowania Prawa, możemy z radością i z wielką gorliwością odpowiedzieć na wezwanie Boga.

6. Dowód tej drugiej części od Apostoła. Koniec tej wolności.

7. Trzecia część wolności – mianowicie. swobodny rozwój rzeczy obojętnych. Znajomość tej części niezbędna do usunięcia rozpaczy i przesądów. Przesąd opisany.

8. Dowód tej trzeciej części z Listu do Rzymian. Ci, którzy go obserwują, używają nie tylko unikania. 1. Gardzący Bogiem. 2. Zdesperowani. 3. Niewdzięczni. Koniec i zakres tej trzeciej części.

9. Druga część rozdziału, ukazująca naturę i skuteczność chrześcijańskiej wolności, w przeciwieństwie do Epikurejczyków. Ich charakter opisany. Pretekst i zarzuty. Używanie rzeczy obojętnych. Wykryto nadużycie. Tryb jego poprawiania.

10. Ta wolność utrzymywana jest w opozycji do tych, którzy nie zwracają uwagi na słabych. Błąd tej klasy ludzi został odrzucony. Najbardziej zgubny błąd. Sprzeciw. Odpowiedź..

11. Zastosowanie doktryny wolności chrześcijańskiej w odniesieniu do przestępstw. Te w dwóch rodzajach. Podane przestępstwo. Otrzymane przestępstwo. O podanym przestępstwie temat zrozumiany przez niewielu. O przestępstwie faryzejskim czy też otrzymanym przestępstwie.

12. Kogo należy uważać za słabych i faryzejskich. Udowodnione przez przykłady i doktrynę Pawła. Sprawiedliwy umiar chrześcijańskiej wolności. Konieczność uzasadnienia tego. Nie należy zwracać uwagi na hipokrytów. Obowiązek budowania naszych słabych blliźnich.

13. Zastosowanie doktryny do obojętnych rzeczy. Rzeczy, których nie można pominąć w strachu przed przestępstwem.

14. Odrzucenie błędów dotyczących wolności chrześcijańskiej. Sumienie pobożnych nie powinno być przywiązane przez ludzkie tradycje w sprawach obojętności.

15. Należy wprowadzić rozróżnienie między rządem duchowym a rządem cywilnym. Nie wolno ich mylić. Jak daleko sumienie mogą być związane ludzkimi konstytucjami. Definicja sumienia. Definicja wyjaśniona fragmentami pism apostolskich.

16. Stosunek sumienia do zewnętrznego posłuszeństwa; po pierwsze, w rzeczach dobrych i złych; po drugie, w sprawach obojętnych.

Rozdział 20. Modlitwa - ciągłe okazywanie wiary. Codzienne korzyści z tego wynikające.

1. Ogólne podsumowanie tego, co zawiera poprzednia część pracy. Przejście do doktryny modlitwy. Jej związek z przedmiotem wiary.

2. Zdefiniowana modlitwa. Konieczność i zastosowanie.

3. Zarzut, że modlitwa wydaje się bezużyteczna, ponieważ Bóg już zna nasze pragnienia. Odpowiedź z instytucji i skutku modlitwy. Potwierdzenie przez przykład. Jest to konieczne i właściwe. Nieustannie przypomina nam o naszym obowiązku i prowadzi do medytacji na temat Boskiej opatrzności. Wniosek. Modlitwa to najbardziej przydatne ćwiczenie. Potwierdzają to trzy fragmenty Pisma Świętego.

4. Zasady, których należy przestrzegać podczas modlitwy. Po pierwsze, cześć Bogu. Jak powinien być zbudowany umysł.

5. Wszelka lekkomyślność musi być wykluczona, a wszystkie nasze uczucia poważnie zaangażowane. Potwierdza to forma podnoszenia ręki w modlitwie. Musimy prosić tylko o tyle, na ile pozwala Bóg. Aby pomóc naszej słabości, Bóg daje Ducha, aby był naszym przewodnikiem w modlitwie. Jaki jest urząd Ducha w tym względzie. Musimy nadal modlić się zarówno sercem, jak i ustami.

6. Druga zasada modlitwy, poczucie naszego braku. Zasada ta została naruszona: 1. Modlitwą pobieżną i formalną 2. Przez hipokrytów, którzy nie mają poczucia swoich grzechów. 3. Przez lekkomyślność w modlitwie. Remedium

7. Zarzut, że nie zawsze mamy taką samą potrzebę modlitwy. Odpowiedź, musimy się zawsze modlić. Ta odpowiedź została potwierdzona badaniem niebezpieczeństw, które zagrażają zarówno naszemu życiu, jak i naszemu zbawieniu. Potwierdzone dalej przykazaniem i pozwoleniem Boga, z natury prawdziwej skruchy i rozważania nieuchronności. Wniosek.

8. Trzecia zasada, tłumienie wszelkiej dumy. Przykłady Daniel, Dawid, Izajasz, Jeremiasz, Baruch.

9. Korzyść z tłumienia dumy. Prowadzi to do szczerej prośby o ułaskawienie, któremu towarzyszy pokorna spowiedź i pewne zaufanie do Bożego miłosierdzia. Nie zawsze można to wyrazić słowami. Jest to charakterystyczne dla pobożnych penitentów. Ogólne wprowadzenie, aby uzyskać przychylność naszych modlitw, nigdy nie może zostać pominięte.

10. Sprzeciw wobec trzeciej zasady modlitwy. O uwielibaniu świętych. Odpowiedź. Potwierdzenie odpowiedzi.

11. Czwarta zasada modlitwy – pewność, że ktoś nas usłyszy, pobudza nas do modlitwy. Wymagany rodzaj zaufania – mianowicie. poważne przekonanie o naszej nędzy, połączone z pewną nadzieją. Z tych prawdziwych źródeł modlitwy. Jak brak wiary osłabia modlitwę. Ogólnie rzecz biorąc, wymagana jest wiara.

12. Ta wiara i pewna nadzieja uważane przez naszych przeciwników za najbardziej absurdalne. Ich błąd opisany i obalony przez różne fragmenty Pisma Świętego, które pokazują, że wraz z tymi przymiotami akceptowalnej modlitwie towarzyszy. Brak sprzeczności między tą pewnością a uznaniem naszej nędzy.

13. Przeciw naszej niegodności pzreciwstawaimy 1. Rozkaz Boży 2. Obietnicę. Rebelianci i obłudnicy całkowicie potępieni. Fragmenty Pisma Świętego potwierdzające nakaz modlitwy.

14. Inne fragmenty dotyczące obietnic, które należą się pobożnym, gdy wzywają Boga. Ci uświadomili sobie, że nie jesteśmy tak samo święci, jak inni wybitni słudzy Boga, dowiedziono, że nie wykażemy próżnej ufności i szczerze oddamy się miłosierdziu Boga. Ci, którzy nie wzywają Boga w nagłej potrzebie, nie są lepsi od bałwochwalców. Ta zbieżność strachu i zaufania godzi różne fragmenty Pisma Świętego, aby upokorzyć się w modlitwie i doprowadzić do wzniesienia naszych modlitw.

15. Sprzeciw oparty na kilku przykładach – mianowicie. że modlitwy okazały się skuteczne, choć nie zgodnie z zaleconą formą. Odpowiedź. Takie przykłady, choć nie podane dla naszego naśladowania, mają największe zastosowanie. Sprzeciw, modlitwy wiernych czasami nie przynoszą efektu. Odpowiedź potwierdzona przez szlachetny fragment Augustyna. Reguła właściwej modlitwy.

16. Powyższe cztery zasady modlitwy nie tak rygorystycznie przestrzegane, że każda modlitwa, której brakuje czegoś jest odrzucana przez Boga. Pokazano to za pomocą przykładów. Wniosek lub streszczenie tego rozdziału.

17. Przez kogo ma być wzywany Bóg – mianowicie. Jezus Chrystus. Opiera się to na rozważaniu boskiego majestatu oraz na przykazaniu i obietnicy samego Boga. Dlatego Boga należy wzywać tylko w imię Chrystusa.

18. Od samego początku wszyscy wierzący zostali wysłuchani tylko przez Niego, ale to specjalnie ograniczyło się do okresu następującego po jego wniebowstąpieniu. Podstawa tego ograniczenia.

19. Gniew Boży spoczywa na tych, którzy odrzucają Chrystusa jako Pośrednika. Nie wyklucza to wzajemnego wstawiennictwa świętych na ziemi.

20. Odrzucenie błędów zakłócających wstawiennictwo Chrystusa. 1. Chrystus Pośrednik odkupienia; święci pośrednicy wstawiennictwa. Odpowiedź potwierdzona wyraźnym świadectwem Pisma Świętego i fragmentem Augustyna. Natura wstawiennictwa Chrystusa.

21. O wstawiennictwie świętych żyjących z Chrystusem w niebie. Fikcja papistów na ten temat. Obalona 1. Jej absurdalność. 2. Pismo Święte nie wspomina o tym. 3. Apel do sumienia przesądnego. 4. To bluźnierstwo. Wyjątek. Odpowiedzi

22. Potworne błędy wynikające z tej fikcji. Obalenie. Wyjątek zwolenników tej fikcji. Odpowiedź.

23. Argumenty papistów za wstawiennictwem świętych. 1. Od obowiązku i urzędu aniołów. Odpowiedź. 2. Z wyrażenia Jeremiasza dotyczącego Mojżesza i Samuela. Odpowiedz, retortując argument. 3. Znaczenie proroka potwierdzone przez podobny fragment w Ezechiela i świadectwo apostoła.

24. 4. Czwarty argument papistyczny z natury miłości, która jest bardziej doskonała dla świętych będących w chwale. Odpowiedź.

25. Argument oparty na fragmencie w Mojżeszu. Odpowiedź.

26. Argument z wypowiedzi, że modlitwy świętych są wysłuchane. Odpowiedź, potwierdzona przez Pismo Święte i zilustrowana przykładami.

27. Wniosek, że na świętych nie można się powoływać bez bycia bezbożnym. 1. Okrada to Boga z Jego chwały. 2. Niszczy wstawiennictwo Chrystusa. 3. Jest odrażające wobec słowa Bożego. 4. sprzeciwia się właściwej metodzie modlitwy. 5. Jest bez zatwierdzonego przykładu. 6. Źródła nieufności. Ostatni sprzeciw. Odpowiedź.

28. Rodzaje modlitwy. Śluby Suplikacje. Petycje Dziękczynienie. Połączenie ich, ich ciągłe wykorzystanie i konieczność. Konkretne wyjaśnienie potwierdzone przez rozum, Pismo i przykład. Reguła dotycząca błagania i dziękczynienia.

29. Przypadki modlitwy – mianowicie. prywatne i publiczne, stałe, w określonych porach roku itd. Wyjątek w czasie konieczności. Modlitwa bez końca. Jej natura. Gadulstwo papistów i hipokrytów obalone. Zakres i części modlitwy. Tajna modlitwa. Modlitwa we wszystkich miejscach. Prywatna i publiczna modlitwa.

30. O miejscach publicznych lub kościołach, w których odbywają się wspólne modlitwy. Właściwe korzystanie z kościołów. Nadużycie.

31. O wypowiedziach i śpiewie. Te bezskuteczne, jeśli nie z serca. Użycie głosu odnosi się bardziej do modlitwy publicznej niż prywatnej.

32. Śpiewanie największej starożytności, ale nie uniwersalnej. Jak to wykonywać

33. Publiczne modlitwy powinny być w języku zrozumiałym, a nie obcym. Powód 1. Natura Kościoła. 2. Autorytet apostoła. Zawsze konieczna jest szczera miłość. Język nie zawsze jest konieczny. Zgięcie kolana i odsłonięcie głowy.

34. Forma modlitwy udzielona przez Chrystusa ukazuje nieograniczoną dobroć naszego Ojca Niebieskiego. W ten sposób zapewniono wielki komfort.

35. Modlitwa Pańska podzielona na sześć próśb. Podział na dwie zasadnicze części, pierwsza odnosi się do chwały Bożej, druga do naszego zbawienia.

36. Użycie terminu „Ojciec” oznacza: 1. Modlimy się do Boga w imieniu samego Chrystusa. 2. Odkładamy na bok wszelką nieufność. 3. Że oczekujemy wszystkiego, co jest dla naszego dobra.

37. Zarzut, że nasze grzechy wykluczają nas z obecności Tego, którego On uczynił Sędzią, a nie Ojca. Odpowiedz z natury Boga, opisanej przez apostoła, z przypowieści o synu marnotrawnym iz wyrażenia: Ojcze nasz. Chrystus zadatek, Duch Święty świadek naszej adopcji.

