Imię, którego nie zna nikt

Tekst źródłowy

Wielu chrześcijan wierzy, że fragment ten dowodzi posiadania sekretnego niebiańskiego imienia, które każdy otrzyma stając w obecności Bożej. Jednakże szereg argumentów zdaje się przeczyć temu poglądowi. Aby właściwie zrozumieć czego naucza powyższy tekst nalezy udzielić odpowiedzi na kilka pytań:

Czym jest nowe imię jakie otrzyma każdy zbawiony? Jak brzmi owo nowe imię? Dlaczego nikt poza samym zainteresowanym go nie zna? Jak rozumieć wyrażenie znać? Czy według kontekstu stanie się to po śmierci czy też jeszcze w czasie życia w ciele?

„To porównanie może odnosić się do momentu, gdy zwycięzca otrzyma swój „bilet wstępu” na obchody wiecznego zwycięstwa w niebie. nowe imię To osobisty przekaz Chrystusa zaadresowany do tych, których kocha. Słowa te służą jako karta wstępu do wiecznej chwały. Imię jest tak osobiste, że tylko osoba je otrzymująca będzie je znała” – źródło

Powyższa interpretacja „największego teologa naszych czasów” jest błędna. Fragment Objawiania niesie za sobą poruszającą serca głębie przekazu Bożej Mądrości, którą warto wydobyć na światło dzienne.

---

Najblizszy kontekst

12. A do anioła kościoła w Pergamonie napisz: To mówi ten, który ma ostry miecz obosieczny.

13. Znam twoje uczynki i wiem, gdzie mieszkasz – tam, gdzie jest tron szatana – a trzymasz się mojego imienia i nie wyparłeś się mojej wiary nawet w dniach, gdy Antypas, mój wierny świadek, został zabity u was, tam, gdzie mieszka szatan.

14. Ale mam nieco przeciwko tobie – że masz tam takich, którzy trzymają się nauki Balaama, który uczył Balaka, jak doprowadzić do upadku synów Izraela, żeby jedli ofiary składane bożkom i uprawiali nierząd.

15. Podobnie masz i tych, którzy trzymają się nauki nikolaitów, czego nienawidzę.

16. Upamiętaj się! A jeśli nie, przyjdę do ciebie szybko i będę walczył z nimi mieczem moich ust.

Odbiorcą tekstu jest reprezentant grona pastorów-nauczycieli (anioł kościoła) odpowiadający za społeczność rozumianą jako zbiorowość jednostek. Tekst rozróżnia pomiędzy prawowiernymi chrześcijanami (domyślnie) oraz pseudochrześcijanami, czyli niektórymi trzymającymi się nauki  Balaama i nikolaitów (wyodrębniona grupa). Te dwie populacje stanowiły jedną koinonię związaną wspólnotą imienia Chrystusa. Kąkol do czasu wyglądał jak pszenica, lecz obecnie po wydaniu ohydnego owocu cudzołóstwa (1 Kor. 6:9; Jakuba 4:4) jasnym stało się kto do Chrystusa nie należy (chodzi oczywiście o nieupamiętanych grzeszników, por. Dzieje 3:19; 26; 1 Jana 3:10)
.

Grzech

Sam kościół w Pergamonie znajdował się w trudnej sytuacji wynikającej z jego położenia. Miasto to bowiem było pełne pogańskich kultów i świątyń gdzie codziennie składano ofiary, co wraz z reprezentującą kult upadłego umysłu biblioteką, która swobodnie mogła konkurować z tą w Aleksandrii, czyniło z niego lokalną stolicę oświeconego pogaństwa (por. Rzym. 1:18-23; 1 Kor. 1:20; 10:20).

Tron szatana symbolicznie wskazuje na wysoką koncentrację fałszu w jednym miejscu. Diabeł, ojciec kłamstwa i religijnego zwiedzenia (Jan 8:44; 1 Kor. 11:14) panuje wszędzie tam gdzie ciemność oślepia ludzi aby nie tylko prawdę odrzucali ale też pobudzani przez niego jawnie się jej sprzeciwiali (Jan 12:31; Efez. 2:2) – stąd ich nazwa „synowie nieposłuszeństwa”.

