Podstawa rozważania
Kol. 1:2 Do świętych (ἁγίοις hagios) i wiernych (πιστοῖς pitsois) braci w Chrystusie Jezusie, którzy są w Kolosach. Łaska (χάρις charis) wam i pokój (εἰρήνη eirene)od Boga, naszego Ojca, i od Pana Jezusa Chrystusa.
W rozważaniu poruszone zostaną takie zagadnienia jak świętość wierzących jako pochodzącą samodzielnie od Boga i przeciwstawiona doktrynom Rzymu, prawdziwa wiara w kontraście do fałszywej, braterstwo wynikające z Ojcostwa, zbudowane zostaną podstawy do rozważań natury Pana Jezusa oraz ukazane łaska i pokój w rozumieniu Bożym. Definicja istoty i istnienia (subsystencji), oparcie w doktorach Kościoła.
…do świętych…
Grzeszni od poczęcia
Każdy człowiek od momentu koncepcji jest grzeszny, jest to dziedzictwo natury Adama.
Psalm 51:5 Oto zostałem zrodzony w nieprawości i w grzechu poczęła mnie moja matka.
Psalm 58:3 Niegodziwi zeszli na bezdroża już od łona matki, od urodzenia błądzą, mówiąc kłamstwo.
Przysł. 22:15 Głupota jest przywiązana do serca dziecka
.
Definicja świętości
ἅγιος hagios – oddzielony, odłączony dla Boga, podobieństwo natury z Bogiem, inny niż świat, czysty, bezgrzeszny
Święci tutaj to wszyscy żyjący uświęceni przez krew Jezusa. Mowa o przypisanej świętości Chrystusa, dzięki której Bóg widzi w każdym wierzącym sprawiedliwość Jego jednorodzonego Syna. To świętość nie wynikająca z uczynków.
1. Świętość jest zapewniona raz na zawsze przez ofiarę Chrystusa, nie przez uczynki człowieka
Hebr. 10:10 Za sprawą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze.
2. Świętość dotyczy żyjących na ziemi
Psalm 16:3 Lecz świętym, którzy są na ziemi, i szlachetnym, w których całe moje upodobanie
3. Są to żywi święci, którzy mają komunię z Bogiem poprzez modlitwę
1 Kor. 1:2 Do kościoła Bożego w Koryncie, do uświęconych w Chrystusie Jezusie, powołanych świętych, ze wszystkimi, którzy w każdym miejscu wzywają imienia naszego Pana Jezusa Chrystusa, ich i naszego Pana
4. Są to wszyscy żywi prawdziwie wierzący
Efez. 1:1 Paweł, apostoł Jezusa Chrystusa z woli Boga, do świętych, którzy są w Efezie, i wiernych w Chrystusie Jezusie.
5. To żywi święci dzięki łasce Bożej, którzy żyjąc w ciele ciągle podlegają grzechowi, jednak Bóg ma w nich upodobanie ze względu na ofiarę Chrystusa
Psalm 16:3 Lecz świętym, którzy są na ziemi, i szlachetnym, w których całe moje upodobanie
6. Boży standard świętości nie jest osiągalny za życia, człowiek zawsze do pewnego stopnia pozostaje pod wpływem grzechu; skoro Bóg powiedział o świętych aniołach, które nie popadły w bunt, że im nie ufa, cóż dopiero ludziom żyjącym w skażeniu?
Hiob 15:15 Oto nawet swoim świętym on nie ufa i niebiosa nie są czyste w jego oczach
7. Świętych cechuje gotowość na śmierć za wiarę, zatem o świętości świadczy tendencja i ogólna postawa życia a nie bezgrzeszność ciała; taka ofiara życia posiada ogromną wartość dla Boga
Psalm 116:15 Cenna jest w oczach PANA śmierć jego świętych
.
Szaleństwo Watykanu
Według rzymskiego katolicyzmu gdy mowa o świętych w Piśmie chodzi o święte obrazy. W Instutytach Jana Kalwina czytamy o argumentacji podanej na Drugim Soborze Nicejskim (nie ochodzi tutaj o Pierwszy Sobór pod przewodnictwem Konstatntyna lecz o ten, który miał miejsce w 787 r. pod auspicjami niegodziwej ceasarzowej Ireny).
Biskup Theodor był równie bystry (co poprzednicy): “Bóg”, powiada on, “ma być podziwianym w Jego świętych; ” i gdzie indziej powiedziano: “Do świętych, którzy są na ziemi”, dlatego to musi odnosić się do obrazów. W skrócie, ich absurdy są tak ekstremalne, że bolesne jest nawet je cytować... – Jan Kalwin Instytuty Księga I, Rozdział 11 Sekcja 14
Obecnie aby zostać świętym trzeba spełnić następujące kryteria
- Najpierw musisz być oddanym chrześcijaninem, najlepiej katolikiem.