38. Dlaczego Bóg jest ogólnie nazywany Naszym Ojcem.

39. Możemy modlić się specjalnie za siebie i za niektórych innych, pod warunkiem, że mamy na myśli ogólne odniesienie do wszystkich.

40. W jakim sensie mówi się, że Bóg jest w niebie. Potrójne użycie tej doktryny dla naszej pocieszenia. Trzy przestrogi. Podsumowanie przedmowy do Modlitwy Pańskiej.

41. Konieczność pierwszej petycji jest dowodem naszej niesprawiedliwości. Co rozumie się przez imię Boga. Jak jest uświęcone. Części tego świętego. Odrzucenie grzechów, przez które profanowane jest imię Boga.

42. Rozróżnienie między pierwszą a drugą petycją. Królestwo Boże. Jak przyjdzie. Specjalna ekspozycja tej petycji. Przypomina nam trzy rzeczy. Nadejście królestwa Bożego na świecie.

43. Rozróżnienie między drugą a trzecią petycją. Wola tutaj oznaczała nie tajemną wolę lub dobrą radość Boga, ale objawioną w słowie. Zakończenie trzech pierwszych petycji.

44. Podsumowanie drugiej części Modlitwy Pańskiej. Trzy petycje. Co zawiera pierwsza. Ogłasza niezmierną życzliwość Boga i naszą nieufność. Co znaczy chleb. Dlaczego prośba o chleb poprzedza prośbę o przebaczenie grzechów. Dlaczego chleb nazywa się nasz. Po co szukać go codziennie. Doktryna wynikająca z tej petycji, zilustrowana przykładem. Dwie klasy ludzi grzeszą w związku z tą prośbą. W jakim sensie nazywa się to naszym chlebem. Dlaczego prosimy Boga, aby nam to dał.

45. Bliski związek między tą a kolejną petycją. Dlaczego nasze grzechy nazywane są długami. Ta prośba została naruszona: 1. przez tych, którzy myślą, że mogą zadowolić Boga własnymi zasługami lub zasługami innych. 2. Ci, którzy śnią o doskonałości, która sprawia, że ​​przebaczenie nie jest konieczne. Dlaczego wybrani nie mogą osiągnąć doskonałości w tym życiu. Odrzucenie wolnościowych marzycieli doskonałości. Sprzeciw został odrzucony. W jakim sensie mówi się, że wybaczamy tym, którzy zgrzeszyli przeciwko nam. Jak należy rozumieć ten warunek.

46. ​​Szósta petycja została zredukowana do trzech głów. 1. Różne formy pokusy. Zdeprawowane koncepcje naszych umysłów. Podstępy szatana po prawej i po lewej stronie. 2. Co należy doprowadzić do pokusy. Nie prosimy, aby nie być kuszonym przez Boga. Co rozumie się przez zło lub złego. Podsumowanie tej petycji. Jak ona jest konieczna. Potępia dumę z przesądów. Zawiera wiele doskonałych właściwości. W jakim sensie można powiedzieć, że Bóg prowadzi nas do pokusy.

47. Trzy ostatnie petycje pokazują, że modlitwy chrześcijan powinny być publiczne. Zakończenie modlitwy Pańskiej. Dlaczego dodano słowo Amen.

48. Modlitwa Pańska zawiera wszystko, o co możemy lub powinniśmy prosić Boga. Ci, którzy wychodzą poza to, grzeszą na trzy sposoby.

49. Możemy, na wzór świętych, układać nasze modlitwy różnymi słowami, pod warunkiem, że nie ma różnicy w znaczeniu.

50. Niektóre okoliczności, których należy przestrzegać. O wyznaczeniu specjalnych godzin modlitwy. Do czego dążyć, czego unikać. Wola Boża, reguła naszych modlitw.

51. Szczególnie zaleca się wytrwałość w modlitwie, zarówno przez przykazanie, jak i przykład. Potępienie tych, którzy przypisują Bogu czas i sposób słuchania.

52. Z godności wiary, dzięki której zawsze uzyskujemy, w odpowiedzi na modlitwę, wszystko, co jest dla nas najbardziej użyteczne. Znajomość tego najbardziej niezbędnego.

Rozdział 21. O wiecznym wyborze, przez które Bóg przeznaczył niektórych na zbawienie, a innych na zniszczenie.

1. Doktryna elekcji i predestynacji. Jest użyteczna, niezbędna i najbardziej słodka. Nieznajomość tego osłabia chwałę Boga, wyrywa pokorę z korzeniami, rodzi i budzi dumę. Doktryna ta ustanawia pewność zbawienia, spokój sumienia i prawdziwe pochodzenie Kościoła. Odpowiedź dwom rodzajom ludzi 1. Ciekawym

2. Sentyment Augustyna potwierdzony napomnieniem naszego Zbawiciela i fragmentem Salomona.

3. Odpowiedź na drugą klasę – mianowicie. tych, którzy nie chcą, aby doktryna była głoszona. Sprzeciw oparty na fragmencie Salomona, rozwiązany słowami Mojżesza.

4. Drugi zarzut – mianowicie, że ta doktryna jest kamieniem potknięcia dla profanów.  Odpowiedź 1. To samo można powiedzieć o wielu innych doktrynach. 2. Prawda Boga zawsze będzie się bronić. Trzeci zarzut – mianowicie. Że ta doktryna jest niebezpieczna nawet dla wierzących. Odpowiedź 1. Taki sam sprzeciw wobec Augustyna. 2. Nie wolno nam gardzić niczym, co Bóg objawił. Arogancja i bluźnierstwo takich zastrzeżeń.

5. Niektóre zastrzeżenia co do doktryny. 1. Przedwiedza uważana za przyczynę predestynacji. Wyjaśnienie przedwiedzy i predestynacji. Nie przedwiedza, ale dobra przyjemność Boga przyczyną predestynacji. Wynika to z darmowego wyboru potomków Abrahama i odrzucenia wszystkich innych.

6. Nawet potomkowie Abrahama niektórzy wybrani, a inni odrzuceni przez szczególną łaskę.

7. Apostoł pokazuje, że to samo zostało zrobione w odniesieniu do osób podlegających chrześcijańskiej dyspensacji.

Rozdział 22. Doktryna ta potwierdzona dowodami z Pisma Świętego.

1. Niektórzy wyobrażają sobie, że Bóg wybiera lub odrzuca stosownie do wcześniejszej wiedzy o zasługach. Inni oskarżają Boga, że ​​wybiera jednych, a drugich pomija. Oba obalone: 1. Niepokonanymi argumentami; 2. Według zeznań Augustyna.

2. Kto jest wybierany, kiedy, w kim, do czego, z jakiego powodu.

3. Powodem jest dobra przyjemność Boga, który tak króluje w wyborze, że nie bierze pod uwagę żadnych dzieł, ani przeszłych, ani przyszłych. Świadczą o tym znaczące deklaracje jednego Zbawiciela i fragmenty Pawła.

4. Udowodnione przez uderzającą dyskusję w Liście do Rzymian. Wyjaśniono zakres i metodę. Zwolennicy wiedzy uprzedniej refutowani przez Apostoła, gdy utrzymuje, że wybór jest wyjątkowy i całkowicie z łaski.

5. Odrzucenie uniku. Podsumowanie i analiza dyskusji Apostoła.

6. Wyjątek z trzema odpowiedziami. Skuteczność darmowego wyboru rozciąga się tylko na wierzących, o których mówi się, że zostali wybrani zgodnie z wcześniejszą wiedzą. Ta wiedza wstępna lub proroctwo nie są spekulacyjne, ale aktywne.

7. Dowodzi tego słowo Chrystusa. Zakończenie odpowiedzi i rozwiązanie zarzutu w odniesieniu do Judasza.

8. Sprzeciw od starożytnych ojców. Odpowiedź od Augustyna, od Ambrożego, cytowana przez Augustyna, i niezwyciężony argument Apostoła. Podsumowanie tego argumentu.

9. Sprzeciw Tomasza z Akwinu. Odpowiedź.

10. Sprzeciw bardziej współczesnych pisarzy. Odpowiedzi co do fragmentów, w których istnieje pozór sprzeczności, zostały pogodzone. Dlaczego wielu jest powołanych lecz mało wybranych. Sprzeciw oparty na wzajemnej zgodzie słowa i wiary. Rozwiązanie potwierdzone słowami Pawła, Augustyna i Bernarda. Jasna deklaracja naszego Zbawiciela.

11. Pogląd, jaki należy przyjąć na potępienie. Opiera się na sprawiedliwej woli Boga.

Rozdział 23. Obalenie oszczerstw, za pomocą których doktryna ta jest zawsze niesprawiedliwie atakowana.

1. Błąd tych, którzy odmawiają uznania doktryny. 1. Elekcja przeciwiestwem potępienia 2. Ci, którzy odmawiają potępienia, zuchwale proszą Boga, którego rady adorują nawet aniołowie. 3. Szemrają przeciwko Bogu, gdy Jego rada ujawniona jest przez Apostoła. Wyjątek i odpowiedź. Fragment Augustyna.

2. Pierwszy sprzeciw – mianowicie. że Bóg jest niesprawiedliwie obrażony przez tych, których skazuje na zniszczenie bez ich własnej dezercji. Pierwsza odpowiedź z rozważania woli Bożej. Charakter tej woli i sposób jej rozważenia.

3. Druga odpowiedź. Bóg nic nie jest winien człowiekowi. Jego nienawiść do zepsutych przez grzech jest najbardziej sprawiedliwa. Potępieni przekonani we własnym sumieniu o słusznym sądzie Bożym.

4. Wyjątek – mianowicie. wydaje się, że potępieni zostali z góry ustaleni przez grzech. Odpowiedź. Fragment Apostoła potwierdzony przez oszczerstwa.

5. Odpowiedź potwierdzona przez autorytet Augustyna. Ilustracja. Fragment Augustyna.

6. Zarzut, że Bóg nie powinien przypisywać grzechów uznanych za konieczne przez jego przeznaczenie. Pierwsza odpowiedź starożytnych pisarzy. To nie jest poprawne. Druga odpowiedź to jest wadliwe. Trzecia odpowiedź, zaproponowana przez Vallę, jest dobrze uzasadniona.

7. Zarzut, że Bóg nie zarządził, że Adam zginie przez swój upadek, obalony z różnych powodów. Szlachetny fragment Augustyna.

8. Zarzut, że niegodziwcy giną na mocy pozwolenia, a nie woli Bożej. Odpowiedź. Pobożne wezwanie.

9. Sprzeciw i odpowiedź.

10. Zarzut, że zgodnie z doktryną predestynacji Bóg respektuje osoby. Odpowiedź.

11. Zarzut, że grzesznicy powinni być ukarani jednakowo, bo sprawiedliwość Boża jest nierówna. Odpowiedź. Potwierdzenie fragmentami Augustyna.

12. Zarzut, że doktryna predestynacji wywołuje nadmierne zaufanie i bezbożność. Różne odpowiedzi.

13. Kolejny zarzut, zależny od tego pierwszego. Odpowiedź. Doktryna przeznaczenia powinna być głoszona, a nie przekazywana w milczeniu.

14. Jak ją głosić i dostarczać ludziom. Podsumowanie ortodoksyjnej doktryny predestynacji Augustyna.

Rozdział 24. Elekcja potwierdzona powołaniem Bożym. Potępieni ściągają na siebie sprawiedliwe zniszczenie, na które są skazani.

1. Wybór Boży jest tajemnicą, ale przejawia się w skutecznym powołaniu. Charakter tego skutecznego powołania. Jak wybór i skuteczne powołanie oparte są na darmowym miłosierdziu Boga. Zarzut niektórych ekspozytorów obalony słowami Augustyna. Usunięto wyjątek.

2. Powołanie okazuje się darmowe, 1. Ze względu na swój charakter i sposób, w jaki jest wydawane. 2. Słowem Bożym. 3. Przez powołanie Abrahama, ojca wiernych. 4. Przez świadectwo Jana. 5. Na przykładzie tych, którzy zostali powołani.

3. Czysta doktryna powołania wybranych źle zrozumiana, 1. Przez tych, którzy przypisują zbyt wiele ludzkiej woli. 2. Przez tych, którzy uzależniają wybór od wiary. Ten błąd został obficie obalony.

4. W tej i pięciu kolejnych sekcjach pewność wyboru jest uzasadniona atakami szatana. Wiodącymi argumentami są: 1. Skuteczne powołanie. 2. Chrystus pojmowany przez wiarę. 3. Ochrona Chrystusa, strażnika wybranych. Nie wolno nam próbować przenikać do ukrytych zakamarków boskiej mądrości, aby dowiedzieć się, co zostało wydane w stosunku do nas na sądzie. Musimy zacząć i zakończyć wezwaniem Boga. Potwierdziło to trafne powiedzenie Bernarda.