„W Pergamonie na akropolu znajdował się wielki, poświęcony Zeusowi ołtarz w kształcie tronu. Najbardziej związanym z Pergamonem pogańskim bogiem był Asklepios przedstawiany jako wąż. Symbol ten obowiązuje w medycynie do dziś. Do świątyni Asklepiosa przylegała ówczesna sławna szkoła łącząca nauki medyczne z przesądami. Jednym ze sposobów leczenia było leżenie na schodach świątyni i pozwolenie, by na człowieka wpełzły węże, które rzekomo miały leczyć swą uzdrawiającą mocą” – źródło

Dodatkowo miasto było starym ośrodkiem kultu cesarza w Azji Mniejszej; w 29 r.p.n.e. wzniesiono świątynię dla boskiego Augusta i bogini Rzym oraz utworzono specjalne kapłaństwo. W takich warunkach nie jest łatwo żyć chrześcijanom.

Grzech kościoła w Pergamonie to ekumeniczne cudzołóstwo dwojakiego charakteru:

• duchowe – poprzez spożywanie pokarmów jako ofiarowanych demonom
  .
• cielesne – związane właśnie z religijnymi orgiami mającymi miejsce w pogańskich światyniach (por. 4 Mojż. 25:1-3; 31:8-16; Joz. 24:9)
  .

Upamiętanie

Interesującym jest fakt, że polskie tłumaczenie nie oddaje pełnego charakteru pierwotnego przekazu słowa μετανόησον metanoeson (upamiętaj się). Ze względu na użyty czas przeszły dokonany aorist oraz tryb rozkazujący liczby pojedynczej ostrzeżenie odnosi się do jednej osoby i dotyczy definitywnego dokończenia wcześniej rozpoczętego procesu upamiętania. (zobacz też Aorist trybu rozkazującego)

μετανόησον metanoeson – żebyś miał to upamiętane!
Część mowy: Czasownik
Tryb: rozkazujący
Czas: Aorist – przeszły dokonany
Strona: czynna
Osoba: Druga
Liczba: pojedyncza

Upamiętaj się!  – słowo to zaleca kontynuację i dokończenie upamiętania, które miało swój początek już wcześniej a ponieważ jest skierowane do anioła kościoła czyli reprezentanta ciała zarządzającego kościołem, motywuje prawdopodobnie opieszałych pastorów do działania, przy czym karą za ich spóźnione wysiłki dyscyplinarne będzie eliminacja grzeszników, którzy się nie upamiętają. A jeśli nie, przyjdę do ciebie [do kościoła] szybko i będę walczył z nimi [grzesznikami] mieczem moich ust czyli Słowem Bożym rozumianym w sensie sądowniczym (2 Tes. 2:8; Obj. 19:15), gdzie narzędziami będą:

• zewnętrzne prześladowania, co wpłynie na lokalny kościół
  .
• wewnętrzny cieżki sąd Boży, uśmiercenie fizyczne samych grzeszników (np. przez choroby weneryczne, a nawet bezpośrednik wyrok Boży)
  .

---

Grupa docelowa

Zakres docelowej grupy odbiorczej zostaje zarazem poszerzony co do rozciągłości jak i zawężony co do ilości. Zacznijmy od pierwszej kategorii.

• Poszerzenie dotyczy już nie tylko kościoła lokalnego w Pergamonie lecz wszystkich kościołów w kazdym czasie i na całym świecie – Bóg obiecuje działać wszędzie tam, gdzie wyznawane jest Jego imię i głoszona Ewangelia zbawienia (co wyklucza obce religie pseudochrześcijańskie jak Rzymski katolicyzm, grupy arminianistyczne czy też pentekostalne – choć i tutaj jeśli Słowo Boże będzie czytane osobiście przez poszczególnych członków konkretnych sekt, Bóg może działać na podstawie prawdy zawartej w Piśmie).
  .
• Zawężenie dotyczy grupy docelowej, która przyjmie do wiadomości Ewangelię. Bóg nie obiecuje zbawić wszystkich samozwańczych „chrześcijan” będących członkami lokalnych społeczności. Mowa raczej o wszystkich wcześniej nieupamiętanych grzesznikach, których Pan zrodzi na nowo, przez co otrzymają oni uszy umożliwiające zrozumienie przekazu Ewangeli (5 Mojż. 29:4; Przysłów 20:12; Jan 6:37-39; Rzym. 9:15; 15; Jan 1:13; Jakub 1:18). Mowa o partykularnym odkupieniu.
  .

