Jedyny Władca: Król królów, Pan panów

Wyjątkowy atrybut jednego Boga

Nie ma żadnej wątpliwości, że w powyższym fragmencie opisany został jedyny czyli niepodzielny Władca, którego najwyższa możliwa pozycja (bo przecież jedyna w swoim rodzaju) posiada istotne określenie atrybutywne (czyli takie, które wyróżniają Go spośród wszystkich innych możliwych podmiotów):

Jedyny Władca: Król wszystkich królów, Pan wszystkich panów

Ta unikalna cecha dowodzi wyjątkowości Boskiej Istoty. Z pewnością większość czytelników zgodzi się, iż posiada ją Bóg Ojciec. Jednakże co do Syna i Ducha Świętego w środowiskach odstępczych powstaje kontrowersja. Służymy zatem materiałem jasno i precyzyjnie wykazującym iż Syn i Duch posiadając ten sam atrybut współdzielą jedyną i niepowtarzalną Istotę Boską z Ojcem.

---

Transmisja świętej doktryny

Bóg Duch Święty jest zarówno autorem Pisma Świętego (2 Sam. 23:2; Łuk. 1:67-70; 2 Tym. 3:16; 1 Piotra 1:11; 2 Piotra 1:21) jak i Duchem oświecającym osoby zbawione, czyli prowadzącym ku właściwemu zrozumieniu Pisma (Psalm 119:125; 119:173; Efez. 1:18; Kol. 1:9-10; 1 Jana 2:27). Przez wieki święci Boży ludzie oświecani przez Ducha Świętego nauczali Boży lud głosząc w oparciu o spisane Słowo nieustannie to samo, co Apostołowie. Jest tak przez wszystkie generacje od początku aż do dnia dzisiejszego, o czym informuje nas List do Tytusa:

2 Tym. 2:2 A co słyszałeś ode mnie wobec wielu świadków, to powierz wiernym ludziom, którzy będą zdolni nauczać także innych.

• Apostoł przekazał naukę Jezusa Tymoteuszowi
• Tymoteusz został zobowiązany do przekazania tej nauki prawowiernym nauczycielom
• ci z kolei przekazywali to kolejnej generacji prawowiernych nauczycieli itd., itd.

To fakt, że sam depozyt wiary znajduje się wyłącznie w spisanym Słowie, jednakże mając dwa niezbite dowody: materialno-formalny zawarty w Piśmie (Pismo jest wystarczalne doktrynalnie, Pismo również wskazuje jak to Pismo należy interpretować) oraz dzieło oświecenia Ducha Świętego, dochodzimy do prostego wniosku: ortodoksyjna doktryna w zakresie Chrystologii oraz soteriologii w Kościele Chrystusa nie może ulec zmianie ponieważ mamy do czyneinia ze stałą jej transmisją prawdy, z generacji na generację. Ten sam Bóg zbawia i oświeca tak samo przez wszystkie wieki (Psalm 102:27-28; Mal. 3:6; Hebr. 1:12; 13:8; Jakuba 1:17).

Cóż zatem mówi nam historia Kościoła w kwestii doktryny trynitarnej? Powszechna, zatem jedyna pozycja Kościoła wczesnych wieków, nie pozostawia nam tutaj żadnych wątpliwości.
.

Afrimacja doktryny trynitarnej

Od strony pozytywnej zauważamy szereg wypowiedzi Ojców Apostolskich (czyli bezpośrednich uczniów Apostołów) i Ojców Kościoła (kolejne generacje ich następców) jednomyślnie potwierdzających Boskość Syna i Ducha.
.

Ignacy Antiocheński (~107 A.D.)

Biskup i męczennik w I rodziale Listu do Kościoła w Smyrnie nazywa Mesjasza Bogiem mądrości “Wielbię Jezusa Chrystusa Boga (gr. Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Θεὸν), który uczynił was tak mądrymi.”
.

Polikarp ze Smyrny (69 – 155 A.D.)

Osobisty uczeń Jana Apostoła, męczennik, według XIV rodziału Męczeństwa Polikarpa, w czasie swojej egzekucji, oskarżony o ateizm w swojej ostatniej modlitwie do jedynego Boga składa podziękowanie i wysławia Go za przywilej śmierci męczeńśkiej. Uwielbia Boga Ojca, Boga Syna i Boga Ducha Świętego:  “z tego powodu również wielbię Cię za wszystkiie rzeczy, błogosławię Cię, uwielbiam Cię, razem z wiekuistym i niebiańskim Jezusem Chrystusem, Twoim umiłowanym Synem, któremu z Tobą i Duchem Świętym niech będzie chwała teraz i na wszystkie nadchodzące wieki. Amen”
.

Meliton z Sardes (~ 180 A.D.)