5. Chrystus podstawą tego powołania i wyborów. Ten, kto nie opiera się na nim sam, nie może być pewien swojego wyboru. On jest wiernym tłumaczem wiecznej rady w sprawie naszego zbawienia.

6. Kolejnym zabezpieczeniem naszych wyborów jest ochrona Chrystusa, naszego Pasterza. Jak nam się to objawia. Sprzeciw 1. Co do przyszłego stanu. 2. Co do wytrwania. Oba zarzuty zostały odrzucone.

7. Zarzut, że ci, którzy wydają się wybrani, czasami odpadają. Odpowiedź. Wyjaśnienie fragmentu Pawła, który odmawia nam ochrony. Rodzaj strachu wymagany od wybranych.

8. Wyjaśnienie powiedzenia, że ​​wielu jest powołanych, ale niewielu wybranych. Podwójne połączenie.

9. Wyjaśnienie fragmentu, że nikt nie jest potępiony, tylko syn zatracenia. Odrzucenie sprzeciwu wobec pewności wyboru.

10. Wyjaśnienie fragmentów wzywanych przeciwko pewności wyboru. Przykłady, za pomocą których niektórzy próbują udowodnić, że ziarno wyboru zasiane jest w sercach wybranych od samych ich narodzin. Odpowiedź. 1. Jeden lub dwa przykłady nie stanowią reguły. 2. Ten pogląd jest przeciwny Pismu. 3. Jest wyraźnie przeciwne apostołowi.

11. Wyjaśnienie i potwierdzenie trzeciej odpowiedzi.

12. Druga część rozdziału, która traktuje o potępioeniu. Niektórych z nich Bóg pozbawia możliwości usłyszenia Jego słowa. Innych zaślepia i ogłusza tym bardziej, głosząc to.

13. Z tego nie można podawać innych informacji poza tym, że potępieni są naczyniami przygotowanymi do zniszczenia. Potwierdza to przypadek wybranych; faraona i narodu żydowskiego zarówno przed, jak i po przejściu Chrystusa.

14. Pytanie: Dlaczego Bóg zaślepia potępionego? Dwie odpowiedzi. Potwierdzają to różne fragmenty Pisma Świętego. Sprzeciw wobec potępienia. Odpowiedź.

15. Sprzeciw wobec tej doktryny sprawiedliwego odrzucenia potępionych. Pierwszy oparty na przejściu w Ezechiela. Fragment wyjaśnony.

16. Drugi zarzut oparty na fragmencie Pawła. Wyjaśnienie znaczenia tekstu apostoła. Odpowiedzi udzielił trzeci zarzut i czwarty zarzut.

17. Piąty zarzut – mianowicie. że wydaje się, że istnieje podwójna wola w Bogu. Odpowiedź. Inne zastrzeżenia i odpowiedzi. Wniosek.

Rozdział 25. O ostatecznym zmartwychwstaniu.

1. Dla niezwyciężonego wytrwania w naszym powołaniu, trzeba ożywić błogosławioną nadzieją na ostateczne przyjście naszego Zbawiciela.

2. Idealne szczęście zarezerwowane dla wybranych podczas ostatecznego zmartwychwstania nieznanego filozofom.

3. Prawda i konieczność doktryny ostatecznego zmartwychwstania. Aby potwierdzić naszą wiarę, mamy: 1. Przykład Chrystusa; oraz 2. Wszechmoc Boga. Istnieje nierozerwalny związek między nami a naszym zmartwychwstałym Zbawicielem. Ciała wybranych muszą być dostosowane do ciała ich Głowy. Teraz On jest w niebie. Dlatego też nasze ciała muszą powstać i, ożywione przez  dusze, królować będą z Chrystusem w niebie. Zmartwychwstanie Chrystusa jest naszym przyrzeczeniem.

4. Ponieważ Bóg jest wszechmocny, może wskrzeszać umarłych. Zmartwychwstanie wyjaśnione przez naturalny proces. Wizja suchych kości.

5. Druga część rozdziału, odrzucająca sprzeciw wobec doktryny zmartwychwstania. 1. Ateiści. 2. Saduceusze. 3. Chilianiści. Ich uniki. Różne odpowiedzi. 4. Uniwersaliści. Odpowiedź.

6. Zastrzeżenia kontynuowane. 5. Niektórzy spekulanci, którzy wyobrażają sobie, że śmierć niszczy całego człowieka. Obalenie. Stan i siedziba dusz od śmierci do ostatniego dnia. Co znaczy łono Abrahama.

7. Obalenie niektórych słabych ludzi i manicheów, udających, że należy dać nowe ciała. Odrzucenie potwierdzone przez różne argumenty i fragmenty Pisma Świętego.

8. Odrzucono fikcję nowych ciał.

9. Czy niegodziwy powstanie ponownie? Odpowiedz twierdząca. Dlaczego niegodziwi powstaną ponownie. Dlaczego zmartwychwstanie obiecane tylko wybranym.

10. Ostatnia część rozdziału, poświęcona wiecznemu szczęściu; 1 Jego doskonałość przekracza nasze możliwości. Zasady, których należy przestrzegać. Chwała wszystkich świętych nie będzie równa.

11. Bez satysfakcjonujących pytań, które stanowią jedynie zagadkę, odpowiedź udzielona na niektóre, które nie są bezużyteczne.

12. Tak jak szczęście wybranych, tak nędza odrzuconego będzie bez miary i bez końca.

Księga IV

–  O świętym Kościele Katolickim

Rozdział 1. O prawdziwym kościele . Obowiązek pielęgnowania jedności z nim, jako matką wszystkich pobożnych.

1. Kościół, który należy teraz rozważyć. Wraz z nim Bóg zdeponował wszystko, co jest konieczne do wiary i dobrego porządku. Podsumowanie tego, co zawiera ta księga. Dlaczego zaczyna się od Kościoła.

2. W jakim sensie należy rozumieć artykuł Creda dotyczący Kościoła. Dlaczego powinniśmy powiedzieć: „Wierzę Kościołowi”, a nie „Wierzę w Kościół”. Znaczenie tego artykułu. Dlaczego Kościół nazywa się katolickim lub uniwersalnym.

3. Co rozumie się przez komunię świętych. Czy jest to niezgodne z różnymi darami świętych, czy z porządkiem obywatelskim. Użycia artykułu dotyczącego Kościoła i Komunii Świętych. Czy Kościół musi być widoczny, abyśmy mogli zachować z nim jedność?

4. Imię Matki nadane Kościołowi pokazuje, jak konieczne jest ją poznać. Żadnego zbawienia poza Kościołem.

5. Kościół jest naszą matką, o ile Bóg powierzył jej uprzejme zadanie wychowywania nas w wierze, aż osiągniemy pełnoletniość. Tą metodą edukacji nie należy pogardzać. Przydatny dla nas na dwa sposoby. To narzędzie zniszczone przez tych, którzy gardzą pasterzami i nauczycielami Kościoła. Rozdrażnienie takich pogardzaczy tłumione przez rozum i Pismo. Za tę edukację Kościoła jej dzieci nakazały spotykać się w świątyni. Nadużycia w kościołach zarówno przed, jak i po przyjściu Chrystusa. Ich właściwe wykorzystanie.

6. Jej posługa jest skuteczna, ale nie bez Ducha Bożego. Fragmenty na dowód tego.

7. Druga część rozdziału. Odnośnie znaków Kościoła. Pod jakim względem Kościół jest niewidzialny. Pod jakim względem jest widoczny.

8. Tylko Bóg zna tych, którzy są jego. Nadal jednak dawał znaki, aby rozpoznać swoje dzieci.

9. Te znaki to posługa słowa i udzielanie sakramentów ustanowionych przez Chrystusa. Tej samej zasady nie należy stosować przy osądzaniu jednostek i kościołów.

10. Nie możemy w żadnym wypadku porzucać Kościoła wyróżnionego takimi znakami. Ci, którzy postępują inaczej, są odstępcami, dezerterami prawdy i domu Boga, zaprzeczającymi Bogu i Chrystusowi, naruszającymi mistyczne małżeństwo.

11. Te znaki należy uważniej obserwować, ponieważ Szatan stara się je zatrzeć lub doprowadzić do buntu przeciw Kościołowi. Podwójny błąd pogardy dla prawdy i poddania się fałszywemu Kościołowi.

12. Chociaż wspólna profesja powinna zawierać pewne zepsucie, nie jest to wystarczający powód do porzucenia widzialnego Kościoła. Niektóre z tych korupcji zostały określone. Konieczna ostrożność. Obowiązek członków.

13. Niemoralne życie niektórych wyznawców nie daje podstaw do porzucenia Kościoła. Błąd na głowie starożytnego i współczesnych Katarów. Ich pierwszy sprzeciw. Odpowiedz na to z trzech przypowieści naszego Zbawiciela.

14. Drugi zarzut. Odpowiedź z analizy stanu Kościoła Korynckiego i Kościołów Galacji.

15. Trzeci zarzut i odpowiedź.

16. Geneza tych zastrzeżeń. Opis schizmatyki. Ich portret Augustyna. Pobożna rada dotycząca tych skandali i bezpieczne lekarstwo przeciwko nim.

17. Czwarty zarzut i odpowiedź. Odpowiedź potwierdzona przez boskie obietnice.

18. Kolejne potwierdzenie z przykładu Chrystusa i wiernych sług Bożych. Pojawienie się Kościoła w czasach proroków.

19. Pojawienie się Kościoła w czasach Chrystusa i apostołów i ich bezpośrednich naśladowców.

20. Piąty zarzut. Odpowiedz starożytnym i współczesnym Katarom oraz Nowacjanom na temat odpuszczenia grzechów

21. Odpowiedź na piąty zarzut kontynuowana. Przez przebaczenie grzechów wierzący mogą pozostać na zawsze w Kościele.

22. Klucze Kościoła podane w wyraźnym celu zapewnienia tej korzyści. Podsumowanie odpowiedzi na piąty zarzut.

23. Szósty sprzeciw, uprzednio wysunięty przez Nowacjan i odnowiony przez anabaptystów. Ten błąd zakwestionowany przez Modlitwę Pańską.

24. Druga odpowiedź, oparta na kilku przykładach ze Starego Testamentu.

25. Trzecia odpowiedź, potwierdzona fragmentami Jeremiasza, Ezechiela i Salomona. Czwarta odpowiedź, pochodząca z ofiar.

26. Piąta odpowiedź z Nowego Testamentu. Kilka specjalnych przykładów.

27. Ogólne przykłady. Celebrowane przejście. Układ Credo.

28 Zarzut, że dobrowolne wykroczenie wyklucza z Kościoła.

29. Ostatnie zastrzeżenie Nowacjan, oparte na uroczystej odnowie pokuty wymaganej przez Kościół za bardziej ohydne przestępstwa. Odpowiedź.

Rozdział 2. Porównanie fałszywego kościoła z prawdziwym.

1. Podsumowanie spraw omówionych w poprzednim rozdziale. Treść niniejszego rozdziału – mianowicie. Tam, gdzie panuje kłamstwo i oszustwo, nie ma Kościoła. Wszędzie tam, gdzie czysta doktryna Chrystusa nie ma wigoru, istnieje fałsz.

2. Kłamstwo przeważa w papiestwie. Dlatego papiestwo nie jest Kościołem. Mimo to papiści wychwalają własny kościół i oskarżają tych, którzy się z nim nie zgadzają, o herezję i schizmę. Próbują bronić swojej chwały pod nazwą sukcesji osobistej. Sukcesja, która porzuca prawdę Chrystusa, okazuje się bez znaczenia.

3. Ten dowód potwierdzony: 1. Przez przykłady i fragmenty Pisma Świętego; 2. Z powodu i autorytetu Augustyna.

4. Cokolwiek papiści mogą udawać, nie ma Kościoła tak gdzie słowo Boże się nie pojawia.

5. Sprzeciw dotyczący sukcesji osobistej oraz zarzut herezji i schizmy obala zarówno Pismo Święte, jak i Augustyn.

6. To samo potwierdzone przez autorytet Cypriana. Anatemy papistów bez znaczenia.

7. Kościoły papistów w takiej samej sytuacji jak kościoły Izraelitów, które zbuntowały się na przesądach i bałwochwalstwie pod Jeroboamem.