---

Symbolika ilustracji

Na wstępie warto rozważyć wszystkie warianty tekstowe tego fragmentu.

• Słowo φαγειν fagein – czyli zjeść – nie występuje w najstarszych manuskryptach
  .
• Kodeks Synajski (IV wiek) zawiera wariant:δωσω εκ του μαννα doso ek tou manna – dam z (wnętrza) tej manny
  .
• Kodeks Aleksandryjski (V wiek) zawiera wariant: δωσω αυτω του μαννα doso auto tou manna – dam mu tej manny
  .
• Tekstus Receptus (P – IX wiek; 1611 – X wiek; 1854 – XI wiek; 2344 – XI wiek i inne z tego okresu) zawiera wariant: δωσω αυτω φαγειν απο του μαννα doso auto fagein apo tou manna – dam mu zjeść z tej manny (o ile ek odnosi się do manny jako źródła to apo odnosi się do manny jako całości)

Różnice te wskazują na niuanse w rozumieniu przekazu. O ile Kodeks Synajski informuje o źródle, to Kodeks Aleksandryjski tworzy osobową relację w stosunku do samej substancji, podczas gdy Textus Receptus zakłada fakt jednorazowego spożycia porcji wydzielonej z całości.
.

Manna

Ukryta manna reprezentuje duchowy pokarm życia (Psalm 78:24-25; Jan 4:32-34; 6:58), zwycięstwo też jest duchowe (1 Jana 5:4; Obj. 2:11; 17; 26; 3:5; 12; 21) i ze względu na najbliższy kontekst oznacza wiarę umożliwiającą przejście ze śmierci do żywota oraz spożywanie tegoż duchowego pokarmu.

• Czytelnik Kodeksu Synajskiego uwagę skieruje na źródło życia
• Czytelnik Kodeksu Aleksandryjskiego uwagę skieruje potrzebę osobowego ożywienia
• Czytelnik Textus Receptus uwagę skieruje na sam akt ożywienia

Niezależnie od nacisku na różne aspekty zagadnienia tekst w ogólnym przekazie glosi to samo i odnosi się do wszystkich tych osób z grupy nieupamiętanych grzeszników – pseudochrześcijan będących w kościołach, których Bóg osobiście narodzi na nowo dając nowe uszy do słuchania umożliwiające przyjęcie prawdy Ewangelii o Chrystusie ukrzyżowanym, Mesjaszu który umarł jako ofiara zastępcza w miejsce konkretnego grzesznika, Mesjaszu zmartwychwstałym (1 Kor. 15). Tekst nie odnosi się zatem do doświadczenia pośmiertnego lecz, stosując analogię, raczej do poożywieńczego.
.

Zwycięstwo

Jeśli o zwyciężanie chodzi, bardzo mylnym jest użycie czasownika dokonanego zwycięży w przekładzie polskim ponieważ wymusza on założenie fikcyjnego wstępnego warunku zbawienia, którym jest jakaś forma zwycięstwa. W oryginale użycie imiesłowu νικῶντι nikonti zwyciężającemu czasu teraźniejszego strony czynnej jednoznacznie wskazuje na stałe zwycięstwo widoczne w życiu człowieka a poprzedni kontekst definitywnie kieruje nas w stronę grzechu. Chodzi tutaj zatem o przemianę skutkującą stale widocznym upamiętaniem nad grzechem jaka cechuje osobę:

a. należącą do Kościoła
b. posiadającą uszy do słuchanai (posłuszeństwa)
c. spożywającą duchowy pokarm jakim jest Chrystus

Poprzez nasze rozważanie określiliśmy jednoznacznie, że podmiotem o jakim mowa w tekście jest  cżłowiek właśnie co narodzony na nowo (czyli z góry) przez Boga. Przejdźmy do kluczowego zagadnienia.
.