Uczeń bezpośrednich uczniów Apostołów i zarazem biskup w Lidii w swojej Homilii paschalnej o wypowiada się jednoznacznie o Synu nie tylko jako doskonałym człowieku ale też jako Bogu wcielonym “Panem jest, a Go znieważyli, Bogiem jest, a Go zabili, Królem Izraela jest, a zamordował Go Izrael własną ręką.”
.

Justyn Męczennik (100 – 165 A.D,.)

Urodzony w Judei wczesnochrzescijański apologeta i jednocześnie jeden z najbardziej utalentowanych i działających w Rzymie ekspozytorów Słowa Bożego w kilku miejscach wymienia imiona nadawane przez Pisma Święte Mesjaszowi. Na przykład zauważa, że nazywany jest „aniołem”, ponieważ przynosi przesłanie od Boga (ἄγγελος angelos – posłaniec) i „Panem” z powodu jego autorytetu. Wraz z tymi tytułami, Justyn uparcie twierdzi, że Mesjasz jest Bogiem: „Pozwólcie mi dalej pokazać wam z Księgi Wyjścia, jak ten sam, który jest zarówno Aniołem, jak i Bogiem, Panem i człowiekiem…” (§ 59 Por. §§ 60,61,127,129). Przez cały czas możemy zauważyć, że Justyn nie zadowala się twierdzeniem, że Mesjasz jest jedynie „boski”, ale raczej upiera się, że On jest „Bogiem który jest Synem” (Θεὸν ὄντα Ὑιόν Theon onta Hyion)” (§ 127). Wreszcie w VI rozdziale Pierwszej Apologii oddaje cześć Bogu na sposób trynitarny  “Zarównono Jemu samemu, jak Jego Synowi, […] wreszcie Duchowi proroczemu, składamy uwielbienie i pokłon, oddając im cześć zgodną z rozumem i prawdą.”
.

Ireneusz z Lionu (130 – 202 A.D.)

Uczeń Polikarpa, biskup Lionu choć nie używał późnej przyjętych terminów, typu „współistotność”, to jednak odnośnie Boga odwiecznie istniejącego w trzech osobach, w IV tomie swego dzieła Przeciw Herezjom napisał: „A to, że Słowo, czyli Syn, zawsze przebywało z Ojcem, wykazaliśmy już na wiele sposobów. O tym zaś, że i Mądrość, którą jest Duch, była z Nim jeszcze przed dokonaniem całego dzieła stworzenia, mówi przez Salomona…”
.

Atenagoras z Aten (133 – 190 A.D.)

W swojej skierowanej do Imperatora Prośbie za Chrześcijanami (176 – 177 A.D.), walcząc ze stawianym chrześcijanom zarzutem ateizmu ukazuje iż wszyscy chrześcijanie czczą jednego Boga w trzech Osobach: Ojca, Syna i Ducha Świętego, zjednoczonych w istocie choć odrębnych osobowo. W rozdziale X najpierw stwierdza w imieniu Kościoła powszechnego iż “uznajemy jednego Boga” aby następnie uznać za niesprawiedliwe, że “ateistami nazywa się ludzi, którzy mówią o Bogu Ojcu, Bogu Synu i Duchu Świętym, którzy deklarują zarówno swoją moc w zjednoczeniu, jak i swoją odrębność w zakresie i funkcji?”
.

Tertulian z Kartaginy  (155 – 240 A.D.)

Nawrócony w 190 roku staje się wielkim apologetą chrześcijaństwa. W VII rozdziale dzieła Przeciw Żydom stwierdza o Chrystusie królu: “Imię Chrystusa rozciąga się wszędzie, wszędzie panuje Jego wiara, czczą Go wszystkie wspomniane narody, wszędzie króluje, wszędzie cześć Mu oddają. Wszyscy wszędzie czczą Go w równy sposób: […] Dla wszystkich jest taki sam, dla wszystkich jest królem, dla wszystkich jest sędzią, dla wszystkich jest Panem i Bogiem. Nie masz powodu wątpić w to, co wierzymy, skoro widzisz, że tak się dzieje.”

Zobaczmy teraz zasięg i rozkład wiary trynitarnej biorąc pod uwagę jedynie wspomniane świadectwa. Jest to obraz całkowicie wyrazisty, ponieważ w zasadzie obejmuje wszystkie tereny, na których istniało chrześcijaństwo. Taka była powszechna wiara pierwszego Kościoła, obszar niebagatelny, ponieważ trynitarnie wierzyli chrześcijanie w całym cywilizowanym świecie, choć wśród wielu prześladowań.