8. Charakter tych izraelskich kościołów.

9. Dlatego papiści działają niesprawiedliwie, gdy zmuszają nas do komunii ze swoim Kościołem. Ich dwa żądania. Odpowiedz na pierwsze. Suma pytania. Dlaczego nie możemy brać udziału w zewnętrznym kulcie papistów.

10. Odpowiedzi na drugie żądanie papistów.

11. Chociaż papiestwa nie można właściwie nazwać Kościołem, to jednak wbrew woli samego Antychrysta w papiestwie pozostały ślady Kościoła, tak jak chrzest i inne pozostałości.

12. Nazwa Kościoła nie pasuje do papiestwa, choć pod jego panowaniem istniały jakieś kościoły. Oto spełnienie się proroctwa Pawła, że ​​Antychryst będzie siedział w świątyni Bożej. Opłakany stan takich kościołów. Podsumowanie rozdziału.

Rozdział 3. O nauczycielach i duchownych Kościoła. Ich wybór i urząd.

1. Podsumowanie rozdziału. Powody, dla których Bóg rządząc Kościołem posługuje się ludźmi. 1. Aby ogłosić swoją protekcjonalność. 2. Trenować nas do pokory i posłuszeństwa. 3. Aby nas związać we wzajemnej miłości. Powody te potwierdzone przez Pismo Święte.

2. Ta posługa ludzi jest najbardziej użyteczna dla całego Kościoła. Wymieniono tego zalety.

3. Honorowe warunki, o których mowa w służbie. Konieczność ta wynika z wielu przykładów.

4. Druga część rozdziału, szczególnie o urzędnikach kościelnych. Niektórzy z nich, jak apostołowie, prorocy i ewangeliści, mieli charakter tymczasowy. Inni, czyli pasterze i nauczyciele, są wieczni i niezbędni.

5. Biorąc pod uwagę urząd ewangelisty i apostoła rozumianych jako jedno, mamy pasterzy korespondujących z apostołami i nauczycieli z prorokami. Dlaczego nazwę Apostoł  specjalnie nadano dwunastu.

6. W odniesieniu do Apostołów, tak również pasterzy, głoszenie Słowa i udzielanie sakramentów zostało nadane. Jak należy głosić Słowo.

7. Regularnie każdy pastor powinien mieć przydzielony mu osobny kościół. Dopuszcza to jednak modyfikacje, gdy są one należycie i regularnie dokonywane przez władze publiczne.

8. Terminy Biskupi, Prezbiterzy, Pasterze i Ministrowie są używani przez Apostołów jako jeden i ten sam. Niektóre funkcje, jako tymczasowe, są pomijane. Dwa – mianowicie tych Starsi i Diakoni – odnoszące się do posługi Słowa, są zachowane.

9. Rozróżnienie między diakonami. Niektórzy pracowali przy rozdawaniu jałmużny, inni zajmowali się biednymi.

10. Trzecia część rozdziału, poświęcona ordynacji lub powołaniu ministrów Kościoła.

11. Podwójne wołanie – mianowicie. zewnętrzne i wewnętrzne. Tryb, w którym oba mają być postrzegane.

12. 1. Kto ma zostać mianowany ministrem? 2. Tryb powołania.

13. 3. Kto powołuje. Dlaczego Apostołowie zostali wybrani tylko przez Chrystusa. O powołaniu i wyborze św. Pawła.

14. Zwyczajni Pasterze są wyznaczani przez innych Pasterzy. Dlaczego niektórzy apostołowie zostali również wyznaczeni przez ludzi.

15. Wybór pasterzy nie należy do jednej osoby. Inni Pasterze powinni przewodniczyć, a ludzie wyrażają zgodę i aprobatę.

16. Forma, w jakiej należy wyświęcać szafarzy Kościoła. Bez wyraźnego przykazania oprócz jednego. Nakładanie rąk.

Rozdział 4. O stanie pierwotnego kościoła i sposobie rządzenia przed papiestwem.

1. Metoda rządzenia w pierwotnym Kościele. Nie pod każdym względem zgodna z regułą słowa Bożego. Trzy odrębne porządki ministrów.

2. Po pierwsze, biskup, dla zachowania porządku, przewodniczył prezbiterom lub pastorom. Urząd Biskupa. Prezbiter i Biskup to samo. Instytucja tego rzędu starożytna.

3. Urząd Biskupa i Prezbiterów. Ściśle zachowane w pierwotnym Kościele.

4. Arcybiskupi i Patriarchowie. Bardzo rzadko używane. W jakim celu je ustanowiono. Hierarchia jest niepoprawną nazwą i nie jest używana w Piśmie Świętym.

5. Diakoni, druga klasa ministrów w pierwotnym Kościele. Ich właściwy urząd. Biskup ich inspektor. Subdiakoni, ich asystenci. Aryidiakoni, ich prezydenci. Czytanie Ewangelii, przydzielono diakonom.

6. Sposób, w jaki towary Kościoła były dawniej wydawane. 1. Wsparcie biednych. 2. Odpowiednie przepisy dla ministrów Kościoła.

7. Administracja początkowo bezpłatna i dobrowolna. Dochody Kościoła zostały następnie sklasyfikowane pod czterema głowami.

8. Trzecia część dochodów przeznaczona na strukturę kościołów. Do tego jednak, gdy było to konieczne, preferowano roszczenie ubogich. Powiedzenia, świadectwa i przykłady na ten temat, od Cyryla, Akacjusza, Hieronima, Exuperiusza, Ambrożego.

9. Clerici, wśród których byli Odźwierni i Akolici, to nazwy nadane ćwiczeniom używanym jako rodzaj treningu dla tyru.

10. Druga część rozdziału, poświęcona powołaniu ministrów. Z czasem wprowadzono pewien błąd w stosunku do celibatu z powodu nadmiernej surowości. W odniesieniu do święceń ministrów, nie zawsze w pełni uwzględniono zgodę ludu. Dlaczego ludzie mniej chcą zachować swoje prawo? Święcenia odbywały się w określonych terminach.

11. W święceniach biskupów zachowana została wolność ludu.

12. Następnie wprowadzono pewne ograniczenia w celu ograniczenia nieuznanej samowoli tłumu.

13. Ten tryb wyborów długo panował. Świadectwo Grzegorza. Nic nie odpiera tego w dekretach Gracjana.

14. Forma święceń w starożytnym Kościele.

15. Ta forma stopniowo się zmieniała.

Rozdział 5. Starożytna forma zarządzania całkowicie skorumpowana przez tyranię papiestwa.

1. Kto i jakie osoby są jednolicie mianowanymi biskupami w papiestwie. 1. Brak dochodzenia w sprawie doktryny. 2. W odniesieniu do charakteru, wybrani niewykształceni i rozwiąźli, chłopcy lub ludzie niegodziwego życia.

2. Prawo ludzi zabranych, choć utrzymywane przez Leona, Cypriana i Rady. Wynika z tego, że w papiestwie nie ma kanonicznych wyborów. Odpowiedzi na dwa zastrzeżenia. Wybory papieskie. Rodzaj wybranych osób.

3. Pełniejsze wyjaśnienie odpowiedzi na drugi zarzut, ujawniające błędy ludzi, biskupów i książąt.

4. Brak wyborów prezbiterów i diakonów w papiestwie. 1. Ponieważ są wyświęceni w innym celu 2. W przeciwieństwie do przykazania Pisma Świętego i Soboru Chalcedońskiego, żadna stacja nie jest im przydzielona. 3. Zarówno imię, jak i przedmiot zafałszowany tysiącem oszustów.

5. Obalenie tych korupcji. Właściwy cel święceń. Z procesu i innych niezbędnych rzeczy. Dla nich niegodziwi i optymistyczni ludzie zastąpili próżny pokaz i żałosną ślepotę.

6. Druga korupcja związana z przydziałem świadczeń, które nazywają kolatorstwem. Nadużycia kolektora tutaj ujawnione. Dlaczego urzędy kapłanów w papiestwie nazywane są dobrami.

7. Jedna osoba powołana w pięciu lub sześciu kościołach. To najbardziej haniebne zepsucie surowo potępione przez wiele rad.

8. Druga część rozdziału – mianowicie. jak urząd jest zwalniany. Mnisi, którzy nie mają miejsca wśród prezbiterów. Odpowiedź na sprzeciw

9. Prezbiterzy podzieleni na beneficjentów i najemników. Beneficjentami są biskupi, proboszczowie, kanonicy, kapelani, opaci, przeorowie. Najemnicy potępieni przez słowo Boże.

10. Nazwiska beneficjentów nadanych bezczynnym kapłanom, którzy nie sprawują żadnych funkcji w kościele. Odpowiedź na sprzeciw. Jakimi osobami powinni być kanonicy. Odpowiedzi na kolejny sprzeciw. Beneficjenci a nie prawdziwi prezbiterzyi.

11. Biskupi i rektorzy parafii, opuszczając swoje kościoły, chwalą tylko puste imię.

12. Ziarna tego zła w czasach Grzegorza, który atakuje najemników. Bardziej ostro zganiony przez Bernarda.

13. Opisana najwyższa administracja papieska. Śmieszne zarzuty tak zwanych ministrów Kościoła. Odpowiedź.

14. Ich haniebna moralność. Tylko jeden który nie zostałby ekskomunikowany ani usunięty ze składu przez starożytnych kanonów.

15. W papiestwie nie ma żadnego prawdziwego diakonatu, choć wciąż mają go w cieniu. Zepsucie praktyki pierwotnego Kościoła wobec diakonów.

16. Własność kościelna, którą dawniej administrowali prawdziwi diakoni, splądrowana przez biskupów i kanoników, w celu oszukiwania biednych.

17. Bluźniercza obrona tych złodziei. Odpowiedź. Królowie oddają hołd Chrystusowi. Teodozjusz. Powiedzenie Ambroży.

18. Kolejna obrona w odniesieniu do ozdabiania kościołów. Odpowiedź.

19. Ostateczna odpowiedź, pokazująca, że ​​diakonat jest całkowicie obalony przez papiestwo.

Rozdział 6. O prymacie rzymskiej stolicy

1. Krótkie podsumowanie. Dlaczego temat prymatu nie został jeszcze wymieniony. Reprezentowany przez papistów jako więź jedności kościelnej. Wyznaczając ten aksjomat, zaczynają debatować o swojej hierarchii.

2. Pytanie zadane. Próba dowodu z urzędu Najwyższego Kapłana wśród Żydów. Dwie odpowiedzi.

3. Argumenty za prymatem z Nowego Testamentu. Dwie odpowiedzi.

4. Kolejna odpowiedź. Klucze przekazane innym apostołom, a także Piotrowi. Pozostałe dwa argumenty odpowiedź fragmentami Cypriana i Augustyna.

5. Odpowiedź na kolejny argument.

6. Odpowiedz na argument, że Kościół opiera się na Piotrze, na podstawie samego stwiedzenia: „Na tej skale zbuduję mój Kościół”.

7. Odpowiedź potwierdzona fragmentami Pisma Świętego.

8. Nawet pod pewnymi względami wyższości Piotra, nie jest dowodem na prymat Biskupa Rzymskiego. Odpowiedzi na inne argumenty.

9. Rozróżnienie między rządem cywilnym a kościelnym. Tylko Chrystus Głową Kościoła. Odpowiedzi na argument, że nadal istnieje szef ministerialny.

10. Paweł, reprezentując Kościół, nie wspomina o tej głowie ministerialnej.

11. Mimo że Piotr był szefem ministerialnym, nie oznacza to, że papież też jest. Argument oparty na tym, że Paweł żył i zmarł w Rzymie.

12. Zgodnie z hipotezą papistów prymat należy do Kościoła w Antiochii.

13. Absurdalność hipotezy papieskiej.

14. Piotr nie był biskupem Rzymu.

15. Ten sam temat kontynuowany.

16. Argument, że jedności Kościoła nie da się utrzymać bez najwyższej głowy na ziemi. Odpowiedź podająca trzy powody, dla których wielki szacunek został oddany Stolicy Rzymu we wczesnych czasach.

17. Opinia z dawnych czasów na temat jedności Kościoła. Brak prymatu przypisywanego Kościołowi Rzymu. Sam Chrystus uważany jest za Głowę Kościoła Uniwersalnego.

Rozdział 7. O początku i powstaniu rzymskiego papiestwa, do czasu aż osiągnął szczyt, na którym wolność kościoła została zniszczona, a wszystkie prawdziwe urzędy obalone.

1. Pierwsza część rozdziału, w której początek papiestwa jest przypisany Soborowi Nicejskiemu. W kolejnych Soborach  przewodniczyli inni biskupi. Po pierwsze nie podjęto wówczas próby ogłoszenia tego twierdzenia.