---

Biały kamyk

Symbolika tego fragmentu jest bardzo wymowna ponieważ trzy główne kultury, Żydzi, Grecy i Rzymianie, do których adresowany był tekst Jana posiadały kontekst umożliwiający właściwe zrozumienie tekstu.

• Żydzi ciągneli losy, gdzie biały kamyk wskazywał na kapłana który miał złożyć ofiarę; los ciągnął oczyszczony ceremonialnie kapłan
  .
• Grecy i Rzymianie byli przyzwyczajeni do głosowania małymi białymi kamieniami, zwanymi ψῆφος psefos, na których zapisano imiona
  .
  
• Istniał także zwyczaj wydawania przychylnego osądu za pomocą białych kamieni podczas rozpraw sądowych
  

Pierwotni czytelnicy kierowani byli na pozytywny wyrok Chrystusa względem zbawionych, który chroni przed potępieniem i wprowadza do błogosławieństwa usprawiedliwienia, tym sumptem wyrok potępienia skazujący na śmierć zostaje anulowany.

Dodatkowa informacja to źródło zbawienia, którym jest domyślny podmiot wypowiedzi czyli Bóg w Osobie Jezusa Chrystusa. To On dając kamyk (czyli udzielając wyroku akceptacji, uniewinnienia) jest autorem zbawienia. Doktryna zbawienia z uczynków jest tutaj całkowicie zanegowana. Być może papiści (KRK) a nawet Arminianie (AR) – ich duchowi spadkobiercy – przywołają następującą logiczną zależność:

→ jeśli zwyciężysz (poprzez osobiste uczynki – KRK – czy też wzbudzenie w sobie wiary i wytrwanie w niej – AR) → to otrzymasz od Boga zbawienie.

• Arminianom przeczy ewidentnie autor wiary (dam mannę), którym jest Bóg nie człowiek
  .
• Papistom zaprzecza autor zbawienia (dam kamyk), którym jest Bóg nie człowiek

Tekst ten składając całość ciężaru zbawienia na Boga jest monergistyczny, zaś zwyciężanie wskazuje na stale obecny owoc wiary, jakim jest upamiętanie z grzechu.

→ jeśli masz wiarę od Boga i anulowany wyrok śmierci → to jesteś zbawiony → oraz będziesz wydawał owoce w postaci dobrych uczynków

„Gdy Pan i Mistrz nasz Jezus Chrystus rzecze: „upamiętajcie się”, to chce, aby całe życie wiernych było nieustannym upamiętaniem.” – Marcin Luter, Teza 1..

---

Λόγος τοῦ Θεοῦ Logos Tou Theou

Nowe imię

Przed narodzeniem z góry nominalny członek kościoła jako martwy duchowo grzesznik nie był przez Boga postrzegany jako żywy choć we własnym subiektywnym przekonaniu był przeświadczony do czegoś zupełnie odwrotnego.

Obj. 3:1 Znam twoje uczynki, że masz imię, które mówi, że żyjesz, ale jesteś martwy.

Na zasadzie prostej implikacji wnioskujemy, że stare imię każdego człowieka brzmi nie żyję czyli jestem martwy (por. 1 Mojż. 2:17; Efez. 2:1; Jan 5:25). Tak wygląda duchowa rzeczywistość niezbawionych. Stosując tę samą miarę gdy pod uwagę zostanie wzięta osoba faktycznie zbawiona teza powyższego fragmentu z łatwością doprowadzi nas do wniosku, że kto nie jest martwy ten ma imię żyję.

Pamiętamy iż biały kamień symbolizuje akt ułaskawienia, ten zaś skutkuje ożywieniem. To nowe imię brzmi żywy (1 Kor. 15:22; Efez. 2:1; 5; Kol. 2:13).  Imię to nie jest przypadkowe, jest to imię Boga naszego Zbawiciela.