 

Odizolowane przypadki negacji doktryny trynitarnej

Ebionici

Pierwszym odnotowanym przypadkiem odrzucenia Boskości Chrystusa była działająca w II i III wieku sekta ebionitów.  Nazwa „ebionici” pochodzi od hebrajskiego słowa אֶבְיוֹן ebion – „ubogi”, została im nadana ze względu na ubóstwo ich teologii osadzone na dodatek w czystym judaistycznym legalizmie. Epifaniusz z Salaminy w IV wieku jest autorem najbardziej kompletnego źródła: wykładu osobistych poglądów na temat herezji, zatytułowanego Panarion, zawiera w niej także ebionitów, którzy utworzyli własną apokryficzną ewangelię sprzeczną z czterema natchnionymi Ewangeliami. Heretycy odrzucali Boskość Chrystusa, Trynitaryzm, dziewicze narodzenie Chrystusa i Jego zastępczą śmierć jako odkupienie za grzech.
.

Gnostycy

Następna negacja Jedności ontologicznej Ojca i Syna odnaleziona być może w sektach gnostyckich, które zapoczątkował biblijny czarnoksiężnik Szymon, przekazał je Meandrowi, ten z kolei Satornilowi (proto-arminianin) i tak dalej aż do Marcjona (100 – 160 A.D.). Gnostycy wierzyli w nadrzędną, niepoznawalną i monadyczną formę bóstwa oraz w emanacje kolejnych boskich istot, które były identyfikowane jako kolejne aspekty Boga od którego pochodziły; istniała zatem jedna inicjująca forma inteligencji która produkowała kolejnych bogów, którzy produkowali kolejnych i tak dalej tworząc w ten sposób hierachię bóstw (współczesnym odpowiednikiem herezji będzie Mormonizm i sekty zielonoświątkowe skupione w ruchu Jesus Only). Gnostycy obok tego, że uznawali Syna Bożego za mniejszego boga (henoteizm), negowali także Jego ludzką naturę. Gnostycy także dopuszczali się najgorszych form grzechu twierdząc iż jest to niezbędne do zbawienia.
.

Ariusz

Był libijskim prezbiteriem i ascetą kościoła w Aleksandrii w Egipcie (żył w latach 256– 336 A.D.). Ten wczesnochrześcijański heretyk zaprzeczał wieczności Syna Bożego twierdząc, iż Logos posiada swój początek. W takim ujęciu teologicznym chrześcijanie zobowiązani byli oddawać identyczną cześć stworzeniu (którym według Ariusza był Syn Boży) oraz Stwórcy. Jego nauki o naturze Bóstwa w chrześcijaństwie oraz jego sprzeciw wobec powszechnie wyznawanej chrystologii uczyniły go głównym tematem Pierwszego Soboru Nicejskiego, zwołanego przez cesarza Konstantyna Wielkiego w 325 r.  W pewnym okresie herezja stała się dominującą nauką obowiązującą a to dzięki militarnym i politycznym wpływom arian.

“Działo się to jednakże za Konstancjiusza [II], w roku 341, w momencie gdy odbywał się synod in encaeniis i gdy na Wschodzie tryumfowała reakcja antynicejska.” – L. J. Rogier, Historia kościoła t. I s. 222

Doprowadzio to do kuriozalnej sytuacji, gdzie siłą wymuszono odstępczą wiarę w uzależnionym od cesarstwa Kościele powszechnym, warto przytoczyć w tym momencie słynny cytat Hieronima, niezależnego od struktur kościelnych apologety, polemisty i teologa:

„Cały świat wydał jęk zgrozy, ze zdziwieniem stwierdzając, że jest ariański” – Hieronim ze Strydomu, Dialog z Lucyferianami, rozdział XIX

Widzimy zatem, że doktryna trynitarna nie została wymyślona na Synodzie w Nicei, nie została tam nawet ustanowiona ani wprowadzona na siłę. Raczej wynikała ona z ogólnie przyjętego zrozumienia Pisma Świętego przez chrześcijan skupionych w Kościele powszechnym, począwszy od bezpośrednich uczniów Apostołów oraz ich następców. Z drugiej strony mamy do czynienia z duchową degeneracją oraz grzesznymi wynaturzeniami tych, którzy doktrynę trynitarną odrzucali, aż do czasów Ariusza wyłamującego się ze towarzyszącego odstępstwu schematu zboczenia cielesnego. I to właśnie antytrynitaryzm wprowadzono na siłę.

Teraz pozostaje odpowiedzieć na pytanie, dlaczego doktryna trynitarna jest zgodna Pismem oraz czy wynika z tekstu Tymoteusza.
.

---

Jedyny Władca

Warto na wstępie wspomnieć, iż Bóg okupuje tak wywyższoną i niedostępną pozycję w swojej chwale, że żadne ludzkie wysiłki, starania czy też chęci wynikające ze złej woli nie są w stanie Go dosięgnąć. Bóg naturalnie i w swej esencji przebywa w błogosławionym stanie wewnętrznej chwały.