.
- Musisz prowadzić święte życie. Obejmuje to bycie bezinteresownym i życzliwym oraz wzorowy wzór i nauczyciel. Obejmuje także kochanie i służenie Bogu.
.
- Musisz dokonać co najmniej dwóch cudów. Są one postrzegane przez Kościół jako stwierdzenia, że w rzeczywistości możesz wstawiać się za ludźmi, a do kanonizacji wymagane są sprawdzalne cuda.
.
- Po śmierci, czy zostaniesz świętym, czy nie, będziecie decydować gremium biskupów z papieżem na czele. Będą czekać co najmniej pięć lat przed rozpoczęciem analizy, aby upewnić się, że twoje życie na ziemi było czyste, cnotliwe, życzliwe, roztropne i pobożne.
.
- Musisz zostać kanonizowanym. Kościół katolicki kanonizował około 3000 osób. Według Kościoła papież nie czyni człowieka świętym – określenie świętości uznaje tylko to, co Bóg już uczynił.
.
Refutacja rzymskiej doktryny
Kanonizacja na świętego jest zatem pośmiertna, trwa latami, jest zależna nie od dzieła Chrystusa lecz o uczynków denata, który dodatkowo musiał czynić cuda. Cóż, wszystko to stoi w opozycji do nauki Pisma. Przeczy temu choćby napisany w 55 a.d. 1 List do Koryntian.
- Kościół Koryntu został założony przez Apostoła Pawła, kiedy ten pierwszy raz odwiedził miasto (a.d. 51 lub 52). W tym czasie Galijo, brat Seneki, był prokonsulem. Paweł mieszkał tam przez półtora roku (Dzieje 18:1-18).
. - Trzy, maksymalnie cztery lata po założeniu Kościoła pisze list do świętych.
1 Kor. 1:2 Do kościoła Bożego w Koryncie, do uświęconych w Chrystusie Jezusie, powołanych świętych
- Życie tych świętych uświęconych w przez Chrystusa było, mówiąc delikatnie, dalekie od chrześcijańskiej dojrzałości:
– Spożywanie pokarmów ofiarowanych pogańskim bogom: 1 Kor. 8:10
– Kobiece autorytety i kobiety-nauczyciele: 1 Kor. 11:1-16
– Powszechny nierząd i kazirodztwo: 1 Kor. 5:1; 1 Kor. 6:18; 1 Kor. 10:8
– Chluba z grzechu i złej nauki: 1 Kor. 5:6; 1 Kor. 5:8
– Procesy między braćmi: 1 Kor. 6:6-7
– Odejście od ewangelii: 1 Kor. 4:17; 1 Kor. 4:18; 1 Kor. 5:2; 1 Kor. 15:1-2; 1 Kor. 15:12;
– Problemy małżeńskie: 1 Kor. 7
– Pijaństwo i egoizm: 1 Kor. 11:20-21
– Bałwochwalstwo: 1 Kor. 10:7; 1 Kor. 10:14
– Kuszenie Boga: 1 Kor. 10:9
– Zgorszenie: 1 Kor. 10:32; 1 Kor. 11:17
– Obmowa: 1 Kor. 10:10
- Argument o obowiązku czynienia cudów jako kryterium świętości jest refutowany przez Apostoła Pawła, który stwierdza, że jeszcze za czasów Apostolskich gdy cuda i znaki były udzielane niektórym wierzącym to jednak zdecydowana większość świętych tamtego okresu nie posiadała takich darów Ducha.
1 Kor. 12:29 Czy (μή me) wszyscy (są) cudotwórcami? (wymuszona gramatycznie odpowiedź brzmi NIE)
μή me – partykuła zaprzeczająca, spełniająca rolę przysłówka; udziela wykluczającej odpowiedzi na tezę w stawianym pytaniu (podobną funkcję spełnia w j. polskim pytanie retoryczne).
.
…wiernych…
Definicja zbawiającej wiary
πιστός pistois – wierzący – w Nowym Tetamencie jest to słowo zarezerwowane wyłącznie dla posiadających zbawiającą wiarę. “Wierni” są są tymi, którzy naprawdę “uwierzyli w ku życiu wiecznemu” a teraz “idą przez wiarę”
1 Tym. 1:16 Lecz dostąpiłem miłosierdzia po to, aby we mnie pierwszym Jezus Chrystus okazał wszelką cierpliwość jako przykład dla tych, którzy mają w niego uwierzyć ku życiu wiecznemu.
