Karcenie zbuntowanych dzieci

utworzone przez | gru 4, 2023 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele

Pytanie o zasadę

5 Mojż. 21:18-21

18. Jeśli ktoś ma syna upartego i krnąbrnego, który nie słucha ani głosu swojego ojca, ani głosu swojej matki, a choć go karcą, nie słucha ich;

19. Wtedy jego ojciec i matka wezmą go i przyprowadzą do starszych swego miasta i do bramy jego miejscowości;

20. I powiedzą do starszych miasta: Ten nasz syn jest uparty i krnąbrny, nie słucha naszego głosu, jest żarłokiem i pijakiem;

21. Wtedy wszyscy mężczyźni tego miasta ukamienują go na śmierć; w ten sposób usuniesz zło spośród siebie, a cały Izrael usłyszy o tym i będzie się bać.

Czy te rzeczy rzeczywiście miały miejsce w czasach Starego Testamentu, czy też wersety te napisano jedynie po to, aby pokazać nam przykład czegoś innego? To ciekawe i bardzo ważne pytanie, na które nie jest łatwo odpowiedzieć. Trudność polega na tym, że tekst wymaga interpretacji w świetle kilku założeń.

Dlatego w pierwszej kolejności zajmiemy się tymi założeniami.

Kwestia teokracji

Pierwsze założenie jest takie, że tekst ten jest częścią prawa Bożego wobec Izraela. Izrael był typem Kościoła Bożego. Była to jednak teokracja, to znaczy kościół-królestwo, w którym Bóg był królem.

Izaj. 44:6 Tak mówi PAN, Król Izraela i jego Odkupiciel, PAN zastępów: Ja jestem pierwszy i ja jestem ostatni, a oprócz mnie nie ma Boga.
.
5 Mojż. 17:15 Tego tylko ustanowisz królem nad sobą, którego PAN, twój Bóg, wybierze. Spośród swoich braci ustanowisz nad sobą króla; nie możesz ustanowić nad sobą cudzoziemca, który nie jest twoim bratem

W żaden sposób królestwa tu na świecie nie mogą być utożsamiane z kościołem: nawet Szkocja, Anglia czy Holandia. Kościół, choć nadal istnieje na świecie, składa się z obywateli królestwa niebieskiego.

Filip. 3:20 Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też oczekujemy Zbawiciela, Pana Jezusa Chrystusa.

Ponieważ jednak królestwo jest niebiańskie, pełna teokracja czeka na niebo. Kościół i państwo to odrębne kwestie, ale my jesteśmy ich członkami jako wybrani wierzący i obywatele królestwa niebieskiego.

Księga Powtórzonego Prawa jest częścią prawa Bożego rządzącego Izraelem jako teokracją!
.

Kwestia przymierza

Drugie założenie jest takie, że Izrael jest nie tylko teokracją, ale jest także objęty przymierzem Boga z narodem. Kiedy ustanawiał przymierze z Abrahamem, Bóg powiedział, że ustanowi swoje przymierze w linii pokoleń

1 Mojż. 17:7 I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomstwem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie.
.
Dzieje 2:39 Obietnica ta bowiem dotyczy was, waszych dzieci i wszystkich, którzy są daleko, każdego, kogo powoła Pan, nasz Bóg. 

Jednak chociaż nasze dzieci rodzą się w ramach przymierza, nie wszystkie z nich są prawdziwymi dziedzicami przymierza, gdyż nie wszystko, co pochodzi z Izraela, jest Izraelem, jak Paweł wyjaśnia w Liście do Rzymian

Rzym. 9:6 Lecz nie jest możliwe, żeby miało zawieść słowo Boże. Nie wszyscy bowiem, którzy pochodzą od Izraela, są Izraelem. 

Tekst mówi zatem o domu przymierza i dzieciach.
.

Zasada wynikająca z tekstu

Chociaż zasada zawarta w tym tekście ma uniwersalne zastosowanie, niegodziwy świat nie będzie zwracał na nią uwagi, bez względu na wszystko. Bóg mówi o problemie tego, jak wierzący rodzice muszą postępować z dziećmi urodzonymi w przymierzu, ale które okazują się buntownicze i uparte.

Po pierwsze, jeśli zapomnimy o tych rzeczach, wówczas (jak niektórzy) postrzegamy Stany Zjednoczone Ameryki lub kraj Afryki Południowej jako Nowotestamentowy Izrael. Ale tak nie jest!

Po drugie, jeśli nie umieścimy tego tekstu w odpowiednim kontekście, będziemy mieli błędny pogląd na przymierze, zgodnie z którym nasze dzieci są nienawrócone od urodzenia i że najlepsze, na co możemy liczyć, to że pewnego dnia, być może w późniejszych latach, zostaną nawrócone. Pomysł ten jest nie tylko mocno błędny, ale w dużym stopniu zaprzecza nauczaniu tekstu.