2. Chociaż biskup rzymski przewodniczył Soborowi Chalcedońskiemu, było to spowodowane szczególnymi okolicznościami. To samo prawo nie zostało przyznane jego następcom na innych Soborach.

3. Starożytni Ojcowie nie nadali prymatu biskupowi rzymskiemu.

4. Grzegorz był gwałtownej w opozycji do tego tytułu, gdy domagał się go biskup Konstantynopola, i nie domagał się go sam.

5. Druga część rozdziału, wyjaśniająca ambitne próby Stolicy Rzymskiej czynione w celu uzyskania prymatu. Ich przyjęcie pobożnych wygnańców. Słuchanie apelacji i skarg heretyków. Ich ambicje w tym względzie są obraźliwe wobec Kościoła afrykańskiego.

6. Moc biskupów rzymskich w ordynowaniu biskupów, powoływaniu rad, rozstrzyganiu sporów itp., Ograniczona do ich własnego Patriarchatu.

7. Jeśli cenzurowali innych biskupów, sami byli z kolei cenzurowani.

8. Nie mieli prawa zwoływać Soborów prowincji, z wyjątkiem własnych granic. Powołanie powszechnego Sobory należało wyłącznie do cesarza.

9. Apel do Stolicy Rzymskiej nieuznany przez innych biskupów. Zdecydowanie opierali się biskupi Francji i Afryki. Wykryto zuchwalstwo i fałsz Pontiffa rzymskiego.

10. Dowód z historii, że Rzymianin nie miał jurysdykcji nad innymi kościołami.

11. Listy dekretalne bezskutecznie popierające tę uzurpowaną jurysdykcję.

12. Autorytet biskupa rzymskiego rozszerzył się w czasach Grzegorza. Nadal polegało to jedynie na udzielaniu pomocy innym biskupom za ich własną zgodą lub na polecenie cesarza.

13. Nawet zakres jurysdykcji, tak dobrowolnie przyznany, wzbudził przeciw Grzegorza jako ingerujący w lepsze obowiązki.

14. Trzecia część rozdziału, pokazująca wzrost siły papiestwa w określaniu granic metropolitów. To dało początek dekretowi Soboru Turyńskiego. Ten dekret anulowany wyniośle przez Innocentego.

15. Stąd wielka walka o pierwszeństwo między stolicami Rzymu i Konstantynopola. Rozkwitła duma i ambicja biskupów rzymskich.

16. Wiele prób biskupa Konstantynopola w celu pozbawienia biskupa Rzymu prymatu.

17. Fokas morduje cesarza i daje Rzymowi prymat.

18. Papieska tyrania wkrótce po ustanowieniu. Gorzkie skargi Bernarda.

19. Czwarta część rozdziału. Zmieniony wygląd Stolicy Rzymskiej od czasów Grzegorza.

20. Obecne żądania Rzymu nie były wcześniej przyznane. Fikcje Grzegorza IX. i Marcina.

21. Nie wspominając o sprzeciwie Cypriana, radach i faktach historycznych, obecnie wysuwane twierdzenia zostały potępione przez samego Grzegorza.

22. Nadużycia, na które skarżyli się Grzegorz i Bernard, wzrosły i zostały ukarane.

23. Piąta i ostatnia część rozdziału, zawierająca główną odpowiedź na roszczenia papiestwa – mianowicie. że papież nie jest biskupem w domu Bożym. Ta odpowiedź została potwierdzona przez wyliczenie istotnych części urzędu biskupiego.

24. Drugie potwierdzenie przez odwołanie do instytucji Chrystusa. Trzecie potwierdzenie e contrario – mianowicie. To, że w doktrynie i moralności Biskup Rzymu różni się całkowicie od prawdziwego biskupa. Wniosek, że Rzym nie jest Stolicą Apostolską, ale papiestwem.

25. Dowód Daniela i Pawła, że ​​papież jest Antychrystem.

26. Rzym nie mógł teraz domagać się pierwszeństwa, mimo że wcześniej był pierwszą Stolicą, szczególnie biorąc pod uwagę podstawowy handel ludźmi, w który się zaangażował.

27. Osobisty charakter papieży. Niereligijne opinie niektórych z nich.

28. Jan XXII. heretycki w odniesieniu do nieśmiertelności duszy. Jego imię należy zatem usunąć z katalogu papieży, a raczej nie ma podstaw do twierdzenia o ciągłości wiary w Stolicy Rzymskiej.

29. Niektórzy Biskupa Rzymu ateistami lub zaprzysiężonymi  wrogami religii. Ich niemoralne życie. Praktyka kardynałów i duchowieństwa rzymskiego.

30. Kardynałowie byli niegdyś jedynie prezbiterami Kościoła rzymskiego i znacznie niżsi rangą od biskupów. Tak jak obecnie, nie mają prawdziwego i prawowitego urzędu w Kościele. Wniosek.

Rozdział 8. O mocy Kościoła w artykułach wiary. Nieokiełznana licencja Kościoła papieskiego na niszczenie czystości doktryny.

1. Znaki i rząd Kościoła, które były rozważane w siedmiu poprzednich rozdziałach, moc Kościoła jest teraz rozpatrywana pod trzema głowami – mianowicie. Doktryna, ustawodawstwo, jurysdykcja.

2. Autorytet i moc dana urzędnikom kościelnym nie dana im samym, ale ich urzędowi. Pokazano to w przypadku Mojżesza i kapłaństwa lewickiego.

3. To samo pokazano w przypadku proroków.

4. To samo pokazano w przypadku Apostołów i samego Chrystusa.

5. Kościół ograniczony do spisanego Słowa Bożego. Chrystus jedynym nauczycielem Kościoła. Z jego ust duchowni muszą czerpać wszystko, czego nauczają, dla zbawienia innych. Różne tryby boskiego nauczania. 1. Osobiste objawienia.

6. Drugi sposób nauczania – mianowicie. przez Prawo i Proroków. Prorocy w odnosieniu do doktryny byli głosicielami Prawa. Do nich dodano Narracje historyczne i Psalmy.

7. Ostatni sposób nauczania samego naszego Zbawiciela objawił się w ciele. Różne imiona nadane tej dyspensacji, aby pokazać, że nie marzymy o niczym doskonalszym niż słowo spisane.

8. W Kościele nie można prawnie nauczać niczego, co nie jest zawarte w pismach Proroków i Apostołów, tak jak dyktował Duch Chrystusa.

9. Ani Apostołowie, ani apostolscy ludzie. Ani cały Kościół nie pozwolił przekroczyć tych granic. Potwierdzają to fragmenty Piotra i Pawła. Argument a fortiori.

10. Rzymscy tyrani nauczali innej doktryny – mianowicie. że Sobory nie mogą się mylić, a zatem mogą wymyślać nowe dogmaty.

11. Odpowiedź na papistyczne argumenty za autorytetem Kościoła. Argument, że Kościół ma być wprowadzony we wszelką prawdę. Odpowiedź. Ta obietnica złożona nie tylko całemu Kościołowi, ale każdemu wierzącemu.

12. Odpowiedzi kontynuowane.

13. Odpowiedzi kontynuowane.

14. Argument, że Kościół powinien uzupełniać braki słowa spisanego tradycjami. Odpowiedź.

15. Argument oparty na Mat. 18:17. Odpowiedź.

16. Sprzeciw oparty na chrzcie niemowląt i kanonie Soboru w Nicei, co do współistotności Syna. Odpowiedź.

Rozdział 9. O Soborach i ich autorytecie

1. Prawdziwa natura Soborów.

2. Skąd pochodzi autorytet Soborów. Co rozumie się przez gromadzenie się w imię Chrystusa.

3. Zarzut, że w Kościele nie ma prawdy, jeśli nie będzie w nim pasterzy i Soborów. Odpowiedź, wykazana fragmentami Starego Testamentu, że pasterze często byli pozbawieni ducha wiedzy i prawdy.

4. Fragmenty z Nowego Testamentu pokazujące, że nasze czasy podlegają temu samemu złu. Potwierdza to przykład prawie wszystkich grup wiekowych.

5. Nie wszyscy twierdzący że są pastorami są nimi rzeczywiście.

6. Zarzut, że Sobory Powszechne reprezentują Kościół. Odpowiedz, pokazując absurdalność tego sprzeciwu z fragmentów Starego Testamentu.

7. Fragmenty tego samego efektu z Nowego Testamentu.

8. Sobory mają władzę tylko w zakresie zgodnym z Pismem. Świadectwo Augustyna. Sobory w Nicei, Konstantynopolu i Efezie, kolejne Sobory są bardziej nieczyste i należy je przyjmować z ograniczeniami.

9. Sprzeczne decyzje Soborów. Te, które zgadzają się z boską prawdą, należy przyjąć. Sobory pozostające w sprzeczności z tym należy odrzucić. Potwierdza to przykład Soboru Konstantynopolskiego i Soboru Nicejskiego; także Sobór Chalcedoński i drugi Sobór w Efezie.

10. Błędy czystszych Soborów. Cztery przyczyny tych błędów. Przykład z Soboru Nicejskiego.

11. Kolejny przykład z Soboru Chalcedońskiego. Te same błędy w radach prowincji.

12. Unikanie papistów. Trzy odpowiedzi. Zakończenie dyskusji o potędze Kościoła w odniesieniu do doktryny.

13. Ostatnia część rozdziału. Moc Kościoła w interpretacji Pisma Świętego. Z jakiej źródła należy czerpać interpretowację. Sposoby zachowania jedności w Kościele.

14. Bezczelna próba papistów ustanowienia ich tyranii została odrzucona. Rzeczy sprzeczne z Pismem sankcjonowane przez ich Sobory. Przykład w zakazie małżeństwa i komunii w obu postaciach.

Rozdział 10. O mocy tworzenia praw. Okrucieństwo papieża i jego zwolenników, w tym względzie, w tyraniach uciskających i niszczących dusze.

1. Moc Kościoła w zakresie stanowienia prawa. To stało się źródłem ludzkich tradycji. Bezbożność tych tradycji.

2. Wiele tradycji papistycznych jest nie tylko trudna, ale niemożliwa do zachowywania.

3. Aby pytanie można było wygodniej wyjaśnić, należy zdefiniować naturę sumienia.

4. Wyjaśnienie definicji sumienia. Przykłady ilustrujące definicję.

5. Doktryna Pawła polegająca na poddaniu się sędziom ze względu na sumienie nie potwierdza populistycznej doktryny dotyczącej obowiązku tradycji.

6. Pytanie zadane. Krótki sposób decydowania o tym.

7. Idealna zasada życia w Prawie. Boże, nasz jedyny Prawodawca.

8. Tradycje papiestwa sprzeczne ze Słowem Bożym.

9. Ceremonialne tradycje papistów. Ich bezbożność. Zastępowanie prawdziwego kultu Boga.

10. Przez te ceremonie przykazanie Boga unieważnia się.

11. Niektóre z tych ceremonii są bezużyteczne i dziecinne. Ich nieskończona różnorodność. Wawdzenie do judaizmu.

12. Absurdalność tych ceremonii zapożyczona z judaizmu i pogaństwa.

13. Ich niedopuszczalna liczba potępiona przez Augustyna.

14. Szkoda wyrządzona w ten sposób Kościołowi. Nie można ich usprawiedliwić.

15. Wprowadzenie w błąd przesądnych. Używane jako rodzaj przedstawienia i zaklęcia. Prostytuowane dla zysku.

16. Wszystkie takie tradycje podlegające podobnym zastrzeżeniom.

17. Odpowiedzi na argumenty za tradycjami.

18. Odpowiedź kontynuowana.

19. Ilustracja zaczerpnięta z prostego administrowania Wieczerzy Pańskiej pod rządami Apostołów i skomplikowanych ceremonii papistów.

20. Kolejna ilustracja z używania wody święconej.

21. Argument za tradycjami opartymi na decyzji apostołów i starszych w Jerozolimie. Ta decyzja wyjaśniła.

22. Niektóre rzeczy z papiestwa mogą być przyjmowane na jakiś czas ze względu na słabych braci.

23. Przestrzeganie tradycji papieskich niezgodnych z chrześcijańską wolnością, torturowanie sumienia i obrażanie Boga.

24. Wszystkie ludzkie wynalazki w religii nie podobają się Bogu. Powód. Potwierdzony przez przykład.

25. Argument oparty na przykładach Samuela i Manoaha. Odpowiedź.

26. Argument, że Chrystus chciał, aby takie ciężary zostały poniesione. Odpowiedź.

27. Trzecia część rozdziału, dotycząca zgodnych z prawem ustaleń kościelnych. Ich fundamentem jest ogólny aksjomat, aby wszystkie rzeczy były wykonywane porządnie i sumiennie. Dwie skrajności, których należy unikać.