Obj. 3:7; 12-13 7. A do anioła kościoła w Filadelfii napisz…12. Tego, kto zwycięży, uczynię filarem w świątyni mojego Boga i już nie wyjdzie na zewnątrz. Napiszę też na nim imię mego Boga i nazwę miasta mego Boga, nowego Jeruzalem, które zstępuje z nieba od mego Boga, i moje nowe imię. 13. Kto ma uszy, niech słucha, co Duch mówi do kościołów.
.
Obj. 1:18 I jestem żywy, a byłem umarły. A oto żyję na wieki wieków i mam klucze piekła i śmierci. – Gwoli wyjaśnienia śmierć Chrystusa dotyczyła Jego drugiej czyli ludzkiej natury. On nigdy nie umarł jako Bóg

Wyraźną zmianą jest wypisanie imienia na człowieku przeniesionym do życia wiecznego. Tutaj nie ma już mowy o akcie ułaskawienia jaki reprezentował biały kamień lecz raczej o permanentnym obywatelstwie Królestwa Niebieskiego. O ile wcześniej człowiek żył wiarą, gdzie Duch Święty przekonywał go do członkowstwa w Ciele Chrystusa (Gal. 4:6) to  w uwielbionej formie przekonanie to jest już nie tylko subiektywne (chodź za życia w ciele dowodziły tego też obiektywnie owoce Ducha) ale też potwierdzone empirycznie poprzez całą nową otaczającą duchowo rzeczywistość. W 19 rozdziale Objawienia czytamy dosłownie iż imię, którego nikt nie zna brzmi Słowo Boże co jest jednoznacznym wskazaniem na Chrystusa Pana.

Obj. 19:12-13 12. Jego oczy były jak płomień ognia, a na jego głowie było wiele koron. I miał wypisane imię, którego nikt nie zna, tylko on sam. 13. Ubrany był w szatę zmoczoną we krwi, a jego imię brzmi: Słowo Boże.

Tekst ten dowodzi iż fraza nie zna nie odnosi się do procesu kognitywnego przyswojenia informacji, ponieważ najpierw obserwujemy stwierdzenie negujące powszechną znajomość imienia a następnie objawione zostaje dosłowne jego brzmienie. Należy teraz wskazać na podobieństwa między Chrystusem (głowa Kościoła) i chrześcijanami (ciało).

• [chrześcijanin] a na kamyku wypisane nowe imię, którego nikt nie zna oprócz tego, który je otrzymuje.
• [Chrystus] I miał wypisane imię, którego nikt nie zna, tylko on sam. … a jego imię brzmi: Słowo Boże.
• [Chrystus] Napiszę też [chrześcijaninowi] imię mego Boga…  i moje nowe imię.

Nie może to być zatem jakieś sekretne imię które nigdy nie zostaje wyjawione (wers 13 temu zaprzecza całkowicie). Imię to brzmi dosłownie Λόγος τοῦ Θεοῦ  Logos tou Theou – Słowo Boga (zawiera w sobie zarówno imię Boga jak i imię Jego Syna, który jest Bogiem).

Wcześniej jednak dowiedzione zostało iż imię to brzmi żywy. Czy to jest sprzeczne z obecną konkluzją? W żadnym wypadku ponieważ Pismo zrównuje Słowo Boże z życiem!

Hebr. 4:12 Słowo Boże bowiem jest żywe

Imię to jest duchową pieczęcią życia dzięki Słowu Bożemu, jakżeż przeciwstawną imieniu bestii, które jest imieniem człowieka, które wiedzie na zatracenie. (Obj. 13:18; 15:2; 19:20).
.

Którego nikt nie zna

W czasach gdy Chrystus kroczył po świecie znało go wiele osób jak rodzice, siostry i bracia przyrodni, sąsiedzi, faryzeusze, członkowie Sanhedrynu, tysiące ludzi tłumnie do Niego przybywających po uzdrowienie. Czemu zatem nikt nie zna tego imienia oprócz tego, który otrzymał akt łaski? Język tutaj jest ilustracją odnoszącą się do wewnętrznej rzeczywistości przemiany człowieka przez Boga.