Ponieważ Bóg zbawia dzieci wierzących zgodnie z linią przymierza, rodzice mają wychowywać swoje dzieci na drogach Bożego przymierza i nalegać, aby ich dzieci postępowały tymi drogami:

Przysłów. 22:6 Pouczaj dziecko w drodze, którą ma iść, a gdy się zestarzeje, nie odstąpi od niej.
.
5 Mojż. 4:9 Tylko miej się na baczności i strzeż swej duszy pilnie, abyś nie zapomniał o tych rzeczach, które twoje oczy widziały, i aby nie odstępowały one od twego serca po wszystkie dni twego życia. Ale ucz ich swoich synów i synów swoich synów.
.
5 Mojż. 6:6-7 6. A te słowa, które ja dziś nakazuję tobie, będą w twoim sercu; 7. I będziesz je często przypominał swoim synom i rozmawiał o nich, przebywając w swoim domu, idąc drogą, kładąc się i wstając.
.
Efez. 6:4 A wy, ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, lecz wychowujcie je w karności i w napominaniu Pana.

Izrael musiał to zrobić; musimy zrobić to samo.

Stąd, odpowiadając na część pytania: To rzeczywiście wydarzyło się w Starym Testamencie. To jest dosłowne. Musimy traktować tutaj Pismo Święte dosłownie.
.

Rozmowa ze starszymi kościoła

19. Wtedy jego ojciec i matka wezmą go i przyprowadzą do starszych swego miasta i do bramy jego miejscowości;

20. I powiedzą do starszych miasta: Ten nasz syn jest uparty i krnąbrny, nie słucha naszego głosu, jest żarłokiem i pijakiem;

Pierwszym działaniem, jakie rodzice muszą podjąć (po własnych wiernych pouczeniach i karaniu), jest przyprowadzenie zbuntowanego i upartego dziecka do starszych.

Chociaż tekst nie stwierdza tego dosłownie, w świetle szerszego nauczania Słowa Bożego jest oczywiste, że gdy rodzice przyprowadzają starsze dziecko do starszyzny, chcą, aby starsi z nim porozmawiali i wskazali mu grzech jego postępowania.
.

Różne dyspensacje, różne kary

21. Wtedy wszyscy mężczyźni tego miasta ukamienują go na śmierć; w ten sposób usuniesz zło spośród siebie, a cały Izrael usłyszy o tym i będzie się bać.

W tym wersecie wymagane jest ukamienowanie niepokornego syna. Ale ten wymóg jest częścią narodu izraelskiego jako teokracji. Władzę miecza ma państwo czyli karę śmierci – państwo a nie Kościół!

Rzym. 13:4 Jest bowiem sługą Boga dla twojego dobra. Ale jeśli czynisz zło, bój się, bo nie na próżno nosi miecz, gdyż jest sługą Boga, mszczącym się w gniewie nad tym, który czyni zło.

Zatem kiedy Kościół i państwo są oddzielone, Kościół nie ma nic wspólnego z

  • definiowaniem przestępczości
    ,
  • osądzaniem przestępczości
    ,
  • i karaniem przestępczości poprzez odebranie życia przestępcy.

Kościół nie odgrywa żadnej roli w stosowaniu jakichkolwiek kar fizycznych – jak Rzym błędnie i rażąco upierał się i nadal się upiera.

Ale Kościołowi Nowego Testamentu zostały dane klucze królestwa niebieskiego i “znajdują się one w pomieszczeniu, w którym spotykają się starsi”. Dlatego Kościół ma prawo i powołanie do karcenia takiego dziecka.

Ale taka dyscyplina zamyka drzwi do królestwa przed tym, kto nie upamięta się. To jest gorsze niż kara śmierci, gdyż mówi, że taki człowiek, który jest dyscyplinowany, nie może i nie wejdzie do królestwa Chrystusa, ponieważ jeśli nie upamięta się, będzie w piekle, miejscu wiecznej kary.
,

Zasięg Przymierza

To, że Izrael był ludem przymierza z Bogiem, oznacza, że ustanowił On swoje przymierze z Izraelem w odróżnieniu od wszystkich innych narodów ziemi.

Dzieje 3:25 Wy jesteście synami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z naszymi ojcami, mówiąc do Abrahama: W twoim potomstwie będą błogosławione wszystkie narody ziemi.

To przymierze zostało zawarte z Abrahamem i jego nasieniem [potomstwem]. Oznacza to, że zostało zawarte z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Po zawarciu go z nimi, zostało ono również zawarte z dwunastoma synami Jakuba, a więc z dziećmi Izraela.

Dzieci wierzącego Izraela również były objęte tym przymierzem. Byli w tym przymierzu jako jego członkowie; jako jego członkowie jak dzieci. Dzieci od niemowlęctwa były objęte przymierzem łaski.

To samo jest prawdą dzisiaj. Dzieci wierzących w epoce Nowego Testamentu są także członkami przymierza. One, podobnie jak dorośli, są członkami Kościoła i Królestwa Chrystusa,

Są odrodzone, obdarzone wiarą, nawrócone i odczuwają w sercach działanie Ducha Świętego. Dlatego muszą być wychowywani jako dzieci przymierza.