28. Wszystkie aranżacje kościelne, które zostaną w ten sposób przetestowane. Co Paweł ma na myśli, postępując uczciwie i porządnie.

29. Nic przyzwoitego w ceremoniach papieskich. Opis prawdziwej przyzwoitości. Przykłady chrześcijańskiej przyzwoitości i porządku.

30. Żadne ustalenie nie jest przyzwoite i uporządkowane, chyba że opiera się na autorytecie Boga i wywodzi się z Pisma. Dobroczynność najlepszym przewodnikiem w tych sprawach.

31. Konstytucje sformułowane w ten sposób nie powinny być zaniedbywane lub pogardzane.

32. Przestrogi dotyczące takich konstytucji.

Rozdział 11. O jurysdykcji Kościoła i jego nadużyciach, jak na przykład w papiestwie.

1. Władza Kościoła w odniesieniu do jurysdykcji. Konieczność, pochodzenie i charakter tej jurysdykcji. Moc kluczy należy rozpatrywać w dwóch punktach widzenia. Wyjaśnia się pierwszy pogląd.

2. Wyjaśnienie drugiego poglądu. Jak Kościół wiąże i rozwiązuje na drodze dyscypliny. Nadużycie kluczy w papiestwie.

3. Dyscyplina ekskomuniki wieczystej trwałości. Rozróżnienie między władzą obywatelską a kościelną.

4. Potwierdzono wieczną trwałość dyscypliny ekskomuniki. Należycie zarządzona przez cesarzy i chrześcijańskich magistratów.

5. Cel i zastosowanie jurysdykcji kościelnej w pierwotnym Kościele. Moc duchowa była całkowicie oddzielona od mocy miecza.

6. Moc duchowa nie była zarządzana przez jedną osobę, ale przez prawowitego konsystorza. Stopniowa zmiana. Po pierwsze, tylko duchowieństwo ingerowało w postępowanie sądowe Kościoła. Następnie biskup przywłaszczył to sobie.

7. Później biskupi przenieśli prawa w ten sposób na swoich urzędników i przekształcili jurysdykcję duchową w sprofanowany trybunał.

8. Podsumowanie. Papieska potęga zakwestionowana. Chrystus chciał pozbawić głosicieli słowa władzy cywilnej i światowej władzy.

9. Sprzeciw papistów. 1. W tym zewnętrznym blasku objawia się chwała Chrystusa. 2. Nie koliduje z obowiązkami ich powołania. Odpowiedź na oba zarzuty.

10. Rozpoczęcie i stopniowy postęp papistycznej tyranii. Przyczyny, 1. ciekawość; 2. ambicja; 3. przemoc; 4. hipokryzja; 5. bezbożność.

11. Ostatnia przyczyna, tajemnica nieprawości i satanistyczna furia Antychrysta uzurpująca światowe panowanie. Papież przywłaszcza oba miecze.

12. Sfingowana donacja Konstantyna. Całkowicie obnażona.

13. Kiedy i jakim sposobem papieże rzymscy osiągnęli godność cesarską. Hildebrand jako tego wynalazca.

14. Jakimi czynami przywłaszczyli sobie Rzym i inne terytoria. Haniebne bezeceństwo.

15. Roszczenie o zwolnienie z jurysdykcji cywilnej. Kontrast między udawaną odpornością a umiarem wczesnych biskupów.

16. Do czego dążyli pierwsi biskupi, stanowczo przeciwstawiając się cywilnej ingresji.

Rozdział 12. O dyscyplinie kościelnej i jej zasadnicze zastosowanie w cenzurze i ekskomunikowaniu.

1. O sile kluczy lub wspólnej dyscyplinie kościelnej. Konieczność i bardzo duża przydatność tej dyscypliny.

2. Jej różne stopnie. 1. Prywatne upomnienie. 2. Zgromienia przed świadkami. 3. Ekskomunika.

3. Różne stopnie przestępczości. Tryby postępowania w obu rodzajach kary.

4. Występki należy odróżniać od rażącej niegodziwości. Ostatnie mają być surowo karane.

5. Cel dyscypliny. 1. Aby niegodziwcy, będąc przyjęci do Stołu Pańskiego, nie obrażali Chrystusa. 2. Nie może ona niszczyć innych. 3. Aby sami mogli żałować.

6. W jaki sposób grzechy publiczne, a także tajemnice mają być poprawione. Trywialne i poważne przestępstwa.

7. Żadna osoba, nawet suwerenna, nie jest zwolniona z dyscypliny. Przez kogo i w jaki sposób należy to wykonać.

8. W jakiej dyscyplinie duchowej należy ją wykonywać. Pod jakim względem niektórzy starożytni chrześcijanie stosowali to zbyt rygorystycznie, robiąc to bardziej z obyczaju niż zgodnie z własnymi odczuciami. Pokazane przez Cypriana, Chryzostoma i Augustyna.

9. Umiar powinien być stosowany nie tylko przez cały Kościół, ale przez każdego członka.

10. Słowa naszego Zbawiciela dotyczące wiązania i rozwiązywania zmarnowane, jeśli rozumiane inaczej. Różnica między klątwą a ekskomuniką. Anatema rzadko, jeśli w ogóle ma być używana.

11. Nadmiernej dyscypliny należy unikać zarówno przez osoby prywatne, jak i pastorów.

12. Pod tym względem Donatyści popełilił największy błąd, podobnie jak anabaptyści w dzisiejszych czasach. Portret Augustyna.

13. Umiaru należy używać zwłaszcza wtedy, gdy zbłądziło nie kilka osób, ale wielkie ciało ludzi.

14. Druga część wspólnej dyscypliny związana z postami, modlitwą i innymi świętymi ćwiczeniami. Te używane przez wierzących w obu dyspensacjach. Do jakich celów miało zastosowanie. O poście.

15. Trzy cele postu. Pierwszy odnosi się bardziej do prywatnego postu. Drugi i trzeci koniec.

16. Publiczny post i modlitwa wyznaczane przez pastorów w każdej wielkiej nagłej potrzebie.

17. Przykłady tego na podstawie Prawa.

18. Post składa się głównie z trzech rzeczy – mianowicie. czasu, jakości i oszczędne zużycie żywności.

19. Aby zapobiec przesądom, należy wpuścić trzy rzeczy. 1. Serce czyste, a nie szaty. 2. Post nie powinien być traktowany jako zasługa lub rodzaj kultu Bożego. 3. Abstynencji nie wolno nadmiernie wychwalać.

20. Ze względu na tego rodzaju nadwyżkę ustanowiono przestrzeganie Wielkiego Postu. To przesądne przestrzeganie obalone przez trzy dokumenty. Był używany przez starożytnych, ale z różnych powodów.

21. Późniejsze przepisy regulujące wybór żywności. Różne nadużycia, nawet w czasach Hieronima. Praktycznie nie ma powszechnej dyscypliny kościelnej w papiestwie.

22. Druga część dyscypliny związana z duchowieństwem. Jaka była jej natura i jak surowa była wcześniej. Jakże niedoceniana w dzisiejszych czasach. Przykład, który może pasować do papistów.

23. O celibacie kapłanów, w który papiści wkładają całą siłę dyscypliny kościelnej. Ta bezbożna tyrania obala Pismo Święte. Sprzeciw papistów odrzucony.

24. Odpowiedzi na argument za celibatem kapłanów.

25. Odpowiedź na kolejny argument.

26. Odpowiedź na kolejny argument.

27. Argument oparty na uznaniu dziewictwa za lepsze od małżeństwa. Odpowiedź.

28. Temat celibatu zakończony. Ten błąd nie jest faworyzowany przez wszystkich starożytnych pisarzy.

Rozdział 13. O śłubowaniach. Żałosne uwikłania spowodowane pochopnym ślubowaniem.

1. Niektóre ogólne zasady dotyczące natury ślubowań. Przesądne błędy nie tylko pogan, ale i chrześcijan w odniesieniu do ślubowań.

2. Trzy punkty do rozważenia w odniesieniu do ślubowań. Po pierwsze, do kogo składa się ślubowanie – mianowicie. do Boga. Nie należy mu nic ślubować, poza tym czego sam wymaga.

3. Po drugie, kim jesteśmy którzy ślubujemy. Musimy zmierzyć naszą siłę i mieć na względzie nasze powołanie. Straszne błędy papieskiego duchowieństwa, jeśli nie biorą w tym udziału. Ich ślubowanie celibatu.

4. Trzeci punkt, na który należy zwrócić uwagę – mianowicie. intencja, z jaką składa się ślubowanie. Cztery cele ślubowania. Dwa z nich odnoszą się do przeszłości, a dwa do przyszłości. Przykłady i zastosowanie poprzedniej klasy.

5. Cel ślubowań odnoszących się do przyszłości.

6. Doktryna ślubowań w ogóle. Wspólne ślubowanie chrześcijan w chrzcie. To ślubowanie święte i zbawienne. Konkretne ślubowania, w jaki sposób należy je testować.

7. Duża przewaga przesądów w odniesieniu do ślubowań.

8. Ślubowania mnichów. Kontrast między starożytnym a współczesnym monastycyzmem.

9. Portret starożytnych mnichów autorstwa Augustyna.

10. Degeneracja współczesnych mnichów. 1. Nieostrożny rygor. 2. Bezczynność. 3. Fałszywe przechwalanie się doskonałością.

11. Ta idea monastycznej doskonałości została obalona.

12. Argumenty za zakonną doskonałością. Odpowiedź na pierwszy argument.

13. Odpowiedź na drugi argument.

14. Absurdalność reprezentowania profesji zakonnej jako drugiego chrztu.

15. Zepsute obyczaje mnichów.

16. Niektóre wady starożytnego monastycyzmu.

17. Ogólne odrzucenie ślubów zakonnych.

18. Refutacja kontynuowana.

19. Refutacja kontynuowana.

20. Czy takie ślubowania celibatu wiążą sumienie? Odpowiedzi na to pytanie

21. Ci, którzy porzucają profesję zakonną dla uczciwego życia, niesprawiedliwie oskarżani o zerwanie z wiarą.

Rozdizał 14. O sakramentach

1. O sakramentach w ogóle. Sakrament określony.

2. Znaczenie słowa „sakrament”.

3. Definicja wyjaśniona. Dlaczego Bóg pieczętuje nam swoje obietnice przez sakramenty.

4. Słowo, które powinno towarzyszyć elementowi, aby sakrament był pełny.

5. Błąd tych, którzy próbują oddzielić słowo lub obietnicę Boga od elementu.

6. Dlaczego sakramenty nazywane są Znakami Przymierza.

7. Są to znaki, choć niegodziwi powinni je przyjmować, ale są znakami łaski tylko dla wierzących.

8. Odpowiedzi na sprzeciw wobec tego poglądu.

9. Żadnych tajemnych cnót w sakramentach. Ich cała skuteczność zależy od wewnętrznego działania Ducha.

10. Odpowiedzi na sprzeciw. Zilustrowane przez porównanie.

11. O wzroście wiary przez głoszenie Słowa.

12. W jaki sposób i na ile sakramenty są potwierdzeniem naszej wiary.

13. Niektórzy uważają sakramenty za zwykłe znaki. Ten pogląd obalony.

14. Niektórzy ponownie przypisują zbyt wiele sakramentom. Obalenie.

15. Odrzucenie potwierdzone przez fragment Augustyna.

16. Poprzednie poglądy pełniej wyjaśnione.

17. Sprawa sakramentu jest zawsze obecna, gdy sakrament jest należycie udzielany.

18. Szerokie znaczenie terminu „sakrament”.

19. Zwykłe sakramenty w Kościele. Jak bardzo są potrzebne.

20. Sakramenty Starego i Nowego Testamentu. Cel obu taki sam –  prowadzą nas do Chrystusa.

21. Widać to w sakramentach Starego Testamentu.

22. Widoczne również w sakramentach Nowego Testamentu.

23. Bezbożna doktryna Uczonych w sprawie różnicy między Starym a Nowym Testamentem.

24. Odpowiedzi na zarzut scholastyczny.

25. Odpowiedzi na inny zarzut.

26. Sakramenty Nowego Testamentu, czasami nadmiernie wychwalane przez pierwszych teologów. Wyjaśniono ich znaczenie.

Rozdział 15. O chrzcie.