“Jest treścią i istotą wszystkiego tego, kim jest Bóg. Są to wszystkie atrybuty Boga manifestujące się i ujawnione, i nie ma niczego, co wy i ja moglibyśmy zrobić, żeby zwiększyć wewnętrzną chwałę Boga. Bóg jest tym, kim Bóg jest. Jest Bogiem który był, który jest, i który będzie na wieki. Od wieków na wieki Tyś jest, o Boże! Nie możemy oddać wewnętrznej chwały Bogu. Są to wszystkie doskonałości wiecznego Boga. Razem oznajmione.” – Steven Lawson, Atrybuty Boga

Przejdźmy teraz do analizy istotnych części wersu 15

• greckie słowo μόνος monos dosł. samotny, opuszczony, czyli jedyny oznacza, że nie ma innego, nikogo z kim jedyny Władca współdzieliłby swoją wladzę
  .
• greckie słowo δυνάστης dynastes określa istotę rządzącą przez siłę, ale, co ciekawe, także członka sądu
  .
• greckie słowo βασιλεύς basileus opisuje tego, który rządzi, tutaj odnosi się do rządu najwyższej instancji (Król królów nie ma Króla nad sobą lecz sam jest Królem dla wszystkich innych)
  .
• greckie słowo Κύριος kurios wskazuje na istotę posiadającą absolutne prawo własności względem wszelkiego stworzenia co w szczególności podkreśla jego nadrzędna pozycja władzy względem tzw. królów

Innymi słowy Bóg Jahwe stoi najwyżej w hierarchii władzy, które siłą rzeczy są Mu podległe, przecież przez Niego stworzone. To Bóg wydziela wszystkim innym istotom zakres jak i czas władzy. Zwróćmy uwagę na argument językowy. Tekst oryginalny bowiem stwierdza dosłownie tak:

Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων, καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων
Basileus ton basileounton, kai Kurios ton kurieuonton
Król tych królujących, i Pan tych panujących

Słowa βασιλευόντων basileuonton oraz κυριευόντων kurieuonton są imiesłowami a nie rzeczownikami. Pan panów (rozumiany jako rzeczownik) należałoby zapisać bowiem tak: βασιλεύς τῶν βᾰσῐλέων zamiast βασιλευόντων oraz Κύριος τῶν κῡρίων zamiast κυριευόντων.

Przez użycie imiesłowiu nacisk został położony na czasowość panowania tych, którzy nie są Bogiem. Wynika ona przecież z prostego faktu iż to Bóg wyznaczył czasy i pory oraz zakres panowania istot stworzonych, sam piastując swoje stanowisko w sposób nieprzechodni.
.

Tylko Bóg dysponuje wszelką władzą

Istnieje szereg fragmentów Pisma Świętego nauczających o całkowitej i niepodzielnej suwerenności Boga nad stworzeniem. Bóg nie tyle manipuluje rzeczywistością tak, aby ludzie w swojej rzekomej wolnej woli mieli jak największą szansę spełnienia Bożych oczekiwań, lecz raczej determinuje swoją Boską władzą absolutnie każdy element rzeczywistości otaczającej nas (Hiob 9:12; Izaj. 14:24; 14:27; 45:5-7; 46:9-10; Jer. 32:27; Dan. 2:21; 4:35; Dzieje 1:7; 17:26)

Ezech. 23:24 I wyruszą przeciwko tobie na rydwanach, na wozach żelaznych, na furmankach i z gromadą narodów. Zewsząd rozłożą się przeciwko tobie z puklerzami, tarczami i hełmami. I dam im prawo, aby cię sądzili według swoich praw.
.
Dan. 4:25 Wypędzą cię spośród ludzi, będziesz mieszkał ze zwierzętami polnymi, będą cię żywić trawą jak woły, będziesz skrapiany rosą z nieba i wypełni się nad tobą siedem czasów, aż poznasz, że Najwyższy panuje nad królestwem ludzkim i daje je, komu chce.
.
Dzieje 17:31 Gdyż wyznaczył dzień, w którym będzie sprawiedliwie sądził cały świat przez człowieka, którego do tego przeznaczył, zapewniając o tym wszystkich przez wskrzeszenie go z martwych.

Bóg Syn

Druga osoba trójjedynego Boga posiada tą właśnie niepodzielną i nieprzechodnią władzę zanim wszechświat został stworzony. Choć istnieją fragmenty mogące sugerować nieodrodzonemu umysłowi iż skoro Chrystus otrzymał wszystko od Boga Ojca to istniał czas, kiedy władzy nie posiadał (np. Mat. 11:27; 28:18; Jan 13:3) jednakże odnoszą się one do momentu przed stworzeniem wszechświata zatem i przed stworzeniem czasu (1 Mojż. 1:1). Władza Syna jest po prostu wieczna zaś odniesienie do aktu przekazania nie mają swojego umocowania w czasie, który przecież został powołany jako pierwszy akt stworzenia.