Mat. 11:27 Wszystko zostało mi dane od mego Ojca i nikt nie zna Syna, tylko Ojciec, ani nikt nie zna Ojca, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić.

W związku z tym zwrot znać odnosi się do sfery duchowej nie cielesnej, co jest potwierdzone przez końcową frazę zawężającą grupę docelową do zbioru osób okreslonych przez swierdzenie komu Syn zechce objawić.

Znać imię Syna to po prostu znać imię Boga czyli imię Jezus. To mieć relację z Synem czyli z Bogiem (Jan 5:23; 2 Kor. 4:6). Kto byl martwy duchowo i zostal z Boga zrodzony ten staje sie nowym stworzeniem posiadajacym intymny kontakt z Chrystusem i jest przez Boga utrzymywany w duchowym życiu Jego mocą, która wcześniej dla niego była niedostępna czyli była ukryta. Oto gwarancja zbawienia: Boży element na zawsze umieszczony w człowieku, przypisany przez samego Stwórcę i to na wieki.
.

---

Patrystyka

Wczesnochrześcijańska interpretacja tego tekstu potwierdza iż nowe imię odnosi się do żywych jeszcze ludzi, przed uwielbieniem w niebie i wskazuje na owoc upamiętania, którym są dobre uczynki. Zmiana jest nie tyle w substancji – człowiek ciągle jest człowiekiem – ale w jakości czyli coraz lepszym człowiekiem).

Ireneusz z Lyonu

Ireneusz, biskup żyjący w latach 140 – 202 a.d. reprezentuje pierwszą generację Ojców Kościoła. Historia kościoła potwierdza iż  był on prawowiernym uczniem Polikarpa, ucznia Apostołów. W swoim dziele skierowanym przeciw gnostyckim heretykom interpretuje omawiany tekst Objawienia odnosząc go do żywych ludzi, gdzie nowe imię symbolizuje nową, czyli duchową jakość życia.

Przeciw herezjom, V, 10
.
„Ale ponieważ wszczepiona dzika oliwka z pewnością nie traci substancji drewna, lecz zmienia jakość swoich owoców i otrzymuje inną nazwę, nie będąc teraz dziką oliwką, ale oliwką owocową i tak się nazywa; tak też kiedy człowiek zostaje wszczepiony przez wiarę i otrzymuje Ducha Bożego, z pewnością nie traci substancji ciała, ale zmienia jakość owocu [wydanego, tj.] swoich dzieł, i otrzymuje inne imię, pokazując, że zmienił się na lepsze, ponieważ nie jest już [zwykłym] ciałem i krwią, ale duchowym człowiekiem i tak się nazywa.”

Tertulian z Kartaginy

Tertulian (155 – † 240 a.d.), wpływowy teolog Afryki północnej w wielu ortodoksyjnych chrześcijanach wzbudza mieszane uczucia a to ze względu na jego odpadnięcie od prawowiernej wiary w końcowej fazie życia. Stał on się bowiem praktykującym pozabiblijne objawienia i ekstatyczny bełkot montanistą (ruch proto-zielonoświątkowy). Jednakże wiele z jego dzieł pochodzących z okresu prawowierności ma wysoką wartość merytoryczną. Również i on odnosi tekst Objawienia 2:17 do osób żywych, które doświadczyły upamiętania.

O upamiętaniu
Rozdział VIII – Przykłady z Pisma dowodzące wolę Boga do przebaczenia
.
„To, jeśli wątpicie, wyjaśnia znaczenie „tego, co Duch mówi kościołom”. Przypisuje Efezjanowi „porzuconą miłość”; wyrzuca Tjatyranom „wszeteczeństwo” i „zjadanie rzeczy ofiarowanych bożkom” oskarża Sardeńczyków o „dzieła nie pełne;” potępia Pergamonian za nauczanie przewrotnych rzeczy; wyśmiewa Laodycejczyków za zaufanie do ich bogactw; a mimo tego zachęca ich wszystkich do skruchy”

Ambroży z Mediolanu

Żyjący w latach 339 – 397 a.d. biskup i doktor Kościoła odnosi tekst Objawienia 2:17 do żyjących i trwających w upamiętaniu grzeszników

Wybrane dzieła i listy rozdział X
.
„Czy widzisz, że ten sam Bóg, który wymaga upamiętania, obiecuje przebaczenie? A potem mówi: „Kto ma uszy, niech słucha, co Duch mówi kościołom: Temu, kto zwycięży, dam jeść z ukrytej manny.”