1. Definicja chrztu. Jego podstawowy cel. Składa się z trzech rzeczy. 1. Aby potwierdzić przebaczenie grzechów.

2. Fragmenty Pisma Świętego świadczące o przebaczeniu grzechów.

3. Przebaczenie nie tylko za przeszłe, ale także za przyszłe grzechy. To nie zachęca do trwania w grzechu.

4 Obalenie tych, którzy dzielą przebaczenie między chrztem a pokutą.

5 Druga rzecz w chrzcie – mianowicie. naucza, że jesteśmy zanurzeni w Chrystusa dla umartwienia i nowości życia.

6. Trzecia rzecz w chrzcie – mianowicie. naucza nas, że jesteśmy zjednoczeni z Chrystusem, aby uczestniczyć we wszystkich Jego błogosławieństwach. Druga i trzecia rzecz widoczna w chrzcie zarówno Jana, jak i apostołów.

7. Tożsamość chrztu Jana i apostołów.

8. Sprzeciw wobec tego obalony.

9. Korzyści z chrztu typowe dla Izraelitów po przejściu przez Morze Czerwone i słup chmury.

10. Sprzeciw tych, którzy wyobrażają sobie, że po chrzcie istnieje jakiś doskonałe odnowienie. Pierwotna deprawacja pozostaje po chrzcie. Jej istnienie u niemowląt. Wybrani po chrzcie są sprawiedliwi w tym życiu tylko przez przypisanie.

11. Pierwotna korupcja testująca pobożnych przez całe życie. Z tego powodu nie szukają licencji na grzeszenie. Raczej chodzą ostrożniej i bezpieczniej po drogach Pana.

12. Problemy spowodowane przez zepsucie, pokazane przykładem i świadectwem apostoła Pawła.

13. Kolejnym celem chrztu jest służyć jako nasze wyznanie ludziom.

14. Druga część rozdziału. Chrzest jako potwierdzenie naszej wiary.

15. Ilustrują to przykłady Korneliusza i Pawła. O użyciu chrztu jako wyznania wiary.

16. Na chrzest nie ma wpływu na godność lub niegodność szafarza. Dlatego nie ma potrzeby ponownego chrzczenia tych, którzy zostali ochrzczeni przez papiestwo.

17. Pustka argumentu, że tak ochrzczeni pozostali przez kilka lat ślepi i niewierzący. Boża obietnica pozostaje niezachwiana. Bóg, zapraszając Żydów do pokuty, nie nakazuje im ponownego obrzezania.

18. Nie ma podstaw do twierdzenia, że ​​Paweł ponownie chrzcił niektórych uczniów Jana. Chrzest Jana. Co to znaczy być ochrzczonym w imię Chrystusa.

19. Zepsucie wprowadzone do chrztu. Forma czystego chrztu chrześcijańskiego. Zanurzenie lub kropienie należy pozostawić wolnemu wyborowi.

20. Do kogo należy udzielanie chrztu. Nie do osób prywatnych i kobiet, ale do duchownych Kościoła. Powstanie chrztu osób prywatnych i kobiet. Argument na jego rzecz został odrzucony.

21. Eksplodował także Tertulian i Epifaniusz.

22. Sprzeciw oparty na sprawie Zipporah. Odpowiedź. Dzieci umierające przed chrztem nie są wykluczone z nieba, pod warunkiem, że jego brak nie był spowodowany zaniedbaniem lub pogardą.

Rozdział 16. Pædobaptyzm. Jest to zgodne z instytucją Chrystusa i charakterem znaku.

1. Pædobaptyzm. Rozważenie pytania jest konieczne i przydatne. Pædobaptysm boskiego pochodzenia.

2. Wykazało to rozważenie obietnic. Wyjaśniają one naturę i ważność pædobaptyzmu.

3. Obietnic dołączonych do symbolu wody nie można lepiej zobaczyć niż w przypadku obrzezania.

4. Obietnica i rzecz zjednoczona w obrzezaniu i chrzcie. Jedyna różnica w ceremonii zewnętrznej.

5. Stąd chrzest dzieci chrześcijańskich rodziców tak kompetentny jak obrzezanie dzieci żydowskich. Sprzeciw uzasadniony w wyznaczonym dniu obrzezania został odrzucony.

6. Argument za pædobaptyzmem oparty na przymierzu, które Bóg zawarł z Abrahamem. Sprzeciw wniesiony. Łaska Boża nie umniejszona przez nadejście Chrystusa.

7. Argument oparty na zaproszeniu Chrystusa do dzieci. Odpowiedź na sprzeciw.

8. Zarzut, że apostołowie nie ochrzcili niemowląt. Odpowiedź. Zarzut, że pædobaptyzm jest nowością. Odpowiedź.

9. Podwójne zastosowanie i korzyść pædobaptyzmu. W odniesieniu do 1. do rodziców. 2. do ochrzczonych dzieci.

10. Druga część rozdziału, zawierająca argumenty anabaptystów. Rzekoma niezgodność między chrztem a obrzezaniem. Pierwsza odpowiedź.

11. Druga odpowiedź. Przymierze chrztu i obrzezania nie jest inne.

12. Trzecia odpowiedź.

13. Niemowlęta, zarówno żydowskie, jak i chrześcijańskie, zostały objęte przymierzem.

14. Sprzeciw rozpatrzony.

15. Żydzi są pojmowani w przymierzu, bez zasadniczej różnicy między chrztem a obrzezaniem.

16. Kolejny argument rozważanych anabaptystów.

17. Argument, że dzieci nie są zdolne do zrozumienia chrztu i dlatego nie powinny być chrzczone.

18. Odpowiedź kontynuowana.

19. Odpowiedź kontynuowana.

20. Odpowiedź kontynuowana.

21. Odpowiedź kontynuowana.

22. Argument, że chrzest przeznaczony jest na odpuszczenie grzechów, dzieci, ponieważ nie grzeszą, nie powinny być chrzczone. Odpowiedź.

23. Argument przeciwko pædobaptyzmowi oparty na praktyce apostołów. Odpowiedź.

24. Odpowiedź ciąg dalszy.

25. Argument oparty na powiedzeniu naszego Pana do Nikodema. Odpowiedź.

26. Błąd tych, którzy sądzą wszystkich, którzy umierają nieochrzczeni na wieczne zatracenie.

27. Argument przeciwko pædobaptyzmowi, oparty na przykazaniu i przykładzie naszego Zbawiciela, wymagający instrukcji poprzedzających chrzest. Odpowiedź.

28. Odpowiedź kontynuowana.

29. Odpowiedź kontynuowana.

30. Argument, że nie ma silniejszego powodu, aby udzielać chrztu dzieciom niż aby dać im Wieczerzę Pańską. Odpowiedź.

31. Ostatnia część rozdziału, obalająca argumenty Serweta.

32. Dlaczego Szatan tak gwałtownie atakuje pædobaptyzm.

Rozdział 17. O Wieczerzy Pańskiej i korzyści z niej wynikające.

1. Dlaczego Święta Wieczerza została ustanowiona przez Chrystusa. Wiedza o sakramencie jakżesz konieczna. Użyte znaki. Dlaczego nie ma innych wyznaczonych.

2. Różnorodne zastosowania i zalety tego sakramentu dla pobożnych.

3. Wieczerza Pańska ukazuje wielkie błogosławieństwa odkupienia, a nawet samego Chrystusa. Jest to nawet widoczne ze słów instytucji. Rzecz, którą należy w nich szczególnie wziąć pod uwagę. Zgodność znaków i rzeczy oznaczanych.

4. Główne części tego sakramentu.

5. Jak Chrystus, Chleb Życia, ma być przez nas przyjęty. Dwa błędy, których należy unikać. Otrzymanie go musi odnosić się zarówno do wiary, jak i do jej skutku. Co znaczy spożywanie Chrystusa. W jakim sensie Chrystus jest chlebem życia.

6. Ten sposób spożywania potwierdzony przez autorytet Augustyna i Chryzostoma.

7. Nie wystarczy, pomijając wszelkie wzmianki o ciele i krwi, uznać tę komunię jedynie za duchową. W obecnym życiu nie można tego w pełni zrozumieć.

8. Wyjaśniając to, można zauważyć: I. Nie ma w ogóle życia poza Chrystusem. II. Chrystus ma życie w dwojakim sensie; po pierwsze, w sobie, ponieważ jest Bogiem; a po drugie, poprzez transfuzję w ciało, które przyjął, aby w ten sposób przekazać nam życie.

9. Potwierdził to Cyryl i znany przykład. Jak ciało Chrystusa daje życie i jaka jest natura naszej komunii z Chrystusem.

10. Żadna odległość miejsca nie może temu przeszkodzić. W Wieczerzy nie jest przedstawiany jako pusty symbol, ale, jak świadczy apostoł, otrzymujemy rzeczywistość. Zarzut, że wyrażenie jest przenośnią. Odpowiedź. Pewna zasada w odniesieniu do sakramentów.

11. Zakończenie pierwszej części rozdziału. Sakrament Wieczerzy składa się z dwóch części – mianowicie. znaki cielesne i duchowa prawda. Rozumieją one znaczenie, materię i skutek. Chrystus prawdziwie okazał nam symbole.

12. Druga część rozdziału, zredukowana do dziewięciu głów. Przeistoczenie papistów rozważone i odrzucone. Jego pochodzenie i absurd. Dlaczego to powinno być obalone.

13. Przeistoczenie zgodnie z intencjami Uczonych. Obalenie. Wiele przesądów wprowadzonych przez ich błąd.

14. Fikcja przeistoczenia wymyślona wbrew Pismu Świętemu i zgodnej starożytności. Termin przeistoczenia nigdy nie był używany we wczesnym Kościele. Sprzeciw. Odpowiedź.

15. Błąd przeistoczenia faworyzowany przez konsekrację, która była rodzajem magicznej inkantacji. Chleb nie jest sakramentem samym w sobie ale dla tych, którzy go przyjmują. Zamiana laski Mojżesza na węża nie ma wyrazu dla papieskiego przeistoczenia. Bez podobieństwa między tymi słowami instytucją Wieczerzy. Sprzeciw. Odpowiedź.

16. Odrzucenie potwierdzenia; skąd pomysł wszechobecności.

17. Wszechobecność wprowadza w błąd co do natury Chrystusa. Odpowiedź na subtelności.

18. Absurdy związane z konsumpcją. Szczera ekspozycja poglądów ortodoksyjnych.

19. Natura prawdziwej obecności Chrystusa w Wieczerzy. Prawdziwa i substancjalna komunia ciała i krwi Pana. Ten ortodoksyjny pogląd zaatakowany przez burzliwe duchy.

20. Ten pogląd potwierdzony przez ich oszczerstwa. Słowa instytucji wyjaśnione w opozycji do glosów popleczników transsubstancjacji i konsubstancjacji. Ich podstępy i absurdalne bluźnierstwa.

21. Dlaczego nazwa znaczonej nazwy jest nadana symbolom sakramentalnym. Ilustrują to fragmenty Pisma Świętego; także przez fragment Augustyna.

22. Odrzucenie sprzeciwu opartego na słowach „To jest”. Sprzeciw odpowiedział.

23. Odpowiedzi na inne zastrzeżenia.

24. Odpowiedzi na inne zastrzeżenia. Nie ma tu wątpliwości co do wszechmocy Boga.

25. Odpowiedzi na inne zastrzeżenia.

26. Ortodoksyjny pogląd dalej potwierdzony. I. Biorąc pod uwagę rzeczywistość ciała Chrystusa. II. Z deklaracji naszego Zbawiciela, że ​​zawsze będzie na świecie. Potwierdza to ekspozycja Augustyna.

27. Obalenie sofizmów ubikwistów. Unikanie widocznej i niewidzialnej obecności zostało obalone.

28. Autorytet Ojców nie popiera tych błędów co do obecności Chrystusa. Augustine był im przeciwny.

29. Obalenie niewidzialnej obecności utrzymywanej przez przeciwników. Odrzucenie od Tertuliana, od powiedzenia Chrystusa po Jego zmartwychwstaniu, od definicji prawdziwego ciała i od różnych fragmentów Pisma Świętego.

30. Wszechobecność obalona różnymi argumentami.

31. Wyimaginowana obecność Przeistoczycieli, Współtwórców i Ubiquitists, kontrastowała z doktryną ortodoksyjną.

32. Wyjaśniono naturę prawdziwej obecności naszego Zbawiciela. Tryb tego niezrozumiały.

33. Nasza komunia we krwi i ciele Chrystusa. Duchowe nie ustne, a jednak prawdziwe. Błędny pogląd na Schoolmen.

34. Augustyn nie popiera tego poglądu. Jak niegodziwi jedzą ciało Chrystusa. Opinie Cyryla co do jedzenia ciała Chrystusa.