2 Kor. 5:7 Przez wiarę bowiem kroczymy, a nie przez widzenie.
Wiara taka jest nieutracalna, ponieważ jej twórcą w wierzącym i dokończycielem w człowieku jest sam Bóg. Od początku do końca wiodącym w wierze, prowadzącym i przewodnikiem, pasterzem każdej owcy jest Chrystus.
Hebr. 12:2 Patrząc na Jezusa, twórcę (ἀρχηγὸν archegon) i dokończyciela (τελειωτὴν teleioten) wiary
.
ἀρχηγός archegos – twórca – od slów
ἀρχή arche– władca, początek
ἡγέομαι hegomai – przewodnik, prowadzić po drodze
.
τελειωτής teleiotes – dojrzały, rozwinięty, spełniający konieczny proces rozwoju duchowego, kompletny; odnosi się konkretnie do Jezusa, który doprowadza życie wiary do pełnego rozstrzygnięcia (skonsumowanie, zakończenie). pochodna słowa
τέλος telos – prawidłowy, osiągający cel, osiągający wszystkie wyniki, końcowy;
Wierność zawiera w sobie element uczynkowości, opisany przez Jakuba, rozumiany jako owoce zbawienia a nie jego przyczyna. Demony wierzą ale nie są wierne, to jest nie chodzą w wierze, nie trwają w dobryrch uczynkach. Uczynki, jakie spełniają wierzący zostały przygotowane przed założeniem świata, są darem.
Jak. 2:19-20 19 Ty wierzysz, że jest jeden Bóg, i dobrze czynisz. Demony także wierzą i drżą. 20 Czy chcesz się przekonać, marny człowieku, że wiara bez uczynków jest martwa?
.
Efez. 2:10 Jesteśmy bowiem jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, które Bóg wcześniej przygotował, abyśmy w nich postępowali.
.
Wiara niezbawiająca
Obok zbawiającej wiary, której nie można utracić i która posiada immanentnie przypisane do niej owoce w postaci dobrych uczynków sprawiedliwości istnieje też inny rodzaj wiary. To ta, która nie daje zbawienia. Jest to wiara oparta o cuda i znaki.
Jan 2:23-25 23 A gdy był w Jerozolimie podczas Paschy w święto, wielu uwierzyło (ἐπίστευσαν episteusan) w jego imię, widząc cuda, które czynił. 24 Ale Jezus nie powierzał (ἐπίστευεν episteuen) im samego siebie, bo on znał wszystkich;
.
πιστεύω pisteuó – wierzyć, mieć wiarę
- Wiele osób widząc cuda jakich dokonywał Jezus uwierzyło, że Jezus jest prorokiem, ponieważ dokonuje cudów.
- Wszechwiedzący Bóg Chrystus znał serca wszystkich ludzi.
- Dlatego wiedział, że wiara tych ludzi nie jest zbawiającą wiarą, lecz wiarą w cuda i znaki.
- Chrystus nie wierzył w wiarę tych, którzy przyszli do wiary przez prawdziwe cuda i znaki.
- Tym bardziej dzisiaj nikt nie powinien mieć wątpliwości, że wiara budowana przez fałszywe cuda i znaki ruchu zielonoświątkowego nie jest wiarą zbawiającą.
Powszechna obecnie wiara w Jezusa oparta o cuda i znaki nie może zbawiać. Jest to tym bardziej tragiczna pozycja ze względu na wiarę w kłamstwo. O ile Żydzi widzieli prawdziwe Boże manifestacje to obecnie wiara budowana jest w oparciu o ludzkie, a nawet diabelskie oszustwo. Ludzie ci zostali duchowo sformatowani i przygotowani na przyjście arcyprzeciwnika, oni będą wierzyć że to Chrystus, który udzielił im mocy.
Mat. 7:22-23 22 Wielu powie mi tego dnia: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w twoim imieniu i w twoim imieniu nie wypędzaliśmy demonów, i w twoim imieniu nie czyniliśmy wielu cudów? 23 A wtedy im oświadczę: Nigdy was nie znałem. Odstąpcie ode mnie wy, którzy czynicie nieprawość.