“Istniał czas, jeśli można by to zwać czasem, kiedy Bóg w jedności w Swojej naturze, istniał jednocześnie w trzech boskich osobach, istniejąc sam Jeden[…] nie istniało niebo, w którym Jego chwała jest teraz szczególnie objawiona. Nie istniała ziemia, na której skupiałaby się Jego uwaga. Nie było żadnych aniołów, oddających Mu chwałę. Żadnego wszechświata, podtrzymywanego przez słowo Jego mocy. Nie było niczego, nikogo, poza Bogiem. I to nie przez dzień, przez rok, czy przez sto lat, ale od wieczności.” – A.W. Pink

To Syn stworzył wszystkie inne władze zaraz po stworzeniu czasu.

Kol. 1:15-16 15. On jest obrazem [εἰκὼν eikon – dokładną reprezentacją] Boga niewidzialnego i pierworodnym [πρωτότοκος prototokos – górującym] wszelkiego stworzenia. 16. Przez niego [czyli Syna] bowiem wszystko zostało stworzone, to, co w niebie i to, co na ziemi, to, co widzialne i co niewidzialne, czy trony, czy panowania, czy zwierzchności, czy władze. Wszystko przez niego i dla niego zostało stworzone.

Widziany przez ludzi Syn Boży jest dokładnie taki sam w naturze co Ojciec (gr. ὁμοιούσιος homoousios, współistotny, por. Kol. 2:9), potwierdza to słowo εἰκών eikon – dokładna reprezentacja. Dlatego też jako Stworzyciel wszechrzeczy piastuje najwyższą pozycję we wszechświecie, tego dowodzi słowo  πρωτότοκος prototokos – górujący. Syn Boży posiada najwyższą, górującą nad całym stworzeniem władzę, ponieważ to On stworzył wszystko, w tym każdy rodzaj władzy. Jako Stworzyciel Syn panuje nad całym stworzeniem w sposób suwerenny. Wszelka stworzona władza pochodzi od Syna (przez Niego stworzona) i służy Jego celom (dla Niego stworzona). Dla odmiany Syn posiada władzę niestworzoną, identyczną z tą jaką posiada Ojciec, jest to władza immanenta, wynikająca z natury jaką posiada a nie pozycji jaką zajmuje.

„Ale łatwo jest wywnioskować ze słów Pawła (Kol. 1:15), że będąc odwiecznym Słowem Bożym, jest on pierworodnym każdego stworzenia, nie dlatego, że został stworzony lub ma być zaliczany do stworzeń, ale dlatego, że cała struktura świata, jaka była od początku, gdy była ozdobiona wykwintnym pięknem, nie miała innego początku; take, jako że stał się człowiekiem, jest pierworodnym spośród umarłych. Albowiem w jednym krótkim fragmencie (Kol. 1:16-18) Apostoł zwraca naszą uwagę na oba poglądy: że przez Syna wszystko zostało stworzone, aby panował nad aniołami; i że stał się człowiekiem, aby mógł zacząć być Odkupicielem.” – Jan Kalwin, Instytuty II 12,7

Bóg Syn jest nazwany Królem królów i Panem panów

Obj. 17:14 Oni będą walczyć z Barankiem, a Baranek ich zwycięży, bo jest Panem panów i Królem królów, a ci, którzy są z nim, są powołani, wybrani i wierni.

Skoro Król królów zniszczy wszelką zwierzchność oraz wszelką władzę i moc i przekaże królestwo Bogu i Ojcu (1 Kor. 15:24) zaś Jego królestwu nie ma końca, ponieważ jest wieczne (Psalm 145:13; 2 Piotra 1:11) przekazanie królestwa przez Syna Bogu i Ojcu odnosi się nie tyle do złożenia panowania (to jest przecież wieczne), lecz raczej jest to

a) zaprezentowanie wszystkich wskrzeszonych obywateli Królestwa Bogu, tak nauczał Teodor Beza, duchowy spadkobierca Jana Kalwina
.
b) Bóg zostanie również powszechnie uznany za Boga przez wszystkich swoich wrogów,  tak nauczali Hilary z Poiters oraz Augustyn z Hippony
.
c) παραδιδῷ paradido (przekazać) należy rozumieć jako κατόρθωμα katorthoma (szczęśliwe i pomyślne osiągnięcie końcowego celu) oraz τελειοῦν teleioun (dojrzałość wynikająca z osiągnięcia końca ostatecznego, duchowego procesu czyli koniec tego świata). Są to najstarsze interpretacje Chryzostoma, Teofylakta, Teodoreta i Ambrozjastera.

Wtedy trójjedyny Bóg, jedyny Władca i jedyny Król królów oraz Pan panów będzie uwielbiony we wszsytkich i we wszystkim (1 Kor. 15:28)
..