Hieronim ze Strydonu

Doktor Kościoła żyjący w latach 331 – 420 a.d., tłumacz Pisma na łacinę, jeden z największych uczonych chrześcijańskich swoich czasów interpretuje omawiany tekst Objawienia w sposób zbieżny z tym jak to czynili jego poprzednicy. Nowy kamień z nowym imieniem odnosi do narodzenia z góry, do nowego duchowego człowieka.

List LXIX do Oceanusa
.
„Dlatego też pieśń, którą śpiewamy, jest pieśnią nową i zewlekając starego człowieka nie chodzimy w starości litery, ale w nowości ducha. Oto jest nowy kamień, na którym napisane jest nowe imię: „którego nikt nie zna, oprócz tego, który go przyjmuje.” „ Czyż nie wiecie ”- mówi apostoł -„ że my wszyscy, którzy zostaliśmy ochrzczeni w Jezusie Chrystusie, w jego śmierci zostaliśmy ochrzczeni? Zostaliśmy więc pogrzebani z nim przez chrzest w śmierci, aby jak Chrystus został wskrzeszony z martwych przez chwałę Ojca, tak żebyśmy i my postępowali w nowości życia (Rzym. 6:3-4)„

Beda Czcigodny

I na koniec mnich żyjący w latach 672 – 735 a.d. stwierdza jednoznacznie, że Kościół zna imię Chrystusa, którego nikt nie zna poza nim, ponieważ Kościół jest w Chrytsusie.

„nie zna nikt poza nim samym”, powiada, ponieważ cały Kościół jest w Nim” – Święto nad upadkiem Babilonu

 

---

Podsumowanie

Przesłanie omawianego tekstu Objawienia jest bardzo proste: kto byl martwy duchowo i został z Boga zrodzony ten staje sie nowym stworzeniem posiadajacym intymny kontakt z Chrystusem i jest przez Boga utrzymywany w duchowym życiu Bożą mocą, która wcześniej dla niego była niedostępna.

Fragment ten jest danym przez Boga narzędziem umożliwiającym identyfikację samozwiedzionej osobie, czyli takiej, która wprawdzie należy do lokalnego kościoła jej tragiczny stan definiowany przez brak owoców Ducha.

Nowe imię jakie otrzyma każdy zbawiony jest synonimem narodzenia z góry i dowodzi monergistycznego dzieła Bożego negując jednocześnie fałszywe doktryny soteriologiczne (np. Rzymskich katolików i Arminian). Słowo Boże to życie jakie każdy rozpoznaje w sobie w postaci wewnętrznego przekonania o intymnej społeczności z Mesjaszem czyli Bogiem, co obiektywnie jest udowodnione poprzez dobre uczynki wynikające ze zmienionej natury.

Świadectwo patrystyki nie pozostawia nam wątpliwości iż na przestrzeni pierwszych V wieków historyczna interpretacja omawianego tekstu Objawienia nie odnosi się do tajemniczego, sekretnego imienia jakie rzekomo każdy otrzyma w niebie lecz jest ilustracją narodzenia z góry, suwerennego dzieła Boga Żywego.

2 Kor. 5:17 Tak więc jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; to, co stare, przeminęło, oto wszystko stało się nowe.

---

Zobacz w temacie

• Zbawiony czy samozwiedziony?
• Czy naprawdę możesz poznać drzewo po jego owocach?
• Pokuta, upamiętanie, skrucha i nawrócenie

https://www.youtube.com/watch?v=R8bsSd7FZZs&feature=youtu.be