Wszystko powyższe to nie jest moc Boża, lecz należy do sfery zwiedzenia, królestwa, którego władcą jest ojciec kłamstwa sprzeciwiający się prawdzie diabeł, jego sługami samozwiedzeni pseudochrześcijanie opierający swoje wierzenia o rzekome cuda i znaki, których serca nie miłują przykazań Pańskich lecz są omamione rzekomą mocą Bożą; ludzie ci odrzucą naukę o upamiętaniu i praktykują i będą praktykować moralną oraz duchową nieprawość (fałszywe cuda i znaki) nie dochodząc nigdy do upamiętania. Mowa o wyznawcach wszystkich odszczepień ruchu zielonoświątkowego.
2 Tes. 2:9-10 9 Niegodziwiec przyjdzie za sprawą szatana, z całą mocą, wśród znaków i fałszywych cudów; 10 Wśród całego zwodzenia nieprawości wobec tych, którzy giną, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, by zostali zbawieni. 11 Dlatego Bóg zsyła im silne omamienie, tak że uwierzą kłamstwu; 12 Aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie niesprawiedliwość.
.
…braci…
ἀδελφός adelphos – pochodzący z tego samego łona – zatem zrodzony przez tą samą osobę
Co prawda wśród Izraelitów powszechne było nazywanie rodaków braćmi (w samych Dziejach Apostolskich fraza mężowie bracia występuje 13 razy i zawsze odnosi się do pochodzenia żydowskiego) jednak w tym przypadku zakres znaczeniowy zawężony jest do osób prawdziwie wierzących, ponieważ mowa o
- świętych
- którzy są w Chrystusie
- mających łaskę od Boga oraz pokój z Bogiem
Tak jak użycie słowa “święci” oznacza jedność z Bogiem, tak też “wierni bracia” wskazuje na unię między chrześcijanami.
.
…łaska i pokój…
Antropocentryzm form pozdrowień pogańskiego świata
W Imperium Rzymskim Grecy i Rzymianie na przywitanie i pożegnanie używali zwrotów życząc sobie nawzajem zdrowia i powodzenia
- Vale atque salve – bądź silny i bądź zdrów
- Salve aeternum – bądź zdrów na wieki (Aeneid 11.97)
- Χαῖρε chaire – szczęśliwości, radości (Platon, Phaedo 116d)
To stawiało człowieka w centrum. Jego sukces i powodzenie miały kluczowe znaczenie w stystemie wartości antropocentrycznego społeczeństwa. .
Teocentryzm chrześcijański i prześladowania
Dla kontrastu chrześcijanie całe swoje życia powierzali nie samodoskonaleniu w znaczeniu cielesnym, zdrowiu, bogactwu i szczęściu lecz łasce i pokojowi Bożemu, niezależnie od okoliczności życia.
1 Kor. 4:13 Staliśmy się jak śmiecie tego świata, jak odpadki u wszystkich, aż do tej chwili.
.
2 Kor. 12:9-10 9 Lecz powiedział mi: Wystarczy ci moja łaska. Moja moc bowiem doskonali się w słabości. Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa.10 Dlatego mam upodobanie– w słabościach,
– w zniewagach,
– w niedostatkach,
– w prześladowaniach,
– w uciskachze względu na Chrystusa; gdy bowiem jestem słaby, wtedy jestem mocny.
Prześladowania trawiły Kościół od początku.. Od 30 do 34 roku najpierw Żydzi Apostołów: Dzieje 4, Dzieje 5:12-42.Ukamienowanie Szczepana Dzieje 7 to punkt zwrotny historii Kościoła dochodzi do rozproszenia. Najbardziej aktywnym agentem niszczącym Kościół był Saul Dzieje9:1-2
Następnie prześladowanie dotknęło Kościół ze strony pogan. Wielki Pożar w Rzymie rozpoczyna intensywne prześladowania chrześcijan przez Nerona. Ogień zainicjowany został w nocy z 18 na 19 lipca 64 A.D. w części miasta gdzie sprzedawano łatwopalne dobra. Według Tacyta (56-117) ogień płonął kilka dni niszcząc cztery z czternastu dzielnic i powodując poważne zniszczenia w siedmiu kolejnych. 17 letni Neron oskarżył o pożar chrześcijan i rozpoczął prześladowania. Tacyt pisze:
„W konsekwencji aby pozbyć się podejrzeń Neron zrzucił winę na zniewnawidzonych chrześcijan i poddał ich najwyszukańszym torturom. Chrystus, od którego pochodzi ich nazwa, wycierpiał okrutną kaźń z rąk Poncjusza Piłata za panowania Tyberiusza. Najpierw zaaresztowano uznanych za winnych a potem na podstawie ich zeznań wielką rzeszę innych nie za samo podpalenie lecz za ich nienawiść do ludzkości. Wszelkie pochańbienie spotykało ich przy zadawaniu śmierci. Pokryci skórami bestii byli rozszarpywani przez psy, przybijani do krzyży, skazywani na płomienie i paleni, aby służyli za źródło światła gdy dzień zmierzchał” – [Annuals XV. 44].