Duch Święty

Po pierwsze Duch Święty nazwany jest Panem. Tekst grecki w tekście Drugiego Listu do Koryntian przedstawia odwrotną kolejność rzeczowników niż większość przetłumaczonych Biblii. Mowa bowiem nie o Duchu Pana lecz o Panu Duchu.

2 Kor. 3:18Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Pana Ducha (ἀπὸ Κυρίου Πνεύματος – apo Kuriou Pneumatos)

Za sprawą Pana Ducha brzmi identycznie z frazą za sprawą Pana Jezusa czy też za sprawą Boga Ojca, frazę znajdziemy w tekście Galacjan

Gal. 1:3 Łaska wam i pokój od Boga Ojca (ἀπὸ Θεοῦ Πατρὸς apo Theou Patros) i naszego Pana Jezusa ([domyślne ἀπὸ apo] Κυρίου  Ἰησοῦ Kuriou Iesou) Chrystusa

ἀπὸ Κυρίου Ἰησοῦ apo Kuriou Iesou – za sprawą Pana Jezusa
ἀπὸ Κυρίου Πνεύματος apo Kuriou Pneumatos – za sprawą Pana Ducha
ἀπὸ Θεοῦ Πατρὸς apo Theou Patros – za sprawą Boga Ojca

Duch Święty nazwany jest Panem. Ale czy jest Królem?

Po pierwsze na to pytanie pomoże odpowiedzieć nam tekst Izajasza. Najpierw zobaczmy scenę wizji

Izaj. 6:1-3 1. W roku, w którym umarł król Uzjasz, widziałem Pana siedzącego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren jego szaty wypełnił świątynię. 2. Serafiny stały ponad nim, a każdy z nich miał po sześć skrzydeł: dwoma zakrywał swoją twarz, dwoma przykrywał swoje nogi, a dwoma latał. 3. I wołał jeden do drugiego: Święty, święty, święty, PAN zastępów. Cała ziemia jest pełna jego chwały.

Nie ma żadnych wątpliwośći, wizja przedstawia zasiadającego na tronie chwały Boga, któremu oddawana jest Boska cześć, co ciekawe przy użyciu trzykrotnej inwokacji Bożego atrybutu święty odnosząc to do trzech osób jednego Boga.  Następnie Bóg przemawia do Izajasza:

Izaj. 6:9-10 9. A on powiedział: Idź i powiedz temu ludowi: Słuchajcie uważnie, ale nie rozumiejcie, patrzcie uważnie, ale nie poznawajcie. 10. Zatwardź serce tego ludu, uczyń jego uszy ciężkimi do słuchania i zaślep jego oczy, aby nie widział swoimi oczami, nie słyszał swoimi uszami i nie zrozumiał swoim sercem, aby nie nawrócił się i nie był uzdrowiony.

Bóg przemówił do Izajasza jako Król krółów i Pan Panów, atrybut tronu oraz stworzenia oddającego Mu cześć nie pozostawia wątpliości. Sęk w tym, że natchniony Apostoł Paweł twierdzi jednoznacznie iż mówił nie kto inny jak Duch Święty

Dzieje 28:25-27 …Słusznie Duch Święty powiedział przez proroka Izajasza do naszych ojców: 26. Idź do tego ludu i mów: Słuchając, będziecie słyszeć, ale nie zrozumiecie, i patrząc, będziecie widzieć, ale nie zobaczycie. 27. Utyło bowiem serce tego ludu, stępiały ich uszy i zamknęli swe oczy, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, a sercem nie zrozumieli i nie nawrócili się, i żebym ich nie uzdrowił.

Oba fragmenty są niemalże identyczne, co szczególnie widać porównując wypowiedzi w języku greckim. Nie jest możliwe aby Apostoł Paweł cytował kogoś innego niż cytuje prorok Izajasz. Stąd jasno wynika, że według Pawła Panem zastępów czczonym przez Serafy, zasiadającym na tronie chwały jest Duch Święty. Według Pawła Bóg jest Trójjedyny.

Po drugie, jak wcześniej zostało dowiedzione pozycja nadrzędna nad wszelką władzą przypada Stworzycielowi. Bardzo łatwo wykazać, iż Duch Święty jest Stworzycielem, zatem i jedynym władcą stworzenia.