Mat. 19:14 Lecz Jezus powiedział: Zostawcie dzieci i nie zabraniajcie im przychodzić do mnie, bo do takich należy królestwo niebieskie.
.
Psalm 22:9 Ale to ty mnie wydobyłeś z łona, napełniłeś mnie ufnością jeszcze u piersi mojej matki.
.
Łuk. 1:15  Będzie bowiem wielki w oczach Pana. Nie będzie pił wina ani mocnego napoju i zostanie napełniony Duchem Świętym już w łonie swojej matki.
.
Łuk. 18:15-16 15. Przynoszono też do niego niemowlęta, aby je dotknął. Lecz uczniowie, widząc to, gromili ich. 16. Ale Jezus przywołał ich i powiedział: Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie i nie zabraniajcie im. Do takich bowiem należy królestwo Boże.
.
Mat. 18:10 Uważajcie, abyście nie gardzili żadnym z tych małych. Mówię wam bowiem, że ich aniołowie w niebie zawsze patrzą na oblicze mojego Ojca, który jest w niebie.
.
Mat. 21:16 I zapytali go: Słyszysz, co one mówią? A Jezus im odpowiedział: Tak. Czy nigdy nie czytaliście: Przez usta niemowląt i ssących przygotowałeś sobie chwałę?

Nie jest tak, jak wielu dzisiaj twierdzi, że dzieci wierzących są, jak je określił Jonathan Edwards, „gniazdem żmij”. Nie są nienawrócone i nie są jak poganie. Nie dorastają w oczekiwaniu na nawrócenie.

Są nawróconymi i uświęconymi dziećmi Bożymi. I muszą być wychowywane poprzez pouczenia z Pisma Świętego, aby mogły wzrastać duchowo.

Jan 21:15 A gdy zjedli, Jezus zapytał Szymona Piotra: Szymonie, synu Jonasza, miłujesz mnie bardziej niż ci? Odpowiedział mu: Tak, Panie, ty wiesz, że cię miłuję. Powiedział do niego: Paś moje baranki (ἀρνία arnia – małe owieczki).

Nie wszystkie dzieci należą do przymierza

Ale my też wiemy i Pismo Święte nas uczy, że nie wszyscy, którzy są z Izraela, są naprawdę Izraelem

Rzym. 9:6 Lecz nie jest możliwe, żeby miało zawieść słowo Boże. Nie wszyscy bowiem, którzy pochodzą od Izraela, są Izraelem. 

Tak jak są obłudnicy w całym Kościele, są też dzieci urodzone w tych rodach przymierza, które nie są dziećmi Boga, ani prawdziwym Izraelem. O tym, kto jest prawdziwym dzieckiem, a kto nie, decyduje odwieczny Boży dekret. Jego suwerenny, niezmienny wybór decyduje o tym, którzy są prawdziwymi dziećmi przymierza, a którzy nie

Rzym. 9:7-8 7. Nie wszyscy też przez to, że są potomstwem Abrahama, są dziećmi, ale jest powiedziane: W Izaaku będzie nazwane twoje potomstwo. 8. To znaczy, że nie dzieci ciała są dziećmi Bożymi, lecz dzieci obietnicy są uznane za potomstwo.

Chrześcijańscy rodzice mają uczyć swoje dzieci tej samej prawdy, która jest głoszona w Kościele. Mają przedstawiać swoim dzieciom chwalebne obietnice Ewangelii dane tym, którzy wierzą w Chrystusa i jedynie w Nim znajdują swoje zbawienie.
.

Aplikacja tekstu w nowej dyspensacji

Ale są także wezwani, aby ostrzegać swoje dzieci przed pułapkami i złem grzechu, o potrzebie skruchy, gdy zgrzeszą, oraz o sprawiedliwej karze Bożej dla tych, którzy nie żałują za grzechy.

Jeżeli na przykład w rodzinie starsze dziecko nie chce postępować zgodnie z przykazaniami Jahwe, to gdy dojdzie do wieku dojrzałości, musi zostać odprawione z domu. Muszą powiedzieć temu krnąbrnemu dziecku:

„To jest dom przymierza. Jeśli nie będziesz chodził Bożymi drogami, nie możesz przebywać w tym domu. Co więcej, ponieważ jesteś przykładem dla młodszych dzieci [rodzeństwa], swoim grzesznym postępowaniem dajesz zły przykład swoim młodszym braciom i siostrom. Musisz odejść”.

A jeśli taka osoba dojdzie do pełnoletniości, Kościół musi ich ostrzec przed konsekwencjami postępowania w sposób sprzeczny z Bożym przymierzem. Jeżeli nie nadchodzi upamiętanie, Kościół musi odciąć taką osobę od społeczności ludu Bożego.

W ten sposób chrześcijanie w nowej dyspensacji przestrzegają Księgi Powtórzonego Prawa 21:18-21.

Na podstawie, źródło
Tłumaczył Robert Jarosz

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email