90-100 a.d. to czas drugiej fali prześladowań imperialnych.Tertulian, żyjący w latach 155/160—240/250 a.d. daje dowód na kontynuację prześladowań w III wieku
Jeśli Tyber zaleje mury miejskie, jeśli Nil nie wyleje na pola, jeśli niebo staje i nie daje deszczu, jeśli ziemia się trzęsie, jeśli głód, jeśli zaraza, zaraz słychać krzyki: “Chrześcijan do lwa!” – Tertulian, Apologetyk 40
Edykt Dioklecjana – edykt wydany przez cesarza Dioklecjana 24 lutego 303 roku zabraniał praktykowania religii chrześcijańskiej.
Dopiero w marcu 313 r. cesarz Konstantyn wydał słynny edykt mediolański, który dał każdej osobie prawo do praktykowania dowolnej religii według własnego wyboru. Wraz z edyktem Konstantyn formalnie uznał chrześcijaństwo i położył kres prześladowaniom.
Był to okres największego rozkwitu chrześcijaństwa, tak doktrynalnego jak i liczebnego. Czemu? Ponieważ łaska i pokój Boży udzielony chrześcijanom nie mogły zostać pokonane przez prześladowania. Chrześcijanie za nic mieli życie doczesne, raczej w każdej próbie kierowali swoje oczy, błagania i prośby do Ojca Światłości cierpliwie znosząc zło.
.
Definicja łaski
χάρις charis – łaska – to słowo właściwie oznacza “przychylność”. Jest bardzo często używane w Nowym Testamencie w sensie łagodności lub życzliwości; szczęścia, czy pomyślnego stanu rzeczy;
- To pozdrowienie jakiego Paweł używa we wszystkich swoich listach.
. - Podstawowym znaczeniem „łaski” jest przychylność.
. - Często używane w Nowym Tetamencie w sensie dobrotliwości, życzliwości, szczęścia a także pomyślnego obrotu spraw; religia chrześcijańska to najwyższy wyraz dobroci i łaski Bożej; szczęśliwość jaką oferuje w tym i przyszłym życiu; miłość, jałmużnę, dziękczynienie, radość i przyjemność a także korzyści wynikające ze zmiany serca chrześcijanina oraz jego życia – łaskę pokory, cierpliwość, miłość, etc.
. - W tym jak i podobnych miejscach zaczynających posłania Apostoła słowo „łaska” zdaje się zawierać wszystkie błogosławieństwa jakie dotyczą wszystkich chrześcijan.
. - Oznacza gorące życzenie, aby całe miłosierdzie i łaska Boga doczesna i wieczna zostały przyznane wierzącym.
.
Definicja pokoju
εἰρήνη eirene – pokój, spokój ducha – przyzwanie pokoju w żydowskiej formie pożegnania, w hebrajskim rozumieniu zdrowia (dobrostanu) jednostki; pokój i harmionia między dwiema osobami.
- „Pokój” to rezultat Bożej zbawiającej łaski.
. - Pokój to stan wolny od wojny. Wojna niesie ze sobą koncepcję niezgody i niezliczonych nieszczęść oraz niebezpieczeństw, zatem pokój jest czymś przeciwnym, niosącym ze sobą ideę zgody, bezpieczeństwa i dobrobytu.
. - Zatem życzyć komuś pokoju to jedno i to samo co życzyć bezpieczeństwa i dobrobytu.
. - Była to powszechna wśród Hebrajczyków forma pozdrowienia.
1 Mojż. 43:23 A on rzekł: Pokój wam, nie bójcie się
Sędz. 6:23 I rzekł mu Pan: Pokój z tobą; nie bój się, nie umrzesz.
Jan 14:27 Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; daję wam nie tak, jak daje świat. Niech się nie trwoży wasze serce ani się nie lęka.
Łuk. 24:36 A gdy to mówili, sam Jezus stanął pośród nich i powiedział do nich: Pokój wam.
Filip. 4:7 A pokój Boży, który przewyższa wszelkie zrozumienie, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie.
- Słowo “pokój” jest również stosowane w przeciwieństwie dot stanu pobudzenia i konfliktu, które grzesznik ma ze swoim sumieniem i z Bogiem.
. - Grzesznik jest jak wzburzone morze, które nie może się uspokoić.