Bóg w sensie ogólnym / trynitarnym

Hiob stwierdza, że Bóg sam czyli bez pomocy zewnętrznej, stworzył wszechświat. Stąd też konkluzja Izajasza, że tylko Bóg jest Panem i nie ma innego zaś Nehemiasz dowodzi iż to Bóg utrzymuje wszechświat przy istnieniu (ty też utrzymujesz to wszystko) co doskonale koresponduje z nauką iż to moc Syna Bożego podtrzymuje wszechświat przy istnieniu (Który, będąc blaskiem jego chwały i wyrazem jego istoty i podtrzymując wszystko słowem swojej mocy, Hebr. 1:3)

1 Mojż. 1:1 Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię.
.
Hiob 9:8 On sam rozciąga niebiosa i kroczy po falach morza.
.
Izaj. 45:18 Bo tak mówi PAN, który stworzył niebiosa, Bóg, który stworzył ziemię i uczynił ją, który ją utwierdził, nie na próżno stworzył ją, lecz na mieszkanie ją utworzył: Ja jestem PANEM i nie ma żadnego innego.
.
Jer. 10:12 On uczynił ziemię swoją mocą [moc często odnosi się do Ducha], utwierdził okrąg świata swoją mądrością i swoją roztropnością rozpostarł niebiosa.
.
Neh. 9:6 Ty, ty jedynie jesteś PANEM. Ty uczyniłeś niebiosa, niebiosa niebios i całe ich wojsko, ziemię i wszystko, co jest na niej, morza i wszystko, co w nich jest, ty też utrzymujesz to wszystko; a wojska niebios oddają tobie pokłon.
.
Dzieje 17:24 Bóg, który stworzył świat i wszystko na nim, ten, który jest Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach zbudowanych ręką.

Bóg Syn

Nazwany jest Stwórcą wszechrzeczy. Logos jest stworzycielem wszechświata.

Psalm 33:6 Słowem PANA zostały uczynione niebiosa i tchnieniem jego ust wszystkie ich zastępy.
.
Jan 1:10 Był na świecie, a świat został przez niego stworzony, ale świat go nie poznał.

Bóg Duch Święty

Jest stworzycielem wszechświata, Jego ręka tworzy, zaś Jego moc nazwana jest mocą Najwyższego, jest on Najwyższym Bogiem.

Hiob 26:13 Swoim Duchem przyozdobił niebiosa, a jego ręka stworzyła pokrzywionego węża.
.
Psalm 104:30 Gdy wysyłasz twego Ducha, zostają stworzone i odnawiasz oblicze ziemi.
.
Łuk. 1:35 …Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię. …

Ergo: Jedyny Władca panuje nad swoim stworzeniem ponieważ nie ma innego stwórcy. Rozumiemy zatem iż jedna Boża istota jest współdzielona przez trzy Boże osoby zwane w teologii subsystencjami.

Po trzecie o tym, że Duch Święty jest Królem świadczy dowód nie wprost (dowód apagogiczny, dowód sokratejski, łac. reductio ad absurdum – sprowadzenie do sprzeczności, łac. contradictio in contrarium – zaprzeczenie przeciwieństwa, gr. ἡ εις άτοπον απαγωγη hi eis atopon apagogi – sprowadzenie do niemożliwości) – forma dowodu logicznego, w którym z założenia o nieprawdziwości tezy wyprowadza się sprzeczność ze zdaniem prawdziwym (założenie nieprawdziwości twierdzenia prowadzi do sprzeczności), co pozwala przyjąć, że zaprzeczenie tezy jest fałszywe, a sama teza prawdziwa. Inaczej sposób dowodzenia twierdzeń przez wykazanie sprzeczności między zaprzeczeniem dowodzonej tezy a przyjętymi założeniami.

Dowód nie wprost jest często łatwiejszy do przeprowadzenia niż dowód wprost (wyprowadzający pewną tezę z założeń); stosowany jest szczególnie wtedy, gdy mamy do czynienia z subtelnymi własnościami obiektów, o których mówi twierdzenie.

Naszą tezą jest twierdzenie iż Duch Święty jest Królem. Zaprzeczeniem tej tezy będzie stwierdzenie, że Duch Święty nie jest Królem. W takim przypadku

a) nikt nie może wejść do Królestwa Bożego, ponieważ tylko Król ma prawo wpuszczać do niego wybrane przez siebie osoby (mowa tutaj o kąpieli odrodzenia, której dokonuje nie kto inny jak Duch Święty)

Jan 3:5 Jezus odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego.

b) nikt nie może należeć do królestwa Bożego w ogóle, ponieważ to Duch Święty uzdalnia do uczestnictwa w nim poprzez szereg cech i przywilejów nadanych obywatelom, co może czynić wyłącznie Król.

Rzym. 14:17 Królestwo Boże bowiem to nie pokarm i napój, ale sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym.

c) Duch Święty jest sędzią, który sądzi  a sąd przynależy Królowi; zatem jeśli Duch Święty nie jest Królem, nie może być sędzią; obserwujemy jednakże, że Duch Święty sądził pogan przez młodszego brata Kaleba, czyli Otniela

Sędziów 3:10 Zstąpił na niego Duch PANA i sądził Izraela; a gdy wyruszył na wojnę, PAN wydał w jego ręce Kuszan-Riszataima, króla Mezopotamii, i jego ręka wzmocniła się nad Kuszan-Riszataimem

Jest to ewidentne że to nikt inny jak Bóg czyni sąd bezpośrednio lub przy użyciu władzy a powyżej przecież Duch Święty sądził narody w sposób synergistyczny, sam, a jednak przy użyciu człowieka.