35. Absurd adoracji symboli sakramentalnych.

36. Ta adoracja potępiona. I. Przez samego Chrystusa. II. Przez Radę Nicejską. III. Według starożytnego zwyczaju. IV. Pismo Święte. Ta adoracja jest zwykłym bałwochwalstwem.

37. Adoracja ta jest niezgodna z naturą i instytucją sakramentu. Koniec, dla którego ustanowiono sakrament.

38. Cele, dla których sakrament został ustanowiony.

39. Prawdziwa natura sakramentu, kontrastująca z jego papieskim przestrzeganiem.

40. Charakter niegodnego podejścia do stołu Pana. Wielkie niebezpieczeństwo. Właściwy środek w poważnym samokontroli.

41. Fałszywe badanie wprowadzone przez papistów. Obalenie.

42. Natura chrześcijańskiego badania.

43. Obrzędy zewnętrzne w administracji Wieczerzy. Wiele z nich jest obojętnych.

44. Obowiązek częstej komunii. Dowodzi tego praktyka Kościoła w jego czystszym stanie oraz kanony pierwszych biskupów.

45. Częsta komunia w czasach Augustyna. Zaniedbanie tego potępił Chryzostom.

46. ​​Papieski nakaz przekazywania raz w roku wstrętnym wynalazkiem.

47. Komunia w jednym rodzaju okazała się wynalazkiem szatana.

48. Podstępy papistów zostały obalone.

49. Praktyka wczesnego Kościoła dalej rozważana.

50. Wniosek.

Rozdział 18. O Mszy Papieskiej. Jak ona nie tylko profanuje, ale unicestwia Wieczerzę Pańską.

1. Największą ze wszystkich obrzydliwości ustanowionych w opozycji do Wieczerzy Pańskiej jest Msza Papieska. Jej opis.

2. Jej bezbożność jest pięciokrotna. 1. Jej niedopuszczalne bluźnierstwo polegające na zastąpieniu jedynego Kapłana wieloma kapłanami. Odpowiedzi na zarzuty papistów.

3. Bezbożności Mszy ciąg dalszy. 2. Obala krzyż Chrystusa, ustawiając ołtarz. Odpowiedzi na zarzuty.

4. Odpowiedzi na inne zastrzeżenia.

5. Bezbożności Mszy ciąg dalszy. 3. Wymazuje pamięć o śmierci Chrystusa. Krzyżuje Chrystusa na nowo. Odpowiedzi na zarzuty.

6. Bezbożności Mszy ciąg dalszy.4. Okrada nas z korzyści płynących ze śmierci Chrystusa.

7. Bezbożności Mszy ciąg dalszy. 5. Znosi Wieczerzę Pańską. W Wieczerzy Ojciec ofiarowuje nam Chrystusa; podczas Mszy kapłani ofiarują Chrystusa Ojcu. Wieczerza jest sakramentem wspólnym dla wszystkich chrześcijan; Msza ogranicza się do jednego kapłana.

8. Geneza Mszy. Msze prywatne bezbożną profanacją Wieczerzy.

9. Ta obrzydliwość nieznana czystszemu Kościołowi. Nie ma podstaw w słowie Bożym.

10. Druga część rozdziału. Niektórzy starożytni nazywają Wieczerzę ofiarą, ale nie przebłaganiem, jak Msze nazywają Papiści. Potwierdzają to fragmenty z Augustyna.

11. Wydaje się, że niektórzy starożytni zbytnio skłaniali się do cienia Prawa.

12. Należy rozróżnić ofiary Mojżeszowe od Wieczerzy Pańskiej, która nazywa się ofiarą eucharystyczną. Ta sama zasada w tej dyskusji.

13. Warunki poświęcenia i kapłana. Różne rodzaje poświęceń. 1. Brzebłaganie. 2. Eucharystia. Żadnego przebłagania, ale śmierć Chrystusa.

14. Wieczerza Pańska niewłaściwie nazywana ofiarą przebłagalną, tym bardziej nie można tak nazwać Mszy Papieskiej. Ci, którzy mamroczą nad mszą, nie mogą być nazywani kapłanami.

15. Ich próżność udowodniła nawet Platon.

16. Do klasy ofiarnej eucharystycznej należą wszystkie funkcje pobożności i miłości. Ten rodzaj poświęcenia nie ma związku z ułaskawieniem Boga.

17. Modlitwa, dziękczynienie i inne ćwiczenia pobożności, zwane ofiarami. W tym sensie Wieczerza Pańska nazywa się eucharystią. W tym samym sensie wszyscy wierzący są kapłanami.

18. Wniosek. Nazwy nadane Mszy.

19. Ostatnia część rozdziału, podsumowująca poglądy, które należy przyjąć w sprawie chrztu i Wieczerzy Pańskiej. Dlaczego Wieczerza Pańska trwa, a chrzest nie jest powtarzany.

20. Chrześcijanie powinni być zadowoleni z tych dwóch sakramentów. Oba zostały zniesione przez sakramenty ustanowione przez ludzi.

Rozdział 19. O pięciu sakramentach, fałszywie tak nazwanych. Ich fałszywość została udowodniona, a ich prawdziwy charakter wyjaśniony.

1. Związek niniejszej dyskusji z dyskusją dotyczącą chrztu i Wieczerzy Pańskiej. Bezbożność papieskich nauczycieli, którzy przypisują więcej obrzędom ludzkim niż obrzędom Bożym.

2. Ludzie nie mogą ustanawiać sakramentów. Niezbędne, aby zachować rozróżnienie między sakramentami a innymi ceremoniami.

3. Siedem sakramentów nie można znaleźć u pisarzy kościelnych. Augustyn, który może reprezentować wszystkie pozostałe, uznał tylko dwa sakramenty.

4. Charakter potwierdzenia w czasach starożytnych. Nakładanie rąk.

5. Następnie wprowadzono tego rodzaju potwierdzenie. Jest fałszywie nazywany sakramentem.

6. Odpowiedzi na papieski argument potwierdzający.

7. Argument potwierdzony przykładem Chrystusa. Absurd i bezbożność papistów nazywających swój olej olejem zbawienia.

8. Argument papistyczny, że chrzest nie może być kompletny bez bierzmowania. Odpowiedź.

9. Argument, że bez bierzmowania nie możemy być w pełni chrześcijanami. Odpowiedź.

10. Argument, że Namaszczenie w bierzmowaniu jest doskonalsze niż chrzest. Odpowiedź.

11. Odpowiedź kontynuowana. Argument, że to bierzmowanie ma większą zaletę.

12. Argument z praktyki starożytności. Pogląd  Augustyna na bierzmowanie.

13. Starożytne bierzmowanie bardzo godne pochwały. Powinno zostać przywrócone w kościołach w dzisiejszych czasach.

14. O pokucie. Zagmatwany i absurdalny język papieskich doktorów. Nakładanie rąk w czasach starożytnych. To papiści uczynili podstawą sakramentu pokuty.

15. Niezgoda między samymi papistami co do powodów, dla których pokuta jest uważana za sakrament.

16. Bardziej prawdopodobne jest nazywanie nim rozgrzeszenia kapłana niż nazywanie pokuty sakramentem.

17. Pokuta nie jest tak naprawdę sakramentem. Chrzest sakramentem pokuty.

18. Opisano ekstremalne Namaszczenie. Nie ma podstaw do tego w słowach Jakuba.

19. Nie ma lepszej podstawy do uczynienia tego namaszczenia sakramentem niż jakikolwiek inny symbol wspomniany w Piśmie Świętym.

20. Zniewaga złożona przez to namaszczenie Duchowi Świętemu. Nie może być sakramentem, ponieważ nie został ustanowiony przez Chrystusa i nie ma do niego żadnej obietnicy.

21. Brak korespondencji między namaszczeniem nakazanym przez Jakuba a namaszczeniem papistów.

22. O zakonach kościelnych. Dwie kwestie do dyskusji. Wprowadzono tutaj absurdy. Czy kościelny zakon jest sakramentem. Papiści nie byli zgodni co do święceń.

23. Zniewaga Chrystusa, w usiłowaniu uczynienia Go ich kolegą.

24. Większa część tych zakonów zawiera puste nazwy implikujące brak określonego urzędu. Papiescy egzorcyści.

25. Absurd tonsury.

26. Judaizujący charakter tonsury. Dlaczego Paweł ogolił głowę w wyniku ślubowania.

27. Pochodzenie tej duchownej tonsury podanej przez Augustyna. Absurdalne ceremonie poświęcania portierów, czytelników, egzorcystów i akolitów.

28. O wyższej klasie zakonów zwanych Świętymi Zakonami. Zniewaga ofiarowana Chrystusowi, gdy duchowni są uważani za kapłanów. Święcenia nie mają charakteru sakramentu.

29. Absurdalne naśladowanie naszego Zbawiciela w tchnieniu na jego apostołów.

30. Absurdalność zastosowanego namaszczenia.

31. Nakładanie rąk. Absurd w święceniach papistycznych.

32. Święcenia diakonów. Absurdalne formy papistów.

33. O subdiakonach.

34. Małżeństwo nie jest sakramentem.

35. Nic w Piśmie Świętym nie wyjaśniałoby idei, że małżeństwo jest sakramentem.

36. Geneza pojęcia, że ​​małżeństwo jest sakramentem.

37. Praktyczne nadużycia od tej błędnej idei małżeństwa. Wniosek.

Rozdział 20. O rządzie cywilnym

1. Ostatnia część całej pracy, dotycząca instytucji rządu cywilnego. Rozważenie tego jest konieczne. 1. Aby obalić anabaptystów. 2. Aby obalić pochlebców książąt. 3. Wzbudzać naszą wdzięczność wobec Boga. Rząd cywilny nie sprzeciwia się chrześcijańskiej wolności. Rząd cywilny należy odróżnić od duchowego królestwa Chrystusa.

2. Zastrzeżenia anabaptystów. 1. Ż rząd cywiliny nie jest godny chrześcijanina. 2. Że jest diametralnie wstrętna wobec wyznania chrześcijańskiego. Odpowiedź.

3. Odpowiedź potwierdzona. Dyskurs zredukowany do trzech głów, 1. O prawach 2.O sędziach. 3. O ludzie.

4. Urząd sędziów zatwierdzony przez Boga. 1. Nazywają się Bogami. 2. Są wyświęceni przez mądrość Boga. Przykłady pobożnych sędziów.

5. Rząd cywilny powołany przez Boga dla Żydów, a nie chrześcijan. Odpowiedź na sprzeciw.

6. Boskie mianowanie sędziów. Wpływ, jaki powinno to mieć na samych sędziów pokoju.

7. Ta uwaga powinna stłumić furię anabaptystów.

8. Trzy formy rządów cywilnych, monarchia, arystokracja, demokracja. Absolutnie nie można powiedzieć, co jest najlepsze.

9. O obowiązkach sędziów. Ich pierwszą troską jest zachowanie religii chrześcijańskiej i prawdziwa pobożność. To udowodnone.

10. Zastrzeżenia anabaptystów wobec tego poglądu. Odpowiedź

11. Legalność wojny.

12 Zarzut, że legalność wojny nie jest nauczana w Piśmie Świętym. Odpowiedź.

13. Prawo do żądania hołdu i podnoszenia podatków.

14. Prawa, ich konieczność i użyteczność. Rozróżnienie między prawem moralnym, ceremonialnym i sądowym Mojżesza.

15. Suma i zakres prawa moralnego. Prawa ceremonialnego i sądowego. Wniosek.

16. Wszystkie prawa powinny być sprawiedliwe. Prawo cywilne Mojżesza; jak daleko obowiązywało i jak daleko zostało zniesione.

17. O ludzie i korzystaniu z prawa w odniesieniu do jednostek.

18. W jakim zakresie postępowanie sądowe jest zgodne z prawem.

19. Refutacja anabaptystów, którzy potępiają wszystkie postępowania sądowe.

20. Zarzut, że Chrystus zabrania nam przeciwstawiania się złu. Odpowiedź.

21. Zarzut, że Paweł absolutnie potępia procesy sądowe. Odpowiedź.

22. O szacunku i posłuszeństwie wobec sędziów.

23. Ten sam temat kontynuowany.

24. Jak daleka ma być uległość wobec tyranów.

25. Kontynuacja tematu.

26. Dowód z Pisma Świętego.

27. Dowód kontynuowany.

28. Odpowiedzi na sprzeciw.

29. Rozważania dotyczące ograniczenia niecierpliwości pod tyranią.

30. Rozważane uwagi.

31. Ogólne poddanie zależne prywatnie od osób.

.