Izaj. 57:20 Lecz niepobożni będą jako morze wzburzone, gdy się uspokoić nie może, a którego wody wymiatają kał i błoto.
- Chrześcijanin jest w stanie pokoju z Bogiem przez Pana Jezusa Chrystusa.
Rzym. 5:1 Będąc więc usprawiedliwieni przez wiarę, mamy pokój z Bogiem przez naszego Pana Jezusa Chrystusa;
- Słowo „pokój”, oznaczające pojednanie z Bogiem w religii chrześcijańskiej często występuje w pismach:
Rzym. 8:6 Gdyż zamysł ciała to śmierć, ale zamysł Ducha to życie i pokój;
Rzym. 14:17 Królestwo Boże bowiem to nie pokarm i napój, ale sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym.
Rzym. 15:13 A Bóg nadziei niech was napełni wszelką radością i pokojem w wierze, abyście obfitowali w nadzieję przez moc Ducha Świętego.
Gal. 5:22 Owocem zaś Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara;
Filip. 4:7 A pokój Boży, który przewyższa wszelkie zrozumienie, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie.
- Pokoju tego nie można złamać (nie złamie go Bóg ani wierzący), ponieważ jest on inny niż pokój jaki oferuje świat (czasowy)
Jan 14:27 Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; daję wam nie tak, jak daje świat. Niech się nie trwoży wasze serce ani się nie lęka.
- W związku z tym pokój w listach jest nie tylko formalnym pozdrowieniem, ale ma szczególne odniesienie do tych “duchowych” błogosławieństw, które wynikają z pojednania z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa
.
…od Boga, naszego Ojca…
Bóg chrześcijan a pogańskie kulty Kolosan
Koncept Boga Ojca był czymś nowym dla Kolosan, którzy jeszcze jako poganie czcili Cybele – boginię wielką matkę oraz jej Attisa, jej towarzysza-pastuszka, który był kastratem niezdolnym do posiadania potomstwa. Ten pogański kult stał ideologicznie w opozycji to wiary chrześcijań, którzy oddawali cześć Ojcu posiadającemu potomstwo, a nie matce i trzebieńcowi. Bóg chrześcijan posiadał potomstwo, Attis nie. Bóg chrześcijan jest rodzaju męskiego podczas gdy pogański przeciwnik to esencja kobiecości.
Jahwe reprezentuje racjonalną religię, Cybele emocjonalizm i uniesienia, wiarę opartą o doświadczenia i osobiste doznania. Nic dziwnego, że montanizm (ruch proto-zielonoświątkowy) powstał we Frgii. To pogański kult Cybele przeniesiony na kanwę chrześcijaństwa. Obok efeskiego kultu Artemidy, który przerodził się w kult Najświętszej Maryi Panny zawsze Dziewicy, asymilowana do chrześcijaństwa forma adoracji Boga identyczna z tą, jaką odbierała Cybele stanowiła i stanowi do dziś równie niebezpieczne źródło herezji odcinającej od zbawienia. Jest to inny ogień.
3 Mojż. 10:1-2 1. Synowie Aarona, Nadab i Abihu,wzięli kadzielnice, każdy swoją, włożyli w nie ogień i nasypali nań kadzidła, i ofiarowali przed Panem inny ogień, którego im nie nakazał. 2 Wtedy wyszedł ogień od Pana i spalił ich, tak że zmarli przed Panem.
- Artemida schrystianizowana dała początek fałszywemu obiektowi kultu (obecnie katolicka i prawosławna Maryja)
. - Uwielbienie Cybele schrystianizowane dało początek fałszywej formie kultu (od montanizmu po współczesny zielonoświątkowy antyinteeltkualny emocjonalizm)
Tak oddawanie prawidłowiej czci fałszywemu bogu jak i oddawanie fałszywej czci prawdziwemu Bogu prowadzi na zatracenie. Ostateczną formą duchowej degeneracji będzie zatem oddawanie fałszywej czci fałszywemu bogu. Mowa oczywiście o rzymskokatolickiej odnowie w Duchu Świętym.