• sąd w odniesieniu do Boga ogólnie 1 Sam. 2:10; Psalm 96:10; 2 Tym. 4:1;
  .
• sąd w odniesieniu do ludzkich królów jako autorytet delegowany od Boga (1 Sam. 8:5; 2 Sam. 8:15; 15:2; 1 Król. 3:28; 10:9; Psalm 72:1; Przysłów 16:10; Obj. 20:4)

---

Wnioski i praktyczna aplikacja

„Zatem to Słowo, Chrystus, przyczyna zarówno naszego bytu na początku (bo On był w Bogu), jak i naszej pomyślności, to właśnie Słowo pojawiło się teraz jako człowiek, On jeden jest zarówno Bogiem, jak i człowiekiem – Twórcą wszelkich błogosławieństw dla nas” – Klemens Aleksandryjski (150 – 212 A.D.), Napomnienia dla pogan, Rozdział I

Po przeprowadzeniu dość obszernej analizy świętego tekstu musimy zgiąć kolana przed niezaprzeczalnymi faktami.

• Ojciec jest Jedynym Władcą, Królem królów i Panem panów
  
• Syn jest Jedynym Władcą, Królem królów i Panem panów
• Duch Święty Jedynym Władcą, Królem królów i Panem panów
• Nie ma wielu Władców, Panów i Królów
• Nie ma trzech Bogów
• Żadna z trzech Osób Boga nie stanowi 1/3 istoty Bożej
• Bóg jest Trójjedyny, tzn. jedna wieczna i nieskończona istota Boga jest współdzielona przez trzy wieczne i nieskończone Osoby

Ale co to wszystko oznacza dla Ciebie czytelniku? Sprawa nie jest błaha, ponieważ Jezus Chrystus jest jedyną drogą do Ojca.

Jan 14:6 Jezus mu odpowiedział: Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca jak tylko przeze mnie.

Nie można przyjść do Ojca inaczej jak przez prawdziwego Jezusa a nie fałszywego (Mat. 24:5; 11; Marek 13:6). Fałszywy Jezus nie zbawia. Prawdziwy Jezus jest Bogiem (oraz człowiekiem gdyż przyjął na siebie drugą naturę). Bóg nie przebacza grzechu nie ukarawszy go.

2 Mojż. 34:6-7 6. Wtedy przechodził PAN przed nim i wołał: PAN, PAN, Bóg miłosierny i litościwy, nieskory do gniewu, a bogaty w miłosierdzie i prawdę; 7. Zachowujący miłosierdzie nad tysiącami, przebaczający nieprawość, przestępstwo i grzech, lecz nieusprawiedliwiający winnego, …

Gdyby zatem Bóg zechciał wylać swój gniew za twoje grzechy na inne stworzenie, byłoby to niesprawiedliwe. Potrzeba było coś więcej. Bóg osobiście poniósł na krzyżu grzechy wszystkich wybranych do zbawienia. W ten sposób okazał swoją nieskończoną dobroć oraz nieskończoną sprawiedliwość. On sam zapłacił najwyższą cenę.

Co do Ducha Świętego, On prowadzi ku prawdziwemu Mesjaszowi

Jan 16:8-11 8. A gdy on przyjdzie, będzie przekonywał świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. 9. O grzechu, mówię, bo nie uwierzyli we mnie. 10. O sprawiedliwości, bo idę do mego Ojca i już więcej mnie nie zobaczycie. 11. A o sądzie, bo władca tego świata już jest osądzony.

Fałszywy duch, taki, którego uznaje się za stworzenie czy też zaledwie moc Boga, będzie przekonywał do fałszywego mesjasza. Fałszywy duch to też taki, który obiecuje cuda, znaki i prosperitę, zaś jako dowód swoich wyznawców obdarza ogłupiającym bełkotem, potocznie zwanym mowią na językach. Za głosem takiego zwodniczego ducha nie warto iść, bo to droga na zatracenie. Nie warto pokładać ufności w Jezusie arianizmu. Nie  warto też czcić ducha rozumianego na sposób zielonoświątkowy czy jehowicki. Umiłowani unikajcie tych herezji jak ognia. Władca bowiem jest Jeden.

1 Jana 5:21 Dzieci, wystrzegajcie się bożków. Amen.

---

Zobacz w temacie

• Ja jestem Panem i zbawicielem
• Doktryna spiracji, czyli procesja Ducha Świętego
• Moc Boża
• Carmen Christi a zielonoświątkowa jedność Bóstwa
• Kogo kusili Izraelici na pustyni?
• Chrystus Arminianizmu
• Grzech zielonoświątkowstwa