„Choć ludzie myślą, że służą Panu, służą diabłu, jeśli cześć, jaką oddają Bogu, nie jest oparta na Jego słowie”. – Arthur Hildersham, Dyrektywy Chrystusa dotyczące natury prawdziwego kultu
Trynitarna forma pozdrowienia
Warto zwrócić uwagę na to, że Ojcostwo Boga w stosunku do wierzących jest innego rodzaju niż do Pana Jezusa. Świadczy o tym chociażby sam fakt umieszczenia stwierdzenia o Ojcostwie Boga w odniesieniu do Pana Jezusa Chrystusa w wersie 3 czyli następującym, co tworzy dwie różne kategorie rodzicielstwa.
| Ojcostwo Boga w stosunku do | |
| Chrystusa | Wierzących |
|
Poprzez zrodzenie, ponadczasowe i poza przestrzenią. Psalm 2:7 Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem. Słowo “dziś” nie może odnosić się do synostwa inkarnacyjnego, ponieważ ciało Pana Jezusa przygotował nie Bóg Ojciec lecz Bóg Duch Święty (Łuk. 1:35; Hebr. 10:5). kontekst Psalmu 2:7 jest wyraźnie odniesieniem do odwiecznego Bożego postanowienia. Rozsądnie jest więc wywnioskować, że zrodzenie wspomniane tutaj odnosi się do wieczności, a nie do punktu w czasie. „zrodzenie” wspomniane w Psalmie 2 i jego odnośniki nie mają nic wspólnego z pochodzeniem Syna. Ale ma to wszystko związek z faktem, że jest On tej samej istoty, co Ojciec. Wyrażenia takie jak „wieczne pochodzenie”, „Jednorodzony Syn” i inne odnoszące się do synostwa Chrystusa muszą być rozumiane w tym znaczeniu: użyte są dla podkreślenia absolutnej jedności istoty między Ojcem a Synem. Innymi słowy, takie wyrażenia nie mają na celu wywołania idei prokreacji; mają one przekazać prawdę o istotnej jedności między osobami Trójcy. |
Poprzez adopcję gdzie aktywnymi agentami są Bóg Syn i Bóg Duch Święty a jej pełnia zostanie osiągnięta dopiero pośmiertnie; obecnie jest to adopcja duchowa, docelowo również cielesna (poprzez otrzymanie uwielbionego ciała) Efez. 1:5 Przeznaczył nas dla siebie, ku usynowieniu (υἱοθεσίαν huiothesian – adopcji przez Boga) przez Jezusa Chrystusa, według upodobania swojej woli; Rzym. 8:15 Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia (υἱοθεσίαν huithesian – adopcji przez Boga), przez którego wołamy: Abba, Ojcze! Rzym. 8:23 A nie tylko ono, ale i my, którzy mamy pierwsze plony Ducha, i my sami w sobie wzdychamy, oczekując usynowienia (υἱοθεσίαν huithesian – adopcji przez Boga), odkupienia naszego ciała. |
|
Wyjątkowe (jednorodzony). Greckie słowo tłumaczone jako „jednorodzony” to μονογενής monogenes. Jego znaczenie ma związek z wyjątkowością Chrystusa. Dosłownie można go przetłumaczyć jako „jedyny w swoim rodzaju” – a jednak wyraźnie oznacza również, że jest On z tej samej istoty, co Ojciec. Jan 1:18 Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Syn (manuskrypty P66 i P75 oraz kodeks Synajski zawierają frazę μονογενὴς Θεὸς monogenes Theos – jednorodzony Bóg) który jest w łonie Ojca, on nam o nim opowiedział. |
Pospolite (wielu usynowionych)
Jakub 1:18 Ze swojej woli zrodził nas (ἀπεκύησεν apekyesen – wyprodukować przez przeniesienie, ἡμᾶς hymas – nas, l. mnoga) słowem prawdy, abyśmy byli jakby pierwocinami jego stworzeń. |
| Wieczne
Mich. 5:2 Ale ty, Betlejem Efrata, choć jesteś najmniejsze wśród tysięcy w Judzie, z ciebie jednak wyjdzie mi ten, który będzie władcą w Izraelu, a jego pochodzenie jest od dawna, od dni wiecznych. |
Ma początek w czasie, przyczyną jest ewangelia usłyszana gdy głoszona (lub czytana)
Jakub 1:18 Ze swojej woli zrodził nas słowem prawdy |
| Bezpośrednie – Bóg Ojciec zrodził Syna. Duch Święty nie jest Ojcem Syna Bożego lecz wiecznie pochodzi tak od Ojca jak i od Syna. | Poprzez dzieło Syna i Ducha Świętego i ewangelię . . |
Gdyby Pan Jezus Chrystus był Synem Ojca na tych samych zasadach co wierzący, tekst powinien brzmieć “Łaska wam i pokój od Boga, Ojca Jezusa Chrystusa i naszego, i od Pana Jezusa Chrystusa”. Tak jednak nie jest. Problem teolgoiczny jaki natychmiast pojawiłby się po równorzędnym stwierdzeniu ojcostwa Boga w stosunku do Mesjasza i zbawionych dotyczyłby zrównania stworzenia ze Swtorzycielem
- ta sama łaska i ten sam pokój, który pochodzi od Stworzyciela mogłyby mieć źródło w stworzeniu (Łaska wam i pokój od Boga, naszego Ojca, i od Pana Jezusa Chrystusa.)
- sens istnienia Boga zostałby zakwestionowany
- eliminacja Boga z rzeczywistości nie miałaby żadnego na nią wpływu
- zastępcze źródło łaski i pokoju w stworzeniu czyni istnienie Boga niepotrzebnym
Widzimy za to, że tak łaska jak i pokój płyną od Boga do ludzi. A ponieważ źródłem łaski jest Ojceci i Syn oraz źródłem pokoju jest tak Ojciec jak i Syn wniosek jest jednoznaczny:
Ponieważ Bóg, źródło łaski i pokoju jest jeden oraz Ojciec i Syn są źródłem łaski i pokoju, Bóg to jedna istota lecz więcej niż jedna Osoba.
.
Istota a istnienie
Doskonałej obserwacji w odniesieniu do istoty i istnienia (Osób) jednego Boga dokonał Jan Kawlin
Jan Kalwin
Instytuty, Księga I, rozdział 13, sekcja 6
Jedność Boskiej Istoty w Trzech Osobach nauczane w Piśmie, od założenia Świata
.
Przez Osobę mam na myśli istnienie (subsystencję) Boskiej istoty, które, choć powiązane z pozostałymi dwiema Osobami, jest odróżniane od nich przez niemożliwe do opisania właściwości. Przez istnienie (subsystencję) rozumieć należy coś innego niż istota. Gdyby bowiem Słowo było Bogiem po prostu i gdyby nie posiadało jakiejś własności osobliwej dla Niego, Jan nie mógł powiedzieć poprawnie, że zawsze był z Bogiem. Kiedy natychmiast dodaje, że Słowo jest Bogiem, powołuje nas z powrotem do jedynej istoty.
.
Jan 1:1-2 1 Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. 2 Ono było na początku u Boga.
.
Ale dlatego, że nie mógł być z Bogiem, nie zamieszkując w Ojcu, powstaje więc owo istnienie (subsystencja), które choć związane z istotą przez nierozerwalny związek niezdolny do rozłąki, a jednak ma szczególną cechę, dzięki której odróżnia się od niej. Teraz mówię, że każde z trzech istnień (subsystencji), choć powiązane z innymi, wyróżnia się własnymi właściwościami. Tutaj relacja jest wyraźnie wyrażona, ponieważ kiedy Bóg jest wymieniany po prostu i w sposób nieokreślony, to imię nie należy w mniejszym stopniu do Syna i Ducha, niż do Ojca. Ale zawsze, gdy Ojciec jest porównywany z Synem, osobliwa właściwość każdego odróżnia jednego od drugiego. Znowu, cokolwiek jest właściwe dla każdego istnienia, twierdzę, że jest niemożliwe do wyrażenia, ponieważ nic nie może się odnosić do Syna, co jest przypisane Ojcu, jako znak odróżnienia. Nie mam zastrzeżeń, by przyjąć definicję Tertuliana, pod warunkiem, że jest ona właściwie rozumiana,
.
“że w Bogu jest pewne ustalenie lub ekonomia, która nie czyni zmiany w jedności istoty” -Tertullian. Lib. contra Praxeam.
subsystencja – samodzielność bytowa czyli to, dzięki czemu substancja jest substancją
.
Subsystencje Ojca i Syna a jedna istota Boga
Apostoł Paweł nieprzypadkowo użył frazy Łaska wam i pokój od Boga, naszego Ojca, i od Pana Jezusa Chrystusa. W ten sposób wyraził swoje pragnienie podkreślenia prawdziwej Boskości Chrystusa (Kol. 1:15-20; 2:2-10) oraz odróżnienie Osoby Syna od Osoby Ojca ukazując współistnienie dwóch subsystencji jednej istoty.
Jan 14:9 Jezus (subsystencja Syna) mu odpowiedział: Tak długo jestem z wami, a nie poznałeś mnie (subsystencja Ojca), Filipie? Kto mnie widzi, widzi i mego Ojca (jedna istota, dwie subsystencje). Jak możesz mówić: Pokaż nam Ojca?
- Wcześniejszy wers 1 – Apostoł Paweł i Tymoteusz brat
- Następny wers 3 – Wytrwała modlitwa dziękczynna do Ojca Pana Jezusa
